โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓔𝓲𝓰𝓱𝓽𝓮𝓮𝓷
ร่างบางของหญิงสาวผมสั้นสีส้มได้ล้มตัวลงที่นอนด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานพิเศษ นามิ ได้พลิกกายหงายมองเพดานของห้องนอนตัวเอง และพัดลมบนเพดานก็ยังคงหมุนสร้างความเย็นให้กับห้องนี้
"เหนื่อยจัง"
หญิงสาวบ่นกับตัวเอง และเธอก็ต้องทำงานในวันพรุ่งนี้บ่ายอีก คนที่ชอบเตรียมพร้อมทุกอย่างอย่างเธอก็ลุกออกจากที่นอนตรงไปยังโต๊ะเรียนหนังสือที่มีของเยอะแยะมากมาย มือบางก็ได้เก็บของที่จำเป็น บางอันก็ทิ้ง บางอันก็เก็บให้เข้าที่เข้าทาง แต่แววตาคู่สวยก็ได้หยุดมองมาที่ ของๆ หนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเป็นซองยาสีแดงและในนั้นมียาเยอะมาก นามิได้หยิบมันขึ้นมาดู และคลี่ถุงดูยาข้างใน
"ยาอะไรเนี่ย? มาอยู่โต๊ะฉันได้ไง? "
เธอถามตัวเองด้วยสายตาที่มองยาอย่างงุนงง นามิพยายามนึกเหตุการณ์ว่ายาได้มาจากไหน แต่เธอไม่รู้อยู่ดี ดังนั้นหญิงสาวก็ออกจากห้องไป เพื่อไปหา โยชิโกะ พี่สาวของนามิเจ้าของเรือนผมสีม่วงอ่อน เผื่อโยชิโกะอาจจะลืมไว้ในห้องเธอก็ได้ เพราะพี่สาวเธอนั้นชอบมาเล่นที่ห้องเธอบ่อย ตอนนี้เจ้าตัวกำลังนั่งดูทีวีอยู่อย่างสบายใจเฉิบ
"นี่โยชิโกะ เธอลืมยาไว้ที่ห้องฉันเหรอ? "
เสียงนามิดังขึ้นพร้อมยื่นซองยาสีแดงให้โยชิโกะ แต่พี่สาวอย่างเธอก็ตกใจอยู่เล็กน้อยและมองไปยังน้องสาวตัวเองด้วยสีหน้าตลกขบขัน
"นี่มันยาระงับฮีทนี่? จะไปหาโอเมก้าคนไหนเหรอจ๊ะ? "
"เอ๊ะ?! "
นามิตกใจมาก แต่คำแซวของพี่สาวตกใจกว่าอีก มุขอะไรเนี่ยไม่ขำเลยสักนิด
"บ้าเหรอ แค่มาถามว่าเป็นยาอะไรเฉยๆ ย่ะ! "
หญิงสาวก็คว้ายาจากมือของโยชิโกะไป และเธอก็ตรงไปยังห้องนอนของเธอด้วยท่าทีไม่พอใจเท่าไหร่นัก เพราะคนอย่างเธอเนี่ยนะ จะไปหาโอเมก้า คิดได้ไงมันคนละระดับกับเธอเลย
"ถึงจะบอกว่ายุคนี้เท่าเทียมทุกคนแล้วก็ตามทีเถอะ แต่ใครจะไปอยากยุ่งด้วยกัน พอฮีทมาก็ลำบากคนอื่นอีก! "
นามิเอ่ยกับตนพร้อมกับเปิดประตูเข้าไป และทิ้งตัวลงที่นอนอย่างเหนื่อยใจ แม้เธอจะไม่เคยเจอโอเมก้าตัวเป็นๆ เลยสักครั้ง แต่สิ่งที่ได้ยินมาคือ เป็นคนที่ตัวเล็ก บอบบาง และสง่าน่ามองอย่างไม่สามารถละสายตาได้ แน่นอนว่ายังไม่เจอเลยที่กล่าวมา
มือเล็กที่ยังถือซองยาสีแดงนั้นก็ชูขึ้นมาดูอีกที พยายามนึกว่าซองยาระงับนี้เอามาจากไหน ด้วยแสงไฟในห้องนอนทำให้เห็นกระดาษที่อยู่ข้างในซองยา ทำให้เธอลุกกึ่งนั่งกึ่งนอนและคลี่ซองยา นามิได้หยิบกระดาษที่อยู่ข้างในที่มีข้อความที่เป็นโน๊ตอยู่
'อย่าลืมทานยาระงับฮีท 3 เวลาหลังอาหารและก่อนนอนนะลูฟี่ กินแค่2 เม็ดนะ'
ซาโบ้
นัยน์ตาสีส้มสวยได้เบิกโพลงตกใจ ในอกของเธอรู้สึกแน่นไปหมดและสับสนมากๆ เลยก็ว่าได้ เพราะในข้อความมีชื่อเพื่อนสนิทของเธออยู่อย่าง ลูฟี่
"ซองยานี้เป็นของลูฟี่เหรอ? "
นามิถามกับตนและมองไปยังข้อความอีกรอบ เธอไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงดี ตั้งแต่ที่เธอรู้จักลูฟี่มานั้น สิ่งที่เธอรู้มาตลอดในใบประวัติการเข้าเรียนและใบสุขภาพ ล้วนระบุสถานะเป็น 'อัลฟ่า' ทุกอย่าง
'ลูฟี่โกหกเราอยู่งั้นเหรอ? '
ความคิดในใจที่ผุดขึ้นมากับสิ่งที่ไม่อยากจะเชื่อเลย และในหัวของเธอก็ดันนึกออกว่าซองยานี้มาจากไหน นั้นก็คือตอนที่พวกเขาไปเที่ยวกันที่ผับชาบอนดี้ ที่เจ้าตัวดันมือซนไปล้วงของในกระเป๋ากางเกงของลูฟี่เพื่อที่จะแกล้งเล่นและกะจะคืนตอนที่กลับจากผับด้วยกัน แต่ดันลืมไปเนี่ยสิ จนมาอยู่ในห้องนอนของเธอในตอนนี้
"ถ้างั้นที่เราแกล้งลูฟี่ในตอนนั้น"
นามิเอามือกุมหัวอย่างวิตกกังวล ถ้าเป็นโอเมก้าจริงล่ะก็ลูฟี่คงท้องแน่ๆ หรือไม่ก็อาจจะเบากว่านั้นหน่อย เพราะยาระงับฮีทอยู่กับเธอ ดูจากท่าทางต้องลืมกินแน่ๆ
'ถ้าลืมกินก็ต้องฮีทน่ะสิ!? '
ยิ่งคิดยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่อยากจะเชื่อยิ่งกว่าเดิม แต่ว่าเรื่องแบบนี้
"ไม่มีทาง!!!! "
มือเล็กกำแน่นและทุบลงหมอนหนุนหัว
"ลูฟี่แชทมาบอกเราเองนี่ว่า 'ยอมแพ้ไปก่อน' นะ ไม่โดนผู้ชายที่มีรอยสักแบบนั้นทำหรอก! "
เธอพูดกับตัวเองและเอามือที่ถือซองยามากุมที่หน้าอกแน่น พยายามคิดในแง่บวกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแค่เรื่องล้อเล่นหรือไม่ใช่ความจริงเลย
"ลูฟี่น่ะ..."
นามิข่มตาหลับลงและลืมขึ้นมาอย่างมุ่งมั่น
"เป็นอัลฟ่าขี้โรค ไม่ใช่โอเมก้าอะไรนั่นหรอก! "
ทางด้านหนึ่งของลูฟี่ ที่ตอนนี้สองพี่น้องกลับถึงบ้านโดยอย่างสวัสดิภาพ ลูฟี่ได้วิ่งขึ้นไปห้องนอนของตัวเองอย่างดีอกดีใจ เอสที่กำลังเก็บรองเท้าของตนกับน้องชายได้มองไล่หลังก็ยิ้มบางให้ เพราะเห็นน้องตัวเองร่าเริงแล้วหมดห่วงไปเลย
"กลับมาแล้วเหรอ เอส" ซาโบ้ทักทายและเดินกอดอกมาหาเอส "แล้วลูฟี่ล่ะ"
"ขึ้นห้องไปแล้ว"
เอสเอ่ยขึ้นมาและมองไปยังชั้นสองรวมถึงซาโบ้ที่มองไปด้วย
"งั้นเหรอ"
"วันนี้นายทำอะไรกินเหรอ? "
เอสมาแขนมาโอบไหล่น้องชายที่สูงกว่า 3 เซ็นต์
"ไม่ได้ทำน่ะ วันนี้เลยสั่งอาหารจากร้านมาแทน" ซาโบ้ยิ้มให้
"แล้วจะมาเมื่อไหร่? หิวแล้ว"
"สักพักแหละ เพราะสั่งตอนที่ก่อนพวกนายกลับมา 2-3 นาทีก่อนได้"
"โอเค" เอสยิ้มกว้างให้ "อ๋อ ไม่ต้องซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้ลูฟี่แล้วนะ เพราะมันได้ของใหม่แล้ว"
ซาโบ้หยักคิ้วให้และทำหน้าดุใส่คนเป็นพี่ชายคนโต
"อะไรนะ! อย่าบอกนะว่านายซื้ออันใหม่ให้?!! "
ชายหนุ่มผมทองเสียงแข็งใส่ จนเอสที่โอบไหล่อยู่ก็ปล่อยออกแล้วถอยไปก้าวหนึ่ง ที่ขึ้นเสียงใส่เพราะทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับตามใจลูฟี่อีกแล้วน่ะสิ ให้มันได้อย่างนี้สิตัวเองเป็นคนบอกให้ว่าจะทัณฑ์บนลูฟี่คือ เอส เองแท้ๆ
"เห้ยๆ อย่าพูดแบบนี้สิ จริงอยู่ฉันทัณฑ์บนเจ้านั่น แต่ไม่ได้หมายความว่าจะซื้อให้สักหน่อย"
"หืม แล้วที่พูดเมื่อกี้คืออะไร? "
ซาโบ้ทำตาปลือถาม
"ก็เพื่อนเจ้านั่นที่ชื่อ...อา..อะไรฟะ เอ่อ! ทริฟเฟิลน่ะซื้อให้"
"ทริฟเฟิล? " ซาโบ้ลั่กคิ้วสูง
"น่าจะนะ" เอสยิ้มตาหยี
"ไม่รู้จักแหะ ช่างเถอะ"
ซาโบ้เดินไปยังห้องนั่งเล่นจะไปดูทีวี ส่วนเอสก็เดินตามไปด้วย
"ว่าแต่สั่งอาหารอะไรมาบ้างน่ะ บอกได้มั้ย? "
"สั่งแต่ของที่ลูฟี่ชอบ ของนายลุ้นเอาแล้วกัน"
"อ้าวเห้ย!!! นี่แกกล้าทำกับพี่แบบนี้เหรอ!? "
.
เวลาการเปิดเรียนได้มาถึง มังกี้ ดี ลูฟี่ ที่กำลังส่องกระจกใส่ชุดนักเรียนประจำโรงเรียนเดรสโรซ่า ที่มีเสื้อนอกและกางเกวเป็นสีดำ ส่วนเสื้อในทางโรงเรียนเขาอนุญาตให้ใส่อะไรข้างในก็ได้ ซึ่งลูฟี่ได้เอาเสื้อไปรเวทสีเหลืองลายหมีตัวใหญ่หน้าเสื้อ
วันนี้เป็นวันที่ดีมากสำหรับวันเปิดเรียน
โรงเรียนเดรสโรซ่าเป็นสถานศึกษาเอกชนชื่อดังที่เปิดมานานกว่า 50 ปี สโลแกนสั้นๆ คือ สนุกไปกับชีวิตและความฝัน ถึงฟังแล้วจะดูธรรมดาแต่โรงเรียนแห่งนี้เด่นเรื่องการศึกษามาก และลูฟี่ก็เป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนไปในทางปานกลางและไม่ค่อยดีนัก ที่เข้ามาได้เพราะตอนสอบเข้าเรียน ให้ซาโบ้พี่ชายคนรองติวให้จนเข้าเป็นคนสุดท้ายของผู้สอบผ่านพอดี ยังดีที่โรงเรียนนี้ไม่มีการแบ่งว่าห้องใครเรียนเก่งหรือแย่ที่สุด ทำให้ในบางห้องจะมีนักเรียนที่หลากหลายอยู่ในห้องเดียวกัน ส่วนสาเหตุที่เรียนที่นี่นั้น เอส มีคนรู้จักอยู่ที่ชื่อ มาร์โก้ ที่เป็นครูสอนวิชาพยาบาลและสังกัดโรงเรียนเดรสโรซ่าแห่งนี้อยู่ ทำให้การตรวจสุขภาพประจำปีของลูฟี่ ไม่เป็นที่ต้องสงสัยว่าเป็น โอเมก้า ที่ต้องทำไปแบบนั้นเพื่อตัวลูฟี่เอง เพราะหลายๆ โรงเรียนไม่ค่อยให้โอเมก้าเข้าเรียน แน่นอนว่าโรงเรียนเดรสโรซ่าคือสถานศึกษาไม่ได้รับนักเรียนที่เป็นโอเมก้า ทำให้โรงเรียนนี้มีแต่อัลฟ่าไม่ก็เบต้า
"ลูฟี่ ไปกันได้แล้ว"
ซาโบ้ตะโกนเรียกคนเป็นน้องที่อยู่ในห้องจากชั้นล่าง คนที่ถูกเรียกขานก็หยิบหมวกฟางแสนรักมาสวมที่หัว ไม่ลืมที่จะเอากระเป๋านักเรียนไปด้วย ส่วนโทรศัพท์ใหม่นั้นก็หยิบถืออยู่ในมือ และตรงออกไปยังนอกห้อง ก็เห็นพี่ชายคนรอง ซาโบ้ เจ้าของเลือนผมสีทองสวยที่ตอนนี้ปัดผมหน้าผ้าของตนไปอีกข้างฝั่งขวามือ ทำให้เห็นใบหน้าสดใสและรอยตำหนิที่เด่นชัด
"ไม่ลืมอะไรแล้วนะ" ซาโบ้ถามยิ้มให้
"ไม่ลืมหรอก! " ลูฟี่ยิ้มกว้างตามสไตล์ของตน
สองพี่น้องได้เดินออกไปนอกบ้าน และซาโบ้เป็นคนล็อคประตู โดยที่ลูฟี่ตรงไปหาเอสที่กำลังนั่งรออยู่ในรถ ตอนนี้หนุ่มน้อยหน้าใสอย่างลูฟี่ เลือกที่จะนั่งข้างหลังรถแทน
"วันนี้ไม่นั่งกับฉันเหรอ? "
เอสถามน้องชายและมองลูฟี่กำลังนั่งเล่นเกมส์ในมือถืออย่างสนุกสนานผ่านกระจกรถ
"ไม่เอาอะ เปลี่ยนอารมณ์บ้าง"
ตอบโดยที่สายตายังคงจ้องแต่หน้าจอโทรศัพท์ ทำให้คนเป็นพี่ชายอย่างเอสร้องเฮ้อในใจ ตั้งแต่ได้โทรศัพท์ใหม่มาฟรีๆ ก็ใช้ไม่หยุดเลยคงดีใจมากแค่นี้ก็ดูออกแล้ว
ซาโบ้ได้เปิดประตูและเข้ามานั่งในรถฝั่งข้างๆ คนขับพร้อมกับกางเสื้อมาคลุมขา
"ไปได้แล้ว" ซาโบ้สั่ง
"อ่า รู้แล้ว"
รถยนต์สีดำก็แล่นออกจากบ้านไป และประตูรั้วเหล็กก็ปิดเองอัตโนมัติผ่านทางโทรศัพท์ของซาโบ้ เมื่อขับไปได้สักพักรถยนต์ก็พบกับจราจรติดขัด ด้วยวันนี้เป็นวันเปิดเทอมของหลายๆ โรงเรียน แน่นอนว่าโรงเรียนเดรสโรซ่าก็เป็นหนึ่งในนั้น
"ลูฟี่เช็ครึยัง ว่าให้เข้าสายกี่โมง"
ซาโบ้ถามน้องชายขึ้นมา แม้ลูฟี่จะเลิกเล่นเกมส์และชารจ์แบตด้วยพาวเวอร์แบงก์อยู่
"อ๋อ แปปหนึ่งนะ"
มือเล็กได้คว้าโทรศัพท์และเปิดแอพแชทที่โรงเรียนจะส่งรายละเอียดของการภาคการเปิดเทอมให้นักเรียนทุกคน ลูฟี่ได้เลื่อนหาข้อความก็ที่เขียนโดยผู้อำนวยการโรงเรียน
'ถึงนักเรียนที่น่ารักทุกคน วันแรกผอ.อนุญาตให้สามารถเข้าสายได้ เพราะวันนี้เป็นวันแรกจะไม่เคร่งอะไรมาก แต่วันอื่นไม่ใจดีแล้วนะ ฟุฟุฟุ'
จาก ผู้อำนวยการโดฟลามิงโก้
"ให้เข้าสายได้น่ะ"
คนฟังคำตอบอย่างซาโบ้ก็ยิ้มโล่งอก เพราะตอนนี้ไฟข้างหน้ายังแดงอยู่ และท่าทีจะเขียวนั้นถ้าจะอีกนาน
ลูฟี่จะเปิดเกมส์เล่นต่อ แต่ก็มีข้อความเด้งขึ้นมาจากคนที่ไม่รู้จัก ทำให้ลูฟี่ต้องไปที่แอพแชททันทีก็พบว่ามีคนแปลกหน้าส่งมาหาเขาและชื่อที่แสดงตรงหน้าอยู่นั้น
"ชื่อ L เหรอ? "
เด็กหนุ่มหย่นคิ้วส่งสัยและกดเข้าไปอ่านข้อความ
L : จะไปโรงเรียนแล้วสินะ ตั้งใจเรียนล่ะคุณหมวกฟาง
หลังจากที่อ่านก็ทำให้ลูฟี่เลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ เด็กหนุ่มรีบมองไปยังผู้โดยสารข้างหน้าที่เป็นพี่ชายทั้งสองคน ซึ่งเอสกำลังนั่งเซ็งรอให้ไฟเขียว ส่วนซาโบ้ก็กำลังหยิบปากกากับสมุดมาจดงานอีกเช่นเคย พอไม่มีใครมีท่าทีจะสนใจเขา ลูฟี่ก็ลองกดตอบกลับข้อความออกไป
ลูฟี่ : นายเป็นใครน่ะ? (• ▽ •;)
L : ลอว์
ลูฟี่ : โทราโอะเหรอ?! (☆▽☆)
และอีกฝ่ายก็อ่านข้อความของลูฟี่อย่างไว ทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มสั่นไหวและเต้นรัวไปหมด
L : ใช่
แค่ประโยคเดียวทำเอาลูฟี่หุบยิ้มเขินเก้อไม่ได้เลย ร่างเล็กก็ดิ้นจนตัวม้วนเขิน
ลูฟี่ : นายรู้ไอดีฉันได้ไงอะโทราโอะ!? อ๋อ เรียกลูฟี่สิ ทำไมไม่เรียกให้ตลอดล่ะ (〒﹏〒)
L : อ่าๆ ลูฟี่ก็ได้
ลูฟี่ : เย้! รักที่สุดเลย (˘ ³˘) ♥ ว่าแต่นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ รู้ไอดีฉันได้ยังไงน่ะ
ลูฟี่พิมพ์ไปด้วยรอยยิ้มมุมปากกว้างแต่อีกฝ่ายขึ้นแต่อ่านแล้วไม่มีท่าทีจะตอบกลับเลย ทำให้เด็กหนุ่มกระวนกระวายใจไม่น้อย เขาเลยพิมพ์หาไปอีกรอบ แต่ว่าข้อความของลอว์ก็ส่งมาก่อน
L : รู้ก็พอแล้วล่ะไม่ต้องสนใจหรอก อ๋อ ตั้งใจเรียนล่ะ
เมื่อเห็นข้อความแล้ว ลูฟี่ก็ยิ้มแย้มเม้มปากแน่นและตากลมสวยแสดงออกถึงความดีใจจนประกายวาววับ แม้จะเป็นข้อความสั้นๆ แต่ก็ทำให้ลูฟี่มีความสุขมากเลยก็ว่าได้
ลูฟี่ : ครับ โทราโอะ♪～ (´ε｀)
L : อย่าบอกใครล่ะว่าฉันคุยกับนายนะ ลูฟี่
ลูฟี่ : ทำไมเหรอ ไม่ดีเหรอ (〒﹏〒)
L : อย่าลืมที่เราเคยคุยกันไว้กันสิ ว่าห้ามบอกใครว่ารู้จักฉัน
ลูฟี่ที่อ่านข้อความจากยิ้มกลายเป็นนิ่งทันที เขาลืมไปเลยว่าคนอย่างลอว์น่ะเหรอจะมาสนใจเขา ช่างเข้าข้างตัวเองไปหน่อยนะ แต่ก็พอเข้าใจอยู่หรอก เพราะทราฟัลการ์ ลอว์ เป็นคนมีชื่อเสียง ต้องระวังมากเป็นธรรมดา
'แอบรักข้างเดียวนี่ก็เหนื่อยแหะ'
ลูฟี่คิดในใจและมือเล็กกำแน่นก่อนที่จะพิมพ์ตอบกลับไป
ลูฟี่ : อืม ไม่บอกใครหรอก! (•‿•) ไปเรียนก่อนนะ โทราโอะ
แค่นั้นลูฟี่ก็ออกจากแอพแชท
"คุยกับใครอยู่เหรอ ลูฟี่? "
เสียงเอสดังขึ้นมาและส่งยิ้มกวนให้น้องชาย
"เพื่อน! "
เด็กหนุ่มตอบทันควันด้วยรอยยิ้มกว้างเห็นฟันเช่นเคย แม้ในใจจะไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นก็ตาม
ไฟสีเขียวที่สว่างขึ้นรถที่ติดก็ค่อยๆ ถยอยออก เอส ที่เป็นคนขับก็แล่นรถไปอย่างอารมณ์ดี เพราะนาทีไฟเขียวมันขึ้นเวลานานพอสมควรที่พวกเขาจะออกไปได้
.
โรงเรียนเดรสโรซ่า สถานศึกษาเอกชนชื่อดังที่เปิดมานานกว่า 50 ปี ที่เด่นเรื่องการศึกษาและกิจกรรม ตอนนี้เป็นวันเปิดเทอมทำให้ไม่มีอะไรมาก แทบจะปล่อยฟรีทั้งวันเลยก็ได้ มังกี้ ดี ลูฟี่ เด็กหนุ่มที่มาสายได้วิ่งขึ้นตึกเรียนของมัธยมศึกษา เกรด 11 ที่อยู่ชั้น 5 จากตึกเรียนที่มี 6 ชั้น และเขาได้มาถึงเสียที
ห้องเรียน C
"มาสายนะ ลูฟี่! "
เสียงหวานของนามิดังขึ้น หลังเห็นเด็กหนุ่มที่อยู่หน้าห้องเรียนแถมหอบหายใจเหนื่อยสุดๆ สีหน้าแดงเถือกจากความเหนื่อยแบบเห็นได้ชัด
"แฮ่กๆ ขอโทษนะรถมันติดอะ แล้วทุกคนไม่มาเหรอ? "
"อ๋อ ถ้าห้องนี้มีแค่ฉันกับนายและโซโรคุงกับอุซปปน่ะ"
"เหรอแล้วสองคนนั้น..แฮ่กๆ ..ไปไหนเหรอ? "
"อุซปปก็เล่นเกมส์มือถือน่ะ เห็นบอกว่าลงแรงค์ ส่วนโซโลคงไปงีบที่ไหนล่ะมั้ง เดี๋ยวก็มาแหละ"
"ซันจิกับโรบินล่ะ? "
"นี่นายไม่ได้อ่านแชทกลุ่มรึไงเนี่ย ซันจิคุงกับโรบินเขาอยู่ห้อง B ย่ะ! "
นามิเอ็ดใส่ ลูฟี่ก็หัวเราะแห้งๆ ไปร่วมถึงเรียกลมหายใจของตนไปพลาง นามิที่เห็นภาพตรงหน้าก็ทำให้นึกถึงเรื่องตอนนั้นทันที ที่เธอเจอยาระงับฮีทของลูฟี่ในห้องของเธอ
'แค่วิ่งจากชั้นล่างมายังชั้น5 พวกอัลฟ่าไม่น่าเหนื่อยขนาดนี้นะ'
ใช่ เพราะลูฟี่นั้นแทบจะหมดสติอยู่แล้ว ที่สำคัญคือลูฟี่ไม่เคยได้เล่นกีฬาวิชาพลศึกษาเลยสักครั้งตั้งแต่รู้จักกันมา ด้วยเหตุที่ว่าเป็นอัลฟ่าขี้โรคแต่นามิก็โยนความคิดเหล่านี้ออกไปเพราะเธอเชื่อเสมอว่าลูฟี่เป็นอัลฟ่าจริงๆ
"เข้ามาก่อนเถอะ วันนี้เปิดเทอมก็จริงแต่คาบที่3 มีเรียนนะ" เธอยิ้มให้ "มาด้วยช่วยเอากระเป๋าไปเก็บให้"
นามิได้เอากระเป๋าเป้สะพายหลังของลูฟี่และเอาไปเก็บที่นั่งให้ เด็กหนุ่มที่ยังคงเรียกลมหายใจตัวเองอย่างเหน็ดเหนื่อยก็พยายามเรียกลมหายใจออกมา เด็กหนุ่มก็จะเดินไปนั่งที่ของตัวเอง แต่ขาที่วิ่งมาเหนื่อยๆ ก็ได้หมดแรงเดินทำให้ร่างกายของลูฟี่จะล้มลงไป
หมับ
แขนกว้างได้คว้ามาประคองลูฟี่จากด้านหลังทำให้ไม่ล้มลงไป เด็กหนุ่มที่ถูกประคองก็หันไปมองเจ้าของแขนที่ก่ำยำนี้
"โซโร ขอบใจนะ"
ชายหนุ่มอัลฟ่าเจ้าของเรือนผมสีเขียว โรโรโนอา โซโร เพื่อนสนิทของลูฟี่ที่อยู่ในห้อง C เขานั้นรู้จักกับลูฟี่ตอนที่พี่คงย้ายมาอยู่ไรดไลน์ได้ไม่นานในสมัยที่ลูฟี่อายุเพียง 10 ขวบ แน่นอนว่าคนนี้ไม่มีทางรู้แน่นอนว่าลูฟี่เป็นโอเมก้า
"ระวังหน่อยสิ"
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเหนื่อยใจให้กับเพื่อนสนิท เพราะลูฟี่เป็นคนขี้โรคทำให้ดูอ่อนแอและปวกเปียกไปหมด พอเห็นลูฟี่ไม่มีท่าทีจะล้มแล้ว เขาก็ปล่อยแขนตนไปนั่งที่นั่งตรงริมหน้าต่างหลังสุด
"ทุกคนนั่งได้แล้ว"
เสียงอาจารย์ของห้องนี้ดังขึ้น สโมคเกอร์ ครูประจำชั้นของลูฟี่ แน่นอนว่าครูคนนี้เป็นครูที่นักเรียนหลายๆ คนต่างก็เกรงใจมาก แม้สถานะจะเป็นเบต้าก็ตาม แต่เรื่องความเฟี้ยวและไม่ยอมใครนี่น่ากลัวมากๆ แค่เสียงของครูสโมคเกอร์ดังเหล่านักเรียนที่กระจัดกระจายก็มานั่งที่ของตัวเองอย่างเป็นระเบียบ
"วันนี้จะมีนักเรียนใหม่มานะ เอ้า เข้ามาสิ"
สิ้นเสียงของคุณครูสโมคเกอร์ สายตาของนักเรียนทุกคนได้จับจ้องไปยังประตูของห้องเรียน ขายาวได้ก้าวเข้ามาในห้องเรียน รูปร่างสูงใหญ่ที่ค่อยๆ เผยให้เห็นเรื่อยๆ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาและดวงตาแสนอ่อนโยน รอยยิ้มเล็กๆ ที่ประดับใบหน้า เรือนผมสีชมพูอ่อนและผ้าคาดหัวสีเหลือง และเป็นนักเรียนชายที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเดรสโรซ่าสีดำ และนักเรียนในห้องต่างตกตะลึงกับชายคนนี้ เพราะเขาเป็นอัลฟ่า
"สวัสดีครับ ผมชื่อโคบี้ ฝากตัวด้วยนะครับ"
โคบี้ยิ้มทักทาย นักเรียนทุกคนต่างยิ้มรับให้ ในห้อง C คนที่เป็นอัลฟ่ามีอยู่สองคนคือ ลูฟี่กับโซโล ที่เหลือเป็นเบต้ากันหมด ทำให้นักเรียนหญิงหลายคนค่อนข้างชอบเป็นพิเศษด้วยรูปร่างหน้าตาที่เป็นมิตรด้วย แต่นามิกลับต่างออกไป เพราะรู้สึกว่าเธอเหมือนเคยเจอเขาคนนี้ที่ไหนมาก่อน
"อ้าวล่ะ นายไปนั่งตรงนั้นแล้วกัน ข้างๆ --"
ครูสโมคเกอร์ยังไม่ทันได้เอ่ยจบ โคบี้ก็พูดแทรก
"และผมขอประกาศตรงนี้เลยนะครับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะจีบคุณครับ มังกี้ ดี ลูฟี่! "
เสียงก้องกังวานของโคบี้ และคำประกาศที่ดังชัดทำให้เหล่านักเรียนในห้องตกใจและหันไปมองลูฟี่เป็นตาเดียวกันหมด เจ้าของชื่ออย่างลูฟี่ก็มองตาปริบๆ ก่อนที่จะตกใจเสียงดังลั่นออกมา
"อ..อะไรนะ!!!!!! "
𝓣𝓸 𝓫𝓮 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓲𝓷𝓾𝓮𝓭
