ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 127 ความจริงที่ปิดมานาน
เสียงกึกกัก ๆ ของรถยนต์ชนิดหนึ่งกำลังจอดลงเทียบกับข้างทาง เสียงหญิงแก่ทั้งสามคนกำลังขอบคุณสำหรับผู้โดยสารตัวน้อยทั้งสามที่มาใช้บริการพวกเธอพร้อมกับค่าตอบแทนอันมากมายกว่าใครจะจ่ายพวกเธอแบบนี้ พวกเขาทั้งสามลุกออกจากแท็กซี่กันอย่างรวดเร็วก่อนที่แท็กซี่คันนี้จะแล่นออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับกลุ่มควัน พวกเขาปัดกลุ่มควันนั้นให้หายไป ก่อนจะมองข้างหน้าที่ดูไม่คุ้นเคยยิ่งโฟกัสเห็นก็สงสัยว่าพวกเขามาลงอะไรแถวย่านชานเมืองที่มีบ้านไม่กี่หลัง โฟกัสมองอย่างสงสัยว่าตนเองอยู่ไหนแล้วพี่สาวให้มาลงที่แบบนี้ทำไม
“พี่ค่ะ...ที่นี่มัน...ที่ไหนนะ?” โฟกัสเอ่ยถามพี่สาวที่สายตาของเธอจับจ้องมองบ้านข้างหน้า
โพรทาเลียจ้องมองบ้านข้างหน้าที่ชวนคิดถึงความทรงจำของธีเอมัสกำลังไหลเข้าหัวของเธอ บ้านเล็กที่ไม่ได้อยู่ตรงหน้ามีเพียงครอบครัวเล็ก ๆ อยู่ภายในบ้านหลังนี้ แต่ว่าบ้านนั้นกลายเป็นบ้านใหญ่ในตอนนี้
“เป็นที่...ที่ใครบางคนหวังที่จะกลับมา…”
สิ้นคำพูดนั้นโพรทาเลียก็ยืนมือเข้าไปยังช่องว่างของมิติห้วงจิตใจแล้วดึงโซ่บางอย่างที่ปลายทางนั้นผูกกับใครบางคนอยู่ก่อนจะดึงออกมาอย่างแรงจนตัวคนนั้นก็หลุดมากระแทกกับพื้น อีกฝ่ายได้สติก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่จับเขาเอาไว้
“สายเลือดโพไซดอน!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
“ฟื้นแล้วยังปากดีอีกนะ?”
“หึ! ดีที่หลังของเฮเลนน่าไม่ได้ผลกับฉันละกัน!”
“เหรอ?”
โพรทาเลียมองอีกฝ่ายที่กำลังพูดอะไรที่ไม่ดูสถานการณ์ของตนเองเลยสักนิด เจสันที่มองสถานการณ์อยู่นั้นก็กระซิบกับโฟกัสเบา ๆ
“หมอนั้นเป็นใครนะ?”
“อ๋อ อดีตชาติของพี่สาวนะคะ เขาน่าจะเป็นชาติสุดท้ายที่อยู่ในช่วงเวลาโลกครั้งที่สองนะคะ”
“เกือบหลายสิบปีอยู่นะนั่น...อายุน่าจะเกินร้อยปีแล้วมั้ง”
“น่าจะนะคะ...”
โฟกัสได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าอดีตชาติของพี่สาวอายุเท่าไหร่กันแน่ ก่อนจะมองไปทางพี่สาวที่กำลังต่อปากต่อคำกับอดีตชาติอยู่
“หึ! นายคิดว่าตัวเองมีปากมีเสียงแล้วฉันจะฟังและยอมปล่อยนายหรือไง?”
“คอยดูละกัน!! ถ้าฉันออกไปได้นะ!! เธอได้ตายแน่ ๆ ฉันจะส่งเธอให้ท่านแซเทิร์น”
โพรทาเลียยกขาขึ้นเตะไปที่ใบหน้าอีกฝ่ายทันทีจนอีกฝ่ายนั้นถึงกับเจ็บปวดกับแรงที่โดนจนเขากระอักเลือดออกมา
“คำหนึ่งก็แซเทิร์น สองคำก็แซเทิร์น แกคิดว่าชายคนนั้นช่วยอะไรแกได้เหรอ!? แกคงไม่ลืมนะว่ามันคือคนที่ทำให้ชีวิตพวกเราแต่ละชาติต้องตกอับเพียงใด!!”
“!!!” ธีเอมัสมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ข้าจะสนอะไร เขาบอกว่าจะช่วยฉันให้กลับมายืนบนโลกได้ ให้ฉันกลับมาช่วงเวลาที่ภรรยาฉันอยู่ ลูก ๆ ฉันที่กำลังจะโต!! เธอไม่เข้าใจหรอก!!”
โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งตอกย้ำด้วยแรงหมัดเธอกระชากอีกฝ่ายแล้วชกไปที่ใบหน้าอย่างแรง
“ไม่เข้าใจงั้นเหรอ!? นายคงไม่ลืมความรู้สึกของนายทุกอย่างมันส่งต่อถึงฉัน!! ฉันไม่สนว่านายจะทุกข์แค่ไหน นายคิดว่าถ้านายย้อนกลับมาแล้วจะทำอะไรได้งั้นเหรอ!! พวกเขาจะมองเห็นนายไหม!? ถ้านายทำพลาดแล้วมันจะยอมทำตามที่นายสั่งหรือไง!!”
“ถุย!! ต้องทำถามสิ หมอนั้นสัญญากับฉันแล้ว!!”
“คิดเหรอว่าเทพเฮงซวยนั้นจะรักษาสัญญาหรือไง!! ตั้งสติได้แล้ว!! ธีเอมัส!!”
โพรทาเลียกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ๆ ด้วยความโกรธที่อีกฝ่ายยังไม่ฟังอะไรเธอนอกจากความรู้สึกแรงกล้าที่ต้องการให้ความฝันของตนเองเป็นจริง ก่อนที่จะมีเสียงแหลมหวานตะโกนเรียกใครบางคนดังขึ้นมา
“คุณย่าทวด!!”
ทุกคนต่างหันไปมองเจ้าของเสียงเป็นเด็กน้อยที่เดินออกมาจากบ้านตรงหน้าของพวกเขา โพรทาเลียหยุดพูดก่อนจะมองไปที่เด็กน้อยที่เธอมองแล้วรู้สึกคุ้นเคยที่ได้เห็น ธีเอมีสมองอีกฝ่ายก็รู้สึกแปลก ๆ ก่อนจะหันไปตามทางที่อีกฝ่ายมอง เขาเห็นเด็กตัวน้อยวัยประมาณสี่ถึงห้าขวบกำลังวิ่งเล่น เธอมีผิวกายสีแทนน้ำผึ้ง เขารู้สึกคุ้นเคยกับเด็กคนนั้นก่อนที่จะมีหญิงชราเดินตามออกมาช้า ๆ พร้อมกับไม้ค้ำของเธอ
“ระวังนะ...อัลติโอ้ เดี๋ยวจะล้มเอา”
“คร้าบบบบบ~”
หญิงชรายิ้มให้เด็กน้อยความสดใสของเด็กน้อยทำให้คนเป็นย่าทวดสบายใจ เธอกำลังจะเดินไปข้างหน้าแต่ก็รู้สึกร่างกายทรงตัวไม่อยู่ ธีเอมัสเห็นก็พยายามจะลุกขึ้นก็ต้องชะงักเมื่อมีชายวัยกลางคนเข้ามาช่วยประคองหญิงชรา
“คุณแม่ ระวังหน่อยสิครับ! ร่างกายยิ่งไม่ดีอยู่ด้วยช่วงนี้ คุณหมอบอกว่าให้ระวังไม่ใช่หรือครับ?”
“ฮ่า ๆ แม่สบายดี หมอพวกนั้นก็ห่วงเกินไปนะ~” หญิงชราตบมือลูกชายเบา ๆ
“โธ่ คุณแม่…”
ชายวัยกลางคนมองแม่ของตนเองที่นับวันยิ่งชราไปทุกวันพอ ๆ กับตัวเขาที่เป็นลูกคนสุดท้ายก็ยังเริ่มชราภาพขึ้นไปทุกวัน ธีเอมัสที่มองอยู่ริมถนนพร้อมกับพวกโพรทาเลีย เขาก็มีน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เขาไม่คิดว่าตนเองจะมาเห็นคนที่เขานั้นรักมาก ๆ อยู่ตรงหน้า
“ชาล็อต...แจ็ค...”
ภาพตรงหน้าช่างน่าคะนึงหาเป็นอย่างมากยิ่งชื่อของผู้คนตรงหน้าที่อยู่ห่างออกช่างคุ้นหู เธอหันไปมองชายที่กำลังจ้องมองไปทางครอบครัวนั้น
“ไงล่ะ? นายอยากได้ไม่ใช่เหรอ? การพบหน้าครอบครัวของนายอีกครั้งนะ!?”
“ใช่...แต่...ที่นี่ไม่ใช่ช่วงเวลาที่ฉันต้องการ!!” ธีเอมัสหันไปขึ้นเสียงใส่อีกฝ่าย
“หมายความว่าไง?”
“ฉันต้องการกลับไปยันช่วยที่ฉันจากมา!! ไม่ใช่ช่วงเวลาที่เธอกำลังจะใกล้ตายแบบนี้!!”
“อะไร!? นายคิดว่าย้อนเวลาไปเวลานั้นมันจะได้อะไรขึ้นมา!? โดยที่นายยังเป็นเพียงแค่วิญญาณกัน ธีเอมัส”
“ฉันไม่สนใจ!! ขอแค่ได้เจอเธอก็พอ!!”
“แล้วนายเจอเธอตรงนี้ยังไม่พอหรือไง!?”
ธีเอมัสได้ยินคำถามนั้นทำให้เขานิ่งไปชั่วขณะ เขาอยากเจอภรรยาในวัยยังสาวมากกว่านี้เพราะมีบางอย่างที่เขาต้องการคำตอบมาก ๆ เขาอยากได้คำตอบจากภรรยาของตนเองโดยไม่กระทบต่ออาการของเธอตอนนี้ โพรทาเลียมองอีกฝ่ายที่มีสีหน้านิ่งไปชั่วขณะก่อนจะเปลี่ยนเป็นหมองหม่น เธอรู้เลยว่าอีกฝ่ายมีความลับอะไร เพราะอีกฝ่ายทำให้เธอเห็นหมดทุกอย่างความทรงจำในอดีตตั้งแต่ตนจนถึงช่วงที่ขาดหายไปในสงครามเยอะไปหมด เธอกุมหัวเมื่อภาพทุกอย่างมันเข้ามาและทำให้ปวดหัวมาก ๆ แต่ความรู้สึกตอนนี้อีกฝ่ายคือรู้สึกกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น นั้นทำให้เธอมันเกิดเองถึงจะต้องเจ็บก็ต้องยอมรับมันให้ได้
“ได้...นายกลัวนัก ฉันจะจัดการให้!! ฉันต่างจากนายที่ฉันมีความกล้าพอเหมือนสมัยนายเป็นวัยรุ่น!!”
โพรทาเลียเดินก้าวออกจากตรงนั้นข้ามถนนไปอย่างไม่คิดอะไรจนธีเอมัสเห็นก็ตกใจ เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่ว่าโซ่ที่ผูกเขาไว้มันรัดไม่ให้เขาลุกไปได้
“แจ็กสัน!! หยุดเดี๋ยวนี้!! เธอทำแบบนั้นไม่ได้นะ!!” ธีเอมัสตะโกนอย่างตื่นตกใจ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายทำแบบนั้น “แจ็กสัน!! ได้โปรด!! หยุด!!”
โพรทาเลียข้ามจนมาถึงอีกฝั่งเธอเดินตรงไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นอย่างไม่สนใจอะไร ก่อนจะมีเด็กชายตัวน้อยวิ่งตรงมาหาเธออย่างคุ้นเคยอย่างไม่เกรงกลัว เด็กน้อยจับมาที่กางเกงพร้อมกับยิ้มอย่างน่ารักให้เธอ
“สวัสดีครับ~”
โพรทาเลียก้มมองเด็กน้อยพร้อมกับย่อตัวลง “สวัสดีครับ”
“พี่สาวเป็นใครกัน? มาทำอะไรบ้านผมเหรอ?”
“มาหาคุณย่าทวดชาล็อตครับ พี่ขอพบท่านหน่อยนะ”
“ครับ!” เด็กน้อยยิ้มให้ก่อนจะวิ่งไปด้วยท่าทางเหมือนเครื่องบินกำลังกางปีกบินไปหาผู้เป็นย่าทวด “ย่าทวดครับ”
หญิงชรากำลังพูดคุยกับลูกชายตรงม้านั่งในสวนหน้าบ้าน เธอก็มองเหลนตัวน้อยที่เดินมาหาก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน
“จ้า เหลนน้อยของย่า”
“มีคนมาหาครับ” เด็กน้อยชี้มาทางโพรทาเลียที่กำลังยืนอยู่
ผู้ใหญ่ทั้งสองมองตามที่เด็กน้อยชี้ก็เห็นเด็กสาวผมสีดำ ดวงตาสีเขียว การแต่งกายแบบวัยรุ่น แต่ว่าใบหน้าของอีกฝ่ายทำให้หญิงชรามองอย่างสงสัยที่เด็กสาวมีรอยแผลเป็นที่น่าสงสารที่มีใบหน้าแบบนั้น คนเป็นย่าทวดค่อย ๆ ลุกขึ้นมา ลูกชายค่อย ๆ พยุงตัวแม่ของตนเองแล้วเธอก็ค่อย ๆ เดินมา
“เธอเป็นใคร เด็กน้อย?”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณชาล็อต ฉันเป็นคนของโอลิมปัส”
“โอลิมปัส...ฉันไม่ต้องการจะเจอคนจากทวยเทพหรอกนะ!! กลับไปซะ!!” ชาล็อตขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจที่เจอคนของเขาโอลิมปัสตอนนี้
โพรทาเลียได้ยินน้ำเสียงอีกฝ่ายก็คิดว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้ขึ้นตรงกับโอลิมปัสแน่ ๆ ก่อนจะเปลี่ยนคำพูด
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!! ขอโทษที่กล่าวว่าตนเองเป็นคนของโอลิมปัส เพราะอยากดูว่าคุณนั้นเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้นหรือเปล่านะคะ”
หญิงชรามองเด็กสาวก่อนจะสงสัยว่าทำไมอยากทดสอบตนเองด้วยการบอกว่าเป็นคนของทวยเทพกัน
“ทำไมถึงอยากรู้ว่าฉันเป็นคนของพวกนั้นทำไม!?”
“เพราะเรามีคดีหนึ่งที่อยากจะไขปริศนากัน เกี่ยวกับบุคคลในอดีต...แล้วหนึ่งในนั้นคือสามีของคุณ”
“พ่อเหรอ?” แจ็คเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับมองคนเป็นแม่
“ธีเอ...” ชาล็อตหันกลับมามองอีกฝ่าย “ไขปริศนาเรื่องอะไรกัน?”
คำถามของภรรยาทำให้ธีเอมัสรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลย เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายตั้งคำถามนั้นกับภรรยาของตนเองที่กำลังชราเด็ดขาด เขาพยายามดิ้นให้หลุดจากโซ่นั้น
“หยุด...หยุดเดียวนี้แจ็กสัน!! ห้ามถามคำถามนั้นนะ!!”
ธีเอมัสพยายามดิ้นให้หลุดจากโซ่ที่กำลังตรึงเขาเอาไว้ โฟกัสที่มองสถานการณ์อย่างเงียบ ๆ มานานเห็นอีกฝ่ายที่กำลังดิ้นสุดกำลัง โซ่ที่ตรึงอีกฝ่ายกำลังจะหลุดออก
“พี่ค่ะ!!”
โพรทาเลียได้ยินน้องสาวตะโกนเธอก็รู้สึกถึงบางอย่างมาด้วยความเร็วสูง เธอก็ชักดาบขึ้นมาป้องกัน แต่ทว่าแรงโจมตีดันรุนแรงจนร่างกายเธอสะบัดไปชนกับบ้านอย่างแรงจนทำให้คนนอกบ้านกับคนในบ้านตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่หญิงชราเห็นคนตรงหน้าก็ตะลึง ชายร่างสูงผิวสีน้ำตาลเข้ม ชุดทหารสมัยยุคสงครามโลกครั้งที่สอง และยิ่งดวงตาที่พอใช้พลังจะกลายเป็นสีทอง ชาล็อตเห็นก็ตะลึงที่คนที่เธอคิดว่าตายไปแล้วปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ธีเอ...”
ธีเอมัสไม่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายเขาต้องการกำจัดโพรทาเลียตามที่แซเทิร์นสั่ง เขาหยิบธนูของตนเองขึ้นมาเตรียมยิงไปที่จุดที่โพรทาเลียพุ่งไป ครอบครัวของชาล็อตที่อยู่ตรงนั้นก็มองกันอย่างสงสัยว่าคนที่พุ่งมาที่เข้ามาในบ้านเป็นใคร ก่อนที่ตัวของโพรทาเลียจะโผล่ออกมาจากซากที่ถล่มมาโดนเธอ
“เจ้าบ้านั้น!!” โพรทาเลียสบถออกมา
“เอ่อ...”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจนโพรทาเลียต้องเงยหน้าขึ้นมาดูก็เห็นกลุ่มคนที่อยู่ภายในบ้าน เธอเห็นพวกเขามองเธอก็แอบเขินหน่อย ๆ ที่ตัวเองโดนคนจ้องแบบนี้
“ขอโทษ...ที่ทำบ้านพวกคุณพัง...แต่ว่า...ขอฉันจบธุระของฉันก่อนละกัน”
“พี่ค่ะ!! ธีเอมัสกำลังจะโจมตีพี่อีกครั้งแล้ว!!” โฟกัสรีบวิ่งข้ามถนนมาหาพี่สาว
โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นสายตาของเธอก็หันไปเห็นธีเอมัสหันธนูมาทางเธอ ชาล็อตเห็นทิศทางของการโจมตีก็ทำให้เธอตกใจเพราะทิศนั้นคือบ้านเธอและหลายในบ้านก็มีลูก ๆ หลาน ๆ อยู่
“ธีเอ!! ไม่ได้นะ!!”
ธีเอมัสได้ยินคำเตือนของภรรยา เขาก็ตาสว่างก่อนจะเห็นทิศที่ยิงว่าทิศนั้นเป็นทิศที่ครอบครัวเขาอยู่ แต่ไม่ทันเขาปล่อยมือออกไปแล้วธนูนับสิบก็พุ่งตรงไปทางครอบครัวเขา
“ไม่นะ!!”
ธีเอมัสใช้มือเรียบการโจมตีกลับมา แต่มันไม่กลับแล้วยังพุ่งต่อไป ธีเอมัสหน้าซีดขึ้นมาว่าเขาไม่สามารถควบคุมการโจมตีของตนเองได้ โพรทาเลียเห็นการโจมตีที่กำลังพุ่งมาแล้วข้าง ๆ ก็มีเด็กเล็กมามองตัวเธอ เธอรีบลุกขึ้นแล้วใช้ตัวบังเด็ก ๆ ก่อนจะใช้คลื่นน้ำยกตัวสูงป้องกันการโจมตีจากธนูนับสิบมันพุ่งมาชนกับการคลื่นสูงเหมือนกำแพงนั้นอย่างรวดเร็วก่อนจะหายไป สถานการณ์ตอนนี้ทำเอาทุกคนภายในบ้านเห็นเหตุการณ์กันอย่างตะลึง
“เมื่อกี้อะไรนะ?”
“ใครโจมตีเข้ามานะ?”
“ทุกคนเห็นอะไรเหรอ?”
“พวกเราไม่เห็นเลยนะ?”
“มีไม่กี่คนที่เห็นนะ แต่ว่าคุณเป็นใครกัน?”
ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้น แต่ว่าโพรทาเลียเห็นก็แอบคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่จำไม่ได้นี่ล่ะ ก่อนจะได้ยินเสียงข้างนอกดังขึ้นเหมือนคนโดนตบ ทุกคนภายในบ้านได้ยินก็แอบกันมาดูกันตรงรอยพังของบ้าน ร่วมถึงโพรทาเลียก็ออกมาดูก็เห็นธีเอมัสโดนภรรยาตบและด่าทอ
“คุณทำอะไรกัน!? เมื่อกี้เกือบทำร้ายคนในครอบครัวของเราไปแล้วนะ!!มีทั้งลูก หลาน เหลนอยู่ในบ้านนะ!!”
ธีเอมัสไม่ตอบโต้แต่อย่างใดเขาได้แต่ทำหน้าอมทุกข์ที่ตนเองทำพลาด
“แล้วนี่อะไร...จู่ ๆ ก็โผล่มา...โดยที่ตายไปตั้งหลายปีเนี่ยนะ!!”
“ชาล็อต...ฉัน...”
“ไม่ต้องมาพูดกับฉันเลย!!”
ธีเอมัสได้ยินแบบนั้นก็จุกไปหมดที่ภรรยาของเขาโกรธและไม่พอใจเขาเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เขาทำจนอีกฝ่ายไม่อยากคุยกับเขา โพรทาเลียเห็นสถานการณ์แบบนั้นก็แอบสงสัยจริง ๆ ก่อนที่เธอจะลงจากบ้าน แล้วหันไปทางบ้านเพื่อซ่อมแซมบ้านให้กลับเป็นปกติ ทุกคนเห็นก็ตะลึงกับสิ่งที่คนตรงหน้าทำ เด็ก ๆ เห็นก็รีบวิ่งออกจากตรงนั้นไปหาอีกฝ่ายที่อยู่ข้างนอกทันที คนเป็นพ่อแม่เห็นลูก ๆ วิ่งไปก็รีบตามทันที โพรทาเลียจัดการทุกอย่างจบเธอก็เดินตรงไปหาธีเอมัส ก่อนจะสกัดขาอีกฝ่ายให้ทรุดลงทันที
“อ๊ะ!!” ธีเอมัสถึงกับตกใจ แล้วจะหันไปก่อนจะโดนอีกฝ่ายจับกดหัวลงทันที
“ขอโทษที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ชาล็อต!!”
โพรทาเลียเอ่ยพูดออกมา แต่ว่าน้ำเสียงเธอคล้ายกับธีเอมัสมาก ๆ จนชาล็อตได้ยินก็ตกใจ ก่อนที่โพรทาเลียจะเงยหน้าขึ้นมา
“ขอโทษกับวิญญาณของฉันที่ทำให้ลูกหลานเราเกือบบาดเจ็บ...ตัวฉันตอนนี้เหมือนกำลังสับสนกับเรื่องต่าง ๆ จนฉันทำอะไรไม่คาดคิด ยิ่งตัวฉันที่เป็นร่างจุติทำอะไรจนวิญญาณของตนเองโกรธเคืองก็เป็นความผิดของฉันเช่นกัน”
“ที่นี่พูดหมายความว่าไง?”
“ฉันคือร่างจุติของธีเอมัส ส่วนเจ้าบ้านี่!! เป็นเพียงวิญญาณที่ยังหลงเหลือหลังจากฉันตายก็เท่านั้น!!ก็คือฉันมาเกิดใหม่เพียงแค่ไร้ความทรงจำเดิมของตนเองเท่านั้น แต่พอมีวิญญาณฉันก็จำได้หมดว่าชาติก่อน ๆ ของฉันนั้นเคยเจออะไรมามั้ง”
“!!”
ชาล็อตได้ยินแบบนั้นก็ตะลึงกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ธีเอมัสได้ยินอีกฝ่ายอธิบายก็รีบสะบัดตัวออกทันที
“เลิกพูดอะไรใส่พวกชาล็อตสักที แจ็กสัน!!”
“ทำไม!? แล้วนายกล้าพูดไหมว่าสถานการณ์ตอนนี้ของตนเองคืออะไร นายอย่างลืม ฉันเป็นเพียงร่างที่เกิดมาให้นายได้ใช้!! ส่วนนายเป็นเพียงดวงวิญญาณที่ตายไปแล้วก็เท่านั้น!! ถ้าไม่มีฉันภรรยานายจะเห็นนายไหม!?” โพรทาเลียชี้หน้าใส่อีกฝ่ายอย่างโกรธเคืองเช่นกัน
“อึ้ก!!”
“เรื่องเมื่อกี้ฉันก็ไม่ได้จัดการแกเหมือนกัน ที่ทำเอาลูกหลานของเราเกือบตาย ถ้าพวกเขาเป็นอะไรขึ้นมาทำไง นายคงไม่ลืมนายเป็นถึงลูกของเทพ นายมีพลังเทียบเท่าเทพ ถ้าเกิดนายโจมตีใส่พวกเขาเท่ากับตายได้เลยนะ!!”
“ฉัน…”
“พูดคำที่นายควรพูดออกมาซะ!!”
ธีเอมัสมองอีกฝ่ายก่อนจะมองไปที่ภรรยา “ฉันขอโทษ...ชาล็อต...”
“ธีเอ...” ชาล็อตเห็นอีกฝ่ายรู้สึกคิดถึงเป็นอย่างมาก
“พี่สาว!!” เด็ก ๆ จากในบ้านต่างพากันเดินออกมาเกาะโพรทาเลียกันยกใหญ่
“เมื่อกี้สุดยอดเลย!!”
“พี่มีเวทมนตร์เหรอ?”
“พวกผมสามารถมีได้ไหม?”
“อ๊ะ...คือว่า...”
“เหลน ๆ อย่างรบกวนพวกพี่เขาสิจ๊ะ” ชาล็อตมองหลาน ๆ ที่เข้ามาวุ่นวายกับโพรทาเลีย
“คุณย่าครับ...” พวกผู้ใหญ่คนอื่น ๆ ต่างพากันออกมา
โพรทาเลียมองดี ๆ พวกเขาแต่ละคนดูเหมือนเป็นลูกหลานของธีเอมัสหมด แต่รู้สึกกลิ่นอายที่เบาบาง
“พวกเขา...ไม่มีพลังเหรอ?” โพรทาเลียเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ใช่...” ชาล็อตได้ยินคำถามนั้นก็ตอบคำถามอีกฝ่ายออกไป
ธีเอมัสได้ยินก็ตะลึงทันทีที่ลูก ๆ หลาน ๆ เขาไม่มีพลังของทวยเทพได้อย่างใด โดยที่เขานั้นคือลูกของเทพเลยนะ โพรทาเลียมองพวกเขาทุกคนที่มีชีวิตอันยาวนานแบบนี้ก็ถือว่าดี เช่นเดียวกับลูกทั้งสามของธีเอมัสที่กำลังมองอย่างตะลึงว่าคนข้าง ๆ เธอคือพ่อของตนเอง แต่โพรทาเลียก้มมองเหลนสองสามคนก็เห็นบางอย่างไม่ชอบมาพากล เด็กแต่ละคนมีพลังเข้มข้นอยู่ข้างใน เธอจับหัวทั้งของเด็ก ๆ เพื่อเสกบางอย่างไว้ให้เด็ก ๆ ก่อนจะหันไปมองชาล็อตอีกครั้ง เพื่อย้อนกลับมาเรื่องเดิมให้จบลง
“ขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย คุณชาล็อต...ฉันไม่นึกว่าธีเอมัสจะอาละวาดใส่...แต่ว่าฉันก็ยังมีคำถามที่ค้างคาใจอยู่”
“หือ?”
“แจ็กสันหยุดเลยนะ!!”
“หมอบ!!”
โพรทาเลียจ้องธีเอมัสที่ตะโกนใส่เธอก่อนที่ตัวเขาจะทรุดลงกับพื้นจนนอนลงทันที โพรทาเลียก็ยกขาขึ้นมาเหยียบอีกฝ่ายทันที
“ยัยบ้า!!”
“รู้ไหม? ถึงนายจะอายุมากกว่าฉัน แต่ว่าคงไม่ลืมนะฉันมีอำนาจพอที่จะควบคุมนายได้นะ”
“ชา...ล็อต...” ธีเอมัสเงยหน้ามองภรรยาของตนเองให้เธอช่วย
“นี่แม่หนู...”
“อย่าเห็นใจเจ้าบ้านี่ดีกว่า คุณชาล็อต”
โพรทาเลียเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าอันเคร่งขรึมจนชาล็อตนึกถึงสามีของตนเองสมัยวัยรุ่นทันที โพรทาเลียก้มมองธีเอมัสก่อนจะพูดต่อ
"ถ้าไม่อยากให้ฉันบอกเรื่องก่อนหน้านี้กับภรรยานาย”
“หุบปากเลยนะ!!”
“ก่อนหน้านั้นเหรอ? มีอะไรเกิดขึ้น?”
“ชาล็อต!! อย่าไปฟังยัยนี้พูดนะ!!”
“แม่หนู...”
“ธีเอมัส...เขาร่วมมือกับแซเทิร์นให้ขัดขวางฉันในการทำภารกิจครั้งนี้ค่ะ”
“ว่าไงนะ!!” ชาล็อตได้ยินแบบนั้นก็เขาอ่อนทันที
“แม่!!”
“คุณย่า!! คุณยาย!!”
“ชาล็อต!!” ธีเอมัสเห็นภรรยาของตัวเองเหมือนจะเป็นลม แต่ว่าเขาขยับตัวไม่ได้เพราะอีกฝ่ายยังใช้เท้ากดเขาอยู่ “แจ็กสัน!!”
โพรทาเลียมองอีกฝ่ายอย่างไม่สนใจเลยสักนิด เพราะว่าอีกฝ่ายทำตัวเองไม่ใช่เพราะเธอ ลูก ๆ หลาน ๆ มาดูชาล็อตที่ทรุดลงกับพื้น เธอก็ส่ายหน้าเบา ๆ อย่างไม่เป็นอะไร
“ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ ทุกคน”
“แต่ว่า...”
“แซเทิร์นคือใครกันครับ คุณยายทวด”
“เขาเป็นคนชั่วจ๊ะ...เป็นเทพชั่วร้าย...ที่เคยควบคุมย่าทวดคนนี้...ให้ฆ่าสามีของตนเอง”
“!!!”
ทุกคนได้ยินแบบนั้นก็ตะลึงจนเงยหน้ามองคนเป็นหญิงชราที่เอ่ยพูดแบบนั้นออกมา ลูก ๆ มองคนเป็นแม่อย่างตกตะลึงก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
“แม่...หมายความว่าไงกัน?”
“ขอโทษที่ไม่เคยเล่าให้ฟัง...แม่แค่...เจ็บปวด...ที่ต้องเห็นสามีของตนเองตายด้วยน้ำมือของตนเอง...แล้วนี่ยังมาได้ยินว่าสามีร่วมมือกับชายคนนั้นอีก...”
“ชาล็อต...” ธีเอมัสรู้สึกแน่นไปทั้งหน้าอกของตนเอง
ชาล็อตยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของตนเอง “ขอโทษนะ...ธีเอ...”
จบตอนที่ 127 โปรดติดตามตอนที่ 128 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")