(อ่านฟรีจนจบ) บ้านเช่าของฉันมี..ประตูมิติ..เชื่อมต่อกับ..ต่างโลก (มี E-Book เล่มเดียวจบ) - ตอนที่ 16 โดย CherryFaang @Plotteller

"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..." ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า... ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'

(อ่านฟรีจนจบ) บ้านเช่าของฉันมี..ประตูมิติ..เชื่อมต่อกับ..ต่างโลก (มี E-Book เล่มเดียวจบ) - ตอนที่ 16 โดย CherryFaang @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 16

"เฮ้ย!" รินทร์สะดุ้ง ก่อนจะมองลูกธนูที่ลอยนิ่งอยู่ตรงหน้า แสงเรืองจางๆ จากอักขระเวทเปล่งประกายบางเบา

เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ "อ้อ... ลูกธนูนี่ร่ายเวทกลับที่เดิมไว้นี่เอง"

สายตาของเธอเลื่อนมองไปยังซองธนูที่เก็บอยู่ในช่องเก็บของ "เข้าใจล่ะ เพราะซองธนูอยู่ในช่องเก็บของ ลูกธนูเลยเข้าไปเองไม่ได้ มันเลยย้อนกลับมาหาเราแทนสินะ"

เธอส่ายหน้าเบาๆ พลางหัวเราะกับความตกใจของตัวเอง ก่อนจะเก็บลูกธนูกลับเข้าซอง

แล้วเลื่อนสายตาสำรวจน้ำยาอื่นๆ ในช่องเก็บของอีกครั้ง รายการน้ำยามีหลายสิบแบบ

[น้ำยาเร่งสมาธิระดับต่ำ – ช่วยเพิ่มสมาธิและลดอาการเหนื่อยล้าเล็กน้อย]

[น้ำยาตาเหยี่ยวระดับต่ำ – เพิ่มการมองเห็นระยะไกลชั่วคราว]

[น้ำยาฟื้นฟูพลังงานระดับต่ำ – ฟื้นฟูพลังงานและช่วยให้ร่างกายฟื้นตัวจากความเหนื่อยล้าเร็วขึ้นเล็กน้อย]

"อันนี้แหละ" เธอพึมพำ ก่อนจะดึงน้ำยาฟื้นฟูพลังงานออกมา ขวดแก้วเย็นเฉียบอยู่ในมือ เธอบิดจุกแล้วจิบไปเล็กน้อย

รสขมแล่นปราดไปทั่วลิ้นจนเธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "แหวะ… ขมชะมัด"

แต่เพียงครู่เดียว ความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง อาการปวดกล้ามเนื้อแขน รวมถึงความล้าที่สะสมจากการการทำงานในโรงงานทั้งวัน และการฝึกซ้อมยิงธนูก็ค่อยๆ จางหาย

"ดีนะที่น้ำยายังใช้ได้อยู่…" เธอพึมพำ

เมื่อร่างกายกลับมาสมบูรณ์ดีแล้ว รินทร์ก็กลับไปยังสวนผลไม้หลังบ้าน

คราวนี้เธอตัดสินใจ เริ่มที่ระยะทางไกลขึ้น 70...80...90 เมตร ลูกธนูทุกดอกยังเข้าเป้าอย่างแม่นยำ

แต่เมื่อถึงระยะ 100 เมตร ความแม่นยำก็เริ่มลดลงเล็กน้อย

เธอเม้มริมฝีปาก ก่อนจะถอยออกไปอีก

150 เมตร...

รินทร์สูดหายใจลึก ประคองธนูในมือ ดึงสายธนูอย่างมั่นคง แล้วปล่อยออกไป

ฟุ่บ!

ลูกธนูไม่เข้ากลางเป้า แต่ปักใกล้เป้าหมายที่วางไว้ไม่ไกลนัก

รินทร์หัวเราะแห้งๆ พลางเกาท้ายทอย “ฮ่ะๆ ถ้าไม่ได้คันธนูคุณภาพสูงก็คงไม่แม่นขนาดนี้ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

ถึงจะรู้ว่าเป็นเพราะอาวุธที่ดี แต่การเห็นฝีมือตัวเองพัฒนาขึ้นก็ทำให้เธออดยิ้มไม่ได้…

ร่างบางนึกถึงภารกิจที่ต้องทำ...

[ภารกิจกำจัดมอนสเตอร์เลเวล 2 อย่างน้อย 1 ตัว]

เธอเบนสายตาไปยังขอบป่าที่ทอดตัวยาวอยู่ไม่ไกลจากรั้วบ้านต่างโลก สายลมพัดโชยมาพร้อมเสียงใบไม้เสียดสีกันเบาๆ บรรยากาศเงียบสงบจนน่าวางใจ แต่รินทร์รู้ดีว่าใต้ความสงบนั้น อาจมีอันตรายซ่อนเร้นอยู่

เธอหันกลับเข้าไปในบ้าน ตรงไปยังห้องเก็บอาวุธ ประตูไม้หนักส่งเสียงแผ่วเบาเมื่อถูกผลักเปิด กลิ่นของเหล็ก โลหะ และเครื่องหนังโชยออกมา

ภายในห้องมีอาวุธและอุปกรณ์ป้องกันเรียงรายอยู่บนผนังและชั้นวาง แม้จะไม่ได้มากมายเหมือนคลังแสงของนักรบ แต่ก็ครบถ้วนสำหรับการเอาตัวรอด

บนโต๊ะไม้เก่ามี มีดสั้นใบกริช วางอยู่เล่มหนึ่ง ใบดาบเรียวบางสะท้อนแสงเรืองรองจางๆ ด้ามจับทำจากไม้เคลือบเงา หัวท้ายประดับด้วยเงินแกะสลักอักขระโบราณ

[มีดกริชเวทมนตร์-เลเวล 38 : คมกริบพิเศษ มีเวทสะกดศัตรูชั่วขณะเมื่อฟันถูกเป้าหมาย]

ข้างๆ กันนั้นมี ไม้เท้าประดับอัญมณี ด้ามไม้สีเข้มสลักลวดลายเวทมนตร์ที่ซีดจางไปตามกาลเวลา ปลายด้านบนฝังผลึกสีฟ้าใสที่ยังคงเปล่งแสงอ่อนๆ

[ไม้เท้านักปราชญ์-เลเวล 130 : เร่งการร่ายเวท ลดการใช้พลังเวทเล็กน้อย]

นอกจากนี้ บนชั้นวางยังมี หน้าไม้พกพา พร้อมลูกดอกเหล็กวางเรียงอยู่ มันมีขนาดเล็กกะทัดรัด พกพาสะดวก และดูเหมาะกับผู้ที่ไม่ถนัดการต่อสู้โดยตรง

[หน้าไม้ลอบสังหาร-เลเวล 95 : ออกแบบให้ยิงเงียบและแม่นยำเป็นพิเศษ ใช้ได้ดีในระยะประชิด]

จากนั้น รินทร์เดินตรงไปยังชุดเกราะที่วางอยู่บนแท่น มันเป็น เสื้อเกราะยาวถึงหัวเข่า ทอจากเส้นใยพิเศษที่แข็งแกร่งแต่ยืดหยุ่น พื้นผิวสีดำด้านแฝงไปด้วยลวดลายอักขระเวทเรืองแสงจางๆ บางช่วงมีแผ่นเกราะโลหะเสริมป้องกันเป็นจุดๆ แต่ไม่ได้มากพอให้เป็นภาระต่อการเคลื่อนไหว

รินทร์ใช้ ทักษะประเมินและตรวจสอบ

[เสื้อเกราะเงาทมิฬ : ทอจากใยเงาแมงมุงรัตติกาล มีความทนทานสูง ลดแรงกระแทกจากอาวุธตัดและแทง เพิ่มความคล่องตัวให้ผู้สวมใส่ สามารถพรางตัวได้ดีขึ้นในที่มืด]

"น่าสนใจ…"

รินทร์หยิบเสื้อเกราะขึ้นมาอย่างระมัดระวัง มันเบากว่าที่คิดมาก เบาราวกับเสื้อคลุมธรรมดา แต่เมื่อเธอสวมเข้าไป กลับรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่แผ่ซ่านจากเนื้อผ้า ความมั่นคงแน่นหนาของมันให้ความรู้สึกปลอดภัย ราวกับมีชั้นป้องกันมองไม่เห็นคอยคุ้มครอง

เธอขยับแขน ทดสอบการเคลื่อนไหว เสื้อเกราะปรับตัวเข้ากับร่างกายได้อย่างยอดเยี่ยม ไม่อึดอัดหรือเป็นอุปสรรคในการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

“ดีเลย…” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบ สนับมือ และ สนับแขน ขึ้นมาสวม ทั้งสองชิ้นเป็นหนังเสริมแผ่นโลหะบาง มีอักขระเรืองแสงคล้ายกันกับเสื้อเกราะ

รินทร์ใช้ ทักษะประเมินและตรวจสอบ อีกครั้ง

[สนับมือเหล็กดำ – เสริมแรงโจมตีระยะประชิด ลดแรงสะท้อนกลับจากการปะทะ]

[สนับแขนเงาทมิฬ – ลดแรงกระแทกจากการโจมตี เพิ่มความแข็งแกร่งของแขนเล็กน้อย]

เมื่อรัดเข้ากับแขน รู้สึกได้ถึงแรงกระชับที่ช่วยเสริมกำลังโดยไม่รัดแน่นจนเกินไป

รินทร์กำหมัดแล้วคลายออก ทดสอบความยืดหยุ่น ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางดี ไม่มีส่วนใดเป็นภาระในการเคลื่อนไหว

ร่างบางหันกลับไปกวาดตามองรอบห้องเก็บอาวุธ ก่อนจะตัดสินใจ เก็บอาวุธทั้งหมดเข้าช่องเก็บของ ในพริบตาเดียว อาวุธทุกชิ้นก็ถูกดูดเข้าไป เหลือไว้เพียงห้องโล่งเปล่า

เธอสูดหายใจเข้าลึก สายตากลับไปมองยังขอบป่าอีกครั้ง คราวนี้...เธอพร้อมแล้ว

รินทร์เดินออกจากรั้วบ้านอย่างเงียบเชียบ แต่ยังอยู่ในระยะวิ่งกลับมาในรั้วบ้านได้ด้วยเวลาไม่นาน

----------

ไรท์ : “ขี้ขลาด”

รินทร์ : “ก็ลองมาเป็นฉันดูสิ นี่มันต่างโลกนะโว๊ย อะไรก็เกิดขึ้นได้ ฉันเพิ่งเลเวล 5 เอง ถ้าเจอมอนสเตอร์โหดๆ ก็ตายกันพอดีน่ะสิ”

----------

หญิงสาวเดินมุ่งหน้าสู่ป่าไปได้ไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงแปลกๆ อยู่ไม่ไกลนัก

รินทร์ย่องเข้าไปใกล้ขึ้น แล้วหยุดอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เมื่อเริ่มมองเห็น “หมูป่ายักษ์” หลายสิบตัว พวกมันตัวใหญ่ ขนหยาบหนาสีเทาหม่น ดวงตาแดงวาวสะท้อนแสงจันทร์ เขี้ยวยาวโค้งดูดุดัน

รินทร์ใช้ทักษะ ประเมินและตรวจสอบทันที

[หมูป่ายักษ์-เลเวล 2 : เนื้อหมูป่ามีพลังวิญญาณ หากทานเข้าไปจะช่วยเติมพลังเวท และ พลังงาน]

หญิงสาวครุ่นคิด ‘หมูป่าหรือ? งั้นป้องกันไว้ก่อน เผื่อมันหันกลับมาทำร้าย อยู่ที่สูงปลอดภัยกว่า’

ร่างบางปีนต้นไม้ขึ้นไปยังหนึ่งในกิ่งไม้ที่แข็งแรงที่สุด สูงเหนือพื้นดินพอสมควร

เธอสูดหายใจเข้า ยกคันธนูขึ้น กะระยะ เล็งให้มั่นคง

ฟิ้วววว—ฉึก!

ลูกธนูปักเข้ากลางหน้าผากของหมูป่ายักษ์ตัวหนึ่ง เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นก่อนที่ร่างมหึมาจะทรุดฮวบลงกับพื้น เลือดสีเข้มค่อยๆ ไหลซึมออกจากบาดแผล

ตัวอื่นเริ่มตื่นตัว พวกมันกระทืบเท้าเสียงดัง ลมหายใจฟืดฟาดเหมือนกำลังเดือดดาล

เธอไม่ปล่อยให้เสียโอกาส รีบง้างธนูขึ้นอีกครั้งแล้วปล่อยลูกธนูออกไปติดๆ กัน

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

ลูกธนูพุ่งฉับไว กรีดอากาศก่อนปักเข้าจุดสำคัญของเป้าหมายทีละตัว หมูป่ายักษ์ที่ยังเหลือเริ่มแตกตื่น บางตัวพุ่งหนีเข้าไปในแนวป่า บางตัวหันรีหันขวางเหมือนจะมองหาต้นตอของการโจมตี

มือไวกว่าความคิด ด้วยค่าความแข็งแกร่ง,ว่องไว, และโชค ที่เพิ่มมาหลายหน่วย ประกอบกับทักษะยิงธนู-ขั้นกลาง ที่ช่วยให้เธอง้างธนูได้อย่างคล่องแคล่ว รวมถึงกับบัฟของธนู ที่ลงอักขระเวทเสริมความแม่นยำสูงและความคมที่สามารถทะลุเกราะ

ทำให้ร่างของหมูป่ายักษ์ล้มลงทีละตัวๆ ในเวลาไม่นาน มีกองซากศพกระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นป่า เสียงรอบข้างเงียบลงในทันที พื้นดินชุ่มไปด้วยเลือด

รินทร์เล็งเป้าไปยังหมูป่าตัวสุดท้ายที่ยังอยู่ในระยะยิง

‘ไม่ปล่อยให้หนีไปได้หรอก’ รินทร์บอกกับตัวเองในใจ

เธอสูดหายใจเข้าอีกครั้ง ง้างสายธนูจนตึง ใช้ความนิ่งและสมาธิในเสี้ยววินาทีช่วยคำนวณเส้นทางของลูกธนู จากนั้นปล่อย

ฟิ้ววว—ฉึก!

หมูป่ายักษ์ตัวสุดท้ายล้มลง พร้อมเสียงกระแทกพื้นดัง "โครม!"

เธอเก็บคันธนูเข้าช่องเก็บของ แล้วปีนลงจากต้นไม้ เดินเข้าไปตรวจสอบซากพวกมัน ก่อนจะเก็บซากศพหมูป่ายักษ์ทั้งหมดไว้ในช่องเก็บของ

ส่วนลูกธนูที่พลาดเป้า เธอไม่ได้กังวลนัก เพราะลูกธนูร่ายเวทกลับที่เดิมไว้ มันจะวาร์ปกลับมาสู่ซองลูกธนูโดยอัตโนมัติเอง ถ้าซองธนูไม่ได้อยู่ในช่องเก็บของอ่ะนะ ไม่งั้นลูกธนูจะวาร์ปมาตรงหน้าเธอเหมือนคราวอยู่ในห้องปรุงยา

‘ได้หมูป่ายักษ์เจ็ดตัว’ เธอคิดพลางอมยิ้มดีใจกับความสามารถที่เพิ่มขึ้นของตัวเอง จากนั้นหันไปมองทิศทางที่หมูป่าตัวอื่นวิ่งหนีไป ก่อนตัดสินใจกลับบ้านต่างโลก

ระหว่างที่เดินกลับไปยังเส้นทางที่ใกล้รั้วบ้าน เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

ใบไม้แห้งใต้เท้าถูกบดขยี้เป็นเสียงกรอบแกรบ แต่…เสียงนั้นไม่ได้มาจากเธอเพียงคนเดียว

มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวในพุ่มไม้!

เธอชะงัก สายตาจับจ้องไปยังจุดที่เสียงดังขึ้น