ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผู้แต่ง
อิ่มหมู
เรื่องย่อ
[ไม่มีตารางการอัพเป็นเวลาแน่นอน]
การออกเดินทางครั้งแรกจากหมู่บ้านที่คุ้นเคยกลับจารึกบางสิ่งเอาไว้ในใจมากมายนับไม่ถ้วน
...
เอาสิ...เอาชีวิตข้าไป
เซบรีดี้ (Zebrede) หรือเซบ อาวุธ : ดาบ/โล่
นักรบหนุ่มผู้พึ่งสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไปกล่าวต่อผู้แปลกหน้า หากแต่ไม่ได้คิดให้ถีถ้วนนักว่านี่เป็นดั่งคำปฏิญาณว่าจะยกชีวิตให้กับเธอ
...
มันขโมยบางอย่างที่สำคัญมากของฉันไป
เอ็ทน่า (Aetna) อาวุธ : คทา/ปีก
นักเวทสาวผู้ออกเดินทางโดยมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว ไม่รู้เลยว่าทุกก้าวของตนนั้นได้เปลี่ยนชีวิตของใครหลายๆ คนไป
...
...
กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวผม!!
ล็อตต้า (Lotta) อาวุธ : โบว์กัน/ลูกธนู
เด็กชายรูปร่างบอบบางราวกับสตรี เสนอตัวเข้าหาผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจนั้นมีเพียงความปรารถนาเดียวคืออิสระ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม
...
มาผจญภัยไปด้วยกันเถอะ
...
แต่งขึ้นโดยอ้างอิง สถานที่ การแต่งกาย มอนสเตอร์ เนื้อเรื่องบางส่วน จากเกม Toram Online
...
ช่องทางการติดตามผลงาน พูดคุย หรือทวงงาน
Facebook : เสมียนน้อย ชอบกินหมู
Twitter/X : เสมียนน้อย @Immhu_
Tiktok : @Immhu_uu
*แวะเวียนมาพูดคุย เล่นมุก ด่าตัวละครได้ตามสบาย นักเขียนค่อนข้างชอบ แค่อย่าด่านักอ่านด้วยกันเอง ขอรับคำติชมเหล่านั้นไว้ด้วยใจ♡*
ผมสีบลอนด์ทองธรรมชาติถูกย้อมด้วยสีจากถ้วยดินเผาจนเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท เอ็ทน่าจัดการทำผมให้กับทุกคนรวมไปถึงเซบเองก็มีผมสีดำสนิทเช่นเดียวกันในตอนนี้ เพราะปัญหาเรื่องพลังงานของเมืองทำให้ร้านตัดผมซึ่งดำเนินงานโดยหุ่นจักรกลปิดทั้งหมดและเหล่าช่างตัดผมเองก็แก่มากซะจนไม่สามารถทำได้อีกต่อไป เมื่อไม่มีทางเลือกเอ็ทน่าจึงอาสา(บังคับ)ทำผมให้กับทุกคนด้วยตัวเอง
ปอยผมบางถูกตัดออกทีละช่ออย่างชำนาญจนน่าแปลกใจด้วยกรรไกรสีเงินแวววาว ล็อตต้าน้ำตาซึมเล็กน้อยเมื่อเห็นผมซึ่งตนคอยดูแลมากว่าสิบปีร่วงลงสู่พื้นดินเย็นเฉียบ ทว่าในอีกความคิดนึงกลับดีใจวนคิดไปถึงมือสกปรกของคนจากหมู่บ้านโจรและนักเดินทางเพศชายที่ถูกเขาล่อลวงให้ติดกับซึ่งมักจะหยิบปอยผมนุ่มของตนไปดอมดมโดยไม่ได้รับอนุญาต กลิ่นเหม็นสาบจากตัวพวกมันเหม็นเน่ายิ่งกว่ากลิ่นของซากศพเสียอีก หากได้เลือกเองเขายอมนอนกับกองอุจาระดีกว่าจะต้องอยู่ใกล้พวกมันแม้เพียงเสี้ยววินาที
“หวีจากปลายผมสิเซบ”
เอ็ทน่าสั่งลูกน้องคนสำคัญที่กำลังนั่งมีปัญหากับผมยาวรุงรังของตนเองบนพื้น ใบหน้าไม่รับแขกมองตรงมายังเธออย่างเบื่อหน่ายแต่ก็ไม่ยอมพูดสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา
แต่หลังจากนี้ผมได้มีสิทธิเลือกแล้วนี่นา…ดวงตาสีน้ำตาลธรรมชาติมองเพื่อนร่วมทางทั้งสองด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“นี่แก…โง่รึไง-_-” แต่ก็ต้องหยุดความคิดในหัวไปเมื่อเห็นเซบพยายามหวีผมจากด้านล่างขึ้นข้างบน
“เหตุใดข้าไม่ได้ตัดผม” เซบถามพร้อมทำหน้ามุ่ย
“ผมยาวดีแล้ว” เอ็ทน่าบอกปัด
“หากอยู่ในการต่อสู้ศัตรูอาจจะดึงผมของข้า-”
“เสร็จแล้ว!” เจ้าของร้านตะโกนขึ้นมาพร้อมถือของในมือพะรุงพะรัง “พวกเธอนี่รสนิยมดีจริงๆ โดยเฉพาะนักเวท ใช้แต่ของแพงเลยนะเนี่ย”
ชุดสามชุดพร้อมอาวุธเข้ากันถูกวางลงบนโต๊ะไม้ยาวหน้าร้าน เจ้าของร้านจ้องเขม็งมาทางพวกเขาราวกับบังคับให้สวมใส่ตอนนี้เพราะอยากเชยชมผลงานของตน
เซบที่ตื่นเต้นไม่แพ้กันรีบตรงดิ่งไปหยิบเกราะแขนสีทองอร่ามมาสวมใส่พร้อมกับเกราะไหล่ข้างซ้ายซึ่งมีผ้าสีม่วงประกายแสงวิบวับประดับอยู่ราวกับมีเวทมนตร์ แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นผ้าสีขาวยาวๆ เซบหยิบมันขึ้นมาพิจารณาก่อนจะผูกมัดมันเข้ากับคอจนเป็นโบวใหญ่
“ไม่ใช่…” เอ็ทน่าทำเสียงเหนื่อยหน่ายก่อนจะรีบเข้าไปช่วยเซบแต่งตัว มือสีเข้มดึงเอาผ้าสีขาวบริเวณคอขอเขาออกมาพันไว้บริเวณหน้าอกและวางทับชายผ้าที่เหลือพาดลงไปบนบ่าซ้ายยึดด้วยเกราะไหล่อีกทีจนเข้าที่ ไม่ว่าเซบจะขยับตัวเช่นไรมันก็จะไม่หลุดออก
ล็อตต้ามองชุดของเซบที่น้อยชิ้นลงอีกแล้วอย่างระอาจับจิตที่ตอนนี้มันเหลือแค่ผ้าบางๆ กับกระโปรงผ้าเช็นดิตผืนสั้นพลางพยายามที่จะเลิกสนใจการแต่งตัวของพวกเขาทั้งสอง มือบางหยิบเอาเสื้อเข้ารูปแขนสั้นขึ้นมาดูก่อนจะพบว่ามันไม่ใช่ชุดที่เขาสั่งทำ
“คุณน้าครับ ชุดผมทำไมเป็นแบบนี้” เพราะชุดที่เขาเลือกมีลักษณะเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดาที่มีบางส่วนของชุดทำจากหนังหนาช่วยให้เคลื่อนไหวง่ายขึ้นคล้ายกับชุดของนักผจญภัยที่เขาชอบใส่เป็นประจำ
“นางผู้นี้เปลี่ยนออกหมดเลย” เจ้าของร้านส่งสายตาไปยังเอ็ทน่าที่ยังคงช่วยเซบแต่งตัวอย่างทุลักทุเล
พอได้รู้แบบนี้แล้วล็อตต้าก็ไม่กล้าที่จะทักท้วงอีกเพราะเอ็ทน่าช่างเป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ นางมีวิธีการบังคับพวกเขาสองคนแตกต่างออกไปซึ่งได้ผลเกินคาด จึงลองสวมพวกมันเข้าไปจะได้มีข้ออ้างเผื่อไม่ถูกใจและเคลื่อนไหวลำบาก ล็อตต้าเดินเข้าไปในเต็นท์ว่างเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
ชุดรัดรูปสีดำถูกทับด้วยเกราะแข็งบริเวณหน้าอก แต่ก็ไม่ได้ทำให้มันเคลื่อนไหวได้ยากขึ้นถูกสวมเข้ามาบนร่างบางไร้ซึ่งกล้ามเนื้อ ล็อตต้ามองลวดลายสีน้ำเงินบริเวณหน้าท้องและเอวด้วยความพอใจ
“ล็อตต้าชอบสีอะไร” เอ็ทน่าเอ่ยถามในขณะที่กำลังเตรียมน้ำยาย้อมผมให้กับล็อตต้าและเซบ
“ไม่รู้…สิครับ” ล็อตต้าที่พึ่งเดินออกมาจากเต็นท์หลังจากเลือกชุดที่ต้องการเสร็จแล้วตอบอย่างหวั่นๆ และเลือกที่จะนั่งห่างออกไปเพราะยังกลัวสิ่งที่เอ็ทน่าทำกับตนเมื่อครู่ “ที่ผ่านมาผมได้รับอนุญาตให้ใส่ได้แค่ชุดที่มันน่ารัก”
“แล้วชอบมั้ยล่ะ”
“ก็ไม่ได้เกลียดนะครับ แค่…ถ้าได้แต่งตัวด้วยสีเข้มๆ คงจะดูเท่ขึ้นแน่ๆ เลย”
เมื่อนึกไปถึงสิ่งที่เอ็ทน่าถามก่อนหน้านั้นล็อตต้าก็แอบยิ้มมอกมาเบาๆ เพราะชุดที่เขาเลือกไว้เป็นสีขาวและฟ้าสว่างสดใสอย่างที่เคยและหยิบกางเกงถุงน่องสีดำลวดลายเดียวกับกางเกงขาสั้นขึ้นมาใส่ เกราะเอวยาวจนถึงหัวเข่าซึ่งมีพื้นที่กว้างมากพอที่จะเก็บปืนและของจุกจิกอื่นๆ ในสีเดียวกันถูกใส่เป็นชิ้นสุดท้าย
เท่จัง…
ล็อตต้ามองตัวเองที่ต่างออกไปบนแผ่นทองแดงซึ่งถูกขัดจนเงาใช้แทนกระจกด้วยความรู้สึกท่วมท้น ไม่เคยนึกฝันว่าคนตัวเล็กๆ แบบเขาจะดูเป็นผู้ชายขึ้นมาได้
“ท่านเอ็ทน่า!” เซบตะโกนห้ามและรีบกระโดดเข้าไปรวบมือเอ็ทน่าที่กำลังถอดชุดเกราะบริเวณหน้าอกของตัวเองออกโดยที่ไม่สนใจสายตาของผู้อื่น
ทีแรกที่นางแกะเกราะขาแต่ละชิ้นออกนึกว่าจะหยุดแค่นั้น แต่ยิ่งมันน้อยชิ้นลงเรื่อยๆ เซบก็เริ่มตระหนักได้และนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เมืองโซเฟีย ที่นางไม่แม้แต่จะหลบเลี่ยงการเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเขาและเรื่องที่นางเปลือยกายในบ้านของนางอีกด้วย
เป็นสตรีที่ไม่มียางอายเลยหรืออย่างไรกันนะ…
“เปลี่ยนชุดในนี้ดีกว่านะครับ^^;” ล็อตต้ายิ้มแหยะๆ เมื่อเข้าใจในสถานการณ์ตรงหน้า
ถ้ากล้าเปลือยเปล่าต่อหน้าพวกเขาสองคนคงไม่มีอะไรเหนือความคาดหมายอีกต่อไปแล้วล่ะนะ…
“ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย” เซบเอ่ยชมล็อตต้าที่ยืนเฝ้าหน้าเต็นท์รอเอ็ทน่าเปลี่ยนชุด ในขณะที่ตายังคงมองดาบสีทองและโล่ที่มีลักษณะคล้ายแมลงสคารับกำลังกระพือปีกสีทองเช่นเดียวกันอย่างพึงพอใจ
ล็อตต้ารู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่บริเวณเอวของเซบมีเกราะปกปิดทับอีกชั้นอีกทั้งยังสวมกางเกงขายาวสีขาวหุ้มด้วยเกราะขายาวขึ้นมาถึงหัวเข่าอีกที ไม่อย่างนั้นเวลาที่เซบขยับตัวเมื่อยามต่อสู้เขาต้องได้เห็นอะไรๆ ใต้นั้นอย่างแน่นอน
“ดาบกับชุดเบาขึ้นรึ…” เซบพูดเบาๆ พลางกวัดแกว่งดาบในมือไปมา
“ขอดูหน่อย” ล็อตต้าเดินเข้าไปใกล้และได้พบว่าคราวนี้เอ็ทน่ายัดหินบอสราคาแพงใส่ในดาบของเซบและปรับแต่งให้ชุดเกราะเบาขึ้นเพื่อช่วยให้คล่องตัวมากกว่าเดิม ซ้ำยังโล่ที่ถืออยู่เองก็ถูกตีบวก ตอนนี้เซบสามารถหลบการโจมตีและป้องกันได้ในเวลาเดียวกัน
“นี่มัน…” มันไม่ใช่แทงค์อีกต่อไปแล้ว เมื่ออ่านค่าความสามารถของทั้งตัวเซบซึ่งเน้นไปทางการโจมตีมากกว่าและสามารถปกป้องตนเองได้ด้วยสกิลและความสามารถคล้ายกับ…
“พาลาดินน่ะ” เอ็ทน่าเอ่ยขึ้นมาด้านหลังของทั้งสอง เมื่อมองไปตามต้นเสียงก็ได้พบกับเรือนร่างชวนฝันในชุดเกราะที่ทำจากวัสดุแข็งเข้ารูปสีม่วงตัดด้วยสีขาวสว่างบริเวณหน้าท้องและขาทั้งสองข้าง แต่กับส่วนคอ หัวไหล่ด้านขวาและใต้หน้าอกถูกรัดด้วยเกราะอีกชนิดซึ่งมีอัญมณีสีฟ้าสดใสส่องสว่างอยู่ตลอดเวลา เมื่อมองไกลๆ ราวกับว่าเอ็ทน่าคือหนึ่งในหุ่นจักรกลของเมืองนี้เสียอย่างนั้น
“โห…” ล็อตต้ามองผมสีแดงยาวเข้ากับคทาขนาดใหญ่บนหลังอย่างตกตะลึง คิดไปว่าถึงแม้จะไม่ใช้เวทมนตร์หากมีผู้ใดถูกคทาบนหลังฟาดเข้าให้ต้องได้ไปพบกับบรรพบุรุษอย่างแน่นอน
“เซบดูท่าจะชอบโจมตีมากกว่า ฉันว่าพาลาดินก็โอเค”
“แต่พาลาดินยากมากนะครับ” ล็อตต้าเหม่อมองเจ้าคนป่าหัวทึบข้างๆ พร้อมทำท่าไม่เห็นด้วยอย่างสุดหัวใจ
“พาลาดินคือสิ่งใด” เซบถามตาใส
ยิ่งทำให้ความคิดในหัวของล็อตต้าเด่นชัดขึ้นมาว่าไม่มีทางที่เซบจะสามารถเป็นพาลาดินได้อย่างแน่นอน อาชีพที่สร้างความเสียหายได้ไม่มากมีค่าการป้องกันต่ำ ต้องอาศัยทักษะการต่อสู้และไหวพริบจำนวนมากเพื่อที่จะยืนหยัดให้นานที่สุด ในชีวิตของเขายังไม่เคยพบพาลาดินตัวเป็นๆ ด้วยซ้ำ มีเพียงเรื่องเล่าของนักผจญภัยต่างๆ ที่ได้ยินมาเท่านั้น
ไม่มีทาง…