ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผู้แต่ง
อิ่มหมู
เรื่องย่อ
[ไม่มีตารางการอัพเป็นเวลาแน่นอน]
การออกเดินทางครั้งแรกจากหมู่บ้านที่คุ้นเคยกลับจารึกบางสิ่งเอาไว้ในใจมากมายนับไม่ถ้วน
...
เอาสิ...เอาชีวิตข้าไป
เซบรีดี้ (Zebrede) หรือเซบ อาวุธ : ดาบ/โล่
นักรบหนุ่มผู้พึ่งสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไปกล่าวต่อผู้แปลกหน้า หากแต่ไม่ได้คิดให้ถีถ้วนนักว่านี่เป็นดั่งคำปฏิญาณว่าจะยกชีวิตให้กับเธอ
...
มันขโมยบางอย่างที่สำคัญมากของฉันไป
เอ็ทน่า (Aetna) อาวุธ : คทา/ปีก
นักเวทสาวผู้ออกเดินทางโดยมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว ไม่รู้เลยว่าทุกก้าวของตนนั้นได้เปลี่ยนชีวิตของใครหลายๆ คนไป
...
...
กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวผม!!
ล็อตต้า (Lotta) อาวุธ : โบว์กัน/ลูกธนู
เด็กชายรูปร่างบอบบางราวกับสตรี เสนอตัวเข้าหาผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจนั้นมีเพียงความปรารถนาเดียวคืออิสระ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม
...
มาผจญภัยไปด้วยกันเถอะ
...
แต่งขึ้นโดยอ้างอิง สถานที่ การแต่งกาย มอนสเตอร์ เนื้อเรื่องบางส่วน จากเกม Toram Online
...
ช่องทางการติดตามผลงาน พูดคุย หรือทวงงาน
Facebook : เสมียนน้อย ชอบกินหมู
Twitter/X : เสมียนน้อย @Immhu_
Tiktok : @Immhu_uu
*แวะเวียนมาพูดคุย เล่นมุก ด่าตัวละครได้ตามสบาย นักเขียนค่อนข้างชอบ แค่อย่าด่านักอ่านด้วยกันเอง ขอรับคำติชมเหล่านั้นไว้ด้วยใจ♡*
ไม่น่าเชื่อว่าในเกาะนักผจญภัยสุดแสนประหลาดเช่นนี้กลับมีพระอาทิตย์ตกเช่นเดียวกับโลกภายนอก
เซบนั่งมองก้อนกลมสีส้มแสบตาซึ่งกำลังร่วงหล่นลงทะเลหมอกหนาสุดสายตาอย่างช้าๆ อยู่บนเก้าอี้ไม้เก่า
ดวงอาทิตย์จะมีสีอื่นจริงมั้ยนะ…
ในขณะที่กำลังคิด ร่างซึ่งสั่นเทาด้วยอายุก็เดินผ่านหน้าเขาไปช้าๆ
อัครเดชปรายตามองเซบครู่หนึ่งก่อนจะเดินผ่านไปเพื่อหาที่นอน ทันทีที่ได้จุดเหมาะสม ร่างแก่ชราก็ฝังรากลึกลงไปยังผิวดินเพื่อยึดเกาะ ไม่นานนักพรประภาเองก็เดินอย่างเชื่องช้าด้วยอุ้งเท้านุ่มมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้และค่อยๆ ปีนป่ายขึ้นไปขดตัวนอนบนส่วนที่เป็นศีรษะของอัครเดช
แล้วเซบก็นึกได้ว่าเจ้านักยิงตัวบางจะวางแผนการเดินทางกับนายหญิงหลังจากกินมื้อเย็น ซึ่งต่อให้ไม่มีเขาทั้งสองก็ยังสามารถวางแผนกันได้อยู่ดีเพราะไม่เคยฟังความเห็นใดใดจากคนป่าเช่นเขาอยู่แล้ว แต่ด้วยกลิ่นหอมฉุยซึ่งลอยมาแตะจมูกทำให้เซบต้องเดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างห้ามไม่ได้
เมื่อคืนเพราะความเจ็บปวดทั่วร่างกายทำให้เขาตื่นขึ้นมากลางดึกและนอนต่อไม่ได้จึงเลือกที่จะออกมาเดินเล่น ด้วยความสงสัยจึงได้เดินสำรวจที่แห่งนี้คร่าวๆ
มันน่าผิดหวังเล็กน้อยที่เจ้าหุ่นเกราะหนานั่นไม่ออกมาเดินตรวจตราดังที่เขาคิดไว้…
แต่ด้านหลังของบ้านซึ่งมีประตูบานสูงคือทางไปยังสวนขนาดย่อม ต้นไม้ใหญ่และแก่ซึ่งยังมีชีวิตกำลังเริ่มที่จะผลิดอกส่งกลิ่นหอมจางๆ ออกมา มันน่าแปลกเพราะมีเพียงต้นนี้ต้นเดียวที่ยังคงเขียวสดมิหนำซ้ำใต้ต้นเองยังมีหลุมรูปทรงสี่เหลี่ยมถูกขุดลึกลงไปพอสมควร ดูจากความแห้งของมันคงจะถูกขุดไว้นานแล้ว
อีกฝากนึงของบ้านมีห้องนอนเล็กๆ ซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นเกาะหนา ข้าวของในนั้นราวกับถูกพายุถล่ม เศษแท่งคริสตัลซึ่งเป็นแบบเดียวกับที่ประดับอยู่ทั่วบ้านหล่นร่วงจากโต๊ะกระจัดกระจายพร้อมกองหนังสือและข้าวของอื่นๆ แต่เสื้อผ้าของเด็กผู้หญิงในตู้ยังคงสะอาดและส่งกลิ่นหอมออกมาจางๆ บ่งบอกได้ว่าถูกดูแลเป็นอย่างดี
ประหลาดนัก ทุกสิ่งในบ้านของนายหญิงดูประหลาดไปหมดแต่เขาไม่กล้าเอ่ยถามออกไป
“นึกว่าจะนอนนอกบ้านกับสัตว์เลี้ยงของแก” ล็อตต้าพูดแหย่ทันทีที่เห็นหน้านิ่งของเซบก่อนจะหยิบเอาจานเนื้อผัดพริกซึ่งแบ่งไว้ให้ขึ้นมาวางบนโต๊ะ
เซบมองอาหารตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่น ถึงแม้หน้าตาของมันจะดูน่ากินมากก็ตาม
“อันนี้ผมทำเองทั้งหมดเลยครับ” ล็อตต้าบอกราวกับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในหัวของเขา
เพราะเมื่อเช้าหลังจากได้ชิมอาหารของนายหญิงเอ็ทน่าความอยากอาหารในชีวิตของเขาก็ลดลงอย่างถึงที่สุด รสชาติของทุกอย่างผสมปนเปกันอยู่ในปากราวกับได้กินอะไรที่ไม่สมควรลงไป แต่เจ้าตัวยังคงกินมันได้อย่างหน้าตาเฉย
ที่ผ่านมานางใช้ชีวิตแบบใดมากันแน่นะ
“คืองี้” ล็อตต้าเอ่ยขึ้นพลางกางกระดาษแผ่นใหญ่วางลงบนโต๊ะ ในมือถือดินสอจรดลงไปพร้อมอธิบาย “โดยปกติแล้ว นักเดินทางทั่วไปจะต้องผ่าน ‘หุบเขาดุงเคล’ ไปยัง ‘คาลมอลต์’ ซึ่งมันเป็นเส้นทางที่ไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ ที่นั่นเหมือนกับโลกวิญญาณเลยล่ะ”
อึกอึกอึก
เอ็ทน่าฟังสิ่งที่ล็อตต้าพูดพร้อมดื่มเครื่องดื่มในมือไปด้วย
“เลยไม่ค่อยมีพ่อค้าประจำถิ่นเดินข้ามกันไปมามากนัก ยกเว้นเหล่านักผจญภัยอย่างเราๆ แต่ผมมีอีกทางซึ่งไม่ค่อยนิยม”
พูดจบปลายดินสอสีหม่นซึ่งดูผ่านการใช้งานมาอย่างหนักลากไปยังจุดโล่งว่างบนแผนที่
“ถ้าเราข้าม ‘เนินเขาเทียอัส’ ไปจะเจอพื้นที่ชุ่มน้ำในหมอกหนา เดินอีกซักครึ่งวันก็พ้นเขตนั้น จากนั้นก็เดินลัดเลาะตามแนวหุบเขาซักหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ไม่มีมอนสเตอร์อันตรายอยู่เลยและมีจุดให้พักเยอะมาก แต่ที่ยากที่สุดคือการปีนเขาเพื่อกลับเข้าเส้นทางหลัก ‘หุบเขาน้ำแข็งพอลเต้’ ทั้งหมดนี้อาจจะใช้เวลาราวๆ สองสัปดาห์ในขณะที่เส้นทางปกติต้องใช้เวลาเกือบเดือนครับ”
“ถ้ามันเร็วกว่าและปลอดภัยจากมอนสเตอร์เหตุใดถึงไม่มีผู้ใดใช้” เซบตั้งข้อสังเกต
“เพราะมันลำบากกว่าครับ” ล็อตต้าตอบทันควัน “เส้นทางหลักเราจะมีปัญหากับการเดินระยะทางยาวๆ และเหล่ามอนสเตอร์ดักโจมตี ในขณะที่ทางนี้ไม่มีมอนสเตอร์แต่จะต้องข้ามน้ำ บุกป่า ปีนภูเขาตลอดเส้นทาง”
“ไม่มีแผนที่ให้ดูด้วยซ้ำ…” เซบยังคงกังวล ดวงตาสีเทามองพื้นที่ว่างบนแผนที่ด้วยความหนักใจ
"เคยมี แต่ไม่ได้รับความนิยมแผนที่ขายได้น้อย นักคัดลอกแผนที่เลยเลิกทำขายไป"
ปัก
เอ็ทน่ากระแทกแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะอย่างแรงขัดคอเซบที่กำลังจะถกเถียงกับล็อตต้าอีกประโยคจนทั้งห้องเงียบไปครู่หนึ่ง
“จะไปทางไหนก็ได้ ฉันขอให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน”
“แต่ ท่านเอ็ทน่าเส้นทางนี้มั-”
“ฉันออกเดินทางเป็นเดือนๆ ก็ไม่พบเบาะแสของพวกมันเลยด้วยซ้ำ แต่ล็อตต้ากลับทำได้ เราจะทำตามที่ล็อตต้าบอก” เอ็ทน่าสรุปโดยไม่ฟังคำทักท้วงจากเซบอีกเช่นเคย
“เจ้าตัวบางนี่หายตัวไปตั้งหลายวัน ก่อนหน้านี้ก็ดูสนิทสนมกับกลุ่มคนคล้ายกับโจร ท่านกล้าไว้ใจมันอีกหรือ” เซบพยายามทักท้วง ริมฝีปากหนาเอ่ยถ้อยคำมากมายกว่าทั้งชีวิตออกมาในคราวเดียวอย่างหนักแน่น
แต่เอ็ทน่ากลับไม่สนใจ ดวงตาเย่อหยิ่งจ้องเขม็งมาทางเซบก่อนจะยื่นคำขาด “นายมีหน้าที่แค่ฟังคำสั่งฉัน เลิกโวยวายได้แล้ว”
คนตัวโตมองนายหญิงของตนด้วยความอึดอัดใจอีกครา ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นางจะเลือกหนทางที่ดูอันตรายเพื่อเป้าหมายของตนเสมอช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง ยิ่งกับสิ่งที่เจ้าล็อตต้าเสนอยังไงมันต้องเป็นกับดักอย่างแน่นอน
“แล้ว…” ล็อตต้าเอ่ยขึ้นมาเบาๆ พลางเติมเครื่องดื่มในแก้วที่ว่างเปล่าหวังให้เอ็ทน่าสงบใจลง “เอ็ทน่าตามหาพ่อค้าคนนั้นทำไมหรอครับ”
เอ็ทน่าไม่ตอบแต่กลับดื่มของเหลวในแก้วรวดเดียว
เขาเองก็อยากรู้ จากคำบอกเล่าคร่าวๆ ของเอลฟ์สาวฟลอเรีย โดยปกติแล้วนายหญิงดูท่าจะชื่นชอบการเดินทางไปยังที่ต่างๆ มากกว่าการตามล่าใครซักคนเช่นนี้
“ฉันมีลูกสาวคนนึง”
ระหว่างที่สองหนุ่มถอดใจไปแล้วว่าคงจะไม่ได้อะไรจากปากของนาง จู่ๆ เอ็ทน่าก็เกริ่นขึ้นมาพร้อมดวงตาสั่นไหวเบาบาง
“เราสองคนอยู่ที่นี่กันส่วนใหญ่ ฉันเลี้ยงยัยหนูมาด้วยตัวคนเดียว…เดลเลียน่ะ เป็นเด็กดีมากเลยนะ ต่างกับฉันในวัยนั้นลิบลับ เวลาที่เดลเลียวิ่งมาอ้อนพร้อมรอยยิ้มบนปากเล็กๆ นั่น เหมือนประกายของดวงจันทร์เลยล่ะ”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้มือบางสีเข้มก็กำแก้วในมือแน่น ดวงตาสีม่วงมีหยดน้ำใสๆ กลิ้งไปมาทั้งสองข้าง
"ฉันพยายาม…อย่างถึงที่สุดที่จะปกป้องแสงนั้นเอาไว้”
ก่อนหยดน้ำใสใสจะร่วงหล่นลงบนตัก เอ็ทน่าเอาหัวพิงไล่ของเซบเบาๆ ราวกับต้องการที่พึ่ง
“แล้วมันก็โผล่มา ไอเวรนั่น ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่มันสนิทกับเดลเลียได้มากขนาดนั้น ลูกสาวคนเดียวของฉันถูกมันล่อลวงไป เดลเลียยังเด็กมาก ไม่รู้ถึงความโหดร้ายของโลกใบนี้ด้วยซ้ำ”
เอ็ทน่าเริ่มสะอื้น ทำให้ล็อตต้ากับเซบประหม่า ทั้งสองมองตากันด้วยความตกใจ โดยเฉพาะเซบที่ถูกใช้ไหล่เป็นดั่งผ้าซับน้ำตา
ผิดคาดที่เอ็ทน่าไม่ได้ฟูมฟายมากนัก ริมฝีปากบางขบแน่นคล้ายกำลังอดกลั้นหากแต่หยดน้ำใสแจ๋วยังคงร่วงหล่นลงมาเป็นสายในขณะที่ดวงตาของนางเหม่อมองออกไปราวกับได้แตกสลายจากภายใน
ทั้งคู่นึกไม่ถึงว่าเรื่องราวของนางจะหนักหนาถึงเพียงนี้ ทีแรกคงคิดว่าเป็นการฉ้อโกงทางการค้าหรือความไม่ลงรอยกันของผู้ร่วมเดินทางทั่วๆ ไป
มือหนาที่ยังว่างอยู่เอื้อมไปสัมผัสข้างแก้มเบาๆ หวังจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของนายหญิงให้ลดลงล็อตต้าที่ลนลานไม่แพ้กันพยายามมองหาผ้าสะอาดข้างตัว
แต่ยิ่งทำแบบนี้เอ็ทน่ากลับร้องไห้หนักกว่าเดิม ร่างบางสะอื้นจนตัวโยนพร้อมพร่ำบ่นคำในใจซึ่งเริ่มจะฟังไม่เป็นภาษาเนื่องจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์