โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓝𝓲𝓷𝓮𝓽𝓮𝓮𝓷
ร่างเล็กได้ลงจากรถยนต์สีขาวคันใหญ่ของเพื่อนสนิทอย่างอูซปป เจ้าของใบหน้าที่มีจมูกยาวเป็นเอกลักษณ์ และลูฟี่ เด็กหนุ่มหน้าใสกับแผลเล็กๆใต้ตาซ้ายได้ลงจากรถพร้อมกับฉีกยิ้มร่าเริงให้ตามประสานิสัยของตน
"ขอบใจมากนะ อูซปปที่มาส่งน่ะ"
ลูฟี่กล่าวขอบคุณเพื่อนสนิทที่อุตส่าห์ยอมมาส่งถึงที่ ทั้งๆที่อยู่คนละทางกันแท้ๆ
"ก็นะ พี่นายทั้งสองอยู่ๆก็ไปหาพ่อของนายที่ต่างประเทศตั้งอาทิตย์หนึ่งแบบกะทันหันนี่น่า" อุซปปยิ้ม "ขืนปล่อยเพื่อนสนิทตัวเองยืนรอหน้าโรงเรียนก็ไม่รู้จะโดนใครฉุดไปเนี่ยสิ"
"เห้ยๆ อูซปป ฉันเป็นอัลฟ้านะไม่มีใครจะฉุดฉันหรอก ชิชิชิ"
ลูฟี่หัวเราะร่า เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงขนาดไหน
"จะว่าไปแล้ว ถึงไหนแล้วล่ะกับคนนั้น"
"คนนั้น? คนไหน?" ลูฟี่ยักคิ้ว
"ก็คนที่นายไปขอเข็มขัดในผับวันนั้นไง ฉันจะถามนายหลายรอบแล้วล่ะ แต่ก็โดนเด็กใหม่ที่ชื่อโคบี้ ตามนายตลอดเที่ยงเลยไม่ได้ถามสักที"
พอโดนยิ่งคำถามแบบนี้ลูฟี่จากยิ้มร่าเริงมาเป็นยิ้มแห้ง ทำไมอูซปปถึงถามแบบนี้กับเขากัน เพราะขนาดคนที่ชอบซักไซร้อย่างนามิยังไม่ได้ถามอะไรแบบนี้เลย แล้วอูซปปเกิดความคิดอะไรถึงได้ถามคำถามนี้กัน
"เอ่อ..ถึงไหนอะไรกัน นายก็พูดไปเรื่อยอูซปป ไม่มีเรื่องแบบนั้นกับเขาหรอกนะ"
ลูฟี่หันหน้าไปทางอื่น ใบหน้าซีดเผือกชัดเจน ความกังวลและความกลัวต่างมาประทุแน่นที่หน้าอกของเขา ลูฟี่พยายามเลี่ยงได้ให้มากที่สุด เพราะเจ้าตัวไม่รู้เจตนาของเพื่อนตัวเองเลย ทำไมถึงถามแบบนี้ ทั้งๆที่มันผ่านมานานแล้วแท้ๆ
แต่ทว่าคนที่ได้ยินคำตอบอย่างอูซปปก็มองเพื่อนสนิทอย่างเหนื่อยใจ ทำอย่างกับว่าสถานการณ์ที่เขาเห็นในตอนนั้นราวกับไม่มีอะไรจริงๆเหรอ
"นี่ๆ ฉันขอบอกตรงๆเลยนะลูฟี่ ฉันเห็นแกน่ะไปจูบกับเขานะ คนที่แกไปขอเข็มขัดน่ะ"
เมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนสนิท ทำเอาลูฟี่ตาเบิกโตขึ้นตกใจ ร่างกายแสนบอบบางในชุดนักเรียนได้สะดุ้งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ความสั่นกลัวที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ ราวกับว่าเหมือนโดนสอบสวนความผิดอย่างไรอย่างนั้น
และเหนือสิ่งอื่นใดคือภาพในเหตุการ์ณของวันนั้นก็ลอยเข้ามาในหัว ใช่ คือตอนลูฟี่กำลังฮีทอยู่ ถ้าอูซปปรู้ว่าลูฟี่คือโอเมก้าล่ะก็ ความกลัวต่อสภาพแวดล้อมของโลกที่ไม่ยุติธรรมของที่นี่ ชนชั้นที่แบ่งแยกชัดเจนแบบนี้ คำดูถูกสารพัดที่ลูฟี่ไม่อยากได้ยิน และความลับที่โกหกคนอื่นมาตลอด 16 ปีว่าจะตัวเองเป็นอัลฟ่า
ไม่ๆๆ...ทุกคนจะรู้ไม่ได้! ต้องรีบแก้ตัว
"คือว่าฉันน่ะ---"
"จูบกันขนาดนี้ ก็ควรจะเป็นแฟนและรักกันเถอะนะ"
"เอ๊ะ?"
ลูฟี่ถูกอูซปปพูดแทรก และคำพูดของเพื่อนเขาทำให้ลูฟี่ถึงกับหน้าเหวอออกนิดหน่อย ไม่เข้าใจเป็นอย่างมากที่อูซปปพูดเมื่อกี้
"มาอง'มาเอ๊ะ"
อูซปปขมวดคิ้วและเอานิ้วไปจิ้มหน้าผากลูฟี่
"นานๆทีจะเห็นนะ อัลฟ่ากับอัลฟ่ารักกันน่ะ ไปล่ะ"
ชายหนุ่มจมูกยาวก็ยิ้มและขับรถจากไปไกล ปล่อยให้ลูฟี่ยืนงงอยู่อย่างนั้น เขาได้เอียงคอสงสัยไปกับคำพูดของอูซปป ทว่ากลับเรียกรอยยิ้มให้ลูฟี่ไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะดีใจที่อย่างน้อยเพื่อนสนิทของเขาเข้าใจว่า ลูฟี่ยังคงเป็น 'อัลฟ่า' อยู่
"อัลฟ่ากับอัลฟ่าจะรักกันได้ยังไง"
รอยยิ้มบางๆที่แสดงออกความรู้สึกผิดของลูฟี่ มันช่างสร้างความเจ็บปวดในใจไม่น้อย เรื่องที่เขาเป็นอัลฟ่าอะไรนั่น เป็นเรื่องที่โกหกทั้งนั้นแต่อย่างว่าแหละถ้ารู้จักในฐานะโอเมก้า อูซปปคงไม่คุยดีแบบนี้กับเขาหรอก
"วันนี้มีการบ้านนี่น่า รีบไปทำดีกว่า"
.
รถเข็นอาหารที่ถูกเคลื่อนที่โดย เวอร์โก้ ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดพ่อบ้านเต็มตัว ตอนนี้เป็นเวลาอาหารเย็นของตระกูลดองกีโฆเต้แล้ว เขากำลังตรงไปยังห้องนอนของ ทราฟัลการ์ ลอว์ หลานชายสุดที่รักของดองกีโฆเต้ โดฟลามิงโก้ ผู้เป็นคุณท่านของตระกูลนี้
บัดนี้ ทราฟัลการ์ ลอว์ ได้เป็นผู้บริหารธุรกิจกิจการของตระกูลดองกีโฆเต้แล้ว ทำให้เขาไม่ค่อยได้ออกมากินข้าวกับทุกคนพร้อมหน้าเท่าไหร่ หากงานไม่เสร็จก็จะไม่ออกมาเลยก็ว่าได้ ทำให้เวอร์โก้ต้องเอาไปให้ด้วยตัวเองตลอด
"คุณหนูครับ" เวอร์โก้ได้เอามือไปเคาะประตูสองสามที "อาหารเย็นมาแล้วนะครับ"
ไม่มีท่าทีจะตอบกลับออกมาทำให้เขาเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย
"ขออนุญาตนะครั--"
"ไม่ต้องเปิดหรอก ลอว์ไม่อยู่นี่แล้ว"
เสียงของดองกีโฆเต้ โดฟลามิงโก้ ได้ดังขึ้นมาจากฝั่งขวา ทำให้เวอร์โก้ได้หันไปตามเสียง
"แล้วคุณหนูไปไหนของเขาเหรอครับ?" เวอร์โก้ถามเสียงนิ่งและมองประตูห้อง
"มันไปอยู่คอนโดที่ซื้อไว้เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนน่ะ"
"แถวใกล้ๆผับซาบอนดี้เหรอครับ เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งเสร็จแล้วรึครับ"
"ใช่ บางทีเขาโตแล้วฉันควรจะปล่อยในบางเรื่องน่ะนะ ฟุฟุฟุ"
"แล้วเรื่องงานผู้บริหารล่ะครับ"
"ยังไงก็ต้องเข้าตามเวลาที่กำหนดอยู่แล้วล่ะ มันไม่ทิ้งหน้าที่หรอก เพราะฉันพร่ำสอนจนเข้าหูมันไปแล้วล่ะ"
โดฟลามิงโก้เอ่ยอย่างภูมิใจ เพราะลอว์เป็นหลานชายที่ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยสักนิดเดียว ดังนั้นการที่หลานชายคนนี้ขอไปอยู่คอนโดเพื่อความเป็นส่วนตัวรวมถึงการใช้ชีวิตในแบบของตัวเองนั้น ซึ่งเขาไม่เกี่ยงอยู่แล้ว
"ถ้าอย่างนั้นคุณหนูก็ไม่ได้กลับมาเลยน่ะสิครับ?"
เวอร์โก้เอ่ยถาม เพราะคนตรงหน้านั้นเป็นคนที่หวงหลานชายอย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ ไม่พอ ยังขี้เหงาอีกถ้าไม่ได้คุยหรือเจอหน้า
"ไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันบอกไปแล้วล่ะให้มันมาทุกวันศุกร์ แค่นั้นพอ"
"อ๋อ ก็ดีนะครับ"
.
ในห้องของคอนโดชั้นที่ 15 ห้องนอนขนาด 34 ตารางเมตร ที่ตกแต่งด้วยของเรียบง่าย พื้นหลังสีครีมกับเฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์นที่ไปในทางสีดำ ทราฟัลการ์ ลอว์ ที่อยู่ในชุดเสื้อยีนส์น้ำเงินกับกางเกงสแลคสีดำ เขาได้ทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาของห้องนั่งเล่นและหัวก็ได้พิงนอนไปข้างหลัง นัยน์ตาสีหินอ่อนก็ได้ทอดมองไปยังเพดานบนของห้องนี้
"เหนื่อยเป็นบ้า"
ที่เอ่ยแบบนั้นไม่ใช่อะไร ด้วยหลายเดือนที่ผ่านมานี้เขาแทบจะทำงานเกือบทุกวัน เป็นผู้บริหารแล้วงานมาอย่างไม่ขาดสายเลยก็ว่าได้ แต่โชคยังดีที่เบบี้ไฟว์ยังช่วยอีกในหลายๆด้าน ทำให้มีเวลาได้นอนหน่อย
"สงสัยบางอันต้องขายเข้าตลาดหุ้นแล้วมั้งเนี่ย"
ลอว์หยิบยกมือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงและเปิดแอพแชทจะโทรหาโดฟลามิงโก้ ผู้เป็นลุงของเขา เพราะบางอันที่เป็นธุรกิจในด้านที่เขาไม่ถนัดมันส่งผลต่อการทำงานเป็นอย่างมาก ถ้าลอว์คิดจะขายธุรกิจอะไรแล้ว จำเป็นต้องถามความเห็นของคุณลุงโดฟลามิงโก้เสียก่อน
แต่ทว่าสายตาคมของชายหนุ่มผิวเข้ม ได้เห็นชื่อของเด็กหนุ่มที่พึ่งคุยกันเมื่อเช้า
ลูฟี่
ชื่อที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา และที่สำคัญตัวเองยังเอาชื่อนี้มาปักหมุดบนสุดของแชทอีกต่างหาก
"คุยสักหน่อยแล้วกัน"
พอคิดได้มือเรียวสวยของลอว์ ได้พิมพ์ไปหาอีกฝ่ายนั้นอย่างไม่รอช้า
L : สวัสดี
แล้วเขาก็วางโทรศัพท์ลงไปข้างกาย เพราะคงไม่ตอบทันทีหรอก
ติ๊ก
เสียงข้อความดังขึ้น ทราฟัลการ์ ลอว์ รีบยกขึ้นมาดูอย่างเร่งรีบ
ลูฟี่ : โทราโอะ คิดถึงจังเลย (≧▽≦)
พอเห็นข้อความกับอิโมจิที่ส่งมา ลอว์ก็ยิ้มเอ็นดูกับข้อความของคนนี้เสียเหลือเกิน แถมพิมพ์แต่ละอย่างออกมาได้คิดบ้างเปล่าเนี่ย
"ใช้คำว่า 'คิดถึง' แบบนี้เลยเหรอ เจ้าลูกหมา"
L : วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง
แค่ส่งไปไม่ทันไรก็อ่านแล้ว ลอว์รู้สึกชอบใจในการอ่านเร็วของลูฟี่เสียจริง
ลูฟี่ : ก็มีการบ้านตั้งแต่เปิดเทอมเลยน่ะ (〒﹏〒) แถมเป็นวิชาคณิตศาสตร์ด้วย
คนที่อ่านข้อความอย่างลอว์ก็ยิ้มออกมา เพราะเขารู้สึกได้ยินเสียงของลูฟี่เอ่ยออกมาเหมือนข้อความนี้
ลูฟี่ : วันนี้ฉันก็อยู่คนเดียวด้วยอะ (｡•́︿•̀｡) ไม่ชอบเลย
L : พี่นายไปไหน?
ลูฟี่ : ไปหาพ่อน่ะ ตั้งอาทิตย์หนึ่งเลย (〒﹏〒)
แค่อ่านก็รู้แล้วว่าลูฟี่ไม่โอเคกับมันมากเลยก็ว่าได้ ทำให้รู้อย่างหนึ่งว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ชอบการอยู่คนเดียว ที่สำคัญกว่าคือ ลูฟี่ เป็นโอเมก้าและคนอย่างลอว์ไม่ยอมให้ลูกหมาของตนไปโดนคนไหนเอาไปหรอก เพราะการปล่อยให้เด็กที่เป็นโอเมก้าอยู่คนเดียวมันเสี่ยงเป็นไหนๆ ถ้าเจอพวกไม่หวังด้วยแล้ว ลอว์ไม่อยากนึกภาพเลยสักนิด
L : มาอยู่กับฉันมั้ยล่ะ
นิ้วเรียวยาวที่มีรอยสักตัวภาษาอังกฤษได้กดส่งไปอย่างทันที และข้อความนั้นก็ขึ้นว่า อ่านแล้ว อย่างรวดเร็วแต่กลับไม่มีท่าทีจะตอบกลับเลย
"สติ๊กเกอร์ก็ได้ เจ้าลูกหมา"
ชายหนุ่มผิวเข้มถอยหายใจ พอจะตอบช้าก็ช้าขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่อย่างว่าแหละ ทั้งลอว์และลูฟี่พึ่งรู้จักกันแถมยังมีสัญญาอะไรนั่นอีก ก็พอจะเข้าใจเด็กคนนั้นอยู่ไม่น้อย แม้ตัวเขาจะไม่คิดมากแล้วก็ตาม เพราะมันผ่านมาแล้วแถมตัวเขา
'ชอบเด็กคนนี้มากด้วย'
มันโหยหาทุกครั้งเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหน ไม่มีครั้งไหนเลยที่ลืมลูฟี่เลยจริงๆ อย่างว่าแหละ ทั้งหน้าตา ความน่ารัก และรูปร่างที่เล็กบางพอดีมือของ ทราฟัลการ์ ลอว์ นั้น ทำให้เขาคิดถึงมันเสียเหลือเกิน
ลูฟี่ : ได้เหรอ?
ข้อความตรงหน้าปรากฏ ไม่รอช้าลอว์ก็พิมพ์ลงไป
L : ได้สิ ฉันจะให้ที่อยู่ไป มาเองได้มั้ย?
ลูฟี่ : ได้อยู่แล้ว ชิชิชิ (☆▽☆)
พออ่านเสร็จลอว์ก็ส่งที่อยู่ที่เป็นคอนโดที่เขาพักให้กับลูฟี่ไป โทรศัพท์ในมือของเขาก็กดออกจากแอพแล้วนั่งพิงหลังอย่างสบายใจบนโซฟานุ่ม
วันนี้แทบเรียกได้ว่า มีความสุขมาก เลยก็ว่าได้จากที่เหนื่อยๆ ก็มีพลังขึ้นมาซะอย่างนั้น สำหรับทราฟัลการ์ ลอว์ แล้ว เด็กหนุ่มลูฟี่คือคนที่มีพลังบวกคนหนึ่ง แม้จะเป็นข้อความที่เป็นตัวอักษรก็สามารถเห็นถึงความสดใสออกมาได้
"วันนี้กินข้าวเย็นดีกว่า"
ร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนและกำลังจะตรงไปยังห้องครัว ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของสัตว์เลี้ยงดังมาใกล้และคลอเคลียขาของลอว์ หมีขาว เบโปะ วัยเด็กที่กำลังออดอ้อนของเจ้านายของตน ซึ่งคนอย่างทราฟัลการ์ ลอว์ ก็รู้ทันทีว่าเจ้าหมีขาวตัวนี้หิวข้าวมากแน่ๆ
"รู้แล้วๆ เดี๋ยวทำให้"
เขาเอ่ยรอยยิ้มโดยที่ยังหาวัตถุดิบที่อยู่บนโต๊ะเยอะแยะ
"วันนี้หมวก--ลูฟี่จะมาอยู่กับเราด้วย เป็นเด็กดีล่ะ เบโปะ"
เมื่อได้ยินชื่อของคนที่คุ้นเคย หมีขาวอย่างเบโปะก็แสดงท่าทางดีใจด้วยการยืนตัวตรงขึ้นด้วยสองขา ทำให้ลอว์หัวเราะในลำคอเอ็นดูสัตว์เลี้ยงของตน เพราะมันดีใจออกหน้าออกตาเลยก็ว่าได้
อีกทางด้านหนึ่งของบ้านลูฟี่ของห้องนั่งเล่น เด็กหนุ่มโอเมก้าน้อยวัย 16 ปี ที่กำลังนั่งกอดเข่าดีใจจนเอาหน้าไปซุกที่หัวเข่า ความสั่นเทิมที่เต็มไปด้วยความปิติและไม่สามารถหุบยิ้มหวานบนใบหน้าของตนไดั ไม่คิดไม่ฝันว่าชายหนุ่มที่ตนแอบรักอย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ จะชวนเขาไปค้างบ้านที่คอนโดฯของตัวเอง นับว่าเป็นเรื่องประหลาดใจและไม่คาดคิดเลยทีเดียว
แถมวันนี้เกิดขึ้นหลายอย่างมาก อย่างแรกคือเด็กใหม่ที่ชื่อ โคบี้ ที่เข้าหาเขาแทบทั้งวันตอนพักเที่ยง แถมแน่นอนว่า มาจีบ ทำให้ไม่ได้มีเวลาพูดคุยกับเพื่อนๆเลย รวมไปถึงข้อความที่ส่งมาตอนจะกลับบ้านของพวกพี่ๆทั้งสอง เอสและซาโบ้ที่มีเนื้อความว่า
— ทั้งฉันและเอสจะกลับบ้านไปหาคุณพ่อเป็นเวลา1อาทิตย์ ฉะนั้นอย่าลืมกินยาระงับฮีท 3 เวลาหลังอาหารและก่อนนอนนะ ขอย้ำว่าระหว่างที่ไม่อยู่ อย่าไปไหนกับคนแปลกหน้าและอย่าไปไหนกับเพื่อนโดยที่ไม่ได้ขอพวกฉัน เข้าใจนะ
ซาโบ้
แน่นอนว่า ทราฟัลการ์ ลอว์ ก็เป็นคนแปลกหน้าแต่สำหรับลูฟี่ คือไม่!
"บ้านของโทราโอะสินะ"
มือเล็กยกโทรศัพท์มาดูที่อยู่ที่อีกฝ่ายส่งมาให้ ลูฟี่ยิ้มไม่หุบเลยสักนิด ก็ลุกออกจากโซฟาและขึ้นไปยังชั้น 2 ห้องนอนตนอย่างกระตือรือร้นเหมือนเด็กได้ออกนอกบ้านไปเที่ยวอย่างไรอย่างนั้น ลูฟี่ก็เอาเสื้อผ้าและหนังสือเรียน เครื่องเขียน ใส่ลงกระเป๋าใหญ่เดินทางที่อยู่ในตู้เก็บของ
𝓣𝓸 𝓫𝓮 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓲𝓷𝓾𝓮𝓭
