ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผู้แต่ง
อิ่มหมู
เรื่องย่อ
[ไม่มีตารางการอัพเป็นเวลาแน่นอน]
การออกเดินทางครั้งแรกจากหมู่บ้านที่คุ้นเคยกลับจารึกบางสิ่งเอาไว้ในใจมากมายนับไม่ถ้วน
...
เอาสิ...เอาชีวิตข้าไป
เซบรีดี้ (Zebrede) หรือเซบ อาวุธ : ดาบ/โล่
นักรบหนุ่มผู้พึ่งสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไปกล่าวต่อผู้แปลกหน้า หากแต่ไม่ได้คิดให้ถีถ้วนนักว่านี่เป็นดั่งคำปฏิญาณว่าจะยกชีวิตให้กับเธอ
...
มันขโมยบางอย่างที่สำคัญมากของฉันไป
เอ็ทน่า (Aetna) อาวุธ : คทา/ปีก
นักเวทสาวผู้ออกเดินทางโดยมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว ไม่รู้เลยว่าทุกก้าวของตนนั้นได้เปลี่ยนชีวิตของใครหลายๆ คนไป
...
...
กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวผม!!
ล็อตต้า (Lotta) อาวุธ : โบว์กัน/ลูกธนู
เด็กชายรูปร่างบอบบางราวกับสตรี เสนอตัวเข้าหาผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจนั้นมีเพียงความปรารถนาเดียวคืออิสระ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม
...
มาผจญภัยไปด้วยกันเถอะ
...
แต่งขึ้นโดยอ้างอิง สถานที่ การแต่งกาย มอนสเตอร์ เนื้อเรื่องบางส่วน จากเกม Toram Online
...
ช่องทางการติดตามผลงาน พูดคุย หรือทวงงาน
Facebook : เสมียนน้อย ชอบกินหมู
Twitter/X : เสมียนน้อย @Immhu_
Tiktok : @Immhu_uu
*แวะเวียนมาพูดคุย เล่นมุก ด่าตัวละครได้ตามสบาย นักเขียนค่อนข้างชอบ แค่อย่าด่านักอ่านด้วยกันเอง ขอรับคำติชมเหล่านั้นไว้ด้วยใจ♡*
“ว่าไง” เอ็ทน่าเอ่ยขึ้นเมื่อได้เห็นผู้ที่ตนกำลังรออยู่เดินใกล้เข้ามา
ล็อตต้าในชุดคลุมสีน้ำตาลนั่งลงบนเก้าอี้สูงของเคาน์เตอร์บาร์ยาวถัดจากเอ็ทน่าไปสองตัวชูนิ้วขึ้นเพื่อสั่งเครื่องดื่มก่อนจะตอบ “นิลทกาลผ่านมาทางนี้กับมันจริงๆ มีคนเพิ่มมาอีกสองสามคนมุ่งหน้าไปที่โรงงานมนุษย์จักรกลขนาดเล็ก”
“โรงงานพังไปนานแล้วนี่”
“เป็นจุดที่ดีในการแอบทำอะไรๆ ผิดกฎหมายเลยใช่มั้ยล่ะครับ” ดวงหน้าเรียวยังคงเหม่อมองบนชั้นวางเครื่องดื่มตรงหน้าแต่ปากบอกข้อมูลทั้งหมดราวกับพูดคนเดียว
“ดื่มด้วยกันมั้ย” ร่างสูงในชุดหนังสีดำโผล่ขึ้นมาแทรกบทสนทนาพร้อมถุงสปีนาในมือถุงใหญ่ก่อนจะชูนิ้วเป็นสัญญาณให้เจ้าของบาร์ทำเครื่องดื่มให้กับตนและสตรีข้างตัวคนละแก้ว
เอ็ทน่าก็ยังคงทำท่าทีไม่สนใจแต่กลับรับเอาเครื่องดื่มขึ้นมาจิบเล็กน้อย เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงถือวิสาสะสัมผัสต้นขาสวยภายใต้ชุดเกราะหนาเข้ารูป นึกไปถึงตอนที่ได้ถอดมันออกคงจะงดงามไม่ต่างกัน
ล็อตต้าลอบมองผ่านผ้าคลุมหนาถึงสีหน้าเรียบเฉยของเอ็ทน่าและท่าทางล่วงเกินของคนแปลกหน้า ถ้าเซบอยู่ตรงนี้คงจะได้มีการต่อสู้เกิดขึ้นแน่นอน ที่จริงแล้วกับชาวบ้านธรรมดาเพียงคนเดียวที่ไม่ใช่นักผจญภัยเขาสามารถต่อสู้ด้วยได้ไม่ยากนัก เพียงแต่ยังไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนว่าอยู่ปาร์ตี้เดียวกันจนการหาข่าวนั้นยากยิ่งขึ้นจึงได้แต่นั่งอดทนรอดูปฏิกิริยาของนางเงียบๆ
อันที่จริงเขาเองก็อยากรู้ว่าเอ็ทน่าจะจัดการกับพวกหื่นกามยังไง ด้วยความเก่งกาจของนางอาจจะได้เห็นอะไรสนุกๆ แน่นอน
“ออกเดินทางเร่ร่อนแบบนี้ไม่เหนื่อยหรอ” ชายในชุดหนังยังคงพยายามชวนคุย อีกฝ่ายก็ยังคงไม่ตอบเช่นเคยแต่ก็ไม่ปฏิเสธที่ตนเลื่อนมือขึ้นไปตามต้นขาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงด้านในของต้นขา “เมืองนี้น่ะ น่าอยู่มากเลย ถ้าเธอจะทิ้งชีวิตนักผจญภัยแล้วลงหลักปักฐานล่ะก็…” ก่อนจะล้วงลงไปยังจุดซ้อนเร้น
ล็อตต้าผุดลุกขึ้นมาจากเก้าอี้เตรียมชักปืนออกมาอย่างเหลืออดแต่ก็ต้องหยุดไปเมื่อเอ็ทน่าตอบสนองสิ่งที่มันต้องการโดยการประทับริมฝีปากลงไป ท่อนแขนสีเข้มโอบรอบคอของอีกฝ่ายและดึงให้เข้าไปใกล้มากขึ้น มือข้างที่ว่างลูบไล้แผ่นอกไร้กล้ามเนื้อค่อยๆ สัมผัสต่ำลงไปเรื่อยจนกำถูกอวัยวะสำคัญซึ่งเริ่มแข็งตัว
“เล็กชะมัด” เอ็ทน่ากล่าวเบาๆ แต่มันกลับทำให้อีกฝ่ายชะงัก “ต้องเพิ่มราคานะ”
“เพิ่มราคาอะไร นี่-เธอเป็น…” ชายสวมชุดหนังสีดำเริ่มอึกอักและถอยห่าง
“ถ้าใหญ่กว่านี้ฉันออกค่าโรงแรมให้” เอ็ทน่ายังคงกล่าวด้วยเสียงเรียบราวกับตอนนี้พวกเขากำลังพูดคุยกันในประเด็นอากาศวันนี้มีลมแรงจังเลยนะ ทำเอาอีกฝ่ายหน้าเสียจนต้องรีบเดินหนีออกไปจนลืมถุงสปีนาไว้บนเคาน์เตอร์บาร์ยาว
“กระจอกชะมัด” เอ็ทน่าทำหน้าบึ้งก่อนจะหยิบเอาถุงสปีนามาเก็บไว้และเดินออกจากร้านไป
ล็อตต้าซึ่งเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างไม่รู้จะบรรยายสิ่งที่พึ่งเห็นออกมาอย่างไรดี ทั้งการที่นางเสนอขายตนเองออกไปกับการที่ได้สปีนามาแบบฟรีๆ รวมไปถึงวิธีการทั้งหมดของนางราวกับได้ทำสิ่งนี้มาแล้วกว่าหลายร้อยครั้ง เขาก็พอจะทราบดีว่านางไม่ใช่ธรรมดาแต่ก็ไม่คิดว่าจะกล้าถึงเพียงนี้
นี่ตัวเขาได้เผลอออกเดินทางมากับใครกันแน่…
------------------
[แนวปืนใหญ่ป้องกันอัตโนมัติ]
ตุ้ม…ปัง ตุ้มตุ้ม ปัง
เสียงปืนใหญ่อัตโนมัติของเมืองซึ่งเป็นแนวรบสุดท้ายดังขึ้นแทบจะทุกๆ สองนาทีเมื่อตรวจจับผู้บุกรุกได้บนน่านฟ้า ถึงแม้จะพลาดเป้าไปบ้างเพราะอีกฝ่ายสามารถบินได้อย่างอิสระเหนือหมู่เมฆแต่ด้วยจำนวนที่มากมายของปืนใหญ่ทำให้ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องถูกจัดการลงอยู่ดี เบื้องล่างของกำแพงสูง เศษชิ้นส่วนจากร่างของผู้บุกรุกมากมายกองรวมกันเป็นจุดๆ จนกลายเป็นภูเขาขนาดย่อม ถึงแม้ว่าเศษวัสดุเหล่านั้นจะยังสามารถใช้งานได้แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าที่จะไปเก็บมัน
เซบเหม่อมองคนสวมชุดปิดบังร่างกายไว้ด้วยชุดกระโปรงยาวสีเหลืองอ่อนกับหมวกทรงสูงและหน้ากากเหล็กอย่างพินิจ มีนักผจญภัยบางคนกับสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยจากเผ่าพ่อค้าคอยจัดการพวกมันซึ่งกระจายอยู่เป็นจุดๆ จนเมื่อมันถูกฟันล้มลงกับพื้นจึงได้เห็นว่าเป็นเพียงสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นไร้ซึ่งเลือดเนื้อ
“เห็นที่เป็นเขตทะเลทรายนั่นมั้ยครับ” ล็อตต้าชี้ไปยังเบื้องล่างไกลออกไปซึ่งเต็มไปด้วยควันพวยพุ่งขึ้นมาจากที่ต่างๆ อันเนื่องมาจากผลของสงคราม “กว่าจะถึงที่นั่นใช้เวลานานพอสมควรเลยแต่มีกลุ่มคนเล็กๆ อาศัยอยู่ เราอาจจะได้ที่พักหรืออะไรเพิ่มเติมบ้าง”
“เขตทะเลทรายอีกแล้วหรอ” เอ็ทน่าทำหน้าบึ้งเล็กน้อยเพราะตัวเธอนั้นไม่ชอบการเดินทางในพื้นที่แห้งแล้งมากนัก
“มันเป็นรอยต่อระหว่างเมืองครับ อาจจะต้องเดินผ่านทะเลทรายนิดหน่อยแต่สุดเขตแนวนั้น…” ล็อตต้าหยิบเอาแผนที่บนสมุดเล่มเล็กที่มักพกติดตัวเสมอออกมาชี้ลงไปยังจุดสีเขียว “จะเป็นป่าและหุบเขาเล็กน้อย เส้นทางจะทำให้เราต้องเดินนานขึ้นแต่สบายกว่าที่ผ่านมาแน่นอน”
เซบไม่สนใจเรื่องจุกจิกที่ทั้งสองคุยกันจึงปลีกตัวออกมาเงียบๆ มนุษย์ตัวจ้อยเผ่าพ่อค้าในชุดกระโปรงสีฟ้าสดใสมองมายังเขาด้วยดวงตากลมโตก่อนจะกระชับกระเป๋าสัมภาระวิ่งตามนักผจญภัยคนหนึ่งออกไปพร้อมบ่นอุบด้วยเสียงเล็กแหลม จับใจความได้ถึงเรื่องของสมบัติและของมีค่าต่างๆ ที่นางควรจะได้ เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของสิ่งมีชีวิตไร้เลือดเนื้อร่างกายใหญ่โตตรงหน้าที่จ้องมองด้วยดวงตาจากไฟภายในตัวทั้งสองดวง มันไม่ยอมขยับตัวเลยแม้แต่น้อยราวกับรอคอยให้ใครซักคนมาหา
“ตัวนี้ป๊ะ”
“กี่ดาวดี”
นักผจญภัยในชุดดำทมิฬทั้งสองถือหอกและโล่กับอีกคนที่ถือดาบคาตานะเดินมาต่อหน้าเจ้าตัวโตก่อนจะจิ้มลงบนอากาศและมีแผ่นใสสีเหลืองส่องสว่างขึ้นมาพร้อมตัวหนังสือมากมาย นักผจญภัยที่ถือหอกยาวปรายตามองเซบครู่หนึ่งก่อนจะกดลงไปยังตัวอักษรสีขาวล้อมรอบด้วยสีฟ้า ทันใดนั้นร่างของพวกเขาก็หายไปราวกับเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา
“!!!” เซบตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นทันทีและเดินไปยังจุดที่ทั้งสองเคยยืนอยู่
“อยากตีหรอ” เอ็ทน่าเดินตามหลังมาห่างๆ เอ่ยถามขึ้น เพราะเห็นเซบมีท่าทีสนใจเจ้าหุ่นตรงหน้าอย่างชัดเจน
“ผมว่าเรา-”
“มันดรอปสนับกับดาบใหญ่ แต่ลองได้นะ”
ล็อตต้าเหงื่อตกทันทีเพราะไม่สามารถห้ามสองเจ้านายลูกน้องนี้ได้อีกแล้ว เขาถอนหายใจหนักออกมาหนึ่งทีเมื่อเห็นร่างของเอ็ทน่ากับเซบค่อยๆ หายไปเพื่อเข้าสู้การต่อสู้กับบอส ก่อนจะเดินตามไป
“สี่ดาวเลยหรอ…”
ลานกว้างซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนและหุ่นจักรกลเมื่อครู่กลายเป็นเพียงที่โล่งๆ ภายในพริบตาอย่างน่าอัศจรรย์ หุ่นจักรกลตัวยักษ์ยืนอยู่ต่อหน้าของพวกเขาในความรู้สึกที่ต่างออกไป ราวกับว่ามันมีชีวิต…
“เดินทางกันต่อดีกว่ามั้ยครับ” ล็อตต้าปรากฏตัวช้าที่สุดเอ่ยขึ้นพลางชี้ไปยังด้านหลังซึ่งมีกำแพงใสเปล่งประกายสีฟ้าอมเขียว
ปั๊ก
แต่เซบได้เปิดการต่อสู้โดยที่ไม่สนใจสิ่งใด ดาบสีทองเล่มยาวฟาดลงยังเกราะหนาของมันอย่างแรง เพราะไม่ทันตั้งตัวทำให้มันผงะไปชั่วครู่
นัยน์ตาสีแดงสดเปล่งแสงขึ้นมาส่งสัญญาณถึงการพร้อมโจมตี แขนยืดยาวตบเข้ามาที่ศัตรูอย่างรวดเร็ว
ล็อตต้าเรียกปืนอีกกระบอกขึ้นมาเตรียมพร้อมอยู่ห่างๆ ในกรณีที่เซบพ่ายแพ้เขาจะต้องเป็นคนไปดึงมันออกมาจากการต่อสู้ ผิดกับเอ็ทน่าที่ยังคงยืนนิ่งรอดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ
การโจมตีครั้งที่สองตามมาติดๆ วงกลมสีน้ำเงินสดใสปรากฏขึ้นใต้เท้าของเซบและล็อตต้า คนหน้านิ่งหันไปสนใจสิ่งที่อยู่บนพื้นทันทีโดยที่ไม่ได้สังเกตว่าแขนยืดยาวของมันร่ายมนตร์บางอย่างเสร็จเรียบร้อย
ลูกแก้วสีใสซึ่งอัดแน่นไปด้วยพลังเวทหล่นร่วงลงมาจากฝากฟ้าตามคำสั่งของผู้เป็นนาย ล็อตต้าซึ่งมีความเร็วการเคลื่อนที่สูงมากสามารถหลบเลี่ยงมันได้อย่างง่ายดาย
อั่ก!
แต่กับเซบ เขารับการโจมตีไปเต็มๆ จนกระอักเลือด ดวงตาสีเทาพร่ามัวอย่างรวดเร็วในขณะที่เริ่มจะมองเห็นเงาสูงใหญ่ขยับใกล้เข้ามา
“บลาส!” เอ็ทน่าร่ายคาถาโจมตีเพื่อเรียกความสนใจจากบอสทันที ซึ่งมันได้ผลเกินคาด ส่วนบนของมันหมุนไปยังทิศทางของนักเวทเพียงคนเดียวในปาร์ตี้และใช้มือใหญ่ซึ่งทำจากเหล็กกล้าตบลงไปอย่างแรง
ทว่าวงแหวนสีเหลืองบนพื้นช่วยลดความเสียหายจากมันไปได้ เอ็ทน่าเริ่มร่ายคาถาต่อเนื่องเพื่อตอบโต้
“ทำไมไม่หลบ! นี่แกโง่จริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย” ล็อตต้าวิ่งมาถามเซบใกล้ๆ ในขณะที่สองมือยังคงยิงสนับสนุนพร้อมๆ กับร่างสีใสจากสกิลเดคอยชู้ตเตอร์
เซบใช้ดาบพยุงตนเองขึ้นจากพื้นช้าๆ ก่อนจะยกขวดสีแดงขึ้นมาดื่มพร้อมทำสีหน้างุนงง “หลบสิ่งใด”
“วงกลมสีฟ้าที่พื้นหมายความว่าบอสกำลังจะใช้สกิลไง!!!” ล็อตต้าหันมาตวาด “ถึงจะโง่ขนาดไหนแต่เห็นอะไรแปลกๆ บนพื้น คนปกติเขาก็ต้องหลบสิ”
“โอ้…”
เซบที่กำลังประมวลผลสิ่งที่ล็อตต้าบอกค่อยๆ คว้าโล่ซึ่งตกอยู่บนพื้นขึ้น พลันลำแสงสีแดงก็ได้พุ่งผ่านร่างของเขาไป และเมื่อโล่ถูกถือขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อม ลานกว้างเมื่อครู่ก็กลับมามีชีวิตชีวาจากเหล่ามอนสเตอร์จักรกลตามเดิม
“นี่แน่ะ!” ล็อตต้าเตะเข้าที่หน้าแข้งของเซบอย่างแรงแต่ก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายมีอาการเจ็บเลยแม้แต่น้อยทำเอาอารมณ์โกรธที่มีอยู่ก่อนแล้วพุ่งมากขึ้นไปอีก “ความโง่ของแกจะพาเราตายกันหมด”
“แค่ขยะยังไม่ดรอปเลย…” เอ็ทน่าเดินมาทางทั้งสองด้วยท่าทางเสียดาย แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของเซบและท่าทีโกรธเคืองของล็อตต้า
“แกมีชีวิตมาจนป่านนี้ได้ยังไงกันห๊ะ เกินเยียวยาแล้ว!!!”
เธอเข้าใจสถานการณ์ทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น ใบหน้าเย่อหยิ่งส่งยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะตอบ หวังให้ล็อตต้าสงบจิตสงบใจลงบ้าง “เซบมาจากในป่าคงไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก”
“คนป่าหรอ” ล็อตต้าทำหน้ามุ่ยพลางกอดอกแน่น “คนป่าคงไม่ได้โง่แบบมันทุกคนแน่ๆ เอ็ทน่าคิดยังไงถึงพามันเดินทางมาด้วยแบบนี้ สมองทึบ”
“แล้วไม่ชอบหรอ เดินทางกับเซบน่ะ”
เมื่อได้ยินประโยคที่ไม่ได้คาดคิดทำเอาล็อตต้าชะงักไปครู่หนึ่ง
“ก็- ก็…มีดีแค่แรงเยอะนั่นแหละ” คนตัวบางตอบตะกุกตะกักพยายามเบี่ยงสายตาไปทางอื่น
“ต้องให้ล็อตต้าช่วยสอนนะ”
“ผมสอนจระเข้ให้บินยังง่ายกว่านี้อีก”
ในขณะที่ทั้งสองกำลังถกเถียงกันนั้นมนุษย์ตัวจ้อยจากเผ่าพ่อค้าในชุดกระโปรงสีฟ้าสดใสพร้อมดวงตากลมโตก็ปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมๆ กับนักผจญภัยแปลกหน้า ทว่าครั้งนี้ไม่ได้มีแค่หนึ่ง กลับมีถึงสามและเดินตามนักผจญภัยคนละคนกัน เซบมองพวกเขาอย่างสนใจทันที แต่ก็ถูกใบหน้าน่าหงุดหงิดของล็อตต้าโผล่เข้ามาใกล้
“นี่แก ได้ยินมั้ย”
“อะไร”
“สู้กับบอสอีกซักรอบ ผมจะคอยสอนเอง”
“ข้าถูกฝึกการต่อสู้มาตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ต้องให้เจ้าสั่งสอนหรอก”
“ไอ…” ล็อตต้ากัดฟันกรอด อยากจะซัดคนตรงหน้าซักทีแต่ต้องห้ามใจเอาไว้เพราะเอ็ทน่ากำลังมองมาทางนี้
“อีกซักรอบ” เอ็ทน่ากล่าวและเดินหายเข้าไปในห้องบอส