ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผู้แต่ง
อิ่มหมู
เรื่องย่อ
[ไม่มีตารางการอัพเป็นเวลาแน่นอน]
การออกเดินทางครั้งแรกจากหมู่บ้านที่คุ้นเคยกลับจารึกบางสิ่งเอาไว้ในใจมากมายนับไม่ถ้วน
...
เอาสิ...เอาชีวิตข้าไป
เซบรีดี้ (Zebrede) หรือเซบ อาวุธ : ดาบ/โล่
นักรบหนุ่มผู้พึ่งสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไปกล่าวต่อผู้แปลกหน้า หากแต่ไม่ได้คิดให้ถีถ้วนนักว่านี่เป็นดั่งคำปฏิญาณว่าจะยกชีวิตให้กับเธอ
...
มันขโมยบางอย่างที่สำคัญมากของฉันไป
เอ็ทน่า (Aetna) อาวุธ : คทา/ปีก
นักเวทสาวผู้ออกเดินทางโดยมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว ไม่รู้เลยว่าทุกก้าวของตนนั้นได้เปลี่ยนชีวิตของใครหลายๆ คนไป
...
...
กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวผม!!
ล็อตต้า (Lotta) อาวุธ : โบว์กัน/ลูกธนู
เด็กชายรูปร่างบอบบางราวกับสตรี เสนอตัวเข้าหาผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจนั้นมีเพียงความปรารถนาเดียวคืออิสระ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม
...
มาผจญภัยไปด้วยกันเถอะ
...
แต่งขึ้นโดยอ้างอิง สถานที่ การแต่งกาย มอนสเตอร์ เนื้อเรื่องบางส่วน จากเกม Toram Online
...
ช่องทางการติดตามผลงาน พูดคุย หรือทวงงาน
Facebook : เสมียนน้อย ชอบกินหมู
Twitter/X : เสมียนน้อย @Immhu_
Tiktok : @Immhu_uu
*แวะเวียนมาพูดคุย เล่นมุก ด่าตัวละครได้ตามสบาย นักเขียนค่อนข้างชอบ แค่อย่าด่านักอ่านด้วยกันเอง ขอรับคำติชมเหล่านั้นไว้ด้วยใจ♡*
[ที่ราบไร้จุดหมาย]
ท้องฟ้าสีขาวขุ่นสุดปลายสายตาถูกบดบังด้วยแนวภูเขาคดเคี้ยวห่างออกไปตัดด้วยพื้นเบื้องล่างสีเขียวสดของทุ่งหญ้าสลับกับสีของหมู่มวลดอกไม้ราวกับอยู่ในความฝัน
ความน่าอัศจรรย์เบื้องหน้าหยุดความเหนื่อยล้าของเขาไว้ได้ชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความกลัว…เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีเพียงผืนหญ้ากับสายลมพัดผ่านใบหน้าในจังหวะเดิม ดอกไม้นานาชนิดและเหล่ามอนสเตอร์ไร้ซึ่งเส้นทางผิดกับที่ผ่านๆ มา ราวกับไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากที่แห่งนี้ได้
ตุบ...
เอ็ทน่าทิ้งตัวลงนอนยังผืนหญ้านิ่ม ดวงตาเหนื่อยล้าจนไม่สามารถอดกลั้นได้ค่อยๆ ปิดลง
หากเป็นในช่วงเวลาปกติดังที่ผ่านมาเขาคงทักท้วงไปแล้ว เพราะที่ที่นางนอนตอนนี้เป็นพื้นที่โล่งกว้าง ดูไม่ปลอดภัยเท่าไรนัก แต่หลายวันผ่านมานี้เอ็ทน่าเอาแต่เหม่อลอย เดินถูกเดินผิดตลอดเส้นทางทำให้เขายอมที่จะปล่อยให้นางพักผ่อนเงียบๆ
มือหนาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าซึ่งเป็นสิ่งที่สะอาดที่สุดบนร่างกายตลอดการเดินทางขึ้นมาช้าๆ ด้านในมีดอกไม้มากมายถูกห่อไว้จนแห้งเหี่ยว ก่อนจะหยิบเอาดอกไม้หลากหลายสีสันวางลงไปอย่างบรรจง
ซ่อกแซ่ก ซ่อกแซ่ก
เจ้าเมล็ดพืชตัวกลมซึ่งมีดอกไม้ใหญ่สีชมพูอมม่วงแสบตาบนหัวกลิ้งมาทางเขาอย่างไม่ระวังตัว ใบหน้าที่ทำจากดอกไม้ชนิดเดียวกันยิ้มให้ผู้แปลกตาด้วยความใสซื่อ
เซบคว้าเอาส่วนดอกของมันทันทีและยกขึ้นมา
แต่เมื่อลองดมดูแล้วกลิ่นของมันกลับไม่ค่อยหอมเท่าที่คิดไว้และคงจะกินไม่ได้เขาจึงเลือกที่จะวางมันลง เจ้ามอนสเตอร์ดอกไม้น้อยยังคงยิ้มให้เขาพร้อมสะบัดแขนไร้มือเบาๆ
แปลกชะมัด...
เซบคิด
เจ้ามอนสเตอร์ท่าทางเป็นมิตรไร้พิษสงดันอยู่ระหว่างเส้นทางหลักการเดินทางของผู้คนโดยที่ไม่หวาดระแวงหรือกลายเป็นมอนสเตอร์ดุร้ายไปเสียก่อน
เว้นแต่ว่ามันจะกินไม่ได้ ไม่มีประโยชน์หรือนายหญิงได้พาเขาออกนอกเส้นทางอีกครา
แต่ที่แปลกที่สุดคงเป็นเจ้านักยิงผู้นั้น นับตั้งแต่ที่ทะเลทรายก็ไม่เคยเห็นอีกเลยราวกับไม่มีตัวตนทิ้งให้เขาและท่านเอ็ทน่าฝ่าฝูงมอนสเตอร์ออกมากันตามลำพัง
“ดอกนี้สวยนะ” น้ำเสียงเหนื่อยล้าเอ่ยขึ้นเบาๆ พลางชูบางสิ่งให้กับเซบ
เซบมองไปยังดอกไม้สีชมพูอมม่วงคุ้นตาบนมือของเอ็ทน่าอย่างพินิจ ก่อนจะนึกได้ว่ามันคือส่วนหนึ่งของร่างกายเจ้ามอนสเตอร์ตัวเมื่อครู่
แต่กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว กลุ่มมอนสเตอร์ดอกไม้มองมายังพวกเขาทั้งสองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
เซบรีบคว้าเอาโล่บนหลังเตรียมจะปาออกไป
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดจากทางด้านหลังพร้อมๆ กับร่างของเจ้ามอนสเตอร์ดอกไม้ที่ร่วงหล่น
รูปตาเจ้าเล่ห์ดั่งจิ้งจอกในหนังสือนิทานมองมาทางพวกเขาทั้งสองพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“ผมว่าแล้วว่าพวกคุณต้องผ่านทางนี้” ล็อตต้ากล่าวด้วยความสดใส ผิดกับเซบที่มองผู้มาใหม่ด้วยความไม่วางใจ “เอ็ทน่าาา คิดถึงจังเลยครับ” ล็อตต้าไม่สนใจท่าทีหยาบคายของเจ้าคนป่า พุ่งตัวมาข้างหน้าพร้อมอ้าแขนกว้าง
แต่เซบเข้ามาขวาง มือหนายกขึ้นมากันไม่ให้เข้าไปใกล้นายหญิงของตน “เจ้าหายไปไหนมา” เซบกดเสียงต่ำ
“แล้วมา ยุ่ง อะไรด้วยหรอครับ” ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มอย่างไม่กลัวเกรง มือขวาจับไปยังข้างตัวซึ่งเป็นที่เก็บอาวุธประจำกาย
อื้ออออออออ
เอ็ทน่าบิดขี้เกียจหนึ่งทีก่อนจะลุกขึ้นช่วยหยุดการต่อสู้กำลังจะเกิดขึ้นของสองหนุ่มเอาไว้ได้ มือบางปลดเอาถุงมือยาวออกเพื่อให้สบายตัวขึ้น
“จะออกจากปาร์ตี้ต้องบอกฉันก่อนนะ” เอ็ทน่ากล่าว
ล็อตต้าผลักเจ้าคนป่าไปให้พ้นทางก่อนจะรีบไปนั่งนวดมือให้
“พอเอ็ทน่าบอกว่าพวกเขาเคยมาที่นั่นผมก็รีบวิ่งออกไปอีกทางเลย เพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าเป็นใครกันแน่” ล็อตต้าให้ข้อมูลพร้อมยื่นแผนที่ซึ่งเขียนด้วยมือให้แก่เอ็ทน่าไปด้วย “และพอตามไปเรื่อยๆ ก็พบกับกลุ่มนักเดินทางกับพ่อค้าตลาดมืดคนดังผู้กุมอำนาจกว่าสิบสองเปอร์เซ็นต์ของส่วนแบ่งในตลาดมืด คนนั้นใช่มั้ยครับ”
“น่าจะใช่ ฉันรู้แค่มันมีอำนาจพอสมควร”
“ผมรู้มาว่า ตอนนี้มันพาลูกน้องมุ่งขึ้นเหนือเพื่อไปเปิดตลาดใหม่ๆ เพราะองค์จักรพรรดินีหายตัวไป ถ้าทำสำเร็จจะมีอำนาจขึ้นไปอีก”
“ไกลขนาดนั้นเลยหรอ” เอ็ทน่าเริ่มกังวล ในหัวครุ่นคิดถึงเส้นทางที่ต้องเดินไป
“พวกเขาเดินผ่านทางนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน ยังมีร่องรอยอยู่เลยครับ แต่ผมว่ายังไงก็น่าจะตามทัน พ่อค้าต้องหยุดหาสินค้าตามทางเพื่อไปกดราคาในตลาด แต่ผมมีทางลัด ทำให้เดินเร็วขึ้นอีกหลายวันเลย”
“เราไม่ควรไว้ใจมัน ท่านเอ็ทน่า” เซบที่เงียบอยู่นานพูดแทรกขึ้น
“แล้วเรื่องยาของฉันล่ะ” เอ็ทน่าถามโดยที่ไม่สนใจสิ่งที่เซบพูดแม้แต่นิดเดียว
“คนที่มีความรู้พวกนี้ผมรู้จักอยู่คนนึง ส่วนใหญ่เขาก็วนเวียนอยู่ตามเส้นทางนั่นแหละครับ ไปตามที่ผมบอกยังไงก็ต้องเจอ”
“โอเค งั้นต้องรีบ-”
“แต่เราควรจะแวะพักที่เมืองกันก่อนนะครับ หลายวันมานี้ผมแทบไม่ได้นอนเลย” ล็อตต้ารีบพูดตัดบทเพราะรู้ว่าคู่สนทนาต้องการจะบอกอะไร
“จะทันหรอ” เอ็ทน่ากล่าวเสียงเรียบ
เซบรีบลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกเดินทางทันที เพราะเขาทราบดีว่าหากท่านเอ็ทน่าต้องการสิ่งใด ต้องได้สิ่งนั้น และถ้าเจ้านักยิงผู้นี้ยังคงต่อปากต่อคำคงจะได้มีการทำร้ายร่างกายกันเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้อย่างแน่นอน
“ผมเหนื่อยมากครับ อยากอาบน้ำ อยากนอนบนเตียงนุ่มๆ ด้วย” ล็อตต้ากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
เอ็ทน่าปรายตาเฉียบคมไปยังล็อตต้าแบบที่ทำประจำ เซบเห็นดังนั้นจึงค่อยๆ ถอยหลังออกไปจะได้ไม่ถูกลูกหลง
“เมืองอยู่อีกไม่ไกลเองครับ” ล็อตต้าชี้ไปยังทางลาดชันตามแนวเขา เมื่อเพ่งมองดูดีๆ แล้วจะเห็นเงาของสิ่งปลูกสร้างจากที่ไกลๆ “เดินอีกซักหนึ่งวันกับอีกครึ่งคืนก็ถึงแล้วครับ”
“ก็ได้…” เอ็ทน่าตอบเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆ สวมถุงมือกลับเช่นเดิมและออกเดินต่อ
เซบมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความงุนงง เจ้านักยิงตัวจ้อยกล้าขัดความต้องการของนายหญิงซ้ำยังไม่โดยอะไรอีกด้วย!!?
นี่คือความสามารถพิเศษของคนช่างจ้อหรือความจริงแล้วที่ผ่านมาเขาแค่กลัวท่านเอ็ทน่าไปเองกันแน่
สมองของคนป่ากำลังทำงานหนักอีกครั้ง