โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝒻𝒾𝒻𝓉𝑒𝑒𝓃
รถหรูสีดำได้ดับรถและมาจอดอยู่หน้าบ้านของลูฟี่ ซึ่งภายในบ้านก็เปิดไฟสว่างอยู่เสียด้วย เป็นสัญญาณบอกที่ดีเลยว่า เอสกับซาโบ้กลับมาแล้ว ก็นะ นี่เวลาจะ 3 ทุ่มอยู่แล้วนี่น่า
ส่วนลูฟี่ที่อยู่ในรถนั้นไม่มีท่าทีจะลงไปเลยสักนิด แถมนั่งกอดเสื้อตัวใหญ่ของตนที่เปียกชื้นอยู่ แท้จริงแล้วเขาน่ะอยากลงไปมาก แต่กลัวว่าเอสกับซาโบ้จะโกรธเขาเปล่าเนี่ยสิ
"ทำไมไม่ลงไปล่ะ ลูฟี่"
ลอว์ถามขึ้นมาเพราะลูฟี่ไม่ลงเลย มัวแต่จ้องมองไปยังข้างนอกผ่านหน้าต่างรถ แถมยังกอดเสื้อตัวเก่าที่พาดแขนแน่น
"ก็..กลัวเอสกับซาโบ้โกรธน่ะ ฉัน..กลัว.."
ก็กะไว้แล้วล่ะสำหรับลอว์ จะหาข้ออ้างยังไงสินะ ดูหน้าตาก็พอเดาออกแล้วล่ะ
"งั้นเหรอ เอางี้เดี๋ยวฉันให้กำลังใจนายเอามั้ย"
ลูฟี่ถึงกับหันขวับด้วยความสงสัยและเอียงคอให้กับคำพูดของคนขับรถอย่างลอว์
"ให้กำลังใจเหรอ? ยังไงอะ? "
พอถามไปด้วยแววตากลมโต มือหนาก็ยกนิ้วขึ้นมากระดิกให้เข้ามาใกล้ๆ ลูฟี่ก็เอียงคอสงสัยให้ ซึ่งลอว์ก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
เข้าใจอะไรยากจริง
"มาใกล้ๆ และยกตัวมาด้วย"
"อ..อืม"
ลูฟี่ทำตามคำสั่งของลอว์ ก็ยกตัวขึ้นมาโดยเอาชันเข่าไปใกล้ จนตอนนี้เขาชิดกับลอว์แล้ว ไม่รอช้าแขนใหญ่ที่แทบจะรวบตัวของลูฟี่ได้นั้นก็จับมานั่งตักตนอย่างรวดเร็วแถมยังนั่งหันหน้าเข้าหากันอีกต่างหาก จนคนที่ถูกจับนั่งตักก็ร้องเสียงหลงไปตามกัน เสื้อที่พาดแขนก็หล่นมาวางหน้าตักของทั้งสอง แต่ก็ไม่พ้นให้เห็นขาอันเล็กและเรียวสวยของลูฟี่ ที่จะรอดพ้นจากสายตาของลอว์ได้หรอก
"โท..โทราโอะ!! "
ตกใจจนหน้าเหวอเลยก็ว่าได้ ทำเอาลอว์หัวเราะชอบใจ เอ็นดูหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักที่แสดงออกมา
"อะไรเด็กน้อย ปกติเราเคยมากกว่านี้อีกนะ"
ให้ตายสิ พูดออกมาได้ทำเอาลูฟี่หน้าแดงเป็นลูกเชอร์รี่แล้ว ทำไมคนตรงหน้าชอบย้ำคนอย่างลูฟี่อยู่เรื่อยเลยเนี่ย
"ร..รู้..ต..แต่" ตอบกลับด้วยเสียงตะกุกตะกัก เรื่องแบบนี้ใครจะลืมลงกัน
"มา เดี๋ยวให้กำลังใจ"
มือหนาที่มีรอยสักก็ยกนิ้วมาไล่สัมผัสกลางคอไปจนถึงริมผีปากบางและอวบอิ่มของลูฟี่ แถมยังเอานิ้วมาขยี้ริมฝีปากอย่างสนุกสนาน ทำให้ลูฟี่ถึงกับสะบัดหน้าหนีเขินเก่อไปทางอื่น นาทีลูฟี่หัวใจเต้นรัวมาก รู้เลยนะว่าจะทำอะไรเขา
"อ..อย่าจูบนะ ข..ขอเลย"
มือเล็กก็ยกมาป้องปากของลอว์ เพื่อกั้นไว้ก่อนนาทีนี้ เขาไม่ไว้ใจเลย เพราะตอนเช้าก็จูบไปแล้ว ไหนจะขบหูเล่นอีก
แต่ลอว์สนใจเหรอ คำตอบคือไม่แน่นอน
คนตัวสูงก็เอามือเล็กที่ป้องปากเขาออก ก็พรมจูบลงไปอย่างเอ็นดูทั้งขยี้ปากอันอวบอิ่มของลูฟี่ แถมยังสอดลิ้นเข้าไปเล่นในโพรงปากของลูฟี่อย่างสนุกอีกต่างหาก แม้มือเล็กพยายามทุบคนตัวสูงตรงหน้าก็ตามไม่มีท่าทีจะรู้สึกเลย แถมทำแรงมากกว่าเดิมเสียอีกจนคนที่ถูกจูบพยายามเรียกลมหายใจ แม้ตัวเองยังถูกประกบปากอยู่ก็ตาม
ส่วนลอว์ที่เห็นท่าทีหมดเรี่ยวแรงของเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าเขาก็ปล่อยจูบตนออกจากปากเล็กอันอวบอิ่มของลูฟี่ น้ำใสที่ยืดยาวจากรสจูบของทั้งสองได้ขาดออกจากกัน และคนที่เหนื่อยจากการโดนแบบนี้คงไม่ใช่ใครแต่เป็น มังกี้ ดี ลูฟี่
"เหนื่อยเร็วไปหน่อยนะ? "
น้ำเสียงที่กวนประสาทของลอว์ ทำเอาลูฟี่ถึงกับหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิม มือเล็กก็กำแน่นและทุบลงไปยังอกกว้างของลอว์เต็มแรงสองสามที พร้อมกับซุกใบหน้าตัวเองลงอกกว้างด้วยเช่นกัน
"ให้กำลังใจบ้าอะไร! "
"ก็ฉันอยากให้กำลังใจแบบนี้นี่น่า"
"นึกว่าจะลงไปส่งถึงหน้าประตูเสียอีก"
คำว่าให้กำลังใจของลูฟี่กับลอว์ดูเหมือนจะคนละความหมายเลยก็ว่าได้ แถมเด็กหนุ่มโอเมก้าก็ยังทุบต่อด้วยความโมโหใส่อีก ทำเอาลอว์แค้นหัวเราะออกมา
"อะไรอีกล่ะนั่น ส่งมาที่บ้านแล้วให้ลงไปส่งอีกเหรอ? "
และคำตอบจากลูฟี่ก็คือพยักหน้าให้ แม้ใบหน้ายังซุกอกเขาอยู่ก็ตาม
ยอมจริงๆ ลูกไม้อ้อนชัดๆ
ลอว์เอ่ยในใจ ถึงลูฟี่จะไม่รู้ก็เถอะว่านี่คืออ้อนเขาชัดๆ จะให้คนอย่างลอว์ ปฏิเสธก็คงใจร้ายไปหน่อยสำหรับเด็กน่ารักอย่างลูฟี่
"จริงๆ เลยนายเนี่ย ห้ามทำแบบนี้กับใครอื่นนะ"
ลอว์เสียงเข้ม เพราะกลัวจริงๆ จะทำกับคนอื่นแบบนี้ ไม่ชอบใจเลย แต่ลูฟี่ที่ฟังทำหน้าทำตาขมวดคิ้วมุ่นใส่
"ทำอะไรเหรอ? "
"ก็ที่นายกอดฉันและซุกหน้าไปมาแบบนี้ไง"
ยิ่งเป็นคำพูดที่ทำให้ลูฟี่งงยิ่งกว่าเดิม เขาสงสัยมากการกอดอ้อนซุกหน้าแบบนี้มันไม่ดีเหรอ แต่ถ้าอีกฝ่ายขอแบบนี้เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ทว่าพี่ชายสองคนล่ะ น่าจะโอเคนะ
"เอสกับซาโบ้ก็ไม่ได้เหรอ? "
"ถ้าเป็นพี่นายก็ไม่ว่าอะไรหรอก"
แค่นี้ลูฟี่ก็ยิ้มกว้างให้จนเห็นฟันทั้งสอง ช่างสดใสเสียจริง แม้ใจจริงลอว์ไม่อยากให้การอ้อนแบบนี้ไปใช้กับใครเลยนอกจากเขาคนเดียว
เห็นแก่ตัวจริงๆ เลยตัวฉัน
ยอมรับจากใจเลยก็ว่าได้ ตัวเขาช่างเอาแต่ใจเสียจริง ทำไงได้ล่ะก็ลูฟี่ใสซื่อและน่ารักมาก แถมทำอะไรก็ไม่เคยรู้ตัวและระวังตัวเองอีกต่างหาก
"อย่าลืมเสื้อบังขาหน้าตรงนี้ล่ะ"
เขาหยิบเสื้อที่หล่นทับตักให้ลูฟี่ เพราะจะให้ใครเห็นรอยจ่ำแดงนี้ไม่ได้เด็ดขาด
"เข้าใจแล้ว"
ลูฟี่ก็รับแล้วเอามาพาดแขนตน แต่มือหนาที่ประดับรอยสักก็จับแขนเล็กที่มีเสื้อพาดพร้อมกับดึงเสื้อตัวบนมาพันเอวลูฟี่ให้ ส่วนท่อนล่างก็พาดไว้อยู่ที่เดิม แน่นอนว่าลูฟี่ใจเต้นแรงมากตอนที่เขาผูกผ้าที่เอวให้ แถมยังเบามือด้วยแขนลอว์ได้สัมผัสเอวเล็กบางของเด็กหนุ่มโอเมก้าอีกต่างหาก
"แบบนี้จะสะดวกกว่า ไม่ต้องถือทั้งสองอันพร้อมกัน"
พูดเสร็จ ลอว์ก็เปิดประตูฝั่งตัวเองและลูฟี่ที่นั่งตักอยู่ก็ลุกลงไป ส่วนลอว์ก็ลงไปด้วย โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูรถยนต์
"ลูฟี่!! "
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ซึ่งไม่ใช่ของใครคนไหนเลยก็คือ ซาโบ้ พี่ชายคนรองของลูฟี่ที่มีเรือนผมสีทอง เสื้อผ้าเดียวกันกับตอนเช้า ลูฟี่รู้ทันทีว่าพี่ชายคนที่สองของเขา ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยหลังจากกลับงานมา
แถมเจ้าตัวหอบหายใจเหนื่อยหน่ายและหยาดเหงื่อเต็มใบหน้า บ่งบอกได้ดีว่าเขาวิ่งไปทั่วทุกแห่งที่พอจะเดาได้ว่าลูฟี่ไปไหน แน่นอนว่าไม่เจอเลยสักที่เดียว แต่ซาโบ้ไม่ถอดใจ เขาก็วิ่งไปหลายที่โดยไม่สนใจแรงตัวเองที่เริ่มจะหมดลงเรื่อยๆ ในหัวเขาคิดไปหลายอย่างทั้งเรื่องดีและไม่ดี ในใจของคนอย่างซาโบ้ ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ลูฟี่กลับมาที จนลูฟี่ได้มาอยู่ที่หน้าบ้านตน แต่ไม่ได้มาคนเดียว
'นั่นใครน่ะ? '
เขาถามตัวเองกับชายหนุ่มตรงหน้า นัยน์ตาสีหินอ่อน เรือนผมสีดำ ใบหน้ามีเคราใต้คาง รวมไปถึงสถานะของเขา
'อัลฟ่าจากดวงดาว'
ยังไม่ทันจะได้วิเคราะห์ที่มาที่ไปกับการที่ลูฟี่ทำไมถึงไปอยู่กับชายหนุ่มที่เป็นอัลฟ่าที่มีลักษณะเด่นแบบนี้ เสียงสดใสร่าเริงก็ตะโกนเรียกชื่อของเขา
"ซาโบ้!! "
ลูฟี่วิ่งเข้าไปกระโดดกอดคนเป็นพี่ชายคนรองอย่างดีใจที่ได้เจอกันแล้ว สารภาพจากใจเจ้าตัวรู้สึกเหมือนจากไปนานมาก ทั้งๆ ที่แค่เกือบทั้งวันแท้ๆ
"หายไปไหนมา รู้มั้ยนายไม่อยู่บ้านพวกเราตกใจมากเลยนะ"
"ฉันขอโทษนะ ฮรึก..ซาโบ้"
ลูฟี่ก็กอดซบอกของซาโบ้แถมร้องไห้ใส่อีกต่างหาก อยากจะบอกเสียเหลือเกินว่า ลอว์เป็นคนพาเขาไปเองแหละ แต่บอกไปคงไม่ดีต่อตัวเขาและอีกฝ่ายแน่ๆ จึงตัดสินใจว่าไม่พูดอะไรดีกว่า
คนรับกอดของลูฟี่อย่างซาโบ้ก็ได้กอดกลับความขี้แยของน้องชายตน พร้อมกับดันตัวลูฟี่เข้ามาแนบกาย และช่วงที่ลูฟี่ไม่เห็นนั้น ชายหนุ่มผมทองก็ได้ส่งแววตาที่นิ่งเฉย ซึ่งต่างจากการให้น้องชายเลยก็ว่าได้
"สวัสดีครับ คุณเป็นมาส่งลูฟี่สินะ"
เขาทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรพร้อมกับรอยยิ้ม แต่แววตานั้นสวนทางเสียเหลือเกิน ทำเอาลอว์ยกยิ้มให้และแอบตลกคนตรงหน้าในใจ
'เก็บสีหน้าได้เก่งจังนะ'
ใช่ว่าคนที่ผ่านผู้คนมากหน้าหลายตาอย่างลอว์จะดูไม่ออก เรื่องการเก็บสีหน้าและแววตานั้นเป็นงานถนัดของ ทราฟัลการ์ ลอว์ คนนี้เช่นกัน
"ครับ พี่ซาโบ้"
น้ำเสียงของการตอบกลับที่เน้นการลงท้ายคำว่า พี่ซาโบ้ และเป็นกันเองในบทสนทนา ทำเอาเจ้าของชื่ออย่างเขาไม่พอใจ เพราะไม่ใช่คนสนิทหรือรุ่นพี่รุ่นน้องเลยสักนิด จนเผลอแสดงสีหน้าออกมาแม้จะไม่มาก และลอว์ที่ได้เห็นสีหน้าเมื่อกี้ก็ยังยิ้มแย้มเป็นกันเองต่อไป
'เจ้านี่มันยั่วอารมณ์เรา'
ซาโบ้เอ่ยในใจ รู้การกระทำของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน พูดง่ายๆ เลย
ไม่ถูกชะตา
คำเดียวที่ทำให้ความรู้สึกของซาโบ้ชัดเจน
"ขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ดูค่อยดูแลน้องชายของผม คุณ.."
"โทราโอะ เขาชื่อโทราโอะ! "
ลูฟี่ที่อยู่ในอ้อมกอดก็เงยหน้าขึ้นมาและแทรกพูดออกไป เพราะรู้ว่าซาโบ้ยังไม่รู้จักชายคนนี้
ส่วนลอว์ก็พ่นหายใจออกมา แอบตกใจตรงที่ลูฟี่ก็บอกชื่อที่ตัวเองเป็นคนตั้งให้ กับคนเป็นพี่ชายอย่างซาโบ้ที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงสดใสฟัง
'ไอ้เด็กบื้อ! '
ทำเอาลอว์เหนื่อยใจสุดๆ เพราะไม่รู้เรื่องสถานการณ์ตอนนี้เลย
"อา งั้นเหรอ"
ซาโบ้ยิ้มให้พร้อมกับลูบหัวของลูฟี่อย่างเอ็นดู ไม่ว่าเป็นแบบไหนน้องชายคนนี้ก็ยังสดใสเสมอ
"เข้าบ้านเถอะนะ เอสอยู่ในบ้านคงกำลังโทรหาเพื่อนนายวุ่นอยู่แน่ๆ "
เขาได้ปล่อยกอดลูฟี่และดันหลังของลูฟี่ให้เข้าบ้านไป โดยมีซาโบ้มองไล่หลัง ทว่าเด็กหนุ่มก็หันหลังกลับมาพร้อมกับยิ้มกว้างด้วยใบหน้าที่มีสีแดงระเรื่อประดับแก้ม
"แล้วเจอกันนะ โทราโอะ"
มือเล็กยกมาโบกมือลาให้ลอว์ จากนั้นก็เข้าบ้านไป ทำเอาเขาหลุดหัวเราะในลำคอด้วยความเอ็นดูของลูฟี่ แต่อีกคนที่ยังไม่เข้าบ้านไม่ชอบใจสุดๆ จะเป็นใครเป็นไปไม่ได้นั่นคือ ซาโบ้ ที่หน้านิ่งทันทีหลังเห็นภาพเมื่อกี้
"ลูฟี่เป็นเด็กเชื่อคนง่าย และมองโลกในแง่ดี"
เสียงที่ราบเรียบของซาโบ้ดังขึ้นมา ซึ่งลอว์ก็เลื่อนลูกตามองไปยังข้างๆ
"มันดีต่อลูฟี่ที่อยู่ในโลกที่โหดร้ายแบบนี้ ส่วนนายเองก็คงรู้แล้วสินะว่าลูฟี่เป็นโอเมก้า"
ชายหนุ่มผมทองได้หันใบหน้ามามองชายหนุ่มในชุดสูทสีดำ พร้อมกับแววตาที่นิ่งและไร้อารมณ์
"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่านายกับลูฟี่รู้จักกันตอนไหน แต่ถ้าทำอะไรลูฟี่แล้วล่ะก็.."
มือหนาที่ใส่ถุงมือสีดำยกขึ้นเสยผมที่ปกหน้าและส่งสายตาที่เยือกเย็นให้กับลอว์
"ฉันไม่ไว้แกแน่ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก"
พูดเสร็จเขาก็เดินเข้าในบ้านไป โดยไม่คิดจะหันกลับมามองอะไรอีก แต่คำพูดคำจาที่ส่งมาให้ลอว์นั้น ก็ใช่ว่าเขาจะรู้สึกกลัวแต่อย่างใด กลับกันมันยิ่งท้าทายเขามากกว่าเดิม จะให้เขาไม่ให้เจอลูฟี่เลยเหรอ คิดง่ายเกินไปเสียจริง เพราะคนอย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ ชอบหรือรักอะไรขึ้นมาแล้ว มันยากที่จะปล่อย
"น้องของพี่ซาโบ้ น่ารักดีนะครับ"
ลอว์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ทำให้ซาโบ้ที่จะเปิดประตูถึงกับหยุดกึกทันทีก่อนที่จะหันมาด้วยสีหน้าโกรธเคือง แต่ทว่าก็พยายามระงับอารมณ์ตัวเอง พยายามคิดว่าเขาแค่กวนประสาทตัวเขาเท่านั้น
"ใช่ ลูฟี่น่ารักที่สุดเลยล่ะ แล้วก็ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอย่ามาหาลูฟี่อีก"
เขาตอบกลับใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสให้ หลังจากนั้นซาโบ้ก็เข้าบ้านไป เพราะถ้าอยู่ข้างนอกนานกว่านี้ กลัวจะห้ามตัวเองเข้าไปต่อยหน้า ลอว์ อย่างอดเสียไม่ได้ แถมถ้าอย่างนั้นทำไปแล้วลูฟี่มาเห็น เขาก็กลัวถูกลูฟี่โกรธอีก เพราะคนตรงหน้าทำให้ลูฟี่ยิ้มได้ หลังจากสองสามวันที่ยังซึมๆ อยู่เลย
ส่วนที่ไม่อยากให้เจออีก ด้วยสถานะของลอว์คือ อัลฟ่าแห่งดวงดาว ที่เป็นอัลฟ่าแท้ โดยคนพวกนี้อยากได้โอเมก้ามาเป็นแม่พันธุ์เพื่อที่จะให้กำเนิดเด็กที่มีสิทธิ์เป็น อัลฟ่าทั่วไปหรืออัลฟ่าแห่งดวงดาว ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ซึ่งการกระทำนี้ไม่ได้เกิดจากความรักแต่อย่างใด เกิดจากความใคร่เสียอย่างเดียวมากกว่า คนเป็นพี่ชายอย่างเขาก็อยากให้ลูฟี่พบรักแท้โดยไม่มองสถานะตรงนี้มาเกี่ยว แม้สายเลือดของซาโบ้และลูฟี่รวมไปถึงเอส จะไม่ใช่พี่น้องทางสายเลือดก็ตาม
และสิ่งที่ซาโบ้ภาวนาในใจว่าลูฟี่ยังไม่ถูกชายคนนี้ทำอะไรที่เกินกว่านั้น
"ซาโบ้มากินข้าวกันเถอะ"
เสียงสดใสของลูฟี่ดังขึ้นและก็โผล่หน้าด้วยรอยยิ้มร่าเริงเหมือนทุกครั้งมาให้เห็นจากห้องกินข้าว
"อืม รู้แล้ว"
เขาก็ยิ้มรับและตรงไปยังห้องทานข้าวที่มีเอสนั่งรออยู่ และซาโบ้กับลูฟี่ก็ได้นั่งกินข้าวพร้อมกัน
"วันนี้นายไปไหนมาเหรอ? "
เอสถามลูฟี่ขึ้นมาในขณะที่ตักกินข้าวเข้าปาก
"ไปกับโทราโอะน่ะ"
"ใครโทราโอะ? " เอสลั่กคิ้วขึ้น
"อา...เพื่อน"
"ห๊ะ? เพื่อนเหรอ ทำไมฉันไม่รู้จัก แกมีเพื่อนลับๆ แล้วเหรอ"
คนถูกถามอย่างลูฟี่ถึงกับหลบสายตาไปทางอื่น เพราะคนตรงหน้าบทจะชอบย้ำก็ย้ำจริงๆ ทำให้เอสถอนหายใจออกมา
"ที่ถามไม่ใช่อะไรนะ เพราะนายเป็นโอเมก้าเข้าใจมั้ย? ถ้าเจอคนไม่ดีมันจะแย่นะรู้เปล่า! " เอสเอาช้อนมาตีหัวลูฟี่
"อืมรู้แล้ว"
ลูฟี่ยิ้มกว้างให้และก็ก้มหน้ากินข้าวต่อ ซึ่งสายตาของเอสดันไปสะดุดเห็นรอยจ่ำแดงที่คอของลูฟี่ที่อยู่ในมุมหลบของคอเสื้อ ทำให้เขากระตุกคิ้วขมวดขึ้น
"คอนายไปโดนอะไรมา ทำไมมีจุดแดง? "
แค่คำถามเดียวของเอสทำให้ลูฟี่ที่กินข้าวถึงกับหยุดกิน ส่วนซาโบ้ที่ยกน้ำมาดื่มเข้าปากก็หยุดเช่นกัน และมองไปยังลูฟี่ที่ตอนนี้เจ้าตัวเลิกลั่กเป็นอย่างมาก
"แค่..ยุงกัดน่ะ! " ลูฟี่กระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด
"ฉันว่าไม่ใช่นะ มันดูเหมือนรอยจู--"
"ฉันอิ่มแล้วไปก่อนนะ"
ลูฟี่พูดแทรกก่อนที่เอสจะพูดจบ เขาก็รีบพาตัวเองไปที่ห้องนอนชั้นสอง โดยไม่สนใจเสียงเรียกของเอสเลยสักนิด
"ลูฟี่!! "
"ปล่อยลูฟี่ไปเถอะ"
ซาโบ้ที่นั่งเงียบมานานก็เอ่ยขึ้น
"ปล่อยเหรอ นี่นายคิดอะไรอยู่?! ดูยังไงก็รอยจูบชัดๆ "
"เราไม่รู้เลยว่านั่นคือรอยจูบรึเปล่า อย่าด่วนตัดสินสิ"
"นี่แก โอ๋น้องอีกแล้ว! "
"โอ๋อะไร แค่อธิบายเฉยๆ "
"อย่าให้รู้นะว่าใครจูบ ไม่ปล่อยแน่! "
เอสเอ่ยอย่างหงุดหงิด ไม่น่าเชื่อว่าแค่รอดสายตาไปวันเดียวในวันที่ให้ลูฟี่ไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนตอนนั้น จะเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้
ส่วนซาโบ้นั่งเฉยๆ ดูไม่คิดอะไร แต่ทว่ามือที่จับแก้วนั้นกลับจับแน่นเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจอย่างรุนแรง เขาพอเดาออกว่าใครทำ แต่ไม่อยากจะตัดสินอะไรมากตรงนี้ เพราะไม่แน่ใจว่าทำรึเปล่า
.
ทางด้านลอว์ที่เข้าไปอยู่ในรถแล้ว ยังไม่ทันจะสตาร์ทรถออก ก็มีเสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น โดยไม่ต้องเดาเลยใครโทรมาหาเขา
"คุณลุงแน่ๆ "
มือหนาที่ประดับรอยสักก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงก็เห็นชื่อคนโทรมาคือ คุณลุง ซึ่งเป็นไปตามคาด
"ครับ" ลอว์กดรับสาย
'แกอยู่ไหน'
"ข้างนอกครับ"
'กลับมาซะ เราต้องคุยกัน'
ความรู้สึกของลอว์ในตอนนี้ สัมผัสได้ถึงความวุ่นวายที่กำลังจะตามมา
"คุยเรื่องอะไร ผมรับตำแหน่งไปแล้วนี่ จะให้ทำอะไรอีกล่ะ? "
แน่นอนว่าแค่ถามลองเชิงไปเท่านั้น
'ซูการ์บอกว่า แกพาโอเมก้าชายมาที่ห้อง'
ลอว์เงียบไปหลังจากได้ยินเสียงในสายเอ่ยอย่างราบเรียบและทุ้มเข้มกว่าครั้งไหน
'ฉันอยากรู้จากแกตรงๆ เพราะฉะนั้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง! '
𝓉𝑜 𝒷𝑒 𝒸𝑜𝓃𝓉𝒾𝓃𝓊𝑒𝒹
