หัดวาดก่อนเดียวเปลี่ยนปก
ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ดาร์ค,แฟนตาซี,ดราม่า,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ประกายจากพฤกษาหัดวาดก่อนเดียวเปลี่ยนปก
ขั้นที่ 1: สัมผัสอนูเวท (Basic Anuwet Sense)
ระดับนี้คือการรับรู้เบื้องต้นถึงอนูเวทในสิ่งรอบตัว ซึ่งสามารถแบ่งย่อยได้ตามความละเอียดของการรับรู้:
ขั้นที่ 2: ควบคุมอนูเวท (Anuwet Manipulation)
ระดับนี้เกี่ยวกับการที่จอมเวทเริ่มมีอิทธิพลต่ออนูเวท ตั้งแต่การบังคับเบื้องต้นไปจนถึงการควบคุมได้อย่างเป็นอิสระ:
ขั้นที่ 3: สลักอนูเวท (Anuwet Imbuement)
ระดับนี้คือการฝังอนูเวทลงในวัตถุให้คงอยู่ได้ ซึ่งต้องใช้ความแม่นยำและความเข้าใจอย่างมาก:
ขั้นที่ 4: แปรผันอนูเวท (Anuwet Transmutation)
นี่คือการเปลี่ยนแปลงแก่นแท้ของอนูเวท ซึ่งเป็นขีดสุดของความเข้าใจและการควบคุม:
"เราควรหาที่พักก่อนเป็นอันดับแรกเลยนะ" คาลอสพูดพร้อมกับชำเลืองมองเอลล่าที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ที่พักเหรอคะ?" เอลล่าถามด้วยความสงสัย
คาลอสอธิบายว่า "ใช่แล้ว เราลองไปดูบ้านที่ฉันเคยอยู่ก่อนดีกว่าว่ามันยังใช้ได้อยู่ไหม ถ้าไม่สะดวกแล้วเราค่อยไปหาโรงเตี๊ยมกัน"
คาลอสจับมือเอลล่าแล้วพากันเดินลัดเลาะผ่านตรอกซอกซอยต่างๆ จนมาถึงเนินเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตรงหน้าคือภาพบ้านเก่าที่คุ้นตา... ในแววตาของคาลอสปรากฏภาพความทรงจำในวัยเยาว์ผุดขึ้นมา
"คุณแม่ครับ! ดูดอกไม้นี่สิ มันเรืองแสงได้ด้วย!" คาลอสน้อยในความทรงจำพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น
คุณแม่ของคาลอสเดินเข้ามาอุ้มเขาขึ้นมาอย่างอ่อนโยน
"ดอกไม้นี้คุณพ่อของลูกเป็นคนเก็บมาให้แม่นะจ๊ะ" คุณแม่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
คาลอสในวัยเด็กหันมองเข้าไปในดวงตาของแม่ เขาเห็นแววความเศร้าสร้อยฉายชัดอยู่ในนั้น มือเล็กๆ ของเขาก็ค่อยๆ เอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของคุณแม่เบาๆ คุณแม่คาลอสหันมามอง คาลอสน้อยด้วยความอ่อนโยน คุณแม่คาร์ลอสพูดกับคาลอสน้อยด้วยความอ่อนโยนว่า
"ดอกไม้นี้คือ ดอกพีโอนี (Peony) จ้ะ มีตำนานหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่าดอกพีโอนีเป็นดอกไม้เวทมนตร์ที่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดขณะคลอดบุตรได้เลยนะ" คาลอสฟังอย่างตั้งใจ
"แล้วคุณพ่อล่ะครับ คุณพ่อไปไหน?" คาลอสหันมาถามแม่ "
คุณพ่อไปที่ไกลแสนไกลนะลูก" แม่คาลอสตอบ
"ที่ไกลแสนไกลนี้ไกลแค่ไหนหรอครับ? วันที่ผมโตขึ้น ผมจะไปตามหาคุณพ่อ " คาลอสพูดด้วยความมุ่งมั่น แม่คาร์ลอสมองคาลอสด้วยดวงตาเศร้าสร้อย คาลอสหันกลับมาหาแม่ และเห็นเธอกำลังยิ้มให้เขาอย่างช้าๆ
กลับมาในปัจจุบัน คาลอสถอนหายใจด้วยความเศร้าสร้อย "เข้าไปดูกันข้างในกัน
" คาลอสจูงมือเอลล่าเข้าไปข้างใน "นี่บ้านคุณหรอคะ?
" เอลล่าถาม " ใช่แล้ว นี่คือบ้านที่ฉันเคยอาศัย" คาลอสเห็นสภาพบ้านแล้วพูดกับเอลล่าว่า "เราไปหาโรงเตี๊ยมกันดีกว่า"
"ไม่เป็นไรค่ะ เราช่วยกันทำความสะอาดก็ได้" เอลล่าพูดด้วยความมุ่งมั่น คาลอสหันมองเอลล่าแล้วถอนหายใจ และพูดในใจว่า "เป็นเด็กนี่ดีจริงๆ"
หลังจากผ่านไป 2 ชั่วโมง
คาลอสและเอลล่าก็ทำความสะอาดบ้านจนเสร็จเรียบร้อย "เห็นไหม สะอาดแล้ว!" เอลล่ากล่าวด้วยความภูมิใจ
ทันใดนั้น เสียงท้องของเอลล่าก็ดังขึ้นมา คาลอสมองเธอด้วยแววตาขบขัน "ป่ะ เราไปหาอะไรกินกัน" คาลอสชวนเอลล่า
ก่อนที่คาลอสและเอลล่าจะเดินออกจากบ้าน ก็มีคนสวมเสื้อคลุมสีดำเดินเข้ามาในลานบ้าน คาลอสดึงเอลล่ามาไว้ข้างหลังและจ้องมองคนนั้นอย่างตั้งใจ
ทันใดนั้นก็มีเสียงทักทายดังขึ้น "ทำไมนายถึงทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ คาลอส เหมือนนายเจอศัตรูเลยนะ"
คาลอสชะงักไปครู่หนึ่ง
ทันใดนั้น คนในชุดคลุมสีดำก็ถอดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าสวยหวานราวกับเทพธิดา ผมยาวสลวยสีรัตติกาลประดับด้วยปิ่นเงินรูปจันทร์เสี้ยว ดวงตากลมโตสีม่วงอเมทิสต์เปล่งประกายลึกลับและน่าค้นหา
เธอสวมชุดยาวสีดำสนิทที่ตัดเย็บจากผ้าไหมเนื้อดี ปักลายดวงดาวสีเงินเล็กๆ ทั่วทั้งชุด ช่วงเอวคอดกิ่วคาดด้วยเข็มขัดหนังสีดำประดับหัวเข็มขัดรูปหมาป่าสีเงิน บนนิ้วเรียวสวมแหวนเงินที่มีอัญมณีสีม่วงเม็ดเล็กๆ เรือนหนึ่ง
ถึงแม้ชุดของเธอจะดูเรียบง่าย แต่กลับขับเน้นรูปร่างที่งดงามและสง่าราวกับนางพญาแห่งรัตติกาล ออร่าที่แผ่ออกมานั้นผสมผสานความลึกลับ น่าค้นหา และเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ สิ่งที่เห็นเด่นชัดคือ หมวกทรงแหลมใบใหญ่ ที่เธอสวมอยู่
"ลูน่า... นั่นเธอจริงหรอ?" คาลอสถามด้วยความไม่แน่ใจ
"ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครล่ะ? นายมีเพื่อนเยอะขนาดนั้นเลยรึไง?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
"ก็ใช่... ฉันมีเพื่อนน้อย แต่ก็ยังมีเธออยู่นี่ไง" คาลอสตอบ
ลูน่าเหลือบมองไปยังเกาะของคาลอส "ทำไมเกาะที่ฉันลงเวทมนตร์ให้นายถึงเละขนาดนั้นล่ะ?"
คาลอสยิ้มแหย ๆ ด้วยความเขินอายแล้วหัวเราะเบา ๆ "ไปเจอศัตรูที่พวกเราไม่สามารถสู้ได้น่ะ"
ลูน่าถามต่อ "แล้วลูกน้องนายทั้งสามคนที่ไปด้วยกัน... พวกเขาไปไหนแล้วละ?"
คาลอสถอนหายใจแผ่วเบา "พวกเขา... ตายหมดแล้ว"
เธอพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
"เด็กข้างหลังนายน่ะเก็บมาจากไหนนะ หรือว่าคือลูกนายล่ะ"
ลูน่าถาม ขณะที่เอลล่าค่อยๆ ชำเลืองมองผ่านหลังคาลอสด้วยความสงสัย
"เธอชื่อเอลล่า ฉันพาเธอออกมาจากป่าทางตะวันออกนะ หมู่บ้านเธอโดนทำลายนะ" เอลล่าค่อยๆ เดินออกมาจากข้างหลังคาลอส
อย่างช้าๆ ดวงตาลูน่าเปล่งประกายสีม่วงจดจ้องไปยังเอลล่า เธอพยักหน้าขึ้นลงด้วยความพึงพอใจ
ลูน่าพูดในใจ "เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา"