คุณทำแบบนี้ทำไม คุณนี่มันไม่ไหวจริงๆ งานการอื่นที่มีประโยชน์มีให้ทำเยอะแยะ ทำแบบนี้มันเกินไปนะ
อาชญากรรม,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผู้ใหญ่,เลือดสาด,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทั้งสองคิดว่าพาเธอกลับลงสู่ทะเล อัญญาโบกมือลาแต่อันนาไม่อยากกลับไปเพราะอยากช่วยเธอสืบคดี
“อย่าดื้อดันเถอะอันนา กลับไปนะ หลายวันแล้ว เดี๋ยวพ่อเธอเป็นห่วงเอา”อันนาเบือนหน้าหนีทั้งสอง แล้วเธอว่ายกลับไปโดยไม่พูดอะไร เธอหันหลังกลับมาแล้วมอบบางสิ่งบางอย่างเป็นความทรงจำ นั่นคือ ตุ้มหูมุกให้กับเพื่อนทั้งสอง
“ฉันจะไม่ลืมเธอเลย ฉันขอให้พวกเธอจับคนร้ายให้ได้ ฉันจะไม่พูดอะไรมาก ฉันไม่รู้ว่าคำพูดที่ฉันเขียนจะมีประโยชน์ไหม เธอลองอ่านดูนะ”อันนายื่นกระดาษใบหนึ่งที่เหน็บไว้ที่หางเอาออกมาให้เธอทั้งสองดู
“นี่มันอะไร โอเค ไม่ต้องห่วง คำพูดของทุกคนล้วนมีเบาะแสอยู่แล้ว ฉันจะเก็บอันนี้ไว้นะ”เมื่ออัญญาพูดจบอันนาเผยรอยยิ้มให้แล้วว่ายกลับไปยังบ้านของเธอ
“ส่วนเรา กลับกันเถอะ”เซสซิก้าคว้ามืออัญญา ทั้งสองเดินกลับบ้านพัก แต่อัญญายังไม่ยอมกลับไป เธอยังอยากนั่งสืบอะไรบางอย่างข้างนอก
“มีอะไรน่ะ อัญญา สงสัยใครล่ะ”
“ฉันสงสัยหมดทุกคนที่ฉันเจอล่ะ ทุกคนที่ฉันเจอที่นี่ดูไม่น่าไว้ใจสักคน ยังไงก็เถอะ ต้องดูคนละแวกนี้ไว้ เผื่อมีคนร้ายแฝงตัวอยู่”
ในความคิดของฉันมันทำให้เวียนหัวไปหมดเหมือนอาการแผ่นดินไหวจะเกิดขึ้นอีกครั้ง หรือฉันคิดไปเอง ทุกคนดูไม่น่าเชื่อถือเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งเพื่อนฉันที่เป็นตำรวจเช่นกันยังรีบพาฉันกลับเข้าบ้านพักอย่างรวดเร็ว พอฉันขออยู่ต่อเพื่อรับลมเธอกลับทำหงุดหงิดใส่ ใบหน้าเธอเริ่มฉุนเฉียวแดงก่ำ แต่เธอไม่เคยโมโหใส่คนอื่นแม้แต่น้อย มือของเธอสั่นขณะกำแน่น ฉันเลือกที่จะลุกขึ้นไปหาเธอแล้วบอกว่ากลับบ้านพัก เธอลุกขึ้นทันที
ฉันส่งเซสซิก้ากลับบ้านพักไป รอให้เธอนอนหลับจนสนิท ฉันจึงเดินออกมาข้างนอก เวลาใกล้มืดครื้มแล้ว ชาวบ้านออกมาเดินเล่นบนชายหาด ส่วนฉันนั่งดูชมวิว
ความน่าสงสัยของชาวบ้านตอนนี้ยังมีแต่หมอตำแยที่ฉันรู้จัก รักษาหายได้ดีจริง ขณะนี้ชาวบ้านยังไปหาเขา และได้ยินมาว่าแพทย์ที่โรงพยาบาลของจังหวัดก็เอายามาจากหมอตำแยคนนี้
“ยาเขาคงดีจริงๆสินะ ไปเอายามาจากไหนนักหนา”อัญญาพูดพึมพำคนเดียว
คิดไปก็เท่านั้น ไม่มีอะไรดีเท่ากับลุกขึ้นมาแล้วหาเบาะแสเพิ่มเติม ฉันลุกขึ้นเดินชายหาดไปรอบๆ ไม่เจออะไรรอบศพที่ถูกกั้นไว้ ฉันเดินไปตามโขดหินได้เห็นหอยมุกที่โขดหิน เหมือนจะเป็นตุ้มหูสองอันตกอยู่ ฉันสงสัยที่ทำไมไม่ลอยไป ปกติคงถูกน้ำพัดไปแล้ว พอหยิบขึ้นมาเท่านั้นแหละ พบว่าตุ้มหูนี้ถูกปักไว้อย่างแน่น ฉันแทบจะตกใจกับของชิ้นนี้ ควรต้องเก็บไปเป็นหลักฐาน
“เธอคงจะปักไว้สินะ เป็นตัวอักษร งั้นเหรอ”อัญญารีบเก็บตุ้มหูใส่ถุงซิปแล้วกลับขึ้นฝั่ง
ฉันเดินกลับไปหาเซสซิก้าที่บ้านพัก เรียกให้เธอตื่นขึ้นมาดู เธอแทบจะตกใจเหมือนกับฉันเช่นกัน เธอบอกว่ามันคล้ายของอันนามาก เธอเลยหยิบของอันนามาดู
“เฮ้ย ทำไมเหมือนกันจัง อ้อ ไม่หรอก ของอันนาเล็ก ส่วนอันนี้ใหญ่อยู่นะ ว่าไหม”เซสซิก้าเอาให้อัญญาดู
ฉันคิดอยากจะเปิดข้อความเธอ แต่เธอกลับเขียนไว้ว่าอย่าเพิ่งเปิดจนกว่าจะจับฆาตกรได้ มันคืออะไรของเธอ แล้วมายื่นทำไมตอนนี้ ทำไมไม่ยื่นตอนจับคนร้ายได้
“ไม่เข้าใจอ่ะ ข้างในมีอะไร ฉันอยากรู้ เอามานี่”เซสซิก้าจะแย่งจากมือเธอ อัญญาชูมือขึ้นสูงเพื่อไม่ให้เธอหยิบได้
“เอาเถอะน่า ทำตามที่เธอบอกเถอะ อันนี้นางเงือกนะ ฉันกลัวอาถรรพ์น่ะ ไม่ว่าจะนางเงือกหรือแม่มดก็เถอะ เราไม่รู้ว่าพวกเขาใส่คำสาปอะไรไว้หรือเปล่า”อัญญาวางขวดลงบนโต๊ะทานข้าว
“แล้วเธอคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป”เซสซิก้าถามเธอ
“ต้องอยู่เฉยๆไปก่อนจนกว่าจะเจอคนร้าย ช่างมันเถอะ เก็บไว้ก่อน ยังไงเราทำอะไรไม่ได้จนกว่าจะเจอคนร้าย วันถัดไปเราต้องไปสถานีตำรวจพื้นที่กัน เอาไข่มุกของเธอไปตรวจสอบด้วย”อัญญาเท้าเอวแล้วหันมาหาเซสซิก้า
“ก็ได้ ก็ได้ ตามนั้นเลย”เซสซิก้ายอมคำพูดเธอ อัญญากลับมานั่งโซฟา หยิบตุ้มหูมาดูหลายครั้งจนเซสซิก้าอยากจับบ้างแต่เธอหวงไม่เบาเธอรีบเก็บไว้ในที่ที่เซสซิก้าหาไม่เจอ นั่นคือลิ้นชักใต้โต๊ะของทีวี
“ทำไมล่ะ อัญญา แฟนเธอเหรอ ให้ฉันดูเถอะ ฉันก็เป็นเพื่อนเธอเหมือนกันนะ”
“ไม่เอาล่ะ ฉันกลัวคำสาป ไม่ใช่แค่ตุ้มหูนะ จริงๆในตุ้มหูอาจมีอะไรก็ได้ ส่วนกระดาษนี้ก็ไม่แน่ใจ ขอเก็บไว้เป็นของกลาง พรุ่งนี้ไปสถานีให้ตำรวจตรวจสอบให้หมด จากนั้นเก็บข้อมูลไว้”
แสงแดดส่องมาทางทะเลลึก นางเงือกว่ายวนไปมาอยู่แถวนั้น อันนากำลังว่ายอย่างสนุกสนาน พอแดดเริ่มร้อนขึ้นเธอขึ้นฝั่ง นั่งคิดว่า สองคนนั้นเป็นอย่างไรบ้างนะ
ต่างหูมุกนั้นฉันไม่น่าให้เธอไปเลย พอกลับมาแม่ฉันด่าเต็มสุดแรงเหวี่ยง ฉันควรไปขอเอากลับมาได้ไหม
เธอคิด หลังจากนั้นเธอว่ายไปจนถึงชายฝั่ง วันนี้ไม่เห็นคนมาเดินชายหาดเลย คงจะเป็นเพราะอากาศร้อนมาก อาจจะแวะไปเที่ยวห้างสรรพสินค้ากันหมด
