วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ไทย,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,เกมออนไลน์,ไลท์โนเวล,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไปต่างโลกยังต้องเอางานไปทำด้วยอีกเหรอเนี่ย
วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
วิทยาฟรีแลนซ์บ้างานจับพลัดจับผลูมาอยู่ในเกมออนไลน์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะทำงานส่งจากในเกมนี่แหละ!
เลเวลก็ต้องเก็บ บอสก็ต้องปราบ งานก็ต้องทำ ไหนๆ ยังกลับบ้านไม่ได้ เปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลยก็แล้วกัน!
“พักก่อนไหมคะ” วารินถามหลังจากเห็นท่าทางที่อิดโรยของนักแปลหนุ่ม น่าแปลกที่เป็นร่างกายในเกมแท้ๆ แต่เขากลับได้รับผลจากการอดนอนไม่ต่างจากชีวิตจริง คงเป็นเพราะระบบความสมจริงแบบสุดยอดของเกมนี้ ชายหนุ่มส่ายหน้าพลางใช้สกิลตั้งแคมป์เพื่อสร้างร้านต่อไป ส่วนหญิงสาวหันไปส่ายหน้ากับเพลิงเพราะเหนื่อยใจกับความรั้นของวิทยา เพลิงยักไหล่ประมาณว่าทำไงได้
คนแบบนี้ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุครับ ปล่อยไปก่อน อัคคีส่งข้อความมาหาวาริน
ฮึ คนบ้างาน หญิงสาวส่งข้อความตอบพร้อมอิโมจิโกรธ
เอาเถอะครับ รีบๆ ช่วยเค้าสร้างร้านให้เสร็จ จะได้ให้เค้าพัก
วารินส่งอีโมจิเป็นเชิงตกลงทั้งที่ไม่ค่อยเห็นด้วยนัก จากนั้นทั้งสองก็รีบใช้สกิลช่วยวิทยาตั้งร้านค้าจนเสร็จสิ้นเพื่อรอรับพนักงานใหม่ที่กำลังจะมาถึง
“ยังมีเวลากว่าจะถึงพรุ่งนี้ พนักงานใหม่ถึงจะมาทำงาน ระหว่างนี้ผมจะไปทำงานแปลก่อน” วิทยาเอ่ยปากบอกจะทำงานไม่หยุด ใต้ขอบตาดำคล้ำสุดสมจริง
“พักได้แล้วค่ะ!” หญิงสาวเอ็ดเสียงเข้ม “เดี๋ยวไม่ทันต้องสู้กับมอนก็ขิตไปก่อนหรอก” ถึงเสียงจะดุแต่ก็ยังมีความห่วงอยู่ในแววตา วิทยาจ้องมองหน้าวารินอย่างตกใจเพราะนอกจากจะอยู่ในช่วงเวลาต่อสู้ น้ำก็ไม่ค่อยได้ใช้เสียงดังเท่าไหร่นัก เขาตอบรับว่าจะพักเสียงอ่อย ถึงจะยังอิดออดว่าเดี๋ยวไม่ทันส่งเดดไลน์อยู่บ้าง แต่ภายในใจเขาก็รู้ว่าเลยเวลาที่ควรพักมานานแล้ว สมัยยังไม่ได้เข้ามาอยู่ในเกม เขาเคยโต้รุ่งสามสี่วันจนร่างกายทรุด ขนาดตอนนั้นยังหนุ่มกว่านี้มาก ตอนนี้ถึงจะเป็นร่างกายใหม่ แต่เพราะมันสมจริงเหลือเกิน ร่างกายนี้ก็อาจจะทรุดเป็นก็ได้
“หรือว่าจะใช้โพชัน…” เขาพยายามจะยื้อเป็นครั้งสุดท้าย
“เก็บไว้ใช้ตอนสู้มอนเถอะค่ะ! คิดว่าคราฟต์ง่ายมั้ง กว่าจะหาวัตถุดิบ กว่าจะคราฟต์” หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ถึงจริงๆ การคราฟต์โพชันจะไม่ได้ยากขนาดนั้นก็เถอะ
วารินดันหลังวิทยาให้เข้าไปพักผ่อนในเต็นท์จนสำเร็จ แล้วออกมานั่งถอนหายใจอยู่ข้างๆ อัคคี
“คนอะไรจะบ้างานขนาดนี้”
“คุณวิทย์เป็นฟรีแลนซ์ใช่ไหมล่ะครับ ฟรีแลนซ์ส่วนใหญ่ที่ผมรู้จักเป็นแบบนี้เกือบหมดเลย” เพลิงบอก “เพราะไม่มีเงินเดือน ช่วงที่มีงานก็เลยพยายามทำให้ได้มากที่สุด”
“ร่างกายพังแล้วมันจะได้ใช้เงินไหมล่ะคะ ใช้อย่างเดียวแหละค่าโรงพยาบาล” น้ำหันไปมองค้อนให้กับประตูเต็นท์ “อย่าให้ได้ยินเสียงคีย์บอร์ดนะ แม่ทุบแน่!”
อัคคีพยักหน้าอย่างเห็นใจ พนักงานกินเงินเดือนถึงยังไงสิ้นเดือนก็ได้เงินเดือน แต่พวกฟรีแลนซ์จะได้เงินจากการทำงานเท่านั้น ถึงจะบอกว่าอาชีพอิสระ แต่ก็ยังถูกผูกมัดจากความกังวลว่าจะไม่มีงาน ยิ่งบอกว่าเป็นนักแปล นอกจากจะมีฟรีแลนซ์หน้าใหม่ที่มีฝีมือเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งอายุน้อยกว่า ฝีมือก็เก่งกว่า แล้วยังมีเรื่องของ AI ที่เก่งขึ้นเรื่อยๆ อีกด้วย ถึงชายร่างใหญ่จะไม่ได้เป็นนักแปลเหมือนวิทยา แต่เขาก็พอรู้เรื่องนี้อยู่บ้างเพราะบริษัทที่นำเข้าเก้าอี้ต้องจ้างนักแปลเพื่อแปลเนื้อหาต่างๆ เหมือนกัน
ทั้งสองคนตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองจนพลบค่ำ ต่างตกใจที่เวลาล่วงเลยมาอย่างไม่คาดคิด แล้วรีบล็อกเอาต์ออกจากเกมไป ก่อนจะออกจากเกม น้ำไม่ลืมไปแง้มดูภายในเต็นท์ พบชายหนุ่มนอนหลับสนิท เธอค่อยยิ้มออกมาได้
…………….
โชว์รูมเก้าอี้ผู้บริหารแห่งหนึ่งในจังหวัดนนทบุรี อัคคีกำลังใช้เครื่องทำกาแฟแคปซูลที่มุมกาแฟ เขามองดูกาแฟดำที่ไหลลงมายังแก้วที่รอรับอยู่ พลางดมกลิ่นของมันไปด้วย แคปซูลกาแฟนี้เขาเป็นคนซื้อมาเองเพราะอยากลองรสชาติอื่นที่แตกต่างจากของที่บริษัทมีให้กับพนักงาน และสนับสนุนไร่กาแฟเพื่อชุมชนที่ต่างจังหวัด รสชาติของน้ำสีดำไม่ขมมากและมีกลิ่นของผลไม้อันเกิดจากกรรมวิธีคั่วสุดพิเศษของทางไร่แห่งนี้ เมื่อเครื่องทำกาแฟหยุดทำงานแล้วเขาหยิบแก้วขึ้นมาถือ ในใจครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา ในการประชุมสรุปยอดขายประจำเดือน ชายหนุ่มทำยอดได้เป็นอันดับรองสุดท้าย ซึ่งเป็นอย่างนี้สองเดือนแล้ว หัวหน้าไม่ได้ตำหนิแต่ตักเตือนให้เขาพยายามเพิ่มยอดขายให้มากขึ้น ชายหนุ่มได้แต่ทอดถอนใจเพราะเขารู้ดีว่ายอดขายที่หายไปเป็นเพราะลูกค้าเก่าต้องการประหยัดต้นทุนด้วยการเลือกใช้เก้าอี้ราคาถูกจากประเทศจีน ไม่ว่าเขาจะพยายามบอกลูกค้าสักเพียงใดว่าสุดท้ายแล้วเก้าอี้ของบริษัทเขาจะประหยัดต้นทุนกว่าเพราะทำจากวัสดุคุณภาพดีและทนทานกว่ามาก แต่ลูกค้าก็ไม่ได้เปลี่ยนใจกลับมาซื้อ ถึงแม้ว่าบางรายจะเข้าใจก็ตาม แต่ด้วยภาวะเศรษฐกิจในปัจจุบันที่ทำให้ผลกำไรของพวกเขาลดลง ลูกค้าหลายรายก็จำใจซื้อเก้าอี้ราคาถูกเพื่อให้ผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปก่อน แต่เหตุผลเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ยอดขายเพิ่มขึ้น กลับกันมันจะลดลงเสียด้วยซ้ำ
เมื่อกาแฟหยดสุดท้ายในแก้วหมดลง เขาบอกกับตัวเองให้สู้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นการแจ้งเตือนในโทรศัพท์ มันคือข้อความจากโปรแกรมแชท
“เพลิง กลับมาช่วยสู้บอสหน่อยได้ไหม ถือว่าขอร้องครั้งนี้ครั้งเดียว”
พนักงานขายหนุ่มใช้นิ้วพิมพ์ในช่องข้อความเพื่อปฏิเสธอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อจะกดส่งเขากลับหยุดชะงัก
………….
“มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง ไอซ์นึกว่าเราเป็นเพื่อนกัน”
“ทุกคนก็รู้ว่าที่เราไปรวบรวมผงผีเสื้อไดมอนดัสต์ ก็เพื่อจะนำมาคราฟต์ไอเท็มชุบชีวิตเจ้าอาร์กติก” หญิงสาวหมายถึงเพนกวินน้ำแข็ง มอนสเตอร์ที่เธอเลี้ยงในฐานะอาชีพเทมเมอร์ ที่จะเลี้ยงมอนสเตอร์ประเภทสัตว์ให้มาช่วยต่อสู้ได้
“การชุบชีวิตจะจำกัดเวลา แต่เพลิงกลับเอามันไปขาย”
“เพลิงรู้ไหมว่าต้องใช้เวลาแค่ไหนกว่าจะรวบรวมได้พอ”
น้ำใสๆ ไหลเป็นทางจากดวงตาของหญิงสาวผมยาวในช่วงเวลาของอาทิตย์อัสดง ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งยืนถือดาบอยู่ห่างออกไป เขาไม่ได้พูดอะไรสักนิด แต่อัคคีสัมผัสได้ถึงอารมณ์หลากหลายที่ไม่มีด้านบวกอยู่ในนั้น
“นั่นก็เพราะ…” เขาชะงัก ไม่อาจจะเอ่ยถ้อยคำถัดไป
“ไปกันเถอะภูผา” หญิงสาวผมยาวสีฟ้าดวงตาเศร้าหันไปบอกชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ เขาเพียงแต่พยักหน้า แล้วทั้งสองก็หายออกไปจาก Alterwind
ทิ้งให้ชายร่างใหญ่ที่หัวใจแตกสลายยืนอยู่เพียงลำพัง
…………….
“เราไปไม่ได้หรอก หัวหน้าให้เพิ่มยอดขาย ช่วงนี้เข้าเกมไม่ได้เลย” ในที่สุดข้อความนี้ก็ถูกกดส่งออกไป
คืนนี้คงต้องดื่มเบียร์สักหน่อยแล้วสิเรา