โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝓉𝓌𝑒𝓁𝓋𝑒
ท่ามกลางฝนตกที่ชุกชุม บนถนนที่แสนจะแออัดและมันก็รถติดเสียจนไม่รู้ว่าจะถึงที่หมายเมื่อไหร่ ทราฟัลการ์ ลอว์ ที่นั่งมองบรรยากาศข้างนอกผ่านทางหน้าต่างรถยนต์ ส่วนลูฟี่ก็หลับอยู่ข้างๆเขา โดยที่เจ้าตัวหลับไปตอนไหน ตัวลอว์เองก็ยังไม่รู้เลย แถมยังเอาหัวมาพิงไหล่เขาอีก
"นอนดีๆสิ คุณหมวกฟาง"
ลอว์ก็จัดร่างบางที่พิงไหล่อยู่ ให้ไปนอนพิงเบาะแทน พอเรียบร้อยเขาก็ยิ้มบางให้คนที่หลับอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่
'คงเพลียมากเลยล่ะสิ'
ลอว์เอ่ยในใจ และก็นั่งมองข้างนอกหน้าต่างของกระจกรถยนต์ต่อไป พอเห็นบรรยากาศแบบนี้แล้ว ทำให้ให้เขานึกถึงสมัยตอนที่ตัวเองเป็นเด็กขึ้นมา ตอนที่พ่อของเขา ดองกีโฆเต้ โรชินันเต้ ได้พาเขามาส่งให้โดฟลามิงโก้ หรือก็คือคุณลุงนั่นเอง มารับดูแลต่อจากพ่อของเขา ในท่ามกลางหิมะที่ตัวเขาพยายามเรียก 'พ่อ' ทุกฝีก้าว แต่คนนั้นก็ไกลออกไป เหมือนเสียงของเขาไปไม่ถึง มันดูไม่ต่างอะไรกับทิ้งเขาไว้นั่นแหละ
'บ้าจริง...มานึกเรื่องอดีตทำไมกันนะ เวลานี้..'
ชายหนุ่มขำตัวเองในลำคอ คงเป็นเพราะสายฝนล่ะมั้ง ที่ทำให้เขานึกถึงอดีตที่ไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่ ถึงเรื่องที่คิดถึงจะเป็นช่วงหิมะตกก็เถอะ
"เนื้อ...เนื้อ"
เสียงของลูฟี่ดังออกมาจากข้างๆเขา ลอว์ก็หันไปตามเสียง ก็พบว่าลูฟี่ละเมอนอนหลับอยู่ ตลกจริงๆขนาดนอนยังนึกถึงของกินได้ จนเขาเผลอยิ้มแบบนี้อีกแล้ว
"คุณหนูยิ้มบ่อยจังนะครับ"
เสียงแซวเล่นของเวอร์โก้ดังขึ้น แม้คนแซวยังหน้านิ่งอยู่ก็ตาม
"ทำไม ปกติฉันไม่ยิ้มเหรอ"
ไม่มีคำตอบอะไรจากเวอร์โก้ แล้วบรรยากาศก็เงียบลงทันที ลอว์ได้ประเมินสถานการณ์แล้วว่า กว่าจะถึงบ้านลูฟี่ต้องใช้เวลานานอยู่บวกกับรถติดด้วย คาดว่าตัวเขากว่าจะไปถึงโรงแรมทิลเลอร์ปาร์ค ให้ทันเวลา 6 โมงเย็น คงนานพอสมควร
"ตอนนี้ก็จะ6โมงแล้วนะครับ คุณหนู"
เวอร์โก้เอ่ยขึ้นมา ใช่ว่าเขาจะไม่คิดเรื่องเวลาไปให้ทัน
"เอ่อ รู้"
"ถ้าไปส่งเด็กคนนี้ก่อนที่จะไปงานที่โรงแรมก็คงเลยเวลานะครับ และคุณชายเขาไม่---"
"ไม่ชอบคนที่ไม่ตรงเวลา..."
ลอว์พูดแทรกก่อนที่เวอร์โก้จะพูดจบ ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและไม่อ้อมค้อม ในขณะที่สายตายังคงมองหน้าต่างข้างนอกอยู่ และไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่าคุณลุงไม่ชอบคนแบบไหน
ส่วนเวอร์โก้ได้ยินก็ยิ้มมุมปากพอใจ ยังดีที่ลอว์รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรก่อน แต่เรื่องที่จะไปส่งลูฟี่กลับบ้านเขาไม่เห็นด้วยอย่างมาก อย่างว่าแหละใครจะขัดเขาได้กัน นิสัยเอาแต่ใจพอๆกับคุณชายโดฟลามิงโก้ไม่ผิดเพี้ยน
ยกเว้นเรื่องอ่อนโยน ที่ยังคงมีอยู่น้อยนิดที่ได้มาจาก 'โรชินันเต้' พ่อแท้ๆของเขา และผู้เป็นน้องชายคนเดียวของ โดฟลามิงโก้ ด้วย ที่แสดงออกมาชัดเจนให้กับลูฟี่
'น่ากลัวมาก'
คำนี้ไม่ได้ใช้กับใครแต่เป็นลูฟี่ เพราะตั้งแต่เลี้ยงดูลอว์มา แม้จะไม่ใช่แบเบาะก็ตามแต่ ความใจดีและอ่อนโยนแบบนี้ ไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนักสำหรับ ทราฟัลการ์ ลอว์ และลูฟี่ หนุ่มน้อยโอเมก้า ที่เป็นใครมาจากไหนไม่รู้ ทำให้ลอว์แสดงออกชัดเจนถึงความอ่อนโยนและความเป็นห่วงใย ที่แทบจะไม่เคยเผยเลย ยกเว้นคนนั้นสำคัญจริงๆ
เวอร์โก้กลัวว่าลูฟี่ จะอยู่ในจุดนั้น
จุดที่ลอว์รักลูฟี่จริงๆ
"เวอร์โก้"
เสียงทุ้มจากด้านหลังของผู้โดยสารอย่างลอว์ดังขึ้น เวอร์โก้ที่กำลังคิดอยู่ก็หลุดจากภวังค์
"ครับ"
"ตรงไปยังโรงแรมทิลเลอร์ปาร์ค เดี๋ยวนี้"
"อะไรนะครับ!?"
คนขับรถถึงกับไปไม่เป็น เขาฟังไม่ผิด เมื่อกี้คุณหนูลอว์ของเขาสั่งให้ไปยัง โรงแรมทิลเลอร์ปาร์ค และเด็กน้อยที่เป็นโอเมก้าคนนี้ล่ะจะทำยังไง
"แล้วเด็กโอเมก้าคนนี้ล่ะครับ!?"
"พาไปด้วย"
ไม่น่าเชื่อคำพูดที่เอ่ยออกมาของลอว์ เขาคิดดีแล้วใช่มั้ยที่จะทำอะไรแบบนี้ การที่พาลูฟี่ไปไม่ต่างอะไรกับพาเด็กคนนี้ไปประจันหน้ากับ โดฟลามิงโก้ ผู้ที่เกลียดโอเมก้าเข้าไส้ คนที่ซวยไม่ใช่ใครแต่เป็น ลูฟี่ และถ้ารู้ว่าลอว์เป็นคนพามาด้วยตัวเองด้วยนี่ เขาคิดภาพไม่ออกเลย
"ผมเกรงว่า จะไม่ดีต่อตัว---"
"อย่ามาขัดคำสั่งฉัน เดินทางไปยังโรงแรมทิลเลอร์ปาร์คเดี๋ยวนี้"
ลอว์แทรกคำตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เวอร์โก้ที่รับคำสั่งแสนเอาแต่ใจของเขาอย่างไม่สามารถจะขัดอะไรได้ พอไฟเขียวขึ้นตรงหน้า เวอร์โก้ก็เปลี่ยนเลนถนนไปยังอีกฝั่งและมุ่งตรงไปยัง โรงแรมทิลเลอร์ปาร์คทันที
.
ในงานเลี้ยงของโรงแรมทิลเลอร์ปาร์คที่อยู่ชั้น 12 ของตึกทั้งหมด 14 ชั้น และแน่นอนว่าชั้น12ขึ้นไป เป็นสถานที่รับรองคนได้เยอะพอสมควรสำหรับแขกที่ ดองกีโฆเต้ โดฟลามิงโก้ เป็นคนเชิญมาเอง และตอนนี้อยู่ในระหว่างการฟังดนตรีสุดคลาสสิคและเรียบหรู โดยมีวงดนตรีดุริยางค์เป็นคนบรรเลงให้
โดฟลามิงโก้ ที่กำลังต้อนรับแขกและพูดคุยกับทุกคนอย่างเป็นกันเอง และยังไถ่ถามเรื่องต่างๆมากมาย แม้ส่วนมากจะถามเรื่องธุรกิจมากกว่า แต่เรื่องที่จะเปิดหลานชายอย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ นั้น ยังคงไม่มีใครรู้เรื่องนี้
"ขอตัวสักครู่ก่อนนะครับ ผมขอไปโทรศัพท์ก่อน"
โดฟลามิงโก้ได้เดินปลีกตัวออกมาจากแขกและตรงไปยังในมุมที่ไม่มีใครอยู่เป็นพลุกพล่าน เขาได้หยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหา ลอว์ และยังไม่ทันได้โทรออกคนที่กำลังจะโทรหา ลอว์ หลานชายของเขาก็โทรมาเองเสียแล้ว ไม่รอช้าโดฟลามิงโก้ก็กดรับสาย
"อยู่ไหนแล้ว"
'จะถึงแล้วครับ'
"เอ่อ รีบมาหน่อยล่ะกัน"
'คุณลุงได้จองห้องไว้มั้ย'
คนฟังถึงกับขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
"จองสิที่ชั้น13 ห้อง1308 อย่าบอกนะว่าแกไม่ได้แต่งตัวมา?"
'ใช่ หรือคุณลุงจะให้ผมต้อนรับแขกที่มางานด้วยชุดไปรเวท?'
เมื่อหลานชายแสนรักตอบกลับในสายได้น่าเอ็นดูสุดๆ จนเขายิ้มแย้มชอบใจที่เต็มไปด้วยน้ำโหมากเสียเหลือเกิน แถมเรื่องกวนนี่จำได้ว่าไม่เคยสอนนะ
"เอ่อ จะทำอะไรก็ทำ แต่รีบมาแล้วกัน เข้าใจมั้ย"
'ส่งเลขห้องมาที่แชทด้วยนะ ลุง'
มือหนาก็กดปิดสายไป เขาก็กดส่งข้อมูลการจองห้องของโรงแรมนี้ให้กับหลานชายของเขา
"คุณพ่อ เจ้าลอว์มาสายใช่มั้ยคะ?"
เสียงลูกสาวคนแรกของเขา เบบี้ไฟว์ ดังมาจากด้านหลัง โดฟลามิงโก้ก็หันไปมองลูกสาวคนนี้ ซึ่งเธออยู่ในชุดเดรสสีดำยาวและขาตัดข้างซ้าย ทำให้เห็นเรียวขาสวยของเธอ
"ใช่ คงต้องเปลี่ยนกำหนดการหน่อย"
"ไม่แปลกหรอกค่ะ เพราะข้างนอกฝนตกน่ะ"
"รู้ แล้วซูการ์ล่ะ? ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ"
โดฟลามิงโก้มองหาลูกสาวคนที่สองของเขา ซูการ์ เด็กน้อยที่เป็นโรคไม่โตทำให้เธอเหมือนเด็กอายุ10ขวบ ซึ่งแท้จริงแล้วอายุ21 ต่างหาก
"อ๋อ เหมือนจะไปเอาเสื้อฮู้ดแดงที่ห้องพักที่จองน่ะค่ะ คุณพ่อ"
"โอเค ตอนนี้แขกยังมาไม่ครบ ไปต้อนรับกันต่อเถอะ"
"ค่ะ คุณพ่อ"
เบบี้ไฟว์ยิ้มกว้างรับ และเดินขนาบข้างไปกับโดฟลามิงโก้พ่อของตน เพื่อที่จะไปรับแขกในงานต่อ
.
ลูฟี่ที่นอนหลับอยู่ ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เพื่อปรับสภาพการมองเห็นอย่างช้าๆ และหาวออกมาพร้อมกับเอามือมาขยี้ตา
"ตื่นแล้วสินะ คุณหมวกฟาง"
เสียงทุ้มนุ่มถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยังงัวเงียอยู่ และลูฟี่ก็ยกใบหน้ามามองคนร่างสูง พอสติสตังกลับมาครบ ก็รู้ว่าตัวเองเอาหัวมาหนุนไหล่กว้างของลอว์ และนัยน์ตากลมโตคู่สวยก็เบิกโพลงขึ้นและรีบขยับกายถอยห่างจากเขาแทบทันที
"ข..ขอ..โทษนะ เมื่อกี้เผลอหลับน่ะ ชิชิชิ"
ลูฟี่หัวเราะแห้งให้ลอว์พร้อมกับมองพื้นหลบสายตาของเขาอีกต่างหาก ตอนนี้ลูฟี่อยากจะบ้าตายมาก ตัวเองดันเผลอง่วงไปตอนไหนก็ไม่รู้ คงเป็นเพราะแอร์ที่เปิดเย็นมากล่ะมั้ง และที่สำคัญเวลาลูฟี่นอนหลับมักจะน้ำลายไหลยืดตลอด เขากลัวว่ามันจะเลอะเสื้อของลอว์มาก
'โดนดุแน่ๆ'
ส่วนลอว์ก็มองอย่างเหนื่อยใจ อะไรของลูฟี่อีกล่ะเนี่ย ตื่นขึ้นมาก็ถอยหนีซะอย่างนั้น ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนเอาหัวมาหนุนไหล่เขาเองแท้ๆ แม้จะจัดท่านอนหลายรอบ แต่ก็ยังเอาหัวมาหนุนได้อีก ความสามารถพิเศษรึไงกัน แถมยังละเมอขอให้ 'กอดหน่อย' อีก ชักอยากเห็นหน้าคนเลี้ยงดูจริงๆ เลี้ยงยังไงให้ลูฟี่ชอบกอดแบบนี้เนี่ย และตัวเองดันบ้าจี้ไปกอดลูฟี่ตอนหลับอีก
"เอ่อ ไม่ต้องขอโทษหรอก"
ลอว์ตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบ รู้อยู่หรอกว่ากลัวถูกดุ คงเป็นเพราะน้ำลายที่ไหลออกมาสินะ อยากจะบอกเสียเหลือเกินมันไม่เลอะเลยสักนิด เพราะเขาเป็นคนเช็ดมันตลอด อย่างกับเด็กเลยจริงๆ
"จ..จริงเหรอ ดีจังเลย ชิชิชิ"
และลูฟี่ก็ยิ้มร่าออกมา สดใสเสียจริงเด็กคนนี้ ลอว์คิด
"ตอนนี้ถึงบ้านฉันรึยังอะ โทราโอะ"
คำถามที่เต็มไปด้วยความสดใสและอยากรู้ในเวลาเดียวกันของลูฟี่ ช่างเป็นคำถามที่ลอว์ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
"ยังไม่ถึงหรอก"
"งั้นเหรอ"
ลูฟี่ยิ้มรับกับคำตอบของลอว์ เขาก็มองไปยังหน้าต่างก็พบว่าตัวเองเหมือนอยู่ในที่ไม่รู้จัก เหมือนรถแล่นมาถึงถนนที่ไม่ค่อยคุ้นตาเสียเท่าไหร่ และฝนก็ตกหนักอีกต่างหาก สายตายังจับจ้องไปยังหน้าต่างเพื่อดูระยะทางต่อ จนเห็นตึกสูงที่มีป้ายเขียนหน้าตึกว่า
thriller park hotel
แววตากลมเล็กก็มองไปยังป้ายไม่วางตา จนรถได้แล่นขับเข้าไปข้างในโรงแรมแห่งนี้ และได้จอดรถยนต์ที่ลานจอดรถของที่นี่อีก
"โทราโอะ มาที่นี่ทำไม?"
ลูฟี่หันไปถามชายหนุ่มผิวเข้มด้วยใบหน้าขมวดคิ้วงุนงงเล็กน้อย
"มาพักเข้าห้องน้ำเหรอ?"
ยังคงถามแบบซื่อตรงออกไป ไม่มีความคิดอื่นมาเจือปน แต่ลอว์ก็หลุดขำออกมาซะงั้น
"หึ! ตลกจริงๆนะนายเนี่ย"
ลอว์มองลูฟี่ที่จ้องเขาด้วยใบหน้าที่งุนงง แถมยังตาโตหวานใส่อีก น่าเอ็นดูอีกแล้วนะลูฟี่
"ตลกตรงไหนกัน?"
ลูฟี่มองคนขำด้วยสีหน้างุนงงเช่นเคย แต่ก็แอบไม่พอใจอยู่หน่อยๆ เพราะตัวเองไม่ได้ทำอะไรแปลกๆลงไปสักนิด แค่ถามเองแท้ๆ
"เวอร์โก้ เอายาระงับฮีทหน้ารถมาที่สิ"
เวอร์โก้ที่ได้ยินคำสั่งก็หยิบยาระงับฮีทมาให้ถึงมือของลอว์ แน่นอนว่ามันคือเข็มฉีดยาตัวเดิมที่ฉีดให้กับลูฟี่ที่ห้าง
"โทราโอะเอายามาทำไมเหรอ?"
เสียงหวานถามอย่างไม่เข้าใจเช่นเคย ก็เห็นร่างสูงเอาออกมาพร้อมกับใส่ยาลงไปในเข็มฉีดยา
"ยื่นแขนมา"
ไม่มีท่าที่จะขัดคำสั่งแต่อย่างใด ลูฟี่ก็ยื่นแขนเล็กของตัวเองให้ลอว์ มือหนาที่ประดับด้วยรอยสักก็จับแขนของลูฟี่พร้อมกับถกแขนเสื้อยาวตัวใหญ่ขึ้นถึงสุดแขน
ไม่ว่าจะเห็นกี่ทีมันก็บางและน่าถนอมเสียจริง แค่จับก็กำได้หมดทั้งแขนเลย
"ฉันจะฉีดยาระงับฮีทให้นาย เพราะฉะนั้นห้ามโวยวายอีกเข้าใจนะ"
คนฟังอย่างลูฟี่ก็พยักหน้ารับให้เป็นคำตอบ ไม่ปล่อยให้รอนานลอว์ก็เอาเข็มฉีดไปที่ข้อพับแขนของลูฟี่อย่างเบามือ และคนถูกฉีดก็ว่านอนสอนง่าย ไม่โวยวายตามที่เขาสั่งไว้เลย
"ดีมากคุณหมวกฟาง"
คำชมที่ออกมาจากปากของลอว์ทำเอาลูฟี่เขินจนตัวบิด ใบหน้าหวานก็แสดงออกถึงความเขินอายไปจนถึงใบหู แค่คำชมไม่กี่คำก็ทำให้คนอย่างลูฟี่มีความสุขมากๆเลย ให้ตายสิ
ส่วนลอว์ก็อมยิ้มเอ็นดูไปกับความเขินอายของลูฟี่ ทำไมเด็กคนนี้ถึงทำตัวได้เป็นธรรมชาติมากขนาดนี้ ใช่ว่าเขาจะดูไม่ออกว่าการแสดงออกมานั้นเสแสร้งหรือไม่ ซึ่งลูฟี่ไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด มันทำให้ลอว์ประทับใจตรงนี้
'ซื่อตรงจริงๆเจ้าตัวเล็ก มีความสุขออกนอกหน้าเกินไปหน่อยนะ'
เวอร์โก้ที่อยู่ในส่วนคนขับรถก็ได้ลงจากรถและไปเปิดหลังประตูที่มีลอว์กับลูฟี่นั่งอยู่
"คุณหนูครับ ได้เวลาแล้วครับ"
"อ่า..รู้แล้ว"
ลอว์ตอบกลับไปอย่างรู้ทัน เขารู้ว่าตอนนี้ต้องรีบแล้ว มันจะไม่ทันกำหนดการที่ โดฟลามิงโก้ คุณลุงของเขาเตรียมการไว้ให้ แต่กว่าจะถึงก็ 1 ชม. ยังไม่ทันที่ลอว์ได้ก้าวลงจากรถ มือเล็กของลูฟี่ได้คว้าชายเสื้อของลอว์ไว้ ทำให้เขาหันไปมองคนตัวเล็กที่ส่งแววตากลมใสมาให้
"นี่ๆโทราโอะ 'ได้เวลา' นี่คืออะไรเหรอ"
"ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ"
ลอว์ก็ปัดมือของลูฟี่ที่จับชายเสื้อตัวเองออก
"นายน่ะก็ลงมาด้วย"
"ทำไมต้องลง แล้วนายไม่ส่งฉันกลับบ้านเหรอ?"
ใบหน้าหวานเริ่มแสดงออกถึงความกังวล เพราะคาดว่าตอนนี้น่าจะเย็นแล้วด้วย พวกซาโบ้กับเอสจะกลับมาในเวลาประมาณนี้ ยิ่งทำให้ลูฟี่วิตกมากกว่าเดิมเสียอีก ถ้ากลับไปแล้วไม่เจอเขา พวกพี่ๆคงไม่ให้ออกจากบ้านแน่
แต่ลอว์กลับถอนหายใจออกมา เขารู้ว่าต้องไปส่งลูฟี่ก่อน แต่ธุระของเขาก็จะช้าด้วย สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดคือ ลอว์ไม่อยากขัดคำสั่งของคุณลุง
"ไว้ 'ธุระ' ฉันเสร็จค่อยไปส่ง"
"ไม่! นายต้องไปส่งฉันก่อน"
ลูฟี่เริ่มขึ้นเสียงใส่ เขาไม่เข้าใจเลยทั้งๆทีอุตสาห์ไว้ใจแท้ๆ แต่ไหงมาที่นี่ได้ล่ะ ผิดคำพูดชัดๆถึงจะชอบลอว์มากแค่ไหนก็ตามแต่นี่มันไม่ใช่
"ไว้ทีหลัง ส่วนนายก็ลงมาได้แล้ว"
แน่นอนว่าลอว์เองก็อดทนต่อความดื้อของลูฟี่ ซึ่งมันไม่เป็นปัญหาในการรับมือเลย แต่การตอบโต้ของลูฟี่คือ นั่งกอดอกและหลบสายตาของเขา แถมไม่มีท่าทีจะลงมาด้วย
ทำไมถึงดื้อขนาดนี้!
มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาเสียเวลากับความดื้อรั้นของลูฟี่ อยากให้บังคับลงมาสินะ
"นายบังคับฉันเองนะ คุณหมวกฟาง"
เขาเอ่ยเสียงเข้มในลำคอ มือหนาก็คว้าแขนเล็กของลูฟี่และกระชากลงมาจากรถ สาบานเลยว่าเขายังไม่ได้ใช้แรงอะไรมากเลยด้วยซ้ำ แต่ลูฟี่ก็ตัวปลิวไปตามแรงดึงของลอว์ จนใบหน้ามาซบอกกว้างของลอว์เสียแล้ว
"โทราโอะ กระชากฉันแบบนี้ได้ยังไง"
ใบหน้าหวานเงยหน้ามองร่างสูงและลูฟี่ยังแสดงอาการตกใจจนหน้าเหวอใส่ ไม่คิดว่าจะถูกคนตรงหน้าทำแบบนี้เลย เขาคิดดีรึเปล่าเนี่ยที่ดันไปชอบคนใช้กำลังอย่างลอว์ แถมตอนจับแขนก็ดันไปโดนจุดฟกช้ำอีก จนนิ่วหน้าเจ็บไปตามกัน
ทราฟัลการ์ ลอว์ นอกจากไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงแล้ว เขาก็อุ้มลูฟี่ขึ้นมาพาดไหล่กว้างของตน และเดินไปจากรถ โดยมีเวอร์โก้ปิดประตูรถและล็อครถให้
"โทราโอะ ปล่อยนะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!!"
มือเล็กได้ทุบหลังกว้างของลอว์ อยากจะบอกเสียเหลือเกินว่าแรงอันน้อยนิดที่เป็น โอเมก้า อย่างลูฟี่ จะไปทำอะไรกับคนที่เป็นอัลฟ่ามาแต่กำเนิดอย่างลอว์ได้ ไม่ต่างอะไรกับเอาโฟมมาต่อยหลังเขานั่นแหละ
"หยุดทุบจะได้มั้ย!"
ถึงจะไม่รู้สึกก็เถอะ แต่ใช่ว่าจะไม่รำคาญ
"ฉันไม่อยากโดนพี่ๆดุนี่! ไหนบอกว่าจะไปส่งที่บ้านเลยไง ทำไมถึงต้องมาที่นี่ด้วยฉันไม่เอานะ ปล่อยเลย!"
ให้มันได้อย่างนี้สิที่ต่อต้านลอว์เพราะกลัวพี่ชายอย่างนั้นเหรอ เอาเถอะเขาปลงแล้วกับการไม่ระวังตัวเองต่อตัวเขาแบบนี้ ส่วนลูฟี่ก็หมดแรงไปเอง เพราะทุบไปเท่าไหร่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึกเลย
"ไม่ทุบต่อแล้วเหรอ?"
"ไม่คุยด้วยแล้ว!"
ลูฟี่พ่องแก้มป่องใส่ แม้ลอว์จะไม่เห็นแต่ก็เดากิริยาอาการของลูฟี่ได้
"คุณหนูครับผมกดลิฟต์ให้แล้วนะครับ"
เวอร์โก้ก็บอกลอว์ในขณะที่เขายังเอาลูฟี่พาดไหล่อยู่
"ขอบคุณครับ"
"ไม่ต้องห่วงนะครับ เป็นลิฟต์ส่วนตัว ใช้ได้แค่เฉพาะพวกเราดองกีโฆเต้เท่านั้นครับ"
เวอร์โก้อธิบายเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ เพราะคุณชายโดฟลามิงโก้ชอบความเป็นส่วนตัวมากเลยจ่ายเงินเยอะในที่แห่งนี้เยอะเป็นพิเศษสำหรับให้ลิฟต์บางตัวเป็นเป็นที่ส่วนตัว ซึ่งลิฟท์ที่ลอว์รออยู่ก็เช่นกัน
"งั้นเหรอค่อยดีหน่อย"
"ครับ" เวอร์โก้ช้อนสายตามองไปยังลูฟี่ที่พาดไหล่อยู่ แม้จะเหนื่อยแล้วก็ตาม
"คือจะพาไปจริงๆเหรอครับ คุณหนู?"
"ใช่ แต่ให้รออยู่ที่ห้องพักนะ"
คำตอบที่ให้กับเวอร์โก้ ทำให้ลูฟี่ตาโตตกใจกับคำตอบนี้ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร คงให้รออยู่ตรงนั้นแหละ
"เดี๋ยวผมจะเฝ้าหน้าห้องให้นะครับ เพราะถ้ามีใครรู้ว่าในงานมีโอเมก้าอยู่ คุณชายจะไม่พอใจครับ"
บอกตรงๆเลยว่าเขาไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่เพราะลูฟี่ แม้จะไม่ทำอะไรก็เถอะ อย่างน้อยต้องป้องกันไว้ก่อน และงานนี้คุณชายโดฟลามิงโก้จัดอย่างยิ่งใหญ่ด้วยจะมาล้มเลิกเพราะคำว่า 'โอเมก้า' ไปถึงหูเขานั้นไม่ได้เด็ดขาด
ส่วนลูฟี่ที่ฟังบทสนทนา ทำให้ในอกเขาแอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อย เพราะเหมือนคุณชายที่คาดว่าเป็นเจ้าของงานจะไม่ชอบ โอเมก้า อย่างเขา
"โทราโอะ..."
ลูฟี่เรียกชื่อคนที่อุ้มเขาอย่างเสียงสั่น
"อะไร"
"ฉันกลัว คนในงานเกลียดคนแบบฉันนะ..." เอ่ยอย่างสั่นกลัว
"เอ่อ..ฉันรู้"
ลอว์ถอนหายใจดูออกเลยว่ากลัวขนาดไหน เพราะร่างกายที่พาดไหล่อยู่มันสั่นระแวงอย่างเห็นได้ชัด
"นายจะพาฉันมาในที่คนไม่ชอบฉันไม่ได้นะ!"
ใช่แล้วล่ะ นาทีนี้อยากกลับบ้านมากกว่าอะไรเสียอีก ลูฟี่เชื่อว่าไม่มีใครชอบคนแบบเขา ยิ่งมาอยู่ในดงที่คาดว่ามีแต่ อัลฟ่า แบบนี้ มีแต่เรื่องกับเรื่อง ลูฟี่ไม่เข้าใจลอว์ว่าเขาพาทำไม แม้ลอว์จะบอกเขาว่ามันคือ 'ธุระ' ของเขาแต่มันก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดี
"ลิฟต์มาแล้วครับ คุณหนู"
เวอร์โก้พูดขึ้น ทั้งสองคนรวมกับลูฟี่ที่พาดไหล่อยู่ก็ได้เข้าไปในลิฟต์ คนใช้อย่างเวอร์โก้กดชั้น13 ตามที่ลอว์เคยแจ้งไว้ตอนอยู่บนรถเรื่องห้องพัก1308 ของเขา
"โทราโอะ..."
มือเล็กเขย่าเสื้อหลังของลอว์ เพื่อเป็นการขอให้เขาปล่อยลง ลูฟี่คิดว่าจำเป็นต้อง 'กลับบ้านเอง' เสียแล้วตอนนี้ แต่ก็ขอเงินค่ากลับบ้านด้วยนะก่อนจะให้ไป
แต่การกระทำแบบนี้ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้กับลอว์เป็นอย่างมาก อยู่เฉยๆไม่เป็นรึไงกัน
"น่ารำคาญ!"
ลอว์ขึ้นเสียงจนลูฟี่สะดุ้งตกใจ จนร่างเล็กที่พาดไหล่กระตุกอย่างเห็นได้ชัด
"ถ้าแกยังไม่หยุดดิ้น ฉันปล้ำแกในลิฟท์แน่!"
คำขาดที่ลั่นออกไป ทำเอาลูฟี่กับเวอร์โก้ตกใจไปตามกัน แต่คนที่มากที่สุดคงเป็นเวอร์โก้มากกว่า ส่วนลูฟี่นิ่งไปด้วยความตื่นตระหนกเลยก็ว่าได้
และเวอร์โก้รู้ดีกว่าใครคือ คนอย่างลอว์ทำจริงแน่นอน เรื่องแบบนี้
𝓉𝑜 𝒷𝑒 𝒸𝑜𝓃𝓉𝒾𝓃𝓊𝑒𝒹
