คุณทำแบบนี้ทำไม คุณนี่มันไม่ไหวจริงๆ งานการอื่นที่มีประโยชน์มีให้ทำเยอะแยะ ทำแบบนี้มันเกินไปนะ
อาชญากรรม,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผู้ใหญ่,เลือดสาด,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อัญญารู้สึกโกรธและเสียใจที่สุดที่ตำรวจปล่อยไปก่อน ส่วนชุดสายเดี่ยวตำรวจได้เอาไปคืนแฟนของเขา
“เรายังทำอะไรไม่ได้นะอัญญา ต้องหาอาวุธของคนร้ายให้ได้แล้วต้องมีลายนิ้วมือของมัน”
“ถ้าป่านนี้มันคงลบรอยไปแล้ว”อัญญาผงกหัวขึ้นเนื่องจากนั่งร้องไห้อยู่
“ไม่หรอก ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องไปจับเขาแต่ลืมคิดไปว่าต้องมีหลักฐานอาวุธการฆ่าของมันด้วยทั้งของศพแรกและปัจจุบัน”
“แล้วจะหาเจอจากไหนได้ล่ะ”
“ผมว่า คงต้องให้ใครสักคนไปทำงานร่วมกับมัน พยายามอย่างไรก็ได้ให้เข้าบ้านได้ แต่ฉันไม่เอาพวกเธอ ไม่เอาเพื่อนตำรวจด้วยกันเพราะมันรู้แล้ว”
“คุณจะเอาใครล่ะ”
“ในเมื่อจำหน้าตำรวจได้ ก็ต้องป้าข้างบ้านนี่แหละ”
“อะไรนะ ป้าข้างบ้าน มีด้วยเหรอ”
“ถามได้ นั่นไง ยืนดูอะไรนักหนาไม่รู้ ฉันเลยอยากวานป้าซะเลย เป็นไงล่ะ”นายตำรวจชี้ไปทางนอกหน้าต่าง
“เป็นความคิดที่ดีนะ เธอเป็นผู้หญิง เขาจะเชื่ออะไรแบบนั้นเหรอ”
“ลองเชิญเขามาสิ”อัญญารับคำตอบ จากนั้นเธอเดินออกไปข้างนอก จับป้าคนนั้นเข้าสถานีโดยไม่ถามอะไร
“นี่ พาฉันมาทำอะไร พาฉันเข้าโรงพักทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”อัญญาไม่ฟัง เธอพาเข้าห้องสืบสวน
“ไม่ใช่จะมาจับผิดอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่อยากวานให้คุณช่วยฉันหน่อยค่ะ”
“ช่วยอะไร”
“เห็นคุณชอบจ้องมองอยู่ทุกวัน ฉันเลยอยากชวนคุณมาช่วยฉันไปคุยกับหนุ่มตกปลาคนนั้นที่นั่งร้านส้มตำ เอาให้สนิทที่สุด จนกว่าเขาจะพาคุณเข้าบ้านได้”
“พวกคุณต้องการอะไรคะถึงต้องขนาดเข้าบ้าน”
“พวกเราแค่อยากดูอาวุธคนร้ายค่ะ ตั้งแต่ศพแรกไปจนถึงปัจจุบัน”
“นี่เขาเป็นฆาตกรต่อเนื่องเหรอคะเนี่ย”นางตกใจสะดุ้งขึ้นจากเก้าอี้ อัญญาบอกให้เธอใจเย็นแล้วนั่งลง
“คิดว่างั้น แต่ถ้าผลสรุปออกมาไม่ใช่ต้องขอโทษด้วยนะคะ”อัญญาเดินกลับไปนั่งหน้าตรงข้ามกับเธอ
“จะให้ฉันทำแบบนี้จริงเหรอคะ ถ้ามันทำอะไรขึ้นมาล่ะ”
“พวกเราจะรับผิดชอบค่ะ อ้อ ไม่ต้องห่วง ระหว่างไปเราจะใช้รถส่วนตัวของตำรวจ รับรองว่าคนร้ายจับไม่ได้แน่นอนค่ะ ถ้าคุณเห็นคนร้ายกำลังทำร้ายบอกพวกเราได้ค่ะ”
หลังจากนั้นตำรวจนายหนึ่งนำรถส่วนตัวมารับหญิงสาว เขาขับไปตามจีพีเอส กลายเป็นว่าเป็นที่ลับหูลับตาผู้คน ป่าทึบเขียวชอุ่ม ในซอยนั้นแทบไม่มีบ้านเลย ตำรวจมาตามทางจากข้อมูลบัตรประชาชน พอขับไปตรงสุดนานสิบนาทีมีบ้านพักหลังหนึ่ง เบ็ดตกปลาห้อยทางประตูเข้าบ้านหลายอัน
“คุณตำรวจคะ บางทีเขาอาจจะใช้เบ็ดเป็นอาวุธก็ได้นะคะ ถ้ามันทำร้ายปลาได้มันก็สามารถฆ่าคนได้ค่ะ”ตำรวจคิดแบบนั้นแต่ศพไม่มีรอยแผลที่ปาก ดังนั้นเขาตัดสินใจให้เธอลงไปก่อน ส่วนเขาจะรออยู่หน้าปากซอยทางเข้า ตำรวจได้ฝากเครื่องเรียกสัญญาณไว้กับเธอ บอกกับเธอว่า ถ้ามันทำอะไรให้กดอันนี้อย่างเดียว ซ่อนไว้ในเสื้อ
เธอเดินเข้าบ้านเขาไปเพราะประตูเปิดอยู่ ข้างในมืดสนิท เธอกล่าวทักทายปกติแต่เสียงเบา ผู้ชายเจ้าของบ้านได้ยินเสียงเธอ
“ว่าไงครับ คุณเป็นใคร”
“อ๋อ ฉันเป็นคนผ่านมาแถวนี้ค่ะแล้วมาเจอบ้านพักพอดี ขออยู่ด้วยคนได้ไหมคะ”
“ได้สิ เชิญเลย คุณนี่มาจากเกาะไหน หรือว่าเป็นคนไร้บ้าน”
“ฉันมาจากเกาะฝั่งตรงข้ามเกาะคุณค่ะ แค่อยากมาดูชีวิตบนเกาะนี้บ้างว่าทำอะไรกัน”ชายตกปลามองหน้างุ่ย ฟังเธออย่างใจจดใจจ่อ ผู้หญิงกลัวจะจับได้จึงเลี่ยงทางให้เขาคิดอย่างอื่น
“ขอโทษทีค่ะ พอดีว่าฉันสนใจเรื่องเบ็ดตกปลามาก แนะนำบ้างได้ไหมคะ ฉันอยากลองตกปลาบ้าง เผื่อจะเอาไปขายได้”
“จริงเหรอคุณ ผมหาคนแบบนี้มานานแล้ว”
“ทำไมคะ”นักตกปลาทิ้งตัวลงเก้าอี้โต๊ะกินข้าวของเขา
“ที่เกาะนี้ไม่มีใครชอบฉันเลย เขาบอกว่านักตกปลามันห่วย รู้แค่ตกปลา เรื่องอื่นไม่รู้เลย แต่อย่างน้อยผมก็ขายได้นะ”
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง อย่าไปสนใจปากหอยปากปูเลยค่ะ พวกนี้วันๆดีแต่ปาก”พอพูดจบเธอทำท่าปิดปากไป
“ถ้าคุณสนใจก็ดีสิ เรามาเป็นเพื่อนกันนะครับ”เขายื่นมือมาเพื่อให้เธอเชคแฮนด์ เธอยื่นมือไปจับเขา จากนั้นเขาปล่อยมือไป สิ่งในใจที่เธอคิดว่าเขาเป็นคนร้ายมันหายไป
“หรือว่าเขา จะไม่ใช่คนร้าย”
“น้ำก่อนไหมครับ”
“โอ๊ย ขอบคุณมากค่ะ”
“เริ่มต้น เบ็ดอันนี้ใช้ง่ายอยู่ครับ เหมาะกับคุณมากเลย”เขายื่นเบ็ดให้เธอ เธอลองดึงเล่นอย่างระมัดระวัง โดยการที่ต้องแกล้งเขา เธอก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อตำรวจ
“ทีนี้ลองหมุนเบ็ด ตรงนี้ครับ”เธอจับตามที่เขาบอก
จนเวลาผ่านไปใกล้พระอาทิตย์กำลังจะตก หญิงสาวหันมาเห็นท้องฟ้าทางผ้าม่านที่เปิดออกคิดว่านายตำรวจคงรอนานแล้วจึงคิดอยากกลับไป จนถึงตอนนี้เขาสอนเสร็จพอดี
เธอขออนุญาตออกไปเมื่อสอนเสร็จ เธอแกล้งทำเป็นบอกเขาว่า วันนี้สนุกมาก ขอกลับไปก่อนเพราะพ่อแม่อาจเป็นห่วงอยู่ เธอจึงขอกลับก่อน
มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ทันใดนั้นเองชายนักตกปลาฉุดรั้งมือเธอไว้เสมือนเขาจะไหวตัวทัน
“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ที่เสื้อเธอมีอะไร”ชายตกปลาหยิบมันขึ้นมาจากพื้นหน้าประตูบ้านซึ่งเธอกำลังเดินออกไป เธอมองว่ามันตกไปได้อย่างไร จากนั้นเธอหยิบมันแล้ววิ่งออกไปจากบ้าน เขาตะโกนเสียงดังให้กลับมา เธอรีบดิ่งกลับไปที่รถตำรวจ นายตำรวจเรียกกำลังเสริมมาจับเขาไปสอบปากคำอีกรอบ
“เฮ้ย จับฉันมาทำไมนักหนา ฉันทำงานอยู่นะโว้ย”ชายนักตกปลาหน้าสีแดงฉุนกำลังโมโห อัญญาบอกให้เขาสงบสติอารมณ์แต่เขาไม่ยอม เขาลุกขึ้นชี้หน้าด่าตำรวจทุกคนในห้องสืบสวนอีกทั้งยังบอกว่าจะลงโซเชียล ตำรวจขอให้หยุดแล้วยึดโทรศัพท์เขาไปได้ทัน
