ชายหนุ่มแสนธรรมดาใช้ชีวิตกับเพื่อนสาวสมัยเด็กมาเนิ่นนาน แต่ฝันประหลาดชักนำให้เด็กหนุ่มพานพบกับเหตุการณ์อันเป็นจุดพลิกผันและแยกจาก ความทรงจำ สงคราม กาลเวลา การลืมตาตื่นแห่งการเดินทางเพื่อทวงคืนสิ่งที่สำคัญจึงเริ่มต้นขึ้นบนหน้ากระดาษของยุคสมัยใหม่อันเป็นปฐมบทของมหากาพย์นี้
แฟนตาซี,แอคชั่น,ดราม่า,ดาร์ค,สงคราม,แอ็คชั่น ,แอ็กชัน,แอ็คชั่น,พระเอก,แฟนตาซี ,พล็อตสร้าง,ผจญภัย,แอคชั่น,เวท,เวทมนต์,เวทมนตร์,ดาร์กแฟนตาซี,ดราม่า,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชายหนุ่มแสนธรรมดาใช้ชีวิตกับเพื่อนสาวสมัยเด็กมาเนิ่นนาน แต่ฝันประหลาดชักนำให้เด็กหนุ่มพานพบกับเหตุการณ์อันเป็นจุดพลิกผันและแยกจาก ความทรงจำ สงคราม กาลเวลา การลืมตาตื่นแห่งการเดินทางเพื่อทวงคืนสิ่งที่สำคัญจึงเริ่มต้นขึ้นบนหน้ากระดาษของยุคสมัยใหม่อันเป็นปฐมบทของมหากาพย์นี้
ผู้แต่ง
นักประพันธ์ดารา
เรื่องย่อ
ตารางอัพนิยายจะอัพทุกวัน 18.00 น. และวันเสาร์อาทิตย์เวลา 19.00 น. เวลาอาจปรับเปลี่ยนได้ตามความเหมาะสมต่อไปในอนาคตนะครับ
เรื่องย่อ : ลิซชายหนุ่มมัธยมปลายธรรมดาที่ในอดีตประสบอุบัติเหตุปริศนาจนเสียพ่อแม่และความทรงจำไป ตอนนี้ได้อาศัยอยู่กับเพื่อนสมัยเด็กนาม “ธิน่า” ในทุกคืนลิซจะฝันเห็นถึงเรื่องประหลาด ตัวตนของบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ประสบการณ์ ความทรมานและอีกหลาย ๆ อย่าง เขาเก็บเป็นความลับกับธฺิน่าและใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขเรื่อยมา แต่ทว่า
วันหนึ่งธิน่าก็ถูกจับตัวโดยตัวตนปริศนาและลิซก็ถูกสังหาร เขาดำดิ่งลงสู่มิติปริศนาที่เขาคอยเห็นผ่านฝันมาตลอด เขาได้รู้ความจริงบางส่วนและเลือกลืมตาตื่นในฐานะ “เทพเจ้า” สายเลือดพิเศษครึ่งหนึ่งที่ไหลเวียนในตัวเขามาตลอด เพื่อเข้าต่อสู้ต่อมาเขาได้รู้จักกับพรรคพวกของธิน่าและเลือกออกเดินทางไปช่วยธิน่า แต่ก่อนจะไปถึงเขาจะต้องเดินทางผ่านอาณาจักรทั้ง 9 เสียก่อน กระแสกลียุคครั้งใหม่ เปลิวเพลิงแห่งหวังอันมืดมิดถูกจุดประกาย ณ ห้วงลึกของกาลเวลา
ท้ายที่สุดการเดินทางแสนยาวนานจะจบลงที่ตรงไหน ก็คงมีแต่ผู้ที่ไปถึงเท่านั้นจะรู้ได้…
#คำเตือน# เนื้อหาในนิยายบางตอนมีการบรรยายถึงดราม่าที่อาจทำให้รู้สึกหดหู่หรือซึมเศร้า เลือด โศกนาฏกรรม การตาย และการ depress ของตัวละครหรือกระทั่ง อาการ PTSD ก็ตาม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เรื่องนี้ไม่เหมาะกับผู้มีอาการซึมเศร้า หดหู่หรือพึ่งประสบเจอสิ่งแย่ ๆ ในชีวิตมา โปรดหลีกเลี่ยง
จากนี้เชิญสนุกกับนิยายได้เลยครับ
“เฮ้อ…เอาจริงเหรอเนี่ย”
ผมแสดงอาการไม่พอใจออกมาโดยไม่ปิดบัง มือข้างหนึ่งเกาหัวไปมา แต่ว่าครั้งนี้มันแปลกมากเลย ตามปรกติการมาสถานที่นี้จะมาได้แค่ตอนหลับ แต่รอบนี้ผมไม่ได้นอนเลยแม้แต่นิด เหมือนว่าเราถูกพามาที่นี่ หรือว่ามันไม่ได้เกี่ยวข้องว่าเราจะหลับหรือไม่หลับกันนะ?
ผมลองมองไปรอบๆ และพยายามหาชายคนนั้นเพื่อจะได้ถามคำถามที่ยังค้างคาไว้ แต่ว่าดูเหมือนจะไม่มีวี่แววของเขาเลยแม้แต่น้อย
“จะเอายังไงดี”
ผมรู้สึกไร้ซึ่งหนทางอย่างยิ่ง ชายคนนั้นก็ไม่เจอ อยากจะกลับแต่ก็ไม่รู้วิธีกลับ คงทำอะไรไม่ได้แล้ว…
“ฮือ??”
ผมที่เดินวนรอบๆ ก็สบกับสิ่งสิ่งหนึ่งที่เหมือนหอกปักเอาไว้เป็นเหมือนอนุสรณ์สถานถึงใครสักคนหนึ่ง หรือกลุ่มคนสักกลุ่มหนึ่ง
รู้สึกน่าสงสัยชะมัดเลย ลองจับดูแล้วกัน
ลิซกำลังยื่นมือไปจับแต่ว่า
“มันยังไม่ถึงเวลาของเจ้า”
เสียงกึกก้องดังในหัวของลิซ มันดังจนเขาต้องเอามือมาปิดหูตามสัญชาตญาณ และเสียงนั้นยังทำให้เขารู้สึกปวดหัวอย่างมากด้วย
“เวลางั้นเหรอ…แล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลานั้นล่ะ?”
ลิซพยายามถามกลับไป แม้เขายังรู้สึกปวดหัวกับเสียงเมื่อกี้อยู่ไม่หายก็ตาม
“เมื่อมันมาถึงเจ้าจะรู้เอง วันที่เจ้าจะถูกผลักไสไปสู่เส้นทางแห่งการเลือก”
"แล้วมันคืออะไรกันนะ…แ"
ยังไม่ทันจบคำพูดของลิซตัวของเขาก็ถูกพามายังโลกแห่งความเป็นจริง
ลิซล้มทั้งยืน ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยและคับแค้น เขาได้แต่กำหมัดแน่นและประณามความอ่อนแอของตน
"ทำไม ทำไม! ทำไมกัน!!"
ลิซได้ตะโกนออกมาสุดเสียง เจ็บใจในความอ่อนแอของตนเองที่ไม่สามารถรับรูัความจริงที่ตนอยากจะรู้ได้ เจ็บใจต่อความสงสัยที่ไม่ได้คำตอบที่ควรได้รับ สุดท้ายในหัวของเขาก็มีแต่คำถามเต็มไปหมด
"ลิซ"
"ธะ…ธิน่า"
เสียงของธิน่าทักขึ้น หน้าของเธออ้ำอึ้งกับการกระทำของลิซที่อยู่ตรงหน้า ลิซเองก็ตกใจและสงสัยว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่
"ทำไมเธอถึงมาที่นี่ ธิน่า"
ลิซถามคำถามเพื่อทำลายสถานการณ์ที่เงียบงัน แต่สีหน้าของธิน่าที่มองที่ลิซนั้น
มันเป็นสีหน้าที่แม้จะดูสงสัยต่อการกระทำของลิซก็ตาม แต่มันมีสิ่งอื่นที่เขาสังเกตได้จากตัวธิน่า บางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก
แต่ก่อนที่ความคิดของเขาจะเตลิดไปมากกว่านี้ เสียงของธิน่าก็ดังขึ้น
“ฉันไปที่ห้องเรียนนายแล้วไม่เห็นล่ะสิ ไม่นึกว่าจะอยู่ที่นี่”
ธิน่าพูดขึ้นพร้อมทำท่าทางไม่พอใจนิดๆ
ดูเหมือนว่าจะพอกลบเกลื่อนไปได้นะ หวังว่าเธอจะไม่ถามสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นไปนะ
“ใกล้เวลาเรียนแล้ว รีบกลับไปเรียนกันเถอะ”
“นี่เธอตามหาฉันเพื่อตามฉันกลับนี่นะ!!”
“ไม่ทั้งหมดหรอก ฉันกะว่าจะคุยกับนายแต่เอาไว้วันอื่นดีกว่า”
ก่อนที่ผมจะพูดต่อนั้น เสียงกริ่งแจ้งเตือนในโรงเรียนก็ดังขึ้น เสียงมันดึงดูดผมไปชั่วครู่ และหลังจากนั้นธิน่าก็หายตัวไปแล้ว
“เธอกลับห้องไปแล้วเหรอ?”
แม้ผมจะรู้สึกสงสัยว่าธิน่ามีอะไรจะพูดกับผม แต่สิ่งที่ผมสัมผัสได้อย่างชัดเจนคือ “ความโศกเศร้า” ที่เอ่อล้นออกมาจนสัมผัสได้
มันคืออะไรกัน สิ่งที่เธอปิดบังผมไว้มันคืออะไรกัน
ขณะที่ผมสงสัยอยู่นั้น…
“แกจะต้องตายด้วยมือข้า เจ้ามนุษย์”
เสียงที่ไร้ความรู้สึก จิตสังหารที่รุนแรง สายตาที่จับจ้องราวกับกำลังทำให้ลิซกลายเป็นหิน ความรู้สึกที่เย็นเฉียบและมืดมิดเหมือนฤดูหนาวยามค่ำคืน ความรู้สึกเหมือนมียมทูตกำลังจ้องเอาชีวิต
“เฮือก…มันอะไรกัน”
ลิซที่รู้สึกถึงสิ่งเหล่านั้น ได้แต่สั่นกลัว มือไม้สั่นเทา หายใจไม่เป็นจังหวะเป็นเหมือนกับสัตว์น้อยที่ถูกจ้องโดยนักล่า
แต่ว่า
“ความรู้สึกนั้นหายไปแล้ว”
ความรู้สึกอันตรายนั้นหายไปราวกับโกหกเหมือนเมฆที่ลอยหายไปอย่างแนบเนียน
“เมื่อกี้มัน?! โธ่…ช่างเถอะ…ได้เวลากลับแล้ว”
ลิซสลัดความคิดฟุ้งซ่านและเปิดประตูออกเดินตรงกลับห้องเรียนของตน โดยมีสายตาของคนคนหนึ่งจ้องมองเขาอยู่ที่ไกลๆ
บุคคลสวมใส่ชุดสีดำคลุมทั้งตัว เฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้นจากตึกสูงและห่างไกลจากตัว ลิซมาก บุคคลปริศนาดูสิ่งที่กำลังดำเนินไปพร้อมพูดว่า
“ไม่นึกว่าท่านจะมาอยู่ที่แห่งนี้อีกทั้งยังสมสู่อยู่กับมนุษย์โสโครกอีก แต่ไม่ต้องห่วงเพคะ ข้าจะนำท่านกลับมาให้ได้ และเจ้ามนุษย์นั่นต้องตายด้วยมือข้า นั่นคือสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้วเพคะ องค์หญิง”