(อ่านฟรีจนจบ) บ้านเช่าของฉันมี..ประตูมิติ..เชื่อมต่อกับ..ต่างโลก (มี E-Book เล่มเดียวจบ) - ตอนที่ 4 โดย CherryFaang @Plotteller

"บ้านเช่าร้างเก่าๆ หลังนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้..." ฉันแค่สาวโรงงานคนหนึ่ง เช่าบ้านเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมือง แต่แล้วฉันก็พบว่า... ประตูห้องเก็บของด้านหลังบ้าน..เชื่อมต่อไปยัง 'อีกโลกหนึ่ง'

(อ่านฟรีจนจบ) บ้านเช่าของฉันมี..ประตูมิติ..เชื่อมต่อกับ..ต่างโลก (มี E-Book เล่มเดียวจบ) - ตอนที่ 4 โดย CherryFaang @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,ระบบ,ค้าขาย,สร้างตัว,เวทมนตร์,เวทมนต์,ต่อสู้,มอนสเตอร์,ดันเจี้ยน,สโลว์ไลฟ์,ชีวิตประจำวัน,ไม่ฮาเร็ม,มิตรภาพ,ยุโรป,ยุคกลาง,พีเรียดไทย,มิติวิเศษ,ประตูมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 4

“นี่..กล่องข้าวเช้าและข้าวกลางวันของเอ็งสองคนพ่อลูกนะทิน” ยายเพียรหิ้วถุงใบใหญ่ใส่อาหารวางไว้บนรถพ่วง

“ขอบคุณครับป้าเพียร” ลุงทินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ตอนเย็นเอ็งอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ป้าจะได้เก็บไว้ให้” ยายเพียรถามด้วยรอยยิ้มจริงใจ

“อะไรเหลือก็อันนั้นแหละครับ ฝีมือป้าเพียรอร่อยทุกอย่างนั่นแหละครับ” ลุงทินกล่าวอย่างเอาใจ

“ก็ได้ ตามใจ เดี๋ยวป้าเก็บไว้ให้เหมือนเดิม ไป..ออกรถได้แล้ว” ยายเพียรบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้านายใหญ่ ลุงทินก็สตาร์ทรถ แล้วทั้งหมดก็มุ่งหน้าไปตลาดประจำอำเภอเหมือนเช่นทุกวัน

แม้จะไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง แต่ชีวิตของคนที่นี่ก็เต็มไปด้วยน้ำใจจากคนรอบข้าง... ซึ่งนั่นเป็นสมบัติล้ำค่าที่เงินซื้อไม่ได้

และการมีลุงทินช่วยเหลือยายเพียร ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้รินทร์ไม่กังวล หากตนเองต้องเข้าไปทำงานในเมือง

สองสามวันผ่านไปอย่างราบรื่น รินทร์ใช้เวลาช่วยยายขายข้าวแกงที่ตลาดทุกวัน ทุกอย่างดูเหมือนจะสงบสุขดี…จนกระทั่งวันนี้

รินทร์ที่เพิ่งกลับมาถึงแผงขายข้าวแกงริมถนน หลังไปซื้อผลไม้ในตลาด

เธอก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวดูดีผิดจากคนที่ใช้ชีวิตลำบาก กำลังยืนอยู่หน้าแผงข้าวแกงของยายเพียร เธอไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่าเป็นใคร

แม่เบญจมาศ...

แม่ที่หายหน้าหายตาไปหลายเดือน หรืออาจจะเป็นปี และกลับมาเฉพาะตอนที่ "หมดตัว"

หัวใจของรินทร์กระตุกวูบ ความรู้สึกขุ่นเคืองเก่าถูกขุดขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เธอไม่เคยมีความทรงจำดีๆ กับแม่เลย ทุกครั้งที่แม่โผล่มา มีแต่เรื่องให้เธอโมโห

"แม่กลับมาทำไม?" รินทร์ถามเสียงเรียบ ขณะเดินเข้าหายายที่ยืนทำหน้าไม่สู้ดีอยู่ข้างๆ

แม่เบญจมาศหันมามอง ก่อนจะแสร้งยิ้ม "อ้าวรินทร์! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงแม่บ้างไหมลูก?"

"ไม่เลย" รินทร์ตอบทันควัน ไม่แม้แต่จะปิดบังความรู้สึก

แม่ทำหน้าเหวอไปเล็กน้อย แต่ก็รีบกลับมามีสีหน้าปกติ "โอ๊ย เด็กคนนี้! ปากร้ายขึ้นทุกวันนะเรา"

ยายเพียรรีบเข้ามากัน "รินทร์…แม่เขามาหาทั้งที พูดดีๆ หน่อยเถอะลูก"

รินทร์ขบกรามแน่น แต่ก็สูดหายใจลึกก่อนถาม "แล้วมาคราวนี้จะเอาอะไรอีกล่ะ?"

แม่เบญจมาศเบะปาก "นี่ลูกจะมองแม่ในแง่ร้ายไปถึงไหนกัน? แม่ก็แค่คิดถึงยาย อยากกลับมาเยี่ยมบ้างไม่ได้เหรอ?"

รินทร์กลอกตา พลางกล่าวอย่างเริ่มจะหมดความอดทนอันน้อยนิดที่มีให้ผู้หญิงตรงหน้า "คิดถึงยายหรือคิดถึงเงินของยายกันแน่?"

แม่สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยังฝืนยิ้ม "ก็นิดหน่อย…"

"แม่!" รินทร์ตะโกนอย่างเหลืออด

ยายเพียรสะดุ้งเฮือก รีบจับมือหลานสาวแน่นเป็นเชิงให้ใจเย็นลง แต่รินทร์ไม่อาจทนได้อีกแล้ว เพราะตอนนี้แม่ของเธอกำลังจะเก็บเอกสารที่ดูเหมือนเพิ่งจะได้จากยายใส่กระเป๋า

เบญจมาศมัวแต่วุ่นอยู่กับการยัดเอกสารลงกระเป๋าถือใบเล็กของเธอ จนไม่ได้เห็นว่ารินทร์เข้ามาใกล้ รินทร์ไม่รอช้ารีบคว้าเอกสารชุดนั้นจากมือของเบญจมาศทันที เมื่อเห็นเอกสารเธอก็ตกใจ

"ยาย นี่โฉนดที่ดินของยายใช่ไหม?" รินทร์ถามทันที แววตาเต็มไปด้วยความระแวง

ยายเพียรหลบตา สีหน้าลำบากใจ รินทร์หันไปมองแม่ที่ทำท่าลุกลี้ลุกลน "แม่เอาโฉนดยายไปทำไม!?"

"ก็แม่...แค่จะเอาไปดูเฉยๆ ว่ายังอยู่ดีไหม! ไม่มีอะไรหรอกน่า!" แม่เบญจมาศพูดพลางทำท่าจะดึงเอกสารจากมือของรินทร์

รินทร์เอียงตัวหลบ แล้วเปิดดูเอกสารแผ่นต่อไป ก่อนจะพูดออกมาว่า

"แม่โกหก! แม่หลอกให้ยายเซ็นมอบอำนาจทำไม!?"

แม่เบญจมาศหน้าถอดสี แต่ยังพยายามทำเสียงอ่อน "โธ่รินทร์ แม่ก็แค่จะขอให้ยายช่วยนิดเดียวเอง แม่ต้องใช้เงินด่วน!"

รินทร์หัวเราะเยาะ "นิดเดียว? นี่แม่คิดจะเอาบ้านยายไปขายอีกแล้วใช่ไหม!?"

รินทร์โกรธมาก เธอหนีบโฉนดที่ดินไว้ในรักแร้ แล้วฉีกหนังสือมอบอำนาจเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที

ยายเพียรเริ่มร้องไห้ "พอเถอะรินทร์ แม่เอ็งก็ลำบาก"

"ลำบาก? แม่เอาแต่ใช้เงิน ยืมเงิน เสียพนัน แล้วก็กลับมาหายายตอนหมดตัวแบบนี้เหรอ!?"

แม่เบญจมาศหน้าแดงก่ำ "รินทร์! นี่แกเป็นลูกนะ! แกไม่มีสิทธิ์ขึ้นเสียงกับแม่แบบนี้!"

"แล้วแม่เคยทำตัวให้สมเป็นแม่บ้างไหม!?"

ทุกอย่างเงียบกริบ มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ของยายเพียรที่นั่งตัวสั่น รินทร์พยายามสะกดอารมณ์ก่อนพูดเสียงเข้ม

ลูกค้าขาประจำในร้านต่างพากันนั่งมองละครตรงหน้าอย่างเอือมระอา เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

"ยาย..ห้ามใจอ่อนเด็ดขาดนะ! ห้ามให้เงินแม่อีก ห้ามให้แม่ยุ่งกับโฉนดบ้านนี้อีก!"

ยายเพียรไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้าก้มตา รินทร์รู้ดีว่ายายรักแม่มากแค่ไหน ต่อให้แม่เอาเปรียบแค่ไหน ยายก็ยังให้อภัยเสมอ

แม่เบญจมาศเห็นท่าไม่ดี ผู้คนมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

"ถ้าฉันไม่ได้เงินจากที่นี่ ฉันก็จะไปหาทางอื่นเอาก็ได้!"

พูดจบ แม่เบญจมาศก็ขยับกระเป๋าถือของตัวเอง ก่อนเดินออกจากร้านขายข้าวแกงไปอย่างอารมณ์เสีย

รินทร์มองตามร่างของแม่ที่เดินหายไป ใจหนึ่งก็อยากวิ่งไปดึงตัวไว้ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้ดีว่าแม่ไม่มีวันเปลี่ยน

เธอถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับมามองยายเพียรที่ยังนั่งนิ่ง

"ยาย…" รินทร์คุกเข่าลงตรงหน้า จับมือยายเบาๆ

"รินทร์ขอร้อง อย่าให้แม่หลอกยายได้อีกนะ ยายต้องเห็นแล้วว่าแม่ไม่ได้รักยายจริงๆ หรอก"

ยายเพียรน้ำตาคลอ มองหลานสาวที่ยืนหยัดต่อสู้แทนตนเองมาตลอด ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แม้ว่าในใจของเธอ…จะยังคงเจ็บปวดกับความจริงข้อนั้นก็ตาม

บรรยากาศยามเย็นที่แผงขายข้าวแกงริมถนนของยายเพียรเริ่มเงียบเหงา ใกล้เวลาปิดร้านเต็มที แต่เสียงกระทบกันของจานชามยังดังแว่วเป็นระยะ ทว่าความเงียบที่ปกคลุมกลับไม่ใช่ความสงบ กลับเป็นความอึดอัดที่หนักอึ้ง

หลังจากการทะเลาะกันระหว่างรินทร์กับแม่เบญจมาศ ทุกอย่างก็เหมือนถูกกลืนหายไปในความเงียบ แม้ลูกค้าหลายคนจะจากไปแล้ว แต่บรรยากาศตึงเครียดยังคงค้างคาอยู่ในอากาศ ราวกับเงาของคำพูดที่ยังไม่ได้เอ่ยออกมา

ลุงสินธร ลูกค้าประจำที่มักมานั่งกินข้าวที่ร้านยายเพียรเป็นประจำ ยกแก้วน้ำขึ้นจิบก่อนจะถอนหายใจเฮือก เขานั่งอยู่ใกล้จุดเกิดเหตุที่สุด และได้ยินทุกคำที่เถียงกันชัดแจ๋ว

“ป้าเพียร ฟังหลานสาวบ้างก็ดีนะ” ลุงสินธรพูดขึ้น น้ำเสียงจริงจังแต่ไม่แข็งกร้าว

“ผมเห็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เบญมันคงเปลี่ยนนิสัยไม่ได้หรอก”

เขาส่ายหัวพลางถอนหายใจอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะเคยเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนกับเบญจมาศมาก่อน แต่เขาไม่ได้สนิทกับเบญจมาศ จนถึงขั้นมีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องของครอบครัวได้

กระนั้น เขาก็ทนเห็นยายเพียรต้องทุกข์ใจกับลูกสาวที่เอาแต่หลอกลวงตัวเองไม่ได้อีกแล้ว

“สิน…” ยายเพียรเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาสั่นไหว

ลุงสินธรวางแก้วลงกับโต๊ะ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“ครั้งนี้ผมขอพูดตรงๆ นะป้าเพียร เงินที่ให้กับผีพนัน มันก็เหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ ไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย เบญไม่เคยเอาเงินไปทำอะไรดีๆ หรอก มีแต่เอาไปเล่นการพนันหมดตัว แล้วก็กลับมาหาป้าเพียรใหม่ วนลูปไม่จบไม่สิ้น”

รินทร์ที่นั่งอยู่ข้างยายเพียรพยักหน้าเห็นด้วย ดวงตาของเธอยังคงแดงก่ำจากความโกรธและความเสียใจ และรู้สึกอับอายเล็กน้อยที่มีแม่เป็นผีพนันจนเขารู้กันไปทั่วเช่นนี้

“ใช่ค่ะยาย! แม่ไม่เคยเปลี่ยนเลย ทุกครั้งที่กลับมา ก็มาพร้อมกับคำขอเรื่องเงิน ไม่เคยกลับมาเพราะคิดถึงยายจริงๆ หรอก”

ยายเพียรเม้มปากแน่น มือเหี่ยวย่นกำชายผ้าถุงไว้แน่นจนสั่น หัวใจของเธอเจ็บปวด… เธอรู้ดีว่ารินทร์และสินธรพูดถูก แต่ความเป็น ‘แม่’ ในตัวเธอ ไม่อาจละทิ้งลูกสาวได้ง่ายๆ

“แต่…แต่ถ้าแม่เอ็งไม่มีเงินจริงๆ ล่ะรินทร์? ถ้าเบญ..มันลำบากจริงๆ จะทำยังไง?” เสียงของยายแผ่วเบา ราวกับกำลังถามตัวเองมากกว่าหลาน

รินทร์จับมือยายเบาๆ ดวงตาสบกับยายอย่างหนักแน่น

“ยาย…แม่มีโอกาสมาตั้งกี่ครั้งแล้ว? แล้วแม่เคยเปลี่ยนไหม? ต่อให้ยายให้เงินไปอีกกี่ครั้ง สุดท้ายแม่ก็จะเอาไปถลุงจนหมด แล้วก็กลับมาขอใหม่ ไม่จบไม่สิ้น! ยายต้องตัดใจได้แล้วนะจ๊ะ!”

ยายเพียรนิ่งเงียบไปนาน… ก่อนที่น้ำตาหยดหนึ่งจะไหลอาบแก้ม

ลุงสินธรเห็นแบบนั้น ก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมือไปตบไหล่ยายเบาๆ

“ป้าเพียรเป็นแม่เบญ ก็เข้าใจว่ามันตัดใจยาก… แต่ถ้าป้ายังใจอ่อนอยู่อย่างนี้ ซักวันจะไม่เหลืออะไรเลยนะ”

คำพูดนั้นบาดลึกเข้าไปในใจยายเพียร เธอเม้มปากแน่น นั่งนิ่งราวกับกำลังต่อสู้กับตัวเอง

รินทร์มองยายอย่างเป็นห่วง เธอรู้ว่าคำพูดของเธอกับลุงสินธรคงไม่อาจเปลี่ยนใจยายได้ในทันที แต่เธอภาวนาให้ยายตัดสินใจเลือกสิ่งที่ถูกต้อง… ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

หญิงสาวกำโฉนดที่ดินในมือแน่นขึ้น เธอจะเก็บไว้เอง เพื่อไม่ให้แม่มีโอกาสได้มันไปอีก

***********************

หลายวันผ่านไป ช่วงสายของเช้าวันเสาร์ อากาศในอำเภอยังคงร้อนอบอ้าวแม้จะเป็นช่วงต้นของวัน หลังช่วยยายเพียรขายอาหารให้ลูกค้ารอบเช้าเรียบร้อยแล้ว เสียงแจ้งเตือนจากแอปส้มก็ดังขึ้น