อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เจน เนสก้ามาหาฉันแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง” การตัดสินใจเล่าให้เจนฟังครั้งนี้แม้จะเต็มไปด้วยความกังวลแต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว แม้ว่าเจนจะไม่เคยเห็นเนสก้า และเธออาจจะคิดว่าเป็นเพียงภาพหลอนในใจของฉัน แต่ช่างเครื่องผมบลอนด์คนนี้ก็นิ่งฟังฉันอย่างสงบ ไม่ได้พูดแทรกหรือว่าถามอะไร ดวงตาของเธอเบิกกว้างและมีน้ำตาคลอในบางช่วง
“ถ้าจริง… แม่ก็ไม่ได้อยากทิ้งฉัน” น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ
“ฉันก็อยากให้เป็นเรื่องจริง” ฉันส่งผ้าเช็ดหน้าให้กับเธอ จับมือเธอเอาไว้
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องพิสูจน์”
“ใช่ ไปพิสูจน์ด้วยกัน” ฉันยืนยันกับเธออย่างหนักแน่น
“แต่ว่า แล้วอาจารย์ทาคุมิกับโอวี่ล่ะ คุณไวท์ด้วย พวกเขาจะเห็นด้วยหรือเปล่า” เพิ่งจะยืนยันกับเจนไปเมื่อกี้นี้แท้ๆ แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกหวั่นไหว โดยเฉพาะโอวี่ ดูเหมือนความสูญเสียที่เขาเคยได้รับจะทำให้หุ่นโดรนตัวนี้เกลียดอสูรมากทีเดียว
“ถ้าไม่ลองคุยดูก็ไม่รู้หรอก” เจนกุมมือที่ฉันกำลังจับเธออยู่แล้วดึงให้ลุกขึ้น “นี่ก็ใกล้เวลาที่นัดพบกับทุกคนแล้วด้วย ไปคุยให้รู้เรื่องกันไปเลย” เธอจูงฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป ฉันนึกถึงวันแรกๆ ที่พวกเรารู้จักกัน ตอนนั้นฉันก็ถูกเจนลากไปไหนมาไหนแบบนี้ จากยัยบ๊องบ้าเครื่องจักรที่ฉันไม่เคยคิดจะสนใจ กลายเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุดได้ยังไงกันนะ
พวกเราออกมารวมตัวกันที่หน้าบ้านของจอร์จ ไม่มีใครได้พบเบาะแสอะไรเลยนอกจากฉัน ทุกคนจึงนิ่งฟังฉันเล่าเรื่องเนสก้าอีกครั้ง แม้แต่โอวี่ก็ตั้งใจฟังโดยไม่ขัดสักคำ
“นั่นแหละค่ะ ฉันกับเจนก็เลยตัดสินใจจะไปที่ที่เนสก้าบอก”
โอวี่ลอยตัวนิ่ง หน้าจอที่เป็นส่วนแสดงอารมณ์ของเขาเต็มไปด้วยโค้ดวิ่งไปมา นี่คงเป็นการบ่งบอกว่าเขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
“บางทีฉันก็อยากเป็นมนุษย์ในเวลาแบบนี้นะ จะได้ถอนหายใจได้” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา “ฉันน่ะไม่อยากจะไว้ใจเนสก้าเลย นี่ยังไม่นับความเป็นไปได้ว่าที่เธอเห็นอาจจะเป็นแค่ภาพหลอนด้วย เพราะไม่มีคนอื่นเห็นอสูรตนนี้เลย แต่ฉันก็ต้องยอมรับเหมือนกันว่าไม่มีเบาะแสอื่น”
ใบหน้าของเขาแสดงอิโมติคอนประหลาดๆ ที่ดูคล้ายการถอนหายใจ “พวกมนุษย์ที่ฝืนตรรกะได้นี่ดีชะมัด ถ้าฉันเป็นมนุษย์ฉันคงจะห้ามไม่ให้พวกเธอไป แต่นี่ตรรกะจากการประมวลผลมันบอกว่าถ้าอยากจะได้ตัว 02 ก็มีแต่จะต้องไปที่นั่น” โอวี่หันมาทางทาคุมิ “แล้วนายจะว่ายังไง”
“ผมก็ลังเลนะ ใจหนึ่งก็คิดถึงความปลอดภัยของสองคนนี้ แต่ถ้าเราไม่ไปก็ไม่มีทางอื่นที่จะเอาชนะอสูรได้เลย”
ทุกคนหันมาทางคุณไวท์ที่ยืนนิ่งอยู่ ผ่านไปชั่วครู่เขาถึงได้ทำหน้าตกใจแล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ผมต้องโหวตด้วยเหรอครับ สำหรับผม ถ้าพวกคุณไปที่ไหน ก็ต้องตามไปปกป้องด้วยครับ มันคือหน้าที่ของผม”
“ไม่ใช่สิครับคุณไวท์ ตอนนี้คุณเป็นส่วนหนึ่งของทีม คุณมีสิทธิ์ที่จะแสดงความคิดเห็นได้เต็มที่” อาจารย์ทาคุมิบอก ด้วยความเป็นทหารที่เคยชินแต่การรับฟังคำสั่ง ทำให้คุณไวท์อาจจะไม่ค่อยได้แสดงความเห็นของตัวเองเท่าไหร่
“อืม…” เขานิ่งไปสักพัก “ผมคิดว่ามันมีความเสี่ยงมากอยู่เหมือนกัน ถ้าจำไม่ผิดคุณโอวี่เคยบอกว่าเนสก้าเป็นขุนพลอสูรด้วยนี่ครับ จะไว้ใจได้มากแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ถ้าเราไม่รีบไปหาหุ่นยนต์ 02 พวกอสูรก็จะมารุกรานหนักขึ้นอยู่ดี ตอนนี้ขุนพลอสูรอย่างเจ้าหมึกก็ลงมาลุยเองแล้วด้วย” คุณไวท์พูดยาวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น
“เฮ้อ” คนที่บอกว่าอยากจะถอนหายใจเป็น “ทำเสียง” ถอนหายใจออกมา “ยังไงก็คงต้องไปสินะ… เบาะแสที่เรามีคืออยู่ทางเหนือไกลจากที่นี่ และเป็นสถานที่ที่มนุษย์เคยสร้างจรวดออกสู่อวกาศในสมัยโบราณ ข้อมูลแค่นี้ถ้าไม่มีคนที่รู้เรื่องประวัติศาสตร์เลยก็คงจะไปต่อไม่ได้แล้ว แต่ยังมีฉันที่รอดชีวิตมาพร้อมกับความทรงจำนี่ น่าสงสัยว่าเนสก้าจงใจหรือเปล่า”
ส่วนแสดงอารมณ์ของโอวี่ขึ้นโค้ดเป็นตัววิ่งอีกครั้ง เจ้าตัวอาจจะกำลังพยายามค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่นั้น ไม่ถึงนาทีเขาก็กลับเป็นปกติ
“ที่นั่นเคยมีชื่อว่าแหลมคะแนเวอรัล เคยเป็นฐานปล่อยจรวดที่สำคัญของมนุษย์ในสมัยโบราณ การเดินทางสู่ดวงจันทร์ครั้งแรกของโลกก็เกิดขึ้นที่นั่น ในอดีตมันเป็นสถานที่ที่สำคัญมากเลยทีเดียว แต่นั่นก็ผ่านมานานมากแล้ว แม้แต่ในยุคของฉันก็ไม่มีใครใช้ที่นั่นเป็นฐานปล่อยจรวดอีกแล้ว”
“มันอยู่ห่างจากที่นี่มากกว่า 300 กิโลเมตร ฉันว่าต่อให้พวกเราเดินทางกันเร็วที่สุดก็ต้องมีการแวะพักสองคืน ถ้าอย่างนั้นทุกคนกลับไปเตรียมข้าวของให้พร้อม แล้วเราค่อยนัดกันออกเดินทาง”
สิ้นเสียงของโอวี่ ทั้งที่น่าจะเตรียมตัวกลับ แต่ฉันยังคงมองดูสภาพภายในบ้านหลังนั้น นึกถึงวันคืนที่คุณไดแอนน์เคยได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข จนกระทั่งมันถูกทำลายลง แม้จะด้วยความไม่ตั้งใจของเนสก้า แต่ต้นตอของสาเหตุก็มาจากการรุกรานของอสูร เมื่อหันมาทางเจนนิเฟอร์ก็เห็นว่าเธอกำลังจ้องมองภาพวาดจางๆ ที่ผนังนั้นอยู่เหมือนกัน เจนจะรู้สึกยังไงบ้างที่อาจจะได้เจอแม่ แต่ถ้าไปถึงแล้วกลายเป็นแค่การหลอกลวงของอสูร… ฉันไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดเลยเจน หวังว่าเนสก้าคงไม่หลอกพวกเรา
……………
หลายวันต่อมาที่กลุ่ม 16
ทาคุมิกับเจนยังคร่ำเคร่งกับการบำรุงรักษาหุ่นยนต์อยู่ที่เวิร์กช็อป แต่ฉันสงสัยว่าสองคนนั้นมีอะไรทำมากกว่านั้น เพราะปกติการบำรุงรักษาทั่วไปไม่ได้ใช้เวลามากขนาดนี้ หุ่นยนต์ที่เพิ่งไปสู้มาช่วงนี้ก็ยังมีแค่สองตัวคือสปาร์กกับเป็บเปอร์เท่านั้น
“อีกสองวันก็จะถึงวันที่นัดกับโอวี่แล้วนะ” ฉันพูดกับเจน ผู้ไม่แม้แต่จะหันหลังมามองด้วยซ้ำ
“อือ” พูดได้เท่านั้นช่างเครื่องก็ทำงานง่วนอยู่ต่อไป เนี่ยนะ แล้วบอกว่ารักเรา
“ฉันวางน้ำกับขนมไว้ที่โต๊ะนะ ว่างก็ไปกินด้วยล่ะ”
“อือ” ถ้า อือ อีกครั้งเดียว มีเรื่องแน่ เจนนิเฟอร์
ฉันสังเกตว่างานที่เจนทำอยู่ตอนนี้ไม่ได้เป็นงานที่ต้องไปสัมผัสกับสปาร์ก คุณเธอกำลังง่วนอยู่กับลูกบอลโลหะจำนวนมากที่ดูเหมือนว่าจะประกอบขึ้นจากกลีบดอกไม้สีเงิน บางอันก็หุบเป็นลูกบอล บางอันก็บานออกมาเป็นรูปดอกไม้ สิ่งที่อยู่ตรงกลางดูเหมือนกับเกสรที่คล้ายเข็ม
“มันคืออะไรน่ะเจน”
“อือ”
งอนแล้วนะ!
“ไปแล้วนะ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย!”
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ แมรี่ แมรี่!”
เจนผละจากงานที่ทำอยู่แล้ววิ่งตามฉันที่กำลังเดินฉับๆ จะกลับไปที่ห้อง
“เป็นอะไรไปน่ะแมรี่ ขอโทษนะ ฉันกำลังมีสมาธิกับงานที่ทำอยู่”
“รักหุ่นยนต์มากนักทำไมไม่ไปคบกับมันเลยล่ะ”
เจนนิเฟอร์ชะงักไปทันที “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ! ฉันกำลังตั้งใจทำมันให้กับเธอต่างหาก”
“ตั้งใจทำให้ฉันเหรอ จะให้ฉันไปเตะลูกบอลเหล็กหรือไง!” ยิ่งพูด แก้มฉันก็ยิ่งป่อง หมดลุคเท่ๆ ที่พยายามสร้างไว้ เห็นได้ชัดว่าเจนพยายามกลั้นขำ
“อันนี้น่ะมันเป็นอาวุธใหม่ของสปาร์ก จะปล่อยลูกบอลออกไปลอยใกล้ๆ เป้าหมาย แล้วกางออก ปล่อยเข็มออกมาโจมตีได้ มันควบคุมได้ละเอียดมาก แม้แต่เจ้าเข็มนี่เธอก็ควบคุมมันได้ทุกเล่มเลย อานุภาพก็รุนแรงมากด้วย ทีนี้ มันซับซ้อนมาก เลยต้องใช้เวลากับสมาธิในการสร้างมันมากหน่อย”
“ฟังดูเหมือนดอกแดนดิไลออนเลยนะ” ดอกไม้ที่จะล่องลอยไปเมื่อต้องลม
“อื้อ ถ้างั้นจะตั้งชื่ออาวุธนี่ว่าแดนดิไลออน ทีนี้หายงอนได้หรือยัง” เธอว่า พยายามจะกอดฉัน แต่ฉันยังบ่ายเบี่ยง นอกจากว่าฉันจะใช้มารยาหญิงแล้ว ยัยเจนก็ยังไม่ได้ล้างมืออีกด้วย
“ไม่ได้งอนสักหน่อย” คราวนี้กลับเป็นฉันที่พยายามกลั้นยิ้ม
“จ้า ไม่ได้งอน งั้นฉันกลับไปทำงานต่อนะ” เจนทำท่าจะหันหลังกลับ ฉันต้องยอมคว้าแขนเลอะน้ำมันเครื่องนั้นไว้
“เดี๋ยวก่อนสิ พักหน่อยไม่ได้เหรอ หลายวันมานี่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยนะ” แน่นอนว่าไม่นับการอยู่ด้วยกันในเวิร์กช็อป
“อยู่กับเธอจะได้พักเหรอ เดี๋ยวก็ได้ออกกำลังอีก” เจนยิ้มยียวน
“คนบ้า” ฉันหน้าแดงก่ำ เอากำปั้นทุบหลังเธอเบาๆ
“เข้ามาล้างตัวในห้องก่อนสิ”
