คุณทำแบบนี้ทำไม คุณนี่มันไม่ไหวจริงๆ งานการอื่นที่มีประโยชน์มีให้ทำเยอะแยะ ทำแบบนี้มันเกินไปนะ
อาชญากรรม,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผู้ใหญ่,เลือดสาด,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าวันรุ่งขึ้น ตะวันส่องมาทางหน้าต่าง ไม่พอยังส่องทางประตูทำให้ทั้งสองคนต้องตื่นขึ้นมายามเช้าทั้งที่เคยตื่นสายมาตลอด
“เฮ้อ นี่ฉันต้องตื่นเช้าเหรอ”อัญญาบ่นพึมพำ เธอหันมาเจออันนากำลังยิ้มให้เธอทั้งสองคน
“เธอนี่เฝ้ายามดีนะ ลองนอนสักครั้งก็ได้นะ ฉันน่ะเคยเลี้ยงปลานะ มันก็ ไม่นอนเหมือนกับเธอเลย”
“ก็แหงสิ นิสัยเหมือนปลาไง เพราะเป็นพวกเดียวกัน แต่คนละสายพันธ์ เอาล่ะ วันนี้เราต้องไปลงบันทึกประจำวันนะพร้อมทั้งไปดูเบาะแสที่ได้มาด้วย”เซสซิก้าพยุงเธอขึ้นพร้อมกับอันนา แต่เธอกลับขี้เกียจตามเคย เธอขอนั่งพักยี่สิบนาทีแต่เพื่อนไม่ยอม ถือว่าไม่รักษาจรรยาบรรณ จากนั้นเธอยอมเพื่อนแล้วไปด้วยกัน
สถานีตำรวจ
“มาแจ้งความค่ะ นัดกับตำรวจสายสืบไว้”อัญญาแจ้งให้เจ้าหน้าที่มาต้อนรับทราบ
“ได้ค่ะ นั่งรอสักครู่นะคะ”เธอนั่งตามคำขอของเจ้าหน้าที่
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปตำรวจสายสืบเดินมาหาเธอทั้งสามคน พาไปห้องสืบสวนที่ตำรวจสอบปากคำผู้ต้องสงสัย
“จากซากศพนางเงือกได้มีความว่า ฆาตกรตัดหางปลาของเธอไปถูกไหม”ตำรวจสาวถามพวกเธอ อัญญายกมือขึ้นตอบทันที
“ใช่ค่ะ เป็นอย่างนั้น ฉันคิดว่าเป็นฆาตกรต่อเนื่อง”
“อะไรทำให้คุณคิดว่าคนร้ายเป็นฆาตกรต่อเนื่อง คุณไปเจออะไรมา”อัญญากัดปากตัวเอง เธอสงสัยว่าคนจังหวัดนี้ได้คุยกันบ้างไหม สุดท้ายเธอตอบกลับไปอย่างเพิกเฉย
“ครั้งแรกฉันเกือบจะได้เจอฆาตกรแต่หนีไปได้ก่อน ฆาตกรคนนั้นต้องมาฆ่านางเงือกเป็นรายต่อไปแน่”อัญญาแสดงความมั่นใจแล้วหัวไปทางเพื่อน ไม่นานหน้าอันนาเปลี่ยนไป ใบหน้าเธอมีเส้นสีดำเหมือนเส้นเลือดฝอยของมนุษย์ อันนาไม่รู้ตัวเธอจึงทัก
“อันนา นั้นเธอเป็นอะไรน่ะ”อันนาเริ่มจับหน้าตัวเอง เธอยังคิดไม่ออกจึงจับกระจกขึ้นมา
“เฮ้ย แบบนี้ฉันเคยเห็นแม่ฉันเป็น ท่าทางจะขาดน้ำทะเลน่ะ ไม่รู้สิ พาฉันไปได้ไหม ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไร พาไปหาหมอเงือกหน่อย”ยังไม่ทันไรเธอล้มลงจากเก้าอี้เกือบถึงพื้น โชคดีที่อัญญารั้งไว้ทัน ส่วนตำรวจสายสืบบ่นว่าเธอชอบสร้างปัญหา อัญญาทนไม่ได้ตัดสินใจพาเธอกลับบ้านไปแช่น้ำก่อน
“ช่างเถอะค่ะ เซสซิก้าขับรถเป็นไหม เธอไปส่งอันนาหน่อยนะ ฉันจะอยู่นี่”อัญญายื่นกุญแจให้เซสซิก้าโดยไม่ลังเล เธอรีบส่งอันนาไปถึงบ้านพัก จับแช่น้ำนานไปหนึ่งชั่วโมง
ทางฝั่งอัญญากำลังคุยกับตำรวจสาวสืบสวนอย่างเคร่งเครียด เพราะเธอบอกว่าเป็นฆาตกรที่เธอเคยเจอศพครั้งก่อน ตำรวจสาวสืบตัดสินใจเชื่อเธออีกครั้งเพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะกันมากเกินไป
หลังจากนั้นเสร็จการลงบันทึกประจำวันพร้อมทั้งเหน็บหลักฐานไว้ อัญญารู้สึกเกลียดชังตำรวจสาวคนนั้น เธอรู้สึกว่านางดูเห็นแก่ตัวมากเกินไป เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ฟังคำพูดคนอื่น แต่เธอไม่ได้สนใจอะไรเลย คิดว่าตอนนั้นคงจะกลัวหัวหน้าตำรวจไล่ออก
“ฉันล่ะ โกรธเธอจัด”เธอส่ายหน้าแล้วเดินกลับไปบ้านพัก ทันใดนั้นเองเธอเปิดประตูมา เห็นสภาพอันนาเริ่มแย่ลง
“เป็นอะไรล่ะ ทำไมเธอ แย่ลง ยิ่งน่ากลัวแล้ว”อัญญาจับมือเธอเพื่อไม่ให้เป็นอะไร เธอถามว่าไหวไหม อันนาตอบกลับมาด้วยเสียงแหบ อัญญาไม่รู้จะทำไงดี เธอพยายามโทรหารถโรงพยาบาลแต่พวกนั้นไม่เชื่อเธอ บอกว่าเธอไร้สาระ เธอถามถึงเมืองของนางเงือกว่ามีหมอไหม อันนาตอบด้วยเสียงแหบเช่นเคย ทั้งสองพยายามเงี่ยหูเข้าไปฟังใกล้ๆ ได้ยินว่า เธอบอกว่ามีอยู่แต่กลัวว่าจะไปได้ไหมเพราะพวกของเขากลัวมนุษย์มาก
“ที่เมืองเธอไม่มีร้านเสื้อผ้าบ้างเหรอ”อันนาส่ายหน้า
“เอ ทำไมไม่มีล่ะ แล้วฉันจะช่วยเธออย่างไรดีเนี่ย เดี๋ยว น้ำจะต้องเป็นน้ำทะเลเท่านั้น อันนี้แค่โรยเกลือไปไม่พอหรอก”เซสซิก้าเห็นกับเธอด้วย ดังนั้นทั้งสองคนจึงจับเธอโยนทะเลไม่ลึกมาก รอไปครึ่งชั่วโมงไม่ได้ผล
“เธอลองเรียกเพื่อนนางเงือกเธอมาช่วยได้ไหม ถ้าเขาเห็นเราเป็นมนุษย์บอกว่าให้เก็บเป็นความลับไว้”
“ไม่ได้หรอก ถ้าทำอย่างนั้นพ่อฉันก้รู้ พ่อฉันสนิทกับหมอมาก”เธอยังคงเสียงแหบเหมือนเดิม อัญญาเริ่มรู้สึกเป็นห่วง เธอเดินวนไปมาตัดสินใจว่า
“เอาล่ะเธอแช่ไปก่อน เผื่อฉันจะคิดอะไรออก รอก่อนนะ”อัญญารีบไปขอความช่วยเหลือจากชาวบ้าน เขาแนะนำว่าให้ไปหาหมอตำแยจะช่วยได้ดี หลังจากนั้นเธอพร้อมพาไปตามที่ชาวบ้านบอก
บ้านหมอตำแย
หญิงชรานั่งอยู่ประตูที่มีบันไดออกมา นางนั่งรับลมเหมือนบรรยากาศจะดีเป็นอย่างมาก แต่มันไม่ใช่เลย ฟ้าเริ่มร้องดังจนผิดปกติ เพราะที่ผ่านมาไม่มีฝน
“เอาล่ะ เข้าไปหาเธอกัน”
“คุณยายคะ คุณยายคะ”เซสซิก้าตะโกนเสียงดังเนื่องจากคุณยายแทบจะไม่ได้ยินก็ว่าได้ ทันใดนั้นคุณยายเปล่งเสียงออกมาด้วยความโกรธ ทั้งสองคนยกมือไหว้ขอโทษและตามคุณยายไปห้องปรุงยา บนตู้ชั้นวางของประดับไปด้วยยาหลากหลายชนิด มีโต๊ะกระจกตั้งอยู่ตรงกลางเหมือนร้านเภสัชกร
“คุณยายเป็นเภสัชกรเหรอคะ”
“อ๋อ เธอคงจะเห็นเจ้านี่สินะ ไม่ใช่หรอก ฉันเป็นหมอของชาวบ้านนี่แหละ ใครรักษาไม่หายเขาก็มาหาฉัน ว่าแต่เพื่อนหนูมีใครเป็นอะไรล่ะถึงได้มานี่”อัญญาเท้าคางพูดกำกวมในปากทว่าเธอสงสัยอะไรบางอย่าง เธอรู้สึกว่าคุณยายคนนี้เป็นคนตัดหางเงือกเพื่ออยากสวย
“นี่หนู คิดอะไรอยู่ เงินค่ะเงิน”
“อ้อ ได้แล้วเหรอ นี่ค่ะ”
“ได้ตอนไหน”
“เธอมัวแต่รำพึงรำพัน ฉันเลยบอกยายไป”
“ขอโทษนะ พอดีฉันคิดว่านางเป็นคนร้าย ไม่มีอะไรหรอก”
“จะบ้าเหรอ นางเป็นหมอ ลองใช้ยาไปก่อนเผื่อจะดีขึ้น ถ้าไม่ดีไปหาเภสัชกรร้านขายยากัน”
เมื่อเดินทางกลับมาถึงบ้านพัก เซสซิก้าพาอันนาไปแช่น้ำตามที่อัญญาบอกไว้ แล้วให้ยากับอันนา เธอรู้สึกดีขึ้น เส้นเลือดนั้นเริ่มหายไปทีละเส้น เซสซิก้าเห็นผลเดินไปบอกอัญญาแต่เธอไม่เชื่อจึงไปดูให้เห็นกับตาปรากฎว่าเป็นจริง
“เฮ้ย เหลือเชื่อไปเลย เป็นไปได้ไง”
“ยายคงจะเคยเป็นแพทย์มาก่อนมั้ง”เซสซิก้าพูดด้วยสายตาที่แสดงถึงความมีเมตตา
“ขอบคุณมากนะทุกคน”อันนาเริ่มเสียงชัดขึ้น ทั้งสองคนต่างตกใจ มันเหมือนปาฏิหาริย์ที่ไม่ได้ตั้งใจจะขอหรือไม่ได้ตั้งตัว
