รวมเรื่องสั้นสยองขวัญ ถวิลหาอดีต คิดถึงปัจจุบัน หลอนไปในอนาคต เพราะความตายมิใช่จุดจบ
แต่เป็นจุดเริ่มต้นแห่งความสยองขวัญ
ลึกลับ,เรื่องสั้น,ระทึกขวัญ,ดราม่า,ย้อนยุค,ผึ,สยองขวัญ,ผี,ดราม่า,ลึกลับ,ย้อนยุค,ชนบท,วัด,เรื่องเล่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตะวันตกดิน ผู้คนว่างเว้นจากการทำงานทำการออกแสวงหาความบันเทิงเริงใจ ความบันเทิงที่เหมาะสมสำหรับทุกเพศทุกวัยคงไม่พ้นภาพยนตร์ทั้งไทยทั้งเทศ อย่างในค่ำคืนนี้ ภาพยนตร์สยองขวัญเรื่อง แม่นาคพระโขนง เข้าโรงฉายเป็นรอบปฐมทัศน์ ผู้คนมากมายจูงลูกเด็กแดงมาดูภาพยนตร์จนต้องเปิดขายตั๋วเสริม ทางเดินในโรงหนังตั้งเก้าอี้เหล็กพับได้ไว้บริการลูกค้า เมื่อถึงเวลาเข้าโรงหนัง ผู้คนมากมายที่มีตั๋วเข้าโรงหนัง บรรยากาศในโรงหนังเย็นเฉียบด้วยแรงลมจากเครื่องปรับอากาศพร้อมกับกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของโรงหนัง เสียงเพลงยอดนิยมของยุคดังคลอระหว่างรอให้คนเข้ามานั่งในโรงจนครบ ในระหว่างที่ผู้คนทยอยเข้าโรงยังมีแสงไฟนีออนส่องสว่างตามฝาผนังโรงหนังอยู่ เมื่อคาดว่ามีคนเข้าโรงมาเกือบหมดแล้ว ไฟส่องสว่างหรี่ดับลง ผ้าม่านกั้นจอโรงหนังถูกชักรอกเลื่อนเปิดเผยให้จอผ้าใบอย่างช้าๆ พนักงานชักเลื่อนผ้าม่านไปจนเกือบสุดขอบข้างจอซ้ายขวาแต่ก็หยุดกึกไม่อาจชักรอกต่อไปได้
“ผีๆๆ ฮือๆๆ” สิ้นเสียงเด็กคนหนึ่งร้องขึ้นมา ทำเอาเด็กเล็กเด็กโตชายหญิงคนอื่นๆ ร้องไห้ตกใจกลัวไปตามๆ กัน ทำเอาผู้หลักผู้ใหญ่ใจเสียไปด้วยต้องคอยปลอบเด็กจ้าละหวั่น ทางโรงภาพยนตร์พยายามแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าด้วยการเปิดไฟในโรงภาพยนตร์ให้สว่างไสวและเปิดเพลงผ่อนคลายอารมณ์ให้คลายความน่ากลัว พนักงานแก้ไขปัญหาเรื่องผ้าม่านกันจอภาพยนตร์ด้วยปลดผ้าม่านทั้งแถบออกไป ระหว่างนั้นก็เกิดเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นจนได้ เมื่อเพลงบรรเลงที่เปิดไว้จากเพลงยอดนิยมของยุคสมัยกลับเปลี่ยนเป็นเพลงดนตรีในจังหวะโหยหวนคร่ำครวญชวนสยิวใจ เหตุการณ์วุ่นวายคลี่คลายลงเมื่อผ่านเวลาไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วมีการฉายภาพยนตร์ไปตามปกติ ทุกคนดื่มด่ำสัมผัสกับความสยองขวัญของแม่นาคพระโขนง ผีตายทั้งกลมที่เป็นตำนานโด่งดัง เป็นผีไทยอันดับหนึ่งในใจของทุกๆ คน
เช้ามา... สภากาแฟทั่วทุกแห่งพูดคุยสนทนากันถึงเรื่องราวของภาพยนตร์แม่นาคพระโขนงกันอย่างรสชาติ โดยเฉพาะร้านกาแฟข้างร้านก๋วยเตี๋ยวเจ๊กโหยว ที่ๆ สมาชิกสมาคมร่ำเมรัยซุ้มยาดองยายนียึดเป็นสถานที่สมาคมชั่วคราว ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานทำการตามอาชีพของตน หลังจากเกิดเหตุการณ์ผีร้ายออกอาละวาดทำลายซุ้มยาดองยายนี ชีวิตยายนีเปลี่ยนไป ยายนีหันไปประกอบอาชีพทำสวนทำไร่ที่ย่านสนามบิน
“ผมอยู่ในเหตุการณ์ด้วยครับ นึกรำคาญอยู่ไม่น้อย หนังก็ไม่ได้ฉายซะที เด็กๆ ก็ร้องไห้โยเย ไฟปิดก็เปิดใหม่ เขาจะทำให้คนดูกลัวกันถึงไหนเชียว กล้าเปิดเพลงดนตรีไทยเดิมเรียกอารมณ์ สักพักหนังก็ฉายไป หนังน่ากลัวเลยทีเดียวครับ ดูไปเสียววูบวาบๆ หลอนพิลึก นึกย้อนไปถึงผีร้ายสามตัวหลอกอาละวาดพังซุ้มยาดองยายนี ตอนที่แม่นากยื่นมือยาวๆ มาเก็บลูกมะนาวที่ใต้ถุนเรือนน่ากลัวสมจริงสมจังมากครับ คนดูร้องกรี๊ดกร๊าดวี้ดว้าย ทางโรงหนังก็แกล้งคนดู เอามือยาวๆ ลากผ่านหน้าจอหนังสนุกจริงๆ ครับ” นายชาติเล่าประสบการณ์สุดประทับใจในการชมภาพยนตร์แม่นาคพระโขนงให้แก่สมาชิกคนอื่นๆ ในสภากาแฟฟัง
“ไอ้ชาติโว้ย เอ็งโดนผีหลอกเข้าอย่างจังแล้วโว้ย” มหาฉ่ำพูด “เอ็งนี่ไม่รู้อะไรบ้างเลย เมื่อคืนมันเกิดเรื่อง เด็กๆ ที่ร้องว่าเห็นผีกัน เด็กมันว่าเห็นคนตัวดำๆ ยืนขวางแนวผ้าม่านตัวสูงใหญ่เท่าจอหนังเลย คนๆ นั้นรู้ว่ามีเด็กคนหนึ่งเห็นก็หายวับไปแล้วโผล่มายืนใหม่อีกรอบที่เพิ่มเติมคือมีตาแดงเหมือนไฟท้ายรถเครื่อง เด็กๆ หลายคนเห็นแบบนี้พากันกลัวร้องไห้ ผีตนนั้นก็หายตัวไป ส่วนเสียงเพลงดนตรีไทยเดิมนั้น ทางโรงไม่ได้จัดฉากแต่ไม่รู้ว่าจะหาที่มาได้เยี่ยงไร จู่ๆ เจ้าของโรงหนังนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้จุดธูปบอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทาง จึงต้องจุดธูปบอกกล่าว หนังจึงได้ฉายอย่างราบรื่น ส่วนมือยาวๆ นั่น เอ็งถูกผีหลอกแล้วล่ะ ใครจะลงทุนทำมือปลอมหลอกคนดูหรอกนะ”
นายชาติทำตาเบิกโพลงตระหนักได้แล้วว่าตนเองถูกผีหลอก เรื่องผีหลอกในโรงภาพยนตร์ขณะฉายภาพยนตร์เรื่องแม่นาคพระโขนงแพร่สะพรัดไปราวกับไฟลามทุ่ง คืนต่อๆ มาผู้คนมากมายมาตีตั๋วดูภาพยนตร์เพื่อพิสูจน์ผีสางว่าจะมีอย่างที่เขาลือเขาอ้างกันหรือไม่ จนแล้วจนรอดไม่มีเรื่องสยองขวัญใดๆ ในโรงภาพยนตร์อีกเลย จนภาพยนตร์แม่นาคพระโขนงออกโรงไป แต่ก็ยังมีเรื่องผีอ้ายธง อ้ายดำและอ้ายนองหลอกหลอนคนไปทั่ว และยิ่งออกอาละหลอกหลอนคนที่ใช้ชีวิตกลางคืนอย่างหนัก
“เดี๋ยวนี้กลางค่ำกลางคืน อ้ายผีสามตัวออกหลอกคนจนไม่มีใครกล้าออกมานอกบ้านเลย” ตาเทืองพูด
“ผมไม่อยากนึกถึงคืนนั้นเลย ผมยังกลัวไม่หาย คนที่กลัวหนักคงจะเป็นยายนี แม้จะมีข่าวมาว่าผีร้ายสามตัวออกอาละวาดแต่ไม่น่าจะมารบกวนพวกเราแล้วกระมัง ยายนีก็ยังไม่ยอมกลับมาเปิดซุ้มยาดอง เคยเจอแกอยู่หลายครั้งเมื่อแกมาจ่ายตลาด แกบอกปัดทุกทีถ้าถามเรื่องเปิดซุ้มยาดอง ผมรู้สึกไม่แน่ใจอะไรบางอย่างแล้วครับ เพราะหลังจากเหตุการณ์น่ากลัวที่ซุ้มยาดองยายนี ผมก็จะเห็นผีอยู่บ่อยๆ บางทีเห็นแว้บๆ แต่เมื่อคืนผมโดนผีหลอกอย่างจังอีกแล้ว”
“เขาเรียกว่าจิตเปิด เอ็งลองไปปรึกษาพระที่วัดดูเถิด บางทีท่านอาจจะมีวิธีช่วยแก้ไข คนที่เห็นผีบ่อยๆ บุญบาปว่าไป จะว่าบุญที่มีผีมาสื่อสารเพื่อขอบุญกุศล เป็นการเพิ่มพูนบุญบารมีให้แก่เราก็ดีไป จะว่าบาปก็บาปเพราะภูตผีวิญญาณดูดดึงพลังชีวิตทำให้อายุขัยของคนที่เจอผีบ่อยๆ สั้นลง” มหาฉ่ำแนะนำ
นายชาติเข้าวัดทำบุญทำทาน พระท่านให้นายชาติอาบน้ำมนต์ปัดเสนียดจัญไรให้พ้นโพยภัยทั้งหลาย นายชาติมีกำลังใจเพิ่มพูน ใช้ชีวิตตามปกติ กลางวันทำงานเลิกงานกลับเข้าบ้านไม่ออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่ในยามวิกาลหลังตะวันตก แต่ข่าวคราวความดุร้ายของผีอ้ายธง ผีอ้ายดำและผีอ้ายนองไม่ได้ลดลงไปเลย เหมือนกับว่ายิ่งถูกหลอก คนยิ่งทำบุญไปให้ ยิ่งกลายเป็นเพิ่มพลังให้แก่พวกผีร้าย
ในเช้าวันหนึ่งยายสอนแม่ค้าขายผักที่ตลาดถูกพบกลายเป็นศพพบอยู่ข้างถนน สภาพศพแข็งเกร็งหน้าตาดูเหมือนหวาดกลัวบางสิ่งบางอย่าง ดวงตาเบิกโพลงตายตาไม่หลับ อ้าปากค้างไม่หุบ ห่างจากตัวยายสอนไปประมาณ 200 เมตร พบว่ามีรถเข็นบรรทุกผักนานาชาติจอดกลางถนนอย่างไม่เรียบร้อย จากข้อสันนิษฐานเบื้องต้น ยายสอนหนีตกใจอะไรบางอย่างจึงวิ่งหนีไปแล้วบังเกิดอาการช็อคหัวใจวายถึงแก่ชีวิต ญาติๆ ยายสอนไม่ติดใจเอาความอะไร เพราะไม่มีหลักฐานใดๆ บ่งบอกว่าเป็นการฆาตกรรม ทรัพย์สินทองหยองติดตัวก็ยังอยู่ครบ แต่เสียงลือเสียงเล่าอ้างไปนี่สิ ทำให้ชาวบ้านทั้งหลายอยู่กันไม่เป็นสุข
“เขาลือกันแซดว่ายายสอนโดนผีสามตัวนั่นหลอกจนหัวใจวายตาย” มหาฉ่ำเล่ากระซิบๆ บอกในสภากาแฟ
“ลุงไปได้ยินมาจากไหน” นายชาติถามช้าๆ พอได้ยินชื่อผีร้ายสามตนนั้น เขารู้สึกแขยงๆ
“ข้ารับงานเป็นพิธีกรงานศพยายสอนที่วัดใหม่ ลูกยายสอนคนหนึ่งเล่าว่า ลูกๆ หลานๆ สงสัยว่ายายสอนตายเพราะอะไร จึงไปหาร่างทรงให้ช่วย ยายสอนเข้าร่างทรงพูดเรื่องต่างๆ ที่เฉพาะคนในครอบครัวรู้เรื่องเท่านั้น จนลูกๆ หลานๆ แน่ใจว่าเป็นยายสอน จึงสอบถามว่าเกิดอะไรกับยายสอนเมื่อตอนตายกันแน่ ยายสอนบอกว่าโดนผีอ้ายธงหลอก มันวิ่งกวดตามมาในสภาพอืดบวม ยายสอนวิ่งหนีตกใจหัวใจเต้นแรงแล้วเกิดอาการช็อคน้ำลายฟูมปากแล้วหมดสติไป มารู้ทีหลังว่าตัวเองตายไปแล้ว ลูกหลานรู้สึกแค้นผีร้ายเต็มกำลัง คิดค้นหาวีชำระแค้นผีร้ายให้สาสม ยายสอนแม้จะแก่ชรามากแต่ไม่ควรจะตายแบบนี้” มหาฉ่ำเล่าเรื่อง
ในค่ำคืนต่อมา... ก็เกิดเรื่องจนได้ ข่าวเรื่องยายสอนตายเป็นฝีมือของผีอ้ายธงแพร่สะพรัดไป ทำให้แขกเหรื่อมาร่วมงานศพลดน้อยลง แขกที่มาก็นั่งเกาะกลุ่มกันเป็นกลุ่มๆ ก้อนๆ พิธีการงานศพดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ในระหว่างพระ 4 รูปสวดอภิธรรมในท่าทีลุกลี้ลุกลน รีบสวดกันไฟแลบ สวดอภิธรรม 7 คัมภีร์ในระดับความเร็วมาตรฐานประมาณ 15 นาทีจบแต่พระสงฆ์ชุดนี้สวดพระอภิธรรมใช้เวลาเพียงแค่ 10 นาที พอสวดจบก็เร่งให้มหาฉ่ำรวบรัดพิธีกรรม โดยมีพระรูปหนึ่งอ้างว่าปวดท้องต้องการจะไปทำธุระส่วนตัว ในขณะกำลังถวายจตุปัจจัยให้แก่พระสงฆ์ทั้ง 4 รูป ไฟฟ้าในศาลาธรรมสังเวชดับมืดลง
หึ... หึ... หึ...
เสียงหัวเราะอันเยียบเย็นและน่าหวาดกลัวดังลั่นทั่วทั้งศาลา ผู้คนทั้งหมดรวมตัวกันแนบแน่น ไม่เว้นพระสงฆ์องค์ที่เบียดตัวเป็นก้อนเช่นเดียวกัน ความมืดมิดทำให้เห็นอะไรไม่แจ่มแจ้งเท่าใดนัก ความหวาดกลัวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี
“นั่นปะไร บอกให้รีบ... บอกให้รีบ เห็นมันยืนอยู่นอกศาลาตั้งแต่ตอนสวด ก่อนจะสวดจบ มันมานั่งในศาลาแล้ว” พระรูปหนึ่งร้องขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจสั่นๆ
“ท่านเห็นใคร?” มหาฉ่ำถาม
“อ้ายธง อาตมาเห็นผีอ้ายธงในสภาพศพอืดบวม อาตมาเห็นตั้งแต่ตอนขึ้นนั่งเตรียมสวด ระหว่างสวดไปมันขยับร่างเข้ามาใกล้ศาลาเรื่อยๆ อาตมาสะกิดให้พระทุกรูปแอบดู พระทุกรูปก็เห็นเหมือนๆ กัน จึงต้องรีบสวดเพื่อรีบแยกย้ายกลับ” พระรูปที่เห็นผีอ้ายธงแต่แรกตอบ
ตึงตังๆ โพละ... เปรี้ยง...
เสียงโลงศพสั่นไหวมีแรงจากสิ่งที่มองไม่เห็นเขย่าจนโลงสั่นไหวไป จู่ๆ โลงศพร่วงกราวจากฐานที่ตั้งมากองบนพื้นจนแตกกระจาย ศพยายสอนร่วงหล่นออกมาจากในโลง
“กูจะฆ่าพวกมึงทุกคน... กูจะฆ่าพวกมึงทุกคน... หึ... หึ... หึ...” เสียงก้องกังวานดังจากผีร้าย ทำเอาทุกวิ่งหนีหายไปทั้งฆราวาสทั้งพระ ไม่สนใจไยดีว่าศพยายสอนนอนแอ้งแม้งส่งกลิ่นและนอนเหยียดอุจาดตาเพียงใด ล่วงจนเช้าจึงมีการจัดการเปลี่ยนโลงศพและบรรจุศพใหม่ และเพื่อป้องกันผีอ้ายธงตามรังควานอีก จึงเร่งจัดพิธีสวดศพช่วงเย็นตอนบ่ายสี่โมง เสร็จพิธีเกือบหกโมงเย็นก่อนตะวันตกดิน ในเวลานี้ความเกรงกลัวต่อผีร้ายชนะความคับแค้นใจ จึงต้องโอนอ่อนผ่อนตาม หากจะถูกผีร้ายฆ่าตายไปจะยิ่งเสียหายไปมากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ มหาฉ่ำนำเรื่องมาเล่า ทำเอาคนในสภากาแฟขนหัวลุกชูชันพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
