ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผู้แต่ง
อิ่มหมู
เรื่องย่อ
[ไม่มีตารางการอัพเป็นเวลาแน่นอน]
การออกเดินทางครั้งแรกจากหมู่บ้านที่คุ้นเคยกลับจารึกบางสิ่งเอาไว้ในใจมากมายนับไม่ถ้วน
...
เอาสิ...เอาชีวิตข้าไป
เซบรีดี้ (Zebrede) หรือเซบ อาวุธ : ดาบ/โล่
นักรบหนุ่มผู้พึ่งสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไปกล่าวต่อผู้แปลกหน้า หากแต่ไม่ได้คิดให้ถีถ้วนนักว่านี่เป็นดั่งคำปฏิญาณว่าจะยกชีวิตให้กับเธอ
...
มันขโมยบางอย่างที่สำคัญมากของฉันไป
เอ็ทน่า (Aetna) อาวุธ : คทา/ปีก
นักเวทสาวผู้ออกเดินทางโดยมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว ไม่รู้เลยว่าทุกก้าวของตนนั้นได้เปลี่ยนชีวิตของใครหลายๆ คนไป
...
...
กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวผม!!
ล็อตต้า (Lotta) อาวุธ : โบว์กัน/ลูกธนู
เด็กชายรูปร่างบอบบางราวกับสตรี เสนอตัวเข้าหาผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจนั้นมีเพียงความปรารถนาเดียวคืออิสระ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม
...
มาผจญภัยไปด้วยกันเถอะ
...
แต่งขึ้นโดยอ้างอิง สถานที่ การแต่งกาย มอนสเตอร์ เนื้อเรื่องบางส่วน จากเกม Toram Online
...
ช่องทางการติดตามผลงาน พูดคุย หรือทวงงาน
Facebook : เสมียนน้อย ชอบกินหมู
Twitter/X : เสมียนน้อย @Immhu_
Tiktok : @Immhu_uu
*แวะเวียนมาพูดคุย เล่นมุก ด่าตัวละครได้ตามสบาย นักเขียนค่อนข้างชอบ แค่อย่าด่านักอ่านด้วยกันเอง ขอรับคำติชมเหล่านั้นไว้ด้วยใจ♡*
-คำเตือน-
เนื้อหาทั้งหมดในตอน ‘ค่ำคืนแห่งฝันร้าย’ เต็มไปด้วยถ้อยคำหยาบคายและเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องเพศซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อจิตใจ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
---------------
‘หมายความว่าล็อตต้าอาจจะกำลังต่อรองเพื่อเราสองคนหรอ’
ประโยคนี้ของนายหญิงแว่วขึ้นมาในหูซ้ำๆ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้เริ่มทำให้ตัวเขาสับสน
“ปล่อยผมนะ!”
แล้วเสียงคนคุ้นเคยก็ดังขึ้นมาจากอีกฝากของบ้าน
เจ้านักยิงตัวบางถูกชายสองคนรวบแขนและขาเอาไว้ มันผู้หนึ่งพยายามถอดเอาเสื้อคอกลมพอดีตัวประดับลูกไม้บางออก โดยมีชายร่างกำยำนั่งมองพร้อมรอยยิ้มพึงพอใจ
“บอกให้ปล่อยไง!!!”
ล็อตต้ายังคงพยายามดิ้นในขณะที่ขาถูกจับกางออก
“พูดเพราะๆ สิคะคนสวย” ชายที่นั่งอยู่กล่าวพลางใช้มือลูบไปมาบริเวณสะดือเล็กและส่งสัญญาณให้คนที่จับขาอยู่
ล็อตต้าเริ่มร้องไห้ทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เขาจำสายตานั้นได้ดี มือทั้งสองเกร็งจนเห็นได้ชัดจากระยะไกล ปากพร่ำบอกให้อีกฝ่ายหยุดแต่เสียงก็ตัดไปเพราะบางสิ่งสอดใส่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต
สีหน้ารังเกียจราวกับเจอซากศพเน่าตายตรงหน้าฉายขึ้นมาบนใบหน้ารูปไข่ ผู้ที่นั่งอยู่ปรายตามองด้วยความพอใจกว่าเดิม มือหนาตบลงใบหน้าเรียวซ้ำๆ พลางหัวเราะและบอกให้ล็อตต้าทำให้มันตื่นเต้นมากกว่านี้
แววตาเดียวกับตอบที่เขาพลาดไปถูกตัวล็อตต้าเข้า…
“เด็กหนุ่มรูปร่างแบบนี้คงเป็นของเล่นอย่างดีของพวกมันเลยล่ะ” เอ็ทน่ากล่าวเสียงเรียบ สายตายังคงสอดส่องรอบกายอย่างระมัดระวัง
รอยยิ้มเสแสร้งและท่าทีรังเกียจบุรุษได้มาจากที่แห่งนี้สินะ…
เซบรำพึงกับตนเอง นึกไม่ออกว่าภายในใจจะเป็นเช่นไรหากเป็นเขาที่ต้องพบเจอเรื่องเช่นนี้มาตลอดชีวิต
ไม่เป็นบ้าไปก่อนถือว่าเข้มแข็งที่สุดแล้ว
มือหนาจิกลงไปยังไม้เก่าและแตกเบื้องหน้าจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา มืออีกข้างเผลอคว้าเอาดาบบนหลังแต่ถูกหยุดไว้ด้วยท่อนแขนสีเข้ม
“อย่าทำอะไรโง่ๆ เชียว รอให้พวกมันเมาได้ที่ค่อยคิดอีกที หมอห้ามนายต่อสู้ด้วย เข้าใจมั้ย”
เซบพยายามฟังที่นายหญิงบอก แต่ภาพตรงหน้าที่ล็อตต้าไม่สามารถร้องออกมาได้อีกแล้วเพราะปากถูกอุดด้วยแท่งเนื้อ ของเหลวจากดวงตาสีน้ำตาลไหลลงพื้นแต่ละหยดราวกับมีคนขว้างท่อนไม้ติดไฟใส่ในอก มันร้อนรุ่มขึ้นมาคล้ายกับกำลังระเบิด
พลั่ก
โดยไม่ทันได้ยั้งคิด ฝ่าเท้าหนาก็ถีบไปยังกำแพงบางตรงหน้าจนหลุดลอยกระเด็นไปถูกกลุ่มคนที่กำลังเมามายจนสลบไป ผู้คุกกรุ่นเดินออกจากที่ซ่อนไปประจันหน้ากับสายตานับสิบซึ่งจ้องมองตรงมายังจุดกำเนิดเสียงโดยพร้อมเพรียงกัน
“ปล่อย…เพื่อนข้า”
เซบกล่าวเสียงแข็ง มือซ้ายชี้ดาบไปยังกลุ่มคนทั้งสามที่ยังกอดรัดตัวล็อตต้าแน่น
“โว้วววว เดี๋ยวนี้ล็อตตี้คนสวยมีเจ้าชายมาช่วยด้วยว่ะ” ชายร่างกำยำกล่าวด้วยรอยยิ้มทว่ามือยังคงสัมผัสของลับอีกฝ่ายขึ้นลงเป็นจังหวะ
“ข้าบอกให้ปล่อย!”
ไม่ว่าเปล่า เซบพุ่งตัวไปข้างหน้าพร้อมสายตามุ่งร้าย
แต่ที่นี่ไม่ได้มีแค่คนเพียงสามคน ชายตัวใหญ่กระโดดมาขวางทางเอาไว้ด้วยดาบขนาดเท่าตัวคน
เซบใช้ฝ่าเท้ากระแทกสวนไปทันที มือแข็งแรงเตรียมตวัดดาบใส่ศัตรูตรงหน้าแต่ถูกสกัดไว้ด้วยลูกธนูยาว ปลายแหลมของมันฝังลงมายังท่อนขาหนาจนเกือบทะลุ
“เอะอะอะไรกัน!” น้ำเสียงดุดันด้านหลังของกำแพงไม้ไผ่ช่วยหยุดการเคลื่อนไหวของทั้งบ้านไป ไม่นานนักร่างกำยำก็ออกมาจากด้านหลังผ้าม่านสีหม่นนั่งลงบนเก้าอี้หวายใจกลางห้องโดยมีสาวสวยผิวเนียนนุ่มหลายคนวิ่งตามออกมาโดยไม่สวมเสื้อผ้าเพื่อมาจัดแต่งเครื่องแต่งกายเขาให้เข้าที่ ดวงตาสีธรรมชาติมองสถานการณ์ทั่วทั้งบ้านก่อนจะพยักหน้าให้ดั๊ก เด็กหนุ่มผู้เป็นดั่งลูกชายได้พูด
“มีเพื่อนมาเยี่ยมครับพ่อ” ดั๊กกล่าวพลางลดคันธนูยาวสีแดงในมือลง “ผัวล็อตตี้”
“มึงรู้มั้ยว่าที่นี่ที่ไหน ไอหนุ่ม” ชายผู้ถูกเรียกว่าพ่อเอ่ยถาม
“ปล่อยเพื่อนข้าซะ” เซบตอบในขณะที่ไม่ละสายตาจากล็อตต้า มือขวาดึงเอาลูกธนูออกจากขาโดยไม่สนว่าตนจะบาดเจ็บ
หึ…
พ่อหัวเราะในลำคออย่างพอใจ
“ใจเด็ดดีนี่หว่า” มือหนาส่งสัญญาณให้เด็กๆ ปล่อยตัวล็อตต้าตามที่บอก “แต่ล็อตน่ะ เป็นคนสำคัญของที่นี่ คงจะให้ง่ายๆ ไม่ได้หรอกนะ”
เซบไม่สนใจสิ่งที่เจ้าคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายกล่าวและยังคงมองล็อตต้าซึ่งตอนนี้นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้น
“แต่ข้าก็ไม่ใช่คนใจร้าย ถ้าเอ็งสัญญาว่าจะดูแลลูกชายของข้าให้ดีก็เอาไปสิ” พ่อพูดจบก็ส่งสายตาให้เด็กๆ ถอยออกเป็นทาง
เซบตรงดิ่งไปยังล็อตต้าทันที สายตากวาดดูทั่วร่างหาร่องรอยบาดแผล โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าผู้คนรอบกายกำลังยิ้มเยาะและกระชับอาวุธขึ้นมาในมือ
“หยุดนะเซบ!” ก่อนที่เซบจะได้เอื้อมมือสัมผัสตัวล็อตต้า น้ำเสียงคุ้นเคยก็ตะโกนดังขึ้นมาจากอีกฝากหนึ่ง เอ็ทน่าเผยตนออกจากที่ซ่อนมองมายังเซบด้วยสีหน้าหงุดหงิด
ในหัวมีแต่คำด่าที่ลูกน้องคนป่าซึ่งตนเลือกมาไม่เคยทันเล่เหลี่ยมของใครราวกับเด็กน้อยไม่รู้ประสีประสา
“พ่อ…อีนี่ไง” ชายวัยกลางคนพร้อมหนวดรกรุงรังเอ่ยขึ้น ชี้ไปยังสตรีผิวเข้มผู้มาใหม่
พ่อมองตามที่เขาชี้ทันทีและก็ได้พบ ผู้หญิงในรูปซึ่งถูกอกถูกใจตั้งแต่แรกเห็น
ใบหน้าเรียวสวยและรูปร่างสมส่วนพร้อมสายตาเย่อหยิ่งเหมาะนักที่จะมาเป็นหนึ่งในภรรยาของตน
อยากรู้นักว่าสายตานั้นจะแน่แค่ไหนหากได้มาอยู่บนเตียงด้วยกัน
“ฮะฮ่าๆๆ ฮ่าาาๆๆ” แล้วพ่อก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างพอใจ “เอาตัวเองมาเสิร์ฟให้ถึงที่เลยงั้นสิ”
“เมี๊ยว~” เจ้าแมวน้อยร้องพลางเดินเอาตัวถูขาเจ้านายพร้อมส่งเสียงครืดๆ ในลำคอ
เหล่าโจรเห็นดังนั้นรีบลุกขึ้นเตรียมวิ่งออกห่างจากนักเวทสาวทันที
แต่ไม่ทันเสียแล้ว พายุหิมะโอบล้อมฝั่งหนึ่งของบ้านเอาไว้ ผู้ที่อยู่ในวงเวทรับรู้ถึงอาการหนาวเหน็บจนถึงกระดูก บางส่วนล้มลงไปเพราะปรับสภาพร่างกายไม่ทัน
“บลาส”
บู้มมมม
เวทบทสองตามมาติดๆ อากาศระเบิดออกเกิดแสงสีแดงกระแทกเก้าอี้หวายตัวใหญ่หายไปพร้อมกับผู้ที่อยู่บนนั้น
หากแต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ พ่อยกดาบใหญ่ขึ้นมาป้องกันและกระโดดหนีทัน พลันรอยยิ้มพึงพอใจอย่างถึงที่สุดก็ปรากฏขึ้นมาบนริมฝีปากหนา
“แม่งต้องสู้มืออย่างงี้ดิวะ!” ดวงตาสีน้ำตาลเปล่งประกายพร้อมเลือดซึ่งสูบฉีดไปทั่วร่างกาย ด้วยความตื่นเต้นนี้เร่งเอาฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น
เหล่าโจรเมื่อเห็นดังนั้นรีบเข้ารุมล้อมทั้งสองเอาไว้จนไร้ซึ่งหนทางหนี อาวุธมากมายชี้ไปยังศัตรูอย่างแน่วแน่
เอ็ทน่าพิจารณารอบกายอย่างพินิจ ในหัวกำลังเคร่งเครียดคิดหาทางเอาตัวรอด
การสู้กับมอนสเตอร์หรือบอสก็พอไหว แต่กับมนุษย์มันคืออีกอย่างนึง
ใครจะล่วงรู้ว่าก้าวต่อไปของพวกมันคิดจะทำอะไรกันแน่
“กูเอง” พ่อเอ่ยเสียงแข็ง สองขาหนาเนื่องจากกล้ามเนื้อเดินแหวกผู้คนออกมายืนต่อหน้านักเวทสาวพร้อมดาบใหญ่ในมือ
ทั้งหมดรับทราบทันทีและเลือกที่จะหันไปหาผู้บุกรุกอีกหนึ่ง
“เดี๋ยวถูกลูกหลงนะล็อต” เสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นพร้อมอ้อมแขนอุ่น
อาจารย์เวคินทร์แอบย่องเข้าหาล็อตต้าและลากออกมายังมุมนึงของบ้าน
โดยปกติเขาควรนอนไปนานแล้วแต่ด้วยสีหน้ากังวลของล็อตต้าลูกศิษย์คนสนิทเมื่อตอนเย็นและเสียงอึกกระทึกทำให้ต้องลุกขึ้นมาดู ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่เขากังวล
“ปล่อย…” คนตัวบางพูดเสียงสั่น มือทั้งสองยังคงเกร็งแน่น
“นี่ครูเองนะ ไม่เป็นไรแล้วคนเก่ง” เวคินทร์ตอบกลับอย่างนุ่มนวลพร้อมสวมกอดอีกฝ่ายแน่นหวังให้ความอบอุ่นเยียวยาสติที่กระเจิดกระเจิง
“อย่าทำผม…”
“ล็อตปล่อยให้เพื่อนมาวุ่นวายแบบนี้ จะถูกลงโทษเอานะครับ” เวคินทร์กระซิบข้างหู สองมือยังคงสวมกอดล็อตต้าแน่น “ให้ครูช่วยพูดให้มั้ย”
พลั่ก
ฝ่าเท้าหนาถีบหมัดเหล็กซึ่งมาประชิดให้ออกห่างและแกว่งดาบในมือเป็นวงกว้าง
เยอะเกินไปแล้ว…
เซบครวญครางในหัว
โล่ของเขาหลุดมือไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ด้วยที่แขนขวาของตนไม่รู้สึก ความเจ็บปวดและแสบร้อนทั่วร่างกายกำลังทำให้สติเขาเลือนรางลงทุกขณะ
เป็นเพราะออกแรงเยอะเกินไปหรือเพราะเจ้าของเหลวสีแดงบนพื้นที่ไหลออกมาจากส่วนต่างๆ บนร่างของเขากันแน่นะ
ฉึก
ลูกธนูดอกใหญ่พุ่งเข้ามาฝังตัวอยู่บนร่างของเซบอีกครั้ง กลุ่มโจรรอบกายที่โอบล้อมเขาไว้ต่างยิ้มกว้าง ไม่ว่าพวกมันจะถูกจัดการไปเท่าไรก็ยังคงโผล่ขึ้นมาเพิ่มตลอดเวลาราวกับไม่มีวันหมดสิ้น เซบเริ่มคิดกังวลถึงจำนวนของพวกมันเสียแล้ว
หากแต่ไม่ได้หวาดกลัว เขาเกรงว่าจะช่วยเพื่อนของตนไม่ทันต่างหาก
ดาบสีสดใสกวัดแกว่งรอบกายอีกครั้งเมื่อดึงลูกธนูออกจากร่างสำเร็จ
โจรสามคนด้านหน้าล่าถอยออกห่างและโจมตีเข้ามาพร้อมๆ กับกลุ่มโจรด้านหลัง
แฮ่ก แฮ่กกก แฮ่กแฮ่ก
เอ็ทน่าหอบหายใจถี่ เธอแทบไม่เหลือแรงจะขยับตัวอีกต่อไปแล้ว แต่ก็ยังคงต้องกำคทาในมือให้แน่น เพราะเมื่อใดที่มันหลุดจากมือนักเวทเช่นเธอไปนั่นหมายถึงชีวิต
เจ้าแมวตัวน้อยถูกเรียกออกมาและโดนโจมตีจนหายไปเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วมิอาจทราบได้ แต่เจ้าดาบใหญ่ตรงหน้าเธอยังคงสามารถกวัดแกว่งอาวุธในมือได้อย่างอิสระอยู่เลย
นี่เรากำลังจะแพ้หรอ…กับคนคนเดียวเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้