โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝓃𝒾𝓃𝑒
รถคันหรูสีดำได้จอดมาลงที่ซุปเปอร์มาร์เก็ทที่ไม่ไกลในระยะเวลาที่เร่งด่วน เท้าของเวอร์โก้ได้ลงมาจากรถยนต์และก้าวออกไปหายาระงับฮีทตามที่ลอว์ผู้เป็นนายของตัวเองสั่ง มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เขาสงสัยคือ
'ความสัมพันธ์ของเด็กหนุ่มคนนั้นกับคุณหนูลอว์ '
สถานการณ์ในรถนั้น แม้เขาจะกำลังขับรถอยู่ แต่เขาก็ได้จดจ้องการกระทำของลอว์ไปด้วย มันไม่ต่างอะไรกับคู่รักเลยสักนิด ทั้งหยอกล้อและพูดคุยเรื่องอะไรสักอย่าง รวมไปถึงตอนที่ลอว์ได้จับเด็กคนนั้นมาจูบในเชิงจะทำอย่างว่าอีกต่างหาก
'มาง้อแฟนเหรอ?'
นี่คือสิ่งที่เขาผุดขึ้นมาในหัวตอนที่เห็นกิจกรรมเหล่านั้น แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ เด็กผู้ชายตัวเล็กคนนั้นเป็น 'โอเมก้า' ถ้าเกิดโดฟลามิงโก้ ผู้เป็นนายของเขาและเป็นลุงของคุณหนูลอว์ ได้รับรู้เกี่ยวกับเรื่องที่ หลายชายสุดที่รักกำลังมีความรักกับโอเมก้าล่ะก็ คงไม่ดีแน่ๆ
"เราต้องรีบเตือนคุณหนูก่อนสินะ"
นี่คือสิ่งที่แรกที่เขาควรจะทำอย่างที่สุด แต่ตอนนี้ต้องหารีบหายาระงับฮีทก่อนที่คุณหนูลอว์ของเขาจะกระทำเรื่องนั้นเพราะแรงรัทเสียก่อน
พอเจ้าตัวมาถึงร้านขายยาก็ได้สั่งยาระงับฮีทหลากหลายรูปแบบ ทั้งยาแบบเม็ดและแบบน้ำไว้สำหรับฉีดที่อยู่ในรูปแบบเข็ม เวอร์โก้ก็ไม่ลืมขวดน้ำเปล่าด้วย พอได้ตามความต้องการแล้ว ก็รีบตรงดิ่งไปหาลอว์ที่รถยนต์ทันที แน่นอนว่าเขาก็ได้เจอคุณหนูอยู่นอกและยืนพิงหน้าประตูรถพร้อมท่ายืนกอดอกอยู่
"ได้แล้วครับคุณหนู"
เวอร์โก้ก็ยื่นของที่ลอว์สั่งให้ถึงมือเขา ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของผิวแทนก็เข้าไปในรถ ซึ่งตอนนี้คนที่อยู่ในรถอย่างลูฟี่ที่นอนหลับตาด้วยใบหน้าที่หน้าแดงไปถึงหูและหอบหายใจแรงเป็นระยะๆ ที่สำคัญปล่อยสารฟีโรโมนออกมาอย่างรุนแรงเสียด้วย คนเป็นอัลฟ่าแต่กำเนิดอย่างลอว์ก็พยายามอดทนความอยากที่สัปดนนี้ และคว้าร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาให้ซบหน้าอกกว้างของลอว์ เขาก็เอาแขนหนาตัวเองโอบเอวเล็กไว้ เพื่อทรงตัวให้แน่น
"ยามาแล้วนะ หมวกฟาง"
แขนที่ว่างอยู่ก็แกะยาแบบเม็ดออกมาใส่ที่มือหนึ่งเม็ดและนำมันเข้าปากของลูฟี่ โดยที่ไม่ลืมป้อนน้ำให้เช่นกัน ลูฟี่ที่ได้กินยาเข้าไปอย่างว่านอนสอนง่ายจนเสร็จ นัยน์ตาคู่สวยก็ได้มองหน้าอีกฝ่ายอย่างมึนมัวเพราะฤทธิ์มันยังมีอยู่
"ไม่..พอหรอก..."
เสียงที่เบาบางและพยายามเปร่งให้ดังเท่าที่ทำได้ ได้บอกคนร่างสูงที่หย่นคิ้วด้วยความงุงงงกับสิ่งที่ลูฟี่บอก ซึ่งเขาเองก็ใช่ว่าจะทนได้ตลอดกับแรงความอยากบ้าที่มีแต่จะเพิ่มขึ้น ตอนนี้เขาไม่ใช่คนใจร้ายถึงขั้นทิ้งเด็กคนนี้ไว้คนเดียว
'ทำอะไรชอบทำให้เป็นห่วงตลอด'
ซึ่งเขาเองก็พยายามหาเหตุผลนะ ว่าทำไมต้องช่วยด้วยล่ะ แล้วที่เมื่อกี้ลูฟี่บอกว่า 'อะไร' ไม่พอกัน
"ยาเหรอ?"
ลอว์เดาคำตอบโดยที่พยายามคุมสีหน้าไว้ แม้ตัวเขากำลังกัดฟันเม้มปากพยายามต่อต้านฤทธิ์ที่ปล่อยออกมา และคำตอบก็ได้มาคือการพยักหน้าของลูฟี่อย่างช้าๆ
"ต้องกินสองสามเม็ดเลยเหรอ บ้าดีนะ ไม่กลัวปวดหัวอาเจียนเลยรึไง คุณหมวกฟาง"
ชัดเจนเลยว่าลูฟี่เวลาฮีทหนักมากกว่าครั้งที่แล้วเพราะคืนนั้นโดนลอว์เล่นซะกว่าจะกลับบ้านได้ ไม่หนักก็ไม่รู้จะว่าอธิบายยังไงแล้วล่ะ และระดับนี้ยาพวกเม็ดก็เอาไม่อยู่หรอก
'จำเป็นต้องใช้ยาแบบฉีดสินะ'
เขาก็สั่งเวอร์โก้ให้เอาเข็มฉีดยาที่อยู่หน้ารถเอามาให้ เวอร์โก้ก็รับคำสั่งไปเอาของตามที่ลอว์บอก และหยิบเข็มฉีดยาที่วางอยู่ในที่เก็บของหน้ารถพร้อมกับยื่นมันให้กับลอว์ถึงมือ เมื่อลอว์ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เขาก็หยิบยาแบบน้ำในรูปแบบเข็มใส่ลงไป แต่ลูฟี่ที่ยังคงสติสตังมีหน่อยหนึ่งที่เห็นเข็มก็ตาเหลือกตกใจ ถึงกับดิ้นทันที แต่ก็แรงแค่นี้ก็ทำอะไรลอว์ไม่ได้หรอก เขาก็กอดแน่นมากว่าเดิม
"โทราโอะจะทำอะไรน่ะ!!"
"ก็ฉีดยาระงับฮีทให้นายไง"
"อย่านะ ฉันเกลียดเข็ม!!"
ไม่น่าเชื่อว่าโตป่านนี้แล้วยังจะกลัวเข็ม ลอว์ได้ถอนหายใจออกมา ทำไมเด็กคนนี้นอกจากไม่ระวังตัวแล้วยังกลัวอะไรเหมือนเด็กอีก
"มีสติขึ้นมาเลยนะ คุณหมวกฟาง"
แน่นอนว่าลอว์ไม่สนใจคำอ้อนวอนของลูฟี่แต่อย่างใด มือหนาก็จะบรรจงเข็มนั้นลงไปที่ข้อพับแขนซ้ายแต่พอสายตาของลูฟี่ได้เห็นเข็มนั้น ก็กลั้นไม่อยู่แล้วความกลัวนี้
"เอามันออกไปนะ!! โทราโอะ!"
ร่างเล็กได้พยายามเอาแขนบางดันออกจากอกกว้างของลอว์ เพื่อรักษาระยะห่าง และเขาไม่อยากโดนฉีดยา แต่ว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นตรงที่ลอว์ก็คว้าแขนเล็กของลูฟี่มา เขาได้ถกแขนเสื้อยาวขึ้นจนพบรอยช้ำแดง ที่รู้อยู่แก่ใจว่าใครเป็นคนทำมัน
'ได้ทายานวดแขนบ้างมั้ยเนี่ย!'
ลอว์ต่อว่าในใจ เพราะถ้าพูดออกไปเดี๋ยวเด็กคนนี้ก็กลัวเขาอีก ทำให้เขายิ่งกอดร่างบางแน่นกว่าครั้งก่อน แม้ขาบางจะยกมาถีบไปมาก็ตาม รวมไปถึงเสียงโวยวายที่น่าหนวกหูและดังไม่หยุดอีกต่างหาก
"หยุดร้องจะได้มั้ย!"
ลอว์เอ่ยเสียงเหี้ยมและส่งสายตาดุให้คนตัวเล็กในอ้อมแขน น่าแปลกที่ปกติลูฟี่จะไม่ค่อยกลัวคนอื่นเวลาทำแบบนี้ใส่เขา ยกเว้นคุณปู่และพี่ชายทั้งสอง แน่นอนว่าเขานิ่งเป็นต้นไม้เลย คนอะไรน่ากลัวเป็นบ้า
"ฉันฉีดยาเป็นและนายจะไม่เจ็บ ถ้านายยังดิ้นอีก จากที่ฉีดข้อพับแขนจะเป็นที่คอ เลือกเอา!"
เป็นคำขู่ขวัญที่น่ากลัวมากสำหรับลูฟี่ ถึงกับถอดหน้าสีใส่ ทำไมคนนี้ถึงขู่เก่งได้ขนาดนี้ เคยถามมั้ยว่าตัวเขาน่ะ กลัวมากเลยนะเวลาอีกฝ่ายทำแบบนี้
"จริงนะ ไม่เจ็บจริงๆนะ"
ลูฟี่ถามเสียงแผ่วอย่างระแวง พยายามจ้องตาคมของคนตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ เพื่อแสดงให้รู้ว่า ตัวเขาก็พร้อมเชื่อฟังและทำตาม แต่อย่าขึ้นเสียงใส่เลยนะ ทำนองนี้
ลอว์ยิ้มบางพอใจไม่คิดว่า เด็กคนนี้เวลาเชื่อฟังก็น่ารักกว่าที่คิดไว้เสียอีก รู้งี้น่าจะพูดแบบนี้แต่แรกจะได้จบๆ
"อา..ไม่เจ็บหรอก เชื่อฉันแล้วมันจะดี"
ลอว์ก็บรรจงเข็มลงไปยังข้อพับแขนอย่างทันที โดยที่คนที่ถูกฉีดก็หลับตาแน่น เพราะกลัวเข็มที่แทงมาจะเจ็บเข้าที่เนื้อ
"เสร็จแล้ว"
ลอว์บอกพลางมองลูฟี่ที่หลับตาแน่นปึ๊ก ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างงงๆ ร่างสูงก็ปล่อยกอดร่างเล็กออกจากกายให้ลูฟี่เป็นอิสระ ทำให้นั่งอย่างสบายตัว พอทุกอย่างเรียบร้อยลอว์ก็พาตัวเองออกจากรถยนต์ เพื่อรอให้อาการฮีททุเลาลง
ลูฟี่ที่มองคนตรงหน้าจะจากไปก็รีบเอามือบางไปปลายเสื้อล่างทำให้ลอว์หันควับทันที
"จะไปไหนเหรอ"
ใบหน้าหวานที่มองเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะร้องไห้อย่างไรอย่างนั้น
"เจ็บเหรอ ฉันว่าเบามือแล้วนะ"
ลอว์เดาความคิดของลูฟี่ออกไป แม้ไม่รู้ว่าใช่รึเปล่าก็ตาม แน่นอนว่าคำตอบคือลูฟี่ส่ายหน้าให้
"นายจะทิ้งฉันไว้คนเดียวในนี้เหรอ?"
เขาเอ่ยเสียงอ่อยทันที แถมดูสั่นเครือเบาๆด้วย แววตายังดูเหนื่อยๆและใบหน้ายังคงแดงฉ่าเหมือนคนเป็นไข้อีกต่างหาก
"อย่านะ ฉันกลัว.."
ลอว์แทบอยากจะบ้าตาย รู้บางรึเปล่าว่าตัวเองพูดอะไรออกมา ไม่ต่างจากตอนแรกที่เจอกันเลย ตอนที่เคยขอเข็มขัดแบบคราวนั้นกับเขา
..เคยคิดจะระวังตัวเองบ้างมั้ยเนี่ย..
"ฉันไม่ไปไหนหรอก ฉันรออยู่ข้างนอก"
ลอว์ยกนิ้วโป้งมาชี้ที่นั่งข้างนอกให้ฟี่ ซึ่งคนฟังก็เผลอยกยิ้มให้ดีใจจนออกหน้าออกตา แต่ก็ต้องหุบทันทีเพราะสายตาของลอว์ดุมาที่เขาอีกแล้ว
"เป็นเด็กดีห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามไปไหน และรอให้อาการฮีทเบาลงซะ" ลอว์เอ่ยเสียงเข้ม "ฉันจะถือว่าที่นายพูดเมื่อกี้ แค่เบลอจากอาการฮีท"
พูดเสร็จลอว์ก็เดินจากออกไปพร้อมปิดประตูรถให้ โดยที่เขาไม่ลืมที่จะเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ ลอว์ก็จะเดินไปตรงที่นั่งข้างทางโดยมีเวอร์โก้ตามหลังมา พอร่างสูงหันหลังให้รถแล้วก็มีคนบางกลุ่มมามุงและมองตัวเขาเป็นตาเดียว
"มามุงดูอะไร"
ลอว์ถามคนที่รวมกันเป็นกลุ่มตรงหน้า ด้วยสีหน้านิ่งๆและไม่เป็นมิตร ให้ตายสิตอนที่ลูฟี่ตะโกนกลัวอะไรนั่นคงเรียกแขกมาสินะ
"ไม่เคยเห็นคนทะเลาะกันรึไง"
แค่เสียงที่ไม่น่าคบและสายตาที่ไม่ชอบใจทำให้คนมุงหายไปทันตา ลอว์พ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่เข้าใจคนที่ชอบมามุงเลยเอาจริงๆ ไม่มีงานทำรึไงพวกนี้ เขากับเวอร์โก้ก็ได้ไปนั่งที่นั่งที่อยู่ไม่ไกลจากรถที่จอด โดยที่เขาไปไม่ละสายตาไปไหนจากรถเลย
.
ลูฟี่ ที่นั่งพิงเบาะโดยที่เขาพลางมองลอว์ ชายร่างสูงที่นั่งอยู่ไม่ได้ไปไกลจากตรงนี้สักเท่าไหร่ เด็กหนุ่มก็โล่งอกขึ้นมาทันตาเห็น
"ดูไปดูมาก็เป็นคนใจดีนี่น่า.."
ลูฟี่เอ่ยชมขึ้นมา จนแอบคล้อยตามความรู้สึกดีนี้ไปด้วย ทำให้ใบหน้าหวานแอบร้อนฉ่าขึ้นมา และหัวใจก็เต้นโครมครามอีกต่างหาก เขาก็ได้ยกกำมือมากุมที่หน้าอกพร้อมกับเหลือบมองชายหนุ่มผิวแทนที่นั่งพับขาอยู่ข้างนอกไม่ไกลจากรถยนต์นี้
สารภาพเลยว่า ลอว์ เป็นชายที่ดูดีมากในสายตาของลูฟี่ เป็นคนที่สูงโปร่งและบุคลิกก็..ถ้าไม่นับเรื่องชอบทำตาดุกับทำสีหน้าน่ากลัวใส่ ก็ถือว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมากคนหนึ่งเลย บอกตรงๆก็แอบถูกสเปคลูฟี่นะ เพราะลูฟี่ชอบคนลักษณะแบบนี้ เจอครั้งแรกก็ชอบเลย
"แต่ถ้า...ไม่นับตอนที่โดนบอกว่า น่ารังเกียจจริงๆ อ่ะนะ"
รอยยิ้มบางๆที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดได้ผุดขึ้นมา เวลานึกทีไรมันเหมือนโดนมีดกรีดที่หัวใจอย่างไรอย่างนั้น สายตาของลูฟี่ได้ชำเลืองมองไปยังหน้าต่างรถอีกด้านหนึ่ง ที่เห็นคู่รักชายสองคนคู่หนึ่งเดินจับมือกัน โดยที่อีกคนใส่ปลอกคออยู่
"นั่นโอเมก้าเหรอ?"
ใช่ ลูฟี่ดูไม่ผิดคนที่ใส่ปลอกคอได้แบบนั้น คือโอเมก้าที่มีพันธะ และทั้งสองคู่รักดูมีความสุขตอนอยู่ด้วยกัน ทั้งยิ้ม หัวเราะให้ มันช่างทำให้คนที่เป็นโอเมก้าเหมือนกัน แอบอิจฉาอยู่ไม่ห่าง
"ฉันจะมีแบบนี้บ้างมั้ยนะ"
ความหวังเล็กๆที่ลูฟี่อยากให้มันเกิดขึ้นกับตัวเขาบ้าง มันจะดีไม่น้อยเลยกับชีวิตของลูฟี่ นอกจากความรักพี่ชายทั้งสองแล้ว สิ่งที่เขาอยากได้อีกอย่างคือ ความรักในแบบแฟน ที่ไปไหนมาไหนก็เดินจับมือด้วยกัน ยิ้มให้กัน รวมไปถึงรสจูบที่เต็มไปด้วยความรัก
นิ้วเรียวบางได้ยกมาลูบไล้ริมฝีปากอันอวบอิ่มของตัวเองพลางนึกเรื่องในคืนวันที่เขากับลอว์เจอกัน พอคิดไปคิดมาแล้วมันจะดีกว่านี้ ถ้าเขายอมรับตัวตนของลูฟี่ว่าเป็นโอเมก้า และทำความรู้จักกันก่อนที่จะเกิดเรื่องบ้าๆแบบนั้นขึ้น
"ถ้าฉันไม่ฮีทและไม่ขอเข็มขัด จะเป็นยังไงนะ"
เขามองเพดานรถด้วยสายตาที่มีความหวัง
"ฉันกับโทราโอะจะ..."
ความคิดเมื่อกี้ก็ดับสนิท เขาจะให้ตัวเองเป็นฝ่ายให้ใจแบบนี้ไม่ได้ หัวสมองอันน้อยนิดพยายามสลัดมันออกไป มือทั้งสองก็ตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ
"ไม่ได้นะ! โทราโอะเกลียดแบบฉัน คงไม่มีทางแน่ๆ"
แน่นอนว่ามันคือสิ่งที่ลูฟี่รู้มาตลอด ทำไมชอบเพ้อฝันไปเรื่อยแบบนี้นะ แก้ไม่หายจริงๆ และร่างกายดูเหมือนว่าจะเป็นปกติแล้ว เขารู้สึกทึ่งมาก ไม่คิดว่ายาแบบฉีดจะทำให้เขาหายอาการนี้ได้รวดเร็ว พูดไปก็อายจริงๆดันแหกปากร้องดังมากเลย ลอว์คงรำคาญเขามากแน่ๆ
"ไปหาโทราโอะ และขอกลับบ้านดีกว่า"
ลูฟี่ก็เปิดประตูรถและไม่ลืมที่จะปิดมัน สองขาได้ก้าวไปหาลอว์ที่นั่งอยู่ แน่นอนว่าเขาเห็นแผ่นหลังกว้างใหญ่ของลอว์ที่กำลังหันหลังคุยกับเวอร์โก้ คนใช้ของเขา
ความอยากรู้อยากเห็นของลูฟี่ก็เลือกที่จะหยุดเดินและหลบมุมเพื่อที่จะแอบฟังแทน เพราะถ้าไปตอนนี้คงจะไม่ดีเท่าไหร่
'คุยอะไรกันนะ'
เขาได้เงี้ยหูฟังอย่างตั้งใจ โดยที่ได้ยินบทสนทนาที่พอจะได้ยินทุกประโยค
"ฉันแค่เล่นๆเวอร์โก้" ลอว์ตอบ "เด็กนั่นแค่สนุกชั่วคราวเฉยๆ"
คนฟังคำตอบอย่างเวอร์โก้ก็พยักหน้าให้ ก็นะเขารู้อยู่แก่ใจว่า คนอย่างคุณหนูของเขาไม่มีทางจะลดตัวไปคบกับโอเมก้าด้วยหรอก เพราะลอว์เหมือนกับคุณชาย โดฟลามิงโก้ อย่างกับแกะ ทำให้เขาเป็นหลานชายสุดที่รักมากๆยังไงล่ะ
แต่คนที่แอบฟังอย่างลูฟี่ถึงกับไปไม่เป็น หัวใจที่รู้สึกดีด้วยเมื่อกี้ได้หล่นวูบหายไปฉับพลัน มันรู้สึกเจ็บแปล๊บที่เหมือนโดนเข็มแทงทะลุกลางอก ทำให้เจ้าตัวไม่สามารถกลั้นหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างช้าๆได้ โดยที่ดวงตาคู่สวยทั้งสองไม่ได้กระพริบแม้แต่น้อย ลูฟี่พยายามเอามือมาปิดปากทั้งสองเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงสะอื้นที่ดังออกไป
..เขาเห็นฉันเป็นของเล่นเหรอ?..
พอคิดได้เขาก็เลือกเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างช้าๆและเบา เพื่อไม่ให้คู่สนทนาได้ยินเสียงเดินของเขา ในหัวของลูฟี่เลือกที่จะกลับบ้าน เพราะมันเป็นที่แรกที่ควรไป ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะตามหามั้ยหรืออย่างไร แต่คงไม่คิดหรอกว่าเขาหายไปแล้ว
..ใครจะมาสนใจคนแบบฉันกัน..
..ไม่มีหรอก..
สายตาของ เวอร์โก้ ชายหนุ่มในชุดสูทดำ ที่เห็นลูฟี่เดินจากไปอย่างช้าๆ เขายกยิ้มมุมปากให้ รู้เลยว่าเด็กคนนั้นได้ยินที่คุยเมื่อกี้แน่นอน คงมีเสียน้ำตาไม่แปลกใจ เพราะคนอย่างลอว์ไม่เคยรักใครจริงจังอยู่แล้ว
'ไปได้ก็ดี'
ความคิดในหัวเวอร์โก้ที่เห็นลูฟี่ได้เดินไปไกล จนไม่เห็นตัวแล้ว
ลอว์ได้ลุกขึ้นออกจากที่นั่งและก็จะเดินไปที่รถยนต์ เพื่อดูอาการของลูฟี่ต่อ ในเวลาแบบนี้มันควรจะอยู่ในอาการที่ปกติได้เสีย เสร็จแล้วก็จะพาไปที่โรงแรมฮาซาร์ด เพื่อที่จะคุยเรื่องสัญญาให้มันเป็นรูปเป็นร่าง แม้เวอร์โก้มาด้วยเขาก็ย่อมมีคำพูดหลีกเลี่ยงได้
'ตอนนี้เด็กนั่นคงหมดอาการฮีทแล้วล่ะ'
ไม่รอช้าร่างสูงก็เดินไปที่รถยนต์ โดยมีเวอร์โก้เดินตามหลังมาด้วย สายตาคมของชายหนุ่มได้จดจ้องไปยังที่นั่งเบาะหลัง เมื่อเห็นข้างในว่างเปล่าเขาก็ผงะทันที
"หายไปไหนกัน!?"
ลอว์ได้มองไปยังรอบๆอย่างร้อนรน เขายอมรับเลยว่าเรื่องแบบนี้ไม่น่าเกิดขึ้นไปได้ เด็กนั่นแอบหนีตอนที่เขาเผลอคุยกับเวอร์โก้งั้นหรอ
'ใจกล้าดีนี่!
ลอว์กัดฟันไม่พอใจ เกิดมาไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าดื้อกับเขามาก่อน อยากลองดีก็ไม่ได้ว่าอะไร
"เด็กคนนั้นหายไปไหนงั้นเหรอครับ"
เวอร์โก้ถามลอว์ด้วยสีหน้าปกติ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าลูฟี่หายไปก่อนแล้วก็ตาม
"ไปตามหาเดี๋ยวนี้!"
ลอว์ออกคำสั่งกับอีกฝ่ายเสียงเข้ม มันสร้างความแปลกใจกับคนอย่างเวอร์โก้มาก
"ทำไมเหรอครับ คุณหนู"
"นี่แกคิดจะดื้อกับฉัน?"
ลอว์ยักคิ้วถาม แม้จะสีหน้ายังคงความนิ่งได้อยู่ แต่ในใจกลับแสดงความไม่พอใจสุดๆ ตอนแรกก็ลูฟี่ ต่อมาคนที่จะดื้อต่อคือเวอร์โก้อีกงั้นเหรอ คนที่ถูกถามอย่างเวอร์โก้ก็กระอ่อมกระแอ๋มใส่
"ผมไม่ได้ดื้อกับคุณหนูนะครับ เพียงแต่..."
"เพียงแต่..อะไร?"
"ดูคุณหนูเป็นห่วงเด็กคนนั้นนะครับ"
คำพูดปกติที่เอ่ยออกมาแลดูไม่มีเลศนัยอะไร แต่กลับสร้างความเงียบให้กับคนอย่างลอว์มาก หนุ่มผิวแทนหลับตาลงพลางให้ตัวเองใจเย็น ใช่ เขาร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก แต่คำว่า 'เป็นห่วง' อะไรนั่นมันไม่ใช่คำตอบให้กับเขาแน่นอน
"ไม่ได้ห่วง"
"ก็ไม่ต้องตามหาครับ"
ลอว์ได้ยินก็ตาตื่นตกใจคำตอบอันรวดเร็วของเวอร์โก้
"อะไรนะ"
"ตามนั้นครับ ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณหนูกับเด็กโอเมก้าคนนั้นจะเป็นแบบไหน"
เวอร์โก้เว้นระยะคำ พลางจ้องไปยังดวงตาของลอว์อย่างไม่ละเลย
"จะแฟนหรือเล่นๆ แต่ผมคิดว่ามันไม่ดีเท่าไหร่ ที่จะให้คุณชายรู้ว่าคุณหนูไปรู้จักกับโอเมก้าเป็นการส่วนตัว"
เวอร์โก้ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย พลางนึกเหตุการณ์ที่ไม่น่าคิดถึงในอนาคตกับความโกรธของคุณชายอย่าง โดฟลามิงโก้
"ฉะนั้นตัดความสัมพันธ์เสียแต่ตอนนี้ เป็นการดีที่สุดนะครับ"
คนฟังไม่ตอบคำถามอะไรลอว์ก็นิ่งไป ก็ถูกของเวอร์โก้พูด ถ้าให้คุณลุงโดฟลามิงโก้ รู้ว่าตัวเองไปมีความสัมพันธ์กันแบบนั้น มันรับไม่ได้แน่ๆ
'แต่..ลูฟี่ยังเด็ก'
ความรู้สึกแรกที่เขาคิดถึง ลูฟี่เป็นเด็กใสและซื่อมาก เชื่อคนง่ายจนน่าตกใจ ใครทำดีด้วยหน่อยก็ดีใจจนออกหน้าออกตา ดูง่ายๆเลยขอเขาให้อยู่เป็นเพื่อนด้วย เพราะไม่กล้าอยู่คนเดียวมีใครที่ไหนเขาทำกัน แถมยังไม่ระวังตัวเองด้วย และคนอย่างลูฟี่น่ะเหรอ จะไปไหนมาไหนคนเดียวได้ และชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อนตลอดอีกต่างหาก
น่าแปลกจริงๆทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่า เวอร์โก้หวังดีกับเขา แต่..
'ใครจะปล่อยกัน!'
ลอว์ได้ก้าวเท้าของตัวเองออกไปจากจุดเดิม และก็ถูกรั้งไว้ด้วยการถูกจับข้อมือจากเวอร์โก้
"จะไปไหนครับ คุณหนู"
"ตามหาเด็กนั่น"
ลอว์สะบัดแขนออก เขาก็วิ่งไกลออกไปจากเวอร์โก้ ในตอนนี้เขาต้องรีบตามหาก่อนที่ลูฟี่จะไปสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น
"ตามหางั้นเหรอ?"
ช่างเป็นคำตอบสร้างความงุนงงให้กับเวอร์โก้มาก ถึงกับเลิกคิ้วสูงใส่ทันที ทำไม่ต้องตามหาด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งทีเขาหวังดีกับคุณหนูมากแท้ๆ
กริ้ง
เสียงโทรศัพท์ของเวอร์โก้ดังขึ้น เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา ก็ปรากฏชื่อเด่นมาแต่ไกล
..คุณชายดอฟฟี่..
ไม่คิดไม่ฝัน คุณชายแห่งดองกีโฆเต้ โดฟลามิงโก้ หรือดอฟฟี่ ก็โทรมาทั้งๆทีพึ่งจบสนทนากับคุณหนูลอว์ไปเมื่อไม่กี่นาทีนี่เองแท้ๆ จนได้สินะ เขาก็กดรับสายและวางขนาบหูขวา
"ครับคุณชาย"
'เย็นนี้เวลา 6โมงเย็น ฉันมีงานเลี้ยงที่ทริลเลอร์ปาร์คและอยากให้ลอว์มาด้วย เขาอยู่กับนายมั้ยตอนนี้?'
"ครับ แต่..."
'แต่..อะไร?'
เวอร์โก้เงียบไปซักครู่หนึ่ง เพราะในหัวกำลังคิดอยู่ว่าจะบอกหรือไม่บอกดี ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้คุณหนูลอว์ถูกตำหนิเสียเท่าไหร่
..ให้คุณหนูเป็นคนบอกเองละกัน..
"ไม่มีอะไรครับ พอดีคุณหนูกำลังเดินเที่ยวอย่างอารมณ์ดีเฉยๆน่ะครับ คุณชาย"
'หึหึหึ ดี'
โดฟลามิงโก้หัวเราะชอบใจ
'บอกลอว์ด้วยว่าวันนี้ฉันจะเปิดตัวแกในงานเลี้ยงนี้ ให้มันกลับบ้านและมาเตรียมตัวซะ ฉันติดต่อเขาไม่ได้ สงสัยลืมชาร์จแบตแน่ๆ' ในสายถอนหายใจ 'ไปตามมาด้วย'
"ครับ"
มือหนาก็กดปิดสายที่คุยกับคุณชายโดฟลามิงโก้ไป เขาก็ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายออกมา ทำไมวันนี้เกิดอะไรหลายๆอย่างเยอะมาก แลดูจะมากกว่าที่คิดเสียด้วย
'โดยเฉพาะเด็กที่เป็นโอเมก้าอย่างลูฟี่'
แต่ตอนนี้เขาต้องจัดการอย่างแรกก่อนคือ รายงานเรื่องงานเลี้ยงให้คุณหนูลอว์ทราบ ไม่รอช้าเขาก็เปิดโทรศัพท์อีกครั้ง และหารายชื่อผู้ติดต่ออย่างลอว์ เขาก็กดโทรออกทันที
..หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถรับสายได้ในขณะนี้..
เวอร์โก้ปิดสายโทรออกเขาทันที ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณชายของเขาพูดแบบนี้ สงสัยจะปิดเครื่องเสียมากกว่าแบตหมดนะ
"ต้องตามหา เหมือนกันสินะ" เขาถอนหายใจ "วุ่นวายจริงๆ"
𝓣𝓸 𝓫𝓮 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓲𝓷𝓾𝓮𝓭
สวัสดีค่ะทุกคน จบตอนที่9 แล้ววว //จุดพลุ ตอนแรกกะให้จบสัก 20-30 ตอน แต่พอมาดูพล็อตที่วางไว้ทั้งหมดแล้ว จบแบบน่ารักๆ คงมากกว่า30ตอนแน่ๆค่ะ (• ▽ •;) เยอะมาก หลายคนคงบอก เยอะไปไหม! ไม่ต้องห่วงนะคะ เราเองก็ยังตกใจค่ะ555555
