วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ไทย,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,เกมออนไลน์,ไลท์โนเวล,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไปต่างโลกยังต้องเอางานไปทำด้วยอีกเหรอเนี่ย
วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
วิทยาฟรีแลนซ์บ้างานจับพลัดจับผลูมาอยู่ในเกมออนไลน์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะทำงานส่งจากในเกมนี่แหละ!
เลเวลก็ต้องเก็บ บอสก็ต้องปราบ งานก็ต้องทำ ไหนๆ ยังกลับบ้านไม่ได้ เปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลยก็แล้วกัน!
ในห้องขาวโพลน ไร้สิ่งตกแต่งใดๆ ภายในห้องมีโต๊ะทำงานและเก้าอี้ที่เข้าชุดกันเพียงตัวเดียว หุ่นยนต์รูปแบบมนุษย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้น ใบหน้าของมันเป็นจอภาพที่แสดงหน้าตาแบบเรียบง่าย นิ้วชี้ข้างขวาของมันกดปุ่มบนคีย์บอร์ดโฮโลแกรมบนโต๊ะ ฉับพลันผนังทุกด้าน เพดาน และพื้นของห้องก็เปลี่ยนเป็นภาพต่างๆ ของเพลเยอร์ที่กำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์… ภาพของพอร์ทัลทุกแห่งที่เกิดขึ้นในเกม Alterwind
แขนเรียวยาวของหุ่นยนต์เลื่อนไปกดอีกปุ่มหนึ่ง มีหน้าจอโฮโลแกรมเล็กๆ แสดงขึ้นเหนือโต๊ะ ภายในหน้าจอเป็นตารางตัวเลขสีต่างๆ ใบหน้าของมันแสดงความพึงพอใจ ร่างกายที่คล้ายมนุษย์เอนลงพิงพนักเก้าอี้ในท่านั่งไขว่ห้าง ขณะนี้แขนทั้งสองวางอยู่บนที่วางแขน มันทำท่าเหมือนกับกำลังรอใครสักคน
ฉับพลันเกิดพอร์ทัลขนาดมหึมาขึ้นภายในห้อง ปรากฏร่างใหญ่มหึมาของสัตว์ในเทพนิยายสีดำ มืดมิดราวกับไม่มีแสงใดๆ ที่สาดส่องถึง สลับกับสีม่วงเรืองแสงตามจุดต่างๆ สัตว์ร้ายทรงปัญญาที่มีทั้งเขี้ยวเล็บแหลมคม ปีกคล้ายค้างคาวขนาดมหึมา และพลังงานปริศนาปริมาณมหาศาลอยู่ในกาย
“มังกรแห่งความมืด”
หุ่นยนต์เปล่งเสียงขึ้นต้อนรับผู้มาเยือน มังกรแห่งความมืดนั่งลงตรงหน้า ดวงตาสีม่วงของมันเปล่งแสงวาบ ดูมันจะไม่พอใจนัก
ข้าเบื่อกับการละเล่นของเจ้าเต็มทีแล้ว เดอะธิงเกอร์
มังกรพูดด้วยภาษาของมอนสเตอร์ แต่ดูราวกับว่าเดอะธิงเกอร์จะเข้าใจเป็นอย่างดี
อย่าลืมว่าเมื่อครบสัญญา ข้ากับทุกชีวิตจะกลับไปที่แฟนทอมริฟต์ และจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว
“มันคงไม่ง่ายอย่างนั้นกระมัง เนโกราห์” เดอะธิงเกอร์เปลี่ยนมานั่งท้าวแขน สีหน้าของผู้เหนือกว่าแสดงขึ้นบนหน้าจอ ไม่น่าเชื่อเลยว่าหุ่นยนต์จะแสดงสีหน้าได้ถึงเพียงนี้
มังกรทมิฬส่งสายตาไม่พอใจ ด้วยพลังที่มันมีอยู่ การจะขยี้ผู้ที่อยู่ตรงหน้าให้กลายเป็นเศษเหล็กน่าจะง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ แต่มันกลับทำไม่ได้
“หยุดโทสะของท่านไว้ก่อนเถอะ เราจะบอกให้ทราบ มีมนุษย์ร่างจริงเข้ามาในเกมได้อีกแล้ว”
รายที่สี่ เสียงลอดออกมาจากไรฟันของมังกร เหมือนแววตาของมันจะบอกว่าอารมณ์ดีขึ้นบ้างเล็กน้อย
“เรายังถือว่านี่เป็นเพียงข้อผิดพลาดเล็กน้อย และไม่น่าจะทำให้สัญญาของท่านสิ้นสุดเร็วขึ้นนักหรอก”
แล้วยังเรื่องวิธีสร้างพอร์ทัล ที่ข้อมูลรั่วไหลไปถึงพวกสู่รู้บางรายอีก เจ้าจะรับผิดชอบยังไง
ดวงตาในจอภาพเหลือบขึ้นมามอง
“เรื่องนั้นก็เป็นเพียงข้อผิดพลาดที่อยู่ในขอบเขตที่เราคำนวณไว้ ไม่ใช่เรื่องที่ท่านต้องใส่ใจ”
“กลับไปทำหน้าที่ของท่านให้ดีเถอะ เราคงยังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน”
หุ่นยนต์โบกมือขึ้น พอร์ทัลมหึมาปรากฏขึ้นอีกครั้ง มังกรสะบัดหางจากไปในนั้นอย่างรวดเร็ว อีกไม่กี่วินาทีต่อมา มือเหล็กของมันก็เอื้อมไปกดปุ่มคีย์บอร์ด ฉับพลันห้องที่เคยแสดงภาพต่างๆ ก็กลายเป็นห้องสีขาวโพลนอีกครั้ง มันนั่งเอามือประสานกันอยู่บนโต๊ะ สีหน้าบนหน้าจอเปลี่ยนไปอีกครั้ง กลายเป็นอารมณ์ที่แม้แต่มนุษย์ที่เป็นต้นแบบของมันก็ยังทำไม่ได้
……….
ถ้ำของดาร์ส
คุย? เรามีอะไรต้องคุยกัน พวกข้าจะกระทืบเจ้าเหมือนทุกครั้งละสิไม่ว่า
ก็อบลินร่างใหญ่เหลือบไปเห็นดาบสตอร์มบริงเกอร์ในมือวิทยา และน้ำกับเพลิงที่มีสีหน้าพร้อมต่อสู้
อ้อ มีอาวุธใหม่ มีเพื่อน เลยคิดว่าจะชนะพวกข้าได้ล่ะสิ
“ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะครับ” วิทยาวางดาบไว้ที่พื้น แล้วยกมือขึ้นปรามเพื่อนทั้งสอง
“ผมอยากจะชวนคุณเซิร์ดมาทำงานด้วยกัน” เขาเล่าเรื่องงานที่อยากจะจ้าง สรุปอย่างสั้นที่สุด
แล้วทำไมข้าจะต้องมาทำงานกับเจ้าด้วย ทุกวันนี้ข้าก็ไม่ได้ลำบากเดือดร้อนอะไร อยากได้อะไรก็แค่ไปแย่งชิงมา ถึงจะโดนฆ่าตายแต่เดี๋ยวก็ได้กลับมาใหม่
วูบหนึ่งวิทยารู้สึกสงสัยว่าถ้าหากมอนสเตอร์จะกลับมาใหม่ทุกครั้งที่ถูกฆ่าตาย แล้วดาร์สจะกลัวลูกตัวเองตายไปทำไม แต่เขาก็คิดได้ว่าคนเป็นพ่อแม่ แค่เห็นลูกเจ็บปวดก็คงแทบจะทนไม่ได้แล้ว แล้วถ้าหากต้องตายจริง ก็คงจะต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดแสนสาหัส แล้วถ้ายิ่งต้องตายซ้ำๆ เขาก็ไม่อยากจะคิดต่อ
“ก็นั่นแหละครับ พฤติกรรมของคุณทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อน พวกผมก็อยากจะช่วยให้มีทางออกกันทุกฝ่าย” เขาพยายามใช้เหตุผลต่อไป
อ๋อ พวกอยากจะทำตัวเป็นพระเอก ก็อบลินเริ่มกำหมัดและส่งสัญญาณให้พรรคพวก น้ำกับเพลิงกำอาวุธในมือไว้แน่นพร้อมโจมตีเช่นกัน
เจ้าน่ะมันขี้ขลาด!ดาร์สร้องตะโกน ทุกคนหันไปมอง
อะไรนะ อีกฝ่ายถามอย่างไม่เชื่อหูตนเอง ข้าน่ะเหรอขี้ขลาด
เจ้าน่ะมันไม่กล้าทำสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ กลัวว่าจะทำไม่ได้ดีใช่ไหม อยากแต่จะเลือกทางง่าย ใช้กำลังให้มีชีวิตอยู่ได้ไปวันๆ คำพูดพรั่งพรูออกจากปากก็อบลินร่างเล็กไม่หยุด แม้แต่เจ้าตัวเองยังไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดกับผู้ที่เขากลัวได้นานถึงขนาดนี้
เจ้านี่ วอนซะแล้ว เท้าเริ่มก้าวเข้าไปใกล้ดาร์สมากยิ่งขึ้น
ถ้าอย่างนั้นก็พิสูจน์สิ!
ถ้ามีมอนสเตอร์อื่นเข้ามา เจ้าจะปกป้องข้ากับลูกเมียได้ใช่ไหม
ฮึ ทำไมจะไม่ได้ แต่เจ้าคิดว่าพูดแค่นี้แล้วข้าจะทำอย่างที่เจ้าต้องการง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ แบบนั้นมันเรื่องหลอกเด็ก!
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลองยื่นข้อเสนอมาสิครับว่าคุณต้องการอะไร ถ้าพวกผมพอจะทำได้ก็อาจจะเพิ่มให้จากค่าจ้างก็เป็นได้” วิทยากล่าวขึ้นอีก เขาเองก็ไม่ได้คิดว่าการเจรจากับเซิร์ดจะเป็นเรื่องที่ง่าย แต่ก่อนหน้านี้ก็เคยต้องทำใจไปคุยกับมังกรมาก่อนแล้ว ชายหนุ่มจึงคิดว่าแค่ลองเจรจาให้ถึงที่สุดก็ไม่ได้เสียหายอะไร
ข้าก็แค่อยากจะกระทืบพวกเจ้าก็เท่านั้น มันว่าแล้วหัวเราะ
“เสียใจด้วยนะครับ ผมคงจะให้คุณกระทืบไม่ได้” วิทยากล่าวยิ้มๆ “แต่เมื่อกี้คุณบอกว่าผมมีทั้งอาวุธใหม่ มีทั้งเพื่อนคอยช่วย ถ้าเกิดผมไม่มีสิ่งเหล่านี้ แล้วต่อสู้แพ้คุณ ผมจะยอมนอนให้คุณกระทืบเอาก็ได้”
“คุณวิทย์!” น้ำตะโกนอย่างตกใจ “อย่านะคะ! ให้น้ำจัดการกับมันดีกว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้ำ วันนี้ผมอยากจะจบเรื่องกับเซิร์ดซะที”
จะเอาอย่างนั้นก็ได้ วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดีอยู่ ได้กระทืบเพลเยอร์อาจจะอารมณ์ดีขึ้น เซิร์ดหันไปทางลูกน้อง พวกแกไม่ต้องเข้ามายุ่ง มันอุตส่าห์ยอมไม่ใช้อาวุธ ไม่ให้เพื่อนช่วย ข้าเองก็ไม่อยากให้มันหาว่ารุมเหมือนกัน
ทุกคนถอยห่างออกจากพื้นที่กลางถ้ำ เป็นอาณาเขตแคบๆ วิทยาวางดาบไว้ข้างๆ เพื่อให้เห็นว่าเขาไม่ได้นำกลับไปไว้ในคลังไอเท็มเพื่อเรียกออกมา ทั้งสองฝ่ายตั้งท่าต่อสู้ จับจ้องกันอยู่ครู่หนึ่ง
ถ้ายังไม่เข้ามา ข้าจะเป็นฝ่ายเริ่มล่ะนะ
กล่าวจบก็อบลินร่างใหญ่ก็ใช้ความเร็วเข้ามาใช้หมัดซ้ายชกเข้ามา โดยหมายตาไว้ที่แก้มของวิทยา แต่ชายหนุ่มกลับหลบได้ทันที ไม่ใช่เซิร์ดเท่านั้นที่แปลกใจ แต่เจ้าตัวเองก็ยังแปลกใจไปด้วย
คงเป็นผลจากเลเวลที่เพิ่มขึ้นกับการใช้ธาตุลมจนร่างกายชินกับความเร็ว
ชายหนุ่มคิดพลางย่อตัวลงต่ำแล้วใช้อัปเปอร์คัตเสยปลายคาง เซิร์ดต้องหงายหน้าไปด้านหลังแต่มันเกร็งลำคอกลับมา แล้วใช้หมัดขวาต่อยเข้าที่แก้มของวิทยาในทันที คราวนี้โดนเข้าอย่างจัง ชายหนุ่มถึงกับกระเด็นไปกระแทกผนังถ้ำ
เซิร์ดขยับคอให้เข้าที่ เสียงกระดูกดังกร็อบแกร็บ
ฮึ ฝีมือดีขึ้นเหมือนกันนี่
มันพุ่งเข้าหาวิทยาที่ผนังถ้ำ แต่ฉับพลันที่มันคิดจะต่อย ชายหนุ่มก็หายไปแล้ว
อยู่ที่ไหน
ก็อบลินสอดส่ายสายตามองหาวิทยาทว่าไม่พบ ฉับพลันมันรู้สึกเจ็บเหมือนถูกกระทุ้งเข้าที่กลางหลัง ที่แท้ชายหนุ่มกระโดดขึ้นกลางอากาศ แล้วใช้ข้อศอกกระทุ้งหลังของก็อบลินด้วยความรวดเร็ว
“อั่ก” มันกระอักเลือด ก่อนจะใช้แขนข้างหนึ่งเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วหมุนตัวใช้หมัดจะชกวิทยาอีก แต่เขาก็หายไปอีกครั้ง
“การ์ตูนที่ผมเคยอ่านเขาบอกว่า ถึงจะแรงแค่ไหน ถ้าไม่โดนก็ไร้ค่า”
เซิร์ดหันไปตามที่มาของเสียง มันเห็นวิทยาอยู่ห่างออกไปที่อีกมุมหนึ่ง แต่คราวนี้มันไม่ไล่ตาม
เร็วนักเหรอ แต่ถ้าข้าโจมตีตอนแกโจมตีข้า ก็ต้องโดนแน่ มาแลกกัน!
“ส่งงานให้ตามคำขอครับ”
เกจอัลติของวิทยาเต็มแล้ว ถึงจะไม่มีอาวุธแต่เขาก็ใช้อัลติได้ เพียงแต่จะไม่มีพลังธาตุและลักษณะการโจมตีของอาวุธเท่านั้น ชายหนุ่มพุ่งตัวอย่างรวดเร็วเข้าหาเซิร์ดที่ยืนรออยู่แล้ว แล้วใช้หมัดรัวที่แทบจะมองไม่ทัน ระดมต่อยเข้าที่ท้องของก็อบลิน ก่อนจะปิดท้ายด้วยท่าเข่าลอย แต่ถึงกระนั้น เซิร์ดก็ยังไม่ล้มลง
ทีของข้าบ้าง
มันรอจนวิทยาใช้อัลติเสร็จจนกลับมายืนที่พื้น แล้วใช้สองหมัดต่อยเข้าที่หลังของชายหนุ่มอย่างสุดแรงเกิด วิทยาทรุดลงไปนั่งคุกเข่า เขาคงไม่อาจโจมตีได้อีก
เป็นไง ข้าชนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
มันหัวเราะ ก่อนจะกระอักเลือดแล้วล้มลง
เป็นอันว่าได้เซิร์ดมาเป็น รปภ. ของร้าน PAWS สาขาแรก ด้วยประการฉะนี้