วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ไทย,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,เกมออนไลน์,ไลท์โนเวล,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไปต่างโลกยังต้องเอางานไปทำด้วยอีกเหรอเนี่ย
วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
วิทยาฟรีแลนซ์บ้างานจับพลัดจับผลูมาอยู่ในเกมออนไลน์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะทำงานส่งจากในเกมนี่แหละ!
เลเวลก็ต้องเก็บ บอสก็ต้องปราบ งานก็ต้องทำ ไหนๆ ยังกลับบ้านไม่ได้ เปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลยก็แล้วกัน!
ตู้ล็อกเกอร์ที่เขียนข้อความล้อเลียน ขยะในลิ้นชักโต๊ะ รองเท้าที่หายไป หมุดติดกระดาษที่เก้าอี้ ถูกดึงเก้าอี้ออกตอนกำลังจะนั่ง ถูกใช้ให้ไปซื้อของ โดนไถเงิน ฯลฯ การถูกรังแกสารพัดสิ่งที่คิดว่าคงมีแต่ในหนังหรือละคร
มันเกิดกับเรามาหมดแล้ว
แต่เราก็อดทนกับมันมาได้ จนตอนนี้ที่เราใกล้จะจบมัธยมต้น ชีวิตเส็งเคร็งที่เราคิดว่าในที่สุดมันก็จะจบลงเสียที
เย็นนั้นที่เรากลับบ้านดึกเพราะไม่มีค่ารถไฟ เป็นอีกวันที่โดนไถเงิน
…กลับมาถึงที่บ้านไม่มีใคร นึกว่าคงไปงานสังคมกันเหมือนทุกที
…จนได้รับโทรศัพท์แจ้งอุบัติเหตุ
รู้ตัวอีกที ก็มาอยู่ที่งานศพพ่อกับแม่
พวกผู้ใหญ่กำลังคุยกันว่าจะให้เราไปอยู่กับใคร ต่างคนต่างบ่ายเบี่ยง แน่ล่ะ การเลี้ยงคนเพิ่มอีกคนมันเป็นภาระหนักนี่นะ
บอกขอจะออกไปเดินเล่น ก็ไม่มีใครว่าอะไร ก็เลยเดินออกมาเรื่อยๆ
ในที่สุดก็มาถึงสะพานข้ามแม่น้ำจนได้
คนเราจะอดทนได้ ก็คงเพราะว่ารู้ว่าจุดสิ้นสุดอยู่ตรงไหน
แต่นี่มัน… ออกจากอุโมงค์หนึ่่งเพื่อจะเจออีกอุโมงค์หนึ่ง แบบนั้นเหรอ
ไม่อยากอยู่
ฉันจะกระโดดลงไปดีไหมนะ
ปีนขึ้นมาตรงนี้ได้สามชั่วโมงแล้ว ไม่เห็นมีใครมาห้าม ไม่มีตำรวจมา ในหนังในละครมันโกหกหมดเลยสินะ
…มีแต่โชคร้ายที่มีจริง
…ใครก็ได้
…ใครก็ได้
…ช่วยมาห้ามฉันที
…………………..
โลกหลังความตายเป็นแบบนี้เหรอ
ไม่มียมทูต ไม่มีเทวดา มีแต่ทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตา และมอนสเตอร์
มอนสเตอร์… เดี๋ยวก่อนนะ
ที่นี่มัน Alterwind?!
สร้างตัวละครซาโตรุทิ้งไว้ ว่าจะเล่นแต่ก็ต้องอ่านหนังสือ
เรากลายเป็นซาโตรุอย่างนั้นเหรอ
ชีวิตใหม่ในนามซาโตรุเริ่มต้นตั้งแต่ตอนนั้น
…………………….
“คุณเพลิง” วิทยาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เกาะแขนเพลิงเหมือนเด็กๆ “ผมไม่เข้าไม่ได้จริงๆ เหรอ”
ชายร่างใหญ่หันมายิ้มให้กึ่งขำ “ก็ต้องเข้าสิครับ มาสืบข่าวหาทางกลับบ้านไง เดี๋ยวผมเข้าเป็นเพื่อน”
“แต่มันต้องแก้ผ้าอ่า…”
“นี่คุณวิทย์ตอนอยู่โลกจริงไม่เคยเข้าออนเซนใช่ไหมครับ”
“ไม่เคยอะ ผมไม่กล้า”
“มันดีมากเลยครับ ปวดหลังปวดไหล่หายหมด”
“จริงเหรอ” ฟังดูน้ำเสียงเริ่มจะดีขึ้น
“กลั้นใจถอดเสื้อผ้าออกนะครับ” ถึงจะยังเขินแต่ด้วยความที่อยากหายปวดหลัง วิทยาก็ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออก ก่อนจะใช้สองมือกุมเป้า ส่วนอัคคีจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว
ร่างกายในเกมๆเขาท่องอยู่ในใจ แต่ทำไมร่างกายในเกมต้องสร้างน้องชายมาให้ด้วยล่ะฟระ
“คุณวิทย์ เกมนี้มันสมจริงมาก มีมาให้กระทั่งอาการปวดหลัง จะมีน้องชายมาให้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะครับ” ดูเหมือนเพลิงจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
“แล้วหลายๆ คนก็ยังใช้งานอีโรติกโหมดได้ด้วยนะครับ” อัคคีพูดหน้าตาเฉย “เกมมันสมจริงขนาดนั้นแหละ” วิทยายิ่งหน้าแดงหนักไปอีก
“เอ้า เข้าไปอาบครับจะได้จบๆ” อัคคีเข้ามาแตะบ่า วิทยาเห็นมัดกล้ามที่บึกบึนของชายหนุ่ม นอกเกมจะเป็นแบบนี้ด้วยหรือเปล่านะ
ชายเปลือยทั้งสองคนเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายในห้องอาบน้ำเย็น
“ถ้าเป็นออนเซนมันจะมีน้ำเย็นอยู่ในห้องเดียวกันเลยครับ ที่นี่เป็นแบบโรมันเลยแยกห้อง” เพลิงอธิบาย “ผมชอบแบบออนเซนมากกว่ามันสลับน้ำร้อนน้ำเย็นง่ายดี”
“น้ำมันเย็นมากเลยนะครับ” วิทยาไม่ค่อยอยากจะตักน้ำราดตัวเท่าไรนัก
“ใช่ครับ แต่เดี๋ยวน้ำร้อนมันจะร้อนมากหน่อย เราต้องค่อยๆ จุ่มตัว”
ทั้งสองคนอาบน้ำเย็นอยู่สักครู่
“ผมว่าไปที่ห้องน้ำร้อนได้แล้วครับ”
ทั้งสองคนออกจากห้องอาบน้ำเย็นไปที่ห้องน้ำร้อน ซึ่งมีทางเดินอยู่ตรงกลางห้อง และอ่างน้ำอยู่ในระดับต่ำกว่าพื้นอยู่ทั้งสองข้างของทางเดิน ภายในห้องนั้นไม่มีใครอยู่เลย วิทยารู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง
“โห ร้อน”
“ค่อยๆ ลงนะครับ ร่างกายจะได้ค่อยๆ ปรับตัว”
“สบายตัวจริงด้วยครับ” เขาเอ่ยชม ร่างกายรู้สึกเหมือนมันโล่งไปหมด
“ใช่ครับ สักพักคุณซาโตรุน่าจะเข้ามาแล้ว คุณวิทย์เตรียมตัวด้วยนะครับ แต่ถ้าแช่น้ำร้อนนานแล้วเขายังไม่มา เราก็ต้องสลับไปอาบน้ำเย็นก่อนแล้วค่อยเข้ามาใหม่”
วิทยาพยักหน้า สบายตัวชะมัดเลย รู้อย่างนี้อาบน้ำออนเซนมาตั้งนานแล้ว
ไม่ทันที่ทั้งสองคนจะออกไปอาบน้ำเย็นครั้งที่สอง ซาโตรุก็เข้ามา ร่างกายเพรียวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขาลงแช่ในน้ำร้อนอย่างสงบ น้ำแทบจะไม่กระเพื่อม
“ทำตามแผนนะครับคุณวิทย์” เพลิงกระซิบ “รออีกสักสองสามนาทีครับ”
วิทยาพยักหน้า ถึงจะตื่นเต้นมากแต่เขาก็พยายามทำตามที่ตกลงกันไว้
ผ่านไปสองสามนาที ยากูซ่าแช่น้ำร้อนเรียบร้อย เขาเริ่มผ่อนคลาย
“เฮ้ย คุณวิทยา เป็นอะไรไปครับ คุณวิทยา!” เพลิงร้องอย่างตกใจ เขาพยายามเขย่าตัววิทยาที่ดูเหมือนจะหมดสติ
“คุณ คุณ! มาช่วยหน่อยครับ เพื่อนผมเป็นอะไรไม่รู้!” ชายร่างใหญ่หันไปขอความช่วยเหลือจากซาโตรุ ซึ่งเป็นอีกคนเดียวที่อยู่ในห้องด้วย
“เป็นฮีทสโตรคล่ะสิ ไม่เคยอาบน้ำร้อนใช่ไหมครับ” ถึงจะหน้าตาน่ากลัวแต่ซาโตรุก็พูดจาสุภาพ
“ถ้าแช่น้ำร้อนนานเกินไป ร่างกายระบายความร้อนไม่ทันก็อาจจะหมดสติได้ คุณอุ้มเขาขึ้นก่อนนะครับ” เขากล่าวอย่างใจเย็น
“หลุดเข้ามาอยู่ในเกมก็แย่พอแล้ว ถ้าเป็นอะไรไปอีกจะทำยังไงล่ะเนี่ย” เพลิง (ทำเป็น) หลุดปากพูดออกมาขณะอุ้มวิทยาขึ้นจากอ่าง ซาโตรุหันมามองทันที แต่เขาก็ให้ความสนใจกับการปฐมพยาบาลวิทยาก่อน
“พาเขาไปที่ห้องอาบน้ำเย็นครับ เดี๋ยวผมให้คนเอาผ้าเช็ดตัวมาให้” ซาโตรุบอกให้เพลิงหาที่วางวิทยาลงนอนในห้องอาบน้ำเย็น ก่อนจะไปบอกเลขาฯ ที่รออยู่ด้านนอกให้นำผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาให้ แล้วนำไปชุบน้ำเย็น เพื่อนำมาเช็ดตัวลดอุณหภูมิในร่างกาย
ไม่นานนักวิทยาก็ได้สติ “ผมเป็นอะไรไปเหรอเพลิง รู้สึกเหมือนวูบไป”
ขี้อายแต่เล่นละครเก่งมากเลยนะครับคุณวิทย์ เพลิงคิดในใจ
“อาจจะเป็นฮีทสโตรคน่ะครับ น่าจะเป็นเพราะแช่น้ำร้อนนานเกินไป แต่ตอนนี้ได้สติแล้วน่าจะไม่เป็นอะไรแล้วครับ” ซาโตรุอธิบายอย่างคล่องแคล่ว สมกับเป็นผู้เชี่ยวชาญการอาบน้ำออนเซน
“ว่าแต่เมื่อกี้เห็นบอกว่าหลุดเข้ามาอยู่ในเกม ช่วยอธิบายเพิ่มเติมหน่อยได้ไหมครับ”
“เอ่อ ก็ได้แหละครับ แต่ไปคุยกันข้างนอกไหมครับ ผมหนาว”
ทั้งสามคนจึงแต่งตัวแล้วออกไปคุยกันที่ร้านกาแฟใกล้ๆ ซาโตรุสั่งให้ลูกน้องทั้งหมดคอยรักษาความปลอดภัยอยู่ด้านนอกโดยไม่ให้เข้าไปในร้านด้วย
…………………..
ถ้วยกาแฟทั้งสามที่อยู่บนโต๊ะก็ยังคงเป็นกาแฟแบบตุรกี อันเป็นกาแฟที่ได้รับความนิยมในเมืองซลิฟิส และมีความเข้มข้นที่ถูกใจคอกาแฟอยู่ แต่ถ้วยของซาโตรุมีกาใส่นมสดวางไว้ข้างๆ เพราะเจ้าตัวไม่ชอบดื่มกาแฟแรงๆ มากนัก เครื่องเคียงเป็นขนมสไตล์ตุรกีเช่นเคย
ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกทำให้วิทยาและเพลิงไม่ค่อยไว้ใจซาโตรุเท่าไรนัก แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเล่าเรื่องการมาอยู่ในโลกแห่งเกมนี้ของวิทยาให้ฟัง ซึ่งวิทยาก็เล่าเรื่องการเข้ามาติดอยู่ในเกมให้ซาโตรุฟังอย่างคร่าวๆ โดยมีเพลิงคอยพูดเสริมบ้าง
“...ตอนนี้เราก็เพิ่งได้เกล็ดมังกรอัคคีมาครับ แต่บางทีก็คิดว่ารวบรวมเกล็ดมังกรได้ครบแล้วจะได้กลับบ้านจริงๆ ไหม ก็กลัวขึ้นมาเหมือนกันครับ” วิทยาสรุป
“ก่อนอื่นผมเปิดตัวเลยละกันครับว่าผมก็เป็นคนที่เข้ามาในโลกนี้โดยตรงเหมือนกัน” สองมือประสานกันอยู่บนโต๊ะ “ที่จริงสำหรับผมก็ไม่ได้ปิดบังอะไรหรอก” ชายหนุ่มยกกาแฟขึ้นจิบ
“แต่ที่พวกคุณสงสัยกันว่ารวบรวมเกล็ดมังกรแล้วจะได้กลับบ้านจริงไหม ผมเกรงว่าคงจะให้คำตอบคุณไม่ได้ เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ผมไม่เคยสนใจด้วยว่าจะได้กลับบ้านหรือเปล่า อยู่ที่นี่ผมก็มีความสุขดี ทำงานอยู่กับแก๊งมิซุ หรือจะเรียกกิลด์ก็ตามสะดวก ถึงพวกเราจะเป็นยากูซ่าแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนในโลกจริง ก็แค่ทำอาชีพรักษาความปลอดภัย กับรับจ้างสู้ก็แค่นั้น ข้อดีของอาชีพนี้ก็มีแค่ซื้อของลดราคา กับได้เงินอัตโนมัติจากร้านค้าในอาณาเขตที่ดูแล”
“คุณวิทยา ที่จริงผมก็ได้ยินชื่อเสียงของคุณอยู่บ้าง ความสามารถอย่างคุณถ้ามาอยู่กับแก๊งเราก็น่าจะช่วยเหลือกิจการของแก๊งได้ดี คุณเพลิงก็เหมือนกัน”
“ผมว่าคงไม่สะดวกน่ะครับ” วิทยาส่ายหน้า “ทางเราก็มีกิจการบริษัทในเกมนี้ที่ทำอยู่เหมือนกัน” เขายื่นนามบัตรที่เตรียมมา
“อ้อ ทำขายไอเท็มเหมือนสองกิลด์ใหญ่ ไว้ว่างๆ ผมจะแวะเข้าไปดูของที่สาขานะ เห็นว่าราคาดีเหมือนกัน” ซาโตรุพูดพร้อมกับดูนามบัตรไปด้วย “พวกคุณก็เก็บนามบัตรผมไว้เผื่อจะมีอะไรติดต่อมา” เขาทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นเดินออกจากร้าน
“ว่าแต่คุณซาโตรุทราบใช่ไหมครับว่าเกมนี้ก็มีวันจบ” เพลิงมองตาซาโตรุแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เกมออนไลน์ที่ผมเคยเล่นทั้งหมดไม่ว่าจะฮิตแค่ไหนก็มีสักวันที่ต้องปิดตัว ถ้าถึงวันนั้นแล้วคุณจะทำยังไงครับ”
ซาโตรุยักไหล่ “ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของตอนนั้นครับ” แล้วเขาก็เดินออกจากร้านไป
………………..
“ดูท่าจะไม่ได้เรื่องอะไรนะครับ เราก็ลืมคิดไปว่าอาจจะมีคนที่คิดแบบนี้อยู่ด้วย” เพลิงแสดงความเห็น พวกเขาไม่ได้คิดมาก่อนว่าซาโตรุอาจจะไม่อยากกลับบ้าน
“ก็แค่เก็บเกล็ดมังกรกันไปเหมือนเดิมครับ เรายังไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้ ผมจะพยายามฝึกการต่อสู้ให้เก่งขึ้น” วิทยาพูดอย่างเข้มแข็งทั้งที่เพื่อนๆ ทุกคนก็เดาได้ว่ายิ่งเวลาผ่านไป ชายหนุ่มก็คงยิ่งกังวลว่าจะได้กลับบ้านหรือไม่ เมื่อไม่มีอะไรเป็นข้อยืนยันว่าเมื่อปราบมังกรได้ครบหก และได้พบ หรืออาจไม่ได้พบ มังกรแห่งความมืด แล้วจะทำให้เขาได้สมปรารถนา เพลิงหันมามองตาวิทยาแล้วใช้มือกุมที่บ่าอย่างเห็นใจ
“เดี๋ยวมังกรตัวถัดไปผมจะศึกษาข้อมูลมาเป็นอย่างดีเลยครับ จะได้ไม่เป็นเหมือนตอนมังกรอัคคีอีก” บาร์บาเรียนรับปากอย่างจริงจัง พวกไอซ์ก็บอกว่าถ้าลำบากให้เรียกไปช่วยได้ตลอดเวลา การสู้มังกรก็คงไม่แย่เกินไปนัก วิทยาหันมาพยักหน้า แล้วทั้งสองก็เดินออกจากร้านกาแฟไปเช่นกัน
…………………
นกเรเวนที่อยู่ด้านนอกร้านกาแฟส่งภาพซาโตรุนั่งเจรจากับวิทยาและเพลิงไปให้ลูก้าและโนอาห์ดูที่กิลด์เมทัลสแตนด์สาขาซลิฟิส โดยที่บอดี้การ์ดทั้งหมดของซาโตรุไม่ได้สังเกตถึงเรื่องนี้เลย
“มิซุถือเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเรา ถ้าเสียให้กับ PAWS อีก เราจะเสียหายหนัก” โนอาห์กล่าวขึ้นอย่างกังวล เขามองไปที่ลูก้า หลังเกิดเหตุคราวที่แล้ว พวกเขาโต้เถียงกันยกใหญ่ ปิดท้ายด้วยการที่เมทัลสแตนด์ไม่ส่งอัศวินไปช่วยดาร์กบลัดสามเดือน สร้างความลำบากให้กับดาร์กบลัดพอสมควรทีเดียว
“ท่านมีความเห็นอย่างไร” ก็ไม่พ้น รอดูไปก่อน
“โนอาห์ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาไปคุยอะไรกัน เรเวนของท่านถ่ายมาได้แต่ภาพ”
“ความกังวลมากเกินไปของท่าน พิสูจน์แล้วว่าทำให้เราเสียหาย”
โนอาห์หันหน้าไปอีกทางหนึ่ง เขารู้ว่าลูก้าพูดมีเหตุผล
“อีกอย่าง ท่านลืมไปแล้วหรือว่าอีกสามวันเรามีนัดประชุมกับแก๊งมิซุอยู่ เดี๋ยวเราค่อยไปให้ส่วนลดให้พวกเขาซื้อเป็นระยะยาวก็ได้ ถ้าทำแบบนั้นยังไงมิซุก็ไม่มีทางไปซื้อของคนอื่นแน่” ลูก้าจงใจอธิบายให้ยาวขึ้นผิดจากปกติเพื่อให้โนอาห์วางใจ หากพ่อมดหนุ่มบุ่มบ่ามไปทำอะไรอีก เขาก็ไม่อยากตามไปแก้ไขเหมือนกัน ดูเหมือนว่าจะได้ผล นักเวทมนตร์ดำอันดับหนึ่งของกิลด์ดาร์กบลัดพยักหน้า และดูเหมือนจะใจเย็นลง
“ช่วงนี้ท่านก็ให้เรเวนสังเกตการณ์ไปก่อน ถ้ามีอะไรผิดสังเกต ถึงตอนนั้นก็ค่อยว่ากัน” ลูก้าทิ้งท้ายก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินจากไป ทิ้งให้โนอาห์อยู่เพียงลำพัง ทว่าพ่อมดหนุ่มก็ไม่ได้ว้าวุ่นเหมือนที่เคยเป็นอีกแล้ว