อารยธรรมมนุษย์ล่มสลายจากสงครามกับอสูรเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกมันกลับมาอีกครั้งในยามที่มนุษย์แทบจะไร้อาวุธต่อกร มีเพียงสิ่งนั้นที่เป็นความหวัง
ไซไฟ,sci-fic,ไซไฟ,ยูริ,yuri,อนาคต,หุ่นยนต์,สัตว์ประหลาด,ไคจู,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขาว่าฝาแฝดสื่อใจถึงกันได้ ขณะที่ฉันมัวแต่ยืนตะลึง ชิลลี่ก็เข้ามาขวาง
[ไวท์ เป็นอะไรไป]
ไร้เสียงตอบจากหุ่นยนต์ที่มีอาวุธหลักเป็นปืนน้ำแข็ง มีเพียงไอเย็นมหาศาลที่พ่นออกมาจากปลายปากกระบอกปืน!
[คุณแมรี่ หาจังหวะปิดการทำงานเป็บเปอร์ด้วยไรเฟิลจากระยะไกล ตอนนี้ผมจะถ่วงเวลาให้ก่อน]
ข้อความที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มาจากเรด ในขณะที่เขาปล่อยเปลวเพลิงเข้าไปปะทะกับไอน้ำแข็ง อุณหภูมิที่ต่างกันมากทำให้เกิดระเบิดขึ้นทันที หุ่นยนต์ทั้งสองกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง ฉันออกวิ่งเพื่อรักษาระยะห่าง คอยจับตาดูเป็บเปอร์ว่าอยู่ตรงไหน
สปาร์กขึ้นไปอยู่บนเนินเตี้ยๆ ใกล้ๆ นั้น ใช้กล้องของไรเฟิลซูมเข้าไปใกล้หุ่นยนต์ทั้งสอง กรอบสี่เหลี่ยมสีแดงในจอภาพเคลื่อนที่ไปมาอย่างรวดเร็ว หาจังหวะปิดการทำงานด้วยไรเฟิล ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย โดยเฉพาะจะต้องระวังไม่ให้ถูกตัวไวท์ที่อยู่ภายใน
ปัง ปัง ปัง
ฉันตัดสินใจยิงเข้าไปที่ข้อต่อเข่าของเป็บเปอร์ แต่กระสุนที่โจมตีโดนยังไม่แรงพอที่จะทำลายข้อต่อนั้นได้ กระนั้นก็มีประกายไฟแลบออกมา และหุ่นน้ำแข็งก็เดินโซเซ
การเล็งเป้าสิ่งที่เคลื่อนไหวไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งสิ่งนั้นกำลังต่อสู้อยู่กับเพื่อนของเราด้วย
[ไวท์ เป็นอะไรไป ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างในนั้นน่ะไวท์!]
เสียงของเรดดังมาจากช่องวิทยุสื่อสาร เขาจงใจไม่ส่งเป็นข้อความเพื่อหวังให้น้องชายฝาแฝดได้ยิน
[...]
ไร้เสียงตอบใดๆ หุ่นยนต์น้ำแข็งโยนปืนใหญ่ของเขาทิ้งเพราะขาที่เสียหายทำให้เคลื่อนไหวได้ไม่ถนัด แล้วหยิบเอามีดสั้นออกมา เดินกะเผลกเข้าจู่โจม
ชิลลี่โยนปืนของเขาทิ้งด้วย ตอนนี้ฉันยังเข้าใจได้เพราะปืนใหญ่ขนาดนั้นไม่เหมาะกับการต่อสู้ประชิดตัว แต่เขาเริ่มโยนอาวุธอื่นๆ ทิ้งไปจนหมด
[ทำอะไรน่ะชิลลี่ มันอันตรายนะ!] ฉันตะโกนลั่น นี่ไม่ใช่อนิเมะหรือเกมขับหุ่นยนต์ มันคือการต่อสู้ที่เจ็บและตายได้จริงๆ
[นี่ฉันเอง เรดไง] หุ่นชิลลี่ยืนนิ่งเฉย มือทั้งสองข้างของมันอยู่ข้างลำตัว ไร้ซึ่งการขยับใดๆ มีเพียงเสียงที่ดังออกมาจากวิทยุ [พี่ชายของนาย]
[...]
หุ่นยนต์ที่ถูกควบคุมยังคงใช้มีดโจมตีอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง กระจกห้องโดยสารเริ่มร้าวและแตกออก เผยให้เห็นพลขับที่อยู่ภายใน
พอกันที
ฉันเล็งไปที่ข้อต่อเข่าที่เสียหายอีกครั้ง ถ้าทำให้ล้มลงได้อย่างน้อยก็คงจะหยุดโจมตี
ปัง
เป๊ง
กระสุนสะท้อนออกมาเมื่อมีผู้เข้ามาป้องกันมันเอาไว้ด้วยแขนเหล็กมหึมา
“ควา… เม” ฉันพูดลอดไรฟัน หุ่นยนต์รวมร่างกับอสูรแสนพิลึกพิลั่นกลับมาแล้วในร่างที่มีแขนครบทั้งสองข้าง ภายใต้แสงดวงอาทิตย์สว่างจ้า ที่ไม่ได้มืดเหมือนกับการต่อสู้ครั้งที่แล้ว ฉันมองเห็นไหล่ของมันอย่างชัดเจน คำว่าสิ้นหวังเป็นภาษาญี่ปุ่นสลักอยู่ที่ไหล่ขวา แต่ตัวอักษรซีดจางที่ไหล่ซ้ายไม่ใช่ Protector 01 อย่างที่เคยเข้าใจ
มันเขียนไว้ว่า Protector 04!
ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นกัน ในเมื่อเบาะแสมันชี้ว่าหุ่นที่ควาเมขับน่าจะเป็นตัว 01 นี่นา
[มัวแต่คิด ระวังจะได้ไปคิดต่อที่โลกหน้านะครับคุณแมรี่!]
เสียงนั้นมาพร้อมกับกำปั้นที่ใหญ่มหึมา มันใหญ่กว่าแขนที่ฉันเคยเห็น กระแทกร่างของสปาร์กจนกระเด็นไปด้านหลัง
มันเปลี่ยนแขนงั้นเหรอ แต่ถ้ามันคือ 01 แล้วมันเปลี่ยนแขนได้ด้วยเหรอ
ฉันไม่มีโอกาสได้สงสัยต่อไปเมื่อหุ่นยนต์ยักษ์รุกไล่เข้ามาอย่างรวดเร็ว แม้จะมีแขนที่ใหญ่กว่าเดิมแต่ความเร็วของมันไม่ได้ลดลงเลย กลับกันมันดูจะเร็วขึ้นเสียด้วยซ้ำ ถ้าจำไม่ผิด 04 มีจุดเด่นด้านการป้องกัน การใช้ปืนพกต่อสู้กับมันคงไม่ฉลาดนัก ฉันพยายามถอยออกมาเพื่อดูท่าที แต่เป็นความพยายามที่ไร้ผลเมื่อความเร็วของสปาร์กดูจะเป็นรองคู่ต่อสู้อยู่สักหน่อย
สารสีม่วงที่ดูคล้ายเลือดอสูรเรืองแสงเป็นสายทั่วร่างของมัน โดยส่วนที่เปล่งแสงมากที่สุดคือเขาอสูรที่อยู่ตรงกลาง เหมือนกับตอนนั้น หุ่นยนต์ของควาเมเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้นอีก ฉันใช้มีดสั้นรับมืออย่างยากลำบาก แค่รับการโจมตีและหลบหลีกก็เต็มกลืนแล้ว ไม่ต้องคิดถึงการโจมตีกลับไปเลย แต่อย่างน้อยเมื่อมันใช้ความสามารถ EMP ก็หมายความว่าชิลลี่กับเป็บเปอร์ก็ต้องหยุดทำงาน ฉันก็จะได้ใช้สมาธิกับการต่อสู้กับควาเมให้เต็มที่
[ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณนี่ไม่เข้าใจอะไรซะเลย!]
หุ่นยนต์ปิศาจตรงหน้าจงใจหลบฉากให้ฉันได้เห็นภาพด้านหลัง กระจกค็อกพิทของชิลลี่แตกกระจายไม่เหลือชิ้นดี ฉันไม่เห็นร่างคนอยู่ในนั้น มีเพียงรอยกระเซ็นสีแดงขนาดใหญ่ที่ผนังของห้องโดยสาร
ชิลลี่… คุณเรด…
ทำไมกัน ทำเรื่องแบบนี้ทำไมกัน
[...]
[ทำไมกัน! ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วย!]
ฉันตะโกนลั่นผ่านลำโพงของสปาร์ก ตัวอักษร HOPE System สว่างจ้าบนหน้าจอ พริบตานั้นฉันสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเกินกว่าที่เคยเป็น มันเหมือนกับว่าแค่เพียงนึก ร่างของสปาร์กก็จะไปปรากฏที่นั่นแล้ว มือที่ถือมีดสั้นของหุ่นเหล็กกระหน่ำแทงเข้าไปที่ค็อกพิทของศัตรูร้ายแบบนับครั้งไม่ถ้วน ก่อนจะถีบตัวออกมา ทั้งต่อยและเตะอย่างบ้าคลั่ง
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
ฉันหอบหายใจด้วยความเหนื่อย สติเริ่มกลับมา ภายในค็อกพิทนั้นว่างเปล่า เป็นลูกเล่นที่ควาเมเคยทำมาก่อนหน้านี้… ควบคุมจากระยะไกล
หุ่นยนต์ของเขาบุบเบี้ยว แม้ท่อนแขนที่เขียนว่า Protector 04 จะเหมือนไร้ซึ่งรอยขีดข่วน แต่อวัยวะส่วนอื่นคล้ายจะเสียหายหนัก ท่อนขาที่รับน้ำหนักไม่ได้อีกแล้วทรุดลง หุ่นยนต์สีดำล้มลงกับพื้นดิน
[ฮ่า ฮ่า ฮ่า]
ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะที่แสนเยือกเย็น ร่างของมันหายตัวไป ส่วนเป็บเปอร์ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ประตูห้องโดยสารของมันเปิดอ้าค้างไว้ ที่ด้านหน้าคือพลขับ… ไวท์ เขากำลังยืนจ้องฝ่ามือของตัวเองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ฉันรีบวิ่งไปดู ภายในห้องโดยสารของชิลลี่ เรดยังคงนั่งอยู่บนนั้น ประกายชีวิตเริ่มหายไปจากร่างของเขา
“ไวท์… ฉันรู้ว่านายกลับมาแล้ว”
“ฉันกลับมาแล้ว… กลับมาแล้วจะมีประโยชน์อะไร ถ้านายจะ… ถ้านายจะไป!” ไวท์มาอยู่ข้างกายเขา จับมือที่ชุ่มเลือดของพี่ชาย ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
“เป็นทหาร… เรื่องตายมันเรื่องธรรมดา… แต่ฉัน… แค่ก” เขากระอักเลือดออกมา “แต่ฉันไม่อยากให้นายกลายเป็นพวกมัน”
“หยุดพูดก่อนเถอะ! เจน! อาจารย์ทาคุมิ! ติดต่อหมอ หาใครมาช่วยคุณเรดที! คุณเรดคะ คุณเรด!” ฉันละล่ำละลักออกมา กดปุ่มโทรศัพท์ด้วยนิ้วมือที่สั่นเทา ไม่ได้นะ… ฉันจะสูญเสียใครไปต่อหน้าต่อตาอีกไม่ได้
“คุณแมรี่… ไม่เป็นไรหรอกครับ” เรดพยายามยิ้มให้กำลังใจฉันเหมือนที่ผ่านมาตลอด “แต่ผมคงจะ… ช่วยงานคุณแมรี่ไม่ได้แล้ว”
ไม่เอานะ ไม่เอาอีกแล้ว
“ไวท์… ฝากนายช่วยงานคุณแมรี่ด้วย เจ้าหมึกนั่น… ฉันก็เคยโดนควบคุม นายกับคุณแมรี่… ทุกๆ คนต้องหาทางแก้ให้ได้”
“นายก็เคยโดนควบคุม พวกเราสองคนก็มาช่วยกันสิ! นายจะไปไม่ได้นะ!”
“ดูไม่ได้เลยนะไวท์”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของคุณเรด
ฉันกับคุณไวท์ร้องไห้จนน้ำตาแทบจะไม่มีไหลต่อไปอีก เจนกับทาคุมิมาถึงในเวลาไม่นาน อาจารย์เบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า ส่วนเจนโอบกอดฉันที่กระโจนเข้าหาเธอแทบจะทันที แต่ถึงจะร้องไห้เสียน้ำตาสักปานใด คุณเรดก็ไม่มีวันจะกลับมาอีกแล้ว
เจ้าเลวีอาธาน ฉันจะไม่มีวันให้อภัยแก!
