"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
ผู้แต่ง
CherryFaang
เรื่องย่อ
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
โลกที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของขนมปังสด โลกที่มีเวทมนตร์ พ่อค้า นักผจญภัย
และโอกาสมากมายที่โลกเดิมไม่เคยให้
ฉันจะใช้ประตูบานนี้เปลี่ยนชีวิตตัวเองในทั้งสองโลกให้ดีขึ้นได้ไหมนะ?
คำเตือน : นิยายแนวชีวิตประจำวัน ดำเนินเรื่องแบบเรียบง่าย แต่ชวนให้รู้สึกราวกับได้ร่วมผจญภัยเคียงข้างตัวเอก
E-Book : เล่มเดียวจบ (193,147 คำ : 1,393 หน้า : 81 ตอน)
E-Book มีวางขายบน Dek-D, Meb, PintoBook
Meb กดซื้อตรงนี้ :
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzExMDQzNCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM4NjkwOSI7fQ
ลงวันละ 1 ตอน, เวลา 19.00 น. ทุกวัน
** เปิดให้อ่านฟรี 3 วัน จากนั้นจะติดเหรียญถาวรตอนละ 3 บาท รีบอ่านก่อนปิดเหรียญกันน๊า **
เช่น
ตอนที่ 21 เปิดอ่านฟรีวันที่ 8/8 - 11/8 , จากนั้น 12/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
ตอนที่ 22 เปิดอ่านฟรีวันที่ 9/8 - 12/8 , จากนั้น 13/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
หากท่านใดไม่อยากรออ่านทุกวัน มีอีบุ๊คให้อ่านรวดเดียวได้นะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนไรท์มาตลอดค่ะ กราบงามๆ ให้ผู้มีอุปการะคุณทุกท่านเจ้าค่ะ ^__^
จากเงาร่างใหญ่โตสีดำทะมึนกระโจนออกมา
มันคือ "หมาป่าเงามืด" (Shadowfang Wolf) มอนสเตอร์เลเวล 3!
หมาป่าตัวนี้ต่างจากหมาป่าธรรมดา มันมีขนสีดำสนิทราวกับกลืนกินแสง ดวงตาสีแดงส่องประกายวาววับ กรงเล็บแหลมคม และที่สำคัญ…
มันเคลื่อนที่เร็วมาก!
รินทร์รีบถอยหลัง ตั้งหลักอย่างรวดเร็ว เธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับมันแบบซึ่งๆ หน้าได้ หมาป่ามีสัญชาตญาณนักล่าที่ต่างจากหมูป่า มันฉลาดและว่องไว
"แบบนี้ต้องใช้แผน!"
เธอมองหาต้นไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุด ก่อนกระโดดปีนขึ้นไปอย่างคล่องแคล่ว ทันทีที่เท้าทรงตัวบนกิ่งไม้ได้ หมาป่าเงามืดก็กระโจนใส่ด้านล่าง เปลวเงาใต้เท้ามันกระจายออก เหมือนกำลังเตรียมจะใช้สกิลบางอย่าง!
รินทร์ไม่รอช้า รีบเล็งธนูไปที่จุดอ่อนของมัน ช่วงคอที่ไม่มีขนหนาปกคลุม
ฟิ้ววว—ฉึก!
ลูกธนูแรกพุ่งฉับไว กรีดผ่านอากาศตรงเข้าสู่เป้าหมาย แต่..
วูบ!
เงาดำทะมึนเคลื่อนที่เร็วเกินไป หมาป่าเงามืดเบี่ยงตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด! มันไม่ใช่แค่สัตว์ดุร้าย แต่มันคือ นักล่าตัวฉกาจ
หญิงสาวขมวดคิ้วเป็นปมแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้น สัญชาตญาณบอกเธอว่า นี่ไม่ใช่ศัตรูที่เอาชนะได้ง่ายๆ
"หึ…ฉลาดนักใช่ไหม?" เธอพึมพำ กัดฟันแน่น ขณะเดียวกันก็เร่งคิดหาทางรับมือ
หมาป่าเงามืดคำรามต่ำในลำคอ ดวงตาแดงก่ำส่องประกายใต้เงามืด ร่างมันหายไปเป็นแสงสีดำ ก่อนจะโผล่ขึ้นมาใหม่ มันใช้สกิล "เงาลวงตา" เพื่อเปลี่ยนตำแหน่งตัวเอง
"เวรแล้ว..."
รินทร์รีบถอยหลังชิดลำต้นไม้ มือกำคันธนูแน่น ถ้ายิงพลาดอีกครั้ง มันอาจจะกระโจนเข้ามาฉีกคอเธอทันที!
"ไม่ให้พลาดซ้ำหรอก!" เธอกระชากลูกธนูอีกดอกขึ้นมา แต่คราวนี้ เธอจุ่มปลายลูกธนูลงในขวดเล็กๆ ที่พกติดตัวไว้ในช่องเก็บของ..ยาพิษอัมพาตระดับต่ำ
"ถ้าหลบได้ ก็ขอลองให้มันหนีไม่ออกดูสิ!"
หมาป่าเงามืดคำราม ก่อนจะพุ่งเข้ามาเต็มแรง! เธอมีเวลาแค่เสี้ยววินาที
ฟิ้ววววว—ฉึก!
"โดนแล้ว!"
ลูกธนูปักเข้าไปที่ต้นขาของมัน! พิษเริ่มซึมเข้าสู่ร่างของหมาป่าเงามืด มันชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง
แต่ยังไม่ทันที่มันจะพุ่งเข้ามาอีกครั้ง
ร่างของมันเริ่มสั่นสะท้าน! พิษเริ่มออกฤทธิ์ หมาป่าคำรามในลำคอ มันพยายามฝืนเคลื่อนไหว แต่แรงของมันลดลงอย่างเห็นได้ชัด
รินทร์ไม่รอช้า รีบง้างธนูอีกครั้ง แล้วเล็งไปที่จุดตายของมัน ตรงหัวของหมาป่า
"ลาก่อน!"
ฟิ้ววว—ฉึก!
เสียงกระทบกระดูกดังหนักแน่น ลูกธนูปักทะลุเข้ากลางหน้าผากของหมาป่าเงามืด ดวงตาของมันเบิกโพลงก่อนที่ร่างจะทรุดลงไปกับพื้น เงามืดรอบตัวมันจางหายไปอย่างช้าๆ
เธอค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา “ฟู่…น่ากลัวชะมัด”
รินทร์กระโดดลงจากต้นไม้ เดินเข้าไปตรวจสอบร่างของมัน มันเป็นมอนสเตอร์เลเวล 3 ตัวแรกที่เธอสามารถโค่นลงได้ด้วยตัวเอง
เมื่อจัดการเก็บ "สินสงคราม" เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวเดินกลับเข้ารั้วบ้าน ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้โยกหน้าบ้านต่างโลก ปล่อยให้ร่างกายได้ผ่อนคลายจากการต่อสู้
ระหว่างนั้น เธอเปิดช่องเก็บของขึ้นมา หลังจากกดชำแหละซากศพของหมาป่าเงามืดและหมูป่ายักษ์ทั้งหมดแล้ว เธอก็สำรวจไอเท็มที่ได้รับจากการล่าครั้งนี้
[ของที่ได้รับ:
เนื้อหมูป่ายักษ์ 2,100 กิโลกรัม
ไขมันสัตว์ 560 กิโลกรัม
อวัยวะภายใน 350 กิโลกรัม
กระดูกแข็งแรง 700 กิโลกรัม
หนังหมูป่า 280 กิโลกรัม (สามารถใช้เป็นวัตถุดิบเสริมพลังเกราะ)
เขี้ยวหมูป่า 14 ซี่ (ใช้ทำอาวุธหรือขายได้)
ยาฟื้นพลังเวทระดับต่ำ 1 ขวด
เขี้ยวแห่งเงา (ใช้สร้างอาวุธระดับกลาง)
ขนหมาป่าเวทมนตร์ (ใช้ทำชุดเกราะที่ช่วยลดเสียงฝีเท้าและทำให้พรางตัวได้ดีขึ้น)]
รินทร์เลิกคิ้วขึ้น “โอ้โห คราวนี้ของดร็อปเยอะกว่าที่คิดแฮะ”
เธออ่านข้อความคำอธิบายในช่องเก็บของเพิ่มเติมเกี่ยวกับ เนื้อมอนสเตอร์
[เนื้อมอนสเตอร์มีพลังวิญญาณ สามารถช่วยเติมเต็มค่าพลังเวทและพลังงานได้]
รินทร์ยิ้มบางๆ พลางคิดในใจ ‘การต่อสู้ครั้งนี้อันตราย แต่ก็คุ้มค่ากับสิ่งที่ได้มา! อย่างน้อยก็มีเนื้อหมูไว้ทำอาหารกินไปอีกนาน’
หลังจากตรวจสอบของจนพอใจ และเริ่มเห็นท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้ม
เธอนึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้… จดหมายปริศนา บนชั้นสองของบ้าน ห้องที่เคยมีโครงกระดูกอยู่ก่อนหน้านี้
ความอยากรู้ทำให้เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ เก็บธนูเข้าช่องเก็บของ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องเบาๆ บนพื้นบันไดหิน
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องที่มีจดหมายปริศนา แล้วก้าวเข้าไปข้างใน…
รินทร์ค่อยๆ หยิบจดหมายเก่าแก่ขึ้นมาอ่าน กระดาษแห้งกรอบราวกับจะสลายไปตามกาลเวลา หมึกสีดำซีดจางแต่ยังคงพออ่านได้
"ถึงผู้ที่พบร่างของข้า..."
สายตาของรินทร์ไล่ไปตามตัวอักษร ขณะหัวใจเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นเต้น
"ข้ามีนามว่า วิกเตอร์ เฟลมิเรย์ นักปราชญ์และนักปรุงยา ที่เกษียณตัวเองแล้ว หากเจ้ากำลังอ่านจดหมายฉบับนี้ นั่นหมายความว่าร่างของข้าคงไร้วิญญาณแล้ว ขอให้เจ้าอย่าได้หวาดกลัว ข้าเพียงมีสองสิ่งที่อยากร้องขอ"
รินทร์กลืนน้ำลายเฮือก หัวใจเต้นกระหน่ำขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ นี่มันเหมือนเควสต์จากเกมชัดๆ!
"ขอให้เจ้าช่วยฝังร่างของข้า ให้ข้าหลับใหลอย่างสงบใต้พื้นดิน ข้าได้เตรียมหลุมศพของตัวเองไว้แล้ว อยู่ในสวนผลไม้ด้านหลังบ้านนี้
"เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ข้าขอมอบกรรมสิทธิ์บ้านหลังนี้ให้แก่เจ้า บ้านหลังนี้ถูกปกป้องด้วยบาเรียโปร่งแสงที่ครอบคลุมทั้งสี่ด้าน
บาเรียจะไม่มีวันพังทลายลง เพราะมันถูกสร้างขึ้นจากแร่โอริฮารูกอน แต่อยู่ในรูปลักษณ์คล้ายก้อนหินและกิ่งไม้
อีกทั้งยังถูกหลอมรวมเข้ากับเวทป้องกันเขตแดนระดับตำนาน ทำให้ไม่มีมนุษย์หรือมอนสเตอร์ใดสามารถล่วงล้ำเข้ามาได้หากไม่ได้รับอนุญาต
อย่างไรก็ตาม บาเรียนี้จะสลายหายไป หากหินหรือกิ่งไม้ศักดิ์สิทธิ์ถูกเคลื่อนย้ายออกจากตำแหน่งเดิม"
รินทร์อ่านมาถึงตรงนี้ก็หยุดชะงัก คิ้วกระตุกทันที
‘ให้ตายสิ! แล้วมันก้อนไหน กิ่งไหนล่ะเนี่ย!? ถ้าฉันเผลอไปเตะก้อนหินผิดขึ้นมาล่ะก็ บ้านหลังนี้จะไม่กลายเป็นสนามซ้อมรบของมอนสเตอร์รึไง?’
หญิงสาวครุ่นคิดอย่างหมดคำจะพูด ก่อนจะอ่านเนื้อความในจดหมายต่อไปว่า
"ก้อนหินร่ายเวทมนตร์ถูกฝังลึกลงไปในดินครึ่งเมตร รอบรั้วบ้านทั้งสี่ด้าน เจ้าไม่ต้องกังวลว่ามันจะถูกเคลื่อนย้ายโดยบังเอิญ"
‘เฮ้อ! ดีไป… ฉันไม่ต้องเดินย่องเหมือนอยู่บนระเบิดแล้วสินะ’ เธอคิดในใจ พลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอ่านต่อ
“ข้าได้วางแหวนมิติไว้บนโต๊ะเดียวกับที่เจ้าพบจดหมายฉบับนี้ อย่างที่เจ้าคงทราบดี เมื่อเจ้าของแหวนมิติจากไป มันจะไร้เจ้าของ แต่สิ่งของภายในยังคงอยู่
ดังนั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเมื่อต้องหยดเลือดลงบนแหวนเพื่อทำสัญญา ข้ามอบให้เจ้าโดยเต็มใจ ถือว่าเป็นของตอบแทนจากข้า ข้าหวังว่าเจ้าจะรับมันไว้
และสุดท้าย หากเป็นไปได้ โปรดแจ้งข่าวการจากไปของข้าให้แก่ท่านหญิง เอลิน่า โรเซเนียส ที่สมาคมหอการค้าในเมืองโวลเดนไฮม์ด้วย"
รินทร์ชะงักไปครู่หนึ่ง... จู่ๆ เธอก็รู้สึกได้ถึงความโศกเศร้าแฝงอยู่ในจดหมาย
"หากนางยังอยู่ โปรดบอกแก่นางด้วยว่า ข้าจากไปอย่างสงบ และข้า... ไม่เคยลืมนางเลย..."
น้ำหมึกหยดสุดท้ายลากยาวเล็กน้อย ราวกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายของชายผู้เคยเป็นเจ้าของบ้าน
รินทร์ค่อยๆ พับจดหมายลง สายตาเหลือบไปทางสวนผมไม้หลังบ้าน ที่มุมหนึ่งของสวนมีหลุมศพของวิกเตอร์อยู่
เธอถอนหายใจเบาๆ
"วิกเตอร์ ท่านคงอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดเลยสินะ..."
แต่แล้ว เธอก็ต้องขมวดคิ้ว
‘เดี๋ยวนะ! แล้วสมาคมหอการค้าอยู่ที่ไหน? เมืองโวลเดนไฮม์ไปทางไหนกัน!? ผ่านมานานขนาดที่เหลือแต่โครงกระดูกแบบนี้ เอลิน่ายังอยู่รึเปล่าเนี่ย!?’
คำถามพรั่งพรูเข้ามาในหัวไม่หยุด ราวกับดอกเห็ดที่ขึ้นหลังฝนตก