"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
ผู้แต่ง
CherryFaang
เรื่องย่อ
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
โลกที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของขนมปังสด โลกที่มีเวทมนตร์ พ่อค้า นักผจญภัย
และโอกาสมากมายที่โลกเดิมไม่เคยให้
ฉันจะใช้ประตูบานนี้เปลี่ยนชีวิตตัวเองในทั้งสองโลกให้ดีขึ้นได้ไหมนะ?
คำเตือน : นิยายแนวชีวิตประจำวัน ดำเนินเรื่องแบบเรียบง่าย แต่ชวนให้รู้สึกราวกับได้ร่วมผจญภัยเคียงข้างตัวเอก
E-Book : เล่มเดียวจบ (193,147 คำ : 1,393 หน้า : 81 ตอน)
E-Book มีวางขายบน Dek-D, Meb, PintoBook
Meb กดซื้อตรงนี้ :
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzExMDQzNCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM4NjkwOSI7fQ
ลงวันละ 1 ตอน, เวลา 19.00 น. ทุกวัน
** เปิดให้อ่านฟรี 3 วัน จากนั้นจะติดเหรียญถาวรตอนละ 3 บาท รีบอ่านก่อนปิดเหรียญกันน๊า **
เช่น
ตอนที่ 21 เปิดอ่านฟรีวันที่ 8/8 - 11/8 , จากนั้น 12/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
ตอนที่ 22 เปิดอ่านฟรีวันที่ 9/8 - 12/8 , จากนั้น 13/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
หากท่านใดไม่อยากรออ่านทุกวัน มีอีบุ๊คให้อ่านรวดเดียวได้นะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนไรท์มาตลอดค่ะ กราบงามๆ ให้ผู้มีอุปการะคุณทุกท่านเจ้าค่ะ ^__^
เธอเดินมุ่งหน้าไปยังส่วนลึกของสวนผลไม้หลังบ้าน แต่เมื่อไปถึง ภาพตรงหน้าทำให้เธอชะงัก
“อ้าว... ไม่ต้องขุดหลุมก็ได้นี่”
ตรงหน้าของเธอมีหลุมศพที่สร้างจากแผ่นหิน ดูเหมือนจะถูกเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ข้างๆ หลุมเปิดโล่ง มีฝาหินที่ใช้ปิดวางอยู่ใกล้ๆ
“สงสัยเจ้าของโครงกระดูกคงจะรู้ตัวว่าตัวเองใกล้จะตายเลยทำหลุมฝังศพเปล่าไว้ล่วงหน้าสินะ”
รินทร์พึมพำ พลางเดินเข้าไปสำรวจใกล้ๆ แล้ววางของที่เตรียมมาไว้ข้างหลุมศพ
ก่อนจะสูดหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้า แล้วก้าวเท้ายาวๆ ไปยังห้องนอนชั้นสอง ที่โครงกระดูกยังคงนอนอยู่บนเตียง
บรรยากาศในห้องชวนให้รู้สึกอึดอัด ผ้าม่านสีซีดปลิวไหวน้อยๆ ตามแรงลมที่ลอดผ่านหน้าต่าง เผยให้เห็นเตียงไม้เก่าที่มีร่างไร้ชีวิตนอนอยู่
รินทร์พยายามข่มใจไม่ให้มือสั่น ขณะค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้
“ฉันมาช่วยทำศพให้... อย่าตามหลอกหลอนกันเลยนะเจ้าคะ”
เสียงของเธอสั่นน้อยๆ ขณะค่อยๆ ดึงผ้าปูเตียงผืนหยาบที่ใช้ปูบนฟูกขนสัตว์ออกมา แล้วใช้มันห่อโครงกระดูกอย่างระมัดระวัง แม้ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว แต่เธอรู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปเล็กน้อย คล้ายกับมีสายตามองดูอยู่จากที่ไหนสักแห่ง
“ฉันไม่รู้ว่าที่นี่ทำพิธีกันยังไง... แต่ฉันจะทำตามแบบที่ฉันรู้ หวังว่าคุณจะไม่ถือสา และจะไปสู่สุคตินะคะ”
แม้จะยังหวั่นใจ แต่ครั้งนี้กลับไม่มีเสียงกระซิบแปลกๆ ไม่มีลมหนาววูบไหว และไม่มีเหตุการณ์น่าขนลุกเหมือนครั้งก่อน บางที... วิญญาณของเจ้าของร่างนี้อาจไม่อยากให้เธอวิ่งหนีอีก และเต็มใจให้เธอทำพิธีให้จริงๆ
เมื่อมัดปากผ้าปูที่นอนที่บรรจุโครงกระดูกเสร็จ เธอจึงค่อยๆ หิ้วปมมัดผ้าปูที่นอนลงไปยังหลุมศพ วางร่างลงอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆ เลื่อนฝาหินมาปิด
รินทร์ประนมมือ ทำพิธีตามที่หาข้อมูลมาได้ ปิดท้ายด้วยการวางช่อดอกไม้ลงบนหลุม ก่อนจะกล่าวบทส่งวิญญาณที่จำมาจากอินเทอร์เน็ต
สายลมพัดเอื่อยๆ แผ่วเบาราวกับเป็นเสียงกระซิบขอบคุณจากโลกหลังความตาย หรืออาจจะเป็นแค่จินตนาการของเธอกันแน่ก็ไม่อาจรู้ได้
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น รินทร์ถอนหายใจยาว รู้สึกโล่งใจที่สามารถทำพิธีให้เจ้าของโครงกระดูกได้สำเร็จ เธอเดินกลับไปยังบ้านต่างโลก ตั้งใจว่าจะเข้าไปพักสักหน่อย
แต่ทันใดนั้นเอง
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงหนักหน่วงดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง ราวกับมีบางสิ่งกำลังทุบกระแทกอย่างรุนแรง
รินทร์ชะงัก ขนลุกวาบไปทั้งตัว หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกจากอก มือของเธอเริ่มเย็นเฉียบโดยไม่รู้ตัว เสียงนั้น... ดังต่อเนื่อง ไม่ใช่แค่เพียงครั้งเดียว และหากตั้งใจฟังให้ดี มันไม่ได้ดังมาจากหลุมศพ แต่มาจาก... หน้าบ้าน!
หญิงสาวกำมือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น ก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปดูทันที
เมื่อไปถึง ภาพที่เห็นทำให้เธอแทบหยุดหายใจ
มันเป็นร่างสีเขียวอมน้ำตาล สูงประมาณเด็กวัยสิบขวบ แต่น่าขยะแขยงกว่านั้นมาก มันกำลังใช้ขวานทุบลงไปในอากาศตรงหน้ารั้วบ้าน ราวกับพยายามจะพังบางสิ่งเข้ามา
มอนสเตอร์ก็อบลิน!
แต่แปลก... ขวานของมันไม่ได้กระทบกับอากาศธรรมดา กลับมีประกายแสงโปร่งใสสะท้อนออกมาทุกครั้งที่มันฟาดลงไป
“...บาเรีย?”
รินทร์พึมพำเมื่อเริ่มเข้าใจ บ้านหลังนี้อาจมีเวทมนตร์บางอย่างปกป้องอยู่ ทำให้มอนสเตอร์เข้ามาไม่ได้
แต่ถ้ามันพังล่ะ?!
ความคิดนั้นทำให้ความหวาดกลัวพุ่งขึ้นมาทันที
รินทร์นึกถึงสิ่งเดียวที่อาจช่วยเธอได้..ห้องเก็บอาวุธ!
เธอรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน ดึงบานประตูเก่าๆ ของห้องหนึ่งออก ก่อนจะพบกับขุมสมบัติที่แท้จริง อาวุธโบราณที่ดูทรงพลัง
มือของเธอเอื้อมไปคว้าหอกเล่มหนึ่ง มันดูสวยงามราวกับอาวุธชั้นสูง ใบหอกเปล่งประกายวาววับผิดกับสภาพบ้านร้างที่เธอพบเจอ
หญิงสาวไม่รู้ว่ามันมาจากไหน หรือใครเป็นคนสร้างอาวุธได้สวยงามขนาดนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาคิดเรื่องอื่นแล้ว
วินาทีนี้เธอลืมเรื่องช่องเก็บของไปชั่วขณะ จึงคว้าเพียงหอกแล้ววิ่งออกไป
เมื่อรินทร์กลับมาถึงหน้าบ้าน ก็อบลินตัวนั้นหันขวับมาทันที ดวงตาสีแดงฉานของมันจับจ้องมาที่เธอ มันแยกเขี้ยวคำรามเสียงต่ำ ราวกับมองเธอเป็นเหยื่ออันโอชะ
มันเร่งความเร็วในการทุบบาเรีย ราวกับจะบอกว่า มันรู้ว่าเธออยู่ในบ้านนี้
หัวใจของรินทร์เต้นโครมคราม เหงื่อซึมเต็มฝ่ามือ แม้เธอจะรู้สึกกลัวจนขาแทบสั่น แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าก็คือ... ถ้าโดมโปร่งแสงนั่นแตกลงมา เธอจะกลับมาที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว!
“ต้องจัดการมันก่อนที่มันจะพังบาเรียได้!”
รินทร์ตัดสินใจแน่วแน่ เธอกระชับหอกในมือ สูดหายใจเข้าลึก แล้วพุ่งเข้าไปอย่างสุดกำลัง!
เธอแทงออกไปสุดแรง!
แต่ก็อบลินกระโดดหลบได้อย่างว่องไว มันแสยะยิ้มเยาะราวกับกำลังเล่นสนุก
รินทร์กัดฟันแน่น ไม่ยอมแพ้ เธอเปลี่ยนวิธี ใช้หอกจ้วงแทงติดๆ กัน!
ครั้งแรก... พลาด
ครั้งที่สอง... เฉียดไปนิดเดียว
แต่ครั้งที่สาม แทงเข้ากลางอกเต็มแรง!
ก็อบลินเบิกตากว้าง มันกระตุกสองสามครั้งก่อนร่างจะทรุดฮวบลงกับพื้น เลือดสีดำข้นทะลักออกมา
รินทร์หายใจหอบเล็กน้อย ตัวสั่นสะท้านด้วยทั้งความกลัวและความตื่นเต้น แต่แล้วจู่ๆ ก็มีหน้าต่างโฮโลแกรมโปร่งแสงปรากฏขึ้นกลางอากาศ
[สังหารก็อบลิน เลเวล 1, ทั้งหมด 1 ตัว]
[ได้รับค่าประสบการณ์ 500]
[ระยะเวลาทำภารกิจเหลือ 1.5 วัน]
เธอมองตัวอักษรที่ลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนจะค่อยๆ ตั้งสติขึ้นมาได้
“...เกมงั้นเหรอ?”
หรือนี่ไม่ใช่แค่โลกต่างมิติธรรมดา แต่มีกฎบางอย่างที่เธอยังไม่เข้าใจ?
ด้วยพื้นฐานที่ว่า มนุษย์มักจะหวาดกลัวสิ่งที่ตนไม่เข้าใจ ความคิดนั้นจึงทำให้รินทร์รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว
เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยที่ไม่เป็นภาษาดังสะท้อนไม่ไกลจากรั้วบ้านมากนัก
รินทร์เงยหน้าขึ้นจากข้อความแจ้งเตือนในอากาศ หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที
ระหว่างต้นไม้มีกลุ่มเงาตะคุ่มปรากฏขึ้น
ก็อบลินนับสิบตัวปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ!
เมื่อพวกมันเห็นเธอเพียงลำพังกลางป่า ก็ส่งเสียงร้องกันอย่างตื่นเต้น ดวงตาสีแดงเรืองวาบราวกับได้พบเหยื่อที่หลงทาง
แต่แล้วสายตาของพวกมันก็ตกไปที่ร่างของเพื่อนร่วมเผ่าที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดสีดำไหลเป็นทาง
ตอนแรกพวกก็อบลินชะงักไปเล็กน้อย
แต่เมื่อหันมามองเหยื่ออีกครั้ง มนุษย์ตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว พวกมันมีเป็นสิบ ต่อให้มนุษย์ตัวเหม็นจะสังหารตัวหนึ่งได้แล้วอย่างไร? มนุษย์หน้าโง่นี้ไม่มีทางสู้พวกมันทั้งหมดได้แน่!
หากรินทร์ได้ยินคำเรียก มนุษย์ตัวเหม็น มนุษย์หน้าโง่ รินทร์คงจะตะโกนโต้ตอบกลับทันควันว่า
“แกน่ะสิ ตัวเหม็น..แกนั่นแหละ หน้าโง่” แต่โชคดีที่รินทร์ไม่ได้ยินและไม่เข้าใจในสิ่งที่ก็อบลินพูดเลยแม้แต่น้อย เหตุการณ์นี้จึงไม่เกิดขึ้นจริง
ก็อบลินตัวใหญ่ที่สุดในฝูงส่งเสียงแหลมสูง มันชี้นิ้วมาที่รินทร์
“แกร๊!!!”
ก่อนที่ฝูงก็อบลินจะคำรามลั่น แล้วกรูกันพุ่งเข้าหาเธออย่างบ้าคลั่ง!
“บ้าเอ๊ย!”
รินทร์เบิกตากว้าง หัวใจหล่นวูบ เธอรีบหันหลังแล้วออกวิ่งทันที มุ่งตรงไปที่บ้าน!
ฝีเท้าของพวกมันไล่หลังมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เสียงหายใจฮึดฮัดของพวกมันดังสะท้อนอยู่ข้างหลัง
เธอพุ่งขึ้นชานหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบหันกลับมามอง
ก็อบลินตัวแรกพุ่งเข้าหาเธออย่างดุร้าย
ตึง!
ราวกับมีบาเรียที่มองไม่เห็นซัดมันกระเด็นออกไป!
ก็อบลินตัวนั้นกลิ้งไปบนพื้นก่อนจะลุกขึ้นมา มันคำรามอย่างโกรธจัด แล้วกลับมาทุบบาเรียโปร่งแสงที่ครอบปกป้องรั้วบ้านอยู่ตรงหน้าด้วยแรงมหาศาล
รินทร์หายใจถี่ ใบหน้าซีดเผือด แต่เมื่อเห็นว่าพวกมันเข้ามาในรั้วไม่ได้จริงๆ เธอก็ถอนหายใจโล่งอก
แต่ถ้าปล่อยให้พวกมันโจมตีไปเรื่อยๆ ล่ะ?
เธอไม่รู้ว่าบาเรียโปร่งแสงนี้จะแข็งแกร่ง หรือต้านทานได้นานแค่ไหน
ถ้ามันพังลง เธอคงไม่สามารถกลับมาที่บ้านต่างโลกนี้ได้อีก และหากเลวร้ายไปกว่านั้น ถ้ามันข้ามไปบ้านเช่าในโลกจริงได้ล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้น?