โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝑒𝒾𝑔𝒽𝓉
ทราฟัลการ์ ลอว์ ได้นำขายาวของตัวเองก้าวไปยังหน้าบ้านทรงโมเดิร์นของลูฟี่ มือหนาได้กดกริ่งหน้าบ้านหนึ่งครั้ง ที่มันดังเหมือนเสียงระฆังก้องไปทั่วบ้าน สักพักเขาก็ได้ยินเสียงหวานที่ไม่เคยลืมเลือนออกไปจากหัวดังขึ้นมา
"มาแล้วครับ"
เสียงเล็กของชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับเปิดประตูหน้าบ้าน เมื่อเปิดเต็มประตูแล้วมันสร้างความประหลาดใจให้กับลูฟี่เป็นอย่างมาก จนแววตากลมสวยถึงกับเหลือกตาตกใจและลุกลนอย่างชัดเจน ร่างกายสั่นเทาไปหมด และถอยหลังสองสามก้าวเพื่อรักษาระยะห่าง
'เขามาทำไม'
คำถามของลูฟี่ที่ไม่ได้เอ่ยออกไป และตัวเขาเลือกที่จะหลบสายตาจากลอว์ เพราะสายตาของอีกฝ่ายจ้องมองอย่างน่ากลัว ซึ่งลูฟี่รู้สึกได้อย่างนั้น
"พี่นายไม่มีใครสอนเหรอ ว่าอย่าปล่อยลูกแมวไว้ที่บ้านคนเดียว"
รอยยิ้มมุมปากที่แสนเอ็นดูของลอว์ พอมองคนตัวเล็กที่มีท่าทางสั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด แถมวันนี้ลูฟี่ก็แต่งกายมิดชิดปิดทุกส่วนไปหมด เสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวติดกระดุมถึงคอสีขาวลายแทบบางสีเทากับกางเกงพละสีเขียวแก่ที่ยาวจนจะลากพื้นได้อยู่แล้ว แม้จะดูใหญ่กว่าตัวไปเสียหน่อย แต่ก็ยังคงน่ารักมากเหมือนเดิมในสายตาของเขา
"คิดถึงฉันรึเปล่า คุณหมวกฟาง? "
ลอว์ถามลูฟี่ที่ยังคงหลบตาเขา ไม่ทันได้คิดจะถามต่อ แขนบางรีบยกมือทั้งสองมาจับประตูเพื่อที่จะปิดมันโดยเร็ว แต่สุดท้ายก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือหนาที่จับขอบประตูทันเพียงข้างเดียว ที่สำคัญลูฟี่เป็นคนที่ตัวเล็กแรงน้อย เพราะชาติกำเนิดที่เป็นโอเมก้าอยู่แล้ว จะไปสู้แรงคนที่เป็นอัลฟ่าอย่างลอว์ที่เกิดมาก็ตัวใหญ่และแข็งแรงเหนือกว่าทุกชนชั้นได้ยังไง
ชายหนุ่มร่างสูงที่เห็นปฎิกิริยาแสนหวาดกลัวที่มีต่อเขา ก็จ้องไปยังร่างบางที่พยายามจะปิดประตูและไม่ต้อนรับคนอย่างเขา ไม่คิดเลยเหรอว่าทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด มีแต่จะใช้แรงมากกว่าเดิมเสียอีก
"เหนื่อยเปล่าน่า คุณหมวกฟาง"
ลอว์ ก็ดันประตูเข้าหาตัวเองด้วยแขนยาวข้างเดียว ทำให้ลูฟี่ที่พยายามดึงประตูปิดก็ถะไหลไปตามแรงดึงของลอว์ จนเขาไปซบอกกว้างของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างจัง
วันนี้เป็นวันอะไรกันทำไมมันซวยแบบนี้สำหรับลูฟี่แล้วเขามาทำไมกัน ในหัวสมองอันน้อยนิดของเจ้าตัวคิดไปต่างๆ นาๆ แต่ตอนนี้ต้องรีบดันตัวเองออกจากอกกว้างนี้เสียก่อน ทว่ามันก็สายไปตรงที่ลอว์ได้ซ้อนแขนที่กำยำของเขา มาอุ้มลูฟี่ขึ้นด้วยท่าเจ้าหญิง มันสร้างความตกใจเป็นอย่างมากต่อลูฟี่
"ท..ทำอะไรน่ะ!! ปล่อยฉันลงเดี่ยวนี้นะ โทราโอะ!! "
ลูฟี่ประท้วงต่อลอว์ด้วยเสียงสั่นกลัว ทั้งดิ้นและทุบไหล่กว้าง
"วันนี้เราต้องคุยกัน"
คำตอบของลอว์ที่ให้กับลูฟี่ นอกจากจะรู้สึกว่าไม่ปล่อยแล้วยังมีเรื่องมาให้เขาอีก ทำให้ลูฟี่ต่อต้านด้วยการเอากำปั้นเล็กมาทุบเขาเต็มแรงที่อกกว้าง
"ปล่อยฉันลงนะ โทราโอะ! "
เสียงเล็กสั่งอย่างเด็ดขาด แต่ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด เหมือนลูกแมวที่ขู่ฟ่อมากกว่าในสายตาของลอว์ และถึงจะทุบไปมากแค่ไหนก็ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดเลยกลับกันเขาเหนื่อยแทนเสียอีก
'ถ้าฉันได้กินข้าวนะ! ' ลูฟี่เอ่ยขับแค้นใจแต่ก็ยังดิ้นในอ้อมแขนของลอว์
รถยนต์คันหรูสีดำได้มาจอดหน้าบ้านลูฟี่ แน่นอนว่าเป็นของเขา ซึ่งคนขับเป็นคนใช้ของตระกูลดองกีโฆเต้ ที่มีชื่อว่า เวอร์โก้ รูปร่างตัวใหญ่หัวโล้นอย่างเขาได้ปรากฎตัวต่อหน้าลูฟี่ พร้อมกับเปิดประตูรถด้านหลังให้ลอว์ที่อุ้มลูฟี่ได้เข้าไปในรถ พอถึงเบาะนั่งคนตัวสูงก็วางร่างบางในอ้อมแขนลงไปเต็มแรง จนลูฟี่ถึงกับอวดครวญในความไม่เบามือของเขา
"นายทำบ้าอะไรน่ะ!! "
ลูฟี่ขึ้นเสียงใส่ มองคนตรงหน้าตาขว้าง แต่มีหรือคนอย่างลอว์จะสนใจ
"ปิดประตูบ้านของเด็กคนนี้เรียบร้อยแล้วครับ"
เสียงของเวอร์โก้ดังขึ้นบอกลอว์และเอาตัวเข้ามาในที่คนขับ
"ออกรถ ไปที่โรงแรมฮาซาร์ด"
ลอว์ออกคำสั่งกับเวอร์โก้ที่เป็นคนขับ รถยนต์ก็ได้ขับเคลื่อนออกไปจากบ้านของลูฟี่ซึ่งเจ้าของอย่างเขาก็ได้หันหลังไปที่กระจกรถด้านหลังทันที ระยะทางของบ้านที่เริ่มไกลออกไปเรื่อยๆ ความรู้สึกในอกที่เริ่มกลัวและกังวลไปหมด เมื่อนึกภาพพี่ชายกลับมาแล้วไม่เจอเขา ต้องหาข้อแก้ตัวไปอีก ที่สำคัญเมื่อกี้เหมือนลอว์จะพูดว่าไปโรงแรมเสียด้วย
"โทราโอะ จะไปโรงแรมทำไม!? "
ไร้คำตอบจากคนที่ถูกถาม ยิ่งทำให้ลูฟี่รู้สึกกลัวบวกกับความคิดในหัวไปในเรื่องทางนั้นอีกด้วย ไม่เอาแบบนี้นะ
"ตอบสิ โทรา-"
"อย่ามาสั่งฉัน ฉันไม่ชอบ"
ลอว์พูดแทรกพลางส่งสายตาที่น่ากลัวให้คนตัวเล็ก มันทำให้ลูฟี่ที่มีความกลัวต่อเขาที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วกลับกลัวมากกว่าเดิม จนตาลุกลนไปหมด ลูฟี่พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็น แต่ว่าภาพตอนที่เขากับลอว์ในวันนั้นมันยังติดตาไม่หาย
ส่วนลอว์ที่นั่งอย่างเฉยๆ ได้มองลูฟี่ด้วยหางตา ก็แอบหัวเราะในใจ ไม่คิดเลยว่าแค่บอก 'ไปโรงแรม' จะทำหน้ากลัวแบบนั้น คงคิดว่าเขาเป็นพวกชอบอะไรแบบนั้นมากเลยสินะ เด็กจริงๆ ที่ให้ไปเพราะที่นั่นเป็นโรงแรมในเครือบริษัทของตระกูลดองกีโฆเต้เท่านั้นเอง
"แต่นายจะพาไปโรงแรมนะ" ลูฟี่เอ่ยเสียงแผ่วเบา
คนฟังอย่างเขาก็หัวเราะในลำคอ ตลกตรงที่ลูฟี่คงคิดไปไกลแน่ๆ ทั้งที่จริงเขาแค่อยากจะพูดคุย ข้อตกลง ให้มันชัดเจนเท่านั้นเอง แต่มันก็อดแกล้งเด็กคนนี้ไม่ได้จริงๆ คนอะไรน่ารักชะมัด
"จะกลัวทำไม" ลอว์อธิบายด้วยหางตา "ตอนนี้นายมีสัญญากับฉัน และนายเป็นพวกที่เก็บความลับไม่อยู่"
ลูฟี่ถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำพูดไปในทางไม่ไว้ใจแถมยังมองตัวเขาด้วยสายตาที่เย็นชาเสียเหลือเกิน
..ทำไมกัน..ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย..
ความเจ็บช้ำน้ำใจของลูฟี่ที่พยายามมาตลอดที่ผ่านมาสองวันนี้ เหมือนไม่มีอะไรดีเลย จริงอยู่ว่าตัวลูฟี่เป็นพวกโกหกใครไม่เป็น แต่ใช่ว่าตัวเองจะปริปากออกมาได้ง่ายๆ ขนาดนั้น
"ฉัน...ฉันไม่ได้บอกใครเลยนะ! "
เด็กหนุ่มรีบพูดออกไปอย่างเสียงสั่น แน่นอนว่ามันเป็นความจริงทั้งหมด เขาไม่ได้โกหกเลย สองสามวันนี้ใครถามอะไรเขาไม่ตอบแถมหลีกเลี่ยงอีกต่างหาก แม้พี่ชายทั้งสองจะเค้นเขาแค่ไหนก็ตาม
แต่ลอว์กลับพ่นลมหายใจออกมา เหมือนกับว่าไม่เชื่อใจเขา ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูฟี่ไม่ได้โกหก
..แค่ขู่เล่นๆ เองนะ ยังดิันพล่านไดัขนาดนี้เลยเหรอ คุณหมวกฟาง..
"เหรอ"
เขาก็ส่งยิ้มกวนไปให้คนตัวเล็กที่ลุกลน ชอบจริงๆ เวลาเห็นลูฟี่ตัวสั่น เหมือนเด็กน้อยที่โดนมานั่งเทศน์ฟังอย่างไรอย่างนั้น
"เชื่อฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้บอกใครจริงๆ! "
ร่างบางในชุดตัวใหญ่รีบเข้าหาตัวลอว์และคว้าแขนหนาของอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่นแนบตัว เป็นการขอร้องให้อีกฝ่ายเชื่อในสิ่งที่เขาพูด แน่นอนว่าการบุกเข้าหาลอว์แบบนี้นอกจากจะไม่ระวังตัวแล้ว ยังยื่นหน้ามาใกล้จนเห็นใบหน้าหวานๆ ที่น่ารักที่แสดงความลุกลนและกลัวปะปนกันไป ร่วมไปถึงริมฝีปากอวบอิ่มที่มันน่าขยี้ซะเหลือเกิน
..แกล้งสักหน่อยแล้วกัน..
ความคิดเชิงสนุกของลอว์ได้ผุดขึ้นมา เขาก็เอามือที่ว่างอีกข้างของตัวเองได้ดันศรีษะของลูฟี่เข้ามาใกล้ เขาก็กดริมฝีปากของตัวเองเข้าไปประกบปากจูบของลูฟี่อย่างรวดเร็ว ทำให้คนที่ถูกกระทำถึงกับตาโตตกใจและแน่นิ่งทันที ถึงจะเคยถูกทำแบบนี้มาครั้งหนึ่งแล้วแต่ใช่ว่าจะชินเลย กลับกันมันยิ่งทำให้นึกเรื่องน่ากลัว เขารีบสะบัดหน้าหนีออกทันที
"หยุดนะ โทราโอะ"
แขนบางพยายามดันร่างสูงออกไปเต็มแขนทั้งสองแต่มีหรือว่าแค่แรงแบบนี้จะทำอะไรคนอย่างลอว์ได้ เขาก็จับแขนบางกางออกและกดร่างบางลงไปยังเบาะนั่งด้วยแรงที่แทบไม่ต้องออกแรงเลย
ลูฟี่ถึงกับนิ่วหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมา เพราะแขนบางที่ถูกบีบนั้นมันยังช้ำแดงอยู่ แม้จะจางไปหน่อยก็ตาม แต่ใช่ว่าความเจ็บปวดมันจะหายไปเลยเสียหน่อย ถึงจะใส่เสื้อหนาก็เถอะ คนอะไรแรงบีบน่ากลัวเป็นบ้า
"โทราโอะ ฉันเจ็บแขนอยู่นะ ปล่อ--อื้อ!!!! "
ยังไม่ทันได้เอ่ยให้จบประโยค แรงสัมผัสที่เร่าร้อนได้เข้ามาอย่างไม่อ่อนโยน ปลายลิ้นเล็กที่ถูกลอว์ตวัดเล่นในโพร่งปากเล่นอย่างนึกสนุก เพียงไม่กี่นาทีลูฟี่ก็หอบเหนื่อย จนเอาใบหน้าหวานที่แดงจนถึงหูหลบหน้าไปทางอื่น และพยายามเรียกลมหายใจให้มากที่สุด
"ให้เชื่อสินะ? เชื่ออะไรดีล่ะ คุณหมวกฟาง"
เขาถามด้วยเสียงที่กวนประสาทตามสไตล์เขา ปลายนิ้วมือที่ประดับด้วยรอยสักได้ไปจับปลายคางเล็กให้หันมามองหน้าและสบตา ที่ตอนนี้ใบหน้าหวานมันแดงจนใบหู สายตาของลูฟี่ได้หลบเลี่ยงการถูกจ้องจากนัยน์ตาสีมนของลอว์ แถมตัวสั่นเบาๆ อีกต่างหาก ไม่ต่างอะไรกับลูกแมวที่พึ่งเกิดใหม่เลยจริงๆ รู้ตัวรึเปล่าว่าการทำตัวน่ารักแบบนี้ มันยิ่งอยากทำให้เขาอยากแกล้งมากกว่าเดิมเสียอีก และลอว์ก็ยืนใบหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่ได้รับรู้ถึงลมหายใจกันและกัน แต่ลูฟี่ได้หลบใบหน้าด้วยการหันไปทางอื่น พลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากคนขับรถ หวังว่าเขาจะปราณีช่วยพูดหน่อยก็ดี นิดหน่อยก็ได้ว่า 'พอแล้ว' อะไรแบบนี้
“จะขอให้เวอร์โก้ช่วยเหรอ?” วาจาที่เอ่ยออกมาในเชิงตลกกับความคิดในใจของลูฟี่ จนร่างบางสะดุ้งตกใจ แม้เจ้าตัวจะไม่พูดแต่สายตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือแบบนี้ อย่างกับว่าดูยากแหละเนอะ
“จะช่วยมั้ยเวอร์โก้?”
ลอว์ถามคนขับรถที่ไม่มีท่าทีจะให้คำตอบ ความหวังของลูฟี่หายวับไปทันที ถึงกับก้มหน้าหงอเลยมีเดียว ไม่มีใครช่วยเขาเลยสินะ
“จริงๆ นะ” เสียงหวานสั่นครือดังออกไป "ฉันไม่ได้บอก..ใครเลย.."
คิ้วของลอว์ได้ขมวดเล็กน้อย พอได้ยินเสียงหวานที่สั่นครือจะร้องไห้ ชายหนุ่มผิวแทนระบายลมหายใจออกมา ทำไมร้องไห้เก่งแบบนี้ มันน่ารำคาญจริงๆ
"คิดจะบีบน้ำตาใส่ แล้วฉันจะใจอ่อนเหรอ? "
"นายรู้อะไรมั้ย ว่าสองวันมานี้ฉันแทบ...นอนไม่หลับ..ฮึก.."
หยดน้ำตาได้ไหลรินออกจากแก้วตาคู่งาม ลูฟี่ก็ดันตัวเองออกจากร่างสูงอย่างระแวดระวัง เขยิบตัวหนีให้ไกลจนไปอยู่มุมสุดของที่นั่ง และกอดตัวเองอย่างเหนียวแน่น ตัวสั่นไปด้วยแรงสะอื้น สำหรับสองวันที่ผ่านมา ลูฟี่เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้มาก อาการฮีทที่อยู่ๆ ก็รุนแรงขึ้นกว่าเก่าจนน่าตกใจ คนอย่างลอว์เคยรู้มั้ยว่ามันทั้งเหนื่อยและทรมานขนาดไหน ที่ต้องมีความลับอะไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเขาเป็นคนเปิดเผยมาตลอด โดยเฉพาะพี่ชายทั้งสองที่เป็นห่วงเขาจนคอยเฝ้าถามทุกวัน และลอว์ก็ไม่มีท่าทีจะรู้สึกอะไรเลย เขาก็มองร่างบางที่กอดตัวเองและนั่งแนบตัวอยู่มุมที่นั่ง
"เพราะนาย..ฮึก..ถ้าฉันไม่เจอคนอย่างนาย"
แขนบางได้ยกมาปาดน้ำตา ใช้แขนเสื้อยาวมาเช็คทุกอย่างที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้า
"ก็คงไม่ต้องมา..ฮึก..ฮือ..มาเป็นแบบนี้"
คำระบายทั้งหมดที่ได้พูดออกไป ไม่ได้ต้องการว่าลอว์จะเข้าใจหรือไม่ แต่ขอแค่ได้พูดออกไป เพียงเท่านี้ก็พอ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่อยากยอมรับว่า
'เขาดีใจที่ได้เจอลอว์อีกครั้ง'
ในส่วนนี้ไม่อยากให้ใครรู้ ซึ่งเจ้าตัวไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนี้
นานเท่าไหร่แล้วสำหรับทราฟัลก้า ลอว์ ที่ไม่ได้เห็นใจกับคนที่ต่ำกว่าตัวเอง ตอนฟังคำพูดครั้งแรก เขารู้ว่าลูฟี่ไม่ได้โกหก เขาไม่ได้บอกใครเลย แค่อ่านสายตาก็รู้แล้วว่า คนอย่างมังกี้ ดี ลูฟี่ โกหกใครไม่เป็น แค่แชทโต้ตอบเพื่อนสนิทที่ชื่อนามิอะไรนั่นก็เช่นกัน ตอนแรกที่คิดจะมาหาลูฟี่ ไม่ได้คิดถึงว่าจะพาขึ้นรถเลย ตอนนี้กลับเลยเถิดซะงั้น ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
"หยุดร้องไห้ได้แล้ว ฉันไม่ชอบ"
"เพราะนายนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้! "
ลูฟี่ขึ้นเสียงใส่ แววตาส่อแววโกรธ แต่ลอว์ตอบรับด้วยการสแยะยิ้มที่มุมปากให้
"เพราะฉัน? " ใบหน้าคมลักคิ้วใส่ "ไม่ใช่แก อยากออกจากบ้านมาเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนเองหรอกเหรอ? "
คำตอบที่จี้จุดทำเอาลูฟี่ชะงักจนเขาเม้มปากแน่น มันก็ไม่ผิดที่คิดแบบนี้ แต่เขาแค่อยากเที่ยวสักครั้งโดยที่ไม่มีพี่ชายแค่นั้นเอง
"ฉันขอพี่ๆ แล้ว จะบอกให้"
"งั้นเหรอ แล้วขอเข็มขัดล่ะ พวกพี่นายรู้รึเปล่าว่าเล่นแบบนี้? "
"ฉันไม่รู้ว่าความหมาย ว่าจะไปในทางนั้น!! "
"ไม่รู้? อินโนเซ้นท์เกินไปหน่อยนะ"
เขาได้เขยิบเข้ามาหาลูฟี่ที่นั่งมุม จนร่างบางรีบขดตัวและก้มหน้ามองพื้นหลบทันที เพราะเขาเอาแขนหนาที่ก่ำย่ำมาโอบไหล่บางของลูฟี่ ลอว์ก็เอาใบหน้าเข้ามาใกล้หูของคนตัวเล็ก ริมฝีปากของเขาก็ได้กัดหูเล็กของลูฟี่อย่างจัง จนคนถูกกัดถึงกับสะดุ้งตกใจและพยายามเอาแรงที่มีดันตัวอีกฝ่ายออกไป
"ก..กัดหูทำไม ปล่อยนะ! "
เสียงหวานสั่งแต่ดูเหมือนจะไม่ทำตามเลยสักนิด แถมเปลี่ยนจากโอบไหล่มากอดแน่นด้วยแขนทั้งสองอีกต่างหาก ทันใดนั้นร่างกายลูฟี่ก็เริ่มสั่นไหว หัวเริ่มเบลอขึ้นมาฉับพลัน ความรู้สึกร้อนในอกพลุกพล่านขึ้นมา หัวใจที่เต้นรัวราวกับระเบิดเวลานับถอยหลัง และความอยากในกายที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันคืออะไร
ม..ไม่นะ..จะฮีทตอนนี้ไม่ได้นะ!!!!
ร่างสูงที่กำลังสนุกกับการหยอกเล่นร่างเล็กก็ต้องหยุดชะงักทันที เพราะเขาสัมผัสได้ถึงฤทธิ์ฟีโรโมนที่หลั่งออกมาจากลูฟี่ ทำไมเขาต้องปล่อยปากที่กัดหูออก และส่งสายตาลุกวาวที่ไม่พอใจออกมา
"นี่แก ไม่ได้กินยาระงับฮีทรึไงฟะ"
ลอว์ขึ้นเสียงใส่คนร่างเล็กที่หอบหายใจแรงและใบหน้าที่แดงฉ่าถึงหู แววตากลมหวานที่อ่อนล้าออกมา เขาพยายามขบฟันความโกรธตรงนี้ไว้ให้ใจเย็น โดยเฉพาะอารมณ์กายหยาบที่เรียกหาเขาที่มีมากขึ้น ทำไมเด็กคนนี้ถึงชอบให้เขาต้องมาลุกตลอดเวลาด้วย
'ทำไมไม่เคยดูแลและระวังตัวเองบ้าง ชอบสร้างปัญหาให้เขาเก่งจริงๆ!! '
"เวอร์โก้ จอดที่ห้างใกล้ๆ และหายาระงับฮีทด่วน! "
𝓣𝓸 𝓫𝓮 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓲𝓷𝓾𝓮𝓭
