คืนหนึ่งเธอช่วยชีวิตเขาโดยไม่รู้ว่าเขาคือคนที่จะทำลายโลกทั้งใบของเธอความรักที่เหมือนพรหมลิขิตแท้จริงคือการหลอกลวง และเธอต้องเลือกระหว่างหัวใจกับความจริง
รัก,ชาย-หญิง,รักต้องห้าม,มาเฟีย,มาเฟียจีน ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงไฟถนนสีส้มทอดยาวไปตามทาง ย่านเมืองยามค่ำคืนเงียบกว่าตอนกลางวัน อลิชาผ่อนคลายจากการทำงาน กำลังรอรถแท็กซี่ที่เธอเรียกมา
ทว่าโทรศัพท์ในมือก็สั่นขึ้น
ชื่อ รัก ปรากฏบนหน้าจอ อลิชากดรับแล้วแนบหู
“ลิชา แกว่างมั้ย" เสียงปลายสายฟังดูรีบเร่งผิดปกติ
“ฉันติดอยู่แถวโรงจำนำหมู่บ้านเหนือครอง ครองขนาน เรียกรถก็ไม่มีเลย แกมารับหน่อยได้มั้ย แล้วไปส่งที่บ้านฉันได้มั้ย"
อลิชาอึ้ง "ไกลมาก! แกไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ"
“นะนะ แถวนี้ไม่เหลือคนเลย พ่อฉันน่ะสิ ใช้ให้เอาของมาจำนำ แล้วฉันไม่มีรถกลับเนี่ย แถมให้มาค่ำขนาดนี้ ไม่เผื่อเวลากลับให้ฉันเลย" รักบ่นออกมา และลดเสียงลงเหมือนกลัวใครได้ยิน
อลิชามองถนนโล่งๆ ตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจ “ได้ เดี๋ยวฉันเรียกรถจากในเมืองเข้าไป รับแก แล้วออกมาส่งบ้านนะ"
“ขอบใจมากจะเพื่อน ฉันอยู่หน้าโรงจำนำนะ ไม่กล้าเข้าไปยืนข้างใน"
อลิชาตอบรับกับเพื่อน หลังวางสายแล้ว รถก็มาพอดี “พี่คะ ไปโรงจำนำบ้านครองขนานค่ะ ไปกลับเท่าไหร่คะพี่"
"ไกลขนาดนี้ ก็ต้องประมาณ 700กว่าน่ะครับ"
อลิชากระพริบตาปริบๆ แต่เงินจากการทำงานพาร์ทไทมที่เก็บไว้ก็ยังพอมี ไปรับเพื่อนแค่ครั้งเดียว เธอยอมจ่ายไปก่อน "ได้ค่ะ"
"ครับ" แท็กซี่ออกจากตัวเมืองมุ่งสู่นอกเมือง
เมื่อรถเลี้ยวเข้าเขตอำเภอเสียงเครื่องยนต์กลบความเงียบรอบตัว โรงจำนำเก่าๆ ปรากฏอยู่ใต้ไฟข้างทางของหมู่บ้าน
อลิชาเห็นร่างหนึ่งยืนกอดแขนตัวเองแน่น
“รัก! พี่คะจอดตรงนี้ค่ะ"
อลิชาเปิดประตูลงไปเรียกเพื่อน
เพื่อนสาวรีบวิ่งเข้ามา
ขึ้นรถก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก "แกมาได้สักที ขอบคุณจริงๆ แกไม่รู้หรอก แถวนี้มันแปลกมาก มีคนมายืนมองฉันตั้งนานแล้ว"
อลิชาขมวดคิ้ว "ห้ะ"
รักส่ายหน้า “ไม่รู้ เหมือนคนเฝ้ารออะไรบางอย่าง เหมือนพวกแอบค้ายาน่ะ" รักกระซิบประโยคสุดท้าย
รถออกตัวอีกครั้ง มุ่งหน้ากลับเข้าเมืองเพื่อไปส่งบ้านรัก
กระทั่งรถจอดหน้าบ้านรัก
บ้านไม้เก่าๆสองชั้นหลังเดียวในซอยเงียบ ไฟหน้าบ้านเปิดสว่างเพียงดวงเดียว
“ถึงแล้ว" อลิชาหันไปยิ้มให้เพื่อน
รักถอนหายใจยาวเหมือนปล่อยความกังวลทั้งหมดออกมา “ขอบใจมากจริงๆนะ วันนี้ถ้าไม่มีแก ฉันแย่แน่ๆ ค่ารถยังไงกลับเข้าบ้านจะโอนให้นะรวมของแกมาด้วย"
ทั้งสองลงจากรถ “ไม่เป็นไร หารกันนี่แหละ ฉันเต็มใจน่า งั้นกลับก่อนนะเจอกันใหม่พรุ่งนี้”
อลิชากำลังจะโบกมือลา แต่เสียงประตูบ้านก็เปิดออก
ชายวัยกลางคนร่างสูง ใบหน้าคมเข้ม เดินออกมาพร้อมแสงไฟในบ้าน หยุดอยู่ที่อลิชาอย่างสนใจ
“ใครเหรอลูก" เขาถามเสียงเรียบ รักชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบสั้นๆ
"เพื่อน"
น้ำเสียงชัดเจนว่าไม่อยากต่อความยาว ชายคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อย แต่กลับหันมามองอลิชาอีก รักเห็นดังนั้นก็รีบพูด “พ่อจะออกมาทำไมอีก เพื่อนจะกลับแล้ว"
“หนูมาส่งรักเหรอ ดึกแล้วนะ มากินข้าวก่อนมั้ย พึ่งทำเสร็จพอดี"
“ไม่เป็นไรค่ะ แหะๆ เกรงใจ"
อลิชาโบกมือปฏิเสธทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพ่อของรัก ดูใจดีกว่าที่คิด แต่รักไม่เคยเล่าถึงพ่อตัวเองเลย
รักรีบผลักไส “พ่อ! เพื่อนหนูต้องรีบกลับ"
แต่ชายคนนั้นกลับยิ้มบางๆ “กินแค่คำสองคำ ไม่เป็นอะไรหรอก ถือว่าเป็นการขอบคุณที่มาส่งลูกไง"
อลิชาลังเล มองหน้าเพื่อน เห็นสีหน้ารักที่ไม่สบายใจนัก เต่แค่กินข้าวก็คงไม่เป็นปัญหาอะไรหรอกมั้ง
แห่ะๆ" สุดท้ายเธอก็พยักหน้าหัวเราะแห้งๆ “งั้น ก็ได้ค่ะ
โต๊ะอาหารเรียบง่าย แต่อบอุ่นอย่างประหลาด พ่อของรักเป็นคนชวนคุย ถามเรื่องเรียน เรื่องงานพาร์ทไทม์ของอลิชา ขณะที่รักนั่งเงียบ ก้มหน้ากินข้าวแทบไม่พูดอะไร
บรรยากาศทำให้อลิชารู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง เพื่อนของเธอกับพ่อไม่ได้ราบรื่นอย่างพ่อลูกทั่วไป
ไม่นานนัก อลิชาก็ขอตัวกลับ
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ"
เธอยกมือไหว้อย่างสุภาพ
พ่อของรักยิ้มตอบ“กลับดีๆนะหนู"
อลิชาเดินออกจากบ้าน รอรถสักพัก แล้วมุ่งหน้าห้องตัวเอง
ถนนยามดึกเงียบงัน มีเพียงไฟถนนเป็นระยะ
เมื่อรถจอดหน้าบ้าน เธอลงมา เปิดประตูรั้วด้วยความคุ้นเคย เหมือนว่าคนในหอจะเข้านอนหมดแล้ว บางคนก็ไปทำงานกะดึกบ้าง แต่แทบไม่มีคนแล้ว
แต่ก้าวเท้ายังไม่ทันพ้น
เงาร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างๆก็ทำให้เธอชะงัก
ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม ยืนพิงต้นไม้อยู่ แสงไฟถนนสาดให้เห็นใบหน้าคมเข้มและดวงตานิ่งลึกที่มอ
งเธอ
เขามองเธอเหมือนรออยู่แล้ว “ดึกขนาดนี้ พึ่งกลับเหรอครับ?"
เสียงของเขาเอื่อยเฉื่อยแต่เฉียบคม
อลิชากลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว หล่อมาก!
“สวัสดีค่ะ แห่ะๆ คุณลุงคือ?"
สายตาที่ยังมีความเป็นมิตรก่อนหน้าหายไป
“เธอเรียกผมว่าอะไรนะ?"
“คะ..คุณลุง” ดวงตากลมโตใสประกายเบิกกว้าง
“ค่ะ” เธอห้ามปากไม่ให้ไม่อมยิ้มไม่ได้ คนตรงหน้าหล่อขนาดนี้
ถึงจะรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเจอนิดหน่อย แต่เธอก็นึกอะไรไม่ออก เอาแต่มองเขาไม่หยุด
กรอบหน้าคม ดวงตาสีเข้มที่นิ่งลึกกว่าใคร ผิวขาวซีดตัดกับชุดสูทสีดำสนิท ความหล่อที่ไม่อ่อนโยน แต่เหมือนแฝงอันตรายอย่างบอกไม่ถูก และอลิชาก็ละสายตาไม่ได้
จนกระทั่งเขาเดินเข้ามาใกล้เธออลิชาถึงนึกได้ว่าสิ่งแรกที่เธอควรทำ คือตั้งตำถามว่าเขาเป็นใคร
และรีบป้องกันตัวเองจากคนแปลกหน้าที่จู่ๆมุ่งมาที่เธอ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่ อลิชาหยุดสงสัยไม่ได้ ว่าทำไมคนคนนี้ถึงหล่อจัง
รู้ตัวอีกทีกลิ่นน้ำหอมสุภาพบุรุษก็แตะจมูกเธอทำเอาความคิดสับสนเข้าไปกันใหญ่ เธอปล่อยให้เขาเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
