"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
ผู้แต่ง
CherryFaang
เรื่องย่อ
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
โลกที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของขนมปังสด โลกที่มีเวทมนตร์ พ่อค้า นักผจญภัย
และโอกาสมากมายที่โลกเดิมไม่เคยให้
ฉันจะใช้ประตูบานนี้เปลี่ยนชีวิตตัวเองในทั้งสองโลกให้ดีขึ้นได้ไหมนะ?
คำเตือน : นิยายแนวชีวิตประจำวัน ดำเนินเรื่องแบบเรียบง่าย แต่ชวนให้รู้สึกราวกับได้ร่วมผจญภัยเคียงข้างตัวเอก
E-Book : เล่มเดียวจบ (193,147 คำ : 1,393 หน้า : 81 ตอน)
E-Book มีวางขายบน Dek-D, Meb, PintoBook
Meb กดซื้อตรงนี้ :
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzExMDQzNCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM4NjkwOSI7fQ
ลงวันละ 1 ตอน, เวลา 19.00 น. ทุกวัน
** เปิดให้อ่านฟรี 3 วัน จากนั้นจะติดเหรียญถาวรตอนละ 3 บาท รีบอ่านก่อนปิดเหรียญกันน๊า **
เช่น
ตอนที่ 21 เปิดอ่านฟรีวันที่ 8/8 - 11/8 , จากนั้น 12/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
ตอนที่ 22 เปิดอ่านฟรีวันที่ 9/8 - 12/8 , จากนั้น 13/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
หากท่านใดไม่อยากรออ่านทุกวัน มีอีบุ๊คให้อ่านรวดเดียวได้นะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนไรท์มาตลอดค่ะ กราบงามๆ ให้ผู้มีอุปการะคุณทุกท่านเจ้าค่ะ ^__^
หญิงสาวกดซื้อชุดผ้าปูที่นอนพร้อมผ้าห่มทั้งขนาดควีนไซต์และขนาดเตียงเดี่ยวลายเรียบหรูมาอีก หลายชุด สำหรับเปลี่ยนทั้งในบ้านเช่าและบ้านต่างโลก
จากนั้นกลับไปที่หน้าแรกของแอปพลิเคชัน ค้นหาคำว่า "แผงโซล่าเซลล์" อย่างตั้งใจ ภาพในหัวคือบ้านต่างโลกที่ยังไม่มีไฟฟ้าใช้
‘ถ้าติดตั้งโซล่าเซลล์ที่นั่นได้ล่ะก็...ตอนกลางคืนจะได้มองเห็นได้ชัดเจนขึ้น และใช้เครื่องใช้ไฟฟ้าได้อีกหลายอย่างเลยด้วย’ รินทร์ครุ่นคิด
หลังจากอ่านคำอธิบายจนเข้าใจแล้ว รวมถึงเปิดคลิปวิดีโอสอนติดตั้ง ตั้งใจดูอย่างไม่ละสายตา แล้วกดดาวน์โหลดเก็บไว้ดูภายหลังในโลกที่ไม่มีอินเทอร์เน็ต รินทร์ก็เลือกแผงที่เหมาะสมใส่ตะกร้า และด้วยเงินในบัญชีเธอมีไม่พอจ่าย เธอจึงเลือกการจ่ายเงินเป็นแบบเก็บเงินปลายทาง เมื่อกดสั่งซื้อเสร็จเรียบร้อย
เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังใกล้เข้ามา พร้อมกับเสียงเรียกอ่อนโยน
“รินทร์ ใกล้เริ่มงานช่วงบ่ายแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ” พี่อรยิ้มพลางเอ่ยเรียก
รินทร์รีบเก็บโทรศัพท์ พร้อมกับยิ้มรับ “จ๊ะพี่อร” ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามไปยังพื้นที่ทำงานต่อ
แต่อีกใจหนึ่ง...เธอกำลังตื่นเต้นกับฟูกนอนใหม่ และภารกิจติดตั้งแผงโซล่าเซลล์ในโลกอีกใบที่เธอเรียกว่า 'บ้านต่างโลก'
หลังเลิกงาน รินทร์มุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าที่มีร้านทองตั้งเรียงรายอยู่หลายร้าน ในใจก็ทบทวนแผนที่วางไว้
‘ถ้าขายทีเดียว 4 เหรียญทอง คิดเป็นเงินราว 336,000 บาท โอนเงินเข้าบัญชีทีละเยอะๆ คงเสี่ยงเกินไป แบ่งขายเอาเงินสดจะดีกว่า’
เธอคิด พลางสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วก้าวเข้าไปในร้านทองร้านแรก
ณ ร้านทองร้านที่หนึ่ง ในห้างสรรพสินค้า
"สวัสดีค่ะ ขายทองค่ะ" รินทร์วางเหรียญทองหนึ่งเหรียญลงบนเคาน์เตอร์ พนักงานหญิงวัยกลางคนรับไปตรวจสอบก่อนจะคิดราคา
"ตอนนี้ราคาทองอยู่ที่กรัมละ 2,800 บาท น้ำหนักเหรียญประมาณ 30 กรัม คิดเป็น 84,000 บาทค่ะ"
"รับเงินสดค่ะ" รินทร์กล่าว
พนักงานมองหน้ากันเล็กน้อย เพราะรู้สึกแปลกใจ เงินจำนวนนี้ถือว่าค่อนข้างมาก ปกติลูกค้าจะให้โอนเข้าบัญชี
รินทร์ที่เห็นท่าทางของพนักงานก็พูดขึ้นว่า
“พอดียายสั่งไว้ว่า ขายทองเสร็จแล้ว ให้เอาเงินทั้งหมดไปให้ยาย เพราะยายต้องเอาเงินให้แม่น่ะค่ะ ฉันขี้เกียจไปถอนเงินที่ธนาคารทีหลัง เลยขอเป็นเงินสด ได้ไหมคะ?”
พนักงานพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วขอบัตรประชาชนของรินทร์ จากนั้นพนักงานก็นับเงินเป็นปึกใส่ซอง แล้วยื่นให้พร้อมสลิปใบเสร็จ รินทร์รับเงินมา ตรวจสอบครู่หนึ่ง ก่อนเก็บใส่กระเป๋าสะพายแล้วกล่าวขอบคุณ
"หนึ่งร้าน... ผ่านไปแล้ว" เธอคิดในใจ ก่อนเดินออกจากร้านอย่างเป็นธรรมชาติ
ผ่านไปหลายร้านที่ลักษณะคล้ายกัน รินทร์เลือกทำธุรกรรมร้านสุดท้ายซึ่งอยู่ใกล้ทางออกของห้างสรรพสินค้า เธอยิ้มให้พนักงานตามมารยาท ก่อนจะขายทองชิ้นสุดท้ายของวัน
เมื่อเงินสดจำนวน 336,000 บาทมาอยู่ในมือ ร่างบางก็เก็บมันลงกระเป๋าสะพาย แล้วเดินออกจากร้านด้วยท่าทีสงบ
"เรียบร้อย… แบบไม่ต้องโอนเข้าบัญชี" เธอพึมพำ ยิ้มบางๆ อย่างโล่งใจ
แต่ความสบายใจอยู่ได้ไม่นาน ระหว่างเดินออกจากโซนร้านทอง ความกังวลก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง
แม้จะได้เงินมากที่สุดในชีวิต แต่ก็ยังไม่พอสำหรับซื้อบ้านเช่าหลังนั้น บ้านที่เป็นที่ซ่อนของประตูมิติ หากบ้านถูกขาย เธอจะไม่มีทางกลับไปโลกอีกใบได้อีกเลย
จะขายทองเพิ่มก็เสี่ยง เพราะพนักงานร้านทองขอบัตรประชาชน รินทร์ไม่อยากทิ้งร่องรอยไว้โดยไม่จำเป็น
"ต้องหาวิธีหาเงินทางอื่น... ขายทองตลอดไม่ได้"
เธอพึมพำขณะก้าวไปยังห้องน้ำใกล้ๆ พร้อมเหลือบมองร้านทองอื่นที่เรียงรายอยู่
แม้เมืองนี้จะใหญ่ แต่การขายทองถี่เกินไปก็ไม่ปลอดภัย อีกทั้งการฝากเงินก้อนใหญ่เข้าธนาคารก็อาจถูกตั้งข้อสังเกต
ในห้องน้ำ รินทร์แอบเก็บซองเงินสดจากร้านทองทั้งสี่ซองเข้าแหวนมิติอย่างรวดเร็ว ทองยังเหลืออีกมากในครอบครอง แต่เป็นทองของวิกเตอร์ นักปราชญ์และนักปรุงยา
หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำ มุ่งหน้าไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตของห้าง ขณะในใจยังคงหมุนวนความคิดหาทางออกที่ดีที่สุด
บ้านเช่าหลังนั้นอาจถูกขายเมื่อไรก็ได้ และนั่นหมายถึงการปิดประตูสู่โลกอีกใบไปตลอดกาล
"เอาเถอะ... ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำ" เธอบอกตัวเองเบาๆ พยายามควบคุมความร้อนรนในใจ
ร่างบางกระชับสายกระเป๋าสะพาย พลางก้าวยาวๆ ตรงไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ต
ซุปเปอร์มาร์เก็ตยามเย็นในห้างสรรพสินค้าคึกคักไปด้วยผู้คน แต่รินทร์ไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากสมาธิอันแน่วแน่กับ “ภารกิจ” ของเธอในวันนี้
“โอเค... ขนมปัง ขนมคบเคี้ยว นม น้ำดื่ม น้ำผลไม้ น้ำอัดลม..เอาเบียร์กับเหล้าติดไปด้วยดีกว่า” หญิงสาวพึมพำเบาๆ พลางโยนของลงรถเข็นอย่างชำนาญ
เธอเดินวนไปตามชั้นวางสินค้า เติมข้าวสาร อาหารแห้ง อาหารกระป๋อง เครื่องปรุงสารพัดชนิด ไฟฉาย เตาแก๊สพกพา เครื่องครัวครบเซ็ต ทั้งจานชามช้อน หม้อ กระทะ
หลังจากจ่ายเงินเสร็จ รถเข็นก็แน่นเอี๊ยดจนเหมือนของด้านบนจะตกจากรถเข็นได้ทุกเมื่อ เธอเข็นรถเข็นออกไปยังลานจอดรถอย่างไม่เร่งรีบ
พอเดินมาถึงมุมหนึ่งที่ปลอดผู้คนและไม่มีแม้แต่กล้องวงจรปิด รินทร์หันมองซ้ายขวาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มมุมปาก แล้วคิดในใจว่า
‘เก็บทุกอย่างที่อยู่ในรถเข็นเข้าแหวนมิติ’
ทุกอย่างหายวับเข้าไปในแหวนมิติที่นิ้วของเธอในพริบตา
เมื่อรถเข็นว่างเปล่า เธอก็นำมันกลับไปคืนตรงจุดคืนรถเข็นในลานจอดรถ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คราวนี้เธอตรงไปแผนกเครื่องสำอางค์ “ครีมบำรุงผิว ต้องมีไว้กันหน้าเหี่ยวเวลาไปลุยในป่า” จากนั้นเข้าร้านขายเครื่องนอน“ชุดนอน ผ้าเช็ดตัว ผ้าปู หมอน ผ้าห่ม ซื้อเพิ่มก็ไม่เสียหาย”
หลังออกจากร้านชุดเครื่องนอน พร้อมสองมือที่พะรุงพะรัง รินทร์ไม่รอช้าเดินเลี้ยวเข้าห้องน้ำ พลางเก็บทุกสิ่งเข้าแหวนมิติทันที
เมื่อออกจากห้องน้ำ ระหว่างเดินผ่านร้านขายอุปกรณ์กีฬาขนาดใหญ่ที่รวมอุปกรณ์ทุกอย่าง มีทั้งปีนเขา ว่ายน้ำ จักรยาน และอื่นๆ อีกหลายแผนก ดวงตาของรินทร์ก็เป็นประกาย
ร่างบางไม่รอช้า เดินเลี้ยวเข้าไปในร้าน เธอคว้ารถเข็นคันใหม่ แล้วตรงไปโซนขายอุปกรณ์ตั้งแคมป์ทันที
“อันนี้ก็ต้องมี! ระหว่างเดินทางไปเมืองโวลเดนไฮม์อาจต้องค้างแรมกลางป่า”
หญิงสาวหยิบเต็นท์แบบกันฝนอย่างละหลายหลัง ทั้งขนาดเล็กและใหญ่ รวมถึงชุดที่นอนแบบปั๊มลม เตาแก๊สพกพา หม้อสนาม โต๊ะสนาม พัดลมชาร์จไฟ โคมไฟพลังงานแสงอาทิตย์อีกหลายสิบอัน และของจำเป็นอื่นๆ อีกหลายสิบรายการ เรียกได้ว่าแทบจะเอาทุกอย่างที่วางขายในโซนแคมป์ปิ้งนี้เลยทีเดียว
‘ซื้อไปเผื่อไว้ เผื่อมีโอกาสได้เอาไปขายที่เมืองโวลเดนไฮม์’
เธอครุ่นคิด พลางหยิบสินค้าแต่ละอย่างเพิ่มอย่างละสองสามชุด
หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย ของทั้งหมดถูกจัดใส่ถุงช้อปปิ้งใบใหญ่หลายใบ จนเต็มรถเข็นอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางเข็นรถเข็นตรงดิ่งไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดทันที
หญิงสาวเข็นรถเข็นเข้าห้องน้ำคนพิการ แล้วปิดประตูล็อกกลอนแน่นหนา จากนั้นเก็บของทั้งหมดใส่แหวนมิติอย่างรวดเร็ว
“นี่แหละ... ความสะดวกของแหวนมิติ!” เธอยิ้มอย่างพอใจ
ก่อนออกจากห้างสรรพสินค้า หญิงสาวแวะร้านก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าดังขึ้นชื่อว่าอร่อยที่สุดในย่านนี้ นั่งกินที่โต๊ะ มองคนเดินผ่านไปมาอย่างสบายใจ
“ง่ำๆ... อร่อยจริง! กินแบบนี้ในป่าไม่ได้แน่ๆ”
หลังจากซดน้ำซุปจนหยดสุดท้าย เธอเดินไปสั่งกลับบ้านอีก 10 ชุด
“ขอกลับบ้านสิบชุดค่ะ”
พนักงานทำตาโตเล็กน้อย “สิบชุดเลยเหรอคะ! ได้ค่ะ รอแป๊บนะคะ”
ไม่นานถุงพลาสติกหลายถุงก็ถูกวางเรียงกันเต็มโต๊ะ รินทร์รับมาแล้วยิ้ม “ขอบคุณนะคะ”
จากนั้นก็เดินแว้บเข้าห้องน้ำอีกครั้ง แล้วเก็บอาหารทั้งหมดเข้าแหวนมิติส่วนตัวเช่นเคย
เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย รินทร์ก็มุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์ ก่อนจะขึ้นรถเมล์แดงที่คุ้นเคยกลับบ้านเช่าของเธอ
บนรถที่โยกเบาๆ ตามแรงสะเทือนของถนน หญิงสาวเปิดแชตไลน์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความไปหาป้าราตรี
"ป้าราตรีคะ บ้านที่ป้าประกาศขาย ขายเท่าไหร่เหรอคะ?"