การรู้ตัวตนที่แท้จริง ทำให้หลี่อี้มองทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง รวมถึงหวังซูเพื่อนรัก
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,จีน,รัก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การรู้ตัวตนที่แท้จริง ทำให้หลี่อี้มองทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง รวมถึงหวังซูเพื่อนรัก
ผู้แต่ง
Kevinth M. PoTae
เรื่องย่อ
อธิบาย/เรื่องย่อ
นามปากกา : Kevinth M. PoTae
วาดปก : WALAN
.
หลังจากที่หลี่อี้ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มาได้อย่างฉิวเฉียด หลี่อี้ก็ถูกคุณนายเมิ่งสั่งให้มาอยู่ที่โรงน้ำชาแห่งนี้ แม้จะไม่ยินยอม แต่คงต้องยอมรับปากอย่างเสียไม่ได้
ยังเรื่องของวิญญาณตนนั้นที่มาขอความช่วยเหลือ ที่หลี่อี้ดันไปรับปากจนเกิดสัญญาโลกวิญญาณไปเสียแล้ว จึงไม่อาจที่จะปฏิเสธเรื่องนี้ได้ ที่สำคัญ การตายของนักศึกษาและชาวบ้านอย่างปริศนาชนิดรายวัน มันทำให้หลี่อี้อดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้ามาเกี่ยวด้วยกับเรื่องนี้ จนกลายเป็นว่าหลี่อี้ต้องตกอยู่ในอันตรายนี้เสียเอง
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ดังนั้นตัวละคร/สถานที่/เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่อง จึงถูกสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ทุกคำพูด ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง…โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน…
ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยการกดไลก์ คอมเมนต์ และกดเข้าชั้นหนังสือด้วยนะครับ
ฝากช่องทางการติดต่อไว้ด้วยนะครับ^^
Threads : mungkorn_kevinth
Twitter : Kevinth_M
Tiktok : kevinth_m.author
Facebook : kevinthm.author
ตอนที่ 8
คุณน้าเมิ่งกับพ่อที่แท้จริง
สิ่งที่หลี่อี้ได้ยินถึงกับทำเอาหลี่อี้นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่เมื่อได้รู้ความจริงถึงปูมหลังของตัวเอง ‘ที่แท้…การที่เรานั้นต้องเกิดมาแบบไม่มีครอบครัวก็คงจะเป็นเพราะแบบนี้เองสินะ’
หลังจากที่หลี่อี้รู้ความจริงว่าตนนั้นคือมนุษย์กึ่งเทพ ที่ผู้เป็นพ่อของหลี่อี้ได้ฝากฝังเอาไว้กับคุณนายเมิ่ง ก็ถึงกับทรุดตัวลงนั่งอย่างไรเรี่ยวแรง ความจริงที่ตามหามานานทั้งหมดได้รับรู้แล้วในวันนี้
หลี่อี้ไม่ได้มีพลังวิเศษอะไรเพราะไม่ได้เป็นเทพแบบเต็มตัว แต่เป็นเพียงหลักฐานของความรักระหว่างเทพกับมนุษย์สาวคนหนึ่งก็เท่านั้น
หลี่อี้มีเพียงพลังวิเศษที่พ่อของตนทิ้งเอาไว้ให้ จึงทำให้มีตาทิพย์ สามารถมองเห็นสิ่งลี้ลับอะไรพวกนั้น ส่วนแม่ ก็ถูกทหารสวรรค์สังหารทิ้งไปเสีย เพื่อไม่ให้สามารถสืบพวกเลือดครึ่งซีกได้อีก
แต่ในเมื่อผู้ที่กำลังจะถือกำเนิดยังคงมีชะตาให้อยู่ต่อ นั่นจึงทำให้หลี่อี้รอดมาได้อย่างหวุดหวิด โดยที่พวกทหารสวรรค์เองก็ไม่รู้ว่าเด็กทารกนั้นยังคงมีชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์แห่งนี้
“แล้ว…พ่อของผมตอนนี้อยู่ที่ไหนหรือครับ?”
“เรื่องนั้นน่ะเธอยังไม่ต้องรู้หรอก เดี๋ยวเมื่อถึงเวลา เธอก็จะรู้เองนั่นแหละ”
“แต่ผม…ก็สมควรที่จะรู้ไม่ใช่เหรอครับ ว่าตอนนี้พ่อผู้ให้กำเนิดของผมยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ในเมื่อคุณนายเมิ่งบอกมาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงไม่บอกผมอีกหน่อยล่ะครับ?”
“ถ้าฉันบอกเธอได้ ฉันก็คงบอกไปแล้ว อีกอย่าง…เรื่องนี้มันเป็นความประสงค์ของพ่อแม่ของเธอ ฉันก็อยากให้มันเป็นเช่นนั้น เพราะการที่เธอไม่รู้อะไรเลย มันก็ทำให้เธอรอดตายมาจนถึงทุกวันนี้ยังไงล่ะ”
“คุณนายเมิ่งพูดแบบนี้ ก็เท่ากับว่าตอนนี้พ่อของผมยังมีชีวิตอยู่สินะครับ?”
สีหน้าของหลี่อี้ดูมีความสุขขึ้นมาอีกเล็กน้อย เมื่อรับรู้ถึงความเป็นจริงอีกเรื่องหนึ่ง ว่าพ่อของตัวเองนั้นยังคงมีชีวิตอยู่ น่าแปลก ที่หลี่อี้ไม่ได้สนใจเลยว่า แม่ของตัวเองจะยังอยู่หรือไม่
เพราะตั้งแต่เล็กจนโต หลี่อี้ก็รู้สึกมาเสมอ ว่าแม่ของตนนั้นยังคงอยู่กับตัวเองมาตลอด เอาไปพูดให้ใครฟัง ทุกคนต่างก็ปลอบโยนเป็นเสียงเดียวกันว่าอาจจะเป็นแม่ที่มาคอยเฝ้าดูแลลูกชายสุดที่รักของตนในโลกอีกฟากหนึ่งก็เป็นได้
ตอนนั้นหลี่อี้ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะคิดว่าคงจะเป็นคำปลอบใจของผู้ใหญ่ที่อยู่บ้านใกล้ชิดกัน ที่ช่วยกันดูแลตนมาจนเติบใหญ่ รวมถึงญาติพี่น้องบางส่วน ที่อาจจะแวะเวียนมาหากันบ้าง แต่ก็ไม่มีใครที่จะพาหลี่อี้ไปอยู่ด้วยเลยสักคน
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น หลี่อี้ก็ไม่ได้นึกน้อยใจเลยสักนิด เพราะอย่างน้อยตนก็ยังมีที่อยู่ที่อาศัยให้ได้หลับนอนการได้อยู่บ้านหลังนี้ มันทำให้หลี่อี้รู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่า ตนไม่เคยห่างจากแม่ และพ่อของตนเลยแม้สักวินาทีเดียว
“เธอกลับออกไปก่อนเถอะ วันนี้ฉันคงไม่มีอะไรจะพูดกับเธออีกแล้ว คิดจะเรียกเธอมาตำหนิแท้ ๆ แต่กลายเป็นว่าต้องมารับบทดราม่าเล่าความหลังไปเสียได้ ฉันละเบื่อจริง ๆ”
“ขอบคุณนะครับ…คุณป้าเมิ่ง”
“เมื่อครู่เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?” คุณนายเมิ่งหันขวับเมื่อได้ยินคำเรียกนั้น
“ผมก็เรียกคุณ ว่าคุณป้าเมิ่งยังไงล่ะครับ”
“ใครอนุญาตให้เธอเรียกฉันแบบนั้นกัน ฉันไปเป็นป้าของเธอตั้งแต่ตอนไหน อยากโดนฉันสลายวิญญาณเธอนักหรือยังไง…”
ถึงแม้ว่าคำพูดจะดูเกรี้ยวกราด แต่คุณนายเมิ่งก็แอบอมยิ้มอยู่ข้างใน เพราะถ้าหากว่าพ่อแม่ของหลี่อี้เป็นเพื่อนของคุณนายเมิ่งแล้ว ก็เท่ากับว่าหลี่อี้ต้องเรียกคุณนายเมิ่งว่าคุณป้าหรือคุณน้าไม่ใช่หรือ
“ผมเชื่อว่าคุณป้าคงไม่คิดจะทำร้ายผมหรอกครับ ไม่อย่างนั้นคุณป้าก็คงไม่ทุ่มเทให้กับผมมากถึงขนาดนี้ แล้วอีกอย่าง ถ้าพ่อแม่ของผมกับคุณป้าเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ถ้างั้น…จะให้ผมเรียกว่ายังไงดีล่ะครับ คุณน้า…หรือคุณป้า แบบไหนที่คุณป้าจะชอบกันล่ะครับ?”
เด็กหนุ่มทำหน้าระรื่น เมื่อเริ่มจะจับจุดอ่อนของสาววัยกลางคนที่ยืนชักสีหน้าเจือรอยยิ้มนั้นได้เข้าอย่างจัง
“คุณน้าก็ได้ย่ะ ฉันน่ะ…อายุสองพันกว่าปี ถึงจะห่างจากพ่อของเธอไม่นานนัก แต่ฉันก็จะถือว่าฉันเด็กกว่า อย่าริมาเรียกฉันว่าป้าเชียว”
“แบบนี้ ก็หมายความว่าทั้งคุณน้าเมิ่ง และก็พ่อของผมก็อายุน้อยกว่าพี่หลิงเซียงทั้งคู่เลยสินะครับ แล้วทำไมคุณน้าถึงได้…”
“ถึงได้สามารถควบคุมพวกนี้ได้อย่างนั้นเหรอ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ท่าทางดุดันและสีหน้าอันน่าเกรงขามของคุณนายเมิ่งก็ดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้กลับดูภาคภูมิใจในความเก่งและความสามารถของตนจนเผลอกอดอก ใช้ปลายนิ้วช้อนคางสวยของตัวเองขึ้นแล้วเชิดหน้ามองไปยังนอกหน้าต่าง ก่อนที่จะเริ่มเจียระไนถึงสิ่งที่ตนเป็นให้หลานชายคนนี้ได้ฟัง
“หลิงเซียงน่ะ เป็นผีเสื้อห้าพันปีก็จริง แต่ของแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าใครจะเป็นก็เป็นได้ เธออยู่ในโลกมนุษย์มานาน เธอคงจะรู้จักการสร้างบุญบารมีสินะ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ฉันเหนือกว่าเทพเซียนปีศาจพวกนี้ยังไงล่ะ หลิงเซียงเป็นปีศาจผีเสื้อ เดิมทีก็เป็นเพียงเดรัจฉาน บำเพ็ญจนได้ตบะปีศาจพันปีมาครอบครอง แล้วดำรงมาจนถึงตอนนี้ ส่วนทู่เอ๋อ ก่อนที่จะมาเป็นเทพกระต่ายในเวลานี้ก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาแต่เพราะจิตใจที่บริสุทธิ์กับบุญบารมีที่ยังหลงเหลืออยู่ทั้งการได้รับความสักการะจากชาวบ้านเมื่อ 200 ปีก่อนมันจึงทำให้อำนาจศักดิ์สิทธิ์เกิดขึ้นในดวงจิตของทู่เอ๋อ จนได้กลายมาเป็นเทพกระต่ายในเวลานี้ เพราะงั้นฉันถึงได้ตำแหน่งเป็นเสินจวินยังไงล่ะ”
“แหมคุณน้าเมิ่งของผมนี่เก่งจังเลยนะครับ ผมไม่คิดเลย ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันจะซับซ้อนถึงขนาดนี้”
“หยุดชื่นชมฉันเสียที ถึงยังไงเธอก็ยังคงต้องทำตามกฎ หากเธอจะอยู่ที่นี่ อ้อไม่สิ…ฉันหมายถึงว่า ไม่ว่ายังไง เธอก็ต้องอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธอกลับไปอยู่ที่บ้านของเธอเป็นอันขาด หมดเรื่องแล้ว พวกเธอออกไปได้แล้ว ทั้งหมดนั่นแหละ…ยกเว้นทู่เอ๋อ”
“ครับคุณน้าเมิ่ง”
.
.
“ฉันดีใจด้วยนะ ที่สุดท้ายนายก็ได้รู้ที่มาของนายสักที”
“ฉันมีความสุขมากเลยนะหวังซู ถึงฉันจะยังไม่รู้ว่าพ่อของฉันเป็นใคร แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าพ่อของฉันยังอยู่ หากแม่ยังไม่ถูกทหารสวรรค์พวกนั้นฆ่าตาย ฉันคงยังพอมีโอกาสได้เจอกับแม่ของฉันสักครั้ง นายว่างั้นมั้ย?”
หลี่อี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง หากแต่มีน้ำตาคลอเบ้าอยู่เล็กน้อย เพียงแต่มันไม่ใช่น้ำตาของความโศกเศร้าเสียใจแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่หลี่อี้ได้รับรู้มานั้น มันทำให้ความรู้สึกตื้นตันที่อยู่ในใจมันทะลักล้นออกมา จนกลายเป็นน้ำใส ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ปริ่มไปด้วยน้ำตา
“ฉันดีใจด้วยนะ แต่ฉันก็สงสัยว่าแม่ของเธอเป็นใครกันแน่ เพราะตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับคุณนายเมิ่งมา ฉันก็ไม่เคยเห็นว่าคุณนายเมิ่งจะมีเพื่อนที่ไหนมาก่อนเลย ส่วนพ่อของเธอนี่คงพอเข้าใจได้ ในเมื่อคุณนายเมิ่งเป็นเทพ หากจะมีสหายเป็นเทพบ้างก็คงจะไม่แปลกอะไร”
“อะไรกันครับพี่หลิงเซียง พี่มีอายุตั้งห้าพันปี แต่กลับไม่เคยเห็นแม่ของผมเลยอย่างนั้นเหรอครับ”
“นั่นน่ะสิ ฉันพยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออก ว่าแม่ของเธอเป็นใคร มันไม่มีความเป็นไปได้เลย หากจะเป็นคนที่ฉันรู้จัก แต่ช่างเถอะ ถ้าวันหนึ่งฉันรู้หรือฉันสืบเรื่องอะไรมาได้ ฉันจะเอามาบอกเธอดีมั้ย เพราะฉันรู้สึกว่าแม่ของเธอน่าจะยังอยู่นะ”
คำพูดของหลิงเซียงทำให้หลี่อี้หันขวับมาทันทีที่ได้ยิน แม้จะสิ้นหวังมาก่อนหน้า แต่ก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมานิดหน่อย
“แต่คุณน้าเมิ่งบอกว่าแม่ของผมถูกทหารฆ่าตายไปแล้วนี่ครับ แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงกัน?” แม้คำพูดจะดูเหมือนเข้าใจ แต่ในแววตานั้นก็ยังเปี่ยมไปด้วยความหวัง ว่าสิ่งที่หลิงเซียงพูดนั้นมันจะเป็นจริงขึ้นมาได้
“เอาน่า เชื่อฉันสิ แต่เธอต้องสัญญากับฉันก่อนนะ ว่าเธอจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณนายเมิ่ง ว่าฉันกำลังแอบสืบเรื่องนี้อยู่ เธอก็ด้วยนะหวังซู เก็บเรื่องนี้เอาไว้ให้มิดชิดที่สุด”
“ได้ครับพี่หลิงเซียง ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน เพราะถ้าจะรอให้คุณนายเมิ่งบอกเรื่องนี้ด้วยตัวเอง หลี่อี้คงแก่ตายก่อนแน่ ๆ ใจแข็งอย่างคุณนายเมิ่งน่ะ ไม่มีทางที่จะหลุดปากพูดอะไรออกมาง่าย ๆ หรอก”
“ใช่ ฉันก็ว่างั้น แต่จริง ๆ แล้ว วันนี้ก็เป็นวันแรกนะ ที่ฉันได้เห็นคุณนายเมิ่งดูมีท่าทางผ่อนคลายกว่าทุกครั้งแบบนั้นน่ะ ดูเหมือนว่าการมีอยู่ของเธอ มันจะทำให้เขามีความสุขมากเลยทีเดียว”
.
.
“คงไม่อย่างนั้นหรอกมั้งครับ ว่าแต่…เมื่อกี้คุณน้าเมิ่งเรียกทู่เกอ หวังปว๋อกับเป่าเหลียนเอาไว้ ผมอยากรู้จังครับ ว่าเขาจะคุยกันเรื่องอะไร…”
.
.