ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลมหนาวลูกใหญ่พัดหวีดหวิวผ่านทางเดินเงียบสงบผิดกับช่วงหัวค่ำ มีเพียงจุดจุดหนึ่งที่ยังคงเปิดไฟส่องสว่าง เสียงเคาะจานชามเริ่มเบาลงพร้อมๆ กับสติของพวกเขา
เรือนร่างนาฬิกาทรายในชุดเปิดเผยนั่งคร่อมบนตักของลูกน้องคนสนิททิ้งตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรงทว่าสองมือยังคงสามารถกอดคอเขาเอาไว้แน่น
เซบพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด ใบหน้าที่ปกติเรียบเฉยแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ แต่กลับไม่สามารถผลักไสเอ็ทน่าให้ห่างจากตนได้เนื่องจากพละกำลังลดน้อยถอยลงเรื่อยๆ จนรู้สึกหงุดหงิด
“นี่แก…ตายด้านหรออออ~”
คนตัวบางบนโต๊ะไม้ยาวตรงหน้าพลิกตัวหันมาถามเสียงยืดยาว มือขาวเนียนพยายามเอื้อมมาหาแต่กลับไม่มีแรงมากพอจึงได้ทิ้งลงห้อยต่องแต่งจนเกือบถึงพื้น “มีสาวสวยให้ท่าขนาดนี้ ไม่รู้สึกอะไรรึงายยยย”
“รู้สึกสิ” เซบตอบในขณะที่ยังคงแกะมือของเอ็ทน่าออก “ข้าเองก็เป็นบุรุษคนนึง”
รูปตาคล้ายจิ้งจอกเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“แต่บุรุษจะต้องไม่ล่วงเกินสตรีที่มิใช่ภรรยาของตน หมู่บ้าน…ข้า…สั่งสอนมาเช่นนั้น…” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาลงทุกขณะ สติอันเลือนรางกำลังจะหลุดลอยไป
“เป็นคนดีกว่าที่คิดเลยน้า…”
ล็อตต้าตอบกลับเสียงแผ่วไม่แพ้กันก่อนจะกลิ้งลงพื้นและหมดสติไปโดยที่ก่อนจะร่วงหล่นได้ดึงให้เอ็ทน่าตามลงมาด้วย
และเมื่อทุกสิ่งรอบกายหยุดนิ่งเซบก็ทิ้งตัวลงกับพื้นดินเย็นเฉียบเช่นกัน
หึ…
รอยยิ้มที่ไม่ดีนักฉายขึ้นมาบนใบหน้าเหี่ยวย่น ชายจมูกโตผุดลุกขึ้นมาด้วยสติที่เต็มร้อยต่างจากเมื่อหัวค่ำที่ได้แสร้งทำเป็นเมามายก่อนจะสะกิดให้คนรอบกายเลิกทำทีเป็นหลับได้แล้ว
“เดินทางมาตั้งไกล ไม่ได้ช่วยให้ฉลาดขึ้นเลยนี่หว่า” ชายตัวสูงกล่าว
จริงอยู่ที่พวกเขานั้นขายสุราเป็นอาชีพ แต่ในถิ่นทุรกันดานไร้ซึ่งผู้สัญจรแบบนี้ เพียงไม่กี่ปีพวกเขาก็ได้ทราบ ว่าการคอยปล้นผู้ที่เมามายนั้นทำเงินได้มากกว่า
กระเป๋าสัมภาระบนหลังของนักผจญภัยตัวบางถูกเปิดออกและรื้อค้นอย่างชำนาญ ไม่ว่าจะเป็นช่องลับแค่ไหนก็มิอาจรอดพ้นสายของพวกเขาไปได้
ชายตัวสูงปรายตามองร่างบางผิวขาวเนียนบนพื้นถอนหายใจออกมาอย่างเสียดาย หากมันผู้นี้คือสตรีไม่ว่าจะต้องใช้ยาผิดกฎหมายแค่ไหนเขาก็คิดว่าสามารถยอมแลกได้เพื่อจะครอบครองเพียงผู้เดียว
แต่เมื่อกระเป๋าใบโตของนักผจญภัยท่าทางโง่ๆ ถูกเปิดออก เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นจากชายผมสีส้มและชายจมูกโต
ด้านในเต็มไปด้วยหนังสัตว์ชั้นดีที่ถูกแร่และเก็บรักษาอย่างถูกต้องมากมายรวมไปถึงวัตถุดิบต่างๆ จากมอนสเตอร์ข้างทาง ซึ่งหากพวกเขาขายมันออกไปคงไม่ต้องปล้นใครอีกเป็นปีเลยทีเดียว
“ฮ่าฮ่าาา ดูของพวกนี้สิ เรารวยแล้ว!” ชายร่างแคระแก่นตะโกนพร้อมหัวเราะร่า
“แล้วนักเวทนี่ไม่มีอะไรติดตัวเลยหรอ” ชายจมูกโตเอ่ยถามพวกพ้องที่เอาแต่ชื่นชมของในกระเป๋าทั้งสองใบ
ชายตัวโตส่ายหน้า “ลองไปค้นที่บ้านพักมาแล้ว ไม่มีอะไรเลย”
เรือนร่างพอดีมือถูกอุ้มขึ้นวางบนโต๊ะไม้ยาวของร้านด้วยความสงสัย ชายผมสีแดงส้มกวาดสายตาตรวจดูทั่วร่างอย่างตั้งใจ “นอกจากคทากับปีกแล้วไม่มีของมีค่าติดตัวจริงด้วย…แต่ดูท่าทางน่าจะรวยเอาเรื่องเลยนะ”
“แค่หน้าสวยๆ นี่ก็อาจจะขายได้เป็นล้านแล้วมั้ง” ชายตัวสูงกล่าวพลางเดินเข้าใกล้
“ไม่เอาน่า แค่ของพวกนี้ก็พอ” ชายผมแดงส้มเตือนเมื่อเห็นเพื่อนเริ่มลูบคลำตามจุดต่างๆ
“นางเมาอยู่ ตื่นมาก็ลืมแล้ว”
ชายผมส้มเดินถอยออกมาสีหน้าบ่งบอกว่าได้ไม่พอใจกับสิ่งที่พวกพ้องทำแต่ไม่สามารถห้ามปรามได้ แต่ในทุกครั้งที่มองไปยังใบหน้าได้รูปกลับมีคำถามเกิดขึ้นอย่างหาสาเหตุไม่ได้ “เอ็ทน่า…ชื่อนี้คุ้นๆ นะ”
โดยที่ไม่มีใครสังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองดูสถานการณ์ทั้งหมดอยู่นานแล้ว
ล็อตต้าดื่มไปไม่มากแกล้งทำเป็นเมามายจนไร้สติ…จู่ๆ จะมีใครก็ไม่รู้มาเลี้ยงเหล้ามันน่าแปลกเกินไปหน่อย จากประสบการณ์ที่ได้เติบโตมาในหมู่บ้านโจรทำให้เขามองกลอุบายนี้ออกได้ง่ายนัก
“สวยชิบหาย จะหาสวยๆ แบบนี้ได้ที่ไหนอีกว่ะ” ชายร่างกำยำกล่าวในขณะที่ล้วงมือลงไปใต้ผ้าผืนบางบริเวณหน้าอกและออกแรงบีบเบาๆ
ปัง!
ในทีแรกคิดว่าจะรอให้พวกมันขนของออกไปและในวันรุ่งขึ้นค่อยตามทวงคืนแต่เมื่อได้เห็นแบบนี้ก็ทนไม่ไหวชักปืนขึ้นมายิงไปที่ไอร่างโตนั่นทันที แต่กลับพลาดเป้าไม่โดนจุดสำคัญไป
“ไอหน้าบางนี่…” ชายจมูกโตหันขวับมาหาทันที
ก่อนที่จะได้ยิงอีกนัดปลายเท้าเปลือยเปล่าก็เตะเข้ามากระแทกท้องอย่างจังจนกระเด็นไปไกล
“แค่ก”
ล็อตต้ารีบผุดลุกขึ้นจากพื้น สองมือกระชับปืนสั้นในมือยกขึ้นจ่อไปยังศัตรูตรงหน้าแต่กลับต้องลงไปกองกับพื้นอีกครั้งเมื่อชายสองคนข้างกายเหยียบลงมาพร้อมกันยังไหล่ทั้งสองข้าง
“อยู่เฉยๆ ดีกว่าน่า” ชายผมส้มแดงเตือนพลางพาดดาบเล่มใหญ่ลงมาบนคอขาวเนียน “พวกเราได้ของแล้วเดี๋ยวก็ไป”
“ชิ…”
คนตัวบางสบถ ถึงแม้ตัวเขาจะเป็นนักผจญภัยที่มีอาวุธแต่กับชายฉกรรณ์ห้าคนและยังต้องพาเพื่อนไร้สติถึงสองคนรอดกลับไปให้ได้ แม้จะใช้สกิลทวินสตรอมเรียกปืนออกมาอีกกระบอกในตอนนี้ก็ยังยากที่จะชนะโดยไร้รอย
ถ้าเซบยังตื่นอยู่ละก็นะ…
“โอ๊ยยยยย!!”
เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นจากอีกฝากข้ามหัวของชายจมูกโตไป มือบางสีเข้มบีบอวัยวะสำคัญระหว่างท่อนขาใหญ่แน่น คทาข้างตัวถูกกระชับขึ้นมาถือไว้
“เชี่ยไรวะเนี่ย” ชายร่างแคระแก่นเริ่มโวยวาย สายตาสอดส่องหาอาวุธที่ซ่อนอยู่รอบกาย
“พูดอีกทีสิว่าฉันสวยแค่ไหน…” เอ็ทน่ากล่าวพลางเริ่มร่ายเวท แสงสว่างจากปลายคทาใหญ่บ่งบอกว่าผู้ใช้กำลังทำบางสิ่ง
ชายจมูกโตพุ่งตัวไปทางนั้นทันทีหวังปกป้องเพื่อนรัก มือหนึ่งคว้าด้ามดาบยาวซึ่งเสียบอยู่ใต้โต๊ะกลมข้างตัว
ปัง
ปืนสั้นจ่อยิงยังขาของชายผมส้มที่เหยียบไหล่ตนอยู่ในระยะประชิด และเมื่อสกิลทวินสตรอมถูกใช้ปืนอีกกระบอกที่ถูกเรียกออกมายิงออกไปโดยมีเป้าหมายที่หัวของผู้ที่กำลังเคลื่อนไหว แต่มันดันพลาดเป้าไปฝังลงที่แขนซ้ายของชายร่างแคระ ล็อตต้าส่งเสียงในลำคออย่างขัดใจยิงชายตัวผอมบางข้างกายในระยะประชิดอีกนัดและวิ่งถอยห่างออกไป
เพราะต้องสู้กับคนจึงได้ทราบ ว่าปืนคู่เช่นเขาไม่ควร ถึงแม้จะมีอัตราการยิงที่สูงแต่กลับเอาแต่พลาดเป้า
ชายตัวโตกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้แน่นและเงื้อหมัดต่อยลงไปสุดแรงต้องการหยุดการร่ายเวทของนาง มืออีกข้างบีบรัดคออีกฝ่ายแน่น
ชายร่างแคระที่วิ่งเร็วกว่าใครเมื่อถึงตัวของนักเวทสาวรีบยื้อแย่งคทาออกจากมือ
แม้สายตาจะจับจ้องยังจุดที่เอ็ทน่าอยู่ตลอดเวลาแต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยิงสกัดไม่ให้ชายอีกสามคนเคลื่อนไหวเข้าใกล้มากกว่านี้
“เวรเอ้ย” ล็อตต้าสบถอีกครั้ง ในหัวกำลังนับลูกกระสุนที่คงเหลือในปืนทั้งสองกระบอกตลอดเวลา
แม้จะถูกต่อยจนแทบหมดสติแต่ริมฝีปากสีสดยังคงร่ายบทเวทอย่างต่อเนื่องและต้องมิให้คทานั้นหลุดออกจากมือไป
ของเหลวรสสนิมพ่นใส่หน้าของชายตัวโตอย่างตั้งใจเพื่อให้ปากสามารถกล่าวถ้อยคำสุดท้ายของบทร่ายเวทได้อย่างถูกต้อง
เธอเองก็ไม่คาดคิดถึงการต่อสู้ในระยะประชิดแบบกะทันหันเช่นนี้ แต่เมื่อคนของเธอได้เปิดการโจมตีตัวเธอเองก็ต้องทำอะไรสักอย่าง
“ไฟเออร์สตรอม”
วู้มมมมม
สิ้นคำนั้นพายุไฟหมุนวนขนาดเกือบเท่าบ้านพักทั้งหลังก่อตัวขึ้นกลางอากาศดูดกลืนทุกสิ่งรอบกายเข้าหาใจกลาง เว้นแต่เพียงผู้ร่วมเดินทางทั้งสองที่อยู่ในปาร์ตี้เดียวกัน
“อ้ากกกกกก”
เสียงร้องโหยหวนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเมื่อเศษตะปูและแท่งไม้แหลมที่ได้ถูกดูดกลืนเข้ามาด้วยนั้นปะทะร่างของตนและมันยิ่งทรมานมากขึ้นเมื่อถูกเปลวไฟรอบกายแผดเผาอย่างช้าๆ จักตายก็มิได้ตาย
เมื่อสบโอกาสที่ศัตรูเพลี่ยงพล้ำล็อตต้ารีบวิ่งเข้าหาเอ็ทน่าด้วยความเร็วสูงพยายามดึงให้ถอยห่างออกมาแต่กลับถูกปฏิเสธ
และก่อนที่ชีวิตจะดับลงพายุก็หายไปทิ้งร่างของพวกเขากระแทกพื้นทรายเย็นเฉียบ ชายจมูกโตเก็บเอาสติที่กระเจิดกระเจิงอย่างรวดเร็วคว้ามีดข้างตัวแต่กลับต้องชะงักไปเมื่อปลายกระบอกปืนจ่อเข้ามาในระยะประชิด
ดวงตาสีธรรมชาติเบิกโพลงมองรอบกายและพบว่าปืนอีกกระบอกและคทาเรืองแสงนั้นก็จ่อไปที่ศีรษะของพวกพ้องเช่นกัน
“ระยะแค่นี้ผมไม่พลาดหรอกนะครับ” ล็อตต้ากล่าวเสียงต่ำ
“ขะ- ขะ ขอร้อง อย่าเอาชีวิตพวกเราเลย พวกเราขอโทษ” ชายจมูกโตกล่าวเสียงสั่นหายใจไม่ทั่วท้องที่ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม “ปล่อยพวกเด็กๆ ไปก็ได้ พวกเขาไม่รู้เรื่อง เป็นข้าเอง ข้าชักชวนให้พวกเขาทำ” สองมือสั่นเทาค่อยๆ ยกขึ้นมาประกบกัน
ล็อตต้าที่ยังคงจ่อปืนในระยะประชิดลอบมองสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ของเอ็ทน่าเพื่อรอคำสั่ง
“ได้…” เอ็ทน่าเอ่ยเสียงเรียบชี้หัวคทาไปยังหัวของชายจมูกโต “แต่อย่ามาให้พวกฉันเห็นหน้าอีก”
“ได้ครับนายท่าน เอ้ย นายหญิง ได้เลย ได้ๆๆๆ” ชายจมูกโตกล่าวอย่างลนลานก่อนจะรีบพยุงเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ขึ้นจากพื้นเพื่อออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเพราะกลัวนางจะเปลี่ยนใจ
“รู้ได้ยังไงครับ” ล็อตต้าเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเหล่าโจรกระจอกวิ่งห่างออกไปจนลับสายตา “ว่าจะถูกพวกเขาปล้น”
“เจอจนชินแล้วล่ะ” เอ็ทน่าตอบปัดพลางจัดแต่งให้เสื้อผ้าเข้าที่
“รวมถึงเจอผมด้วยหรอ” ล็อตต้าลองหว่านคำถามที่ติดค้างในใจออกมา สายตายังคงประเมินอารมณ์ของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง
เอ็ทน่ามีความสามารถทั้งยังมีประสบการณ์การเดินทางไกลมากมายถึงขนาดนี้ ทำไมถึงยอมให้ตนล่อลวงพาไปใกล้หมู่บ้านโจรเอาได้ ยิ่งคิดกี่ครั้งก็ยิ่งแปลก
“ใช่…” เอ็ทน่าตอบอย่างไม่ใส่ใจนักพลางพยามค้นหาของมีค่าจากในร้าน “แต่ฉันต้องการสิ่งที่นายรู้”
“แล้วไม่กลัวผมพาไปเจออะไรอันตรายๆ บ้างหรอครับ เช่น…ลวงไปฆ่า”
“ถ้าฉันแพ้ นั่นแปลว่าได้สู้อย่างสุดความสามารถแล้วล่ะ ต่อให้ต้องตกเป็นทาสก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ” พูดจบตัวเธอก็ได้พบกับขวดเหล้าหลายสิบขวดใต้โต๊ะ จึงได้เริ่มขนมันยัดลงในกระเป๋าของเซบ
ราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่จนชาไปทั่วทั้งตัว ล็อตต้าทบทวนทุกถ้อยคำเมื่อครู่กลั่นกรองลึกเข้าไปในจิตใจ
ที่เอ็ทน่ามักเลือกเส้นทางอันตรายมิใช่มั่นใจว่าตนต้องชนะ แต่เปล่าเลย เธอไม่เกรงกลัวว่าต้องพ่ายแพ้ต่างหาก…ร่องรอยความบาดเจ็บทั้งจากภายนอกและภายในเด่นชั้นขึ้นมาอีกครั้ง ภายในหมู่บ้านโจรแห่งนั้นตัวเขามีโอกาสหนีหลายครั้ง มีวิธีที่จะสู้หลายสิบหนทาง แต่เพราะความกลัวที่จะตาย กลัวที่จะเจ็บ กลัว…ที่จะพ่ายแพ้ จึงยอมทำในสิ่งที่เกลียดเสมอมา หากเขามีความคิดเช่นเอ็ทน่า ชีวิตเขาจะเป็นอย่างไรกันนะ
“ล็อตต้า” เอ็ทน่าที่กำลังพยายามแบกเซบขึ้นหลังแต่ก็ไม่สำเร็จหันมาเรียกคนที่เอาแต่ยืนเหม่อ
ล็อตต้าได้สติขึ้นมารีบตอบรับรัวๆ และตรงดิ่งเข้าช่วยทันที
“เรื่องคืนนี้ ก็ให้จบที่นี่ก็แล้วกัน” เอ็ทน่ากล่าวด้วยท่าทางจริงจัง
ล็อตต้าไม่เข้าใจในทีแรก แต่เมื่อนึกถึงท่าทางมีความสุขของเซบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจึงได้หวนคิด
ด้วยนิสัยของเซบคงไม่ได้ติดตามเอ็ทน่ามาเพราะแค่ถูกใจรูปร่างหน้าตาหรือขอออกเดินทางเพราะแค่อยากผจญภัยเป็นแน่ ทุกครั้งที่ได้พบเจอผู้คนมากมายความเคร่งขรึมกลับลดน้อยลง สายตาเรียบเฉยส่องประกายความเหงาออกมาเสมอ รวมไปถึง…หน้ากากไม้เก่าๆ นั่นที่มักถูกหยิบขึ้นมาลูบจับราวกับมีคนสำคัญอยู่เบื้องหน้าแต่เขากลับไม่เคยคิดที่จะเอ่ยถามออกไป
ตุบ
ล็อตต้าทิ้งร่างหนักลงบนเตียงแข็งโดยที่ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดเนื้อตัวหรือไม่ เจ้าคนตัวโตนี่ตัวหนักอยู่แล้วเพราะกล้ามเนื้อ ยังใส่ชุดเกราะพวกนี้มาทำให้ตัวหนักเพิ่มขึ้นไปอีก…
“ไอคนป่าหัวทึบ…มุกตื้นๆ แค่นี้ก็มองไม่ออก” ล็อตต้าบ่นพลางเดินกลับไปลากกระเป๋าของเซบที่เอ็ทน่าทิ้งไว้หน้าประตู ซึ่งมันหนักมากราวกับมีบ้านทั้งหลังอยู่ด้านใน จนนึกสงสัยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาสามารถแบกสิ่งเหล่านี้ไปไหนมาไหนได้อย่างไรกัน
