โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓢𝓮𝓿𝓮𝓷𝓽𝓮𝓮𝓷
"ลูฟี่ ได้ยินมั้ยยะ! "
เสียงหวานได้ขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่มที่ห้อยหมวกฟางไว้หลังคอ นามิเพื่อนสาวแสนสนิทที่เวลานี้เธอใส่ชุดลำลองสีชมพูแขนยาวลายแทบสีดำ และกางเกงยีนส์ขาสั้นเหนือเข่าสีขาว มันดูดีมากสำหรับเธอ
"เอ่อ ว่าไงเหรอ? "
"เหม่ออะไรของนายน่ะเมื่อกี้ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่หัน"
นามิเพื่อนสาวของลูฟี่ได้ยืนเท้าสะเอวใส่เหนื่อยใจใส่เพื่อนคนนี้ของเธอ วันนี้อุตส่าห์มาชวนเที่ยวห้างด้วยกัน โดยมีพี่ชายของลูฟี่ได้มาด้วยนั่นคือ เอส ที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อคอวีสีขาว กางเกงสีดำ แถมหุ่นเอสก็เต็มไปด้วยกล้ามแน่นจนทะลุเสื้อออกมาเลยทีเดียว แถมเป็นอัลฟ่าด้วยยิ่งทำให้มีเสน่ห์มากเวลาทำอะไร เรียกได้ว่าเป็นจุดสนใจเลยทีเดียว และตอนนี้เจ้าตัวกำลังยืนสั่งไอศครีมตรงนั้นอยู่
"อ๋อ โทษที่ ชิชิชิ"
ลูฟี่หัวเราะเหมือนเคยให้เพื่อนสาวของเขา ใครจะไปบอกล่ะว่าที่เขาเหม่อ เพราะในหัวมัวแต่คิดถึงชายหนุ่มที่เขาแอบรักฝ่ายเดียวนั่นคือ ทราฟัลการ์ ลอว์ ลูฟี่รู้สึกยากมากการที่โคอาล่าบอกในวันนั้นเมื่อ 1 อาทิตย์ก่อน ว่าให้ลืมลอว์ไปเพราะมันไม่ได้เกิดจากความรัก แต่ว่าแค่1 อาทิตย์ลูฟี่ก็คิดถึงจนแทบบ้าได้แล้ว แถมตัวลอว์ไม่มีท่าที่จะมาหาเขาเลย นั่นยิ่งทำให้เขาแอบเสียใจอยู่ไม่น้อย
"ทีหลังน่ะ เรียกและหันด้วย อุตส่าห์มาเที่ยวห้างด้วยกันทั้งที"
สายตาของนามิได้สังเกตลูฟี่ เพื่อนหนุ่มที่ห้อยหมวกฟางของเธอที่เป็นอัลฟ่าเช่นเดียวกัน แต่เขาขี้โรคทำให้มองดูยังไงก็ผอมและบอบบางไม่เหมือนอัลฟ่าอย่างพี่ๆ ทั้งสองของลูฟี่เลยสักนิดเดียว แถมเจ้าตัวดันใส่เสื้อโชว์แขนกุดสีแดงมีฮูทข้างหลัง ที่เผยให้เห็นแขนเล็กที่เผลออาจจะเล็กกว่าเธอเสียอีก รวมไปถึงขาของลูฟี่ที่เขาใส่กางเกงยีนส์เหนือเข่าสีดำไม่ว่าดูยังไงก็เล็กและเรียวสวยด้วย
'เป็นอัลฟ่าขี้โรคจริงๆ ตัวผอมบอบบางไปหมดเลยแหะ'
นามิเอ่ยในใจ เพราะกว่าเธอจะลดหุ่นให้สวยได้ก็นานมาก ดูเหมือนลูฟี่เพื่อนของเธอไม่ต้องทำอะไรแน่ๆ
"ลูฟี่พี่ชายนายมาแล้ว ถือไอศกรีมมาด้วย"
นามิชี้ไปและลูฟี่ก็หันไปตามที่ชี้ ก็เห็นพี่ชายเขายิ้มแยกเขี้ยวใส่พร้อมกับไอศกรีมในมือ
"ว้าว ทั้งสองอันของฉันเหรอเอส?!! " ลูฟี่ตาประกายวิบวับ
"จะบ้าเหรอ! ของแกอันหนึ่งของฉันอันหนึ่งเฟ้ย" เอสยืนไอศรีมรสช็อกโกแลตให้ ลูฟี่ก็รับจากมือของเอส
"วันนี้ไปไหนต่อดีล่ะ? "
เอสถามขึ้นเพราะวันนี้มาชวนเที่ยวห้าง ในตอนแรกลูฟี่จะไปกับนามิแค่สองคน แต่เอสหัวชนฝาอยากไปด้วย เลยมาลงเอยกันสามคนตามที่เห็น
"พอดีหนูอยากดูหนังกับลูฟี่ที่เข้าใหม่น่ะค่ะ คุณเอส"
นามิเสียงใสพลางหันไปยิ้มให้เพื่อนสนิทที่กำลังกินไอติม แถมแลดูไม่สนใจอะไรเลย
"หนังเข้าใหม่ อ๋อ! เรื่องผู้วิเศษเหรอ!? "
"ใช่ค่ะ ไปซื้อตั๋วกัน! "
ทั้งสามคนก็ได้ตรงไปยังโรงหนัง ชั้นสูงสุดของห้าง ลูฟี่กับนามิได้กดตั๋วดูหนังของเรื่อง ผู้วิเศษ ส่วนเอสขอตัวไปซื้อป๊อบคอร์นก่อน เลยทำให้นามิต้องกดเผื่อพี่ชายด้วย
"กินไอศกรีมเสร็จยังลูฟี่"
นามิหันไปถามเเด็กหนุ่มที่ห้อยหมวกฟางไว้ข้างหลังที่กำลังกินจะหมดโคนไอติม
"เสร็จแล้ว!! "
ลูฟี่ยิ้มร่าให้ และเอสก็เดินมาพร้อมกับป๊อปคอร์นใหญ่3กล่อง
"เอาล่ะไปกันเถอะ"
เอสที่ดูจะตื่นเต้นสุดก็ได้เดินนำเข้าไป พร้อมกับเข้าไปในโรงที่ตัวเองจองไว้ โดยมีลูฟี่เอสและนามินั่งเรียงกัน ลูฟี่ได้กระโดดนั่งลงสบายใจเฉิบและเขาก็รับขนมป๊อบคอร์นที่ซื้อมาเผื่อด้วย
"ขอบใจนะเอส"
ลูฟี่ยิ้มแฉ่งให้พี่ชาย และทำการกินทันทีไม่คิดจะรอหนังฉายหรืออะไรเลย ใบหน้าของลูฟี่กินอย่างสนุกและอร่อยในเวลาเดียวกัน จนแก้มที่เขี้ยวอาหารเป็นกลมๆ ทั้งสองข้าง ทำให้เอสที่นั่งข้างๆ ก็ยิ้มมีความสุขที่เห็นน้องชายคนนี้ไม่มีท่าทีจะแปลกไปเหมือนช่วงนั้น
เมื่อหนังได้ทำการฉายลูฟี่รู้สึกปวดท้องเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ทั้งเอสและนามิก็รับทราบ ไม่รอช้าลูฟี่ก็วิ่งออกจากโรงหนังไปที่ห้องน้ำอย่างไม่สนใจคนรอบข้างแต่อย่างใด พอไปถึงเขาก็ได้จัดการตัวเองให้เรียบร้อย เสร็จแล้วก็มาล้างมือพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ข้าศึกบุกจนได้ หนังฉายไปถึงไหนแล้วเนี่ย? "
พอล้างมือเสร็จ ลูฟี่ก็จับหมวกฟางมาสวมที่หัว เมื่อออกจากห้องน้ำ สายตาเขาก็ได้เหลือบไปเห็นคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ชายหนุ่มสูงโปร่ง สวมหมวกขนแกะสีขาว ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำกางเกงขายาวยีนส์สีน้ำเงินเข้ม รอยสักตามต้นแขนไปถึงมือและนิ้ว ผิวเข้มและกำลังยืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ ลูฟี่จำได้นั่นคือ
"โทราโอะ!! "
ขาเล็กได้วิ่งตามไป แม้จะมีผู้คนในระแวดนั้นเยอะ แต่เขาจำได้ดี เพราะคิดถึงมาก คิดถึงจนแทบบ้า ไม่มีวันไหนเลยที่ลูฟี่จะลืมชายคนนี้ ความน้อยใจที่สะสมมา 1 อาทิตย์หายไปในพริบตาทันที เมื่อไปถึงแล้วลูฟี่ก็ได้โผล่งเข้าไปกอดจากด้านหลังอย่างแรง ทำให้หมวกฟางที่สวมหัวอยู่ก็หลุดไปห้อยที่คอเหมือนเดิม ส่วนคนที่โดนกอดเกือบเซล้มไปข้างหน้า
"ใครกันฟะ--หมวกฟาง?! "
เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความตกใจ ทราฟัลการ์ ลอว์ รู้สึกอึ้งเป็นอย่างมาก ที่อยู่ๆ ก็มีคนมากอดเขาจากด้านหลัง ตอนแรกคิดว่าพวกไม่มีมารยาทหรือโรคจิต ที่ไหนได้เป็นเด็กน้อยที่เขารู้จักดี มังกี้ ดี ลูฟี่ นั่นเอง ทำให้เขาแอบดีใจที่ได้เจอกันอีก
"ฉันเองๆ โทราโอะ"
ลูฟี่เอาหน้าไปไถหลังเสื้ออย่างคิดถึง และก็ปล่อยกอดตัวเอง ทราฟัลการ์ ลอว์ ก็หันหลังมามองเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าเขา แถมส่งยิ้มหวานตายิ้มให้ และเสื้อที่ใส่โชว์แขนเล็กๆ นั่นอีกต่างหาก แต่ก็ทำให้เขารู้แล้วว่าอย่างน้อยแขนที่ช้ำจากฝีมือเขาก็หายเป็นปกติแล้ว
'ไม่ระวังตัวเองอีกแล้ว'
นี่คือสิ่งที่ลอว์อยากจะต่อว่าเสียเหลือเกิน เสื้อแขนยาวมีไม่ใส่ แขนเล็กน่าจับอีกต่างหาก
"โทราโอะรู้มั้ยฉันคิดถึงนายมากๆ เลยล่ะ! "
ลูฟี่กางแขนออกกว้างและยิ้มร่าเริงให้พร้อมกับใบหน้าที่มีแก้มแดงจางๆ มันช่างน่าเอ็นดูและน่ารักเสียจริงๆ แถมพูดว่าคิดถึงออกมาหน้าตาเฉยอีก ไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปมาเลย
'เด็กบื้อเอ๊ย ฉันก็ไม่ต่างจากนายนั่นแหละ'
ลอว์สารภาพในใจอย่างอดเสียไม่ได้ ตั้งแต่1อาทิตย์ที่ไม่ได้เจอลูฟี่ เขาก็คิดถึงมากเช่นกัน ทุกเวลาเลยก็ว่าได้ จริงๆ พรุ่งนี้จะตั้งใจไปหาลูฟี่ด้วยซ้ำ แต่วันนี้เป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่คาดคิด ช่างเป็นเรื่องราวที่น่ายินดีมากๆ
"นายมาทำอะไรที่นี่"
ลอว์ถามขึ้นมาเสียงเรียบ เพราะดูท่าทางเด็กหนุ่มคนนี้ไม่น่าจะมาคนเดียวเองได้ อย่างน้อยต้องมีพี่ชายที่ขี้หวงมาด้วย
"อ๋อ มาดูหนังผู้วิเศษกับนามิและเอสล่ะ ชิชิชิ"
นั่นไงเป็นอย่างที่ชายหนุ่มผิวเข้มคิดไว้เลย เมื่อกี้ลอว์ได้ยินว่าหนังผู้วิเศษจากปากของลูฟี่ ทำไมเด็กตรงหน้าเขาถึงไม่มีคนที่กล่าวมาอยู่ด้วยกันล่ะ โดยเฉพาะพี่ชายที่เขารู้จักอีกคือ เอส น่าจะหวงน้องชายไม่แพ้ซาโบ้เลยด้วยซ้ำ
"แล้วพี่นายหรือนามิ-ยะ ที่ว่าไปไหน? "
"อ๋อ อยู่ในโรงน่ะ"
"นายออกมาก่อน? มาเข้าห้องน้ำเหรอ? "
ลอว์ยักคิ้วถามและลูฟี่ก็พยักหน้ายิ้มให้
"เอสนี่พี่ชายคนที่เท่าไหร่? "
"คนโตน่ะ"
"เดี๋ยวฉันไปส่งนายล่ะกัน อยู่โรงไหนล่ะ"
"ไม่เอา! " ลูฟี่เสียงแข็งและจริงจังออกไป
"อะไรที่ไม่เอา? "
ลอว์ขมวดคิ้วให้ เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้ คนที่มาด้วยจะเป็นห่วงเอา ลอว์ไม่อยากสร้างปัญหาให้คนที่มากับลูฟี่กระวนกระวายใจตอนที่ลูฟี่หายไปนานเพราะเขาหรอก
"ฉันอยาก..เอ่อ.."
ลูฟี่หนีหน้าไปทางอื่น พร้อมกับหน้าที่แดงก่ำขึ้นมา มันเขินอายมากที่อยากจะบอกเขาตรงๆ ว่า 'อยากอยู่กับโทราโอะก่อนสักหน่อย' แต่มันกลับไม่เป็นดั่งใจคิดเลยก็ว่าได้
"ทำไมไม่อยากดูหนังผู้วิเศษเหรอ? "
"ม..ไม่"
เสียงแผ่วเบาของลูฟี่และท่าทางกระอักกระอ่วนนี้ ทำให้ชายหนุ่มในชุดดำพ่นหายใจออกมา มือหนาก็เกาหัวข้างหลังอย่างรู้ดีว่าเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาคิดอะไรอยู่
"รู้แล้วๆ อยู่ด้วยกันก่อนก็ได้"
เจ้าของนัยน์ตาสีหินอ่อนเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ แถมรอยยิ้มสดใสก็ปรากฏบนใบหน้าให้กับลูฟี่ขึ้นมาทันทีพร้อมกับแววตากลมโตสวยที่แสดงออกถึงความดีใจมากๆ ลูฟี่รู้สึกว่าอย่างน้อยชายหนุ่มตรงหน้าก็ยังมีความใจดีอยู่ แม้ไม่รู้ว่าเขาทำไปเพราะรำคาญหรือเปล่า แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ลูฟี่เก็บมาใส่ใจ แค่อยู่ด้วยกันก็พอใจแล้ว
"โทรบอกพี่นายและเพื่อนที่มากับนายด้วยว่า 'ไม่อยากดูหนังจะรอข้างนอก' ซะ เพราะฉันไม่อยากมีปัญหาทีหลัง"
ลูฟี่ก็พยักหน้าเข้าใจแต่ว่าเขาไม่มีโทรศัพท์เนี่ยสิ เพราะยังถูกทัณฑ์บนอยู่เลยจากเอสและซาโบ้ มือเล็กก็ยกมาเกาแก้มเบาๆ
"เอ่อ...ฉันไม่มีโทรศัพท์น่ะสิโทราโอะ พอดีถูกทัณฑ์บนไม่ให้ใช้จนกว่าจะเปิดเทอมน่ะ ชิชิชิ"
ลูฟี่หัวเราะเล็กๆ ให้ ทำให้ลอว์แทบอยากจะเอามือมาเขกหัวสักที แต่ใครจะกล้าทำกันล่ะ ตัวก็เล็กหุ่นก็ผอมบางแบบนั้น แค่จับแรงหน่อยก็ปลิวแทบทั้งตัวอยู่แล้ว ที่สำคัญไม่มีโทรศัพท์อีก ทำไมชอบทำให้ปวดหัวตลอดกัน ถึงลอว์จะรู้ดีอยู่แก่ใจก็เถอะว่าที่จริงแล้วโทรศัพท์ของลูฟี่น่ะอยู่กับเขาก็ตาม
"งั้นนายก็ไปหาพี่นายและเพื่อนเถอะ"
"ไม่! "
ลูฟี่ยืนกรานทันทีพร้อมกับถลึงตาใส่ให้พร้อมกอดอกแน่น
"บอกให้กลับไปไง เดี๋ยวนายก็โดนพี่นายดุหรอก"
ลอว์ไม่รู้ว่าคนที่ชื่อเอส จะรู้มั้ยเรื่องจากปากคนที่ชื่อ ซาโบ้ พี่ชายอีกคนหรือเปล่า ว่าน้องชายแสนน่ารักของเขาแอบมากับ ทราฟัลการ์ ลอว์ เมื่อ 1 อาทิตย์ก่อน ที่จริงลอว์ไม่ได้กลัวหรืออะไรหรอกแค่ไม่อยากให้มันวุ่นวายแค่นั้นเอง เพราะท่าทางคนที่ชื่อ เอส น่าจะคุยยากกว่าคนที่ชื่อซาโบ้เสียอีก
"แต่ว่า อุตส่าห์เจอกันทั้งที่นี่น่า ฉันอยากอยู่กับโทราโอะมากกว่าดูหนังอะไรนั่นอีกนะ"
ลูฟี่เสียงอ่อนแต่มันก็อ้อนในเวลาเดียวกัน แน่นอนว่าเป็นการกระทำที่ไม่รู้ตัวโดยเฉพาะตรงใช้เสียงอ้อนนั้น และลูฟี่ก็มองพื้นรู้สึกเสียใจที่ลอว์ไม่มีท่าทีจะคิดถึงเขาเลยสักนิด แถมไล่ให้เขากลับไปหาเอสและนามิอีก ทั้งๆ ที่เขาอยากอยู่กับลอว์มากแค่ไหน
'อย่าบอกนะว่าโทราโอะแอบรำคาญฉัน? '
ความรู้สึกของลูฟี่ แทบจะหล่นไปยังตาตุ่มทันทีพอคิดแบบนี้ ลูฟี่รู้ดีว่า ลอว์ ไม่ได้สนใจหรือชอบเขาหรอก เพราะความรู้สึกดีๆ อะไรนั่นมันมีแค่ลูฟี่คนเดียว เด็กหนุ่มเจ้าของหมวกฟางได้จ้องตาอีกฝ่ายที่ยังคงนิ่งและไม่มีท่าทีจะพูดอะไรนอกจากให้เขากลับไปหา เอสและนามิที่มาด้วย
"กลับไปเดี๋ยวนี้"
เสียงทุ้มที่ตอบอย่างชัดเจน ทำเอาลูฟี่หน้าชาไปหมด
"เข้าใจแล้วล่ะ ฉันจะไปหาเอสกับนามินะ"
ขาเล็กได้ก้าวถอยหลังก่อนที่จะหันหลัง แววตาของลูฟี่ได้สั่นไหว สิ่งที่เจ็บปวดจะระบายออกมาผ่านดวงตา แต่มือเล็กก็ยกมาปาดและรีบเดินจากตรงนั้นไปยังโรงหนัง
ลอว์ที่เห็นภาพตรงหน้ารู้เลยว่าเด็กหนุ่มคนนี้พยายามกลั้นน้ำตาอยู่ รู้ดีว่าลูฟี่เจ็บปวดมาก แค่แววตาก็ดูออกแล้ว ตัวเขาก็แค่ไม่อยากให้ตัวเองมีปัญหาแค่นั้นเอง แต่พอเห็นลูฟี่ที่เดินจากไปไกลเรื่อยๆ ความรู้สึกผิดในอกก็มีขึ้นมา ให้มันได้อย่างนี้สิ ทราฟัลการ์ ลอว์ คนที่ใจร้ายและไม่สนใจใครคนนั้นหายไปไหนกันนะ พอเป็นเรื่องของเด็กหนุ่มอย่าง ลูฟี่ ทีไรมักใจอ่อนตลอดเลย ยิ่งรู้ว่ามีใจให้อีก มันยิ่งรู้สึกผิดไปใหญ่
'บ้าจริง! '
ร่างสูงรีบเดินไปหาลูฟี่ที่เดินอยู่ มือหนาก็คว้าแขนเล็กเดินออกจากตรงนั้นแล้วเดินไปยังบันไดเลื่อนขึ้นไปยังชั้นต่อไปไม่ไกล ลูฟี่ที่ยังรู้สึกงงงวยไปหมดเลยก็ว่าได้ เพราะเมื่อกี้ยังให้เขากลับไปอยู่เลย แต่ว่าตอนนี้กลับเดินจับมือถือแขนกันและกัน ทำให้ลูฟี่เขินอายไปหมดจนหน้าแดงออกสีจางๆ ที่แก้ม และมองคนตัวสูงกว่าเขาข้างๆ กาย
"จะพาไปซื้อโทรศัพท์ แล้วไปติดต่อกับพี่ชายนายซะ"
ลอว์เอ่ยอย่างราบเรียบโดยที่ไม่มองคนตัวเล็กข้างๆ ลูฟี่ที่ได้ยินก็ยิ้มแย้มหน้าบานกันเลยทีเดียว แต่ว่าเขาไม่ได้มีเงินติดตัวเนี่ยสิ เพราะเงินอยู่พี่ชายคนโต เอส ยังไงล่ะ
"โทราโอะฉันไม่มีตังค์นะ เพราะตังค์อยู่กับเอสหมดแล้ว"
เสียงเล็กอ่อยลงเล็กน้อยของลูฟี่ แววตาตกมองอีกฝ่าย เขารู้สึกไม่ดีเลยเจอกันกับลอว์ทีไร ทำไมตัวเองต้องไม่มีเงินตลอด ทว่าลอว์รู้ดีว่าลูฟี่คิดอะไรอยู่
"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันซื้อให้ถือว่าเป็นของขวัญที่เราเจอกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกัน 1อาทิตย์ เข้าใจนะ"
"จ..จริงเหรอ!!? "
"และฉันก็จะเลือกให้นายเองด้วย อย่าเถียงว่าไม่ชอบล่ะ"
"โทราโอะใจดีที่สุดเลย! ไว้วันหลังฉันจะตอบแทนนายให้ได้เลย! "
ใบหน้าเด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มกว้างให้ และเอาหัวไปพิงแขนใหญ่ของชายหนุ่มผิวเข้มคนนี้ แม้คนตัวสูงข้างๆ อย่างทราฟัลการ์ ลอว์ ไม่มีท่าทีจะหันมามองก็เถอะ ตอนนี้ลูฟี่มีความสุขมากเลยก็ว่าได้ ได้เจอกับชายที่ตัวเองรักไม่พอยังได้โทรศัพท์ใหม่อีก นับว่าโชคดีมากเลยก็ว่าได้
ส่วนลอว์ก็ใจเต้นขึ้นมาหน่อยหนึ่ง เพราะลูฟี่หัวมาพิงแขนเขาโดยไม่สนคนอื่นรอบข้างมองเลย
'มีความสุขเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ'
ลอว์เอื้อมระอาในใจกับความไม่ระวังตัวของลูฟี่ ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่พัฒนาเลย มีแต่ 'สัญญา' ที่มีเขาและลูฟี่รู้แค่สองคน แต่เรื่องคิดถึงน่ะ อันนี้ยอมรับว่าไม่เคยลืมเลยแม้แต่วินาทีเดียว
"จะออกจากบันได้เลื่อนแล้วลูฟี่ เลิกเอาหัวพิงแขนฉันได้แล้ว"
ลอว์ทำเสียงดุให้ และคนที่ได้ยินเสียงนั้นก็เอาหัวที่พิงออกทันที แถมส่งยิ้มพร้อมกับแก้มแดงๆ ให้อีก ทำเอาลอว์ยกมือมาบีบจมูกอย่างหมั่นเขี้ยว
"เจ็บนะ! "
แรงมือที่บีบนั้นไม่ได้เบาเลยสักนิด พอปล่อยออกมือเล็กก็เอามาลูบจมูกตัวเองอย่างเบาๆ จากนั้นทั้งสองคนก็ได้ตรงไปยังร้านขายโทรศัพท์ ซึ่งใช้เวลานานเหมือนกันในการหา เพราะทราฟัลการ์ ลอว์ เป็นคนที่เรื่องมากพอสมควรเหมือนกัน แม้ลูฟี่บอกจะใช้อะไรก็ได้ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีหินอ่อนไม่ได้คิดแบบนั้นเนี่ยสิ กว่าจะได้ที่ถูกใจลูฟี่ก็นั่งนานจนเบื่อเลยก็ว่าได้
"คุณหมวกฟางมานี่"
ลอว์เรียกฉายาของเด็กหนุ่มที่นั่งแกว่งขาเล่นไปมา ให้มาหาเขาที่ได้สินค้าที่ถูกใจสำหรับเจ้าตัวแล้ว ลูฟี่ก็ลุกวิ่งไปหาคนตัวสูงที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์
"ได้ของที่อยากได้แล้วเหรอ? "
ลูฟี่ยิ้มแย้มให้พร้อมกับทำตาโตชอบใจใส่ให้
"เอ่อ นี่ของนาย"
ลอว์ก็ชี้โทรศัพท์ที่พนักงานหญิงยื่นมาให้ลูฟี่ถึงมือ ซึ่งเจ้าตัวก็รับมาและไม่รอช้าก็เปิดใช้งานก่อนเลย แถมท่าทีดูมีความสุขมากด้วย ไม่ว่ามองยังไงก็เด็กจริงๆ
"ในนี้มีเบอร์โทรศัพท์อยู่ด้วย โทรหาพี่นายได้เลย" ลอว์อธิบาย
"อืม! "
"จำเบอร์พี่นายได้เปล่า? "
ลอว์ถามก่อนทันที เพราะกลัวว่าเด็กหนุ่มตัวเล็กคนนี้จะจำเบอร์ไม่ได้
"จำได้อยู่แล้ว ชิชิชิ"
ลูฟี่ก็กดเบอร์เอสและโทรออกหาพี่ชายคนโตของเขา และยกมาแนบหูด้วยรอยยิ้ม ในสายก็รับทันทีโดยไม่รีรอ
"เอส นี่ฉันเองนะ"
'อยู่ไหน!!!!!!!!!!!!! '
เสียงในสายดังออกมา แม้ไม่ได้เปิดลำโพงก็ดังออกมาจนคนรอบข้างใกล้ๆ ได้ยิน ทำเอาลูฟี่ที่แนบหูถึงกับชาเลยก็ว่าได้ แน่นอนว่าลอว์เองก็คาดไว้อยู่แล้วว่าจะมาแบบนี้
"ห้ามบอกว่าอยู่กับฉันล่ะ"
ลอว์รีบออกตัวก่อนที่มันจะบานปลาย ซึ่งลูฟี่ก็พยักหน้าเข้าใจให้
"อยู่ที่ร้านขายโทรศัพท์"
'กับใคร!!!! ' เสียงเอสยังคงดังลั่น
"โทราโอะน่ะ"
ลูฟี่ตอบด้วยสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำให้ลอว์แทบเอามือทาบหน้าผากอย่างเหนื่อยใจ
'ไอ้เตี้ยเอ้ย!!! พึ่งบอกไปหยกๆ!!! '
และท่าทางที่พยักหน้าเมื่อกี้คือทำไปเฉยๆ สินะ
'ใครน่ะ โทราโอะ!? เอาเถอะ อยู่ชั้นไหนร้านไหน ฉันจะไปรับ'
เมื่อได้ยินคำถามจากคนเป็นพี่ชาย ลูฟี่ก็มองชายหนุ่มที่มาด้วยอย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ พร้อมรอยยิ้มกว้างๆ ตามสไตล์เจ้าตัวอีกเช่นเคย
"ชั้น 3 ร้านเมจิกโฟน" ลอว์ตอบอย่างถอนหายใจ
"ชั้น 3 ร้านเมจิกโฟนล่ะเอส" ลูฟี่ยิ้มให้คนในสาย
'เอ่อ รออยู่ตรงนั้นห้ามไปไหนล่ะ เดี๋ยวจะไปรับ เข้าใจนะ'
เสียงในสายก็ปิดไป
"พี่นายว่าไง"
"บอกว่าจะมารับ ให้รอในร้านน่ะ"
"งั้นเรามารอตรงที่นั่งนั่นแล้วกัน"
ลอว์กับลูฟี่ก็ได้เดินไปนั่งมุมที่นั่งสำหรับลูกค้า เมื่อนั่งได้แล้วเด็กหนุ่มเจ้าของหมวกฟางก็แกว่งขาไปมา แม้ในร้านจะมีคนเข้ามาไม่ขาดสาย แต่ก็ช่างอึมครึมเสียเหลือเกิน เพราะไม่มีใครคิดจะชวนคุยเลย ทำให้ลูฟี่แอบชำเลืองมองคนข้างๆ อย่างทราฟัลการ์ ลอว์ ที่เจ้าตัวกำลังนั่งเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรเลยเช่นกัน
'จะชวนคุยอะไรดีก่อนที่เอสจะมานะ? '
ลูฟี่คิดแต่ก็นึกไม่ออกอยู่ดี
"ขอยืมโทรศัพท์นายหน่อยสิ คุณหมวกฟาง"
เจ้าของเสียงทุ้มอย่างทราฟัลการ์ ลอว์ ดังขึ้น ทำให้ลูฟี่ยื่นให้อย่างไม่ต้องคิดอะไร
"ดูเวลาเหรอ? " ลูฟี่ถาม
"อืม"
สิ้นเสียงของลอว์ก็มีเสียงรินโทนดังขึ้นมาแต่มันก็ดับไปทันที ทำให้ลูฟี่หันไปตามเสียงไปมาอย่างสงสัย
"ของฉันเอง ไม่ต้องตกใจ"
ลอว์บอกกับลูฟี่ ซึ่งเด็กหนุ่มโอเมก้าก็ร้องอ๋อให้ และลอว์ก็คืนโทรศัพท์ให้ถึงมือลูฟี่ พอได้รับเด็กหนุ่มก็เก็บเข้ากระเป๋ากางเกงของตน
"ใครโทรมาเหรอ? "
"น่าจะเบอร์ประกัน"
และบรรยากาศก็เงียบลงอีกครั้ง ลูฟี่ก็นั่งแกว่งขาไปมา พลางจะนึกชวนคุยมากกว่านี้ ทว่ามีสิ่งหนึ่งกวนใจเขา คืออีกฝ่ายไม่ได้เรียกเขาว่า ลูฟี่ เหมือนตอนที่ส่งตนกลับบ้านเหมือนตอนนั้นเลย ในความรู้สึกของเด็กหนุ่มโอเมก้าก็แอบหาเหตุผลในใจแต่ช่างกวนใจเสียเหลือเกิน
"โทราโอะ"
"อะไร"
"อยากให้เรียก 'ลูฟี่' เหมือนตอนนั้นได้มั้ยอะ"
ลูฟี่ปลายลูกตามองไปยังลอว์ แถมแววตาแอบกังวลเล็กน้อย ซึ่งสิ่งที่พูดไปเป็นการขอร้องทำให้คำพูดมันดูออดอ้อนอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด
ลอว์ได้กำมือแน่นทันที รู้ดีว่าเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาอยากให้เรียกเหมือนเมื่อตอนนั้น ชายหนุ่มผิวเข้มได้ถอนหายใจ เพราะลูฟี่ทำให้เขาอยากจะบ้าตายอีกแล้ว
"ลูฟี่"
"อืม!!! "
"พอใจยัง? "
ลอว์หันไปก็เห็นลูฟี่เม้มปาก ตาประกายวิบวับแสดงออกว่าชอบใจมากเลยก็ว่าได้ แถมแก้มแดงๆ จางประดับใบหน้าอีก สดใสและน่ามองจนลอว์แอบตาค้างไปกับความน่ารักนี้อีกแล้ว
"เรียกให้ตลอดนะ! "
ลอว์ไปไม่เป็นไม่รู้จะตอบอะไร มือหนาที่มีรอยสักก็จับปลายหมวกขนแกะของตนลงมา
"อืม เรียกฉันว่าลอว์ด้วย"
"ชิชิชิ ไม่อะ จะเรียกโทราโอะ"
'ให้มันได้อย่างนี้สิ' เสียงในใจที่ไม่ได้เอ่ยไปของลอว์
"ลูฟี่!! "
เสียงของชายหนุ่มได้ดังขึ้นมา ไม่สนใจว่าคนในร้านจะมองตัวเองยังไง พอรกัส ดี เอส พี่ชายของลูฟี่ได้เดินเข้ามาในร้านแล้ว รวมไปถึงได้เดินมาหาทั้งสองคนที่นั่งรออยู่ และสายตาของคนเป็นพี่ชายอย่างเขาก็ได้เจอชายหนุ่มผิวเข้ม มีรอยสักตามแขนและมือกับนิ้ว นัยน์ตาสีหินอ่อนที่น่ามอง และสถานะนั้นคือ อัลฟ่า อย่างไม่ต้องสงสัย
'ใครกัน เพื่อนลูฟี่เหรอ? '
"เอส"
ยังไม่ทันที่เอสจะคิดต่อ เสียงร่าเริงของลูฟี่ก็เรียกหาเมื่อเห็นพี่ชายเดินมาใกล้จนหยุดตรงหน้าพวกเขา
"เจ้าตัวแสบ!! "
มือหนาของเอสได้กำแน่นและเขกหัวลงไปอย่างแรงที่กลางกระหม่อมของลูฟี่
"โอ๊ย! "
แขนเล็กทั้งสองได้จับหัวที่โดนเขก พร้อมกับน้ำตาเล็ด
"ไปไหนทำไมชอบหายตัวไปอยู่เรื่อย! แล้วนายใช้โทรศัพท์ใครโทรมา? "
"อ๋อ ของฉันเองแหละ โทราโอะซื้อให้ล่ะ"
ลูฟี่ยิ้มและหันไปมองชายหนุ่มผิวเข้มที่นั่งหลับตาเหนื่อยใจ
"จริงเหรอ!? "
เอสได้ยินคำตอบของลูฟี่ก็มองคนแปลกหน้าที่ชื่อ โทราโอะ อะไรนั่น มันสร้างความแปลกใจให้กับเอสเป็นอย่างมาก ไม่น่าเชื่อว่าหน้าตาดูไม่เป็นมิตรจะเป็นคนดีขนาดนี้
"ขอบใจนะ ที่ดูแลน้องชายของฉันน่ะ"
เอสก้มหัวลงแสดงความขอบคุณต่อ ทราฟัลการ์ ลอว์ ทำให้คนที่ถูกขอบคุณถึงกับสะดุ้งตกใจเล็กน้อย
"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ คุณเอส ผมเต็มใจ--"
"ไม่หรอกครับเพราะถ้าไม่มีคุณ น้องชายผมจะเป็นยังไงบ้างก็ยังไม่รู้เลย ขอบคุณจริงๆ ครับ"
เอสพูดแทรกขึ้นมาและเงยหน้ายิ้มให้ ลอว์สัมผัสได้เลยว่า ทำไมลูฟี่ถึงสดใสขนาดนี้เพราะมีคนรอบข้างที่ค่อยเคียงข้างสินะ
"เอส นามิไปไหนเหรอ? "
เสียงลูฟี่ดังขึ้นหลังจากมองไปทางไหนก็ไม่เจอเพื่อนสาวแสนสนิทอย่างนามิเลย
"อ๋อ เธอกลับไปแล้วล่ะ และตรงไปทำงานพิเศษเลย"
"ดูหนังจบมั้ยอะ"
"ไม่จบเฟ้ย!! เพราะตามหาแกนี่แหละ! "
เอสขึ้นเสียงดุใส่น้องพร้อมกับหน้าโกรธจนเส้นเลือดขึ้นตรงหน้าผากอย่างเห็นได้ชัด
"ข..ขอโทษ.."
ลูฟี่เสียงอ่อยทันทีหลังโดนเอสดุ แถมมองพื้นรู้สึกผิดกับแววตากลมสวยก็ตกอีกต่างหาก สำหรับคนที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าอย่างลอว์ ก็อดขำในใจไม่ได้ เพราะน่ารักจริงๆ สำหรับเขา
'ไอ้ลูกหมาเอ้ย'
ลอง์เอ่ยในใจและอมยิ้มให้ แม้ลูฟี่จะไม่รู้ก็ตาม เพราะโดนเอสสวดยับจนไม่มองทางอื่นเลย
"อ้าวล่ะ กลับบ้านกันได้แล้ว บอกลาเพื่อนนายสิ ลูฟี่" เอสยิ้มให้ลอว์
"อืม โทราโอะไปก่อนนะ"
ลูฟี่โบกมือให้พร้อมกับยิ้มสดใสและแก้มแดงจางๆ บนใบหน้าหวานๆ ลอว์ก็ยิ้มรับให้ ทั้งสองพี่น้องก็เดินจากไปไกลจนลอว์ไม่เห็นทั้งสองคนแล้ว
ในหัวของลอว์มีความคิดมากมายสำหรับวันนี้เป็นอย่างยิ่ง ในตอนแรกคิดว่าพี่ชายคนโตจะไม่เป็นมิตรเหมือนคนรองอย่างซาโบ้เสียอีก นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหวเสียจริง มันเกินคาดมากกว่าที่คิด
"นึกว่าจะโดนรังสีความหวงของพี่ชายแล้วซะอีก"
ลอว์เอ่ยอย่างแปลกใจ อย่างว่าแหละพี่น้องไม่มีความเหมือนกันหรอก
มือหนาที่มีรอยสักตามมือและนิ้วได้หยิบโทรศัพท์ของตนออกมาจากกระเป๋ากางเกงฝั่งขวาของตน พร้อมกับเปิดเครื่องและหน้าจอก็มีเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่มีชื่อเผยให้เห็น เบอร์นี้ไม่ใช่ของใครเลย แต่เป็นของลูฟี่นั่นแหละ ที่เขาขอยืมเมื่อกี้ไม่ได้คิดจะดูเวลาด้วยซ้ำ
"เมมชื่อว่าอะไรดีนะ"
ลอว์ได้เลื่อนนิ้วไปยังตั้งค่าชื่อของเบอร์โทรศัพท์นี้ พลางคิดไปมาเกี่ยวกับชื่อที่จะตั้งยังไงให้มันเหมาะที่สุดต่อลูฟี่
"เอาอันนี้แล้วกัน ไอ้ลูกหมา"
พอคิดได้ ก็พิมพ์ลงไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก พอเสร็จก็กดเสร็จสิ้นของการตั้งค่าชื่อ ชายหนุ่มผิวเข้มไม่ลืมที่จะขึ้นเบอร์นี้ตรงแท็บ 'รายการโปรด' ของการโทรออกที่เครื่องเขา
𝓣𝓸 𝓫𝓮 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓲𝓷𝓾𝓮𝓭
