อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิกัดที่โอวี่ให้มาต้องเดินทางไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือประมาณ 100 กม. สปาร์กได้รับการเปลี่ยนเท้าเป็นแบบสายพานเพื่อความสะดวกในการเดินทางอีกครั้ง ส่วนเป็บเปอร์นั้นคราวนี้โซเฟียได้อำนวยความสะดวกด้วยการให้ยืมรถบรรทุกมาด้วย เพราะการตามหาหุ่นยนต์ 02 เป็นภารกิจที่สำคัญกว่าการพยายามสร้างหุ่นยนต์เพิ่มเติมในขณะนี้ พวกเราจึงเดินทางได้อย่างรวดเร็วยิ่งขึ้น แต่การที่ทุกคนไปอยู่ในรถบรรทุก ส่วนฉันต้องอยู่คนเดียวในสปาร์กทำให้รู้สึกเหงาหน่อยๆ โอวี่บอกว่าจะออกเดินทางจากกลุ่ม 30 มาเจอที่พิกัดเลย พวกเราจึงเดินทางด้วยกันแค่สี่คน
ถนนที่เคยมีก่อนโลกล่มสลายถูกทำลายไปเกือบหมดแล้ว เหลือบางส่วนที่พอจะใช้ได้นานๆ ครั้ง เป็นช่วงสั้นๆ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคกับพวกเรามากนัก สปาร์กเดินทางไปได้ในทุกภูมิประเทศ ส่วนรถบรรทุกที่เปลี่ยนล้อเป็นสายพานคล้ายๆ กันก็เช่นกัน สภาพแวดล้อมส่วนใหญ่กลายเป็นป่า อาคารบ้านเรือนต่างๆ ที่เคยตั้งอยู่ มีต้นไม้และเถาวัลย์ขึ้นจนเขียวขจี มีพวกสัตว์เล็กสัตว์น้อยออกมาให้เห็นประปราย
[พิกัดนี่มัน…] เจนนิเฟอร์พิมพ์มาแล้วเงียบไป
[พิกัดมันทำไมเหรอเจน]
[มันอยู่ติดทะเลน่ะสิ! น่าจะเอาชุดว่ายน้ำมาด้วย]
[โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร] ฉันถอนหายใจ [แต่เธอก็ไม่มีชุดว่ายน้ำอยู่แล้วนะ ในตู้เธอมีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ตัวเอง]
[เออจริง อยากได้ชุดว่ายน้ำจังน้า]
[จะไปหาที่ไหนได้ล่ะ ตอนก่อนออกจากกลุ่มก็ไม่เห็นจะพูด จะได้ไปหาซื้อ]
[นี่แมรี่ เราก็แวะซื้อชุดว่ายน้ำที่กลุ่มอื่นระหว่างทางสิ]
[เจน เรามาทำภารกิจนะ ไม่ได้มาเที่ยว]
[ผมว่าไม่เป็นไรหรอกครับ จะได้ถือโอกาสพักจากการเดินทางด้วย] ทาคุมิกลับเห็นด้วยแฮะ จะตามใจกันมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
[อืม… กลุ่มอื่นระหว่างทางอยู่ใกล้ๆ กับพิกัดเลย ห่างกันเพียง 15 กม. ผมว่าเราแวะพักผ่อนกันก่อนไปที่พิกัดก็ได้ครับ] คุณไวท์แสดงความเห็นออกมาเป็นครั้งแรก อาจจะเพื่อทำให้พวกเรารู้สึกเบาใจขึ้น แต่ฉันก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
[ก็ได้…] เอ๊ะ แล้วเราต้องใส่ชุดว่ายน้ำด้วยหรือเปล่าเนี่ย ยัยเจนคงไม่บังคับให้เราใส่แบบโป๊ๆ นะ ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่หัวสมองของฉันก็นึกภาพเจนนิเฟอร์ในชุดว่ายน้ำเรียบร้อย หุ่นอย่างคุณเธอคงจะดูดีเลยล่ะ แล้วเราสองคนก็อาจจะใส่ชุดว่ายน้ำเดินชายหาดกัน เล่นน้ำกัน ตกกลางคืนก็…
[แมรี่ เป็นอะไรเงียบไป]
[ปะ เปล่า! คะ แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ!] ฉันหน้าแดงก่ำ เหลียวซ้ายแลขวาเหมือนกลัวใครจะมาเห็นความคิดที่อยู่ในหัว ยัยเจน เพราะเธอคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันต้องเป็นคนลามกแบบนี้!
การเดินทางหลังจากนั้นเป็นไปด้วยความราบรื่น ไม่มีอสูรโผล่ออกมาเลยสักตัวเดียว ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ฉันจะรู้สึกกังวลอย่างน่าประหลาด อย่างน้อยถ้ามีออกมาให้สู้สักตัวสองตัวฉันก็จะรู้สึกสบายใจกว่านี้
แล้วลางสังหรณ์ของฉันก็เป็นจริงเมื่อเข้าใกล้กลุ่ม 22 ที่อยู่ใกล้กับพิกัดนั้น
………..
[มันดู… เงียบๆ นะคะ] เจนนิเฟอร์ว่าหลังจากเราเข้ามาในกลุ่มได้สักพัก กลุ่มนี้ไม่มีมาตรการด้านความปลอดภัยอะไรเลย ปล่อยให้สปาร์กกับรถบรรทุกเข้ามาง่ายๆ มีเพียง รปภ. สองคนเข้ามาตรวจเท่านั้น ฉันสังเกตว่าไม่ค่อยมีใครออกมาเดินตามท้องถนน ถึงกลุ่ม 16 จะเป็นกลุ่มเล็กเหมือนกัน แต่ทุกคนก็ไม่ได้แอบซ่อนมากขนาดนี้
[ผมว่ามันดูไม่ชอบมาพากล เราระวังตัวไว้ดีกว่าครับ ถ้าคุณเจนจะซื้อชุดว่ายน้ำก็ซื้อ ตุนพวกอาหารให้พร้อมแล้วเราออกจากที่นี่กันดีกว่า] คุณไวท์ส่งข้อความมาสมกับที่เป็นบอดี้การ์ดของพวกเรา
[ค่ะ…] ฉันระวังตัวมากขึ้น หยิบปืนสั้นออกมาจากข้างขาเผื่อว่ามีพวกอสูรเข้ามาจะได้จัดการได้ทันที
[แมรี่ อย่าลืมที่ฉันบอก]
[บอกเรื่อง] ฉันหยอก นึกภาพหน้าคุณเธอออกทันใด
[ก็เรื่องพลังของสปาร์กไง คนอุตส่าห์ตั้งใจทำ] ตอนนี้คงจะทำแก้มป่องอยู่สินะ น่ารัก
[ล้อเล่นน่า ไม่ได้ลืมหรอก เดี๋ยวจะรอดูว่าสปาร์กจะเก่งขึ้นขนาดไหน]
[ดูนั่นสิแมรี่] เสียงของเจนดังขึ้นพร้อมกับที่จุดแดงสองจุดปรากฏขึ้นบนจอภาพ ที่ปลายถนนสายนั้นมีอสูรสองตัวยืนอยู่ พวกมันกำลังจะทำร้ายคนที่อยู่ในบ้านตรงนั้น
[HOPE System activated]
ฉันกดปุ่มเปิด HOPE System ไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เส้นสายสีฟ้าไหลไปทั่วร่างหุ่นยนต์ เก็บปืนพกแล้วหยิบไรเฟิลขึ้นมาแทน ระยะห่างขนาดนี้ใช้ไรเฟิลจะดีกว่า กล้องเล็งที่เจนกับทาคุมิสร้างให้ยังเห็นภาพระยะไกลได้ชัดเจนเหมือนเดิม… มันคืออสูรเต่ากับอสูรเมือกที่เคยทำให้ฉันกับเจนต้องลำบากมากมาแล้ว
ไรเฟิลคงจัดการอสูรเต่ายาก เล่นเจ้าเมือกก่อนเลยดีกว่า
ฉันเลื่อนกรอบล็อกเป้าหาแกนกลางของมัน อยู่นั่นเอง วัตถุทรงกระบอกที่เหมือนจะเรืองแสงออกมา
[ล็อกเป้า… ยิง!]
ปัง ปัง ปัง
กระสุนเพียงหกนัด (ยิงครั้งละสองนัด) ที่ปกติต้องซ้ำ กลับทำให้อสูรเมือกระเบิดร่างทันที เจ้าเต่ายืนตะลึงมองดูเพื่อนของมัน ก่อนที่อีกไม่กี่วินาทีต่อมามันจะพุ่งเข้าหาสปาร์กด้วยความรวดเร็ว
เจ้านี่ คราวที่แล้วต้องใช้สว่านถึงจัดการมันได้ เราไม่ได้เอาสว่านมาซะด้วย
[คุณไวท์คะ!]
[รับทราบ!]
ไม่ต้องอธิบายอะไรมากกว่านี้ คุณไวท์ขับเป็บเปอร์เข้ากั้นกลางระหว่างฉันกับมันแล้วยิงไอเย็นเข้าใส่อสูรเต่าทันที แม้อากาศจะร้อน แต่ปืนน้ำแข็งที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ก็สร้างน้ำแข็งเข้าห่อหุ้มร่างของมันจนกลายเป็นภูเขาน้ำแข็งขนาดย่อม แววตาของอสูรเต่ามองพวกเราอย่างโกรธแค้น มันพยายามขยับตัว น้ำแข็งแตกร้าวมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้มันยังทำลายน้ำแข็งไม่สำเร็จ
ตูม!
ฉันต่อยหน้ามันเต็มแรง น้ำแข็งแตกกระจาย ใบหน้าของอสูรเต่าปลิวไปตามแรงหมัด ฉันซ้ำเข้าไปที่หน้าอกของมันอีกที แม้หมัดนี้จะทำลายเกราะของมันไม่ได้แต่ก็ส่งร่างของมันให้ปลิวลอยไปกระแทกตึกที่อยู่ข้างๆ
โอ๊กกกก
อสูรเต่าอาเจียนเลือดสีม่วงของมันกองใหญ่ แต่สายตาของมันแสดงให้เห็นว่าไม่ยอมแพ้ หลังมือข้างหนึ่งเช็ดเลือดออกแล้วพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ปืนน้ำแข็งของเป็บเปอร์ยังต้องใช้เวลาชาร์จ ฉันให้สปาร์กตั้งท่าป้องกัน แขนไขว้เป็นรูปกากบาท
ตูม!
มันต่อยเข้าที่แขนทั้งสองนั้นเต็มแรง ขาสองข้างที่ตั้งมั่นกลับไถลไปด้านหลัง แต่สปาร์กแทบจะไม่ได้รับความเสียหาย ฉันลืมตาขึ้นมองมัน ช่างแตกต่างกันเหลือเกินกับการต่อสู้กับอสูรประเภทนี้ในครั้งแรก
[แมรี่ HOPE System มันมีเวลาจำกัดนะ รีบจัดการมัน!]
ฮึ่ม จำกัดเวลาอีกแล้ว คงจะมาจากปัญหาเรื่องพลังงานอีกล่ะมั้ง… ช่างเถอะ
ฉันหยิบมีดสั้นคู่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ้วงกระหน่ำเข้าไปที่หน้าอกของมันแทนสว่าน อสูรเต่าไม่ยืนเฉย มันแลกหมัดรัวกับฉันไม่หยุด
เวลาผ่านไป… ฉันจำไม่ได้ว่ากี่นาที แต่มันนานพอที่อักษร HOPE System บนหน้าจอจะดับลง ฉันถึงสั่งให้สปาร์กหยุดเคลื่อนไหว
ท่ามกลางฝุ่นที่คละคลุ้ง อสูรเต่ายังคงยืนอยู่ เกราะแข็งของมันร่วงหลุดออกมาเป็นชิ้นๆ แววตาของมันยังโกรธเกรี้ยว ร่างกายนั้นพยายามขยับเข้าโจมตี ทว่ามันทำได้เพียงคุกเข่าลงไปกองอยู่กับพื้น
อสูรเต่าสิ้นใจไปแล้ว ฉันมองมันด้วยความรู้สึกประหลาด อสูรทุกตัวที่สปาร์กเคยต่อสู้ แม้แต่อสูรงูที่เอาชนะได้ง่ายที่สุด ฉันกับเจนก็เคยเกือบตายเพราะมันมาแล้ว แต่นี่คืออสูรเมือกและอสูรเต่าที่เก่งกว่าอสูรงูไม่รู้กี่เท่า
[แมรี่ ต่อไปพวกเราต้องสู้กับอสูรเทียร์สูงนะ ถ้าแค่เต่ากับเมือกยังลำบาก พวกเราจะทำยังไง]
เป็นอีกครั้งที่เจนเตือนสติฉันได้ ฉันพยักหน้ารับ เมื่อรู้ว่าเธอคงมองไม่เห็นก็ส่งข้อความไปแสดงการรับรู้
เราต้องก้าวต่อไป เพื่อกำจัดพวกอสูร แล้วคืนความสงบสุขให้กับโลกใบนี้
