อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เนสก้าเหรอ…” โอวี่พูดขึ้นอย่างสับสน พยายามขยับร่างกายที่บุบเบี้ยวไปบางส่วนเข้าหา มือข้างซ้ายที่ยังดีอยู่หยิบปืนขึ้นเล็งไปข้างหน้า แต่เขาไม่อาจยิงอดีตขุนพลอสูรผู้นี้ได้ เพราะเธอกำลังปกป้องมนุษย์ ปกป้องแมรี่อยู่
“ทำไมกัน” คำถามนั้นหลุดออกจากลำโพงของเขา แต่ก็เป็นคำถามที่ฉันเชื่อว่าทุกคนคิดอยู่ในใจ แม้เนสก้าจะไม่ได้ทำร้ายมนุษย์ แต่เธอก็เคยบอกว่าไม่อยู่ฝ่ายใด ทำไมเธอต้องมาปกป้องฉันด้วย
“เพราะคุณคือความหวัง” เสียงที่ต้องใช้ความพยายามเปล่งออกมาจากร่างนั้นบ่งบอกว่าเนสก้ายังไม่พร้อมกลับเป็นร่างสมบูรณ์ เขาที่กลางอกยังงอกไม่เต็มที่ มันกระจายแสงสีทองริบหรี่ออกมาได้แค่รอบบริเวณโคนเขาเท่านั้น ร่างกายของเธอเปลือย ทว่ามีขนสีขาวปกคลุมแขนขาและของสงวน ที่หัวมีเขางอกออกมาสองข้าง ตาขาวเปลี่ยนเป็นสีดำ ตาดำกลายเป็นสีม่วงมีแสงส่องสว่าง ปลายมือปลายเท้ามีเล็บสีดำยื่นยาวออกมา
“ฉันจำได้แล้ว แก… แกคืออสูรที่ฆ่าแม่ของฉัน!” ควาเมประกาศลั่น “เล็บยาวสีดำนั่นฉันจำได้ดี แกฆ่าแม่ของฉัน! ว้าากกกกกก”
“ขอโทษจริงๆ” น้ำตาสีดำไหลพรากออกมา “ตอนนั้นฉันยังคิดไม่ได้”
“ขอโทษแล้วแม่ฉันจะฟื้นเหรอ ไปตายซะ! คราวนี้ตายจริงๆ ซะที!” เขาอสูรที่หุ่นยนต์สีดำส่องแสงสว่างวาบขึ้น มันกระโดดพุ่งตัวเข้าหาเนสก้า เธอไม่คิดจะหลบ
คราวนี้เหรอ แสดงว่าสองคนนี้เคยเจอกันมาก่อนหน้านี้แล้วเหรอ
แคร้ง
เสียงโลหะปะทะโลหะดังขึ้น หุ่น 02 ใช้แขนเข้าป้องกันหมัดของ 01 ร่างบอบบางของมันสั่นระริก แต่ว่าใครกันเป็นคนขับมัน
ฉันหันไปทางโอวี่ ใช่จริงด้วย โอวี่กำลังควบคุมหุ่น 02 อยู่ เห็นได้จากใบหน้าของเขาที่มีโค้ดวิ่ง
“ห้ามฆ่าอสูรตนนี้!” โอวี่ประกาศ ฉันได้แต่มองไปที่เขาอย่างตกตะลึง ทำไมโอวี่ถึงตัดสินใจจะช่วยชีวิตเนสก้ากันล่ะ
“มีสิทธิ์อะไรมาห้าม! ถ้าอย่างนั้นฉันจะฆ่าแกก่อน!” หุ่น 01 เข้าโจมตี 02 ทันที เห็นได้ชัดว่า 02 ตกเป็นรอง อาจเป็นเพราะมันร้างสังเวียนมานาน และนี่ก็ไม่ใช่ร่างกายของโอวี่เอง
เปรี้ยง
สุดท้ายหุ่น 02 ก็กระเด็นไปเพราะแรงหมัด โอวี่ใช้ปืนของตนยิงสกัดไม่ให้ 01 เข้าใกล้เนสก้าแต่ก็ไร้ผล หุ่นสีดำมฤตยูเข้าใกล้เนสก้ามากขึ้นทุกทีๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้! ห้ามใครทำอะไรทั้งนั้น!”
เสียงตะโกนที่ทรงอำนาจดังขึ้น ทุกคนหันไปยังที่มาของเสียง มันคือร่างของหญิงชราที่ใส่ชุดออกกำลังกาย และสวมทับไว้ด้วยแจ็คเก็ตสีดำ ผิวหนังของเธอส่วนที่พ้นเสื้อผ้ามีเส้นสายสีดำราวกับรอยสัก แต่มันอาจจะเป็นรอยของพิษอสูรที่เนสก้าเคยเล่า
อย่าบอกนะว่านี่คือ… ไดแอนน์
“ไดแอนน์เหรอ โตขึ้นเยอะเลยนะ” โอวี่ทักด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า หุ่นยนต์ทำเสียงแบบนี้ได้ด้วยเหรอ
“อย่าเรียกว่าโตเลย เรียกว่าแก่จะดีกว่า” เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินไปหาเนสก้า “ฉันบอกให้เธอมาหาได้ทุกเมื่อ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าให้นานจนฉันแก่แบบนี้” เธอหัวเราะก่อนจะใช้มือสัมผัสขายักษ์ของเนสก้าเบาๆ
“คุณรู้ว่านี่คือฉันเหรอคะ”
“ฉันมองตาก็รู้แล้วว่าเธออยู่ในนั้น เนสก้า” ไดแอนน์ลูบขนของเนสก้าอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันไปที่ควาเม “ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง แต่ถึงฆ่าเขาไป คนที่เธอรักก็ไม่ได้กลับมาหรอกนะ และเขาก็ไม่ได้ต้องการอย่างนั้นด้วย เขาต้องการให้เธอมีความสุขต่างหาก”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ควาเมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฉันจมอยู่กับความแค้นมาทั้งชีวิต คงจะเปลี่ยนใจเพราะไลฟ์โค้ชแก่ๆ อย่างเธอหรอกนะ!” หุ่น 01 เริ่มขยับอีกครั้ง
“อย่างนั้นเหรอ” ใบหน้าของไดแอนน์ยังคงปรากฏรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มหยามหยัน เธอหายไปจากจุดนั้นทันที ต่อจากนั้นแม้ฉันจะอยู่ตรงหน้าควาเม แต่ก็ไม่เข้าใจภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย มันเหมือนกับมีบางสิ่งที่เคลื่อนไหวเร็วมากผ่านหน้าไปเป็นสิบๆ ครั้ง และเมื่อสิ่งนั้นจากไป ก็มีเพียงร่างของหุ่น 01 กองอยู่กับพื้น
“พูดดีๆ ไม่เข้าใจ ต้องใช้กำลังสั่งสอน!” เสียงลำโพงของ 02 ดังขึ้น รู้ตัวอีกที 02 ก็อยู่ข้างฉันแล้ว และฮิกังบานะที่ติดตัวสปาร์กกับเป็บเปอร์ก็หลุดออกจนหมด ฉันกลับมาขยับได้อย่างอิสระอีกครั้ง
คุณไดแอนน์ขับ 02 ได้ด้วยเหรอ แถมยังเชี่ยวชาญอีก แต่คิดอีกทีก็ไม่น่าแปลกเท่าไหร่ เพราะ 02 อยู่กับเธอมานานขนาดนั้น แถมเธอยังมีสายเลือดเลอกู้ดด้วย
ควาเมนั่งจมกองเลือดอยู่ในค็อกพิทนั่น เข็มของแดนดิไลออนหลายอันปักอยู่บนตัวเขา แต่เขาก็ยังมีชีวิตอยู่
“นี่ผมคงจะแพ้แล้วสินะ” พูดผมเชียวนะ ตอนนี้มีหุ่นฝ่ายเราตั้งสี่ตัวคงต้องพูดเพราะกันบ้างแหละ ควาเมยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน เขามองมาที่เนสก้าที่ยังคงมีน้ำตา
อสูรตัวนี้ที่มันฆ่าแม่ของเรา แล้วยังปลอมตัวเป็นเนซึโกะ
หุ่นยนต์ของ Protector ที่เอาทุกสิ่งไปจากเรา
ตอนนี้เรากำลังจะแพ้ให้กับพวกเขา แต่ก็น่าแปลกที่เราไม่อยากจะต่อสู้อะไรอีกแล้ว การล้างแค้นคืออาหารที่ต้องเสิร์ฟตอนเย็นงั้นเหรอ มันคงจะเย็นชืดเกินไปแล้วสินะ
“เนซึโกะ” ปากของเขาพึมพำชื่อคนที่ยอมรับให้เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ดวงตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเนสก้า สายตาคงจะพร่ามัวจากความบาดเจ็บอีกแล้วสินะ แต่... นั่น...
ดวงตาของควาเมเบิกกว้างขึ้น
“แม่ แม่ครับ” น้ำตาของเขาไหลพรากออกมาอย่างไม่ขาดสาย “แม่มารับผมแล้วเหรอ ผมเหงา ผมเหนื่อยมากครับแม่” มือทั้งสองข้างไขว่คว้าออกมาข้างหน้า เอื้อมหาคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
แอนนี่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนแล้วส่ายหน้า ก่อนจะจับมือของเนซึโกะแล้วเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อนสิครับแม่! เนซึโกะ! อย่าเพิ่งไป! แม่!”
มือที่เอื้อมสุดแขนไขว่คว้าไปในความมืด แม้น้ำตาของเขายังไม่หยุดไหล แต่ฉันเห็นแววตาที่บอกว่าควาเมได้เข้าใจอะไรบางอย่าง เขาหันมาที่ฉัน
“จะลองเชื่อที่คุณพูดดูก็แล้วกัน ถึงยังไงแม่กับเนซึโกะก็คงไม่ได้กลับมาอีกแล้ว”
“เดี๋ยวก่อนสิ เมื่อกี้คุณเรียกเนสก้าว่าเนซึโกะ มันมีเหตุผลอะไรหรือเปล่า”
“แค่ก” เขากระอักเลือด “ร่างแปลงของนังนี่มันคล้ายเนซึโกะน่ะ ผมก็เลยมองเห็นเป็นเธอไปแว่บหนึ่ง”
“แล้วที่คุณบอกว่าคราวนี้จะฆ่าให้ได้ แปลว่ามีคราวที่แล้วเหรอ”
“ใจคอจะไม่ให้ผมไปรักษาตัวก่อนเลยหรือไง ฮะฮะ” ควาเมยังมีแก่ใจจะหัวเราะ “เลวีอาธาน พวกคุณรู้จักมันใช่ไหม ผมเคยถูกมันควบคุมมาก่อน ตอนนั้นมันสั่งให้ผมไปตัดเขาของอสูรที่แปลงเป็นมนุษย์มาติดที่หุ่น 01 เพื่อให้ผมเป็นขุนพลอสูรคนใหม่”
ตัดเขาอสูรที่แปลงเป็นมนุษย์ ดวงตาของควาเมที่คุ้นมาก แม้ฉันจะไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน
“ควาเม นี่คุณคือ… คุณคือคนที่ฆ่าเด็กคนนั้น”
“รู้ตัวซะทีนะคุณแมรี่” เขายิ้มอย่างกวนประสาทก่อนจะหมดสติไป
ฉันจ้องมองร่างในค็อกพิทนั้นอย่างไม่วางตา ความทรงจำหลายปีที่ผ่านมามันเจ็บปวดก็จริง แต่การต่อสู้ที่ผ่านมาทำให้ฉันได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เหนือกว่าอย่างเทียบไม่ได้ของใครหลายๆ คน ทุกคนต่างก็ได้รับความเจ็บปวดกันทั้งนั้น เนสก้าเองก็ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้ตายจากไปจริงๆ บางทีฉันควรวางเรื่องพวกนี้แล้วก้าวต่อไป เพราะยังมีเจนนิเฟอร์ ทาคุมิ คุณไวท์ และยังมีภารกิจที่สำคัญที่สุด… การต่อสู้กับลูซิเฟอร์
มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง ได้สติอีกทีฉันก็เห็นสองแม่ลูกกำลังจะกอดกัน ตอนแรกดูคุณไดแอนน์จะลังเลและก้มลงดูรอยพิษอสูรของตัวเอง แต่เจนนิเฟอร์กระโดดเข้ากอดเธอทันที ดูเหมือนคุณไดแอนน์จะยังไม่กล้ากอดตอบในตอนแรก แต่ในที่สุดเธอก็กอดเจนจนได้ น้ำตาฉันไหลออกมาด้วยความซาบซึ้ง
“รู้ใช่ไหมว่าฉันมีพิษอสูร” คุณไดแอนน์พูดเบาๆ ก่อนพยายามดันตัวเจนออก แต่เธอไม่ยอมปล่อย
“รู้ค่ะ” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เจนนิเฟอร์ก็ยังกอดไดแอนน์ไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่ขาดสาย คุณไดแอนน์ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแล้วใช้มือลูบหลังเธอ
“แม่ขอโทษที่ต้องทิ้งเจนไว้นะ มันจำเป็นจริงๆ” คุณไดแอนน์กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ สองแม่ลูกกอดกันกลม
“ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้”
ฉันแอบกดปุ่มให้สปาร์กถ่ายรูปไว้ สองแม่ลูกคู่นั้นคงไม่รู้หรอกนะ
