(อ่านฟรีจนจบ) บ้านเช่าของฉันมี..ประตูมิติ..เชื่อมต่อกับ..ต่างโลก (มี E-Book เล่มเดียวจบ) - ตอนที่ 3 โดย CherryFaang @Plotteller

"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..." ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า... ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'

(อ่านฟรีจนจบ) บ้านเช่าของฉันมี..ประตูมิติ..เชื่อมต่อกับ..ต่างโลก (มี E-Book เล่มเดียวจบ) - ตอนที่ 3 โดย CherryFaang @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 3

เธอมองดูท้องฟ้า เวลาบ่ายคล้อยแล้ว แดดยังแผดเผาไม่ปรานี แม้จะเมื่อยและของในมือจะพะรุงพะรัง แต่เพื่อประหยัดค่าเดินทาง เธอตัดสินใจเดินกลับ

"เดินมาได้ ก็ต้องเดินกลับได้!"

เธอคิดในใจพลางก้าวเดินไปตามทาง ฟุตบาทบางช่วงมีร่มไม้ช่วยบังแดด แต่บางช่วงร้อนระอุจนแทบไหม้ เธอพยายามเดินชิดกำแพงร้านค้า หลบไอแดดให้มากที่สุด

เมื่อถึงบ้านเช่า รินทร์วางของลง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเริ่มจัดข้าวของเข้าที่ เก็บกวาดบ้าน ล้างพื้นห้องน้ำ เช็ดฝุ่นที่เกาะตามเฟอร์นิเจอร์จนเหงื่อโทรมกาย

สุดท้ายเธอก็ล็อกบ้าน แล้วหอบขยะทั้งหมดออกไปทิ้งที่ถังขยะใหญ่ข้างเสาไฟฟ้าหน้าบ้าน ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอปเขียวเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้าง

ไม่กี่นาทีต่อมา มอเตอร์ไซค์รับจ้างก็มาจอดเทียบหน้าบ้าน เธอซ้อนท้ายไปยังสถานีขนส่ง จ่ายค่าโดยสารไป 30 บาท และค่าโดยสารรถประจำทางอีก 55 บาท

ตอนนี้ เธอเหลือเงินสดติดตัวเพียง 695 บาท กับเงินในบัญชี 70 บาท...

รินทร์ถอนหายใจเบาๆ สัมผัสได้ถึงภาระอันหนักอึ้งที่แบกอยู่บนบ่า แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้ว่านี่คือการเริ่มต้นใหม่ของชีวิตที่ต้องก้าวเดินไปข้างหน้า

“เอาน่า เคยมีคนเขียนในพันทิปจนเอาไปทำหนังว่าทั้งเดือนอยู่ได้ด้วยเงิน 800 บาท งั้นเรามาทำชาเล้นจ์อยู่ได้ด้วยเงินเท่าที่มีก็แล้วกัน ฮ่าๆ” เธอกล่าวกับตัวเองอย่างพยายามมองโลกด้วยแง่ดี แต่ลึกๆ ในใจก็รู้ดีว่าการใช้ชีวิตด้วยเงินอันน้อยนิดนั้นไม่ง่ายเลย

เสียงเบรกของรถโดยสารประจำทางดังขึ้นเมื่อรถจอดสนิทที่ป้ายใกล้ตลาด รินทร์ก้าวลงจากรถ พลางสะบัดไหล่เบาๆ ให้หายเมื่อย หลังจากเดินทางมาตลอดทั้งวัน

ทันทีที่เห็นแผงขายข้าวแกงริมถนนของยายเพียร หญิงสาวก็ยิ้มกว้าง รีบจ้ำเท้าไปหาอย่างดีใจ

"ยาย! รินทร์กลับมาแล้วจ้ะ!" เธอร้องทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส

ยายเพียรที่กำลังตักข้าวใส่ถุงให้ลูกค้าเงยหน้าขึ้นมามอง พอเห็นหลานสาว หญิงชราก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ "อ้าว...รินทร์! มาแล้วรึ? เป็นไง...เหนื่อยไหม? กินอะไรมาหรือยังล่ะ?"

"ยังเลยจ้ะ อาหารที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าฝีมือยายหรอก" รินทร์พูดเอาใจ พร้อมกับยิ้มแหยๆ เพราะความหิวเล่นงานจนท้องร้องโครกคราก

ยายเพียรหัวเราะเบาๆ "แหม! ปากหวานจริงนะเอ็ง มาๆ จะกินอะไรก็ตักเอา เหลือไม่เยอะแล้ว รีบกินเลย เดี๋ยวยายจะเก็บร้านแล้ว"

รินทร์ไม่รอช้า หยิบจาน ตักข้าวสวยร้อนๆ ก่อนราดพะแนงหมูและไข่พะโล้ เมนูโปรดของเธอ น้ำแกงขลุกขลิกหอมกรุ่นยั่วน้ำลายจนต้องรีบตักคำแรกเข้าปาก

"อื้ม...อร่อยเหมือนเดิมเลย!" เธอพูดพลางเคี้ยวตุ้ยๆ ดวงตาเป็นประกาย

ยายเพียรนั่งลงข้างๆ มองดูหลานสาวกินข้าวด้วยแววตาเอ็นดู "ขนาดอดมาทั้งวัน ยังมีแรงชมอีกนะ"

รินทร์หัวเราะเบาๆ พลางกินต่อจนหมดจานอย่างรวดเร็ว พออิ่มก็ลุกขึ้นล้างจานแล้วช่วยยายเก็บร้านอย่างคล่องแคล่ว

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย สองยายหลานก็รอลุงทินมารับกลับบ้าน อากาศยามบ่ายคล้อยเริ่มเย็นลง ลมอ่อนๆ พัดมาเป็นระยะ

รินทร์ถือโอกาสเล่าสภาพบ้านเช่าให้ยายฟัง "บ้านเช่าของป้าตรี ถึงจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ใหญ่มากเลยจ้ะยาย แล้วป้าตรี แกก็ใจดีมาก ลดค่าเช่าให้รินทร์ตั้งพันนึงแน่ะ!"

ยายเพียรพยักหน้าอย่างพึงพอใจ "ตรี มันเป็นคนดีนะ ได้ดีแล้วยังไม่ลืมช่วยคนบ้านเดียวกัน"

"ใช่จ้ะ แกยังบอกให้รินทร์อยู่ไปก่อนได้ ถ้ามีคนจะซื้อบ้าน แกก็จะแจ้งให้ย้ายออกล่วงหน้าเดือนนึง"

ยายเพียรยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือมาตบหลังมือหลานเบาๆ "งั้นหลานต้องทำตัวดีๆ นะ ดูแลบ้านให้สะอาด ไม่ให้ป้าตรีเสียใจที่ช่วยเรา"

"แน่นอนจ้ะยาย! รินทร์จะจ่ายค่าเช่าตรงเวลา แล้วก็รักษาความสะอาดให้สมกับเป็นหลานรักของยายเพียรเลย!" รินทร์รับปากหนักแน่น

ยายเพียรหัวเราะเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ เธอลูบหัวหลานสาวเบาๆ

"ดีมาก...ยายเชื่อมือเอ็ง"

ไม่นานลุงทินก็มารับสองยายหลานกลับบ้าน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มทองเมื่อกลับมาถึงบ้าน บรรยากาศอบอุ่นของช่วงเย็น ทำให้รินทร์รู้สึกว่าต่อให้วันนี้เหนื่อยแค่ไหน แต่การได้กลับสู่อ้อมกอดของยาย ทำให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยพลังอีกครั้ง...

แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มทาบทับขอบฟ้า รินทร์ลุกขึ้นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง รีบล้างหน้าแล้วออกมาช่วยยายเพียรในครัว กลิ่นเครื่องแกงหอมฟุ้งไปทั่ว

เพราะยายเพียรสั่งของแบบเดิมทุกวัน ร้านเนื้อและผักเจ้าประจำจึงจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อย

ร้านขายเนื้อหมูจะใช้เครื่องตัด ตัดหรือบดเนื้อตามแบบที่เราต้องการให้ จนเนื้อถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ

ส่วนร้านขายผัก เจ้าประจำ หากจ่ายเงินเพิ่ม ทางร้านก็จะล้างผักและหั่นใส่ถุงไว้ให้เรียบร้อย เฉพาะผักที่ซื้อทุกวัน เช่น ผักบุ้ง คะน้า กะหล่ำปลี ต้นหอม เป็นต้น ทำให้ผักส่วนใหญ่ที่ใช้ประจำถูกล้างและหั่นแยกใส่ถุงอย่างเป็นระเบียบ

หน้าที่ของยายเพียรมีเพียงนำมาปรุงให้สุกและแต่งรสชาติให้ได้ตามฝีมือของแกเท่านั้น

ขณะที่ยายเพียรกำลังจัดการกับหม้อแกงบนเตา หญิงชราก็เหลือบมาเห็นหลานสาว

"รินทร์มาพอดี หยิบกะทิให้ยายหน่อย" เสียงยายเพียรดังขึ้น

"จ้ะยาย" รินทร์รีบหยิบถุงกะทิคั้นสดส่งให้ ยายเพียรแกะถุงกะทิ ก่อนจะเทมันลงในหม้อ พริบตาเดียว กลิ่นหอมของแกงเขียวหวานก็โชยไปทั่วครัว

"ผักร้านป้าลำไพ สดกรอบและหั่นมาพอดีคำเหมือนเดิมเลยนะยาย" รินทร์พูดพลางหยิบผักที่แยกถุงไว้จากร้านประจำ

"อือ..ร้านนี้เขารู้ว่ายายชอบแบบไหน" ยายเพียรยิ้มบางๆ ก่อนจะใช้ทัพพีกวนหม้อแกงต่อ "มีแต่ต้องกังวลเรื่องลูกค้าประจำเท่านั้นแหละ ที่จะต้องรีบไปขายให้ทันก่อนพวกเขาเข้างานตอนเช้า"

รินทร์หัวเราะเบาๆ "ยายพูดเหมือนรินทร์จะทำช้าแน่ะ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก" ยายหัวเราะตาม "แค่บอกให้รู้ว่าเวลาเป็นเงินเป็นทอง"

ไม่นานเมนูข้าวแกงมากกว่า 10 อย่างก็เสร็จเรียบร้อย กลิ่นอาหารหอมฟุ้งเต็มบ้าน พอดีกับที่เสียงรถจักรยานยนต์พ่วงข้างเก่าๆ ดังขึ้นจากหน้าบ้าน

"ยายจ๋า! ลุงทินมาแล้ว" รินทร์ร้องบอก

ลุงทินก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ถึงแม้จะเลยวัยกลางคนไปแล้ว แต่ร่างกายที่ผ่านงานหนักมาตลอดชีวิตก็ยังคงแข็งแรง

เขาขยับกระเป๋าเครื่องมือสำหรับงานช่างไฟ ให้อยู่มุมหนึ่งของรถมอเตอร์ไซต์พ่วงข้าง ก่อนจะเดินมุ่งไปยังห้องครัวที่ยายเพียรกำลังวุ่นอยู่กับเตาแก๊สและหม้อแกงใบใหญ่

ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ในเสื้อยืดสีซีดเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

"อรุณสวัสดิ์ครับป้าเพียร" เขากล่าวทักทายและเดินตรงเข้าไปล้างหม้อ กระทะ และอุปกรณ์ทำอาหารทันที

ส่วนสองยายหลานก็กลับเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว เมื่อทั้งสองกลับออกมา ลุงทินก็ล้างอุปกรณ์ทำอาหาร และทำความสะอาดครัวเสร็จแล้ว

ลุงทินเห็นยายเพียรทำท่าจะยกหม้อแกงไปที่รถ เขาจึงกล่าวว่า "เดี๋ยวผมยกของขึ้นรถให้ ของหนักๆ แบบนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ" กล่าวจบ ลุงทินก็ยกหม้อแกงใบหนึ่งขึ้น

"ขอบใจเอ็งมากนะ ทิน" ยายเพียรเงยหน้าขึ้นจากหม้อแกง แววตาเต็มไปด้วยความเมตตา "ถ้าไม่มีเอ็งช่วย ยายคงลำบากแย่"

ลุงทินไม่ตอบอะไรนอกจากหัวเราะเบาๆ แล้วเริ่มขนถาดอาหารและหม้อใบใหญ่ขึ้นรถ

รินทร์ที่เพิ่งเดินออกจากบ้านมา รีบเข้ามาช่วยอีกแรง แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่า ไม่ว่าหล่อนจะยกอะไร ลุงทินก็มักจะรีบแย่งไปทำเองเสมอ

"ลุงทิน เดี๋ยวรินทร์ช่วยค่ะ" หญิงสาวพูดขณะจับหม้อแกง แต่ไม่ทันไร มือหยาบกร้านของลุงทินก็คว้าไปแทน

"หนูไปช่วยยายดีกว่า ของพวกนี้ลุงยกเองไหว" ลุงทินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

น้อยคนนักที่จะรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างยายเพียรกับลุงทินไม่ได้เป็นแค่ลูกจ้างกับนายจ้าง แต่มีเบื้องหลังที่ลึกซึ้งกว่านั้น

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ลุงทินกลับมาบ้านเกิดในสภาพแทบหมดตัว พ่อแม่จากไปหมดแล้ว

ส่วนภรรยาก็ทิ้งไปแต่งงานใหม่กับคนมีเงิน ทิ้งเขาไว้กับลูกชายตัวน้อยที่สุขภาพไม่แข็งแรง

ลุงทินต้องทำงานสารพัดเพื่อหาเงินเลี้ยงลูกชายตัวเล็ก แต่รายได้จากการเป็นช่างไฟในอำเภอเล็กๆ ก็แทบไม่พอ ไหนจะค่ารักษาพยาบาลที่บางครั้งแพงเกินเอื้อม เพราะยาที่น้องแทนต้องใช้เป็นประจำ บางอย่างไม่สามารถใช้สิทธิตามโครงการสวัสดิการของรัฐได้ ทำให้ต้องออกเงินส่วนต่างเอง

ยายเพียรที่เห็นความลำบากของเขา จึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ไม่เพียงแต่ช่วยเงินค่ารักษาหลายครั้ง แต่ยังช่วยให้สองพ่อลูกได้กินอิ่มทุกมื้อ

โดยยายเพียร ออกอุบายว่าตนไม่ค่อยแข็งแรง และจ้างลุงทินให้มาช่วยยกของตอนเช้าและเก็บร้านตอนเย็น ค่าแรงเป็นอาหารสามมื้อ

ลุงทินซาบซึ้งในบุญคุณนั้น รู้ดีว่าแท้จริงแล้วยายเพียรเพียงต้องการช่วยเหลือโดยไม่ให้เขารู้สึกว่าเป็นภาระ

ตั้งแต่นั้นมา ลุงทินก็กลายเป็นเหมือนเสาหลักอีกต้นของร้านข้าวแกง ไม่เพียงเพราะต้องการตอบแทนบุญคุณ

แต่เพราะเขารู้ว่า... ยายเพียรอายุมากขึ้นทุกวัน หลานสาวก็ร่างกายบอบบาง หากไม่มีใครช่วย คนแก่อย่างยายเพียรคงต้องทนแบกภาระหนักด้วยตัวคนเดียว

เมื่อทุกอย่างพร้อม ลุงทินสตาร์ตรถมอเตอร์ไซต์พ่วงข้างคันเก่า เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น ยายเพียรปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผม มองดูรถพ่วงขนาดเล็กที่บรรทุกหม้อข้าวแกงเต็มคันด้วยความโล่งใจ

"ไปเถอะรินทร์ รีบไปตั้งร้านกัน"

"จ้ะยาย!"

รินทร์ตอบรับอย่างกระตือรือร้น พร้อมกระโดดขึ้นนั่งพ่วงข้างของรถลุงทิน