โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝓈𝑒𝓋𝑒𝓃
2 วันให้หลัง
เอกสารมากมายที่วางกายกองอยู่บนโต๊ะที่ทำงานในห้องนอนของ ทราฟัลการ์ ลอว์ ที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังอ่านเอกสารที่เขาได้ไหว้วานให้เวอร์โก้ไปหาเมื่อ2วันก่อน สิ่งที่เขาถืออ่านมันอยู่ในมือก็คือประวัติของ มังกี้ ดี ลูฟี่
"เกิดที่อีสบลู แต่ได้ย้ายมาอยู่ที่เรดไลน์ตอนอายุได้ 10 ขวบงั้นเหรอ? "
ลอว์กรอกสายตาอ่านประวัติของลูฟี่ และเวอร์โก้ คนรับใช้ในชุดสูทดำของตระกูลดองกีโฆเต้ ซึ่งเขายืนเอามือไขว้หลังก็ได้พยักหน้าให้
"ใช่แล้วครับ คุณหนู"
เวอร์โก้ตอบลอว์ด้วยเสียงเรียบ
"ตอนนี้เรียนอยู่ที่โรงเรียนเดรสโรซ่า หืม? "
"มีอะไรหรือครับ"
เวอร์โก้ถามเพราะลอว์ส่งเสียงทำนองเชิงสงสัย
"นี่มัน โรงเรียนของคุณลุงนี่"
ลอว์เอามือเท้าคาง
"ใช่แล้วครับ ตอนนี้โรงเรียนของนายท่านปิดเทอมอยู่ครับ จะเปิดอีกที 1 เดือนให้หลัง"
คนใช้ในชุดสูทดำอธิบาย ลอว์ก็ยังคงกรอกตาอ่านเอสสารต่อไป ซึ่งในนี้เขาได้รู้แม้กระทั่งวันเกิด รวมไปถึงประวัติคนในครอบครัวของลูฟี่ ที่ประกอบไปด้วย คุณปู่ ที่ชื่อกราป ที่ปัจจุบันลาออกจากต่ำแหน่งทำงานด้านทหาร มาผันตัวเองเป็นครูฝึกในค่ายทหาร คุณพ่อที่ชื่อว่า ดราก้อน ก็ทำงานกระทรวงต่างประเทศ แต่น่าแปลก
'ทำไมไม่มีประวัติของพี่ชายสองคนเลยล่ะ? '
คำถามนี้ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่อยากจะคิดอะไรมาก ให้มันรกสมอง เพราะแค่นี้ก็ถือว่ามากพอสำหรับ ทราฟัลก้า ลอว์ และที่สำคัญการเรียนของลูฟี่ก็อยู่ในขั้นที่เรียกว่า น่าเป็นห่วง
'เรียนไม่เก่ง เหมือนที่อ่านในแชทจริงๆ ด้วย'
แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไร เพราะสิ่งที่เขาต้องการก็คือที่อยู่ของเด็กคนนี้เสียมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็นั่นอ่านรายละเอียดทุกอันอย่างไม่คลาดสายตา
"เมืองเดรสโรซ่า เขต14 หมู่บ้านชิงช้าฟองสบู่ เลขที่ 189 ถนนเอนีเอส ประเทศเรดไลน์"
เมื่อหาที่อยู่เจอเขาก็ยกยิ้มมุมปาก และเวอร์โก้ที่ยืนมองก็รู้ดีว่าสายตาแบบนี้กำลังมีแผนอะไรบางอย่าง และที่แน่ไม่ใช่เรื่องดีเสียทุกครั้ง
"วันนี้วันเสาร์สินะ"
เสียงของลอว์ดังขึ้นและมองไปยังเวอร์โก้ด้วยสายตาที่แอบแฝงไปด้วยเรื่องสนุกแต่ก็ปนไปด้วยความร้ายลึก
"ครับ จะให้ผมพาไปที่ไหนเหรอครับ"
เวอร์โก้ถามด้วยรอยยิ้มเหมือนรู้ใจว่า ลอว์ต้องการอะไร
"ที่อยู่ของเด็กคนนี้"
.ลูฟี่ที่นอนเล่นในห้องนอนของตัวเองก็ได้พลิกกายไปมา ห้องนอนที่ไม่ปิดผ้าม่านไม่ให้แสงกระทบเข้ามา มีแต่เสียงแอร์ดังอย่างเดียว และสายตาอันว่างเปล่าได้จับจ้องไปยังบนเพดานสีขาว ความรู้สึกในตอนนี้มันช่างอ้างว้างเสียเหลือเกินที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรต่อในวันนี้
ช่วงนี้ลูฟี่รู้ดีว่าตัวเองมีอาการฮีทที่รุนแรงมากกว่าเดิม จนต้องกินยาหลายเม็ดเลยก็ว่าได้ แน่นอนว่ามันมีผลต่อร่างกายด้วยเช่นกัน คือเวียนหัวจนแทบจะเป็นลม โชคดีที่ร่างกายไม่ได้อาเจียนออกมา ถึงอย่างไรสองวันที่ผ่านมานี้เขาแทบกินน้อยมากเลยหรือไม่มากพอต่อท้องด้วยซ้ำ และกินไม่พร้อมหน้าสามพี่น้องอีกต่างหาก
"ทำไมกันนะ"
ดวงตากลมสวยจ้องไปยังเพดาน
"ทำไมต้องเกิดเป็นโอเมก้าด้วยนะ ทั้งที่ปู่กับพ่อก็เป็นอัลฟ่าด้วยกันทั้งคู่"
คำถามที่ตัวเองเคยถามมาตลอดชีวิต แม้จะเคยถามไปแล้วก็ได้คำตอบเดิมกลับมาคือ เขาเกิดจากความเป็นไปได้น้อยมากที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น พอได้ยินแบบนี้แล้วมันทำใจยากเสียเหลือเกิน แทนที่จะเกิดเป็นเบต้าหรือไม่ก็อัลฟ่า
ตั้งแต่เข้าเรียนมาตั้งแต่เด็ก ก็มักจะได้ยินเรื่องชนชั้นแบบนี้เยอะมาก ว่าโอเมก้าเป็นชนชั้นต่ำด้อย ที่มีไว้เพื่อผลิตทายาทเท่านั้น เขาไม่เคยมองเป็นคนเลย เป็นแค่เครื่องมือที่มีไว้สนองตัณหาราคะของพวกที่สูงกว่าอย่างเดียว
อย่าไปเข้าใกล้นะ พวกมันน่ะชั้นต่ำจะตาย
คำนี้คือคำพูดของครูประจำชั้น ในสมัยอนุบาลตอนที่อายุได้ 5 ขวบ และในตอนนั้นลูฟี่เป็นเด็กที่ผอมบาง ตัวเล็กกว่าเพื่อน ทำให้ถูกเพื่อนในโรงเรียนแกล้งบ่อย แต่นั่นเป็นสิ่งที่ลูฟี่อดทนได้ เพราะยังดีกว่าให้ใครรู้ว่าตัวเองเป็น 'โอเมก้า' รวมไปถึงลูฟี่เป็นลูกของอัลฟ่าด้วยทำให้ใครๆ ก็คิดว่าเขาเป็นอัลฟ่าขี้โรคเสียมากกว่า
แต่แล้ว ตอนอายุได้ 9 ขวบ มีคนในห้องเรียนคนหนึ่งที่รู้ว่า ลูฟี่เป็นโอเมก้าได้ปล่อยข่าวลือที่มันแพร่สะพัดไปทั่วในโรงเรียน จนเจ้าตัวขอปู่กับพ่อลาออกและย้ายมาอยู่ที่เรดไลน์จนถึงปัจจุบันนี้
"นึกถึงอดีตจนได้" ลูฟี่เอาแขนก่ายหน้าผาก "อุตสาห์ลืมแล้วแท้ๆ เชียว"
"ลูฟี่ ฉันเข้าไปได้มั้ย? "
เสียงซาโบ้ดังลอดมาจากประตู ทำให้เขาหันไปตามเสียงแม้แววตามันจะไม่สดใสเสียเท่าไหร่นัก อยากจะปฎิเสธแต่ถ้าแสดงอาการผิดปกติมากไปก็ ทำให้พวกเขาเป็นห่วงได้
"อืม..."
ประตูห้องได้ค่อยๆ เปิดออก และซาโบ้ที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินผูกไทสีดำกับกางเกงขาทรงกระบอกสีดำ เดินเข้ามาหาลูฟี่ที่นอนอยู่บนที่นอนด้วยท่านอนที่กางแขนและขาเต็มที่นอน เขาก็ทิ้งก้นลงไปนั่งข้างลูฟี่
"วันนี้วันเสาร์นะ ไปคลินิกกับฉันมั้ย"
คำชวนที่ทำให้ลูฟี่ส่งสายตากลมโตด้วยความแปลกใจให้ ปกติซาโบ้ไม่ค่อยอยากจะพาลูฟี่ไปที่คลินิกเสียเท่าไหร่ เพราะมีวันหนึ่งเคยพาไปแล้วเจ้าตัวทำยาหล่นแตกหลายขวด เพราะความซุ่มซ่ามนี่แหละ จนไม่พาไปอีกเลย
"ไม่เอา"
ลูฟี่พลิกตัวหลบใส่ ทำให้เรียกเสียงหัวเราะในลำคอของเป็นพี่ชายคนรอง
"น่าๆ วันนี้แค่นั่งเล่นเกมส์ ที่ห้องทำงานของฉันเฉยๆ นะ ลูฟี่"
ซาโบ้อ้อนน้องชายตัวเองสุดชีวิต ทั้งๆ ที่เขาไม่ต้องทำก็ได้ แต่ที่ทำเพราะสองสามวันมานี้ แทบไม่เห็นลูฟี่ร่าเริงหรือทำอะไรวุ่นวายเลย เรียกได้ว่าเปลี่ยนไปจริงๆ พยายามแอบเห็นด้วยกับเอสตรงที่ 'ลูฟี่เริ่มมีโลกส่วนตัว' แต่ก็ไม่อยากให้มันแปรเปลี่ยนไปขนาดที่ว่า ลืมกินข้าวกินปลาและเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องแบบนี้
"มีความลับอะไรที่ไม่บอกฉันกับเอสเหรอ? "
คำถามที่ลูฟี่ถึงกับผงะตกใจ ทำให้แผ่นหลังที่หันใส่ซาโบ้สะดุ้งเล็กๆ ลูฟี่พยายามข่มในใจไว้ ไม่อยากให้ใครรู้เลยสักคน ถ้ารู้พวกเขาจะเป็นอันตราย แม้อาการแบบนี้จะทำให้ซาโบ้รู้แล้วยังต้องถอนหายใจอีกต่างหาก
'มีจริงๆ สินะ'
ซาโบ้คิดในใจ
"งั้นวันนี้อยู่เฝ้าบ้านนะลูฟี่"
ซาโบ้ลุกออกจากที่นอนและมองคนเป็นน้องชายที่นอนหันหลังด้วยรอยยิ้มกว้าง
"ฉันกับเอสจะออกไปยาว จะฝากอะไรให้ซื้อมั้ย"
"ขอขนมกับเนื้อเยอะๆ "
ลูฟี่ตอบส่งๆ ไป แม้เสียงที่เปร่งไปจะไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่นัก
"โอเค เจอกันเย็นนี้นะ"
สิ้นเสียงร่างสูงของซาโบ้ก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูให้หลังจากที่ปิดสนิท ชายหนุ่มผมทองก็ทำหน้าเข้มและขมวดคิ้วส่อแววตาที่เย็นชาขึ้นมา ในอกของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและโมโหจนเขากำมือแน่น เขาไม่เชื่อหรอกว่าสองวันที่ผ่านมาที่ผับซาบอนดี้ จะไม่มีอะไรแบบนี้ ซาโบก็ไม่อยากให้ลูฟี่รู้ถึงความโกรธและเป็นห่วงของเขา เลยเลือกเดินออกไปจากหน้าประตูไปหา เอส ที่ยืนรออยู่ที่รถเบนส์สีดำด้วยท่าเอาแขนไขว้หลังคารถ
"สุดท้ายก็ไม่บอกสินะ"
เอสถามซาโบ้ด้วยสีหน้านิ่งๆ พลางมองคนผมทองที่ทำท่าทางอารมณ์เสียสุดๆ
"ใช่แล้วล่ะ ลูฟี่มีความลับกับเรา"
ยิ่งได้ยินคำตอบจากซาโบ้แบบนี้ เอสเริ่มเป็นห่วงมากกว่าเดิม แต่ก็มั่นใจว่าอย่างน้อยที่ลูฟี่แสดงออกมา ไม่ใช่โลกส่วนตัวสูง อย่างที่คิดในแง่บวก
"ทะเลาะกับเพื่อนรึเปล่า? " เอสยิงคำถาม
"ไม่นะ ไม่น่าใช่" ซาโบ้ส่ายหน้า
"หรือว่าพวกเพื่อนๆ รู้แล้วว่า ลูฟี่เป็น..."
เอสเว้นระยะคำพูดและจ้องตาของซาโบ้ แต่คนที่ถูกจ้องกลับส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
"ไม่ ถ้ารู้ปานนี้ลูฟี่คงบอกเราแล้วล่ะ เอส"
สายลมได้พัดผ่านเข้ามา ทำให้ผมของสองหนุ่มปลิวไปตามลมที่พัดส่งมา ความเยือกเย็นในบรรยากาศที่เริ่มก่อตัวของสองพี่น้อง ต่างคนต่างมีความคิดไปในทางเดียวกันหมด ถึงอย่างไรก็ไม่อยากฟันธงนัก ตราบใดที่ไม่ได้มาจากปากของน้องชายคนเล็กที่รัก
"คิดมากไปก็ปวดหัว เอาเป็นว่ารีบทำงานกันเถอะ วันนี้ฉันนัดซ้อมบาสกับเพื่อนด้วย เดี๋ยวฉันไปส่งนายนะซาโบ้"
เอสบอกพลางเปิดประตูรถฝั่งคนขับ โดยเอาตัวเข้าไปก่อนที่คนเป็นน้องชายคนที่สองอย่างซาโบ้ ได้มองไปที่ระเบียงอย่างไม่วางตา แน่นอนว่าตรงนั้นเป็นห้องนอนของลูฟี่ ที่โดยปกติแล้วจะเปิดให้เห็นห้องนอนเสมอ และเจ้าของห้องคนนี้ก็ชอบนั่งเล่นประจำ
"ซาโบ้"
เสียงเอสดังขึ้น ทำให้ซาโบ้ที่เอาแต่ยืนจ้องมองไปยังระเบียงด้วยความเป็นห่วง ถึงกับสะดุ้งเล็กๆ และหันไปตามเสียง ก็เห็นเอสยกนิ้วโป้งมาเป็นสัญญาณให้รู้ว่าต้องเข้าไปในรถได้แล้ว ซึ่งเจ้าของผมสีทองสวยก็ไม่พูดอะไรก็เข้าไปในรถ และรถเบนซ์สีดำคันสวยก็แล่นออกจากบ้านไป ซึ่งรถของพวกเขาได้ขับผ่านชายหนุ่มที่สวมแว่นดำทรงสวยที่ยืนพิงต้นไม้อย่างอารมณ์ดี
ทราฟัลก้า ลอว์ ที่อยู่ในชุดเสื้อยืดคอกว้างแขนยาวพับแขนสองทบสีดำ ซึ่งเผยให้เห็นรอยสักตามไหปลาร้าและแขนกับมือ และส่วนล่างที่ใส่กางเกงสีดำเช่นกัน ได้ยกยิ้มมุมปากชอบใจ เพราะระยะทางรถยนต์ที่เป็นของ 'พี่ชาย' ลูฟี่ ได้ขับไปไกลเกินกว่าจะกลับมา
"วันนี้ขอพาคุณหมวกฟางไปเที่ยวหน่อยนะ คุณพี่ชาย"
To be continued
- Facebook
Luffy Syndrome TH
