"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
ผู้แต่ง
CherryFaang
เรื่องย่อ
"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..."
ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า...
ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'
โลกที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของขนมปังสด โลกที่มีเวทมนตร์ พ่อค้า นักผจญภัย
และโอกาสมากมายที่โลกเดิมไม่เคยให้
ฉันจะใช้ประตูบานนี้เปลี่ยนชีวิตตัวเองในทั้งสองโลกให้ดีขึ้นได้ไหมนะ?
คำเตือน : นิยายแนวชีวิตประจำวัน ดำเนินเรื่องแบบเรียบง่าย แต่ชวนให้รู้สึกราวกับได้ร่วมผจญภัยเคียงข้างตัวเอก
E-Book : เล่มเดียวจบ (193,147 คำ : 1,393 หน้า : 81 ตอน)
E-Book มีวางขายบน Dek-D, Meb, PintoBook
Meb กดซื้อตรงนี้ :
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzExMDQzNCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM4NjkwOSI7fQ
ลงวันละ 1 ตอน, เวลา 19.00 น. ทุกวัน
** เปิดให้อ่านฟรี 3 วัน จากนั้นจะติดเหรียญถาวรตอนละ 3 บาท รีบอ่านก่อนปิดเหรียญกันน๊า **
เช่น
ตอนที่ 21 เปิดอ่านฟรีวันที่ 8/8 - 11/8 , จากนั้น 12/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
ตอนที่ 22 เปิดอ่านฟรีวันที่ 9/8 - 12/8 , จากนั้น 13/8 = ติดเหรียญถาวร 3 บาท
หากท่านใดไม่อยากรออ่านทุกวัน มีอีบุ๊คให้อ่านรวดเดียวได้นะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนไรท์มาตลอดค่ะ กราบงามๆ ให้ผู้มีอุปการะคุณทุกท่านเจ้าค่ะ ^__^
ฉับพลันอาหารสามกล่องและขวดน้ำดื่มก็หายไป
รินทร์ตะลึง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มราวกับคนบ้า
“ว้าว! แหวนมิติใช้ในโลกนี้ได้ล่ะ” เธออุทานพลางยิ้มกว้างจนตาหยี
“แต่เสียดายที่ช่องเก็บของ ใช้ในโลกจริงไม่ได้แฮะ” รินทร์บ่นเล็กน้อย แล้วถอนหายใจเบาๆ จากความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน
หลังจากล้างจานและเก็บกวาดครัวเรียบร้อย ร่างบางก็กลับขึ้นห้อง นอนเอกเขนกอยู่บนเตียง หยิบไดอารี่ของวิกเตอร์ขึ้นมาเปิดอ่านด้วยความอยากรู้
บางที...เธออาจจะเข้าใจชายชราผู้โดดเดี่ยวคนนั้นมากขึ้น หรืออาจได้ข้อมูลสำคัญบางอย่างเกี่ยวกับต่างโลกที่เธอควรรู้ก็เป็นได้
ส่วนหนึ่งในไดอารี่ของวิกเตอร์...
*********************
วันที่ 14 เดือน 5 ปีเซอร์ฟาลัสที่ 876
วันนี้เป็นอีกวันที่ต้องเดินทางเข้าเมืองโวลเดนไฮม์ ข้าแบกขวดยารักษาบาดแผลและน้ำยาฟื้นพลังเวทไปด้วย
หวังว่าจะขายได้ราคาดี แต่ข้าไม่ควรคาดหวังมาก พ่อค้าพวกนั้นกดราคาเก่งยิ่งกว่าพ่อมดร่ายมนตร์เสียอีก
ความจำของข้านี่ช่างดีเลิศเสียจริง ข้าจำได้ทุกคำที่เจ้าพวกนั้นพูด แต่เอาเถอะเขียนเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อยก็แล้วกัน
"วิกเตอร์! ท่านมาแล้วสินะ!" เสียงทักดังมาจากซอกตึก พอหันไปก็เห็น โรแลนด์ นักผจญภัยหนุ่มที่ดูจะสะบักสะบอมไม่น้อย รีบเดินเข้ามาหาข้า
"ข้าพึ่งออกจากป่านอร์ธวู้ดมา...แผลนี่โดนกริฟฟอนตะปบมา ยังมีน้ำยาดีๆ เหลือบ้างไหม?"
ข้าถอนหายใจ พลางล้วงขวดน้ำยาจากถุงผ้า "เจ้าเล่นไปหาเรื่องกับกริฟฟอนอีกแล้วรึ? คราวก่อนโดนมันไล่ลงจากหน้าผา คราวนี้ถึงกับให้มันฝากรอยเล็บไว้บนตัวอีกงั้นรึ?"
"ข้าไม่มีทางเลือก! มีสมบัติเวทมนตร์ซ่อนอยู่ในถ้ำของมัน และข้าได้คริสตัลเวทระดับสูงสำหรับทำอาวุธมาขายสักก้อนสองก้อน!" เจ้าหนุ่มโรแลนด์ยิ้มกว้าง แม้จะยังมีเลือดไหลจากแขน
"เจ้านี่มันบ้าชัดๆ" ข้าส่งขวดน้ำยาให้ "นี่คือน้ำยารักษาบาดแผลขั้นกลาง ผสมจากรากไลแซนเทีย น้ำคั้นจากผลเรดเบอร์รี่ และผงเปลือกไม้ซีรัส ใช้แล้วแผลจะหายสนิท ราวกับไม่เคยมีบาดแผลภายในหนึ่งคืน"
โรแลนด์รับขวดไปเปิดจุกแล้วกระดกดื่มทันที ดวงตาสีเทาของเขาเบิกกว้าง "อืม...รสเฝื่อนชะมัด แต่รู้สึกดีขึ้นแล้ว!"
"ของดีไม่จำเป็นต้องอร่อย" ข้าหัวเราะเบาๆ แต่คิดในใจว่าคราวหน้าต้องเพิ่มส่วนผสมให้น้ำยาอร่อยขึ้น
ระหว่างที่ข้ากำลังจัดยาในแผงขายของ ลอร์ดฟารอส พ่อค้าผู้ทรงอิทธิพลของตลาดโวลเดนไฮม์ก็เดินเข้ามา เขามักจะสวมชุดผ้ากำมะหยี่ราคาแพง แม้วันนี้จะเป็นแค่วันธรรมดา
"นักปราชญ์วิกเตอร์ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีน้ำยาฟื้นพลังเวทสูตรใหม่?" เสียงของเขาราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความสนใจ
"ถูกต้อง ข้าพัฒนาสูตรใหม่โดยใช้ดอกฟลูอาเมียผสมกับรากดราโกเนีย ทำให้สามารถฟื้นฟูพลังเวทได้เร็วขึ้นถึงสามส่วน แต่...ยังต้องการการทดลองเพิ่มเติม"
"ถ้าเช่นนั้น ข้าจะซื้อมันทั้งหมด"
ข้าขมวดคิ้ว "...เจ้าจะซื้อน้ำยาที่ยังไม่ผ่านการทดสอบหรือ?"
ลอร์ดฟารอสหัวเราะ "แน่นอน ข้ามีลูกค้านักเวทที่ยินดีจะทดลองมัน หากได้ผลดี ข้าจะสั่งเพิ่ม และเจ้าจะร่ำรวยขึ้นแน่นอน"
ข้ามองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะพยักหน้า "ตกลง แต่เจ้าต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาเอง"
ชีวิตของนักปราชญ์นักปรุงยาเช่นข้าดำเนินไปเช่นนี้เสมอ เต็มไปด้วยการทดลอง เสี่ยงโชคกับพ่อค้า และรับมือกับนักผจญภัยบ้าบิ่นที่มองหาวิธีรอดตาย
ข้าหวังว่าในสักวัน ข้าจะได้ค้นพบสูตรยาในตำนานที่สามารถเปลี่ยนโลกนี้ได้
*********************
หญิงสาวหาว พลางพลิกหน้ากระดาษอ่านต่อไปอย่างเพลิดเพลิน แต่ไม่นานเปลือกตาก็เริ่มหนักขึ้น เธอกะพริบตาถี่ๆ พยายามไล่ความง่วง แต่ในที่สุดก็ยอมแพ้
“อืม...พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะปิดสมุดไดอารี่แล้วเก็บเข้าแหวนมิติไป
ร่างบางยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนเดินไปตรวจนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงให้แน่ใจว่าเปิดไว้ เธอไม่อยากมาสายตั้งแต่สัปดาห์แรกของการทำงาน
จากนั้นก็เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบชุดสำหรับพรุ่งนี้ออกมาเตรียมไว้ กางเกงยีน เสื้อยืดสีขาวเรียบง่าย และถุงเท้าสีขาวครบคู่
แต่ก่อนจะเข้านอน เธอไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหา ยายเพียร
เสียงสัญญาณดังไปเพียงสองครั้ง ปลายสายก็กดรับทันที
“รินทร์เหรอลูก?” เสียงอบอุ่นของยายดังขึ้น ทว่ามีเสียงน้ำไหลเป็นฉากหลัง
“จ้ะยาย รินทร์โทรมาหายายก่อนนอน”
“อ๋อ ดีเลย กำลังจะอาบน้ำพอดี”
รินทร์หัวเราะเบาๆ “ยายล่ะก็ ระวังโทรศัพท์เปียกนะ”
ยายเพียรหัวเราะบ้าง “ยัง..ยายยังไม่ได้เข้าห้องน้ำ ไม่เปียกหรอกน่า..เออ แล้ววันนี้ไปทำงานเป็นไงบ้างล่ะ?”
“ก็ดีนะจ๊ะ ทุกคนใจดี แต่ก็ยุ่งกันน่าดูเลย”
“อืม...ก็แน่ล่ะ โรงงานในเมืองนี่นา ยายก็ลุ้นแทบแย่ กลัวว่าเอ็งจะเหนื่อยเกินไป”
รินทร์ยิ้ม แม้ยายจะมองไม่เห็น “ไม่เหนื่อยหรอกจ้ะ สนุกดี ยายไม่ต้องห่วงนะ”
“อืม ก็ดีแล้วล่ะ งั้นยายไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวละครจะเริ่มซะก่อน”
“ฮ่าๆ ยายอยากดูละครเรื่องไหนล่ะ?”
“ก็บ้านไร่สายลมสิ! กำลังเข้มข้นเลยนะเนี่ย”
รินทร์หัวเราะอีกครั้ง “โอเคจ้ะๆ ไม่กวนแล้วนะ ฝันดีจ้ะยาย”
“ฝันดีจ้ะลูก”
หลังจากวางสาย เธอก็ยิ้มกับตัวเองก่อนจะเสียบสายชาร์จโทรศัพท์ วางลงบนโต๊ะหัวเตียง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน ขดตัวใต้ผ้าห่มอุ่น
เปลือกตาของเธอค่อยๆ ปิดลง...เสียงละครของยายคงกำลังเล่นอยู่ในอีกฟากหนึ่งของเมือง แต่สำหรับเธอ ตอนนี้...คือเวลาพักผ่อน ก่อนจะต้องตื่นมาเผชิญวันใหม่อีกครั้ง
เช้าวันต่อมา เสียงจักรเย็บผ้าดังระงมเป็นจังหวะสม่ำเสมอทั่วโรงงาน รินทร์นั่งอยู่ที่โต๊ะเย็บหมายเลขเจ็ด
สายตาจับจ้องเส้นด้ายและผืนผ้าอย่างมีสมาธิ มือเรียวค่อยๆ ประคองผ้าผ่านจักรด้วยความตั้งใจ
ใกล้ๆ กัน พี่อร รุ่นพี่สอนงานพนักงานใหม่ นั่งมองอย่างเงียบๆ ด้วยแววตาพอใจ
“มือใหม่แบบนี้ แต่เย็บได้ตรงเป๊ะขนาดนี้ ไม่ธรรมดานะเราน่ะ” พี่อรเอ่ยขึ้นหลังจากรินทร์เย็บเสร็จอีกชุดหนึ่ง
รินทร์อมยิ้มแก้เขิน “ขอบคุณค่ะพี่อร รินทร์กลัวจะทำผ้าเสียอยู่เหมือนกัน”
“ไม่ต้องกลัวหรอก รินทร์เรียนรู้งานเร็วกว่าเด็กใหม่หลายคนที่พี่เคยสอนมาก พี่ว่าถ้าได้ฝึกอีกนิด ไม่นานก็คล่องแล้วล่ะ”
ได้ยินแบบนั้น หัวใจรินทร์ก็พลันพองโต ความรู้สึกอบอุ่นไหลวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ สำหรับเธอ คนที่เพิ่งเข้ามาทำงานในโรงงานนี้ได้ไม่กี่วัน การได้รับคำชมในงานแรกที่เธอลองทำ คือกำลังใจล้ำค่าอย่างแท้จริง
ช่วงพักกลางวัน เสียงจอแจของโรงอาหารยังคงดังก้องอยู่รอบตัว ขณะที่รินทร์จ้องมองจานข้าวเปล่าตรงหน้า รอยซอสที่เลอะขอบจานยังคงหลงเหลือราวกับเครื่องหมายบอกว่าเธอไม่ได้ละทิ้งมื้อกลางวันไว้แม้แต่นิดเดียว เธอยกแก้วน้ำขึ้นจิบช้าๆ ปล่อยให้น้ำเย็นไหลลงคอ บรรเทาความร้อนจากอาหารและบรรยากาศที่อบอ้าวนิดๆ
เธอหันไปมองกลุ่มของพี่อรที่ยังคุยกันคึกคัก เสียงหัวเราะแว่วมาเบาๆ แต่รินทร์กลับไม่รู้สึกอยากมีส่วนร่วมอีกต่อไป รอยยิ้มของเธอจางหายไปพร้อมกับจังหวะที่ลุกจากโต๊ะ เดินเลี่ยงออกมาหามุมสงบที่มีลมพัดเบาๆ และคนน้อย
เมื่อหย่อนตัวลงนั่งบนม้านั่งไม้ใกล้ต้นเฟื่องฟ้า เธอถอนหายใจอย่างเงียบงัน มือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู นาฬิกาในมือถือบ่งบอกว่าเวลาพักยังเหลืออีกเกือบครึ่งชั่วโมง
ร่างบางขบเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะเปิดแอปพลิเคชันช็อปปิ้ง ราวกับต้องการหลบหนีจากความว่างเปล่าที่แทรกซึมเข้ามาในความคิด ดวงตาคู่นั้นเริ่มไล่ดูรายการสินค้า พลางคิดในใจว่า
‘ถ้ามีที่นอนนุ่มๆ ในบ้านต่างโลกด้วยคงจะดีไม่น้อย’
นิ้วเลื่อนไปเรื่อย ก่อนจะหยุดอยู่ที่ฟูกที่นอนขนาดควีนไซต์ดูเรียบหรู พร้อมหมอนหนุนกับหมอนข้างแบบนุ่มแน่น รินทร์กดเลือกแบบไม่ลังเล ที่อยู่สำหรับจัดส่งก็เป็นบ้านเช่าในโลกนี้ตามเดิม
ยังไม่พอ…