คืนแรกของการได้ทำงานกะหลังเที่ยงคืน มันทำให้หลี่อี้ได้เห็นว่า โลกที่อยู่อีกฝั่งของคู่ขนานคือสิ่งใด
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,จีน,รัก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คืนแรกของการได้ทำงานกะหลังเที่ยงคืน มันทำให้หลี่อี้ได้เห็นว่า โลกที่อยู่อีกฝั่งของคู่ขนานคือสิ่งใด
ผู้แต่ง
Kevinth M. PoTae
เรื่องย่อ
เรื่องย่อ เล่ม 2
นามปากกา : Kevinth M. PoTae
วาดปก : WALAN
.
หลังจากที่หลี่อี้ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มาได้อย่างฉิวเฉียด หลี่อี้ก็ถูกคุณนายเมิ่งสั่งให้มาอยู่ที่โรงน้ำชาแห่งนี้ แม้จะไม่ยินยอม แต่คงต้องยอมรับปากอย่างเสียไม่ได้
หลี่อี้ต้องมาทำงานหลังเที่ยงคืน และนั่น ทำให้หลี่อี้ได้เห็นร่างจริงของเสี่ยวมู่จื่อ แมวดำตัวน้อยที่ตำหนิหลี่อี้จนหน้าชาเมื่อคราวก่อน รวมถึงความตื่นตา ที่หลี่อี้ไม่คิดว่าจะได้เห็นในชีวิตนี้
.
.
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ดังนั้นตัวละคร/สถานที่/เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่อง จึงถูกสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ทุกคำพูด ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง…โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน…
ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยการกดไลก์ คอมเมนต์ และกดเข้าชั้นหนังสือด้วยนะครับ
ฝากช่องทางการติดต่อไว้ด้วยนะครับ^^
Threads : mungkorn_kevinth
Twitter : Kevinth_M
Tiktok : kevinth_m.author
Facebook : kevinthm.author
ตอนที่ 8
เรื่องที่เธออยากรู้
“อ้าวพวกเธอมาที่นี่กันด้วยเหรอ กำลังจะกลับกันหรือยังล่ะ นั่งคุยกันก่อนสิ”
เมื่อเพื่อนทั้งสองคนกำลังจะเดินออกจากร้าน อยู่ ๆ หลิงเซียงก็เดินเข้ามาเจอทั้งสองเข้าโดยบังเอิญ หลิงเซียงจึงบอกให้ทั้งหวังซูและหลี่อี้อยู่ต่ออีกหน่อย แต่ดูเหมือนว่าหนึ่งในนั้นจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
“อันที่จริงผมก็ยังไม่อยากกลับหรอกครับพี่หลิงเซียง ผมกะว่าจะนั่งต่ออีกหน่อย แต่หวังซูนี่สิครับ ไม่รู้ทำไมถึงได้รีบนักหนา อย่างกับกลัวว่าผมจะก่อเรื่องอะไรอย่างนั้นแหละครับ…”
คนพูดที่ไม่รู้อะไรเอาเสียเลยรีบฟ้องพี่หลิงเซียงคนสวยทันทีที่อีกฝ่ายเดินมาถึง หลิงเซียงก็ได้แต่อมยิ้มแล้วหันไปมองหวังซูอย่างเข้าใจ แต่ก็ยังยื้อทั้งสองให้นั่งอยู่ก่อน
“เอาน่าหวังซู เธอก็นั่งต่อสักหน่อยเถอะ ฉันอยู่ทั้งคนไม่มีอะไรหรอกน่า เธอก็เหมือนกันนะหลี่อี้ ที่หลังก็อย่าไปรับปากใครมั่วซั่ว การเข้าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นน่ะ ไม่ว่าจะโลกไหนมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละเข้าใจมั้ย?”
“ผมเข้าใจแล้วล่ะครับ นี่ผมต้องโดนพี่หลิงเซียงบ่นผมอีกคนหรือครับเนี่ย…”
“เอาน่า อย่างน้อยฉันก็หวังดีนะ มา ๆ ยืนคุยกันแบบนี้ขวางทางลูกค้าคนอื่น มานั่งคุยกันดี ๆ เถอะ”
“ได้เลยครับ…”
หลี่อี้ยิ้มร่าเดินตามหลิงเซียงไปที่โต๊ะด้วยสมใจอยาก หวังซูแอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อยในความดื้อดึงของหลี่อี้ แต่เพื่อไม่ให้กระโตกกระตากมากเกินไป ก็เลยจำเป็นต้องไหลตามน้ำไปก่อน เพราะถึงยังไง ตอนนี้ก็มีหลิงเซียงนั่งอยู่ข้าง ๆ หากจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือใครคิดจะทำอะไร ก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายมากนัก
“แล้วนี่เธอทั้งสองคนไปไหนกันมาล่ะ ยังไม่เย็นเลยนี่นา เธอเลิกเรียนแล้วหรือยังไง?”
“วันนี้ผมกลับหวังซูมีเรียนกันแค่ครึ่งวันน่ะครับ เราก็เลยออกมาทำธุระกันนิดหน่อย หิว…ก็เลยมาหาอะไรกินกันที่นี่”
“ธุระงั้นเหรอ ธุระอะไรกัน?”
“ก็วิญญาณดวงนั้นนั่นแหละครับ ผมคิดว่าพี่หลิงเซียงน่าจะรู้อยู่แล้ว ผมเพิ่งจะเคลียร์เรื่องราวค้างคาใจให้กับวิญญาณดวงนั้นไปสำเร็จนะครับ”
“งั้นเหรอ…”
คนอย่างหลิงเซียง ที่ตอบออกมาด้วยคำสั้น ๆ แค่นั้น มันทำให้หวังซูรู้สึกกังวลใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าที่ดูเหมือนรับรู้แต่ก็แอบกังวลอยู่ในสายตา มันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นกับผีเสื้อสาวแสนสวยอย่างหลิงเซียงเลยสักนิด
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่หลิงเซียง ทำไมดูเหมือนว่าพี่จะมีอะไรอยู่ในใจเลยล่ะครับ?” หลี่อี้เอ่ยถามขึ้นเพื่อคลี่คลายความรู้สึกค้างคาที่มันเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า
“นี่พวกเธอออกไปทำอะไรแบบนี้กัน เธอได้บอกใครหรือเปล่า ทู่เอ๋อ…คุณนายเมิ่งหรือเป่าเหลียนกับหวังปว๋อ?”
“ผมไม่ได้บอกใครครับ เพียงแต่เมื่อคืนหวังปว๋อก็รู้เรื่องนี้ เพราะว่าหวังปว๋อจับได้ที่เราหนีกันออกไปจากโรงน้ำชาตอนกลางคืนนะครับ”
“อะไรนะ…นี่เธอคิดอะไรกันอยู่ ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคุณนายเมิ่งล่ะก็ เธอได้โดนบ่นจนหูชาแน่ ๆ หวังปว๋อน่ะ แม้จะดูจริงจังแต่ลึก ๆ แล้วก็ใจดีมาก จึงอาจจะเผลอตามใจพวกเธอไปสักหน่อย แต่เธอรู้หรือเปล่า ว่าการที่ไปรับปากวิญญาณมั่วซั่วแล้วไปทำเรื่องราวพวกนั้นโดยที่ไม่บอกใครแบบนี้ มันอันตรายมากนะ อย่างน้อย ๆ เธอก็ควรจะบอกให้ทู่เอ๋อได้รับรู้เสียก่อน”
“อ่าาา ผมว่ามันคงจะไม่ร้ายแรงขนาดนั้น…มั้งครับ”
“เธอเชื่อฉันมั้ยล่ะ ว่าตอนนี้คุณนายเมิ่งน่าจะรู้เรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว และอาจจะกำลังรอชำระความเธออยู่ที่โรงน้ำชาก็ได้ เธออย่าลืมสิว่า คุณนายเมิ่งคือผู้ที่ควบคุมวิญญาณก่อนมาเกิด ถ้าหากมีวิญญาณดวงไหนในเมืองนี้ ที่ปลงใจจากความอาฆาตได้ มีหรือที่คุณนายเมิ่งจะไม่รู้”
.
.
ณ โรงน้ำชาเมิ่งฉา
“ใครบอกให้เธอออกไปทำเรื่องแบบนั้นสองคนกัน นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นใครจะรับผิดชอบ?”
“ผมขอโทษครับ แต่เรื่องนี้คุณนายเมิ่งก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ผมก็เลยคิดว่า…”
“การที่ฉันรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ไม่ได้หมายความว่าเธอจะสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจ ถ้าเธอโดนวิญญาณตนนั้นหลอกเอาล่ะ แล้วถ้าภรรยาของวิญญาณดวงนั้นที่เธอเพิ่งจะไปคุยด้วยไม่ใช่คนดีล่ะ ฉันยังไม่อยากจะไปเจอเธอที่สะพานน่ายเหอหรอกนะ”
.
.
“นายหญิงครับ อย่าไปว่าหลี่อี้เลยครับ เรื่องนี้ข้าเองก็มีส่วนผิด ที่ไม่ดูแลเขาให้ดี หลี่อี้เขาเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน คงยังไม่รู้ว่าอะไรอันตรายกับตัวเองบ้าง”
คุณนายเมิ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากที่ทู่เอ๋อเสินออกตัวแทนหลี่อี้ ก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้ของตัวเองด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อน คุณนายเมิ่งยกขาขึ้นมาไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งยกขึ้นมากุมหน้าผากที่เพิ่งจะโน้มลงไปบรรจบกัน หลับตาขมวดคิ้วราวกับว่ากำลังใช้ความคิดอย่างหนักอย่างไรอย่างนั้น
“คุณนายเมิ่งครับ…”
“เธอมีอะไรอีก ไม่ใช่ว่าเธอออกไปแล้วงั้นเหรอ”
“คือผมก็แค่สงสัยน่ะครับ…ผมแค่อยากรู้ ว่าผมมีความสำคัญอะไรกับที่นี่นักหนา ทำไมผมถึงรู้สึกว่าทุกคนจะพยายามปกป้องผมเป็นพิเศษ แม้แต่ตัวของคุณนายเมิ่งเอง ที่ผมทำผิดสักกี่ครั้งแต่กลับไม่เคยถูกทำโทษ อีกอย่าง…เมื่อกี้ผมกลับเห็นถึงความรู้สึกที่ห่วงผมมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป ถ้าผมมองไม่ผิด เหมือนจะห่วงผมมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ”
คุณนายเมิ่งเงยหน้าขึ้นมาแล้วเพ่งสายตาจ้องเขม็งไปยังหลี่อี้ที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะทำงานในห้องของตน สายตาหรี่ลงเล็กน้อยดวงตาที่ดูอ่อนโยนแต่ก็มีความน่ากลัวฟังลึกอยู่ข้างใน มันแทบจะทำให้หลี่อี้ละลายหายไปได้ แต่ในเมื่อใช้ความกล้าเพื่อถามคำถามนั้นออกไปแล้ว มีหรือที่หลี่อี้จะไม่อยากรู้คำตอบ
“ผ…ผมขอโทษครับ แต่เรื่องนี้ มันไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครก็ได้นี่ครับ ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมผมถึงต้องถูกวิญญาณดวงนั้นตามด้วย แล้วทำไมถึงต้องเป็นผม ที่มองเห็นอะไรพวกนี้ ผมไม่เชื่อหรอกนะครับ ว่ามันจะเป็นแค่พรสวรรค์อย่างที่คุณนายเมิ่งพยายามจะหลอกผมน่ะ”
“เธออยากรู้จริง ๆ งั้นเหรอ?”
“ใช่ครับผมอยากรู้…”
นี่เป็นครั้งแรก ที่ทู่เอ๋อกับหวังซูได้เห็นท่าทีจริงจังและคำพูดอันหนักแน่นออกมาจากปากของหลี่อี้ คนที่แค่เห็นดวงวิญญาณกระจ้อยร่อยก็หวีดร้องราวกับว่าจะสิ้นชีวิต หากแต่วันนี้ จะด้วยความอยากรู้หรือเพราะความอัดอั้นก็ตาม จะอะไรก็ช่าง แต่มันทำให้ท่าทางของหลี่อี้ดูเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
“ก็ได้ ในเมื่อเธออยากรู้ ฉันก็จะบอกให้เธอฟัง หลังจากวันนี้ ฉันจะได้ไม่ต้องคอยระแวดระวังอะไรให้เธออีกต่อไป เรื่องที่เธออยากรู้ สาเหตุที่เธอยังไม่เห็นวิญญาณดวงอื่น นั่นก็เป็นเพราะว่า หวังปว๋อกับเป่าเหลียน ที่เป็นเซียนปราบปีศาจคอยกันท่าเอาไว้ให้ เพราะฉันไม่ได้คาดหวัง ว่าจะให้เธอมาเป็นโพธิสัตว์โปรดวิญญาณคนตายอะไรนั่น ส่วนเรื่องที่เธอมีตาพิเศษ ที่ทำให้เธอสามารถมองเห็นสิ่งลี้ลับนั้น…ใช่…มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันเป็นเพราะว่า…
.
.