ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 140 คู่ต่อสู้ของแกคือฉัน!!
ปลายแหลมของเคียวกำลังพุ่งตรงสู่มารดาแห่งทวยเทพ เหล่าเทพทุกคนกำลังจะพุ่งตรงไปข้างหน้าก่อนที่จะมีบุคคลปริศนาเข้ามาขัดขวางการโจมตีนั้นอย่างรวดเร็วจนลมกระโชกผ่านร่างของแต่ละคนที่อยู่ตรงนั้น เหล่าคนต่างต้องใช้แขนและมือปิดสายลมที่พัดเข้ามาพร้อมเศษฝุ่นกระจายเข้ามา เฮร่าที่เห็นการโจมตีของแซเทิร์นก็พยายามจะใช้พลังของตนเองปกป้องตัวเอง แต่ก็มีแผ่นหลังอันกว้างใหญ่เข้ามาปกป้องเธอนั้นทำให้เธอมองบุคคลตรงหน้าที่เข้ามาช่วย แต่ไม่รู้ทำไมร่างตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกคะนึงหามากกว่าสามีของตนเอง ยิ่งทำให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใครสายลมนั้นพัดเข้าดวงตาจนเธอต้องยกมือขึ้นมาปิดใบหน้า
แต่แล้วความรู้สึกบางอย่างก็ทำให้เธอรู้สึกผิดปกติก่อนที่เธอจะเลื่อนมือลง รอบข้างกลายเป็นพื้นป่าอันงดงามที่มีแสงแดดสาดส่องมาตามทางเดินที่ไม่ถูกปกคลุม เฮร่ามองอย่างตกตะลึงว่าตนเองอยู่ที่ไหนก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งตรงมาจากข้างหลังจนเธอหันไปมองก็เห็นเด็กผู้หญิงกำลังวิ่งผ่านร่างเธอไป นั้นทำให้เธอตกใจว่าตอนนี้เธออยู่ไหนจนเสียงของเด็กหญิงตะโกนเรียกใครบางคน
“ท่านพี่!”
เสียงของเด็กหญิงเอ่ยเรียกใครบางคนที่อยู่ปลายทาง เฮร่าจ้องไปที่ปลายทางก็เห็นชายที่มีผมสีดำยาวคล้ายกับคนที่มาช่วยเธอเมื่อกี้ ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าพี่ชายค่อย ๆ หันหลังจนได้เห็นใบหน้าอังงดงามดุจดั่งเจ้าชายที่มีผมยาวสลวยและรอยยิ้มอันกินใจ เฮร่าเห็นชายคนนั้นก็รู้สึกหัวใจกำลังเต้นอย่างรุนแรง
“ท่านพี่ข้ามาแล้ว!!”
“อย่าวิ่งแบบนั้นสิ เฮร่า ไม่งั้นเจ้า-”
“อ๊ะ!!”
ตึง!!
สิ้นเสียงของชายหนุ่มเด็กหญิงที่มีนามว่าเฮร่าก็ล้มลงอย่างแรก เฮร่าเห็นก็รู้สึกเจ็บที่หน้าผากขึ้นมาเหมือนตนเองเคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อน แต่เธอจำเหตุการณ์พวกนี้ไม่ได้เลย ชายหนุ่มเห็นผู้เป็นน้องสาวล้มลงไปเขาก็ค่อย ๆ เดินมาหาเธอ
“พี่บอกเจ้าแล้วนะว่าให้ระวัง!”
“แงงงง ก็...ก็ข้า...อยากรีบมาหาท่านพี่...ฮืออออ” เฮร่าน้อยกล่าวพร้อมกับพยุงตัวขึ้นมาพร้อมน้ำตา ”ข้าเจ็บ...อะ! ท่านพี่แองเจิล...ฮือออ”
‘แองเจิล...ชื่อที่ท่านพ่อท่านแม่เคยเอ่ยถึง’ เฮร่าคิด
แองเจิลถอนหายใจด้วยน้ำเสียงอันเหนื่อยใจกับน้องสาวที่ทำอะไรไม่เคยระมัดระวัง เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับยื่นมือเข้าไปใต้แขนอีกฝ่ายแล้วอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมาพยุงกอดเขา เฮร่าน้อยกอดอีกฝ่ายพร้อมกับซบบนบ่าอีกฝ่าย
“เจ้าโตแค่ไหนก็ยังเด็กอยู่วันยังค่ำ”
“ข้าเป็นน้องพี่นี่น่า~”
“ก็จริง...ถึงเจ้าจะโตแค่ไหน เจ้าก็ยังเป็นน้องพี่...”
“ข้ารักท่านพี่ที่สุดเลย~”
คำพูดอันอ่อนหวานทำให้ผู้เป็นพี่ชายรู้สึกสบายใจยิ่งกว่าอะไร ก่อนที่เขาจะอุ้มอีกฝ่ายไปยังเส้นทางที่พวกเขากำลังไป เฮร่าที่เห็นภาพนั้นก็รู้สึกความอยากรู้อยากเห็นบังเกิด เธอวิ่งตามทั้งสองคนไปจนถึงยอดที่เด็กหนุ่มยืนจนเห็นภาพตรงหน้าทุ่งหญ้าสีเขียวขจีมีเหล่าผู้คนอยู่จำนวนหนึ่ง ชายหญิงสาวคนกำลังยืนอยู่ใจกลางเด็กสี่คน พวกเขากำลังหัวเราะชอบใจก่อนที่จะเห็นเด็กหนุ่มกำลังอุ้มเด็กหญิง เหล่าเด็ก ๆ ก็พากันวิ่งตรงไปหาด้วยสีหน้าอันมีความสุข เฮร่าเห็นภายในใจของเธอรู้สึกคุ้นเคยกับวิวทิวทัศน์ตรงหน้า
‘ข้า...ข้าเคยอยู่ที่นี่...’ เฮร่าคิด
ภาพถูกตัดไปกลางคันก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเธออยู่ภายในสถานที่แห่งหนึ่งแต่ความรู้สึกของเธอบอกว่าที่นี่คือบ้านก่อนที่เธอจะรู้สึกแปลก ๆ ก่อนจะรู้สึกว่าควรไปที่ไหนเธอวิ่งตรงไปยังที่แห่งหนึ่งก่อนจะเห็นภาพที่ไม่คาดคิด ชายหนุ่มที่มีนามว่าแองเจิลกำลังยื่นมือไปข้างหน้าของเด็กหญิงเฮร่า ความรู้สึกวูบวาบข้างในทำให้เฮร่าผู้ใหญ่เห็นก็ตะลึงว่าชายตรงหน้าที่เป็นพี่ชายของเธอกำลังจะทำอะไร
“ได้โปรด...ท่านพี่...ท่านไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้...” เฮร่าน้อยเอ่ยขอร้องพี่ชายที่กำลังจะทำบางอย่าง
“ข้าขอโทษ...”
เฮร่าที่ได้ยินคำพูดของผู้เป็นพี่ชายรู้สึกจุกไปทั้งหน้าอกจนสงสัยว่าชายตรงหน้าทำอะไร
“แต่ทำแบบนี้...ทำให้พวกเจ้า...ปลอดภัยมากกว่าตอนนี้...”
แสงสว่างเจิดจ้าขึ้นทำให้เฮร่าต้องยกมือขึ้นมาปิดบังแสงนั้น แล้วเสียงสายลมพัดอย่างรุนแรงพร้อมฝุ่นควันก็กลับมา เฮร่าเงยหน้าขึ้นมาเห็นชายที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะขยับนิ้วไปข้างหน้าเล็กน้อยอีกฝ่ายก็ถูกผลักไปข้างหลังอย่างรวดเร็วจนไถลไปกับพื้น แซเทิร์นพยายามใช้มือตึงกับพื้นไม่ให้ไถลไปไหนไกล เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่เขาเห็นใบหน้าอันคล้ายคลึงเรอาทีไรก็รู้สึกไม่ชอบใจ เขารังเกียจอีกฝ่ายที่เป็นลูกของพี่ชายที่สุด
“เจ้า!! แองเจิล!!”
“ได้เจอกันอีกแล้วนะ ท่านอา”
แองเจิลเอ่ยทักผู้เป็นอาของตนเองที่กำลังไม่พอใจเมื่อเห็นเขามาอยู่ตรงหน้า แต่เขากับรู้สึกไม่ดีมือของเขาสั่นไปหมด คงเพราะการที่เขาออกมามันเป็นการใช้พลังมากเกินไป เขาต้องเก็บพลังไว้กับสถานการณ์ที่อีกไม่ช้ามันจะเกิดขึ้น
“ไอ้เด็กเปรต!! กล้ามาเรียกฉันว่าอาอีกเหรอ!?”
“ทำไม? เจ็บใจที่ข้าทำให้ท่านบาดเจ็บจนตามหาข้าไม่ได้หลายปีงั้นเหรอ? แต่ก็ฉะนั้นก็เป็นโอกาสทำให้น้อง ๆ ของข้ารอดปลอดภัยล่ะนะ”
สีหน้าอันเยาะเย้ยของแองเจิลทำให้แซเทิร์นไม่ชอบใจจนอยากระเบิดพลังออกมาสุด ๆ แองเจิลชอบที่อีกฝ่ายนั้นยั่วยุได้ทุกครั้ง แต่ก็มีบางอย่างทำให้เขารู้สึกถึงสายตาที่จดจ้องเขามาได้สักพักก่อนที่เขาจะค่อย ๆ หันไปข้างหลังก็เห็นใบหน้าอันงดงามของหญิงที่อยู่ข้างหลังของเขา ดวงตาของเธอดูยากกว่าแต่ก่อนว่าสีอะไร แต่ที่เขาเห็นมันสีน้ำตาลทองเหมือนสมัยที่อีกฝ่ายยังเด็ก
“ท่าน...ท่านพี่...”
น้ำเสียงอันสั่นเครือของเฮร่าทำให้ดวงตาของแองเจิลเบิกกว้างขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยเรียกเขาด้วยสีหน้าที่เหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ภายในอกของเขารู้สึกจุกไปหมดจนเขาค่อย ๆ หลุบตาลงจนเหลือเพียงนิดเดียวก่อนจะยกมือขึ้นมาให้หลังมือสัมผัสข้างแก้มอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
“สีหน้าแบบนั้นไม่เหมาะกับเจ้าเท่าไหร่นะ เฮร่า”
น้ำเสียงอันอ่อนโยนที่เอ่ยเรียกนามของเฮร่าทำให้เจ้าตัวรู้สึกจุกไปทั้งหน้าอกความรู้สึกทั้งโกรธและความสงสัยเต็มไปทั้งความคิด
“ทำไม...ทำไมตอนนั้น...ท่านถึงทำแบบนั้นกัน...” เฮร่าเอ่ยถามอีกฝ่าย “พวกข้าก็โตแล้ว! ถ้าตอนนั้นพวกข้าถูกกินไปแล้วตายท่านไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง!?”
“ข้าเชื่อมั่นไงล่ะ”
“เชื่อ...มั่น...”
“ว่าพวกเจ้าทุกคนจะผ่านไปได้”
“ผ่านไปได้!! ตลอดหลายปีพวกข้าจะต้องเจอกับอะไรท่านรู้ไหม!? แล้วตอนนี้อีกพวกข้ากำลังเผชิญกับภัยอันตรายอีกท่านยังบอกว่าเราจะผ่านไปได้เหรอ!? ท่านรู้ไหมว่าพวกข้ากำลังแบกรับอะไรเอาไว้มั้ง!!”
เฮร่าขึ้นเสียงใส่ผู้เป็นพี่ชายพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้าทุบอกอีกฝ่ายด้วยความแรงที่ไม่รู้สึกอะไร แองเจิลมองอีกฝ่ายก่อนจะยื่นมือเข้าไปโอบกอดอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ ๆ
“ข้าขอโทษ...ที่ทำให้พวกเจ้าต้องแบกรับทุกอย่างไว้...”
เฮร่าได้ยินคำพูดนั้นน้ำตาของเธอก็อาบใบหน้าของเธอ ตอนนี้นางเหนื่อยกับสิ่งที่ต้องแบกรับ นางอยากกลับไปเป็นเด็กที่ไม่ต้องทำอะไรนอกจากเล่นสนุก นางอยากให้ชีวิตตัวเองไม่ต้องมีอะไรมากำหนดไม่ต้องมีภาระที่ตนเองต้องรับมันเอาไว้ แซเทิร์นจ้องมองสถานการณ์ตรงหน้าที่หลานชายไม่สนใจเขาแทบยังหันหลังให้อีกนั้นทำให้เขารู้สึกโกรธเคืองมากกว่าเดิม
“กล้าหันหลังให้ข้างั้นเหรอ!? แองเจิลลลลลลลลลลลลล!!!” แซเทิร์นเสกดาบเงาขึ้นมาพร้อมกับพุ่งตรงเข้าหาแองเจิลเพื่อจัดการอีกฝ่าย
สีหน้าอันแตกตื่นตระหนกของเหล่าเทพที่เห็นการโจมตีอันรวดเร็วของเทพผู้ชั่วร้ายตรงหน้าที่เข้ามาอยู่ในระยะประชิด เคียวขนาดใหญ่กำลังเหวี่ยงขึ้นสู้พร้อมที่จะฟาดฟัน แองเจิลจับตัวของเฮร่าหลบการโจมตีนั้นไป ชั่ววินาทีเดียวนั้นก็มีสิ่งบางอย่างวิบวับห่างออกไปกำลังพุ่งตรงมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็วและแสงนั้นพุ่งเป้าไปที่แซเทิร์นที่กำลังยกเคียวอันมโหฬาร แซเทิร์นที่กำลังจะเหวี่ยงเคียวก็รู้สึกแรงอาฆาตบางอย่างเขาจะหันไปมองก็โดนพุ่งชนไปอย่างแรง
เหล่าเทพที่อยู่ตรงนั้นต่างหัวใจเกือบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มกันแล้วถ้าไม่มีอะไรบางอย่างพุ่งชนใส่แซเทิร์นจนเกิดควันฝุ่นโดยรอบ แต่สิ่งนั้นคืออะไรแล้วมันพุ่งชนใส่แบบไม่ยั้งแล้วลอยไปด้วยกัน แต่ก็เหมือนกับมีแสงอีกอย่างกระแทกแซเทิร์นจนพุ่งไปชนตัวอาคารต่าง ๆ พวกมหาเทพต่างงุนงงว่าสิ่งนั้นคืออะไร แองเจิลที่อยู่ตรงนั้นผ่านสายตาของตน เขาเห็นว่าสิ่งนั้นคืออะไรจนเทพองค์เล็ก ๆ กล่าวพูดขึ้น
“เมื่อกี้มันอะไรนะ!? มีใครเห็นไหม!?”
“ใครมันจะเห็นว่ะ!! มันเร็วขนาดนั้นนะ!!”
“ข้าเห็นแวบ ๆ นะ แต่เห็นเป็นสีขาวอย่างเดียวเอง!!”
“สีขาว!?”
เทพองค์เล็กบางตนหันไปมองเทพที่กล่าวแบบนั้นทำเอาคิดว่ากำลังพูดมุกตลกอยู่ใช่ไหม แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาเล่นมุกเลยสักนิด เฮร่าที่ไม่เห็นเหตุการณ์เมื่อกี้เพราะหลบอยู่หลังของแองเจิลก็สงสัยว่าอะไร
“ท่านพี่...เมื่อกี้มัน...”
“ความหวังสุดท้ายของเรา...มาถึงแล้วนะ...”
แองเจิลจ้องมองภาพตรงหน้าฝุ่นควันมากมายกำลังกระจายหายไปก่อนจะเห็นเงาในกลุ่มฝุ่นที่กำลังลอยอยู่ ทุกคนต่างมองว่าสิ่งนั้นคืออะไรก่อนที่จะเห็นด้านหลังของเงานั้น รูปร่างของมนุษย์ที่มีร่างกายสีขาวไปทั้งร่างรวมถึงเสื้อผ้าด้วย ทุกคนต่างตกตะลึงกับความงดงามของร่างสีขาวนั้น ผมที่กำลังพัดไปตามทิศทางหนึ่งอย่างมันไม่รู้จักกฎแรงโน้นถ่วงของโลก
“เทพสวรรค์ชัด ๆ”
“แรงกดดันนี้ยิ่งกว่า...สามมหาเทพอีก!!”
“เทพองค์ใหม่จุติเหรอ!?”
“มันไม่น่าจะใช่นะ...”
เทพองค์เล็ก ๆ เห็นคนตรงหน้าก็รู้สึกผวากับแรงกดดันที่ปล่อยออกมา ร่วมถึงพวกเทพอังสูงส่งก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่พุ่งตรงออกมา เพอร์ซีย์ที่เป็นแค่มนุษย์กึ่งเทพก็รู้สึกแรงกดดันที่ทำให้เขากำลังจะทรุดลงกับพื้น ถ้าพ่อของเขาไม่ช่วยพยุงให้ยืนขึ้นและกระจายพลังของเทพให้
“อย่าพึ่งมาสลบตรงนี้!!! เพอร์ซีย์!!”
“ขอโทษ...แต่แรงกดดันนี้...ใช่แน่ ๆ” เพอร์ซีย์เงยหน้าขึ้นตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยสุด ๆ เขามองไปที่ร่างสีขาวตรงหน้า “เจ้าลูกคนนี้...จัดการมันเลย...โพรทาเลีย...”
โพรทาเลียในร่างสีขาวอันบริสุทธิ์กำลังตวัดดาบไปด้านข้างเธอกำลังจ้องมองว่าฝ่ายตรงข้ามจะลุกขึ้นมาตอนไหน แต่เธอเอาแต่เฝ้าแบบนี้มันก็เป็นโอกาสให้อีกฝ่ายหนีก่อนที่เธอจะหายแวบไปตรงนั้นแล้วพุ่งตรงไปหาอีกฝ่ายแต่พอกำลังพุ่งตรงไปก็มีขาหนึ่งพุ่งมาถีบเธออย่างแรงจนเธอไถลไปข้างหลัง เธอเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นว่าเจ้าของขานั้นคือชายที่เธอกำลังตามหาอยู่นั้นเอง
“ดูเหมือนยังมีชีวิตรอดสินะ...” โพรทาเลียเอียงคอมองภาพอีกฝ่าย
แซเทิร์นออกมาจากกลุ่มฝุ่นด้วยสภาพอันสะบักสะบอมและมีเลือดออกตามจุดต่าง ๆ ที่เกิดบาดแผล เขาจ้องมองเด็กตรงหน้าร่างสีขาวอันหน้าคุ้นเคยสะท้อนภาพร่างเล็กที่มีสีคล้ายกันแบบนั้น
“เจ้า!! โพรทาเลียยยยยยยยยยย!!!”
“อะไรกัน? ไม่เคยเรียกชื่อหรือไงถึงเรียกข้าเสียงดังลั่นเยี่ยงนั้น!” โพรทาเลียพยุงตัวเองขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“เจ้ากล้าทำร้ายผู้มีพระคุณแบบนี้เชียวฤๅ!?”
“ผู้มีพระคุณงั้นเหรอ!?” โพรทาเลียพูดจบก็พุ่งตัวเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมกับตวัดดาบไปข้างหน้าเพื่อจะฟันอีกฝ่าย “ถ้าเป็นผู้มีพระคุณของฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่เล่นงานแกหรอกนะ!!”
“อึ้ก!!”
แซเทิร์นที่หลบการโจมตีไม่ทันก็โดนไปหนึ่งดอกก่อนจะถอยหนีไปข้างหลัง เขาเอามือแตะแผลตรงหน้าอกที่มีบาดแผลและเลือดสีทองไหลรินออกมา เขาเงยหน้ามองก็จ้องมองอีกฝ่ายจนเลือดขึ้นหน้าเป็นเส้น ๆ โพรทาเลียโบกมือเรียกอีกฝ่ายให้เข้ามานั้นยิ่งกระตุ้นอารมณ์อันไม่พอใจของเขาเพิ่มอีก
“เจ้า!! คืนนี้จะเป็นวันตายของเจ้า!!”
“ใครกันแน่ที่จะต้องตายกัน!?”
ทั้งสองพุ่งเข้าหากันการปะทะกันแสนรุนแรงจนคลื่นลมสาดซัดใส่ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นทุกคนเห็นการปะทะกันแสนรุนแรงอย่างไม่ลดละ โพรทาเลียสาดซัดทุกกระบวนท่าต่อสู้กับอีกฝ่ายทั้งโจมตีทั้งตั้งรับเธอหวังให้การต่อสู้ของเธอทำให้ดาบสั้นสามารถแทงอีกฝ่ายได้ แต่ก็ไร้ผลจริง ๆ นั้นทำให้เธอขุ่นเคืองใจที่สุดเธอควรเป็นคนจัดการมันคนเดียว แต่ต้องเอาน้องสาวเข้ามาเอี่ยวด้วยแท้ ๆ ยิ่งโกรธตัวเองสุด ๆ แต่ตอนนี้เธอต้องยื้อเวลาจนกว่าน้องสาวมา
เสียงฝีเท้าที่เบรกตัวกันสุดฤทธิ์พวกโฟกัสมองการต่อสู้อันดุเดือด สายตาของโฟกัสจ้องมองพี่สาวที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดด้วยสีหน้าอันเหน็ดเหนื่อย เธอที่อยู่ในร่างนี้อันบริสุทธิ์ต้องการที่จะไปช่วยพี่สาว แต่เธอจะทำยังไงดีจนแสงของมีดสั้นส่องประกายขึ้นมา เธอยกมันขึ้นพร้อมกับจ้องมองมันเธอก็รู้สึกว่าตัวเองจะต้องทำอะไรบางอย่างก่อนจะหันไปทุกคน
“พวกนายอยู่นี้ช่วยปกป้องเหล่าเทพและมนุษย์กึ่งเทพคนอื่น ๆ”
“แล้วเจ้าล่ะ!?”
“โฟกัสเจ้าคงไม่คิดที่จะไปนะ!!”
“ทำไงได้...ชะตาพวกเราถูกลิขิตให้จัดการเขานี่น่า!!”
“โฟกัส!!”
ทุกคนมองเด็กสาวที่ยิ้มออกมาอย่างไม่กลัวชะตาที่ลิขิตไว้ว่าจะเป็นยังไงเธอรีบวิ่งออกจากตรงนั้นตรงดิ่งไปหาพี่สาวอย่างรวดเร็ว พวกอดีตชาติไม่สามารถห้ามได้ถึงจะรู้ว่าชะตาที่ถูกลิขิตนั้นเป็นอย่างใด พวกเขาหันหน้าเข้าหากันเพื่อวางแผนในอีกไม่ช้าว่าจะต้องเกิดอะไร แต่แล้วก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นพวกเขาหันไปมองทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นได้เห็นท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีดำทมิฬ ได้ปรากฏหลุมดำมากมายบนท้องฟ้า โพรทาเลียเงยหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกับตกตะลึงจนดวงตาเบิกกว้างจนรูปตาเล็กลอง
“นี่มันอะไรกัน!?”
แซเทิร์นมองท้องฟ้าก็ยกยิ้มอย่างดีใจก่อนจะดันอีกฝ่ายให้ออกจากตนเอง โพรทาเลียถอยหลังพร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มและหัวเราะออกมา
“แกหัวเราะอะไรกัน!!”
“หัวเราะให้กับความพินาศของพวกแกไงล่ะ!! ท่านผู้นั้นยื่นมือมาช่วยข้า!! กำจัดเจ้าและพวกเทพนั้น!! ถึงเวลาที่โลกนี้ต้องตกเป็นของข้า! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!”
“ไม่มีทาง!! โลกนี้ต้องกลับมาสงบสุข แต่แกจะต้องจมอยู่ใต้เท้าของเรา!!”
“หึ งั้นผ่านทางเจ้าพวกนี้ก่อนละกัน!!”
หลุมดำมากมายเริ่มทำงานมันพุ่งลำแสงออกมาจากหลุมดำมากมาย ผู้คนที่อยู่บริเวณที่ใกล้เคียงกับลำแสงต้องหนีกันอย่างรวดเร็ว โพรทาเลียเห็นการโจมตีนั้นยิ่งสับสนว่าจะทำยังไงดี การโจมตีนั้นทำให้บางคนต้องบาดเจ็บและโดนลูกหลงทำให้เทพองค์เล็ก ๆ ที่เห็นมนุษย์กึ่งเทพที่เป็นลูกของตนเองตายต่อหน้า พวกเขาจึงรีบออกจากจุดนั้นพุ่งตัวไปช่วยเด็กคนอื่น ๆ ทันที ในเวลานั้นพวกพี่โอราอุสก็รีบตรงดิ่งมาหาพ่อของเขาหลังก่อนที่ลำแสงจะแผลงฤทธิ์ เพอร์ซีย์เห็นลูกของเขาปลอดภัยก็ทำให้เขาดีใจสุด ๆ แต่เทพลำดับสูงอย่างพวกโพไซดอนกำลังดูสถานการณ์ตรงหน้าว่าจะจัดการยังไงพวกเขาไม่รู้จักต้องทำลายหลุมดำนั้นยังไง เหล่าอดีตชาติจ้องมองหลุมดำยักษ์ทุกจุดที่พอมันหยุดก็หายไป แต่ทว่าตรงหน้าพวกเขามีหลุมดำขนาดใหญ่กว่าหลุดเดิมสิบเข้าปรากฏอยู่เหนือเหล่าเทพ
“ทุกคน หนีไป!!”
เสียงของฮาลอนทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างเงยหน้าขึ้น โพรทาเลียเห็นรัศมีของมันครอบคลุมทั้งหมดร่วมถึงจุดที่เธอกับแซเทิร์นอยู่ ยิ่งทำให้รู้เลยว่าเคออสไม่ได้สนใจอีกฝ่ายเลยสักนิด แต่เธอหันไปมองพ่อของเธอก็ต้องตะลึงว่าไม่แค่พ่อกับปู่ที่อยู่ตรงนั้นแต่พวกพี่ ๆ ของเธอก็อยู่ตรงนั้น
“พ่อ!! พี่!! หนีออกไปตากตรงนั้น!!” โพรทาเลียตะโกนเรียกสติพวกเขาที่เอาแต่จ้องหลุมดำที่กำลังแผลงฤทธิ์ออกมา
“พวกลูก ๆ ออกไปซะเร็ว!!”
“แล้วพ่อล่ะ!!”
“พ่อกับปู่เดียวออกไป!!”
แองเจิลเห็นภาพตรงหน้าเขาคิดเลยว่าไม่กี่นาทีมันจะปล่อยลำแสงแน่ ๆ ก่อนที่เขาจะหันไปหาโพรทาเลีย
“โพรทาเลียหนีออกจากตรงนี้ซะ!! พวกเจ้าทุกคนก็ด้วยเร็ว!!” แองเจิลหันไปอุ้มเฮร่าขึ้นมาด้วยท่านเจ้าหญิง ทำเอาเฮร่าตกใจและเขินอายทันที
โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็พยายามสกัดแซเทิร์นออกไป แต่อีกฝ่ายก็แทงดาบเข้าที่ต้นขาของเธอปัดลงกับพื้น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!” โพรทาเลียกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดที่โดนอีกฝ่ายเล่นทีเผลอแบบนี้
“เจ้าคิดจะหนีงั้นเหรอ!? ถ้าจะต้องตายเพราะท่านผู้นั้น ข้าก็ยอมตายและผ่านแกไปด้วย!!”
“แก!!!”
เสียงกรีดร้องของโพรทาเลียทำให้ผู้เป็นพ่อหันไปมองก็ต้องตกตะลึงที่ลูกสาวของเขาโดนอีกฝ่ายเล่นงานไม่ให้หนีไปจากตรงนั้น
“โพรทาเลีย!!! ไอ้เวรนั้น!!”
ทุกคนเอาแต่เสียเวลากับสิ่งที่เกิดขึ้นหลุมดำส่องแสงมากกว่าเดิมก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงพุ่งตกลงมา
“ไม่!!!”
“พี่ค่ะ!!” โฟกัสที่กำลังจะวิ่งตรงไปหาพี่สาวก็ต้องเห็นลำแสงที่พุ่งตรงลงมา
“โพร!!”
“โพรทาเลีย!!!” เพอร์ซีย์ปล่อยมือจากผู้เป็นพ่อแล้วพยายามวิ่งมาหาลูกสาว
“พ่อ!! อย่ามา!!”
ลำแสงตกลงมาเธอเห็นครอบครัวกำลังวิ่งตรงมาทางนี้เธอคิดเพียงว่าทุกอย่างจบลงตรงนี้แน่ ๆ เธอทำให้ทุกคนมาตายตรงนี้ แต่บางอย่างก็ผิดปกติขึ้นมาลำแสงยังสว่างจ้า แต่ไม่กระทบกับร่างกายของเธอ นั้นให้สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นจนเธอกับแซเทิร์นจ้องมองหน้ากันก่อนจะเงยหน้าขึ้นก็เห็นเงาถูกแสงทับแล้วเงานั้นมีทั้งหมดสิบสามอัน ทุกคนหยุดวิ่งแล้วเงยหน้ามองลำแสงที่หยุดลงพวกเขาก็ได้เห็นกลุ่มคนทั้งสิบสามคนใช้พลังของตนเองหยุดการโจมตีนั้นได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็มีบางคนไม่พึงพอใจต่อสิ่งที่พวกนั้นทำอย่างเช่นแซเทิร์นที่เลือดขึ้นหน้าสุด ๆ
“พวกแก!!”
“ฮาลอน!!” โพรทาเลียตะโกนเรียกอดีตชาติของตนเอง
ฮาลอนก้มมองร่างจุติ เขาเห็นสายตานั้นที่ดุพวกเขาอยู่ภายใน แต่เขาไม่สนใจแค่ช่วยให้อีกฝ่ายรอดจากตรงนี้ก็พอแล้ว
“อย่าพึ่งมาดุข้า!! เจ้าจัดการกับมันแล้วรีบหนีออกไปซะ!!”
“...”
แซเทิร์นได้ยินที่ชายที่พูดคุยกับโพรทาเลียพูดแบบนั้น เขาก็ก้มมองอีกฝ่ายที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะใช้ดาบอีกมือเล่นงาน แต่โพรทาเลียรับการโจมตีนั้นได้ยกมือของตนเองง้างหมัดชกไปที่ใบหน้าอีกฝ่ายจนไม่สามารถต่อกรอะไรได้ ก่อนที่จะยกขาอีกข้างถีบอีกฝ่ายรอยไปไกลกระแทกกับเสาต้นหนึ่งเขาแล้วกระอักเลือดออกมา โพรทาเลียจับไปที่ดาบยาวแล้วดึงมันออกจนเลือดของเธอไหลลงมากระจายบนพื้น มันรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรก่อนที่จะมีคนมาช่วยพยุงเธอออกไป
“ฉันมาช่วยแล้วนะ!!”
“ขอบใจนะ...โฟกัส...” โพรทาเลียขอบใจน้องสาวก่อนจะพยายามเดินกันออกไปนอกวงรัศมีของลำแสงทันที
แต่ว่านอกจากโพรทาเลียยังมีคนอื่นที่ยังอยู่ตรงนั้นทำให้พาราซอนต้องตะโกนอย่างมาเสียงดังให้ทุกคนออกจากบริเวณนั้น
“พวกเจ้ารีบออกไปสักที!!”
“พวกเราจะหยุดเอาไว้ได้ไม่นานนะ เร็วเข้า!!”
เทพบางคนที่ได้สติก็รีบวิ่งออกไปทันที โพไซดอนก็พยุงลูกชายออกจากตรงนั้นเช่นกัน เฮเลนหันไปมองก็เห็นท่านแองเจิลอุ้มแม่ของตนเองอยู่บริเวณลำแสงตกเธอก็ตะโกนออกไป
“ท่านแองเจิล!! พาท่านแม่รีบออกไปเร็ว!!” เฮเลนตะโกนออกมา
“เฮเลน!!”
เฮร่ามองลูกสาวของตนเองที่กำลังพยายามหยุดลำแสงนั้นพร้อมพี่ชายของตนเอง ลำแสงที่มีพลังอนุภาคอันรุนแรงลูก ๆ ของเธอกำลังพยายามอยู่ แองเจิลได้ยินคำพูดของเด็กน้อยก่อนจะพาเฮร่าออกไปจากรัศมีทันที เฮเลนเห็นแบบนั้นก็โล่งใจเธอกำลังจะสติหลุดจนทรุด แต่ฮาลอนเห็นก็ขึ้นเสียงทันที
“เฮเลน!! อย่าล้มนะ!!”
“ข้ากำลังพยายามอยู่!!”
เฮเลนพยายามฝืนร่างกายอันเล็กจ๋อยนั้นใช้พลังหยุดลำแสงร่วมกับทุกคน ลักซ์มองข้างล่างที่ไม่เหลือใครแล้วก็ตะโกนออกมาเป็นสัญญาณ
“ไม่มีคนรอบโดยรอบแล้วนะ!!! ข้าจะไม่ไหวแล้ว!!”
ฮาลอนมองข้างล่างไม่มีคนอยู่แล้ว เขามองผู้คนที่กำลังมองการต่อสู้ระหว่างอดีตลูกเทพกับลำแสงโจมตี เขาเห็นแม่กำลังจ้องมองเขากับน้องสาว ก่อนจะเห็นผู้เป็นพ่อมาช้ายิ่งกว่าอะไรพึ่งมาเอาป่านนี้ช่างไม่สมกับเป็นหนึ่งในมหาเทพจริง ๆ แต่เขาไม่สนใจเรื่องของอีกฝ่ายเขาสนแค่ต้องทำให้ทุกคนปลดพลังพร้อมกันถึงจะรอดจากตรงนี้ ทุกคนมองไปที่อีกฝ่ายที่จะออกคำสั่ง ฮาลอนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะที่จะตะโกนเป็นสัญญาณให้ทุกคนหลุดจากตรงนั้น
“ปล่อย!!!”
ทุกคนได้ยินคำสั่งก็ปล่อยการป้องกันพร้อมกับเบี่ยงตัวออกไปด้านข้างบางคนปล่อยทันพร้อมกับร่างกายตกลงพื้น บางคนปล่อยไม่ทันยังได้รับบาดเจ็บในจุดที่หลบไม่ทันก่อนจะตกลงสู่พื้นอย่างแรง พวกเทพที่เป็นบิดาและมารดาเห็นลูกของตนเองตกลงมาจากที่สู่ก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหา บางคนสลบไปเพราะหมดพลังไปกับป้องกันนั้น แต่บางคนที่ตกลงมาก็ยังลุกขึ้นมาไว้อย่างพาราซอนก็เงยหน้ามองหาใครบางคนก่อนจะเห็นผู้เป็นมารดาของตนนั้นรีบเข้ามาดูก็ทำให้เขาโล่งใจถึงไม่มีคนมาหา แต่ลำแสงเมื่อกี้ตกลงสู่พื้นทำให้พื้นของเขาโอลิมปัสหายไปจนมองทะลุลงข้างหน้าได้ ทำให้รู้เลยว่าลำแสงนั้นไม่ใช่ลำแสงธรรมดา ซุสเห็นสภาพเขาโอลิมปัสก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟสุด ๆ เพราะก่อนหน้าก็เห็นภาพบาดตาที่มีคนอุ้มภรรยาของเขา ตอนนี้ยังมีคนมาพังบ้านของเขาอีก
แองเจิลเห็นภาพหลุมยักษ์ที่เกิดจากลำแสงก็รู้เลยว่าเป็นฝีมือของใครจริง ๆ ยิ่งทำให้รู้ว่าถ้าไม่จบเรื่องนี้จะมีคนต้องตายแล้วโลกนี้ต้องพินาศแน่ ๆ เขาไม่สนใจสถานการณ์ที่น้องชายกำลังโวยวายก่อนจะหันไปมองโพรทาเลียที่อยู่อีกฝั่งที่กำลังพยายามกดความเจ็บของร่างกายเพื่อต่อกรกับแซเทิร์นต่อ ถึงโฟกัสจะห้ามให้เธอเลิกแต่โพรทาเลียไม่มีทางเลิกแน่ ๆ แองเจิลส่งกระแสจริงไปหาทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว
‘โพรทาเลีย...โฟกัส...’ แองเจิลเอ่ยเรียกทั้งสองคน
โพรทาเลียกับโฟกัสสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของอีกฝ่าย
‘แองเจิล...’ โพรทาเลียเรียกอีกฝ่าย
‘มาจบเรื่องนี้กัน!’ แองเจิลเอ่ยประโยคนั้น
โพรทาเลียกับโฟกัสมองหน้ากันก่อนที่จะยกดาบทั้งสองขึ้นมาแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นอีกครั้งก่อนที่พวกเธอจะพยักหน้าให้กันก่อนที่โพรทาเลียจะเดินออกจากตรงนั้นไปหาแซเทิร์นที่ชนกับเสาต้นหนึ่ง แต่อีกฝ่ายหายไปไหนก่อนที่จะมีคนโผล่มาจากข้างหลังแล้วโจมตีใส่เธอนั้นทำให้โพรทาเลียหมุนตัวแล้วป้องกันการโจมตีนั้นได้
“ชิ!!”
“เล่นทีเผลองั้นเหรอ! ได้!!”
โพรทาเลียพุ่งเข้าใส่แล้วตวัดดาบซ้ายขวาฟาดฟันอย่างรวดเร็ว แซเทิร์นตั้งรับการโจมตีของอีกฝ่ายก่อนจะตอบโต้ใส่อย่างไม่ยั้งทั้งสองคนฟาดฟันต่างคนต่างบาดเจ็บจนกระทั่งถึงจุดที่โพรทาเลียปล่อยมือจากดาบยาวของตนเองพร้อมกับใช้ขาฟาดเตะอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายก็หลบถอยหลังไปด้วยรอยยิ้มชอบใจ แต่ทว่าโพรทาเลียก็ยิ้มกลับจนอีกฝ่ายหุบยิ้มมองอย่างงุนงงว่าทำไหม เงามืดจากข้างหลังพุ่งตัวเข้ามาพร้อมกับดาบสั้นแทงลงบนกลางหลังของอีกฝ่ายอย่างแรง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!! นี่มัน! พวกเจ้า!!”
“พี่!!”
โพรทาเลียตกลงกับพื้นก่อนจะลุกขึ้นมาพร้อมกับหยิบดาบสั้นที่ซ่อนไว้ออกมา เธอวิ่งเข้าหาอีกฝ่าย ภายในใจคิดอย่างเดียวครั้งนี้พวกเธอทำสำเร็จถึงจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะไม่เอาน้องเข้าไปเกี่ยวอีก ขอให้เรื่องทุกอย่างตกมาที่เธอคนเดียว โฟกัสใช้ขารัดตัวอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ตัวเองหลุดออก แซเทิร์นพยายามเอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อจับอีกฝ่าย
“พี่เร็วเข้า!!”
“ตายซะ!! แซเทิร์น!!”
ปลายมีดสั้นพุ่งเข้าปะทะร่างของชายตรงหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระจายออกมา เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของชายผู้นั้นดังขึ้น ทุกคนที่จ้องมองสถานการณ์ตรงหน้าได้แต่กำลังจะยิ้มอย่างดีใจยกเว้นชายคนหนึ่งที่จ้องมองด้วยสีหน้านิ่งเฉย โพรทาเลียกับโฟกัสมองกันอย่างงุนงงไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรเกิดขึ้น ไหนศาสตราวุธจะช่วยสังหารอีกฝ่ายได้ยังไง แซเทิร์นที่กรีดร้องออกมาเมื่อกี้เริ่มยิ้มอย่างชอบใจพร้อมกับหัวเราะออกมา
“ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า ฮ่า...ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แซเทิร์นหัวเราะออกมาดังก้องไปทั้งเขาโอลิมปัส
“ทำไม...ทำไมถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไร!?”
“ไม่!! มันต้องไม่ใช่แบบนี้!!”
ทั้งสองไม่คาดคิดว่าจะต้องมีเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิด ทำไมชายตรงหน้าพวกเธอถึงไม่ตายแล้วทำไมศาสตราวุธถึงไร้ผล
“พวกเจ้า!! พลาดแล้ว!!”
แซเทิร์นกล่าวพร้อมกับจับคนข้างหลังของเขาเหวี่ยงไปอีกทาง โฟกัสพยายามจับร่างอีกฝ่ายแต่ก็โดนเหวี่ยงไปอย่างแรงจนกระแทกกับพื้นแล้วไถลไปพร้อมกับมีดสั้นที่เธอจับไว้ตลอดกระเด็นไปอีกทิศ
“โฟกัส!!” โพรทาเลียมองน้องสาวของตนเอง ก่อนที่เธอจะโดนแซเทิร์นจับเข้าที่คอของเธอทันที
“อั๊ก!!”
“โพรทาเลีย!!”
พวกพี่ชายต่างเห็นน้องสาวกำลังโดนเล่นงานพวกเขาก็รีบวิ่งตรงเข้าไปหาทันที โพรทาเลียพยายามงัดมืออีกฝ่ายออกจากคอของเธอ
“เจ้าไม่รู้อะไรเลย!! ว่าตัวเองก็กำลังเล่นอยู่ในหมากที่เคออสสร้างเช่นกัน!!”
“ว่าไงนะ!!”
“เจ้าไม่รู้เลยเหรอ!? ที่เจ้าไม่สามารถใช้พลังสังหารข้าได้ เพราะท่านผู้นั้นได้แยกวิญญาณของเจ้าออกไปครึ่งหนึ่ง!!”
“อะไรนะ!?” ดวงตาของโพรทาเลียเบิกกว้างขึ้นอย่างงุนงงกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
“เจ้าจบแล้ว โพรทาเลีย!! เจ้าไม่มีทางสังหารฆ่าได้!!”
แซเทิร์นยกมือข้างที่ว่างอยู่ขึ้นมาพร้อมกับแสงสีดำในมือของเขา โพรทาเลียรู้สึกพลังนี้ เธอต้องตายอีกกี่รอบกัน แล้วเธอไม่เคยตายข้างนอกนี้ด้วยเลยไม่รู้ว่าตนเองยังมีพลังนั้นอยู่ไหม แต่เธอก็ยังไม่อยากยอมแพ้ เธอพยายามดิ้นสุดฤทธิ์แล้วถีบอีกฝ่ายอย่างแรง แซเทิร์นกำลังง้างมือพุ่งใส่โพรทาเลียแต่ทว่าก็เส้นสายฟ้าพุ่งใส่แซเทิร์นอย่างรวดเร็ว มือที่บีบคอหลุดออกจนเธอนั้นตกลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะมีคนลอยตรงเข้ามาหาเธอ
“ไม่เป็นอะไรนะ โพร!!”
โพรทาเลียพยายามไอออกมาจากการที่อากาศหายไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะพยายามเงยหน้ามองคนข้าง ๆ ที่เขามาช่วยเธอ ดวงตาสีฟ้ากำลังจับจ้องมองเธอนั้นทำให้เธอจับได้ว่าดวงตานั้นคือใคร
“พี่...พี่ฟีนีอุส...”
“โล่งอกไปที...”
“โพร!!” โอราอุสรีบพุ่งมาหาน้องสาวเขาเห็นปลอดภัยก็กอดเธอทันที “ดีจริง ๆ ที่เธอปลอดภัย”
"โฟกัสล่ะ!!”
โพรทาเลียตั้งสติหลังจากเห็นพี่ก็หันไปมองพวกพี่เอเดอร์ไปดูโฟกัสแล้วส่งสัญญาณว่าเธอปลอดภัยถึงจะสลบไปแล้ว
“ทำไงดี...โฟกัส...”
“พวกแก...ช่างกล้าดิ้นรนอีกงั้นเหรอ!!”
แซเทิร์นตะโกนด้วยความโกรธที่พวกมนุษย์กึ่งเทพอย่างพวกโพรทาเลียยังดิ้นรนจะชนะตนให้ได้ แล้วยิ่งใบหน้าเขาโดนสายฟ้าโจมตีใส่จนเสียโฉมอีก มันยิ่งทำให้เขาโกรธอีก พวกโพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่พอใจ พวกเขาจะดิ้นรนจนกว่าจะตาย แต่โพรทาเลียมองใครกันที่ใช้สายฟ้าโจมตี
“พี่โจมตีใส่มันเหรอ?” โพรทาเลียเอ่ยถามฟีนีอุสที่อยู่ข้าง ๆ
“เปล่า...แต่เป็น...”
ฟีนีอุสกำลังมองซ้ายมองขวาหาคนที่เขาจะเอ่ยก่อนที่จะได้ยินฝีเท้าที่กำลังเดินมา เขาหันไปมองก็ยิ้มอย่างดีใจที่อีกฝ่ายไม่ได้หายไปไหน โพรทาเลียมองก็จำรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายได้เห็นชายหนุ่มรูปงามที่คล้ายเพอร์ซีย์กับโอราอุสผสมกัน
“เดวิค...ลูกแม่...”
โพรทาเลียเห็นลูกชายที่เดินไปข้างหน้าแต่เขาไม่หันมามองเธอเลยสักนิดจนเธอรู้สึกวูบวาบข้างในหน้าอกอย่างรู้สึกตื่นตระหนกก่อนที่เด็กหนุ่มจะหยุดที่มีดสั้นของโพรทาเลียที่หลุดออกมาจากตัวของแซเทิร์นต่อไหนก็ไม่รู้ แต่เขาก้มลงหยิบมันขึ้นมาร่างกายของเขาก็เริ่มแปลงเปลี่ยนเป็นสีขาวอันบริสุทธิ์อย่างรวดเร็วจนแซเทิร์นเห็นก็ตกตะลึง
“นี่...เจ้า...”
“คู่ต่อสู้...ของแก...ไม่ใช่แม่ฉัน...แต่เป็นฉันต่างหาก!!”
จบตอนที่ 140 โปรดติดตามตอนที่ 141 ต่อไป
ข้อความจากนักเรียน
ทุกอย่างจะจบลงกับตอนจบในวันเสาร์หน้า ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาโดยตลอดนะคะ ขอบคุณค่ะ จาก YukiCoCo
ชอบผลงานฝากให้กำลังใจและโดเนทกันมากเยอะ ๆ นะคะ
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")