โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝓉𝒽𝒾𝓇𝓉𝑒𝑒𝓃
เด็กหญิงตัวเล็กในชุดเดรสยาวเหนือเข่าสีชมพูอ่อนกับฮูทแดงตัวโปรดคลุมหัว และเป็นเจ้าของเรือนผมสีมินต์และไว้สั้นทัดหู ดองกีโฆเต้ ซูการ์ ลูกสาวคนที่2 ของโดฟลามิงโก้ ที่อายุ21ปี เป็นโรคประหลาดที่ทำให้เธอไม่โตจนดูเหมือนเด็กน้อยอายุ10ปี ตอนนี้ ซูการ์ กำลังเดินอยู่ทางเดินของชั้น 13 เธอไม่ได้มาคนเดียวแต่มากับ เบโปะ หมีขาวตัวผู้วัยเด็กสัตว์เลี้ยงสุดรักของ ทราฟัลการ์ ลอว์ ที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลวันนี้ เพราะเบโปะป่วยอาการปวดท้องไม่ย่อยทำให้ส่งไปรักษาอย่างเร่งด่วนเมื่ออาทิตย์ก่อน
"พี่ลอว์ต้องดีใจแน่ๆ เลย ถ้าเห็นนายอยู่ในห้องรอแบบนี้"
น้ำเสียงสดใสของซูการ์เอ่ยกับเบโปะที่เดินตามมา และสัตว์เลี้ยงหมีขาวก็ทำหน้าชอบใจให้
"ฮิๆ เราจะไปดักรอ---อ่ะนั่น!!! "
ฝีเท้าของซูการ์ได้หยุดลง เบโปะก็หยุดตามด้วย เพราะเธอเห็นลอว์อุ้มใครสักคนอยู่บนไหล่กับเวอร์โก้เดินออกมาจากลิฟต์ แถมคนที่พาดไหล่นั้นก็ดิ้นสุดฤทธิ์ ทุบหลังกว้างของลอว์ด้วย เรียกได้ว่าภาพตรงหน้าดูวุ่นวายสุดๆ และพวกเขาก็ตรงไปยังห้องพักของลอว์แล้วด้วย
"พี่ลอว์พาใครมาน่ะ"
สายตาก็เพ็งไปยังคนที่พาดไหล่ก็เห็นเป็นเด็กผู้ชายคาดว่าน่าจะเด็กกว่าเธอสักสองสามปี แถมดิ้นเหมือนโดนลอว์ลักพาตัวอย่างไรอย่างนั้น
"จะเข้าไปเซอร์ไพรส์แบบนี้ไม่ได้น่ะสิ"
ซูการ์พูดอย่างเสียดายที่เข้าไปในห้องไม่ทัน ก็นะฮูทแดงตัวโปรดของเธอที่ว่านั่นดันลืมไว้ในห้องพักของเบบี้ไฟว์ พี่สาวของเธอ ตอนแรกนึกว่าลืมไว้ในห้องของพ่อเธอนี่น่า
ส่วนเบโปะที่เห็นเจ้านายของมันก็จะวิ่งไปหาด้วยความคิดถึง จนซูการ์ตกใจที่อยู่ๆ ก็วิ่งไปโดยไม่บอกกล่าวกัน ทำให้เธอต้องวิ่งตามไปด้วย
"บ...เบโปะรอด้วยสิ! "
เสียงเล็กเรียกไล่หลังจากหมีขาวที่วิ่งไปถึงหน้าห้องพักของลอว์ โดยมีเวอร์โก้ยืนเฝ้าอยู่
"อ้าว เบโปะหายแล้วเหรอ"
คนในชุดสูทดำทักทายและเอามือมาลูบหัวเบโปะด้วยรอยยิ้ม และก็ได้เจอซูการ์ที่วิ่งมาถึงแล้ว ทำให้เขาถึงกับหุบยิ้มทันที หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องวุ่นวายนะ เพราะคุณหนูคนนี้เก่งเรื่องที่ทำให้ปวดหัวเสียด้วย
"คุณหนูซูการ์ สวัสดีครับ"
เด็กหญิงก็รับทักทายของคนใช้ และมองไปยังประตูตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วยิ่งกระตุกต่อมเธอเสียจริง
"นี่เวอร์โก้ พี่ลอว์อุ้มใครมาเหรอคะ? "
คำถามด้วยเสียงใสๆ ทำให้เวอร์โก้ถึงกับเม้มปากกลืนน้ำลายเข้าคอ อย่าบอกนะว่าเห็นน่ะ รู้งี้น่าจะดูทางให้ดีก่อนแท้ๆ เชียว
"ไม่หนิครับ คุณหนูคิดไปเองรึเปล่า"
น้ำเสียงที่พยายามนิ่งให้ถึงที่สุดของเขา ก็หวังว่าซูการ์จะไม่ถามอะไรมาก และปฏิกิริยาของซูการ์ก็กอดอกยืนคิดทันที เรื่องแบบนี้เธอไม่น่าตาฝาดหรอกนะ แต่ถ้าไม่อยากให้เธอรู้ก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของซูการ์อยู่แล้ว
"งั้นเหรอคะ หนูไปหาปะป๊าก่อนแล้วกัน"
เท้าเล็กก็ก้าวจากไปก่อนที่จะหยุดและหันมาหาเวอร์โก้
"อย่าลืมให้เบโปะเจอพี่ลอว์นะคะ มันคิดถึงพี่ลอว์มากเลย"
มือเล็กโบกมือบายๆ ลาด้วยเสียงสดใสให้กับคนตัวสูงที่เป็นคนใช้อย่างเวอร์โก้ ซึ่งเขาก็รับการโบกมือของเด็กตัวเล็ก และเธอก็ตรงไปที่ลิฟต์พร้อมกับรอให้มันมารับเธอถึงชั้นที่เธออยู่ พอได้จังหวะแล้วซูการ์ก็เดินเข้าไปในนั้นมันทำให้เวอร์โก้ที่มองสถานการณ์ก็ถอนหายใจโล่งอกออกมา
"ดีจริงๆ ที่ไม่ซักไซร้"
พอโล่งใจแล้วก็หันมองเบโปะที่มองตาแป๋วใสให้อยู่ เวอร์โก้เคาะประตูหน้าห้อง และก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของลอว์ ซึ่งเจ้าตัวอยู่ในสภาพเปื่อยบนจนเผยให้เห็นรอยสักที่ประดับตามกายและแขน รู้เลยว่าคุณหนูลอว์ของเขากำลังจะทำเรื่องอย่างว่ากับเด็กโอเมก้าคนนั้นแน่
"เอ่อ..ผมคิดว่าถ้าทำในเวลา--"
"หยุดคิดเรื่องบ้าๆ นั่น เดี๋ยวนี้! "
ลอว์แทรกขึ้นมาทันที คิดว่าเขาไม่รู้เหรอว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ จนถอนหายใจออกมา และสายตาก็ได้ก้มมองลงไปจนได้พบกับหมีขาวอย่างเบโปะที่มองตาเจ้านายตรงหน้าของตน ไม่รอช้าก็พุ่งเข้าไปกอดลอว์ด้วยความคิดถึง
"เห้ย! เบโปะหายแล้วเหรอ"
มือหนาที่มีรอยสักประดับก็มาลูบหัวอย่างเอ็นดู แถมเบโปะก็เอาแก้มตัวเองไปไถ่ใบหน้าของลอว์ ช่างขี้อ้อนจริงๆ แน่นอนว่าเขาไม่ลืมที่จะสำรวจร่างกายของสัตว์ตัวขนาดกลางอย่างหมีขาว ว่าร่างกายหายดีจริงมั้ย ซึ่งมันหายตามคาดจริงๆ หลังจากนั้นลอว์ก็มองเวอร์โก้ที่ยืนดูด้วยรอยยิ้ม
"ถ้าเสื้อมาแล้ว เอามาให้ฉันเลยนะ เวอร์โก้"
เขาสั่งและปิดประตูไป และคนใช้อย่างเวอร์โก้ก็พยักหน้ารับ
.
ภายในห้องนอนของห้องพักโรงแรมนี้ ซึ่งมีเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นที่นอนเตียงเดียวใหญ่และทีวีจอขนาดปานกลาง และพรมปูพื้นสีม่วงคลุมทั้งห้อง เวลาเดินมันจะนุ่มเท้ามากสำหรับลูฟี่ ตอนนี้เด็กหนุ่มวัยรุ่นอย่างเขาก็นั่งอยู่บนที่นอนพร้อมกับแกว่งขาเล่นไปมา บางก็สลับเอาเท้ามาเหยียบพรมปูพื้นสีม่วงบาง นาทีนี้ลูฟี่พยายามใจเย็นมากกว่าสิ่งอื่นใด เพราะเมื่อครู่นี้ก่อนที่ลอว์จะไปเปิดประตูรับเสียงเคาะ ที่คาดว่าเป็นของเวอร์โก้ นาทีนี้ลูฟี่สารภาพว่าหัวใจตอนนี้มันหยุดเต้นไม่ได้เลย
"โอ๊ยยยย หยุดเถอะ"
ที่สำคัญตอนที่มาถึงห้องนี้ ก็ถูกลอว์โยนลงบนที่นอนอย่างแรงอีกด้วย ตอนนั้นเขาถอดเสื้อออกจนเห็นหุ่นก่ำย่ำของลอว์อีกต่างหาก จนถามไปอย่างตกใจว่า
'ท..โทราโอะ เอาจริงเหรอ?!! '
ลูฟี่ถามเสียงสั่นเล็กๆ ใช่ว่าจะดูไม่ออกว่าคนตรงหน้ามีจุดประสงค์อะไร และอีกฝ่ายก็ทำหน้าหงุดหงิดตอบกลับมาอย่างราบเรียบว่า 'แค่รอเปลี่ยนเสื้อ'
อย่างน้อยก็โล่งใจที่ไม่ได้จะทำอะไรกับเขา ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ อีกล่ะก็
"ปวดเอวอีกแน่ๆ ..."
แต่แล้วที่มันดันทำให้ลูฟี่สนใจคือ หมีขาววัยเด็กที่อยู่ๆ ก็วิ่งเข้ามาตรงที่นอนที่ลูฟี่นั่งอยู่ ทั้งสัตว์และคนได้จ้องตากัน โดยลูฟี่ชอบอะไรพวกนี้มาก ทั้งขนสีขาวสะอาด แววตากลมแบ๊วน่ารัก ไม่รอช้าร่างเล็กลงจากที่นอนและคว้ามากอดและอุ้มแนบกาย
"ตัวอะไรเนี่ยยยยยย"
แขนเล็กก็กอดหมีแน่นและเหวี่ยงไปมาด้วยความเอ็นดู แม้เจ้าหมีขาวพยายามต่อต้านลูฟี่โดยเอาแขนดันหน้าอยู่ก็ตาม
ลอว์ที่เข้ามาในห้องก็เห็นทั้งลูฟี่และเบโปะ ก็มองด้วยความเอ็นดูทั้งสองคนและแอบคิดอยู่หน่อยหนึ่งว่า ลูฟี่อารมณ์เปลี่ยนไวมาก ตอนเข้ามาในห้องยังทำหน้าหงุดหงิดไม่พอใจเลย แถมยังไม่คิดจะพูดคุยด้วย แต่พอเห็นเบโปะแล้วลูฟี่กลับร่าเริงอยากเล่นกับมันเสียอย่างนั้น ก็นะเบโปะน่ารักจะตาย
"นี่ๆ มันชื่ออะไรเหรอ"
ลูฟี่ถามด้วยแววตาวาววับ
"ชื่อ เบโปะ"
"น่ารักจังเลยนะ แกเนี่ยย มาอยู่กับฉันเถอะนะ~"
คำชวนที่ไม่คิดจะไตร่ตรองของลูฟี่ ด้วยนิสัยที่เห็นอะไรถูกใจแล้วอยากได้มันมาเข้าบ้าน ซึ่งคนฟังอย่างลอว์ขมวดคิ้วมุ่นตกใจ รวมไปถึงหมีขาวที่ตาเหลือกตกใจเช่นกัน
"ไม่ให้โว๊ย! "
"ทำไมอะ มันเป็นของนายเหรอ? "
ลูฟี่ยังคงกอดเบโปะและเอาแก้มตัวเองไปถูไถตรงแก้มของเบโปะ แถมยังส่งสายตาออดอ้อนมาให้ลอว์อีกต่างหาก รู้นะว่าอยากได้ขนาดไหนแต่เบโปะเป็นของลอว์ จ้างให้ก็ไม่ให้หรอก
"เอ่อ! มันเป็นของฉัน"
"อะไรกันของนายเองเหรอ น่าจะรีบบอกแต่แรก"
ถึงจะพูดเสียดายไป แต่ลูฟี่ก็ยังกอดหมีขาวด้วยความรักใคร่เอ็นดูอยู่อย่างนั้น คงเป็นเพราะลูฟี่เคยเลี้ยงช็อปเปอร์ กวางเรนเดียร์ที่มีจมูกสีน้ำเงินล่ะมั้ง เลยชอบมากเป็นพิเศษ แม้ตอนนี้เจ้าช็อปเปอร์จะไปอยู่ดาวบนฟ้าแล้วก็ตาม มันทำให้สีหน้าของลูฟี่จากร่าเริงเมื่อครู่ กลายเป็นยิ้มบางๆ ทันที เพราะคิดถึงช็อปเปอร์ทีไรจะร้องไห้ตลอดเลย
ลอว์ที่เห็นใบหน้าหวานจะทำท่าร้องไห้ก็ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับอารมณ์แปรปรวนของลูฟี่ เดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวดีใจ มันทำให้เขาปรับตัวแทบไม่ทันเลยก็ว่าได้ แต่มันคงเป็นอาการซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองสินะ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นกัน"
"ฉันคิดถึงช็อปเปอร์น่ะ"
"ช็อปเปอร์? สัตว์เลี้ยงเหรอ? "
ลูฟี่พยักหน้าเป็นคำตอบและกอดเบโปะแน่น ซึ่งหมีขาวอย่างเขาก็รู้สึกได้ถึงความเศร้าที่คิดถึงช็อปเปอร์ก็ยกอุ้งมือขาวตัวเองมาปาดแก้มของลูฟี่เป็นการปลอบใจ
"ปลอบใจฉันเหรอ? "ลูฟี่ยิ้มเต็มมุมปากให้กับเบโปะ "ขอบใจนะ เบโปะ"
ลอว์ก็อมยิ้มกับการกระทำของสัตว์เลี้ยงตัวเอง ด้วยความที่เบโปะไม่ชอบให้ใครร้องไห้ก็จะเอาอุ้งมือมาปาดน้ำตาหรือไม่ก็กอดปลอบใจ และมันไม่ชอบทำให้ใครมันจะทำกับเจ้านายของมัน ทราฟัลการ์ ลอว์ เท่านั้น
"โชคดีจังเลยนะคุณหมวกฟาง เบโปะไม่ชอบปลอบใจแบบนี้ให้คนอื่นหรอกนะ"
"จริงเหรอ ชิชิชิ"
ลูฟี่หัวเราะคิกชอบใจ รู้สึกตัวเองเหมือนคนพิเศษเลยที่เบโปะทำแบบนี้ให้ เขาก็ยกมือเล็กมาลูบหัวเอ็นดูหมีขาวที่แสนน่ารักนี้
"ไม่ปลอบใจให้คนอื่น" ลูฟี่ทวนคำพูด "ทำแต่กับนายเหรอโทราโอะ"
เจ้าของชื่อที่ถูกคนตัวเล็กตั้งให้ก็ยิ้มแกมขำเล็กน้อย ดูลูฟี่ทำหน้าถามเข้าสิ มองตาโตใส่ แถมแก้มสีแดงระเรื่อเล็กๆ บนใบหน้าที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้อีก
'น่ารักอีกแล้ว'
ทำเอาลอว์อยากจะคว้ามากอดเสียจริงตอนนี้ แต่ลูฟี่คงตกใจแน่ๆ ล่ะ เพราะตอนอยู่ในลิฟท์ ดันเผลออารมณ์หงุดหงิดใส่ ลูฟี่คงปรับตัวกับเขาแทบไม่ทันเช่นเดียวกับลูฟี่ที่เดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวร่าเริงกับเขา
"ใช่ ทำแค่ฉัน"
"ดีจังเลย ชิชิชิ เหมือนฉันเป็นคนพิเศษอีกคนของแกเลยสินะ เจ้าหมีขาว"
ลูฟี่ยิัมร่าให้ลอว์แล้วก็เอาหน้าตัวเองไปหอมแก้มเบโปะด้วยความหมั่นเขี้ยว ทำเอาลอว์อมยิ้มไปกับภาพตรงหน้าอีกแล้ว ทำไมลูฟี่ช่างสดใสต่อเขาแบบนี้
คงเป็นเหมือนที่เวอร์โก้พูดตอนอยู่ในรถ ว่าเขายิ้มบ่อยมาก คงจะจริง
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลอว์ก็เดินไปที่ตามเสียงดังกล่าวพร้อมกับเปิดประตู ก็เจอเวอร์โก้ยื่นชุดสูทสีดำสำเร็จที่ตัดมาแล้วให้ถึงมือกับเขา
"นี่ครับ"
"ขอบใจมาก บอกคุณลุงด้วยว่า แต่งเสร็จแล้วจะลงไปทันที"
ประตูก็ปิดทันทีด้วยมือของลอว์ ร่างสูงก็ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ เพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยที่ลูฟี่เองก็มองไล่หลังด้วยความอยากรู้ตามประสาเขา
"อาบน้ำเหรอ? "
"เปล่าแค่เปลี่ยนเสื้อ"
มือหนาก็ปิดประตูใส่ ลูฟี่ก็เล่นกับเบโปะต่อและดูเหมือนหมีขาวตัวนี้ จะเริ่มสนิทกับลูฟี่แล้วด้วย เลยเล่นด้วยกันและพูดคุยเรื่อยเปื่อยแน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องที่มีสาระอะไรหรอก โดยลูฟี่จะเป็นคนพูดคนเดียวเองเสียมากกว่า
ในห้องอาบน้ำของที่มีกระจกใหญ่ที่เห็นทั้งตัวอยู่ตรงหน้า ลอว์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่อยู่เป็นชุดสูทสีดำที่ตัวเองได้มา พอใส่เรียบร้อยเขาก็หันมองดูกระจก พร้อมกับพินิจรูปร่างตัวเองไปด้วย แต่ก็แอบหงุดหงิดเล็กน้อยตรงชุดสูทนี่แหละ
"ลุงนะลุง รู้ว่าไม่ชอบแบรนด์นี้ก็ยังเอามาให้ใส่"
ลอว์บ่นอุบอิบ แม้แบรนด์ตัวนี้จะเป็นตัวโปรดของคุณลุงโดฟลามิงโก้ก็เถอะ แต่เขาไม่ชอบเลยเนี่ยสิ นี่สินะรสนิยมต่างกัน
เสร็จแล้วลอว์ก็จัดทรงผมให้เรียบร้อยพร้อมกับล้างหน้าล้างตาให้ดูสะอาดสะอ้าน ไม่รอช้าเขาก็เดินออกจากห้องน้ำไปพร้อมกับชุดสูทสำเร็จสีดำ
"เย้ สนุกจังเลย!!! "
ลูฟี่กับเบโปะกระโดดเล่นด้วยกันบนที่นอนอย่างสนุกสนาน ลอว์ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่ว่าเสียงมันดังไปแล้ว
"นี่เบาหน่อย! มันเสียงดังไปแล้ว"
ลอว์เสียงเข้มและทำหน้าดุใส่ ลูฟี่ที่ได้ยินก็หยุดกระโดดเล่นบนที่นอนใหญ่ก็หัวเราะแก้เขิน ส่วนเบโปะก็นอนหงายท้องมองเจ้านายของมันเอง
"ขอโทษนะ ชิชิชิ"
"เฮ้อ...ก่อนที่ฉันจะกลับมา ห้ามเสียงดัง ห้ามซน และห้ามทำอะไรจนกว่าฉันจะกลับมา"
"ทำไมอะ"
ลูฟี่เอียงคอไม่เข้าใจที่เขาบอก ทำไมต้องทำเหมือนซ่อนเขาด้วย และมันช่างเป็นคำตอบที่ทำเอาลอว์ปวดหัวอีกแล้ว ตอนอยู่ในลิฟท์น่าจะรู้ตัวแล้วนะ ว่าลูฟี่มาอยู่ในถิ่นที่มีแต่อัลฟ่า
อย่าบอกนะว่าลืม...บ้าจริงเด็กคนนี้นี่!
และลอว์ก็พ่นลมหายใจออกมา ถึงเวอร์โก้บอกว่าเขายิ้มบ่อยมากช่วงนี้ แต่ก็ถอนหายใจบ่อยเช่นกัน
"นายอยู่ที่มีแต่อัลฟ่านะ อย่าลืม! และถ้าใครรู้ว่าโอเมก้าอยู่ในห้องนี้ เรื่องมันจะยาว เข้าใจมั้ย"
ลูฟี่ก็พยักหน้ารับ
"จนกว่าฉันจะกลับมา ห้ามดื้อ ห้ามเสียงดังเด็ดขาด ถ้านายไม่อยากโดนคนอื่นจับทำพันธะตอนนี้ ก็ทำตามที่ฉันบอก"
"เข้าใจแล้ว"
ลูฟี่พยักหน้ารับอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มจนเห็นฟัน ลอว์ที่พยายามเชื่อกับการตอบรับของลูฟี่ ก็ก้าวเท้าออกไปยังประตู โดยที่คนมองไล่หลังอย่างลูฟี่ที่เห็นแผ่นหลังกว้างทีไร ก็อดอยากที่จะกอดไม่ได้เสียอย่างนั้น แต่ช่างมันเถอะเพราะเขากับลอว์มีความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตน คงไม่มาสนใจอะไรแบบนี้ เหมือนเขาหรอก
"รีบกลับมานะ โทราโอะ"
เท้าที่กำลังจะก้าวออกห้องก็หยุดกึกหลังจากได้ยินเสียงร่าเริงของลูฟี่ออกมา ทำให้ลอว์อยากจะบ้าตาย ทำตัวแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับคนเป็นแฟนรอให้กลับบ้านเลย ถึงลูฟี่จะทำไปโดยไม่รู้ตัวก็เถอะ
"เอ่อ"
แค่นั้นและมือหนาที่มีรอยสักก็เปิดประตูออกจากห้องไป โดยที่มีเวอร์โก้ยืนรออยู่ข้างนอก
"ล็อคประตูจากด้านนอก"
ลอว์ สั่งเวอร์โก้ด้วยเสียงเรียบ และเขาก็ทำตามที่เจ้านายของตัวเองสั่งด้วยการล็อคระบบคีย์การ์ดเท่านั้น เมื่อเห็นทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็เดินตรงไปยังลิฟต์
หลังจากที่ลอว์ออกจากห้องไปแล้ว ลูฟี่จากที่ยิ้มก็หุบลงทันที เขาก็พาตัวเองไปยังที่นอนกว้าง พร้อมกับทิ้งตัวลงไปโดยมีหมีขาวอย่างเบโปะนอนหงายท้องอยู่
"พวกพี่ๆ จะเป็นยังไงบ้างนะ? "
สายตากลมสวยที่แสดงออกถึงความกังวลนั้น พลางคิดถึงคนเป็นพี่ที่กลับบ้านมาแล้วไม่เจอเขาที่อยู่ในบ้าน คงจะต้องตามหากันให้ควั่กแน่ โดยเฉพาะเรื่องทัณฑ์บนไม่ให้ออกจากบ้านนี่แหละ ลูฟี่กลัวที่สุด
"โดนโกรธแน่ๆ "
พูดไปก็ถอนหายใจไป เบโปะที่นั่งข้างๆ ก็เอาอุ้งมือมาสะกิดลูฟี่ ทำให้คนที่ถูกสะกิดหันไป
"มีอะไรเหรอ เบโปะ? "
หมีขาวก็ลงจากที่นอนและตรงไปยังห้องน้ำ โดยหันมามองลูฟี่เพื่อที่จะบอกให้รู้ว่า ตามมานะ ซึ่งคนที่เคยเลี้ยงสัตว์มาก่อนอย่างลูฟี่ก็ลุกออกจากที่นอนตามไปยังห้องน้ำโดยมีเบโปะนำทางให้ เขาก็ตรงไปยังอ่างอาบน้ำในห้องน้ำและอุ้งมือหมีขาวก็ไปเปิดน้ำตรงฝักบัวซึ่งเป็นปุ่มกด
"นี่แก จะให้ฉันอาบน้ำให้งั้นเหรอ? "
ลูฟี่ถามเอียงคอสงสัย ซึ่งหมีขาวก็จ้องตาตรงๆ ให้เป็นคำตอบพร้อมกับเอาตัวลงไปในอ่างอาบน้ำ บอกตรงๆ หมีขาวตัวนี้ถูกชะตากับลูฟี่มาก ชอบคนอย่างลูฟี่ แม้จะตกใจตอนแรกก็เถอะที่อยู่ๆ ก็โพล่งเข้ามากอด การที่เห็นลูฟี่ซึมๆ มันทำให้เบโปะไม่ชอบไปด้วย
ส่วนลูฟี่ก็ยิ้มเต็มมุมปาก ตาประกายวาวสุกใส ทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่อาบน้ำให้กับช็อปเปอร์ กวางเรนเดียร์จมูกน้ำเงินนี้
"ได้เลย!! "
ขาเล็กก็ก้าวไปหาหมีขาวในอ่าง มือเล็กๆ ก็ตักน้ำมาอาบให้เบโปะอย่างสนุกสนานและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนลืมเรื่องของพี่ชายที่บ้านเสียสนิท เจ้าหมีขาวก็ชอบใจที่ลูฟี่ดูร่าเริงขึ้นมา เขาก็เอามือตีน้ำแกล้งลูฟี่จนน้ำมันเลอะเสื้อผ้าจนเปียกไปหมด
"เบโปะ ตีน้ำแบบนี้เลยเหรอ! "
ใช่ว่าคนอย่างลูฟี่จะยอม เขาก็สาดน้ำใส่หมีขาวเป็นการโต้ตอบด้วย ต่างฝ่ายต่างสนุกกัน โดยเฉพาะลูฟี่ที่หัวเราะออกมา จากที่ไม่ได้หัวเราะแบบนี้มาสักสองวันได้แล้ว
มีความสุขจัง
ในใจของลูฟี่บอกแบบนั้น
"ว่าแล้วเชียวพี่ลอว์พาคนมาจริงด้วย"
เสียงหวานเล็กของเด็กผู้หญิงที่คาดว่าอายุ10ขวบกว่าๆ ดังขึ้น จนลูฟี่หันไปตามเสียงอย่างฉับพลัน รวมไปถึงเบโปะ ก็เห็นเป็นเด็กหญิงอย่างที่คิดจริงด้วย
"คิดถูกจริงๆ ที่แอบเข้ามา ตอนที่พี่ลอว์กำลังจะเปิดตัวในงาน ตอนแรกไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ แต่มันน่าหงุดหงิดแปลกๆ เลยแอบมาสักหน่อย"
ซูการ์ส่งรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความชอบให้คนตรงหน้าที่ยืนทื่อตกใจเลยก็ว่าได้ สำหรับการมองแว่บแรกนั้นลูฟี่ก็สามารถรู้ได้เลยว่า เด็กคนนี้เป็นอัลฟ่าหญิง
"เธอเป็นใคร.."
ลูฟี่ถามขึ้นมาและก้าวขาถอยหลังหนึ่งก้าว ในหัวพยายามนึกถึงคำพูดของลอว์ที่ย้ำเตือนเขาว่า อย่าเสียงดัง หรือว่าเด็กคนนี้ได้ยินเสียงหัวเราะ แต่ไม่น่าดังไปถึงข้างนอกได้นี่
"หืม? ไม่รู้จักฉันเหรอ ก็ซูการ์ ดองกีโฆเต้ไง" เธอแนะนำตัวรอยยิ้มร่าและลูฟี่ก็ยิ้มรับแห้งๆ ไป
"นายน่ะเป็นใคร ทำไมถึงมากับพี่ลอว์ได้ล่ะ? " ซูการ์เดินมาหาลูฟี่ ทำให้เด็กหนุ่มแอบถอยหลังอีกก้าว จนชิดกำแพงห้องน้ำ และเด็กหญิงก็หัวเราะในลำคอชอบพอ "เจ้าโอเมก้าน้อย"
คำพูดที่เน้นคำหลังของเด็กหญิง ทำให้ลูฟี่หน้าซีดเผือดขึ้นทันตา การที่เธอเข้ามาในห้องนี้ก็ตกใจอยู่แล้ว และดันมารู้ว่าเป็นโอเมก้าอีกแย่พอกันแถมยังมาจ้องตาใส่อีกต่างหาก
"ไม่ใช่นะ..." ลูฟี่หลบสายที่จ้องมาของซูการ์
"หลบสายตาเหรอ? โกหกไม่เนียนเลยนะ โอเมก้า"
เบโปะที่เห็นสถานการณ์ก็ลงมาจากอ่างมาบังลูฟี่ และชักสีหน้าดุใส่ซูการ์
"อะไรของแก เบโปะ? " ซูการ์ยืนเท้าสะเอว "จะปกป้องไอ้พวกนี้เหรอ? "
ไม่มีคำตอบอะไรทั้งนั้น ลูฟี่เลือกที่จะวิ่งหนีออกไปจากห้องน้ำนี้ทันที ซูการ์ถึงกับตกใจที่อยู่ๆ ก็วิ่งออกไป โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
"นี่แก! "
ยังไม่ทันได้ทำอะไร เบโปะก็เอาตัวมากระโดดทับตัวซูการ์ที่จะวิ่งตามไปทันที
"หนักนะปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปฟ้องป่ะป๊าว่าโอเมก้าอยู่ที่นี่! "
เสียงโวยวายที่ดังจนลูฟี่ได้ยินแทบทุกประโยค ความกลัวในอกลูฟี่ก็พลุ่งพล่านขึ้นมา ขาเล็กก็รีบหนีออกจากห้องนี้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น โดยเจ้าตัวเปิดประตูอออกไปและตรงไปยังบันไดหนีไฟของโรงแรม เพราะถ้าตรงไปยังลิฟต์คาดว่าอาจจะเจอพวกคนอื่นๆ อีกที่ใช้ลิฟต์อีกแน่ๆ แม้ในหัวจะนึกถึงเบโปะที่ช่วยเขาเมื่อกี้ อยากจะขอบคุณมากแต่มันทำไม่ได้ตอนนี้
"ต้องรีบไปหาโทราโอะ"
แต่แล้วขาก็หยุดวิ่งทันที เขาจำได้ดีว่าที่นี่มีแต่อัลฟ่าเต็มไปหมด ถ้าไปหาตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรเข้าไปในกรงเสือเลยก็ว่าได้
"จะไปดีมั้ยเรา" แววตาเริ่มกังวลขึ้นมา แต่ว่า "ช่างมันเถอะ! "
ใครจะคิดยังไงไม่รู้แต่ตอนนี้ต้องไปหาลอว์เท่านั้น เพราะเขาคือคนเดียวที่ช่วยตัวลูฟี่ได้ ถึงจะโดนเขาดุหรือไม่ก็ตาม
𝓉𝑜 𝒷𝑒 𝒸𝑜𝓃𝓉𝒾𝓃𝓊𝑒𝒹
