"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
ผู้แต่ง
CherryFaang
เรื่องย่อ
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
โลกที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของขนมปังสด โลกที่มีเวทมนตร์ พ่อค้า นักผจญภัย
และโอกาสมากมายที่โลกเดิมไม่เคยให้
ฉันจะใช้ประตูบานนี้เปลี่ยนชีวิตตัวเองในทั้งสองโลกให้ดีขึ้นได้ไหมนะ?
คำเตือน : นิยายแนวชีวิตประจำวัน ดำเนินเรื่องแบบเรียบง่าย แต่ชวนให้รู้สึกราวกับได้ร่วมผจญภัยเคียงข้างตัวเอก
E-Book : เล่มเดียวจบ (193,147 คำ : 1,393 หน้า : 81 ตอน)
E-Book มีวางขายบน Dek-D, Meb, PintoBook
Meb กดซื้อตรงนี้ :
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzExMDQzNCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM4NjkwOSI7fQ
ลงวันละ 1 ตอน, เวลา 19.00 น. ทุกวัน
** เปิดให้อ่านฟรี 3 วัน จากนั้นจะติดเหรียญถาวรตอนละ 3 บาท รีบอ่านก่อนปิดเหรียญกันน๊า **
เช่น
ตอนที่ 21 เปิดอ่านฟรีวันที่ 8/8 - 11/8 , จากนั้น 12/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
ตอนที่ 22 เปิดอ่านฟรีวันที่ 9/8 - 12/8 , จากนั้น 13/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
หากท่านใดไม่อยากรออ่านทุกวัน มีอีบุ๊คให้อ่านรวดเดียวได้นะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนไรท์มาตลอดค่ะ กราบงามๆ ให้ผู้มีอุปการะคุณทุกท่านเจ้าค่ะ ^__^
เสียงโทรศัพท์เครื่องเก่าของรินทร์สั่นครืดบนโต๊ะไม้เก่าของร้านขายข้าวแกงริมถนน เสียงหวีดหวิวของลมเย็นช่วงต้นฤดูฝนพัดผ่านใบหน้าของหญิงสาว ผมสีดำยาวสลวยไหวเบาๆ ตามแรงลม
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ" เธอกดรับสายด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ตั้งแต่เริ่มหางานมาเกือบสองเดือน เธอสัมภาษณ์มาหลายที่ แต่ก็ไม่มีใครติดต่อกลับมาเลย
"สวัสดีค่ะ คุณรินทรามาศใช่ไหมคะ? นี่บริษัทไทยเท็กซ์ไทล์โทรมาแจ้งว่าคุณได้รับการคัดเลือกให้เป็นพนักงานฝ่ายตัดเย็บเสื้อผ้าค่ะ คุณสามารถเริ่มงานได้วันที่ 2 มิถุนายนนี้ค่ะ"
รินทร์เผลอกลั้นหายใจไปชั่วครู่ ก่อนจะขยับริมฝีปากพูดออกไป "จริงเหรอคะ! ขอบคุณมากค่ะ! ขออนุญาตถามเรื่องสวัสดิการได้ไหมคะ?”
เสียงหวานปลายสายตอบกลับมาว่า “เงินเดือนช่วง 6 เดือนแรก 9,000 บาท ไม่รวมโอทีและโบนัส หากผ่านทดลองงานเงินเดือนจะปรับเป็น 12,000 บาทค่ะ”
เสียงหวานปลายสายหยุดพักหายใจเล็กน้อย ก่อนจะให้ข้อมูลเพิ่มว่า “เราหยุดวันเสาร์อาทิตย์ เข้างาน 9.00-17.00 น. ส่วนวันลาพักร้อนมีให้ปีละ 7 วัน มีตรงไหนสงสัยเพิ่มเติมไหมคะ?”
มณี พนักงานแผนกบุคคลให้ข้อมูลอย่างคล่องแคล่ว ราวกับเธอกล่าวประโยคเล่านี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
รินทร์รีบเปิดกระเป๋าเป้ที่วางบนเก้าอี้ไม่ไกลกัน แล้วคว้ากระดาษและปากกา มาจดข้อมูลทั้งหมดตามที่มณีให้ข้อมูลอย่างเร่งรีบ ก่อนรินทร์จะกล่าวอย่างดีใจว่า
“ขอบคุณที่สละเวลาให้ข้อมูล ฉันจะไปเริ่มงานแน่นอนค่ะ!"
มณีหัวเราะเบาๆ "ดีเลยค่ะ อย่าลืมเตรียมเอกสาร สำเนาบัตรประชาชน ทะเบียนบ้าน และสำเนาวุฒิการศึกษา มาให้ฝ่ายบุคคลในวันแรกที่เริ่มทำงานนะคะ แล้วพบกันตอน 9 โมงเช้า วันที่ 2 มิถุนายน ให้มาติดต่อคุณมณีฝ่ายบุคคลนะคะ"
“เข้าใจแล้วค่ะ วันที่ 2 มิถุนายน ตอน 9 โมงเช้าให้นำเอกสารไปติดต่อคุณมณีฝ่ายบุคคล ขอบคุณที่ให้โอกาส แล้วเจอกันค่ะ” รินทร์ยิ้มกว้าง พลางกล่าวทวน
“ค่ะ แล้วเจอกัน” มณีกล่าว
ปลายนิ้วของรินทร์กดวางสาย โทรศัพท์ในมือสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความหวาดกลัว แต่เป็นเพราะหัวใจของเธอกำลังเต้นแรงด้วยความดีใจ
"ยาย! ยายจ๋า!"
เสียงของเธอสดใส ก้องกังวานไปทั่วร้านข้าวแกงริมถนน รินทร์รีบก้าวยาวๆ ไปหายายเพียร ที่กำลังก้มหน้าตักข้าวแกงร้อนๆ ใส่จานให้ลูกค้า กลิ่นแกงเขียวหวานลอยคลุ้ง แต่ในหัวของรินทร์ตอนนี้ไม่มีที่ว่างให้คิดถึงอะไรนอกจากข่าวดีที่เธออยากบอก
"ยายจ๋า รินทร์ได้งานแล้วนะ!"
หลังมอบจานข้าวแกงให้ลูกค้าแล้ว ยายเพียรหันหน้ามองมองรินทร์ ด้วยแววตาอบอุ่นฉายประกายดีใจ "จริงเหรอ! เอ็งได้งานที่ไหนล่ะลูก?"
"โรงงานเย็บเสื้อผ้าในเมืองจ้ะยาย รินทร์ว่าจะไปหาบ้านเช่าอยู่ในเมือง เพราะรินทร์คงไปกลับทุกวันไม่ไหว แต่ไม่ต้องห่วงนะ รินทร์จะพยายามกลับมาเยี่ยมยายตอนเย็นวันศุกร์!"
รอยยิ้มของยายเพียรมีทั้งความยินดีและความห่วงหา เธอมองหลานสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก แต่ลึกๆ แล้ว หัวใจของเธอกลับหนักอึ้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
"ได้งานก็ดีแล้วลูก แต่ไปอยู่ในเมืองคนเดียวมันจะปลอดภัยหรือ? แล้วเอ็งจะอยู่ยังไงกัน?" เสียงของยายเพียรอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความกังวล
ยายเพียรอยากย้ายไปอยู่กับหลาน จะได้ดูแลกันใกล้ชิด ไม่ต้องคอยกังวลทุกคืนว่าวันนี้หลานจะปลอดภัยหรือเปล่า
แต่พอคิดอีกที เมืองก็ใช่ว่าจะมีแต่สิ่งดีๆ งานของหลานก็ยังไม่แน่นอน ถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่ เงินที่ยายเพียรมีเพียงน้อยนิดคงไม่สามารถพาหลานสาวเริ่มต้นใหม่ได้แน่นอน
ที่สำคัญ…การไปขายข้าวแกงในเมือง ก็เหมือนการเริ่มจากศูนย์ แต่ในอำเภอนี้ที่เป็นบ้านเกิดของยายเพียรนั้น ยายมีลูกค้าประจำเยอะแล้ว จะละทิ้งทุกอย่างไปเลยหรือ?
และอย่างน้อยการขายข้าวแกงที่นี่ ก็ยังทำให้ยายเพียรเลี้ยงตัวเองได้ ไม่ต้องเป็นภาระให้หลานสาว และถ้าหากงานของหลานสาวไม่ได้เป็นดั่งที่หวัง ก็ยังมีร้านข้าวแกงแห่งนี้ ช่วยพยุงทุกคนได้ดังเช่นที่ผ่านมา
ยายเพียรถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจได้ในที่สุด
"เอาเถอะ… ถ้าหลานตั้งใจจะไป ยายไม่ห้าม แต่ต้องเลือกบ้านเช่าที่ปลอดภัยนะลูก อย่าคิดถึงแต่ราคาถูกอย่างเดียว"
รินทร์ยิ้มกว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ "ยายไม่ต้องห่วง รินทร์จะหาที่พักดีๆ ไม่แพง ถ้ามีอะไรรินทร์จะโทรหายายเป็นคนแรกเลยจ๊ะ!"
ยายเพียรยิ้มจางๆ มือเหี่ยวย่นลูบศีรษะหลานสาวเบาๆ "ยายรู้ว่าหลานยายเก่ง แต่ถ้ามีอะไรลำบากใจ อย่าฝืนตัวเองล่ะ เอ็งกลับมาหายายได้เสมอนะลูก"
รินทร์พยักหน้ารับก่อนโผเข้ากอดยายแน่น ความอบอุ่นจากอ้อมแขนที่โอบเธอไว้แน่นเหมือนเดิมทุกครั้งตั้งแต่เด็กจนโต
ทำให้เธอมั่นใจว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะไม่มีวันลืมบ้านหลังนี้ บ้านที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยของยายเพียร
ช่วงบ่ายวันนั้น ป้าราตรี ที่แต่งงานย้ายเข้าไปอยู่กับสามีตำรวจในเมือง เธอกลับมาเยี่ยมบ้านเกิด และมาทานข้าวแกงพอดี
ป้าราตรีเดินเข้ามาในแผงขายข้าวแกงริมถนนของยายเพียร เธอแต่งตัวดูภูมิฐาน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใส
"โหย...ฉันคิดถึงข้าวแกงป้าเพียรมากเลยจ๊ะป้า! ขอแกงไก่กับผัดเผ็ดหมูราดข้าวหน่อยจ้ะ" ราตรีพูดพลางเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงโต๊ะที่ใกล้แผงขายข้าวแกงที่สุด
ยายเพียรหันไปยิ้ม "หนูตรี! นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กลับบ้านเรา! มาๆ กินข้าวก่อน ป้าเลี้ยงเองวันนี้!"
"โธ่! กินฟรีได้ไง เดี๋ยวป้าเพียรก็ขาดทุนหรอก ฮ่าๆ" ราตรีหัวเราะ พลางหันไปเห็นรินทร์
"เอ้า! รินทร์ โตเป็นสาวขนาดนี้แล้วเหรอ? เรียนเป็นยังไงบ้างล่ะ?
“สวัสดีจ๊ะ ป้าตรี ฉันเรียนจบ ม. 6 แล้วจ๊ะ เพิ่งได้งาน จะเริ่มทำงานที่โรงงานเย็บผ้าในเมืองวันที่ 2 นี้แหละจ๊ะป้า” รินทร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ป้าราตรียิ้มจริงใจ แล้วพูดอย่างยินดีว่า “ได้งานแล้ว..ข่าวดีนี่..ป้าดีใจด้วยนะ!"
ยายเพียรรีบเสริมด้วยน้ำเสียงภูมิใจ "ใช่เลย เจ้ารินทร์มันเก่ง ได้งานที่โรงงานในเมืองเลยนะ!"
รินทร์ยิ้มแหยๆ "ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกค่ะ โรงงานไม่มีที่พักให้ ฉันต้องไปหาบ้านเช่าเอง พรุ่งนี้เช้าก็ว่าจะเข้าเมืองไปหาที่พักนี่แหละจ๊ะ"
ป้าราตรีทำท่าครุ่นคิดก่อนพูดขึ้น "เออ พอดีเลย พ่อแม่ของพี่สน (สามีป้าราตรี) พึ่งเสียไปไม่นาน ลูกๆ เขาก็มีบ้านกันหมดแล้ว พี่สนประกาศขายบ้านมาสักพักแล้วแต่ยังไม่มีใครมาซื้อสักที ระหว่างรอบ้านขายได้ รินทร์เช่าอยู่ไปก่อนก็ได้ สนใจไปดูไหม?"
ดวงตาของรินทร์เป็นประกาย "จริงเหรอคะป้า! ฉันสนใจค่ะ พรุ่งนี้เช้าป้าเข้าเมืองไหมคะ? ฉันขอติดรถไปดูบ้านด้วยเลยได้ไหม?"
ป้าราตรียิ้มกว้าง "ได้สิจ้ะ พรุ่งนี้เช้าไปหาป้าที่บ้านเลยนะ!"
รินทร์หันไปมองยายเพียรที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ เธอรู้สึกเหมือนเส้นทางชีวิตที่เคยดูวุ่นวายเริ่มจะเข้าที่เข้าทางมากขึ้นอีกนิดแล้ว
ยายเพียรที่เฝ้าดูราตรีและโกสนเติบโตมาตั้งแต่ยังเด็ก รู้ดีว่าสองสามีภรรยาเป็นคนอย่างไร นิสัยใจคอซื่อตรงและมีน้ำใจ
ทำให้เธอรู้สึกโล่งอกไปมากทีเดียว อย่างน้อย... หากหลานสาวได้ไปอยู่ใกล้พวกเขา ก็ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องความปลอดภัยมากนัก
ยิ่งไปกว่านั้น โกสนก็เป็นตำรวจ เขาสอบติดตำรวจตั้งแต่ยังเป็นหนุ่ม และพาครอบครัวย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองหลายสิบปีแล้ว นั่นยิ่งทำให้ยายเพียรมั่นใจได้ว่า หลานสาวของเธอจะอยู่ในที่ที่ปลอดภัย และมีคนรู้จักช่วยดูแลอีกทางหนึ่ง
เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนสีทองโปรยผ่านม่านหน้าต่าง รินทร์ขึ้นรถของป้าราตรี มุ่งหน้าเข้าเมืองไปยังบ้านเช่าที่เป็นของสามีป้าราตรี
เมื่อรถจอดหน้าที่พักเป้าหมาย รินทร์เงยหน้ามองกำแพงสูงราวสองเมตรที่ล้อมรอบบ้านไม้สองชั้นหลังเก่า
สภาพของมันสะท้อนกาลเวลาที่พัดผ่านไปอย่างไม่ปรานี ผนังไม้บางส่วนสีซีดจาง บางจุดแตกร้าวตามกาลเวลา แต่แม้จะทรุดโทรม บ้านหลังนี้ยังคงความสง่างามบางอย่างที่ไม่อาจเลือนหาย