สโมสรหลังเมรุ (The Cemetery Club) - เรื่องที่ 22 เพื่อนผู้จากไป โดย ท่าเพชร @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

“เขาว่ากันว่าตอนรับน้องใหญ่ มีคนเห็นว่าเอไม่มีหัว” เพื่อนจิ๊บเล่าขึ้นมา “แต่ไม่มีใครกล้าทัก”

“ที่เราได้ยินมามีคนว่ามีลางมาตั้งแต่เช้ามืดวันเกิดเหตุแล้ว มีรุ่นพี่ที่อยู่หอวิจัยบอกว่าเช้ามืดวันนั้นได้ยินเสียงคนโหวกเหวกโวยวาย จนต้องตื่นมาดูเพราะคิดว่าพี่เต๊ะรุ่นพี่เรียกพวกปีหนึ่งมารวมตัวออกไปวิ่ง พี่คนนั้นเห็นว่าตรงลานหอมีผู้คนชายหญิงใส่ชุดดำมากมายจนเต็มลาน พี่คนนั้นเดินกลับเข้าห้องไปปลุกรูมเมทให้ออกมาดู กลับมาที่ระเบียงอีกทีไม่มีใครเลยที่ลานหอวิจัย พอดึกๆ ถึงรู้กันว่าเอตายแล้ว รุ่นพี่คนนั้นก็นึกได้ว่าที่เจอตอนเช้ามืดนั้นเป็นลางสังหรณ์” เพื่อนชุนเล่าให้เพื่อนๆ ที่นั่งจับกลุ่มพูดคุย

“ตอนนี้ห้องที่เออยู่ เมทที่เหลือก็หนีไปหมด ทั้งอีถ้วยไปเป็นผีสิงอยู่ห้องพี่วอยกับแก๊งค์กะเทยของมัน พี่น๊อตก็ไปเป็นผีสิงอยู่ห้องบิว ถ้าหมดประชุมเชียร์ก็ออกจากหอกลับไปอยู่บ้าน” ผมเล่าความตามที่ได้ยินมาจากเพื่อนๆ ในหอ คำว่า ผีสิง เป็นศัพท์ที่ชาวหอในรู้ๆ กัน มันมีความหมายว่า การที่เข้าไปในห้องโดยไม่มีชื่ออยู่ในห้องอย่างเป็นทางการโดยมีสมาชิกในห้องที่มีชื่อปรากฏอยู่ในสาระบบเป็นผู้เชื้อเชิญอนุญาตให้เข้ามาอยู่ด้วยเหตุผลนานัปการซึ่งคำว่าผีสิงจะใช้เฉพาะหอในกำกับของมหาวิทยาลัยเท่านั้น ผมเล่าความต่อไป “ตอนนี้ห้องนั้นก็กลายเป็นห้องกึ่งร้างกึ่งมีคนอยู่ อีถ้วยยังใช้ห้องไว้เก็บของเก็บเสื้อผ้า หลังตะวันตกดินไป อีถ้วยก็ไม่กล้าเข้าห้องเพราะเคยไปหนหนึ่ง กำลังรื้อของอยู่ไฟในห้องดับ นางกรี๊ดลั่นหอ วิ่งแจ้นออกมาจากห้องเลย นับจากนั้นมาอีถ้วยไม่กล้าเข้าห้องนั้นตอนกลางคืนอีกเลย แต่ก็มีคนเล่าลือว่าได้ยินเสียงก๊อกๆ แก๊กๆ มาจากห้องนั้นในตอนกลางคืนบ้างอะไรบ้าง ก็คงต้องรอให้พ่อแม่เอเสร็จธุระเรื่องงานศพแล้วมามเก็บไป เรื่องอาจจะสงบลงก็เป็นได้”

คืนนั้นผมกับเพื่อนๆ เมาท์มอยหอบกาบกันทั้งเรื่องผีเรื่องสัพเพเหระจนติดลม รู้ตัวกันอีกทีเวลาล่วงเลยไปเกือบ 5 ทุ่มแล้ว ผมจึงล่ำลาเพื่อนๆ กลับห้องกลับหอเพื่อมาพักผ่อนหลับนอน ทางกลับสู่หอเป็นทางเดินเล็กๆ ข้างซ้ายเป็นหอพัก ข้างขวาเป็นเนินดินสโลป ตรงกลางทางมีต้นตะเคียนในตำนาน บริเวณตรงนั้นมืดสลัว ผมเดินมาแล้วหยุดตกใจเพราะผมเห็นเงาดำเป็นโครงร่างของผู้หญิงยืนแทรกอยู่โคนต้นตะเคียน ผมขยี้ตาเพราะไม่แน่ใจ บางทีอาจจะเมาขี้ตา แต่เงาที่อยู่ตรงโคนต้นตะเคียนไม่หายไป ผมรู้สึกขนลุกซู่มองเลิ่กลั่ก บังเกิดความลังเลใจว่าจะไปต่อหรือกลับไปหรือจะเดินอ้อมไปอีกทาง มองหันหลังไปเพราะคิดเผื่อไปว่าจะมีใครเดินร่วมทางไปหรือไม่ มันไม่มีใครอยู่เลย ดึกขนาดนี้แล้วแต่ละคนแยกย้ายกลับเข้าห้องชนิดห้องใครห้องมันไปนานแล้ว ผมเลยเลี่ยงไปเดินอ้อมออกถนนหลังหอแล้วเดินวกเข้าหอไป ผมคิดว่าพี่สุดสวยมาเตือนผมหรือเปล่า ตักเตือนไม่ให้สนใจภูตผีวิญญาณอีก ผมไม่เคยเล่าเรื่องเจอพี่สุดสวยให้ใครฟังเลย หลังจากนั้นไม่กี่วันผู้ปกครองของเอมาเก็บเสื้อผ้าของใช้ของเอออกจากห้องในหอพักจนหมด มันผ่านไปแล้ว คงเหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำ แต่มันก็มีเรื่องน่าแปลกเกิดขึ้น เพราะในแต่ละปีการศึกษาจะมีนักศึกษาเสียชีวิตเนื่องจากประสบอุบัติเหตุ หากพูดกันหยาบๆ ว่าต้องมีคนตายโหงอย่างน้อยปีละศพและแกตแพตเชื่อมโยงว่าเป็นฝีมือของพี่สุดสวยไป แต่คนที่มีจิตสัมผัสบอกว่าไม่ใช่ฝีมือของพี่สุดสวยหรอกหนา แต่คนที่ตายจากไปมีเกณฑ์ชะตาถึงฆาตและขับรถใช้ถนนอย่างประมาท ทางมหาวิทยาลัยจึงมีนโยบายคุมเข้มนักศึกษา หลังจากปล่อยผีให้อิสระมานาน กฎสำคัญๆ เช่น กำหนดเวลาเข้าออกหอ มียามรักษาการณ์ตรวจตราคุมเข้ม ห้ามนักศึกษาชั้นปี่ที่ 1 ใช้รถจักรยานยนต์ ผลตอบรับดีอย่าง ไม่มีนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ไม่ได้ประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนจนบาดเจ็บหรือเสียชีวิตใดๆ ทางมหาวิทยาลัยได้ปรับปรุงภูมิทัศน์บริเวณต้นตะเคียนให้เรียบร้อยไม่รกเรื้อเต็มไปด้วยวัชพืชเหมือนก่อนๆ เทปูนปรับให้ให้เป็นลานทำกิจกรรม ตั้งศาลเพียงตา กลายเป็นที่พึ่งทางจิตวิญญาณของชาวหอใน ชาวหอในมาบนบานศาลกล่าวขอเรื่องการสอบทั้งกลางภาคปลายภาค หากสำเร็จสมตามความปรารถนาแล้วมีการแก้บนด้วยน้ำแดง เรื่องผีที่เกี่ยวเนื่องด้วยพี่สุดสวย เท่าที่ผมได้ยินได้ทราบมามีเพียงเท่านี้