ในโลกอันกว้างใหญ่ของ Toram Online ผู้คนได้สรรค์สร้างเรื่องราวของตนเอง และการเดินทางครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนักรบหนุ่มของหมู่บ้านได้เผลอยกชีวิตให้กับนักเวทสาวแปลกหน้าซึ่งเดินทางผ่านมา
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ตลก,ผจญภัย,ดาร์กแฟนตาซี,โทรัม,เกมออนไลน์,เกม,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
มองไม่เห็น…
ใบหน้าเรียบเฉยพยายามเพ่งมองท้องฟ้าซึ่งถูกบดบังด้วยใบไม้หลากหลายชั้นจนแทบมองไม่เห็นสิ่งใด สองถึงสามวันมานี้เซบพยายามมองหาดวงจันทร์ดังเช่นทุกคืนแต่กลับไม่พบ แม้กระทั่งดวงดาวสักดวง แต่ด้วยแสงสว่างเล็กน้อยจากที่ไกลๆ ทำให้ยังสัมผัสได้ว่าผืนฟ้ายังคงมีมันอยู่
“เซบเฝ้านะ” เอ็ทน่าเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังปูผ้าสีน้ำตาลแดงลงกับพื้นดินเพื่อจัดเตรียมที่นอน ดวงตาสีม่วงแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเสียแล้ว
“ได้”
เซบตอบตกลงในทันทีเพราะคาดคิดเอาไว้แล้วว่านายหญิงไม่มีทางเฝ้ายามได้ในคืนนี้ เนื่องจากนางไม่ยอมนอนดังเช่นทุกทีติดกันมาสามคืนแล้ว ความเหนื่อยล้าส่งผ่านออกมาอย่างชัดเจนผ่านดวงตาสีม่วงนั่น
แต่กลับต้องคิดหนักเมื่อในอีกไม่กี่ชั่วโมงต้องปลุกล็อตต้ามาเฝ้ายามต่อเมื่อใกล้รุ่งสาง เพราะเจ้าตัวไม่ชอบให้ตนเข้าไปใกล้มากนัก ท่าทางรังเกียจราวกับได้สัมผัสสิ่งโสมมยังคงทำให้เซบข้องใจเสมอมา
แซ่ก แซ่ก
แล้วเสียงการเคลื่อนไหวในป่าก็ดึงให้เซบเข้าสู่โหมดพร้อมต่อสู้
จากเสียงเมื่อครู่สิ่งที่กำลังเข้ามาใกล้ต้องมีขนาดพอๆ กับเขาเป็นแน่
เซบหยิบดาบและโล่ขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ สองขาค่อยๆ ก้าวผ่านกองไฟอย่างระมัดระวัง
“ไง-”
ทันทีที่ร่างผู้มาเยือนปรากฏออกมาจากเงามืดจนเห็นเป็นตัวคน โล่หนามสีเหลืองก็ถูกปาออกไปจนสุดแรงทว่าอีกฝ่ายกลับหลบทัน
ปีกสีแดงสดถูกกางออกหลังผ้าคลุมยาวระพื้นพร้อมวงแหวนเวทรอบกาย
เซบพุ่งเข้าหามันทันทีก่อนจะได้ร่ายสิ่งใด
ทว่ายังช้ามากนัก ระยะเพียงปลายฝ่ามือก่อนดาบเล่มยาวจะกระแทกร่าง ลูกไฟสีม่วงหลายลูกกระหน่ำยิงลงมาจากฟากฝ้าเฉียดศีรษะของเขาไปจนต้องล่าถอยออกมา
ล็อตต้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อลูกไฟบางลูกหล่นลงพื้นดินข้างตัว มือบางคว้าเอาอาวุธประจำตัวขึ้นมากำไว้แน่นแต่เมื่อสายตาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนจึงเก็บอาวุธกลับเข้าที่
“คุณหมอ!!” ล็อตต้าตะโกนพร้อมดวงตาเบิกโพลงก่อนจะรีบวิ่งไปหา ทำเอาเซบยืนงุนงง แต่เมื่อเห็นว่านี่อาจจะเป็นคนรู้จักของล็อตต้าทั้งยังมาคนเดียวจึงค่อยๆ ลดดาบในมือลง
“เพื่อนใหม่เก่งใช้ได้เลยนะ” ชายในผ้าคลุมยาวกล่าวพร้อมเอื้อมแขนซึ่งสวมถุงมือหนังสีน้ำตาลขึ้นมาลูบหัวล็อตต้าเบาๆ
พลันรอยยิ้มใสซื่อราวกับเด็กชายตัวน้อยก็ฉายขึ้นมาบนใบหน้ารูปไข่ ล็อตต้าฉีกยิ้มน่ารักออกมาพลางถือวิสาสะล้วงเอาขนมในกระเป๋าเสื้อโค้ทของผู้ที่อยู่ตรงหน้าออกมาเคี้ยวจนแก้มตุ่ย
ก็ยิ้มแบบคนปกติเป็นเหมือนกันนี่…
เซบคิด พลางพิจารณาบุคคลมาใหม่ที่สวมชุดคลุมปิดบังร่างกายและใบหน้าจนไม่มีส่วนใดโผล่พ้นออกมาทั้งยังเป็นสีดำแถมยังดูหนารวมไปถึงถุงมือและรองเท้าบู้ทยาวทำจากวัสดุอย่างดีจนสามารถรับรู้ด้วยตาเปล่า เจ้าหน้ากากสีสนิมครึ่งหน้าด้านบนซึ่งมีจะงอยยาวราวกับปากของอีกาดูรวมๆ แล้วน่ากลัวและหดหู่อย่างน่าประหลาด
ราวกับผู้ที่ต้องบุกเข้าไปรักษาผู้คนในยามสงครามและในเหตุการณ์อันตราย
“เสียงดังจังเลย…” เอ็ทน่าที่พึ่งรู้สึกตัวงัวเงียลุกขึ้นมา
ด้วยสติที่ยังมีไม่เต็มที่และความพร่ามัวในดวงตา นางเดินตรงไปยังผู้มาใหม่พยายามหรี่ตามอง
“ใครน่ะ”
“คุณหมอเฮปป้าครับ ที่ผมบอกว่าจะทำยาให้เอ็ทน่าได้”
“เอ็ทน่า???” เสียงเข้มภายใต้หน้ากากเหล็กหนาเอ่ยขึ้นพร้อมมองมายังเอ็ทน่าซึ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ “ยังไม่ตายหรอ”
“รู้จักกันรึไง”
เอ็ทน่าเอ่ยถาม อีกฝ่ายไม่ตอบแต่กลับใช้มือดึงเอวบางเข้ามาประชิดตัว
“นี่ ถ้าจะบอกว่าเคยนอนกับฉัน ฉันจำไม่ได้ ปิดหน้าปิดตาเอาไว้แบบ…” พูดยังไม่ทันจบนางก็ก้มตัวลงมองช้อนขึ้นไปภายใต้หน้ากากครึ่งเดียว “นี้…”
ในขณะที่เอ็ทน่ากำลังใช้สติอันน้อยนิดพิจารณาสิ่งตรงหน้า ลูกตาดำสนิทตัดกับนัยน์ตาสีแดงสดคุ้นเคยก็มองลอดลงมายังใบหน้าเรียวพร้อมรอยยิ้ม
พลันภาพในอดีตก็ฉายขึ้นมาในหัว
สัมผัสร้อนรุ่มและเสียงลมหายใจในระยะประชิดเธอยังคงจำได้เสมอมา รวมไปถึง…รอยคมเขี้ยวเล็กๆ บนร่างของเธอด้วย
เซบรีบเดินเข้ามาใกล้ทันทีที่เห็นการกระทำของเจ้าหมอเฮปป้า แต่ต้องหยุดฝีเท้าลงเพราะเอ็ทน่าเป็นคนผลักให้มันถอยห่างออกไปพร้อมใบหน้ามีเลือดฝาด
นี่นาง…กำลังเขินอาย!!
เซบทำตาโต มองเอ็ทน่าสลับกับเจ้าชุดคลุมประหลาดไปมา
“ยังสบายดีสินะ” เฮปป้ากล่าวพลางนั่งลงเขี่ยให้กองไฟติดอีกครั้ง
“ช่วยทำยาให้เอ็ทน่าหน่อยได้มั้ยครับ” ล็อตต้าพูดเจื้อยแจ้วในขณะที่ในปากยังคงเต็มไปด้วยขนมหวานรสเลิศ มือบางยื่นเศษกระดาษซึ่งเต็มไปด้วยรายการวัตถุดิบสำหรับการผลิตยาให้กับเฮปป้า
โชคดีที่ล็อตต้าซึ่งอยู่อีกฝั่งของทั้งสองเลยไม่ทันได้เห็นสีหน้านั้น มิเช่นนั้นเอ็ทน่าคงจะโดนล้อเลียนไปอีกหลายวัน
“ยาพวกนี้…” เฮปป้าอ่านสิ่งที่อยู่ในกระดาษเพียงครู่เดียวก็ทราบถึงสูตรยาที่ตนได้เคยเรียนรู้เมื่อนานมาแล้ว
“พวกผมหาของมาครบแล้วล่ะ”
“กินยาพวกนี้ทำไม” เฮปป้าเอ่ยถาม
“ไม่ทราบครับ แต่เอ็ทน่าพร้อมจ่าย ใช้เวลาทำนานมั้ย พวกเราค่อนข้างรีบเลยล่ะ”
หากแต่ไม่ได้ถามล็อตต้า ดวงตาภายใต้หน้ากากสีสนิมมองตรงมายังผู้ที่อยู่ตรงข้ามกองไฟ คิ้วสีเดียวกับผมขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนัก
เอ็ทน่ารีบเบือนหน้าหนีทันที ก่อนจะพบว่าพิษบนตัวเซบเริ่มจะเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง รอยสีม่วงดำสลับน้ำตาลพาดผ่านไหล่ลงไปใต้ผ้าพันแผลสีเขียวสว่าง
“รักษาได้มั้ย” เอ็ทน่ากล่าวพร้อมชี้ไปยังคนข้างตัว
----------------------
“ทนมาจนป่านนี้ได้ยังไง” เฮปป้าเอ่ยถามหลังจากที่ดูร่องรอยบนตัวทั้งหมด มือซึ่งสวมถุงมือหนาจิ้มเข็มฉีดยาบรรจุของเหลวสีใสลงไปบนหัวไหล่ขวา
“ข้าเก่ง” เซบตอบหน้าตาย “อั่ก!”
ก่อนจะถูกฝ่ามือสีเข้มทุบลงมายังหน้าอกอย่างแรงจนร้องออกมา
“เจ็บทำไมไม่บอก” เอ็ทน่าทำหน้ามุ่ย “อยากตายนักรึไง”
“คู่ขา…คนใหม่หรอ” เฮปป้าที่ฉีดยาชาเสร็จเรียบร้อยเอ่ยถามเบาๆ
“คู่ขาคือสิ่งใด/ใช่!”
แต่ทั้งสองตอบกลับมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทว่าเอ็ทน่ากลับเสียงดังกว่าใครและเป็นนางที่ตอบว่าใช่
เซบได้ยินเช่นนั้นมองไปยังนายหญิงด้วยความงงงวย ในขณะที่เฮปป้าหัวเราะในลำคอเบาๆ
“แผลคงจะเจ็บมากเลย งั้นผมจะไปหาสมุนไพรมาเพิ่มนะครับ” ล็อตต้าเสนอตัว ก่อนจะรีบเดินหายเข้าไปในป่า
เซบแอบเห็นใบหน้าตึงเครียดของล็อตต้าครู่นึงก่อนตัวเขาจะจากไปแต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจมากนักเพราะเฮปป้ากำลังค้นเอาอุปกรณ์รักษาหน้าตาแปลกประหลาดออกมาวางเรียงกันบนผืนผ้าสะอาดตา
มีดเล่มเล็กสีเงินแวววาวกรีดลงมายังบาดแผลทีละน้อย ทว่าเซบกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย แต่ร่องรอยยาวเหยียดซึ่งเขากำลังจ้องมองอยู่ทำให้รู้สึกหวาดเสียวยิ่งนัก ทันทีที่ของเหลวเหนียวข้นไหลออกมาจากบาดแผลเฮปป้ารีบเช็ดออกอย่างชำนาญและคว้าเอาอุปกรณ์สีน้ำตาลรูปทรงกลมขึ้นมา ด้านบนของมันมีสายยาวยื่นออกมาคล้ายท่อขนาดเล็ก เฮปป้าใช้ท่อนั้นจิ้มลงไปยังบาดแผลเพื่อดูดเอาของเสียออกให้พ้นสายตา
สติของเซบเริ่มเลือนรางขึ้นมาทีละน้อยพร้อมๆ กับของเหลวในร่างกายถูกดูดออกไป ดวงตาสีเทาพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะไม่หลับไปตามคำสั่งของคุณหมอ เอ็ทน่ารีบพุ่งตัวเข้ามาสัมผัสใบหน้าเรียบเฉยเพื่อดึงสติ
“ลืมตาเดี๋ยวนี้นะ” เอ็ทน่าทำเสียงดุ ฝ่ามือสีเข้มตบลงไปยังใบหน้าของเซบรัวๆ
“ข้า…” เซบพยายามเปล่งเสียงพูดด้วยแรงเฮือกใหญ่ “มีเนื้อใกล้เน่าอยู่ในกระเป๋า-โอ๊ย!”
“มันใช่เวลาเล่นมั้ยห๊ะ” เอ็ทน่าตบหน้าเซบอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เซบกล่าวและลุกขึ้นไปนั่งที่เดิม ในหัวคาดโทษไว้ว่าเมื่อเซบได้รับการรักษาจนแล้วเสร็จจักต้องตายด้วยน้ำมือของตนเป็นแน่
------------------------
กว่าการรักษาจะแล้วเสร็จก็ปาไปเกือบรุ่งสาง เขารู้สึกดีขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อแต่รอยสีม่วงจางๆ ยังคงมีอยู่
“เดี๋ยวรอยพวกนี้มันก็หายไป” เฮปป้าชี้มายังหน้าอกของเซบราวกับรู้ถึงสิ่งที่เขากังวล “แต่รอยเขี้ยวนั่นฉันคงทำอะไรให้ไม่ได้”
“ขอบใจ ท่านคุณหมอเฮปป้า” เซบกล่าวขอบคุณพลางก้มหัวลงเล็กน้อย
“ผงนี้…ต้องทาทุกวันนะ เม็ดสีฟ้านี่กินแค่ตอนมีอาการปวดจนทนไม่ไหว มันทำให้ง่วง พยายามอย่าให้แผลโดนน้ำแล้วก็อย่าใช้แรงมากไป แค่เดินทางสู้มอนสเตอร์น่ะพอไหว แต่กับการลงบอสเลี่ยงไปก่อนก็แล้วกัน ผงยาในขวดนี้หมดแผลถึงจะหายดี” เฮปป้าพูดยาวเหยียดพลางยื่นยาทั้งหมดให้เซบ แต่ยังคงจ้องมองไปยังเอ็ทน่าซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“จำได้ใช่มั้ยเซบ” เอ็ทน่าทำเสียงดุ “เลิกทำอะไรแปลกๆ ได้แล้ว ฉันจะเรียกพรประภาออกมาคอยแบกนาย ดาบกับโล่ฝากไว้ที่ฉันก่อน”
เซบทำหน้ามุ่ยพลางคิดในใจว่าย่าของเขายังไม่เคยจู้จี้เช่นนี้เลย เพราะไม่กล้าเอ่ยออกไป
“แล้วจะ…ไม่ตามไปดูหรอ” เฮปป้ากล่าวในขณะที่เริ่มตั้งหมอผสมยา
“ดูอะไรหรือ” เซบถามอย่างสนใจ ดวงตาสีเทาไล่มองอุปกรณ์แปลกตาด้วยความใคร่รู้
“ก็ของที่ใช้รักษาเซบมีมากพออยู่แล้ว แล้วล็อตต้าล่ะ ไปหาอะไร”
เอ็ทน่ากับเซบสบตาหันมาสบตากันทันทีอย่างมีความหมายก่อนจะหันกลับมาฟังสิ่งที่เฮปป้าพยายามจะบอก
“หมายความว่ายังไง” เอ็ทน่าถามเพื่อความแน่ใจ
“เธอไม่โง่ขนาดที่ดูไม่ออกฉันรู้” เฮปป้าตอบเสียงเรียบ “ใกล้ๆ นี้มีหมู่บ้านโจรอยู่ ที่ที่ล็อตต้าโตมาน่ะ”
“มันจะพาคนมาปล้นพวกเราหรือ”
“ถ้าจะปล้นมันง่ายกว่าที่คิด คงไม่พามาใกล้หมู่บ้านขนาดนี้หรอก ว่ามั้ย”
“ต้องการจะบอกอะไรกันแน่” เอ็ทน่าที่เริ่มหงุดหงิดเฮปป้าเพราะเอาแต่พูดอ้อมไปมาเอ่ยขึ้นมาเสียงแข็งพร้อมกอดอกแน่น
----------------------
“ไม่ไปด้วยกันรึไง” ผู้ที่สวมชุดรัดรูปสีม่วงเอ่ยถามหลังจากหยิบเอาอาวุธขึ้นมาเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย
“อยากให้ไปด้วยหรอ” เฮปป้าตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆ ในขณะที่กำลังคนส่วนผสมในหม้อต้มยา
แต่เพียงแค่รอยยิ้มเล็กน้อยกลับทำให้ใบหน้าของเอ็ทน่าเริ่มมีเลือดฝาดอีกครั้ง
“ก็…พวกเราไม่รู้ทางต่างหาก!”
พูดจบเอ็ทน่าก็เดินปึงปังไปยืนกอดอกอยู่ไกลๆ พร้อมใบริมฝีปากขบแน่นทำเอาเฮปป้าหัวเราะออกมาเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ “ตรงไปจนเจอลำธาร เดินย้อนขึ้นไปทางต้นน้ำไม่นานก็จะเจอกับหมู่บ้าน หาไม่ยากหรอก”
เซบมองทั้งสองเงียบๆ อยู่นานพยายามเก็บทุกอย่างที่เห็นเข้าไปในหัว
จากที่เดินทางด้วยกันมาซักระยะก็มีเพียงท่านคุณหมอเฮปป้าผู้นี้ที่ทำให้นายหญิงของเขาเกิดอาการเช่นนี้ได้ ราวกับเด็กสาวแรกรุ่นที่กำลังอยู่ในวัยซุกซน ไร้ซึ่งท่าทีถือตัวดังเช่นที่ผ่านมา
ซึ่งเขาควรจะเรียนรู้ไว้สักหน่อยเผื่อในอนาคตอาจจะใช้วิธีเดียวกันต่อรองกับนางได้มากขึ้น
“ระวังตัวด้วย” เฮปป้าพูดไล่หลังในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังขีดเล็กๆ บนหม้อปรุงยาแบบพิเศษเพื่อมิให้ความร้อนมากเกินไป
และเมื่อทุกอย่างรอบกายเริ่มสงบลง มือหนาภายใต้ถุงมือสีน้ำตาลก็ล้วงเอาเศษคริสตัลสีฟ้าซึ่งถูกผูกมัดด้วยเชือกเส้นเล็กจนกลายเป็นจี้ห้อยคอซึ่งพกติดตัวเสมอออกมาพินิจ “ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ สินะ”
ถึงแม้สีสันบนร่างจะเปลี่ยนไปเช่นไร ทว่าท่าทาง กลิ่นกาย และดวงตาคู่นั้นยังคงเหมือนเดิมมิแปรเปลี่ยนไปเลยจนอยากจะสวมกอดนางไว้ให้นานที่สุด หากแต่จุดมุ่งหมายของพวกเขานั้นต่างกันออกไป…เช่นเคย เพียงแค่ได้พบหน้า หรือแม้แต่ได้ยินว่าอีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
