ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผู้แต่ง
อิ่มหมู
เรื่องย่อ
[ไม่มีตารางการอัพเป็นเวลาแน่นอน]
การออกเดินทางครั้งแรกจากหมู่บ้านที่คุ้นเคยกลับจารึกบางสิ่งเอาไว้ในใจมากมายนับไม่ถ้วน
...
เอาสิ...เอาชีวิตข้าไป
เซบรีดี้ (Zebrede) หรือเซบ อาวุธ : ดาบ/โล่
นักรบหนุ่มผู้พึ่งสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไปกล่าวต่อผู้แปลกหน้า หากแต่ไม่ได้คิดให้ถีถ้วนนักว่านี่เป็นดั่งคำปฏิญาณว่าจะยกชีวิตให้กับเธอ
...
มันขโมยบางอย่างที่สำคัญมากของฉันไป
เอ็ทน่า (Aetna) อาวุธ : คทา/ปีก
นักเวทสาวผู้ออกเดินทางโดยมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว ไม่รู้เลยว่าทุกก้าวของตนนั้นได้เปลี่ยนชีวิตของใครหลายๆ คนไป
...
...
กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวผม!!
ล็อตต้า (Lotta) อาวุธ : โบว์กัน/ลูกธนู
เด็กชายรูปร่างบอบบางราวกับสตรี เสนอตัวเข้าหาผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจนั้นมีเพียงความปรารถนาเดียวคืออิสระ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม
...
มาผจญภัยไปด้วยกันเถอะ
...
แต่งขึ้นโดยอ้างอิง สถานที่ การแต่งกาย มอนสเตอร์ เนื้อเรื่องบางส่วน จากเกม Toram Online
...
ช่องทางการติดตามผลงาน พูดคุย หรือทวงงาน
Facebook : เสมียนน้อย ชอบกินหมู
Twitter/X : เสมียนน้อย @Immhu_
Tiktok : @Immhu_uu
*แวะเวียนมาพูดคุย เล่นมุก ด่าตัวละครได้ตามสบาย นักเขียนค่อนข้างชอบ แค่อย่าด่านักอ่านด้วยกันเอง ขอรับคำติชมเหล่านั้นไว้ด้วยใจ♡*
เสียงฮือฮาดังขึ้นเบาๆ ทันทีที่กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในระยะสายตา ชายชราพร้อมไม้เท้าประจำตัวออกมายืนต้อนรับเหล่านักรบด้วยสายตาชื่นชม โดยเฉพาะชายที่ร่างกายกำยำกว่าใคร คาร์ล บุตรชายคนเดียวของเขา
“มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บหรือไม่” ชายชราถามพลางกวาดสายตาไปยังเหล่านักรบแต่ละคนเพื่อตรวจดู
“โถ่…ท่านพ่อออ พวกเราจะบาดเจ็บได้อย่างไรกันเล่า” คาร์ลกล่าวพลางวิ่งถลามายกพ่อผู้แก่ชราอดีตนักรบหนุ่มของหมู่บ้านที่บัดนี้ตัวเตี้ยกว่าเขาเพียงครึ่งขึ้นท่ามกลางเสียงกรี้ดของบรรดาสาวๆ รอบกายที่อยากให้ตนเป็นผู้ที่ถูกยกขึ้นมามากกว่า
“ปล่อยข้าลง เจ้าเด็กคนนี้นี่!” ชายชราเตือนพลางใช้แรงอันน้อยนิดฟาดไม้เท้าในมือไปยังหัวของลูกชายตัวดี
เหล่านักรบเมื่อมองเห็นประตูหมู่บ้านก็รีบวางสัมภาระที่ส่วนใหญ่เป็นเนื้อสัตว์จากการล่าลงวิ่งเข้าไปกอดภรรยาและลูกๆ กันยกใหญ่ การออกล่าเสบียงของหมู่บ้านคราวนี้กินเวลานานกว่าปกติเล็กน้อย พวกเขาคิดถึงบ้านและครอบครัวยิ่งกว่าสิ่งใด
ว๊ายยยยย กรี้ดดด
เสียงกรี้ดดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเหล่าหนุ่มโสดเดินเข้ามาใกล้ ร่างกายที่เริ่มเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์และกล้ามเนื้อกำลังพอดีทำเอาจิตใจของสาวๆ เต้นไม่เป็นจังหวะ
ผ้าสะอาดและน้ำดื่มมากมายถูกยื่นให้พวกเขานับสิบจนแทบจะเลือกหยิบไม่ถูก หนุ่มน้อยนักรบต่างเขินอายเกินกว่าจะเลือกของใคร เอาแต่ยืนมองหน้ากันไปมาพลางส่งสายตาไปยังนักรบรุ่นพี่ให้ช่วยพาพวกเขาออกไปจากวงล้อมเช่นนี้ที
เว้นแต่ซีค เขาหยิบเอาน้ำมาดื่มอึกใหญ่โดยที่ไม่สนว่าเป็นของผู้ใดและไม่สนด้วยว่ามือของใครกำลังเช็ดอะไรๆ ของเขาอยู่ตอนนี้ เป้าหมายของเขามีเพียงการปกป้องหมู่บ้านให้รอดพ้นจากภัยอันตรายเท่านั้น จนผู้คนในหมู่บ้านต่างกล่าวขานว่าเขาไม่มีหัวใจ ถึงเป็นเช่นนั้นความมุ่งมั่นนี้กลับทำให้สาวๆ หลายคนหมายที่จะเอาชนะใจเขา
“ที่หมู่บ้านมีอันใดเกิดขึ้นหรือไม่ท่านพ่อ” คาร์ลถามหลังจากที่พูดคุยกับภรรยาเสร็จเรียบร้อย
“มีกลุ่มมอนสเตอร์เล็กๆ ผ่านมา ข้าไล่มันไปแล้ว”
“ท่านแก่มากแล้วท่านพ่อ ให้เด็กๆ จัดการไปเถอะน่า”
“หากข้ายังเป็นหัวหน้าหมู่บ้านอยู่ อย่างไรซะหน้าที่ปกป้องคนในหมู่บ้านข้าก็ยังต้องทำอยู่ดี” ชายชรากล่าวพลางตรวจดูเนื้อสัตว์บนพื้นว่าควรทำอย่างไรให้เก็บไว้ได้นานที่สุด
คาร์ลมองชายชราด้วยท่าทางอึดอัด เขาทราบดีว่าพ่อต้องการอะไรเพียงแต่ไม่พูดออกมาตรงๆ การคัดเลือกผู้นำหมู่บ้านคนถัดไปควรจะเกิดขึ้นนานแล้ว มันจะไม่มีปัญหาเลยถ้าหากเขาเป็นผู้ที่เหมาะสมเพียงคนเดียว แต่ผู้ที่เหมาะสมกลับมีซีคอีกคน ความมุ่งมั่นและความแข็งแกร่งของเขานั้นต่างเป็นที่ยอมรับพอๆ กับเขา นั่นหมายความว่าพวกเขาต้องต่อสู้กันจนกว่าจะได้ผู้ชนะ เขาไม่ต้องการทำแบบนั้น ทุกคนคือเพื่อน เราจะเสียเลือดเนื้อกับสิ่งนี้ไปเพื่อสิ่งใด
ใครอยากเป็นก็ให้เป็นไปสิ
แค่เพียงภรรยาของเขายังปลอดภัยดีเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
คาร์ลมองตรงไปยังซีคเด็กหนุ่มผู้มีใจมากล้นที่อาจจะต้องมาต่อสู้กับเขาเมื่อวันที่คำขาดของพ่อสั่งลงมาด้วยหลากหลายอารมณ์
•——•
“ตาแก่พูดเรื่องนั้นอีกแล้ว” คาร์ลเอ่ยขึ้นพร้อมยื่นขาแกะย่างหอมกรุ่นไปให้คู่สนทนา
ทุกครั้งที่การออกล่าจบลงหมู่บ้านจะจัดงานเลี้ยงขอบคุณเหล่านักรบของหมู่บ้านที่สละตนออกไปเผชิญอันตรายด้านนอกเพื่อให้ทุกคนในหมู่บ้านได้กินอิ่มและนอนหลับ
“ข้าไม่คิดอยากสู้กับท่าน” ซีคกล่าวกับผู้เป็นดั่งเพื่อน พี่น้อง อาจารย์และคู่หูของตนเอง
“ข้าก็เช่นกัน แต่ประวิงเวลาไปก็ไม่น่าจะช่วยอะไร”
“หากวันนั้นข้าแกล้งแพ้ล่ะ” ซีคเสนอ
“เสียเกียรตินักรบโดยใช้เหตุ หากต้องสู้กันจริงๆ ข้าไม่อยากให้เจ้าออมมือให้ จงสู้อย่างสมศักดิ์ศรีเถอะ”
“แต่-”
“แต่ไม่ว่าการต่อสู้จะจบลงยังไง พวกเราก็ต้องสู้กันจนบาดเจ็บ และต้องใช้เวลารักษาตัว ข้าไม่เห็นว่ามันจะเป็นผลดีต่อหมู่บ้านตรงไหนเลย ทำไมเราไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้กันนน” คาร์ลยีผมตัวเองพร้อมทิ้งตัวลงกับพื้นหญ้าโดยที่ไม่สนสายตาคนรอบข้าง
กลิ่นหอมของดอกผลไม้อันเป็นกลิ่นประจำตัวของคนคนหนึ่งลอยมาแตะจมูกทั้งคู่เบาๆ ทำให้คาร์ลรีบดีดตัวขึ้นจากพื้น ซีคเองก็รีบนั่งหลังตรงมองไปยังทิศที่กลิ่นหอมนั้นลอยมา
เมลล่า หญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าสวยที่สุดในหมู่บ้านเดินมาทางนี้ช้าๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะตั้งครรภ์อยู่ความงามของนางก็ไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย
“ข้าช่วยๆๆๆ” คาร์ลรีบวิ่งไปรับเนื้อปลาในมือของภรรยาคนสวยพร้อมพยุงให้เธอนั่งลง “ไม่เห็นต้องเดินมาเองเลยเมล”
“นั่งทำหน้าเครียดกันแบบนี้จะไม่ให้เดินมาดูได้อย่างไร” เมลล่าปัดผมสีน้ำตาลออกจากใบหน้าพลางลูบมือของคาร์ลเบาๆ “คุยเรื่องนั้นกันอีกแล้วหรือ”
“ข้าไม่อยากสู้กับใครเลยอ่าาา” คาร์ลโอดครวญ
“ไม่ว่าเจ้าจะแพ้หรือชนะข้าก็ยังรักเจ้าเช่นเดิมนะ” เมลล่ากระซิบให้ได้ยินกันสองคน
“บร๊ะ!!!” จู่ๆ คาร์ลก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกับผุดลุกขึ้น
ซีคมองคาร์ลด้วยสายตาเอือมระอาจับใจเพราะรู้ว่าเจ้าว่าที่ผู้นำหมู่บ้านคนถัดไปคนนี้บ้าบอเพียงใด
“ถึงแม้ข้าจะแพ้เจ้า ซีคคค ข้าก็มีภรรยา ข้าชนะ ว่ะฮะฮ่าาาา”
คาร์ลระเบิดเสียงหัวเราะน่าเกลียดออกมาจนซีคทนไม่ไหวอยากกระแทกหลังเขาสักทีให้สลบไปในคืนนี้
“ถึงวันนั้นก็สู้อย่างเต็มที่กันเถอะ แค่มีเมลอยู่ข้างข้าไม่ว่าจะชนะหรือไม่ ข้าพอใจในชีวิตข้าแล้วล่ะ” คาร์ลยื่นมือไปหาซีคพร้อมดวงตาเป็นประกาย
พวกเขาคุยเรื่องนี้กันหลายครั้ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นยังไงความสัมพันธ์ของพวกเขาก็มิมีวันเปลี่ยนไป
ซีคยื่นมือหนาออกไปพร้อมรอยยิ้มที่เห็นได้ไม่บ่อยนัก
วูบบบบบ
จู่ๆ สายลมประหลาดก็พัดผ่านเข้ามาในหมู่บ้านอย่างแรงจนข้าวของกระจัดกระจาย เศษขี้เถ้าจากกองไฟใหญ่สั่นไหวน่ากลัว พร้อมๆ กับสายลมที่หยุดลง ท่อนขาขนาดใหญ่กว่าบ้านทั้งหลังและเจ้าของร่างยืนตระหง่านด้วยท่าทีไม่เป็นมิตร
วูดดดดดดดดดดดด
ชายชราเป่าแตรจากเขาสัตว์ซึ่งพกติดตัวเสมอทันที เพื่อเตือนภัยให้ทุกคนหนีไปและวิ่งออกนอกหมู่บ้านหวังให้มันสนใจตัวเขา
ซึ่งมันได้ผลเกินคาดปีกหนาและหนักตวัดเพียงครั้งเดียวร่างของชายชราก็หายไปทิ้งไว้เพียงแตรเตือนภัยบนพื้น ผู้คนต่างกรีดร้องวิ่งหนีเอาชีวิตรอด เหล่านักรบหยิบอาวุธขึ้นมาเพื่อโจมตี แต่ดาบที่ทำจากไม้และกระดูกจะสู้อะไรกับพลังอำนาจของมังกร
เพียงพริบตาเดียวทั้งหมู่บ้านก็ตกอยู่ในกองเพลิง เสียงกรีดร้องค่อยๆ หายไปทีละเสียงพร้อมกับชีวิตที่ดับลง
“แม่!!! ฮืออออ” เด็กน้อยร้องเรียกหามารดาท่ามกลางกองไฟรอบกาย
ซีควิ่งตามต้นตอของเสียงไปด้วยความสับสน ภายในหูของเขาบัดนี้ราวกับมีน้ำท่วมอยู่จนจับใจความสิ่งใดไม่ได้นอกจากความอื้ออึง เปลวไฟและความร้อนทำให้สติของเขาเลือนรางลงทุกขณะ โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าแขนซ้ายตนเองมีไม้แหลมเสียบคาอยู่ ซีคแหวกซากบ้านไปตามเสียงนั้นก็พบกับต้นตอ เด็กชายตัวเล็กร้องไห้จนตัวสั่น
เพียงแค่เอื้อมมือจะถึงตัวของเด็กชาย เสียงเรียกชื่อหนึ่งก็ดังขึ้นมาดึงความสนใจจากเขาไป
“คาร์ล!” เมลล่าในสภาพโชกเลือดกอดร่างไร้วิญญาณของสามีที่เหลือเพียงครึ่งซีก
ตุบ แผละ…
บางสิ่งที่หนักมากกระแทกร่างเนื้อจนเกิดเสียงดัง
เมื่อหันกลับมาในทิศทางเดิมเขากลับพบว่าที่ที่เคยมีเด็กชายตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยกรงเล็บใหญ่ เศษเลือดและเนื้อกระจายรอบบริเวณ
“อ้ากกกกก!!” ซีคคำรามอย่างไร้สติก่อนจะหยิบเอาดาบกระดูกข้างตัวพุ่งเข้าหามังกรร้าย
พลันดวงตาสีแดงสดกลับกะพริบไปมาพร้อมๆ กับเศษคริสตัลบนร่างส่องแสงสว่างขึ้น มังกรสะบัดหัวไปมาราวกับถูกอะไรบางอย่างเข้าควบคุม
จึก จึก ตุบ
การโจมตีจากนักรบหนุ่มเมื่อครู่ไม่ส่งผลอะไรต่อมังกรเลยแม้แต่น้อยนอกจากความลำคานมันสะบัดขาเบาๆ ร่างของเขาก็ลอยไปกระแทกกับต้นไม้จนสลบไป
เมื่อคริสตัลบนร่างเลิกส่องสว่าง มังกรค่อยๆ พาตนเองบินขึ้นไปบนฟ้าฝ่าหมู่เมฆและดวงดาวยามราตรี ทิ้งซากความเสียหายไว้เอาเบื้องหลัง