"กูเลี้ยงมึงมากับมือ ใครก็พรากมึงไปจากกูไม่ได้!"เศรษฐีหนุ่มใหญ่วัย 39 ปี ที่หวงเด็กในอุปการะพี่เลี้ยงมาอย่างปาริชาติ เด็กกำพร้าที่นับวันยิ่งโตยิ่งสวยนับวันยิ่งหัวกระไดไม่แห้งเพราะเธอต้องเป็นของเขา
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คมมีดที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วไม่ได้แทงเข้าที่ไกรสร แต่กลับเป็นร่างเล็กของปาริชาติที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาที่รับคมมีดนั้นไว้เต็มตัว
"ปาริชาติ!" ไกรสรตะโกนสุดเสียง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและสับสน เขาไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นจริงๆ ปาริชาติตัวแข็งทื่อ เลือดสีแดงสดค่อยๆ ซึมออกมาจากบาดแผลบนแผ่นหลังเล็กๆ ของเธอ เสือเองก็ชะงักไปเช่นกัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องเป็นเช่นนี้
"หนู...หนูปกป้องท่านเศรษฐีได้แล้ว..." ปาริชาติกระซิบเสียงแผ่วเบา เธอยิ้มให้ไกรสรทั้งน้ำตา ก่อนที่ร่างเล็กๆ ของเธอจะค่อยๆ ทรุดลงในอ้อมแขนของเขา
ไกรสรรับร่างของปาริชาติไว้ เขากอดเธอแน่นราวกับจะหลอมรวมเธอเป็นหนึ่งเดียวกับเขา เขาพยายามจะเรียกสติของเธอ แต่ปาริชาติก็ไม่ตอบสนองแล้ว
"ปาริชาติ! ได้ยินฉันไหม! ปาริชาติ!" ไกรสรตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เขย่าร่างเล็กๆ ในอ้อมแขนเบาๆ แต่เธอก็ยังคงแน่นิ่ง
เสือที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาไม่คิดว่าเมริสาจะลงมาขวางเขาในครั้งนั้น และไม่คิดว่าในครั้งนี้จะเป็นปาริชาติจะมาขวางเขาในวันนี้เช่นกัน ทุกอย่างย้อนกลับไปในคืนนั้นอีกครั้ง คืนที่เขาต้องสูญเสียคนที่รักที่สุดในชีวิตไปอย่างไม่มีวันกลับ
เขาได้แต่ยืนนิ่งค้างเหมือนถูกสาป ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงแต่เสียงสะอื้นของไกรสรที่ดังขึ้นในความมืด เขาปล่อยมีดในมือทิ้งลงพื้นอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก แล้วค่อยๆ เดินหนีหายไปในความมืดนั้น
ไกรสรไม่สนใจเสืออีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ในความคิดของเขามีเพียงแค่ปาริชาติเท่านั้น เขาตะโกนเรียกให้คนมาช่วยอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาของเขาไหลอาบแก้มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต
"ปาริชาติ...เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ...เธอต้องไม่เป็นอะไร!" เขาพูดกับตัวเองซ้ำๆ พร้อมกับอุ้มร่างของปาริชาติขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ทันที
เขาตะโกนเรียกให้คนในบ้านมาช่วย เขาสั่งให้ลูกน้องขับรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็วที่สุด ทุกคนในบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็ตกใจและพากันร้องไห้ พวกเขาไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเด็กหญิงที่สดใสอย่างปาริชาติ
พวกมึงจับตัวไอ้เสือไว้ขณะที่บอดี้การ์ดกูกันเข้ามานับ 10 คนจับตัวของเสือเอาไว้ตามคำสั่งของผู้เป็นนายเขาไม่เคยเห็นไกรสรน้ำตาไหลนี่เป็นครั้งแรกจะเรียกว่าน้ำตาพญาเสือก็คงจะได้ปาริชาติที่นอนหมดสติเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
บนรถที่กำลังมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาล ไกรสรกอดร่างของปาริชาติไว้แน่น มือของเขาเปื้อนเลือดของเธอไปหมด เขาได้แต่ภาวนาในใจขอให้เธอปลอดภัย
"ฉันสัญญานะปาริชาติ...ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีก" เขาพูดกับร่างที่ไร้สติในอ้อมแขอย่างแผ่วเบา "ฉันสัญญา..."
คำสั่งของไกรสรนั้นทำให้เหล่าบอดี้การ์ดต่างพากันมองหน้ากันเองด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเขา ทุกคนจึงกรูกันเข้าไปควบคุมตัวเสือที่ยังคงยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ใบหน้าของเขาซีดเผือด ไร้ซึ่งความรู้สึก
"แกต้องอยู่รอฉัน...จนกว่าฉันจะกลับมา!" ไกรสรพูดเสียงกร้าวพร้อมกับจ้องตาเสือด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา เสือไม่ตอบอะไร เขาเพียงแต่พยักหน้าอย่างเชื่องช้าแบบไม่เต็มใจเพราะโดนสมุนไพร
จับมัดเอาไว้แน่นหนา
ไกรสรอุ้มร่างที่ไร้สติของปาริชาติขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่รถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน เขาไม่สนใจแล้วว่าใครจะเป็นใคร ตอนนี้เขาขอเพียงแค่ให้ปาริชาติปลอดภัยก็พอแล้ว เขาต้องรีบพาปาริชาติไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล ไกรสรก็อุ้มร่างของปาริชาติลงจากรถ เขาตะโกนเรียกให้หมอและพยาบาลช่วย เขาวิ่งนำเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างไม่คิดชีวิต ราวกับมีเพียงแค่วินาทีสุดท้ายที่เขาจะสามารถทำอะไรเพื่อเด็กน้อยได้
ปาริชาติถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที ไกรสรทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เขาไม่สนใจใคร เขาเพียงแค่หวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น เขาเองก็ไม่เคยนึกไม่ฝันว่าเด็กตัวเล็กๆ
จะสามารถเสียสละได้มากขนาดนี้ เขาได้แต่คิดในใจว่าเขาเป็นคนบอบบางขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้มีคนมาปกป้องมากมายขนาดนี้ทั้งที่เขาเองคือป้อมปราการของทุกคน
มือของเขาเต็มไปด้วยเลือดของปาริชาติเขาพยายามจะปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก แต่ก็ทำไม่ได้ มันไหลออกมาเรื่อยๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่นานนัก หมอและพยาบาลก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน ไกรสรีบเข้าไปหาหมอทันที
"หมอ...ปาริชาติ...เธอเป็นยังไงบ้าง"
"คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ" หมอตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "คมมีดไม่ได้ทำอันตรายอวัยวะสำคัญ แค่เป็นแผลลึกเล็กน้อยครับ เราทำการเย็บแผลให้แล้ว จากนี้ก็ต้องพักฟื้นสักระยะครับ"
ไกรสรถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความโล่งใจ เขานั่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องพักฟื้น
เขาเห็นปาริชาตินอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอซีดเซียว มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบตัว ไกรสรเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงแล้วกุมมือเล็กๆ ของเธอไว้ เขาก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา
"ขอบใจนะ...ปาริชาติ...เธอมันบ้าปิ่นจริงๆ" เขาพูดเสียงแผ่วเบา "ฉันสัญญา...ฉันจะปกป้องเธอให้ดีกว่านี้"
ปาริชาติยังคงหลับไหล ไกรสรนั่งเฝ้าเธอจนกระทั่งเช้า เขานั่งมองเธออยู่ตรงนั้นอย่างไม่ละสายตา
ทันทีที่ฟ้าเริ่มสาง ไกรสรก็กลับมาที่คฤหาสน์ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เขาตรงไปยังห้องขังใต้ดินที่ใช้สำหรับกักตัวคนที่ไม่น่าไว้วางใจ เขาเห็นเสือนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ไกรสรเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วตบหน้าเสืออย่างแรง
"แก...แกทำอะไรลงไป..." ไกรสรพูดเสียงต่ำ "แกเกือบจะพรากคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันไป"
เสือเงยหน้าขึ้นมองไกรสรด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเด็กคนนั้น"
"แล้วแกตั้งใจจะทำร้ายใคร?" ไกรสรพูดพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ย "ฉันงั้นเหรอ?"
เสือไม่ตอบอะไร เขาก้มหน้าลง ไกรสรจึงพูดต่อว่า "แกต้องชดใช้ในสิ่งที่แกทำฉันไม่ได้ทำให้เมียของแกตายแกคิดจะฆ่าฉันย้อนคิดดูให้ดีสิว่าใครกันแน่ที่ทำให้เมลิษาต้องจากโลกนี้ไป"
"ถ้าไม่ใช่เพราะแกเมย์ก็ไม่ต้องตายถ้าแกยอมร่วมมือกับฉันทุกอย่างมันก็ต้องผ่านไปได้ด้วยดีแล้วเมย์ก็จะยังมีชีวิตอยู่ฉันก็คงไม่ต้องกลายเป็นไอ้เสือหน้าผีแบบทุกวันนี้"เสือตะโกนด่าทอออกมาอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว
"ในเมื่อวันนั้นแกคิดจะฆ่าฉัน วันนี้แกก็อย่ามีชีวิตอยู่อีกเลยแกไม่เคยเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่แล้วงั้นก็จงไปอยู่ในนรกซะ" ...ปัง! เสียงปืนนัดเดียวจ่อเข้าขมับคนที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนรักไกรสรลั่นไกโดยไม่ต้องคิดเพราะครั้งนี้เขาไม่เคยโกรธใครได้ถึงขนาดเก็บคนๆนั้นด้วยตัวเอง
"จัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยอย่าให้เหลือหลักฐานแม้แต่เศษเส้นผม" เขาจับปืนกระบอกนั้นด้วยถุงมือไม่มีแม้กระทั่งรอยนิ้วมือที่กระบอกปืนปืนกระบอกนั้นถูกยื่นคืนกลับที่แล้วเก็บเข้าเซฟ
ลูกน้องทุกคนที่เห็นความใจเด็ดอำมหิตและโหดเหี้ยมของไกรสรไม่มีใครกล้าที่คิดจะลองดีกับไกรสรเลยเขาเป็นคนที่รักใครก็รักจนหมดใจถ้าคิดจะทำลายก็ไม่ให้เหลือรากหรือโคนกระทั่งเสือคนที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนรักก็โดนปิดให้ไปนอนเฝ้ายมบาลเพียงกระสุนนัดเดียว
