วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ไทย,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,เกมออนไลน์,ไลท์โนเวล,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไปต่างโลกยังต้องเอางานไปทำด้วยอีกเหรอเนี่ย
วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
วิทยาฟรีแลนซ์บ้างานจับพลัดจับผลูมาอยู่ในเกมออนไลน์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะทำงานส่งจากในเกมนี่แหละ!
เลเวลก็ต้องเก็บ บอสก็ต้องปราบ งานก็ต้องทำ ไหนๆ ยังกลับบ้านไม่ได้ เปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลยก็แล้วกัน!
เมื่อทิวทัศน์สองข้างทางเริ่มเปลี่ยนจากต้นไม้ใหญ่น้อยไปเป็นทรายสุดลูกหูลูกตา ทั้งหมดก็รู้ว่าขณะนี้เริ่มเข้าเขตแดนของทวีปไซฟาสแล้ว เพลิงที่เป็นคนขับรถในตอนนี้ขอหาจุดแวะพักเพื่อตรวจเช็คสภาพรถว่าระบบระบายความร้อนและเครื่องปรับอากาศยังทำงานได้ดีอยู่ เมื่อพบจุดแวะพักเป็นร้านค้าข้างทาง ชายหนุ่มเติมน้ำลงในหม้อน้ำและหม้อน้ำสำรองจนเต็ม ตลอดจนรอคอยให้เครื่องยนต์เย็นลงเพื่อให้พร้อมสำหรับการเดินทางไปต่อ
เพลิงปรึกษากับปาร์ตี้ว่าต้องซื้อ “วินซ์” ซึ่งเป็นอุปกรณ์ลากจูงของรถมาติดตั้งไว้ เผื่อในกรณีที่รถยนต์เสียกลางทะเลทรายแล้วต้องมีการลากรถ ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้บ่อย จากนั้นก็เปิดหน้าร้านค้าในเกมเพื่อซื้อวินซ์ และได้รุ่นที่ใกล้เคียงมา เพราะรถยนต์ของวิทยาไม่มีอยู่ในเกมนี้ตั้งแต่แรก จึงต้องใช้ความสามารถเชิงช่างของชายหนุ่มในการดัดแปลง
“ดีนะครับที่มีคุณเพลิงอยู่ด้วย เรื่องช่างนี่ผมไม่ไหวจริงๆ” วิทยาชม ตอนอยู่ที่ห้องเช่า เวลามีอะไรเสียก็ต้องตามคนมาช่วยให้วุ่นวาย ถึงประสิทธิ์จะทำพอเป็น แต่หมอนั่นก็อยู่ค่อนข้างไกล หลายครั้งจึงมาช่วยไม่ได้ วิดีโอคอลหรือโทรศัพท์ได้ก็จริงแต่ที่จะแก้ปัญหาได้ก็น้อยครั้ง ส่วนใหญ่จบลงที่การทะเลาะเพราะการอธิบายวิธีการทำงานช่างให้วิทยาเข้าใจนั้นเป็นเรื่องที่แสนจะยากลำบาก
“ถ้าเกี่ยวกับภายในบ้านน้ำก็พอไหว แต่รถยนต์นี่ไม่มีความรู้จริงๆ ค่ะ” น้ำพูดขึ้นอีกคน หญิงสาวเติบโตในเมืองกรุงมาตลอด ถึงที่บ้านจะมีรถยนต์แต่ก็แทบไม่ค่อยได้ใช้เพราะใช้รถสาธารณะเป็นส่วนมาก และผู้ซ่อมรถยนต์โดยปกติก็จะเป็นคุณพ่อ… จะให้คุณพ่อเข้ามาในเกมก็คงจะไม่ไหวล่ะนะ หญิงสาวคิด
“เห็นว่าคุณอายูมิพอจะมีความรู้บ้าง แต่ตอนนี้ก็งานยุ่งอยู่” วิทยาบอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” เพลิงปาดเหงื่อที่ใบหน้า ทำให้คราบน้ำมันเครื่องไปติดที่หน้าของเขา
“วิ่งรถในทะเลทราย ถ้าไม่มีถนนต้องเตรียมตัวกันหนักกว่านี้เยอะครับ ผมเคยดูในสารคดี โชคดีที่ที่นี่มีถนนตัดเข้าไปถึงเมืองเลย แต่เราก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมไว้” อัคคีพูดขึ้นอีก เขาหันมาจิบน้ำ “เดี๋ยวขอพักต่ออีกหน่อยนะครับค่อยออกเดินทางกันต่อ คุณวิทย์จะเอางานขึ้นมาทำไปพลางๆ ก็ได้ครับ” วิทยารีบเดินไปเอาคอมพิวเตอร์ที่รถ วารินนินทาทันที “ไม่ทำงานสักวันอกคงจะแตกตายนะคะ” เพลิงหัวเราะพรืด “ฮ่าๆ ปล่อยเค้าไปเถอะครับคุณน้ำ”
“เดี๋ยวน้ำไปซื้อขนมกับเครื่องดื่มมาแบ่งกันกินดีกว่า คุณเพลิงทำรถมาเหนื่อยๆ ก็พักก่อนละกัน” พูดจบเจ้าตัวก็เดินฉับๆ ไปซื้อขนมทันที
วิทยาเปิดคอมพิวเตอร์ เปิดโปรแกรมทำงานขึ้นมาดูความคืบหน้าของงาน โดยที่ด้านล่างของหน้าจอมีแถบความคืบหน้าอยู่ มันระบุว่าทำไปได้ราวๆ 45 เปอร์เซ็นต์แล้ว ชายหนุ่มรีบทำงานต่อไปอย่างรวดเร็ว ถึงแม้เขาจะพึงพอใจกับความคืบหน้าของงานก็ตาม แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ อาชีพอย่างเขาจะประมาทไม่ได้เป็นอันขาด
น้ำเดินกลับมาพร้อมขนมที่ดูคล้ายคุกกี้กับเครื่องดื่มอีกสามแก้ว “มีแต่ชานะคะ กาแฟของโปรดของคุณวิทย์ไม่มี อ๊ะ นั่นอะไร กระต่ายทะเลทรายเหรอ น่ารักจัง” วารินวางของในมือลงแล้ววิ่งไปดูสัตว์ที่เห็นตรงหน้า เจ้ากระต่ายขนสั้นเกรียนที่หูยาวกว่ากระต่ายปกติดูท่าทางหวาดกลัวแบบแปลกๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้หวาดกลัวหญิงสาว
“ทำไมทำท่าอย่างนั้นล่ะ” วารินยื่นมือออกไป
“คุณน้ำ!” เพลิงผลักทั้งหญิงสาวและกระต่ายกระเด็นออกไป เขาถูกของเหลวสีเหลืองพ่นใส่เข้าที่กลางหลัง “โอ๊ย!” บริเวณที่ถูกของเหลวมีควันขึ้น บางส่วนมีเลือดไหลออกมา มันคือกรด!
เจ้ากระต่ายหนีหายไปอย่างรวดเร็ว วิทยาเรียกดาบสตอร์มบริงเกอร์ออกมาพร้อมต่อสู้ วารินก็เช่นเดียวกัน เบื้องหน้าของพวกเขาคือหนอนยักษ์สีแดงดุจโลหิต ตัวเป็นปล้องใหญ่ ความยาวราวๆ สองสามเมตร ที่ปากของมันมีฟันแหลมคมอยู่เต็มไปหมด
“นี่มันตัวมา-กราไก หนอนมรณะแห่งทะเลทราย” เพลิงพูดขึ้น เขาอาการดีขึ้นแล้วหลังจากดื่มโพชันเข้าไป “จริงๆ มันไม่เก่งเท่าไหร่ แต่กรดของมันร้ายแรงมาก แม้แต่ตัวแทงก์โดนเข้าไปสองสามทีก็ตายได้” เพลิงเรียกขวานคู่คู่ใจของเขาออกมาแล้ววิ่งออกไปฟัน แต่เจ้าหนอนก็หลบได้ทันท่วงที
“มันไวมากแถมมุดดินได้ด้วยนะครับ แต่พลังชีวิตของมันไม่มาก ออกแนวน่ารำคาญ” ชายร่างใหญ่พูดไปด้วยพยายามฟันหนอนไปด้วย แต่มันก็หลบหรือไม่ก็มุดดินหนีอยู่ตลอดเวลา “ยิ่งผมมาสายกำลัง ไม่ใช่สายความเร็วด้วย”
“งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน” วิทยาหันไปพูดอะไรบางอย่างกับวาริน หญิงสาวพยักหน้า
“เริ่มเลยค่ะ”
ฟรีแลนซ์หนุ่มใช้สตอร์มบริงเกอร์สร้างพายุขนาดเล็กยกมา-กราไกให้ลอยขึ้น
“ถึงมันจะไวก็ไม่เกี่ยว เพราะพายุของผมใหญ่กว่าตัวมัน คุณน้ำ”
วารินพยักหน้าแล้วใช้ปืนยิง เจ้าหนอนก็สิ้นใจและร่วงลงมาทันที
แต่อนิจจา มันร่วงลงมาบนคอมพิวเตอร์ที่วิทยาทำงานค้างไว้!
“ข้างในตัวมันเป็นกรดด้วยไม่ใช่เหรอ?!”
วิทยารีบวิ่งไปที่คอมพิวเตอร์ของเขาทันที เขาใช้ดาบปัดหนอนให้ตกไปข้างๆ แล้วรีบปิดคอมพิวเตอร์ จากนั้นไปขอน้ำเปล่ากับผ้ามาจากร้านค้า ชายหนุ่มกลั้นใจเทน้ำลงบนคอมพิวเตอร์เพื่อเจือจางกรดให้มากที่สุดแล้วรีบเช็ดมันออก โน้ตบุคคู่ใจมีร่องรอยเสียหายที่แป้นพิมพ์เห็นได้ชัด ส่วนชิ้นส่วนอื่นๆ ภายใน ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนไม่เป็นอะไร แต่หากไม่มีการตรวจสอบจริงๆ ก็คงไม่รู้ได้ ชายหนุ่มไม่กล้าเสี่ยงเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาอีก ได้แต่ใช้ผ้าเช็ดให้แห้งแล้วเก็บลงในกระเป๋า
“ข้อมูลที่ทำไปคงไม่หายเพราะผมเซพไว้บนคลาวด์ แต่คงใช้งานคอมไม่ได้ไปหลายวัน จริงๆ ต้องแกะออกมาดูว่ามีชิ้นส่วนไหนที่เสียหายบ้าง แต่ผมก็ทำไม่เป็น” วิทยากล่าวอย่างกลุ้มใจ ใบหน้าของเขามีความเครียด วารินจับบ่าของเขาเอาไว้
“งานไม่หายก็ยังดีค่ะ” หญิงสาวพยายามปลอบ ทั้งที่ตัวเองก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ไปด้วย “แล้วเรารีบไปหาโอวี่ โอวี่น่าจะซ่อมได้”
“โอวี่น่ะเก่งมากนะครับ อาจจะใช้เวลาไม่นานมากก็ได้” เพลิงช่วยปลอบใจด้วยอีกคน “เดี๋ยวเราวาร์ปไปกันเลย”
……………..
หุ่นโดรนสีขาวลอยอยู่ในห้องรกๆ ของมันเหมือนเช่นเคย หลังจากที่ได้สำรวจสภาพโน้ตบุคที่เสียหายของวิทยาแล้ว มันหันกลับมาบอกกับวิทยาว่า “ก็ไม่ได้ซ่อมยากหรอกนะ แต่รออีกสองวันได้ไหม ตอนนี้ฉันรับงานอื่นมาอยู่น่ะสิ”
“เร็วกว่านั้นได้ไหมครับ ผมต้องรีบส่งงาน ผมเพิ่มค่าด่วนให้ก็ได้”
“เต็มที่ก็ได้แค่วันครึ่ง งานที่ฉันรับมานี่ยากกว่าซ่อมคอมของนายเยอะ คราวนี้มันไม่ใช่เรื่องของเงิน” โอวี่กรอกเลนส์ตาเดี่ยวของมันไปมาเสียงดังวี๊ดๆ ขณะคีย์โค้ดด้วยคีย์บอร์ดโฮโลแกรม ซึ่งหากดูที่หน้าจอก็จะเห็นโค้ดนับล้านบรรทัด น่าสงสัยว่าเป็นงานอะไร แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามเจ้าหุ่นโดรน
ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเดดไลน์ จากนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งคิดว่าจะเมลไปขอเลื่อนกำหนดส่งดีหรือไม่ จริงอยู่ว่าถ้าได้ทำงานในอีก 36 ชั่วโมงให้หลังก็ยังส่งทันอยู่ แต่มันอาจจะฉิวเฉียดเกินไปสำหรับฟรีแลนซ์ที่ต่างโลก แต่สุดท้ายวิทยาก็ยอมฝืนใจตัวเองขอเลื่อนส่งงานจนได้ สบายใจหน่อยที่คุณไข่มุกยอมเลื่อนกำหนดส่งให้ตามที่ขอ
“ไม่เป็นไรแล้วนะคะ คอมก็ซ่อมได้แล้ว เลื่อนส่งงานก็เลื่อนแล้ว” วารินวางมือลงบนบ่าของวิทยา เขาหันมาพยักหน้า “ขอบคุณคุณน้ำมากครับ แล้วก็คุณเพลิงด้วยที่ช่วยผม”
“ไม่เป็นไรครับ” เพลิงก็จับบ่าของวิทยาด้วยอีกคนและบีบเล็กน้อยด้วย
“งั้นตอนนี้เราจะทำอะไรดีล่ะ” วิทยาค่อนข้างสับสนเวลาที่อะไรๆ ไม่เป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้ “หรือจะไปดูร้านสาขาสองว่าเป็นยังไง”
“น้ำว่าหยุดเรื่องงานหาเงินเอาไว้ก่อนดีไหมคะ ทั้งเงินจริงเงินในเกม เห็นคุณวิทย์เอาแต่ทำงานเครียดทั้งวัน แล้วเพิ่งเกิดเรื่องตกใจมาด้วย คุณวิทย์น่าจะพักหน่อย”
“พัก…” ชายหนุ่มทวน มันเป็นศัพท์ง่ายๆ ที่เขาแทบจะลืมความหมายของมัน
“ไปค่ะ ไปนอนเล่นที่บ้านยายวากะให้สบายใจ แค่ไม่ถึงสองวันเดี๋ยวก็กลับมา คุณเพลิงก็ไปด้วยนะคะ” หญิงสาวยื่นมือทั้งสองข้างมาฉุดวิทยาให้ลุกขึ้น เขาลุกตามอย่างงงๆ ความคิดสารพัดพยายามก่อตัวขึ้นในหัว แต่มันกระจัดกระจายจนตกผลึกอะไรไม่ได้สักอย่าง เขาได้แต่ทำตามที่วารินบอกอย่างว่าง่าย
จากนั้นทั้งสามจึงใช้ fast travel ไปที่หมู่บ้านบาร์คอมบ์