คุณทำแบบนี้ทำไม คุณนี่มันไม่ไหวจริงๆ งานการอื่นที่มีประโยชน์มีให้ทำเยอะแยะ ทำแบบนี้มันเกินไปนะ
อาชญากรรม,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผู้ใหญ่,เลือดสาด,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ฉันไม่ไหวแล้วล่ะอันนา เธอกลับไปเถอะ ฉันน่าจะเชื่อเซสซิก้าตั้งแต่คำแรก”ความสิ้นหวังเกาะกุมหัวใจเธอ เหมือนความมืดที่คืบคลานเข้ามา อันนาตบไหล่เธอบอกให้เธอสู้ต่อ อย่าไปเชื่อหัวหน้าตำรวจโดยยังไม่การันตีหลักฐาน
“เอาเถอะ เธออาจใส่เสียงของตัวเองไปก็ได้”อันนายื่นต่างหูมุกของคนตายให้เธอ
“เธอลืมหยิบมา ฉันก็เลยหยิบมาให้”อัญญาเผลอมองขึ้นไปท้องฟ้า วันนี้เสียงเครื่องบินผ่านเป็นจำนวนมาก ไม่แน่ใจว่าเป็นฤดูท่องเที่ยวของผู้คนหรือเปล่า สิ่งนั้นทำให้อัญญารู้ทันทีถึงเรื่องการมาของคนร้าย
“ถ้าให้คิดดีๆนะ ตอนนี้ผู้ต้องสงสัยเยอะมาก”
“เธอเชื่อว่า ฆาตกรที่ฆ่าศพแรกแล้วหนีมาที่นี่เหรอ”
“ใช่ ฉันว่าตรงนี้สนามบินลงได้ ดังนั้นฉันอยากจะขอไปสนามบินหน่อย ไปกับฉันไหม”
“ดูแล้ว ไม่ไกลมากนะจากศพแรกที่เธอบอก เขามาโดยเครื่องบินเนี่ยนะ รถไฟยังพอว่า”
“ที่นี่มียานพาหนะทุกอย่างก็จริง แต่คนร้ายเลือกที่จะขึ้นเครื่องบิน เพราะเครื่องบินไวอย่างกับจรวด แต่ขั้นตอนการขึ้นไม่ง่าย ต้องไปเช็คอิน ฉันคาดเดาว่าเขาคงจองผ่านแอปมันจะผ่านรวดเร็วฉลุยมาก”
“โอ้โห งั้นไปด้วยสิ”
“ได้สิ ขึ้นรถกัน”
ทั้งสองมุ่งไปที่สถานีตำรวจเพื่อจะเอารถ แล้วบอกสองตำรวจหนุ่มให้ฝากของพวกนี้เป็นของกลางในการสืบคดี แต่ตำรวจทั้งสองบอกให้เอาไปด้วยเลย ถ้าเกิดคนร้ายมานี่มันต้องเอาไปอีกแน่ ดังนั้นอัญญาพกใส่ถุงใหญ่ไป เป็นถุงของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
เธอขับรถมุ่งหน้าไปสู่สนามบินของเมืองนี้ ตรวจสอบว่ามีใครขึ้นเครื่องบินไปบ้าง เพื่อไม่ให้เป็นการช้าเกินไปอัญญาจึงบอกถึงหน้าตาคนร้ายกับสนามบินว่าได้เข้าออกที่นี่บ้างไหม ซึ่งได้คำตอบกลับมาอย่างง่ายดายว่า ไม่มีคนหน้าตานี้
อัญญาผงกหัวลง เธอนั่งที่สำหรับพักพิงผู้โดยสารที่ร้านกาแฟ อันนาคิดว่าหน้าตาอาจเกิดความเปลี่ยนแปลงได้ เพราะใบหน้านั้นคนร้ายทำไว้สิบปื หน้าตาตอนนั้นเป็นปี2020 ปีนี้ 2025 แล้วหน้าตาคงเปลี่ยนไปเยอะ อัญญาฉุดคิดได้ขึ้นมาเพราะเธอเคยถ่ายรูปมาตลอดตั้งแต่ตอนเรียน เข้าใจว่าผู้ใหญ่มักจะบอกให้เสมอ ให้ทำผมมาให้ดี แต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้ดูดีและเข้ารูปได้
“ถ้าเป็นอย่างนั้นคงจริง ฉันควรทำอย่างไรดีล่ะ ขนาดฝ่ายประชาสัมพันธ์ยังไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามฉันเลย เหมือนรำคาญฉันยังไงไม่รู้”
“ใช่แหละ มนุษย์บางคนเห็นได้เงินเยอะก็บ้าคลั่งจนตัวเองนิสัยแย่ไปด้วย คนที่เขาทำงานค้าขายจะถูกต่อว่าเป็นประจำ แน่อยู่แล้วเพราะงานพวกนี้ฉันเคยได้ยินว่าเงินเดือนเยอะก็จริง แต่ไม่ใช่อย่างที่เขาว่ากันว่า ใครทำงานสนามบินรวยแน่นอน ความจริงเป็นแค่บางคนเท่านั้น อยู่ที่ทักษะกับความสามารถ อีกอย่างฉันรู้มาว่าเป็นการเลือกอยู่กับเพื่อนคนไหนมากกว่า ถ้าเขาคบเพื่อนที่มันชอบนินทาคนอื่นไปทั่ว นิสัยของเขาจะแอบนินทาคนอื่นไปด้วย ถ้าคบคนดีก็ดีไป”
“โห เธอกล่าวยังกับ เป็นเงือกจริงไหมเนี่ย”อัญญาตีหน้าสงสัย
“อ้าว เป็นจริงสิ แต่ว่าฉันชอบมานี่บ่อยเท่านั้นเอง แถมยังชอบเที่ยวเกาะอื่น เลยเจอประสบการณ์นี้บ่อย แต่ก็อย่าว่ากันเลย เดี๋ยวนี้คนสัมภาษณ์ตรวจสอบเข้มมาก จะไม่มีแบบนั้นแน่นอน จากที่ดูไปช่วงนี้เริ่มดีขึ้นแล้วนะ”
“ได้ ฉันจะเชื่อเธอ กินอะไรกันไหม กาแฟสักแก้ว”
“โอ้ ฉันขอน้ำเปล่าละกัน”
ทั้งสองยังอยู่ร้านกาแฟ ขณะนั้นเองพนักงานสนามบินคนหนึ่งเดินมาบอกว่า เคยเห็นผู้ชายคนนี้จริง
“จริงเหรอ เริ่มนึกออกแล้วใช่ไหม บอกมาสิ”อัญญาส่งสายตาหวานซึ้งให้พนักงาน
“คนนี้มีประวัติว่าเคยบินมาลงที่นี่ค่ะ โดยสายการบินหมายเลขไฟท์คือ FF382”
“โอเค เราขอเก็บข้อมูลนี้นะคะ”อัญญารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตั๋วเครื่องบิน จากนั้นกล่าวขอบคุณเธอด้วยรอยยิ้ม
“ดีมาก ฉันต้องการสิ่งนี้แหละ เฮ้อ มาที่นี่จริงด้วยสินะ”
“แต่ว่า มาจากเมืองที่เกิดเหตุจริงใช่ไหม”
“ใช่ เดาไม่ผิดเลย แต่เขาจะพักที่ไหนอีกเรื่องนึง ฉันควรถามใครดี ถ้าสนามบินเขาคงถามชื่อโรงแรมเฉพาะคนที่มาจากต่างประเทศเท่านั้น สำหรับคนไทยเขาจะเดินไปเลย เดี๋ยว เขาเป็นคนไทยเหรอ”
“ทำไมล่ะ หน้าตาเขาเหมือนต่างด้าวเหรอ”
“จากข้อมูลที่ฉันได้มาเขาเป็นต่างด้าว ไปทำบัตรประชาชนตอนไหนวะ ไวขนาดนั้นเชียว”
“อ่าว บัตรประชาชนพอถ่ายเสร็จก็ได้เลยนะ”
“แล้วเอกสารล่ะ ใบเกิด ใบทะเบียนบ้าน อะไรเยอะแยะเอามาจากไหน เอกสารทำพาสปอร์ตก็ด้วย”
“เอ่อ นั่นสิ มาได้ไงวะ”
ทั้งสองนั่งหงุดหงิดในร้านกาแฟจนเครื่องดื่มหมดแก้ว อัญญารู้สึกหมดอารมณ์จึงจูงมืออันนาเพื่อเดินออกไปจากสนามบิน
กลับมาที่รถอัญญามุ่งหน้าไปที่สถานีตำรวจ เธอยื่นตั๋วเที่ยวบินให้นายตำรวจสองคนดู ผลตรวจสอบว่ามีเที่ยวบินนี้อยู่จริง ทำให้เธอได้หลักฐานมาชิ้นหนึ่งแล้ว ผลการันตีได้เลยว่าคนร้ายหนีมาที่นี่จริง
“เอาล่ะ อันนา มากับฉัน ฉันมีเรื่องจะขอเธอหน่อย ฉันอยากจะพาคนร้ายมาโรงพักให้ได้ เธอต้องช่วยฉันนะ”
“เฮ้ย เดี๋ยว จะให้ฉันช่วยอะไร ถอดเสื้อผ้าโชว์ไม่เอาด้วยนะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันจะให้เธอใส่ชุดวาบหวิวไปยั่วมันแล้วนำมันมาโรงพักให้ได้โดยใช้ผ้าปิดตานี้ และโซ่คล้อง”
“ทำยังกับ ฉันเคยจีบผู้ชายหรือขายตัวงั้นน่ะ เฮ้อ ยอมก็ได้”
“ได้ ฉันจะส่งเธอไปเดี๋ยวนี้ล่ะ มีชุดให้เธอไหม เริ่มพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้อาจยังไม่พร้อม เวลาใกล้จะเลิกงานแล้วด้วย”
“ผมพอจะมีชุดจากแฟนผมอยู่ แต่เป็นชุดนอนสายเดี่ยวนะครับ ดูเซ็กซี่อยู่”นายตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงหวานฉ่ำ อัญญาได้ยินจึงบอกให้เขารีบเตรียมมาทันที ส่วนเขาไม่รู้ว่าภรรยาจะให้ไหม อัญญาไม่บ่นใส่ถ้าไม่ให้ เพราะเดี๋ยวค่อยซื้อตลาดเอาได้
“วันนี้กลับกันเถอะ มืดแล้ว พ่อแม่เธอจะบ่นเอานะ”อัญญาหันมาบอกอันนาด้วยความเป็นห่วง หลังจากนั้นเธอเดินไปส่งอันนาที่ทะเลก่อน อัญญาเดินกลับเข้าไปในบ้านพักเพื่อพักผ่อน
