โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝐹𝒾𝓋𝑒
ณ ที่บ้านของลูฟี่
เอส ซาโบ้ สองหนุ่มพี่ชายของลูฟี่ที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของชั้นล่างบ้านหลังนี้ แน่นอนว่าตอนนี้เวลาบ่าย 5 โมงแล้ว ซึ่งทั้งสองคนนั่งมองนาฬิกาสลับกับเดินไปๆมาๆเป็นพักๆ แต่คนที่เดินเยอะจนซาโบ้เวียนหัว กลับเป็นเอสที่เดินวนรอบโซฟาที่เขานั่ง แถมกอดอกแน่นที่เป็นห่วงจนใจจะขาด
"เอส ฉันว่านายควรนั่งได้แล้วนะ มันเวียนหัว"
คนนั่งอยู่บนโซฟาบอกด้วยความหงุดหงิดใส่ ทำให้เอสถึงกับมีน้ำโหทันที
"นี่ ซาโบ้ นี่ก็5โมงแล้วนะ! ลูฟี่ยังไม่กลับบ้านเลย!"
เอสขึ้นเสียงใส่คนที่นั่งกุมมืออยู่ที่โซฟา
"ฉันรู้แต่พวกเพื่อนๆของลูฟี่โทรมาบอกว่า ไม่เกิน 1 ทุ่ม บอกว่าจะมาส่งลูฟี่เองถึงที่"
ซาโบ้ตอบกลับตามสิ่งที่เขาได้รับมา แน่นอนว่าเขาพยายามใจเย็นอยู่ แต่สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูฟี่ น้องชายสุดหวงสุดแหนของเขา ถ้า1ทุ่มยังไม่ถึงบ้าน เขานี่แหละจะไปรับลูฟี่ถึงที่เลย
"แกนี่มันใจเย็นเกินไปแล้ว!!"
คำพูดของพี่คนโตอย่างเอส บอกด้วยความโมโหที่ซาโบ้น้องคนรองของเขา ไม่มีความเป็นห่วงเป็นใยอะไรกับลูฟี่เลย จะให้คนอย่างเขาอยู่เฉยๆแบบซาโบ้เนี่ยนะ ฝันไปเถอะ!
"แกก็น่าจะรู้ว่าที่ผับอะไรนั่นมีพวกอัลฟ่าเยอะ ถ้ามันทำน้องเราท้องล่ะ!?" เอสอธิบายด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโห "นายยังจะมาใจเย็นเป็นน้ำแข็งแบบนี้เหรอ!!!?"
คนที่พาดพิงถึงกับลุกออกจากโซฟา พุ่งไปหาเอสด้วยความเร็ว และเอามือหนาทั้งสองข้างที่ใส่ถุงมือสีดำจับชายคอเสื้อสีดำคอกลมของเอสดันไปติดกำแพงอย่างเต็มแรง จนเข้าของที่วางข้างกำแพงหล่นลงมาเล็กน้อย
"คิดว่าฉันใจเย็นอยู่รึไง!!"
ซาโบ้ขึ้นเสียงใส่ สีหน้าที่บ่งบอกถึงความโมโห ทั้งแววตาที่มีจิตสังหารอย่างเด่นชัดของเขา ทำให้เอสรู้ว่าเจ้านี่ก็ไม่ต่างกับเขา
"ฟังนะเอส! ถ้าพวกมันที่ว่าแตะลูฟี่แม้แต่นิดเดียว ฉันจะฆ่ามัน!" ซาโบ้ส่งเสียงเหี้ยม "ไม่ให้เหลือเลย!!"
"ก็แค่นี้"
เอสสะบัดแขนของคนเป็นน้องออกจากคอเสื้อตัวเอง อย่างน้อยก็รู้ว่าซาโบ้เองก็เป็นห่วงเหมือนกัน ส่วนซาโบ้ที่ถูกสะบัดแขนก็จะกลับไปนั่งโซฟาอีกครั้ง แต่ก่อนที่ก้นจะถึงเบาะนั้น ทั้งสองคนได้ยินเสียงรถยนต์ที่ดังมาจากหน้าบ้าน และเสียงประตูหน้าบ้านเปิดออก
"กลับมาแล้วครับ"
เสียงหวานอันคุ้นเคยได้ดังขึ้นมา แน่นอนว่าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น ลูฟี่ น้องชายสุดที่รัก สองพี่ชายที่อยู่ในห้องนั่งเล่น ก็ได้วิ่งออกไปหาลูฟี่ถึงหน้าบ้านพร้อมกัน ภาพตรงหน้าในสายตาของพี่ชายทั้งสองที่เห็นน้องตัวเองกลับมาและก้มหน้าไม่มองพวกเขาทั้งสอง และสภาพชุดก็ยับยู่ยี่เล้กๆน้อยๆ แถมทรงผมก็ดูยุ่งๆมากกว่าเดิมจากที่ไปเที่ยว ทั้งเอสและซาโบ้ต่างภาวนาในใจว่าอย่าเป็นแบบที่เขาคิดเลย
"ลูฟี่ ทำไมเสื้อผ้ามันยับแบบนี้ล่ะ?"
เอสโพล่งและจะเอามือหนาไปจับไหล่บางด้วยความเป็นห่วง แต่ลูฟี่กลับรีบถอยหลังทันที มันทำให้เอสถึงกับตกใจกับเหตุการณ์เบื้องหน้าจนตาค้าง แน่นอนรวมถึงซาโบ้ด้วย เพราะปกติลูฟี่ไม่เคยมีท่าทีแบบนี้ใส่เขา ปกติจะชอบด้วยซ้ำเวลาพวกพี่ๆของเขาทำท่าเป็นห่วง แน่นอนว่าจะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่สดใสเสมอ แต่ตอนนี้กลับไม่มี
"ไม่มีอะไรหรอกนะ เอส ซาโบ้ คือวันนี้เต้นหนักกับนอนโดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำให้เสื้อผ้ามันยับน่ะ ชิชิชิ"
ลูฟี่เอ่ยและเงยหน้ามองพี่ชายทั้งสองด้วยรอยยิ้มสดใสและหัวเราะจนเห็นฟันให้เหมือนทุกที ทำให้พี่ๆทั้งสองใจชื้นขึ้นมาทันทีจนยิ้มบางที่มุมปากให้
..สงสัยเรื่องคิดมากเมื่อกี้ คงคิดมากไปเองสินะ..
เสียงในใจของเอสซาโบ้ต่างโล่งอก
"งั้นเองหรอกเหรอ" ซาโบ้ยิ้มหวานให้ "อยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวฉันสั่งซื้อมากินที่บ้าน"
"ไม่เอาแล้วล่ะคือมันอิ่มมากเลยน่ะ ซาโบ้" ลูฟี่ส่ายหน้าให้
แม้จะเป็นคำพูดที่ปกติ แต่ก็ต่างไปจากเดิม เพราะลูฟี่เป็นคนที่ชอบกินมาก ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ยังกินได้ตลอด เหตุการณ์แบบนี้สำหรับคนเป็นพี่ชายที่โตมาด้วยกันอย่างพวกเขาต่างรู้ดีว่า ลูฟี่แปลกไปจากเดิม
"เพราะงั้นขอตัว ไปอาบน้ำและนอนก่อนนะ วันนี้อยากนอนจริงๆเลย"
ลูฟี่ไม่พูดเปล่าก็ปลีกตัวออกไปเพื่อจะขึ้นไปชั้นสอง โดยไม่สนใจว่าพี่จะเรียกหรือให้หันมาแต่อย่างใด เมื่อเข้าไปในห้องของตัวเองได้แล้วนั้น ลูฟี่ก็ปิดประตูพร้อมกับล็อคมันไว้ พลางเอียงหูชิดประตูเพื่อความแน่ใจว่าพวกพี่ชายจะไม่ตามขึ้นมา
พอทุกอย่างไม่มีอะไรแล้ว หลังจากนั้นขาบางทั้งสองข้างได้ทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ความเศร้าที่สะสมในอกก็ได้ปะทุออกมา น้ำตาที่ไหลออกจากนัยน์ตาคู่สวยของลูฟี่ที่ไม่สามารถห้ามได้ ใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความคับแค้นใจของเขา มันอยากหนีไปให้ไกลเสียจริง
"ฮึก..ไม่ร้องสิ!"
แขนบางได้ปาดน้ำตาออกไปหลายๆต่อหลายครั้ง แม้พยายามปลอบใจตัวเองต่างๆนาๆ แต่มันก็ลืมยากเสียเหลือเกิน ลูฟี่ได้นั่งกอดเข่าและหน้าซุกลงไปพร้อมกับปล่อยโฮออกมา
'ถ้านายไปบอกใครคนอื่น'
คำพูดที่ผุดขึ้นมาในหัวของลูฟี่ แน่นอนว่ามันเป็นของทราฟัลก้า ลอว์ ที่เอ่ยกับเขาหลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นในบทรัก
'ว่าฉันกับนายได้กัน ฉันจะแฉนายเรื่องที่เป็นโอเมก้า!'
มันเย็นชาและไร้ปราณี ไม่สนความรู้สึกของตัวเขาแม้แต่น้อย ถึงในตอนนั้นเขาจะอ้อนวอนบอกไปหลายครั้งว่า ไม่มีทางออกมาจากปากลูฟี่ แต่มีหรือว่าคนแบบเขาจะฟังคำคณหาของจากปากของคนที่เป็นโอเมก้าอย่างลูฟี่
ยิ่งนึกเหตุการณ์ต่างๆนาๆว่าถ้าความลับของตัวเองถูกเปิดเผยเข้าสักวัน เพื่อนของเขาทั้ง5คน นามิ อุซปป โรบิน โซโล ซันจิ รู้ว่าเป็นโอเมก้า ความหวาดกลัวในใจ จนหน้าอกของเขารู้สึกแน่นไปหมด
...รังเกียจแน่ๆ...
...ไม่มีใครคบ...
"ไม่นะๆๆๆๆๆๆ"
ลูฟี่ส่ายหน้าไปมา รับไม่ได้ถ้าหากมันเกิดขึ้นสักวันหนึ่ง พอคิดแบบนั้นแล้วมันยิ่งกลั้นน้ำตาไม่อยู่แถมปล่อยโฮมากกว่าเดิมเสียอีก
เขานึกภาพอะไรต่อมิอะไรไม่ออกเลย เพราะเหมือนจนตรอกไปหมด แต่ที่ลูฟี่กลัวมากที่สุดคือคำขู่ที่มันยังก้องอยู่ในหัวมากกว่า
'ถ้านายบอกแม้กระทั่งคนในครอบครัว ฉันจะฆ่าคนในครอบครัวของนาย' ลอว์เอ่ยเสียงเหี้ยม 'จำไว้'
แต่สิ่งน่าตกใจกว่าคำขู่คือรู้ว่า ตัวตนของชายคนนี้คือใครต่างหาก หลังจากได้ถามโรบินในรถที่พวกเขากลับบ้านด้วยกัน
'เขาเป็นหลานชายของ โดฟลามิงโก้น่ะ ทางที่ดีอย่าไปใกล้ดีกว่า เพราะทำอะไรไม่ถูกใจ เขาสั่งฆ่าหมด และพวกเขาอยู่เหนือกว่ากฎหมาย แต่เขาไม่เคยออกงานนะ เลยไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง'
มันยิ่งทำให้ลูฟี่ถึงกับกลัวมากกว่าเดิม แม้โรบินจะถามว่าทำไมเหรอ เคยเจอเหรอ เเต่มันก็ไม่มีทางออกจากปากของลูฟี่ เพราะกลัวว่าจะถูกทำร้าย ก็เลยตอบแบบยิ้มๆตามฉบับเจ้าตัวไปว่า
'ไม่มีอะไรแค่อยากรู้ ชิชิชิ'
นั่นคือบทสนทนาสุดท้ายก่อนเข้าบ้านตัวเอง
"ทำไมถึง..ฮึก..ฮืออ" ลูฟี่สะอื้น "เป็นแบบนี้..."
"ลูฟี่นี่ฉันเองนะ"
เสียงของเอสที่ดังลอดเข้ามา ทำให้ลูฟี่ถึงกับชะงักตกใจ จนรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานโดยไว
"อ...เอสเหรอ?"
ลูฟี่พยายามคุมเสียงให้เป็นปกติที่สุด
"อาหารเสร็จแล้วนะ ซาโบ้ทำมันเองเลยล่ะออกมากินเถอะ" เอสเอ่ยอย่างร่าเริง "แม้ปากบอกว่าอิ่มแล้วก็เถอะ แต่ถือซะว่านี่เป็นมื้อเย็นนะลูฟี่"
ไร้คำตอบจากคนที่อยู่ในห้อง ทำให้เอสขมวดคิ้วเป็นห่วงจนเม้มปากเล็กๆ
"ลูฟี่เป็นอะไรไป ทำไมไม่ยอมออกจากห้องล่ะ"
เอสถามลูฟี่ผ่านทางหน้าประตูห้องนอนของลูฟี่ ด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง เขาก็ได้เอื้อมมือจะไปเปิดบิดลูกประตู แต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยเสียงที่ดังออกมาจากห้อง
"ไม่..ไม่เป็นไร! แค่อยากนอน" ลูฟี่พยายามกลั้นสะอื้น "จริงๆนะ เชื่อ..อา..ฉันเถอะนะ"
คนที่ฟังจากด้านนอกอย่างเอสก็ไม่พูดอะไรออกมา เขาก็เอามือทั้งสองมาขนาบตัว พลางถอนหายใจออกมา เรียกได้ว่าตอนนี้เขากำลังพยายามที่จะเข้าใจคนเป็นน้องชายเท่าที่จะทำได้
..เริ่มมีโลกส่วนตัวแล้วสินะ..
"ก็ได้ ถ้าหิวก็ออกมากินซะนะ เดี๋ยวฉันกับซาโบ้จะแช่มันไว้ในตู้เย็น..." เอสเว้นระยะคำพูดและซูดลมหายใจลึกๆ "ลูฟี่ ถ้ามีอะไรบอกพวกฉันได้นะ เพราะทั้งฉันและซาโบ้ต่างเป็นพี่ชายของนาย"
คำพูดที่ออกมาจากปากของเอส ทำให้คนฟังอย่างลูฟี่ถึงกับสะอึกมากกว่าเดิม แต่ก็กลั้นมันไว้ด้วยการปิดปากเงียบด้วยมือบางทั้งสองข้าง
"เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ชายสุดเก่งทั้งสองคนอยู่เคียงข้างนายเสมอ"
เอสเอามือข้างขวา มาเคาะประตู1ครั้งใส่เบาๆ
"เข้าใจนะลูฟี่ แม้นายจะถูกคนทั้งโลกเกลียดก็ตาม"
เอสถามคนในห้อง ซึ่งแน่นอนว่าเขารอคำตอบที่เป็นเสียงสดใสร่าเริงของคนเป็นน้องออกมา เอสจะไม่ซักไซ้ในตัวลูฟี่ เขาจะรอให้ลูฟี่พูดมันออกมาด้วยตัวเอง ในใจของเขาได้แต่ภาวนาว่า
..ตอบหน่อยสิ ลูฟี่..
"อิ้ม! ขอบใจนะเอส ซาโบ้ รักที่สุดเลย!"
เสียงสดใสที่เหมือนทุกครั้งดังออกมา ทำให้เอสที่ยืนอยู่หน้าประตูถึงกับยิ้มดีใจออกนอกหน้า อย่างน้อยๆก็แค่ได้ยินเสียงสดใสนี้ก็พอ ไม่ต้องการให้มันหายไปไหนเลย เพราะสัญญาไว้แล้วกับหัวใจของเขา
"งั้น ฉันไปก่อนนะลูฟี่ ฉันรักนายนะ"
ไม่ว่าเปล่าเขาก็ลงไปชั้นล่าง เพราะโล่งใจที่อย่างน้อยน้องชายเขายังปกติดี อาจจะเป็นเพราะเหนื่อยจากการเที่ยวมากกว่า
ลูฟี่ที่อยู่ในห้องก็ร้องไห้มากเดิม ทั้งเสียใจและตื่นตั้นใจไปหมด อยากบอกเสียเหลือเกินว่า เขาถูกปีศาจทำร้ายมาแต่คำขู่ของเขามันจะเข้ามาในหัวทุกที ลูฟี่ไม่อยากให้พวกพี่ๆมาเดือดร้อนเพราะตัวเองไม่ได้
"ขอโทษนะ เอส ซาโบ้ ฮือ...." ลูฟี่เอาหน้ามาซุกเข่าอีกเช่นเคย "ขอ..โทษ.."
To be continued
