อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“โอวี่ ยังมีชีวิตอยู่อีกเรอะ”
“ก็เหมือนกับแกน่ะแหละ!” โอวี่ประกาศลั่นพร้อมเปิดช่องเก็บมิสไซล์ทุกช่องในตัวแล้วปล่อยมันเข้าสู่อสูรร้ายโดยไม่ลังเล “ตายยากตายเย็น!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะที่ชวนขนหัวลุกดังขึ้นอีก “ในเมื่อแกรู้จักข้าดี คงจะระวังตัวดีอยู่แล้วสินะ” มิสไซล์เหล่านั้นพุ่งทะลุผ่านลำตัวโปร่งแสงเหมือนกับไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น
[โจมตีระยะไกล อย่าให้มันสัมผัสตัวได้]
หุ่นโดรนส่งข้อความมา สปาร์กคว้าปืนไรเฟิลจากกลางหลัง
[มันคงสภาพโปร่งแสงหรือล่องหนไม่ได้นาน พอมันทึบแสงก็ยิงได้เลย]
สปาร์กประทับปืนไรเฟิลเตรียมพร้อม
“ข้ายังจำได้ว่าเจ้าควบคุมหุ่นยนต์ที่เราปิดไปแล้วได้นี่ เอาสิ รีบปลุกพวกมันขึ้นมา” อสูรร้องท้า ตอนนี้ฉันเห็นว่าส่วนที่ดูเหมือนผ้าขี้ริ้วขนาดยักษ์ที่คลุมร่างกายของมันอยู่ ที่แท้คือหนวดปลาหมึก! หนวดปลาหมึกที่มีปุ่มดูดน่าขยะแขยงอยู่เต็มไปหมด มันยื่นยาวเลื้อยไปในทุกทิศทุกทาง
“ยังหรอก อย่างแก มีฉันกับหุ่นตัวนี้ก็เพียงพอ!”
ดูเหมือนจะมีความกลัวปรากฏขึ้นบนแววตาสีเขียวนั้นชั่วแวบหนึ่งก่อนที่มันจะกลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่พวกเจ้าอุตส่าห์ไปปลุกหุ่นคนตายขึ้นมาเลยเรอะ มนุษย์สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดนี้ เตรียมใจเอาไว้เถอะ!” หนวดทั้งแปดพุ่งออกมาจากทุกทิศทาง มันยาวกว่าที่ฉันคิดไว้มาก ตำแหน่งที่สปาร์กอยู่อาจจะไม่ไกลพอ ฉันรีบถอยหลบออกมา
[ทุกคนที่หุ่นขยับไม่ได้รีบออกจากหุ่น]
[ขอย้ำ ทุกคนที่หุ่นขยับไม่ได้รีบออกจากหุ่น]
โอวี่ส่งข้อความหาหุ่นพวกนั้น พวกฉันอยู่ในเครือข่ายการสื่อสารด้วยจึงได้รับข้อความเดียวกัน ได้เห็นพวกทหารรีบวิ่งออกจากหุ่นของตนอย่างไม่คิดชีวิต
[ให้ออกจากหุ่นแบบนั้นไม่อันตรายเหรอ] ฉันส่งข้อความไปถาม อย่างน้อยหุ่นยนต์ก็น่าจะป้องกันอันตรายจากอสูรได้ในระดับหนึ่ง
[มันควบคุมมนุษย์ได้]
ข้อความที่ตอบกลับมาทำให้ฉันเข้าใจ แต่ทหารที่ออกจากหุ่นก็ยังคงเป็นมนุษย์ เลวีอาธานอาจจะควบคุมพวกเขาก็ได้ไม่ใช่เหรอ
[มันควบคุมมนุษย์ได้ด้วยการใช้หนวดสัมผัส ถ้าไม่ถูกหนวดมันก็รอด]
โอวี่ส่งข้อความมาเหมือนอ่านใจฉันได้ ฉันกวาดตาดูไปรอบๆ ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกทหารจะออกจากหุ่นยนต์เกือบหมดแล้ว นอกจาก…
[คุณเรด!]
[ขออภัยครับถูกโจมตีเมื่อกี้ประตูค็อกพิทมันติด เปิดไม่ได้]
แย่แล้วสิ ฉันหันกลับไปมองที่อสูรหมึก ดูคล้ายกับว่ามันกำลังยืนอยู่นิ่งๆ หนวดที่เคยปล่อยออกมารอบทิศทางตอนนี้กลับอยู่ข้างตัว มันหมดหวังที่จะควบคุมมนุษย์แล้วอย่างนั้นเหรอ
ไม่ใช่! หนวดพวกนั้นไม่มีปลาย! มันฝังหนวดลงในพื้นดิน!
[คุณเรด ระวังหนวดของมันด้วย! มันเอาหนวดฝังดินซ่อนไว้!]
ถ้าอย่างนั้นก็ยิงมันก่อนก็แล้วกัน!
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
ฉันรัวกระสุนไรเฟิลไปที่เลวีอาธาน ด้วยอารามรีบร้อนจึงไม่ได้ดูว่ามันยังโปร่งใสอยู่ การยิงทั้งหมดจึงเปล่าประโยชน์!
ฉันนี่มันโง่จริงๆ
[ใจเย็นๆ แมรี่ รอจังหวะที่มันทึบแสงค่อยยิง]
โอวี่ส่งข้อความมาบอก ดูเหมือนเขาจะไม่ได้โกรธที่ฉันวู่วามเมื่อสักครู่ อาจเป็นเพราะประสบการณ์ที่ยาวนานในสนามรบ
[เดี๋ยวฉันจะขอตัดช่องทางการติดต่อ การควบคุมหุ่นยนต์เป็นสิบตัวต้องใช้สมาธิมาก]
นั่นคือข้อความสุดท้ายจากหุ่นโดรน ก่อนที่หุ่นยนต์สิบกว่าตัวที่นอนแน่นิ่งไปเมื่อครู่จะลุกขึ้นมา ดูพวกมันจะเคลื่อนไหวได้เก้ๆ กังๆ ไม่คล่องแคล่วเหมือนก่อนหน้านี้ พวกหุ่นยนต์พากันวิ่งไปที่อสูรหมึก แต่เมื่อไม่รู้ว่าปลายหนวดอยู่ที่ใดจึงไม่อาจหลบหลีกได้ พวกมันถูกเหวี่ยงออกไปรอบทิศทางโดยไม่อาจจะเข้าถึงตัวอสูรร้าย
ฉันรู้ว่าวิธีกำจัดมันคือการยิงด้วยปืนไรเฟิลในตอนที่ลำตัวของมันทึบแสง
เจนนิเฟอร์เอื้อมมือมาตบไหล่ “เธอทำได้แมรี่” ฉันรู้สึกสงบใจได้อย่างประหลาด สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนรวบรวมสมาธิ อสูรหมึกจะมีจังหวะในการโปร่งแสงและทึบแสง นับในใจ 1 2 3
ปัง ปัง ปัง
หยุดรอ 1 2 3
ปัง ปัง ปัง
ร่างที่มีเมือกเคลือบของมันผงะไปตามแรงกระสุน ประกายตานั้นดูเหมือนจะโกรธแค้น มันถอนหนวดออกมาจากพื้นดิน แล้วใช้หนวดทั้งหมดแทงตรงมาที่สปาร์ก!
ฉันหลบ แต่ไม่ทัน หนวดหมึกยักษ์ชูร่างของสปาร์กขึ้นสูง เบื้องล่างเป็นปากที่อยู่กลางลำตัวของมัน ภายในเป็นคมเขี้ยวจำนวนนับไม่ถ้วนเรียงรายเหมือนใบเลื่อย
ว้ากกกกก
เสียงร้องที่เหมือนมนุษย์ดังมาจากโอวี่ เขายิงถล่มมิสไซล์เข้ามาอีกครั้ง แม้ไม่ได้นับจังหวะ แต่คล้ายว่าจำนวนมิสไซล์ที่เพิ่มจากเดิมมหาศาล ก็มีจำนวนหนึ่งที่โดนร่างของอสูรขณะทึบแสงจนได้
อาาาาาา
เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของมันดังไปทั่วบริเวณ แต่เลวีอาธานก็ยังไม่ยอมปล่อยสปาร์ก
[พอฉันให้สัญญาณก็ยิงพร้อมกัน]
ไรเฟิลต้องใช้สองมือ แต่ในสถานการณ์นี้ไม่ต้องใช้พลังงานไปกับการเคลื่อนไหวหรือทรงตัว อาจจะลองยิงด้วยมือข้างเดียวได้
[ค่ะ]
ฉันตอบกลับไปอย่างนั้น แต่พวกเรายังไม่ทันได้ทำตามแผนก็เห็นร่างหนึ่งเดินโซซัดโซเซออกมาด้านหน้าอสูรร้าย ดูเขามีสติที่เลื่อนลอย มันใช้หนวดข้างหนึ่งจับตัวเขาไว้
คุณเรด!
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
เสียงหัวเราะแสบแก้วหูดังขึ้นอีกครั้งเมื่อมันควบคุมคุณเรดไว้ได้
“เอาล่ะ ข้าจะทำยังไงกับเจ้านี่ดี ให้มันฆ่าตัวตายเอง หรือว่าให้มันไล่ฆ่าพวกแกดี” ดวงตาเรืองแสงสีเขียวทั้งสองข้างนั้นมองกราดไปทั่ว แต่แล้วก็เหมือนกับว่ามันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง
“ท่านลูซิเฟอร์… ข้ายังเล่นสนุกกับพวกมันอยู่เลยครับ” สีหน้าของมันเห็นได้ชัดว่าส่อแววผิดหวังก่อนจะกัดฟันพูดออกมา
“วันนี้ข้าเบื่อจะเล่นกับพวกแกแล้ว ไว้ค่อยว่ากันใหม่วันหลัง!”
ร่างของมันเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยสปาร์กให้ตกลงมากระแทกพื้น มันหนีไปปล่อยให้อสูรงูและลิงเข้าต่อสู้ คุณเรดกลับมาเป็นตัวของตัวเองทันทีที่ร่างของอสูรหมึกหายไป หุ่นยนต์ทุกตัวก็กลับมาควบคุมได้อีกครั้ง จนสุดท้ายพวกเราทั้งฆ่าและขับไล่พวกมันไปได้หมด แต่ก็รู้ว่าศึกนี้ยังไม่จบสิ้น หากอสูรเทียร์สูงอย่างเลวีอาธานหรือลูซิเฟอร์ แม้แต่ควาเม ยังไม่ถูกกำราบ
ฉัน เจนนิเฟอร์ โอวี่ และทุกๆ คนยืนมองอย่างไร้จุดหมายไปยังซากปรักหักพังที่เพิ่งเกิดจากการต่อสู้ พวกเราต่างรู้ว่าศึกที่ยิ่งใหญ่กว่านี้กำลังรอพวกเราอยู่
