ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผู้แต่ง
อิ่มหมู
เรื่องย่อ
[ไม่มีตารางการอัพเป็นเวลาแน่นอน]
การออกเดินทางครั้งแรกจากหมู่บ้านที่คุ้นเคยกลับจารึกบางสิ่งเอาไว้ในใจมากมายนับไม่ถ้วน
...
เอาสิ...เอาชีวิตข้าไป
เซบรีดี้ (Zebrede) หรือเซบ อาวุธ : ดาบ/โล่
นักรบหนุ่มผู้พึ่งสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไปกล่าวต่อผู้แปลกหน้า หากแต่ไม่ได้คิดให้ถีถ้วนนักว่านี่เป็นดั่งคำปฏิญาณว่าจะยกชีวิตให้กับเธอ
...
มันขโมยบางอย่างที่สำคัญมากของฉันไป
เอ็ทน่า (Aetna) อาวุธ : คทา/ปีก
นักเวทสาวผู้ออกเดินทางโดยมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว ไม่รู้เลยว่าทุกก้าวของตนนั้นได้เปลี่ยนชีวิตของใครหลายๆ คนไป
...
...
กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวผม!!
ล็อตต้า (Lotta) อาวุธ : โบว์กัน/ลูกธนู
เด็กชายรูปร่างบอบบางราวกับสตรี เสนอตัวเข้าหาผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจนั้นมีเพียงความปรารถนาเดียวคืออิสระ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม
...
มาผจญภัยไปด้วยกันเถอะ
...
แต่งขึ้นโดยอ้างอิง สถานที่ การแต่งกาย มอนสเตอร์ เนื้อเรื่องบางส่วน จากเกม Toram Online
...
ช่องทางการติดตามผลงาน พูดคุย หรือทวงงาน
Facebook : เสมียนน้อย ชอบกินหมู
Twitter/X : เสมียนน้อย @Immhu_
Tiktok : @Immhu_uu
*แวะเวียนมาพูดคุย เล่นมุก ด่าตัวละครได้ตามสบาย นักเขียนค่อนข้างชอบ แค่อย่าด่านักอ่านด้วยกันเอง ขอรับคำติชมเหล่านั้นไว้ด้วยใจ♡*
[หมู่บ้านโดเซ่]
ปั๊ก
ดาบสีเงินถูกฟาดด้วยแรงจากข้อมือลงบนส่วนหัวของมินิบอสโคริยักษ์อย่างแรงจนทำให้ผงะไปชั่วครู่ ทำให้ผู้ที่อยู่ห่างออกไปมีจังหวะที่จะโจมตี ปืนกระบอกใหญ่เล็งไปบริเวณจุดอ่อนด้วยความชำนาญ
เผละ
ทันทีที่ร่างสีแดงสดแหลกสลาย แอปเปิ้ลลูกกลมก็ร่วงออกมาจากภายในกลิ้งไปมาบนพื้นหญ้าก่อนจะหยุดลง
“น่าจะพอแล้วล่ะ” ล็อตต้าเดินไปหยิบผลแอปเปิ้ลใส่ไว้ในกระเป๋าซึ่งมีอยู่แล้วหลายลูก “ใช้เวลานานกว่าที่คิดนะเนี่ย”
“พักที่นี่ก็แล้วกัน”
มือสีเข้มชี้ไปทางต้นไม้ที่อยู่ตรงข้ามกับสิ่งปลูกสร้างรูปทรงแปลกตาซึ่งมีควันพวยพุ่งออกมาพร้อมส่งเสียงประหลาดตลอดเวลา บริเวณใต้ต้นไม้มีก้อนหินขนาดใหญ่โอบล้อมเอาไว้ดูท่าทางปลอดภัย
การเดินทางกับล็อตต้าสบายกว่าท่านเอ็ทน่ามากนักเพราะยังไงซะพวกเขาทั้งสองคนก็เป็นคน การนั่งพักและค้างแรมถือเป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อถึงเวลานอนล็อตต้ากลับหายตัวไปนอนที่ห่างไกลจากเขาเสมอหรือไม่ก็มักจะสร้างกับดักแปลกๆ เอาไว้รอบตัวราวกับกลัวว่าจะมีสัตว์ร้ายเข้าไปโจมตี แต่ในที่แห่งนี้ซึ่งเป็นทุ่งหญ้ากว้างมีเพียงต้นไม้ไม่กี่ต้นทำให้คืนนี้ล็อตต้าต้องนอนด้วยกันภายใต้ต้นไม้ต้นนี้เพื่อป้องกันหมอกน้ำค้าง
ป๊อก ป๊อก ป๊อก
ไม้ที่ถูกเหลาให้แหลมอย่างลวกๆ ตอกลงบนพื้นดินทีละอันพร้อมกับเชือกที่มัดผูกโยงใยเข้าด้วยกัน โลหะเบาซึ่งมีเสียงประหลาดถูกร้อยเข้ากับเชือกเป็นระยะ
กับดักแปลกๆ ที่ดูกันอะไรไม่ได้นั่นอีกแล้ว
เซบคิด…
“แกนอนตรงนั้น ห้ามมาใกล้ผมนะ”
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จสิ้นล็อตต้ารีบหันมาสั่งเสียงแข็ง
“เจ้าน่าเข้าใกล้ตรงไหน…” เซบพูดเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนทับกระเป๋าสัมภาระที่เริ่มหนักขึ้นทุกวัน
“ช่วยด้วย” เสียงเล็กแหลมดังมาจากที่ไกลๆ
แต่เมื่อเขาพยายามที่จะมองหากลับพบแต่ความมืดมิดสุดลูกหูลูกตา
“ช่วยข้าสิ”
เสียงเดิมดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง เมื่อหันไปมอง หน้าคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นมา
เด็กคนนั้นอีกแล้ว
“ข้าขอโทษ” เซบกล่าวด้วยความจริงใจ “ข้าพยายามแล้ว”
“อ่อนแอ เจ้ามัน อ่ อ น แ อ” เด็กชายน้อยเน้นย้ำข้อความสุดท้ายก่อนจะหายไป
“คิก คิก คิกคิก คิกคิกคิก คิก คิก คิก คิก”
และเสียงหัวเราะน่าลำคานก็เข้ามาแทนที่ เสียงนั้นแหลมและน่าลำคาน ดังมาจากทุกที่รอบกาย แม้กระทั่งในตัวของเขาเอง
คนตัวโตสะดุ้งขึ้นมาเฮือกใหญ่พร้อมหอบหายใจแรง มือสีเข้มยกขึ้นมาสัมผัสบริเวณหูให้แน่ใจว่าเสียงเหล่านั้นหายไปแล้วจริงๆ...และดวงจันทร์ครึ่งดวงลอยอยู่เหนือหัวตอนนี้ช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าตัวเขาได้หลุดออกมาจากฝันร้ายที่ราวกับนรกนั่นแล้ว
“ข้าขอโทษ…” เซบเอื้อมไปหยิบหน้ากากไม้ที่ยังพกติดตัวเสมอออกมาลูบเบาๆ ส่วนที่ดูคล้ายกับดวงตากระทบกับแสงของดวงจันทร์ส่องสว่างขึ้นมาเล็กน้อยราวกับมีชีวิต “หากการเดินทางนี้จบลงข้าจะไปขอรับความผิดจากพวกท่านด้วยตัวของข้าเอง” เขากล่าวอย่างหนักแน่นคล้ายปฏิญาณ
“อย่า…”
ผู้ร่วมเดินทางคนใหม่เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปมทว่าดวงตาจิ้งจอกยังคงปิดสนิท
เซบมองผู้ร่วมฝันร้ายอีกท่านอย่างเงียบๆ ไม่ว่าใครก็คงจะมีฝันร้ายเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น ผู้ที่ยังคงวนเวียนอยู่กับอดีตที่แสนเจ็บปวด
“อย่าทำผม...ได้โปรด” ล็อตต้ายังคงละเมอซ้ำๆ แขนขาเกร็งราวกับถูกพันธนาการไว้ด้วยบางสิ่งที่มองไม่เห็น
เซบล้มตัวนอนอีกครั้งโดยที่กอดหน้ากากเอาไว้ หลังจากที่ล็อตต้าสงบลงเสียงรอบข้างก็หายไป และเมื่อลองเงี่ยหูฟังดีๆ ราวกับหน้ากากนั้นส่งเสียงประหลาดบางอย่าง เซบตั้งใจฟังสิ่งที่มันพยายามบอกแต่ก็ได้ยินแค่เสียงกรีดร้อง เสียงเดียวกับค่ำคืนแห่งนรกบนดินนั่น
[ที่ราบดาร์คานอน]
ปักปักปัก
กระสุนรูปทรงประหลาดถูกยิงออกมาจากปากกระบอกปืนที่ประหลาดไม่แพ้กัน ปีกสีฟ้าสดใสซึ่งหากมองดูใกล้ๆ แล้วมันคือกลีบของดอกไม้ ร่วงหล่นลงจากร่างซึ่งถูกปกคลุมด้วยกลีบใบ ฟาร์ฟาล่ามอนสเตอร์รูปร่างคล้ายผีเสื้อเช่นเดียวกับที่เขาเคยเจอแต่คราวนี้พวกมันกลับมีสีที่ต่างออกไป ชวนให้คิดว่าบนโลกแห่งนี้จะมีพวกมันอีกกี่สีสันให้ได้พบกันแน่
เซบยืนถือโล่ค้างไว้เพื่อรับการโจมตีแต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปทางมอนสเตอร์ตัวสีเขียวซึ่งวิ่งอยู่โดยรอบแทน รูปร่างที่คล้ายกับหนูตัวใหญ่มีเกล็ดใหญ่ขึ้นมาปกคลุมผิวหนังดูน่าฉงน
ด้านในของมันจะกินได้รึเปล่านะ
เซบคิด
แล้วปลายหางตาเขาก็เหลือบไปเห็นร่างใหญ่ซึ่งมีความสูงมากกว่าเขาเล็กน้อย แต่ด้วยขนและกล้ามเนื้อของมันทำให้ความหนาของร่างกายต่างกันลิบลับ
ฟิ้วววว ปัก
ฟาร์ฟาล่ามอนสเตอร์ที่พวกเขาตีอยู่บินหลบการโจมตีของล็อตต้าส่งผลให้กระสุนซึ่งอัดไปด้วยแรงพุ่งผ่านหน้าเซบไปกระแทกเข้าที่ดอกไม้สีม่วงขนาดใหญ่บนหัวของเจ้าตัวเบิ้ม
กรรรรรรร…
ลมหายใจแรงถูกพ่นออกมาทันที ดูเหมือนว่ามันจะโมโหเสียแล้ว
เจ้าตัวยักษ์ตวัดหางซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยขนสลับสีอัดแน่นกระแทกร่างผู้ที่อยู่ใกล้ที่สุดจนกระเด็นไปไกล
“แย่ละ…” ล็อตต้ามองร่างซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อถูกกระแทกจนโล่หลุดมือ ขาทั้งสองรีบวิ่งไกลออกไปด้วยสัญชาตญาณ
แต่เจ้าแรคคูนจอมโหดไม่ยอมให้ทำแบบนั้นมันถอยไปไม่กี่ก้าวและกระโดดพุ่งโจมตีด้วยพละกำลังอย่างแรงจนล็อตต้าอยู่ในอาการมึนงง การโจมตีครั้งที่สองตามมาติดๆ
กรงเล็บแหลมเงื้อขึ้นมาสุดแขนหวังจะจบชีวิตศัตรูตรงหน้า
เซบที่ลุกขึ้นมาได้คว้าโล่ที่ตกอยู่ข้างตัวขึ้นมาถือเตรียมจะวิ่งไปช่วยผู้ร่วมเดินทาง แต่เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็ตระหนักได้ว่าคงไม่ทัน
พลันภาพในหัวก็ปรากฏขึ้นมา ถึงแม้เขาจะอ่านหนังสือไม่ออก แต่ภาพที่อธิบายการใช้สกิลนึงเขาจำรายละเอียดได้ดี
เซบใช้แรงจากขาทั้งสองส่งพลังไปยังแขนขว้างโล่ออกไปด้วยแรงทั้งหมด
ปั๊ก!!
ขอบของโล่ซึ่งถูกสร้างจากเหล็กแข็งกระแทกเข้าที่หัวอย่างจัง แรคคูนจอมโหดหมดสติทันที โล่หวนกลับมายังมือของเซบซึ่งวิ่งตามมา มือสีเข้มคว้าเอาเอวบางขึ้นบนบ่าก่อนจะรีบวิ่งหนีผ่านบ้านเมืองรกร้างด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี
อาการมึนงงจากมินิบอสเมื่อครู่กินเวลานานพอสมควร กว่าล็อตต้าจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็ถูกพาตัวมาไกลเสียแล้ว
“ปล่อยผมนะ!”
เมื่อมีสติขึ้นมา ล็อตต้าก็เริ่มที่จะโวยวายเสียงดัง แขนและขาเตะต่อยไปมาจนเซบต้องปล่อยลงกับพื้น
“กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวผม!!” ไม่ว่าเปล่า เมื่อล็อตต้าตั้งหลักได้ก็คว้าเอาก้อนดินพร้อมหญ้าข้างตัวปาใส่ผู้ที่อยู่ตรงหน้ารัวๆ “อย่ามาจับตัวผมอีก ผมไม่ชอบ ห้ามมาใกล้ผมด้วย น่าเกลียดที่สุดเลย” สายตารังเกียจราวกับผู้ที่อยู่ตรงหน้าเป็นสิ่งปฏิกูลฉายขึ้นมาอย่างไม่ปิดบัง
“แต่ข้าพึ่งช่วยเจ้านะ…” เซบพยายามอธิบาย ในหัวครุ่นคิดเพื่อทำความเข้าใจกิริยาของคนตรงหน้า
“ไม่ต้องมายุ่ง! ปล่อยผมตายตรงนั้นแหละ” ล็อตต้าเค้นเสียงตะโกนจนตัวสั่น “ห้ามมองผมด้วย ห้ามมาใกล้ น่าขยะแขยงจริงๆ เลย แกหาจังหวะทำแบบนี้อยู่ใช่มั้ย แค่มินิบอสตัวแค่นั้นผมไม่เป็นอะไรหรอกน่า หยุดคิดที่จะมาแตะต้องตัวผมได้แล้ว”
ล็อตต้ายังคงโวยวายพร้อมร่างกายที่สั่นเทาซึ่งเขาไม่สามารถอธิบายได้ว่ากำลังโกรธหรือกลัวบางสิ่งอยู่กันแน่
“เด็กผู้ชายอ่อนแอเช่นเจ้าน่าพิสมัยตรงไหนกัน” เซบกล่าวเสียงเรียบก่อนจะเดินหนีไป
เขาไม่ต้องการเสวนากับผู้ที่ไม่อยากฟังเหตุผลใดใดทั้งนั้น เป้ามายของเขาตอนนี้มีเพียงการทำตามคำสั่งของนายหญิงให้ลุล่วงก็เท่านั้น