(อ่านฟรีจนจบ) บ้านเช่าของฉันมี..ประตูมิติ..เชื่อมต่อกับ..ต่างโลก (มี E-Book เล่มเดียวจบ) - ตอนที่ 12 โดย CherryFaang @Plotteller

"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..." ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า... ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'

(อ่านฟรีจนจบ) บ้านเช่าของฉันมี..ประตูมิติ..เชื่อมต่อกับ..ต่างโลก (มี E-Book เล่มเดียวจบ) - ตอนที่ 12 โดย CherryFaang @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 12

9:51 น.

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ‘เป็นไปไม่ได้... ฉันใช้เวลาอยู่ที่โน่นนานพอสมควร แต่ที่นี่กลับไม่ขยับไปแม้แต่นาทีเดียว?’

ร่างบางครุ่นคิดขณะเดินเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บ และนำถุงขยะที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงไปทิ้งที่ถังขยะใบใหญ่หน้าประตูรั้วบ้าน

ด้วยความอยากรู้ รินทร์จึงตัดสินใจทดลองซ้ำอีกหลายครั้ง ข้ามไปกลับระหว่างสองโลกพร้อมจดบันทึกเวลาทั้งสองฝั่ง

หลังจากการทดสอบซ้ำๆ เธอก็สรุปผลออกมาได้ว่า

เวลาของต่างโลกเดินเร็วกว่าโลกจริงประมาณสามเท่า หมายความว่า หากเธอใช้เวลาในโลกจริง 24 ชั่วโมง เวลาที่ต่างโลกจะเดินไปแล้วประมาณ 3 วัน

แต่สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ...

เวลาในโลกจริงถูกหยุดไว้

ไม่ว่าเธอจะใช้เวลาผจญภัยในต่างโลกนานแค่ไหน เมื่อกลับมาที่โลกจริง เวลายังคงอยู่ที่จุดเดิมเสมอ ราวกับว่าเธอไม่เคยจากไปไหน

รินทร์ยืนนิ่ง ใช้มือแตะคางตัวเองอย่างครุ่นคิด นี่มันเป็นข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะมองข้ามไปได้

"หมายความว่า... ฉันสามารถใช้ชีวิตในต่างโลกได้นานเท่าที่ต้องการ โดยที่เวลาในโลกปัจจุบันจะไม่ขยับไปเลย?"

ดวงตาของเธอเป็นประกาย ความคิดนับพันแล่นเข้ามาในหัว โอกาสในการฝึกฝน ใช้เวลาอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลว่าโลกจริงจะเดินไปข้างหน้า การเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นที่นี่โดยไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว

รินทร์สูดหายใจลึก ก่อนที่ริมฝีปากจะค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา

"แบบนี้ก็สนุกขึ้นเยอะเลยสิ..."

หลังจากทดสอบเรื่องเวลาจนเข้าใจดีแล้ว รินทร์ก็ไม่ลืมสิ่งสำคัญ...การหาเงิน

เธอออกจากบ้าน ก้าวเดินไปตามถนนที่คุ้นเคย เสียงรถยนต์แล่นผ่าน เสียงแม่ค้าขายของริมทางดังแว่วเป็นระยะ วันนี้ท้องฟ้าสดใส มีแดดอ่อนๆ คลอเคลียผิวหนัง ไม่ได้ร้อนจนเกินไป นับว่าเป็นเวลาที่เหมาะจะเดินเท้าไปตลาด

"ถ้าเงินจากต่างโลกแลกเป็นเงินของโลกจริงนี้ได้ ฉันก็อาจจะไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกต่อไป!"

ตลาดอยู่ไม่ไกลจากบ้านเช่าของเธอมากนัก เพียงเดินไปไม่กี่นาทีก็ถึง เป้าหมายของเธอคือร้านทองขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่หัวมุมของตลาด ร้านดูคึกคักพอสมควร มีลูกค้าเดินเข้าออกอยู่ตลอด

รินทร์สูดหายใจลึก ก่อนจะผลักประตูร้านเข้าไป เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อเธอเดินผ่าน

"สวัสดีค่ะ รับซื้อทองไหมคะ?" รินทร์เอ่ยถามชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์

เจ้าของร้านเป็นชายร่างท้วม ผมเริ่มหงอกแซม เขาเงยหน้าขึ้นจากเครื่องชั่งทอง สวมแว่นตาขยายก่อนจะพยักหน้า "รับครับ เอามาให้ผมดูหน่อย"

รินทร์หยิบเหรียญทองออกมาหนึ่งเหรียญ วางลงบนเคาน์เตอร์ แสงไฟจากเพดานสะท้อนกับผิวทองคำบริสุทธิ์จนแวววาว

ชายเจ้าของร้านชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาเขาเป็นประกายบางอย่าง แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ก็กลับมาสงบนิ่งเช่นเดิม

"โอ้... นี่ของโบราณหรือเปล่า?"

"ไม่แน่ใจค่ะ เป็นมรดกตกทอดมาอีกที" รินทร์ยิ้มบางๆ พยายามไม่แสดงพิรุธ

เจ้าของร้านหยิบเหรียญขึ้นมาพิจารณา พลิกดูด้านหน้าและด้านหลังอย่างละเอียดก่อนจะนำไปขูดกับหินตรวจสอบทอง จากนั้นจึงหย่อนลงในน้ำกรดเพื่อตรวจสอบเนื้อทอง

ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาขมวดคิ้วก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองรินทร์

"ทองแท้ 99.99% บริสุทธิ์มากกว่าทองปกติที่ขายกันตามตลาดบ้านเราอีกนะนี่..."

รินทร์ยิ้มมุมปาก "แสดงว่ามันมีค่าใช่ไหมคะ?"

"แน่นอน ทองแบบนี้ในเมืองไทยไม่ค่อยมีขาย ถ้าคุณมีเยอะ ผมรับซื้อได้ราคาสูงเลย"

เจ้าของร้านจ้องเหรียญทองในมือ ความโลภแวบขึ้นมาในใจ แค่บอกราคาต่ำกว่าตลาดสักหน่อย เด็กสาวตรงหน้าคงไม่รู้เรื่องทองมากนัก ต่อให้โกงไปสักนิดก็คงไม่มีปัญหา… แต่แล้วเขาก็หยุดคิด

สมองประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว

หนึ่ง ทองคำบริสุทธิ์ระดับนี้ ไม่ใช่ของธรรมดา หากมาจากของโบราณจริงๆ ก็ควรมีร่องรอยเก่าแก่ แต่นี่กลับดูใหม่เอี่ยม ถึงกระนั้น ลวดลายโบราณที่ดูแปลกตาก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่านี่ต้องเป็นของเก่าเก็บมีราคา

สอง เด็กสาวคนนี้ไม่ได้ดูตื่นตระหนก หรือกังวลใจแม้แต่น้อย แถมยังดูมั่นใจราวกับรู้ว่าของที่นำมาขายนั้นมีมูลค่ามหาศาล

สาม ถ้าโก่งราคา หรือกดราคามากเกินไป เธออาจไม่กลับมาอีก และนั่นหมายถึงการเสียโอกาสที่จะได้ซื้อทองพวกนี้ทั้งหมดในราคาดี

สุดท้ายความโลภก็ถูกความรอบคอบ กลบ ลง

"แล้วถ้าเหรียญนี้ จะได้ราคาเท่าไหร่คะ?"

เจ้าของร้านคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดเครื่องคิดเลขแล้วหันมาบอก "ราคาทองตอนนี้กรัมละ 2,800 บาท น้ำหนักประมาณ 30 กรัม ก็ตกประมาณ 84,000 บาท" [[1]]

รินทร์เกือบหลุดยิ้มออกมา นี่มันคุ้มเกินคุ้ม!

"งั้นฉันตกลงขายก้อนนี้ไปก่อนค่ะ"

ชายเจ้าของร้านทองวางเครื่องคิดเลขลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ

“ขอบัตรประชาชนด้วยครับ”

รินทร์ชะงักเล็กน้อย แต่ก็หยิบบัตรจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นให้โดยไม่พูดอะไร

เขารับบัตรไปถ่ายสำเนาอย่างรวดเร็ว ก่อนพยักหน้าให้กับลูกน้องที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ จากนั้นจึงหันกลับมาบอกเธอเสียงเบา

“ปกติเค้าจะโอนเงินให้นะครับ แต่วันนี้มีลูกค้าเพิ่งมาซื้อทองไปเป็นเงินสดก้อนใหญ่ ผมยังไม่ได้เอาไปฝากธนาคารพอดี... ถ้าไม่รังเกียจ ผมจ่ายสดให้เลยได้ไหมครับ”

รินทร์พยักหน้าโดยไม่แสดงท่าทีใด แม้ในใจจะรู้สึกแปลกนิดหน่อย แต่ก็ยินดีที่ไม่ต้องรอการโอนเงินให้ยุ่งยาก

ชายเจ้าของร้านเปิดลิ้นชักด้านใน หยิบปึกเงินสดออกมาแล้วนับอย่างคล่องแคล่ว กลิ่นกระดาษธนบัตรใหม่ยังคงจางๆ ฟุ้งออกมาในอากาศ

เขายื่นเงินสดให้รินทร์เป็นปึก แม้ในใจยังเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เขาสังเกตสีหน้าของเธอขณะรับเงิน หญิงสาวไม่ได้ดูดีใจจนเกินเหตุ ไม่ได้รีบลุกหนีราวกับกลัวโดนจับผิด ตรงกันข้าม... เธอดูใจเย็นเสียด้วยซ้ำ

"ถ้ามีอีก เอามาขายที่ร้านผมได้นะ ยินดีรับซื้อเสมอ"

"ขอบคุณค่ะ" รินทร์ยิ้มและรับเงินมานับ ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าอย่างใจเย็น แล้วหันหลังเดินออกจากร้าน

ชายเจ้าของร้านมองตามเธอไป ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ แต่ในเมื่อเธอเลือกขายให้ร้านเขา นั่นก็ถือเป็นโชคดีของเขาแล้ว

เมื่อออกมาจากร้านทอง หัวใจเธอเต้นแรง ไม่ใช่เพราะกลัวถูกจับโป๊ะ แต่เป็นเพราะความตื่นเต้น!

"ฉันสามารถหาเงินจากต่างโลกได้จริงๆ! แบบนี้ ชีวิตสบายขึ้นเยอะแน่!"

เธอก้าวเดินต่อไปด้วยความมั่นใจ พร้อมกับความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัว...

เมื่อเดินผ่านธนาคารสีฟ้า เธอเอาเงินเข้าไปฝากตรงตู้ฝากเงินอัตโนมัติผ่านเอทีเอ็ม

ทำให้ตอนนี้มีเงินสดติดตัวอยู่ 5,328 บาท ส่วนเงินฝากในธนาคารเพิ่มขึ้นเป็น 80,070 บาท

‘โอเค... เดือนนี้ไม่ต้องอดยาก และมีเงินสำรองแล้ว’

เพื่อตอบแทนตัวเองที่เหนื่อยมาทั้งวัน รินทร์เปิดแอปพลิเคชันเรียกรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง กดเลือกจุดหมายปลายทางเป็นห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด ไม่นานนัก พี่วินก็มาจอดเทียบหน้าธนาคาร ก่อนพาเธอซอกแซกฝ่าการจราจรไปยังห้างสรรพสินค้า

ที่นี่ เธอเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าทำงานสามชุด รองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ กระเป๋าสะพายใบหนึ่ง รวมถึงของใช้ในบ้านที่ยังขาดอยู่ โดยเฉพาะเครื่องปรุง อาหารกระป๋อง นม กาแฟ และยาสามัญประจำบ้าน ฯลฯ หลังจากช็อปปิ้งจนต้องถือถุงเต็มสองแขน รินทร์ก็เรียกรถแท็กซี่ผ่านแอปพลิเคชันสีเขียวให้ไปส่งถึงบ้าน

ทันทีที่กลับมาถึงบ้านเช่า เธอวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะรับแขก แล้วทิ้งตัวลงนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความเหนื่อยล้าประดังเข้ามา

แม้ในโลกจริงจะเพิ่งบ่ายสอง แต่สำหรับเธอ ถ้านับเวลาต่างโลกด้วยก็แทบจะเป็นทั้งวันแล้ว

รินทร์นวดฝ่าเท้าคลายเมื่อย ก่อนจะเดินไปหยิบแก้วน้ำ กดน้ำเย็นจากเครื่องกรองน้ำขึ้นมาดื่ม

"อ่า... สดชื่นสุดๆ" เธอพึมพำพลางยิ้มบางๆ

"คุณปู่คุณย่านี่เข้าใจเลือกของใช้จริงๆ เครื่องกรองน้ำที่มีทั้งน้ำร้อนน้ำเย็นแบบนี้สะดวกสุดๆ ไม่ต้องเสียเวลากรอกน้ำเข้าตู้เย็น หรือต้มน้ำเอง เวลาจะชงกาแฟก็แค่กด...อิอิ"

หลังจากเรียกความสดชื่นกลับคืนมา รินทร์ก็จัดการตัดป้ายราคาเสื้อผ้าใหม่ ก่อนจะโยนมันลงเครื่องซักผ้าพร้อมกับชุดที่ใส่เมื่อวานและชุดนอนเมื่อคืน

ระหว่างรอเครื่องซักผ้าทำงาน เธอเดินไปเก็บของที่ซื้อมาอย่างเป็นระเบียบ เมื่อจัดทุกอย่างเข้าที่แล้วก็หยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเปิดดู

‘เหลือเงินสดสองพันกว่าบาท แต่ไม่เป็นไร ยังมีเงินในบัญชีให้ใช้ได้อยู่’

เธอเอนตัวลงนอนบนโซฟา ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตั้งแต่ประตูเชื่อมไปต่างโลกได้ ไปจนถึงการแลกทองเป็นเงิน

‘ป้าราตรีกับลุงโกสนจะรู้เรื่องประตูต่างโลกไหมนะ?’

[[1]] ทองในไทยมักใช้หน่วยเป็น "บาท" มากกว่ากรัม (1 บาททอง เท่ากับ 15.244 กรัม) ดังนั้น ถ้าทองคำ 1 บาท ราคาประมาณ 43,000 บาท จะเท่ากับ 2,820.78 บาทต่อกรัม (43,000/15.244)